Een koude kerstmis.   Minks Kerstverhaal 24-12-2022

 

Zag van de week een stukje over een vrouw in bezet Oekraïne.

Russische soldaten haalden haar van huis voor wat plezier.

Haar man protesteerde en werd zonder pardon afgeschoten.

De vrouw werd meegenomen naar de volgende plek des onheils.

Ze kon het achteraf gelukkig nog wel na vertellen, hoewel gelukkig. 

De werkdag is voorbij. Tegen de kou beschermd door wollen handschoenen, Michelinjas en Russenmuts loop ik op Tutje af. Snel naar huis, mmmmmm.

Door het open karakter van mijn kleine autootje heeft zich aan de binnen- en buitenkant een flinke ijslaag gevormd. De buitenkant krabben gaat wel, maar het binnenwaarts krabben zorgt voor aardig wat smeltsneeuw op mijn kleding.

Snel naar huis, daar is het lekker……….koud. De verwarming staat op 13 graden.

Ik ben de hele dag weg. Pantah en Tijgah slapen en eten er niet minder om.

Verkleumd thuiskomend kan ik de verleiding van een heet bad niet weerstaan.

Met een schuldgevoel laat ik het dampend water in de kuip lopen, kost €2,26.

Valt mee. Tijdens het koesterend genot denk ik een paar keer: Fuck Poetin.

Het wordt me plots te benauwd, ik moet er uit, afdrogen. Trek twee broeken over elkaar aan om de benen in deze barre decembernacht warm te houden.

Een T-shirt wordt gevolgd door mijn beste bedgenoot ooit, de knieëntrui.

Dik, een voering van krulletjeswol, een grote capuchon, en een paar diepe geef-jezelf-een-hand zakken. Als ik haar of hem over mijn lichaam heen laat vallen wordt het echt heerlijk, bijna hetzelfde als met de verwarming op 22.

Als een soort van Ebenezer Scrooge zit ik dan, met afgeknipte-vinger-handschoenen en die monnikencapuchon, voorovergebogen boven mijn laptop.

Het ziet er sinister uit, maar het past wel enorm goed bij de kerstsfeer.

Uit bed stappen is er door de kou ook niet makkelijker op geworden.

Tis even inkomen, net als bij een frisse duik aan het Scheveningse strand.    

De roomboter die zich, niet in de sterrenkoelkast maar op het aanrecht bewaard, normaal zo gewillig op mijn brood uