De zon schijnt hevig, maar het terras is dicht. Ik zet de krukken ondersteboven op de bar. De zonnecellampjes staan binnen.

Eigenaardig, de tent midden in de zomer dicht te gooien.

De oven is weer blinkend schoon en de frituren leeg.

Theedoeken, barmatjes en de feestzaal-tafelbedekking zijn alweer gewassen.

Ik voel me een beetje een verrader maar, ik heb de dikke pauze gewoon broodnodig. Het was een intensief jaar. Niet dat ik er niet blij mee ben, integendeel, maar je moet er ook nog wel wat voor doen, en das veel.

Ik heb het best wel verdiend, qua beloning, maar zeker ook wel qua geld.

Vandaar dat ik ook zomaar 6 lange weken dicht kan, potjandorie nog aan toe.

Zo’n vakantie is top, maar bij dit voor langere tijd opruimen, bekruipt me toch een ietwat melancholisch gevoel. Alsof ik een goede vriendin in de steek laat.

Een relatie van dertig jaar is me nog nooit gelukt, alleen bij mijn winkeltje. Niet dat ze altijd even makkelijk was, ze heeft nog wel eens kuren, maar ze is een beetje, of zeg maar gerust: ze is helemaal, mijn leven en dat is goed.

Ze is een beetje mijn grote liefde. Misschien klinkt dat lonely, maar ik hou op een bepaalde manier van haar. Zo lang als ik kan zal ik bij haar blijven. Behalve dan de komende weken. Om de relatie heel te houden moet ik er ff tussenuit.

 

Om aan het lichte schuldgevoel te ontsnappen maak ik haast. Ik prop de niet verkochte gedroogde worsten in mijn rugtas voor tijdens de reis, en gris een stripje Ibuprofen uit het EHBO-kastje, je weet nooit waar het goed voor is.

Ik moet Tutje (het elektrische autootje) bij vrienden stallen en de Nep-Harley, waar ik mee op vakantie ga, bij een andere vriend uit de garage halen.

Het viltje met de vakantiemelding gaat op de deur en ik sluit de gordijnen.

Nog een ronde door het pand om te checken of alles in orde is. Spoel de toiletten extra door. Mijn voetstappen klinken hol in deze eenzame ruimte. Het is tijd om te gaan, hoorde ik daar een zachte snik? Trek de buitendeur achter me dicht, kijk niet meer om, stap in Tutje en rijd weg.

Wanneer ik even later met de Nep-Harley weer langsrij werp ik nog een blik op mijn liefde en hoor denkbeeldig: wees voorzichtig en kom weer heel terug. Als antwoord beloof ik plechtig dat te doen, tis net een soort van huwelijk.

Dan geef ik gas en rij met mijn kop stoer in de wind mijn vakantie tegemoet.

Ja, ik zal Tijgah, Pantah en Den Ouden Neel natuurlijk ook missen, maar op hen wordt gepast. Ok, ik zal iedereen missen, nou ja, iedereen:-).

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  2022 Interieur Café de Conckelaer. Dimitris Voyiazoglou.

Het zijn drukke weken voor de Cafébaas van de Conckelaer.

De Conckelkelder is dik twee weken gekaapt door een berg basisschoolverlaters die wel een feestje hebben verdiend.

Tis een hele klus, maar het blijft enorm leuk om te doen met die woelwatertjes in allerlei soorten, maten en kleuren.

Op die leeftijd zijn ze over het algemeen oprecht, spontaan en enorm eerlijk.

Het gaat om vertrouwen winnen. Das lastig als man van 66, maar lukt altijd.

Ok, een enkeling daargelaten, maar daar kan ik dan weer niets aan doen.

Om dat vertrouwen te winnen heb ik zo mijn doortrapte methodes.

Ik begin met een praatje over wat niet kan en mag en waarom dat dan zo is.

Niet pesten en vechten, flesjes en zakjes chips wanneer leeg terug op de bar.

Niet naar buiten en noem mij geen meneer, maar DJ leesbril of gewoon Mink.

Dan komt het staatsieportret, eerst een met braaf zwaaiende kinders en dan eentje met, op mijn aandringen, heel provocerend de middelvingers omhoog.

Nou, ik kan u vertellen, die laatste foto schept al snel ietwat van een band.

Er is natuurlijk geen normale leerkracht/opvoeder die dit zou voorstellen, dus iemand zoals ik, die dit niet afkeurt, maar juist leuk vindt hoort er zeker bij.

Een tweede manier is, bij het doen van een verzoekje hun naam vragen en die van mij herhalen. Het kort, doch gezellig samenzijn in de DJ booth wordt afgesloten met een boks. Na zo een actie kan ik echt niet meer stuk.

Het gaat natuurlijk niet altijd van een leien dakje. Jaren geleden was er een vervelend dik ventje. Ik zag het meteen. Bij binnenkomst let ik daar op.

Billie Turf zette de andere kinderen onder druk niet te gaan dansen.

Om zijn plan kracht bij te zetten deelde hij sneaky wat stompen uit.

Ik stapte op hem af en snauwde hem toe mij te volgen de tuin in.

Hem, in plat Haags, uitgelegd dat wat hij deed niet in mijn belang was, en dat ik hem er uit zou gooien wanneer hij van plan was er mee door te gaan.

Hem wel beloofd dat als hij mee deed hij wellicht mijn hulp DJ mocht zijn.

Toen we vanachter de tuindeur weer de zaal inliepen vroeg de juf wat ik daar met het kind moest. Mijn antwoord: “Iets wat u wellicht in het begin van het jaar had moeten doen”. Ze vond mij daarna niet meer zo heel erg aardig.

Ik heb nog nooit zo’n goeie hulp DJ gehad. Het bleek een heel fijn gozahtjuh te zijn. Hij had alleen ff wat extra aandacht nodig. Het werd een topfeest.      

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1640-52 Gerard Andriesz Bicker. Schilder: Bartholomeus van der Helst.    

Er bestaan meer cafés in Voorburg dan de Conckelaer alleen.

Maar, kan ik u vertellen, d’r bestaan er weinig waar dezelfde eigenaar al zo’n 30 jaar de scepter zwaait, of de tap opendraait.

Neen, er is er maar een, zult u wellicht begrijpen, en wel meteen.

Een kleine doch hardnekkige irritatie heeft zich diep in mij vastgezet.

Tis geen onoverkomelijke ramp, maar ik sta er mee op, en ga er mee naar bed.

Tis café Heeswijk die de Conck de loef afsteekt, hetgeen mij licht ontstelt.

Het loopt sedert 30 jaar zwaar voor, vijf maanden maar liefst en welgeteld.

Een cafébaas heeft ook niet het eeuwig leven naar ik ten zeerste mag hopen.

Maar om met Magere Hein als trawant te winnen zal ik u zeker niet verkopen.

Een inhaalmanoeuvre op een andere wijze dan stoppen kan ik me niet indenken.

Maar Petra en Raph zitten nog wel stevig in het zadel al dat bier te schenken.

Nou neem ik met een gniffelend genoegen sporen van horecaslijtage waar.

Maar als ik dan na weken check, zijn ze op miraculeuze wijze nog steeds daar.

Onverwoestbaar ploegen zij vrolijk en met de meesten op goede voet voort.

Petra met een klein wijntje en Raph met wat gerstenat, zoals het hoort.

Echte mensen met voor eenieder een luisterend oor en passende raad.

Waar het, zoals het een goede uitbater betaamd, niet alleen om centen gaat.

Dertig jaar staande blijven in het horecavak is waarachtig geen sinecure.

Maar deze twee types hebben zich bewezen, hen leg je niet snel in de luren.

Als concullega’s kan ik het best met ze vinden, zie ze zowaar als vrinden;-).

We lenen flessen, glazen, vilten, en nog veel meer heen een weer.

Beter een goede buur dan een verre vriend, begrijpen we meer en meer.

Van gulden naar euro, van 16 naar 18, een financiële crisis, het rookverbod,

corona, en het energieaanbod. Het waren bange en barre tijden, god o god.      

We hebben een verschillende tactiek van werken en dat is ook goed.

We tippen en leren elkaar al zo’n dertig jaar en dat is hoe het moet.

We lopen elkaar niet onder de voet, maar drinken we een glas, voelt dat goed.

Raph, Petra, hoop dat jullie nog lang en gelukkig 5 maanden voor zullen lopen.

Wat betekent dat we voorlopig geen pils van alleen ons AOW hoeven te kopen.  

Betreffend deze verrekte voorsprong in maanden, ik ben niet bij machte.

Er zit niets anders op vol van smart toe te zien, en geduldig te wachten.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1888 Nachtcafe in Arles (Mme Ginoux). Paul Gauguin.  

Geen pap meer zeggen.       Minks wekelijkse column 14-6-2023

 

Terwijl ik op een cafétoilet, met een straal afgewerkt bier een ingebakken bromvlieg uit het porselein tracht te pissen, hoor ik een aanspreekvorm die me aan het denken zet.

Het was de volwassen dochter van een vriend die hem bij zijn voornaam “Arie” noemde. Nou moet eenieder dat lekker voor zichzelf weten maar tijdens het eenzaam potje plassen stond ik er (gelukkig;-) even bij stil.

Hoewel het in vroeger jaren bij veel VPRO/VARA gezinnen al redelijk gewoon was, is het dezer dagen toch wel weer een trend, dat bij voornaam noemen.

Toen ik terug op mijn kruk, het verse bier weer naar binnen klokte, sprak ik vader en dochter er op een, naar mijn idee, vermakelijke manier op aan.

Volgens beiden was het “pap” zeggen alleen van toepassing wanneer een gunst geleverd moest worden, zoals bij de afgelopen fietsketting eerder die avond.

Kijk, nou was deze leuke meid geen tiener meer. Maar ook, of juist in die leeftijdsklasse is het tegenwoordig wel heel erg gewoon, dat voornaamgedoe.

Het komt bij mij een beetje over als een linke shortcut naar volwassenheid,

het gelijk willen zijn. Ze staan natuurlijk ook te dringen die wereld van (ons), de gevestigde orde, over te nemen en dan is naamsnivellering een must.

En ach, what’s in a name, dat dan weer wel. Als je met een titel respect af moet dwingen ben je zeker geen goede leider, lijkt me zo.

Laatst was ik getuige van een duidelijk geval van huiselijk leiderschap.

De tienerdochter des huizes wilde op zondagavond voor de derde keer dat weekend lekker met haar vriendinnen gaan stappen in de grote stad.

Dat vond de zilverrug niet zo’n heel goed idee en hij zei, weliswaar ruim onderbouwd: “neen”. Een koele stilte viel, als blikken konden doden. Ondanks de verzengende zomerhitte daalde de temperatuur rap. Als getuige voelde ik me ietwat ongemakkelijk. Om de kou uit de lucht te halen deed ik een uitspraak in de trant van: “Ja, das knap waardeloos als je geen macht hebt”.

Niet handig, schroeiende bliksemschichten likten mijn persoontje.

De tienerdochter zou de nacht kniezend in haar torenkamertje doorbrengen.

Vader, of modern gezegd Marc, hield de poot stijf, daar hielp geen moedertje lief meer aan.

Trouwens, toen ik na dat bieren thuis kwam kon ik ook geen pap meer zeggen.

Oké ik weet het, een beetje flauw einde, maar ik wist het ff niet meer:-)

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1882 The Daughters of Edward Darley Boit. John Singer Sargent.  

Basta.                                  Minks wekelijkse column 7-6-2023

Eens in een tijd ver van hier bezat ik een Oldtimermotor.

Een BMW R 27 uit 1962. Mooi ding, maar hij was vaak stuk.

Hem, met pijn in het hart verpatst en een Nep-Harley gekocht.

Het is een Honda die lijkt op een Harley, vandaar het neppe.

Zalige motah voor weinig. Ze brengt me, al zo’n 13 jaar door heel Europa.

Was er enorm blij mee, totdat ik las wat BMW aan het bekokstoven was.

Ze waren bezig met een zware BMW motor van 1800 cc, met de kenmerken van een Oldtimer, en een zogenaamd boxermotorblok met twee cilinders.

Wat betekent dat de zuigers bijna even groot zijn als een literblik soep alle Jezus nogantoe. Dat is bij lange na geenszins een schuimpiesverhaal.

Dit was de missing link. Onbewust wachtte ik hier al jaren op.

Een Nep-Harley-achtige oldtimer BMW, maar dan nieuw. Die was op zeker alleen voor mij ontworpen. Deze was op m’n lijf geschreven zeg maar ff.

De eerste foto’s en Youtubefilmpjes verslond ik als een leeuw zijn prooi.

Denkbeeldig tufte de motor steeds dichterbij, totdat Cor rücksichtslos een stok tussen de spaken stak. Het geld verdampte, de droom vervloog.

Nu, een paar jaar verder, zitten we zo langzamerhand weer op het paard.

Lekker een beetje Googelen met de onvermijdelijke cookies, en het proces van hersenspoelen lost je gezonde dosis tegenstand langzaam maar zeker op.

Dan komt de uitnodiging voor een proefrit. Zo’n stukkie rijden kan geen kwaad. Sjezus, toffe mensen bij die BMW, en wat een power in die motah.

Eindelijk heb ik hem dan toch tussen de benen. De motormuizenval klapt dicht.

Al dat chroom, die grote cilinders, die lampjes, en dat vertrouwde oude model.

En dan die koele wind van vrijheid op mijn gezicht en door mijn spaarzaam grijs haar. Ik heb er nu aan geroken, de cirkel is rond, het hek van de dam.  

Ik moet hem hebben, en wel zo snel mogelijk. Kost tie motah nou eigenlijk?

Onderwijl is de frequentie van reclame nog meer opgevoerd. FB verricht zijn verleidend werk met chirurgische precisie. Ik prakkiseer me suf, lijk wel een verslaafde, kan gewoon geen neen meer zeggen. Ik moet en zal hem hebben.

Mijn vriendenkring verdeelt zich in twee kampen, die van kopen en niet kopen.

Als de prijs goed tot me doordringt schrik ik wakker, het risico is te groot.

Het kan me, als het tegenzit mijn geliefd café kosten. Ben ik koud door het oog van de faillissementsnaald gekropen, stap ik zelf op het slappe koord.

En buiten dat, die nep-Harley rijdt eigenlijk nog opperbest. Mijn besluit staat vast. Ik ga hem niet kopen, nog minimaal een jaar wachten. Basta.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 1946 BMW poster. HW.

 

Lully.                                 Minks wekelijkse column 31-5-2023

Ik lees, en hoor steeds vaker: wacht maar tot de revolutie komt.

Dan denk ik: nou ik hoop het niet. Revolutie brengt over het algemeen niet veel goeds. Meestal chaos, het recht van de sterkste, geholpen door de domste. Revolutie komt overigens vaak voort uit arrogantie van mensen die weinig gevoel hebben voor de meute.

Nou maak ik geen vergelijk met toen daar, en nu hier, dat doet u zelf maar.

Over arrogantie en zijn wrange vruchten gaat dit stuk. Beginnen we bij Louis de XIV alias De Zonnekoning, die naam zegt al genoeg lijkt me zo, of niet dan.

Niet een van de meest bescheiden mensen die over deze aardbol liep, getuige zijn megalomane projectje Versailles. Probeerde onze vrije voorouders te onderwerpen, maar die prikten net op tijd de dijken door. Daar had zelfs zo’n machtig iemand als De Zonnekoning niet echt een pasklare oplossing voor.

Dat die Fransen aardig hebben huisgehouden in ons kikkerland, is op zeker.

Overigens wil ik het met Macron ook wel eens over herstelbetalingen hebben.

Eigenlijk werd de kiem der Franse revolutie al gelegd door De Zonnekoning.

Die baadde in luxe, terwijl de gewone Fransman/vrouw amper te eten had.

Om het baden in luxe gestalte te geven, waren er culturele uitspattingen te over in het buitenhuisje van Louis XIV. Om dat met een saus van verfijnde smaak te overgieten werden daar een aantal echte, dure toppers ingereden.

Een van hen was de hofcomponist Giovanni Lulli, die er ook alles aan deed om zo groot mogelijk te lijken. Zelfs de naam Lulli werd Lully omdat dat beter was. Gelijk zijn baas blonk hij ook niet uit in terughoudendheid en democratie.

Hij was alleenheerser over muziek en dans. Als hij iets afkeurde kon je je scheppingsproces beter staken, want het haalde niet eens de voordeur.

Nou moet je die Lully ook weer niet onderschatten. De man had zijn strepen echt verdiend. Hij was in en ver buiten Frankrijk een beroemd gozahtjuh.

Op een dag stond Lully, vol van arrogantie, borst vooruit, hard stampend met een zware staf de orkestleden zijn ijzeren wil op te leggen.

Zijn stem bulderde door de oefenruimte. Plots was daar een enorme, niet in de melodie passende gil. Lully had met de punt van de staf zijn teen geplet.

Drie maanden later overleed hij aan de gevolgen van dit voorval.

Arrogantie is een soort van verhevenheid die vaak voortkomt uit meer kennis of intelligentie. Daar komt hommeles van, kijk maar naar Lully.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl      Ca. 1653 Lodewijk XIV in het Ballet de la Nuit. Henri de Gissey.  

Op Facebook las ik een verhaal van kleine Max wiens tanden 1 voor 1 plots los raakten, en er op het laatst zelfs uit vielen.

Nu zult u dit verschijnsel, net zo goed als ik, kennen als wisselen.

Weet nog vaag dat ik dit aftands traject ook moest ondergaan.

Dan zat ik als stoere 1^e klasser (groep drie) met mijn tong binnensmonds het een en ander speels af te tasten en bemerkte ineens een soort van speling.

Ik had er wel van gehoord, maar nu trof dit onaangenaam proces mezelf.

Vingertje erbij en heen en weer gaan. Af en toe een beetje rekken en draaien.

Het kwijl sijpelde uit mijn mond, ik zoog het snel naar binnen, proefde bloed.

Dit klein drama ging aan eenieder voorbij. Gelukkig, gezien de nare situatie, de leesbeurt aan mij. Een andere slissende kwijlkleuter was het lulletje.

Geconcentreerd schoof zijn vingertje hortend en stotend langs de regeltjes.

Zijn onderlip glom van het spuug. Met zijn onzeker hoofd boven het boek hangend zag ik een draad speeksel uit zijn stotterend mummelmondje lopen.

In het weer naar binnen slurpen was hij overduidelijk niet zo behendig als ik.   

De trage sliert slingerde een sierlijke natte krul op de onderhavige bladzij.

Nadat de bel van het einde der laatste ronde had geluid rende ik naar huis.

Met mijn bolletje tussen haar vertrouwde moederhanden controleerde Den Jonge Neel de wiebeltand en sprak over de tandenfee wanneer hij loskwam. Onder het kussen bewaren, en de dag er na maar liefs een kwartje rijker.

Het werd zowaar een verdienmodel, die fee heb ik nooit kunnen betrappen.

Nu leven we, zoals u wellicht gemerkt zult hebben, in dure tijden.

Dus ook die fee heeft een tandje bij moeten zetten om het jongemensenivoor te blijven verhandelen. Toch schijnbaar erg de moeite waard.  

De koers van een kindertand ligt toch rond de 2 euro incl. BTW. By The Way. Dat is dus ongeveer 16 keer zo veel als in mijn armentierige goeie oude tijd.

Nu blijkt dus dat zo’n melkgebit 20 tanden/kiezen heeft, dus tel uit je winst.

Neen, die Maxje uit het begin van dit verhaal doet het zo slecht nog niet.

De jacht van Jacobse en Van Es op Tedjes oma’s “gauhwe klappah” is passé.

Melktanden zijn heden ten dage de handel om van te watertanden.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1887 Naughty Boy or Compulsory Education. Briton Rivière. 1840 – 1920.  

Nostalgisch.                         Minks wekelijkse column 17-5-2023

Nou, ik heb hem uit. Het eerste boek van deel 1 der verzamelde werken van Gerard Reve: De Avonden, een winterverhaal.

Ooit al voor mijn school doorgeworsteld, wat een saai boek zeg.

Ook nog de film gezien met Rijk de Gooier als de dove, ietwat ongemanierde, vader waar Frits (de hoofdpersoon) zich mateloos aan ergert.

Ergeren doet hij zich trouwens aan zowat iedereen in zijn omgeving.

Ik weet dus alles over de eentonigheid van dit boek, maar mijn voornemen was de verzamelde werken helemaal te lezen en dat is dus inclusief De Avonden. Noem het maar gerust een soort van zelfkastijding, gelijk mijn ervaring bij de volledige werken van Franz Kafka, waar ook geen einde aan leek te komen.

t ’Zijn boeken van de soort; eerst lezen en dan pas komt tie langzaam door.

Het verhaal speelt zich af tijdens de tien laatste dagen van het jaar 1946.

Vanaf bladzijde 1 walmt de hollandse spruitjeslucht je neusgaten binnen.

De loodzware naargeestigheid van deze prille “Nederland-herrijst-periode” treft de lezer (mij in ieder geval) als een mokerslag. Wellicht is die mistroostige sfeer een reden dat de hoofdpersoon zo onuitstaanbaar is.

Toch raakte ik al lezend steeds meer gegrepen door het verhaal, niet in het minst door het ongewone uitstapje in die tijd, zo vlak na de 2^e wereldoorlog.

Het boek werkte als een tijdmachine naar de simpele periode van mijn jeugd.  

Niet dat ik in 1946 al op deze aardkloot rondliep, ik zat nog een dikke 10 jaar in de wachtkamer, maar ik proefde wel de sfeer uit mijn vroege kinderjaren.

De ontwapenende eenvoud. Gewoon fijn kneuterig, er was niet eens televisie. Enkel de radio en de krant fungeerden als vensters op de wereld’.

En dan dat gehannes met die kachel; asla legen, kolen scheppen, aansteken.

Nu voorziet slechts een simpele draai aan de thermostaat ons van warmte.

Er stond dan zo’n houten wasrekje omheen met sokken en meer kleingoed.

Poes zat dan vredig, voor deze gloeiende, gietijzeren haard, geconcentreerd de warmte te absorberen tot een van ons zijn prominente plek opeiste.   

Een steenkoude keuken, gang en slaapkamer. IJsbloemen sierden s’ winters de binnenkant van de dunne ramen. Alleen in de woonkamer werd gestookt.

Door mijn lezen van Gerard Reve is daar plots wel het besef hoe snel het gaat.

Het lijkt eeuwen terug, deze vage herinneringen uit vervlogen tijden.

Ik koester ze. Het is niet meer, enerzijds jammer, anderzijds ook wel beter.  

Dat boek; De avonden, is alleen qua tijdsdocument al een waar meesterwerk.

Een mens zou er gewoon nostalgisch van worden, ik in ieder geval op zeker.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1900 Nude at the stove. Felix Vallotton.

  Regelmatig scrol ik door YouTube. Over de stand van de oorlog in Oekraïne, geschiedenisdingen, films, muziek, kunst en nog een berg andere interessantia. Regelmatig komt er ook iets voorbij over hoe oudere film- of popsterren er tegenwoordig uit zien.

Dat is de sensatiezucht voedende baggerkant voor nono’s. Ik haat het, kan uit dit soort dingen ook geen genot halen. Mensen worden ouder, das normaal. Wanneer je aftakelt is dat, zeker voor een ‘ex-god’ helemaal geen pretje.

Om dan zo iemand als kermisattractie uit te venten vind ik zeer respectloos.

Dit als inleiding van de column gezegd hebbende: ook deze Mink wordt ouder.

Ook ík vind dat niet echt leuk, maar het hoort onvermijdelijk bij langer leven.

De tol van de roem zullen we het maar noemen. Met een nog levende Ouden Neel (mijn moeder) van 99 en een onlangs overleden vader van 97 heb ik met mijn 66 lentes, als het mee zit, nog wel enkele decennia te gaan.

Nou sta ik, hijgend als een postpaard, klaar voor de volgende ronde, maar die ga ik wel ff anders indelen. Ik ga ook meer genieten van andere fantastische dingen in het leven dan mijn geliefd café. Om aan de fuik van geïsoleerdheid te ontsnappen, blijf ik me bezighouden met wat ik nu al 30 jaar doe, de Conck.

De (energie sparende) 4-daagse werkweek van afgelopen herfst/winter is me zo goed bevallen dat ik er voor gekozen heb deze voortaan door te zetten.

Ik wil, nu het nog kan, wat meer van de andere geneugten des levens genieten.

In dit kader van mijn “meer genieten” heb ik na lang twijfelen en diepgaand overleg ook besloten tot een vakantie van… jawel: 6 weken. U leest het goed: 6 weken. Voor het laatst zo’n lange vakantie genoten toen ik nog full time op school zat, al waren die wel doorspekt met vakantiewerk voor een brommert.

Veel winst is er in die tijd niet, de feestzaal ligt plat en de buurt loopt leeg.

Kijk met die verslavende-middelen-business (het café) stop ik liever nooit.

Het is mijn leven, mijn liefde en redding. Ik ben lekker bezig, vind de meeste bezoekers aardig, geef kinderen lolly’s en blaffende viervoeters koekies.

De meeste mensen op en rond de Hoekweg kennen me en zeggen me gedag.

Heerlijk vind ik dat. Het ergens bij horen doet een mens goed, mij ook;-)

Volgend jaar legt eindelijk het schip van Drees maandelijks aan, dat scheelt. Voor mij geen koekeloeren achter geraniums of een elektrische Spartamet.

Ik wil, zonder op de kalender te kijken, weten welke dag van de week het is.

We gaan, bij leven en welzijn, gewoon lekker door. Alleen ff een tandje lager.      

      

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1920 Alter Arbeiter in Dachkammer. Otto Dix.    

De titel van dit verhaal is wellicht wat lastig. Zie het maar als een onbeholpen poging mijn eigen taalgebruik te benaderen.

ABN-technisch zeg je: er aan hangen, cq je kan niet meer terug. En daar zijn er wat van, deze week, zoals de vakbonden.

Ze keuren de looneisen van een grote kleingrutter af, terwijl ze zelf ook weigeren de eisen van hun woest stakende medewerkers in te willigen.

Nou klinkt ‘De Internationale’, het oude strijdlied der arbeiders, nog maar zelden, maar wanneer je dit als vakbond rond 1 mei meemaakt hang je dran.

Deze week wel heerlijk naar het museum geweest, Kees van Dongen, prachtig. Kon nog net kaarten krijgen. Na maanden in mijn elektrisch autootje (Tutje) te hebben gereden, voor dit bezoek maar weer eens op de nep-Harley gestapt.

Wat een machtig gevoel toch weer. Als een koning op de troon, hoog, waardig en supersnel. Heen met haast over de grote weg. Door de velden terug van Laren naar Le Haye, zon op mijn bakkes en gaan. De beslommeringen waaiden van me af, en bleven als oud vuil op het asfalt doordreinen. Ik voelde me vrij als een vogel. De generale repetitie voor mijn op handen zijnde motorvakantie.

Teruggekomen in mijn geliefde stad keek ik met een soort hooghartigheid op mijn medeweggebruikers neer. Dat krijg je nou eenmaal met zo’n nep-Harley.

Tot ik op het laatste moment bij de kleingrutter mijn proviand in wilde slaan.

Tal van lege schappen lachte me, als een bijna tandeloos gebit, vals toe.

Het zag er naar uit dat ik vanavond, met mijn redelijk gebit, op een houtje moest bijten. Overduidelijk een voorbeeld van dranhangen toch?

Hoewel ik deze nacht zelf mijn hoofd in de strop stak, pleegde ik daarmee een daad met als onvermijdelijk gevolg het dranhangen, ik kan niet meer terug.

Na de barre overtocht per schip van afgelopen zomer naar Scandinavië ga ik toch weer voor een boottocht over het Skagerak. Als je te laat bent, heb je geen boot, dus het moest gebeuren. Het was nu of niet.

Ik zou het nooit meer doen, bij windkracht 8 heb ik doodsangsten uitgestaan.

Wat ging die boot te keer zeg. Geen oog dicht gedaan. Heb het voor mijn idee ternauwernood overleefd. Ondanks dat ik aan de binnenkant van de romp was gebleven voelde ik me gekielhaald toen ik kwakkelend de wal opreed. Online een ticket besteld. Twijfel plopte op in mijn hoofd toen ik ter bevestiging de laatste enter moest geven. Ik heb het toch gedaan, en al betaald ook.

De plek waar Noord- en Oostzee elkaar onstuimig kussen, zal ik wederom bevaren deze zomer. Kan het godsnaam maar meevallen. Ik hang dran.

      

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

  

1864 A Seascape, shipping by moonlight. Claude Monet.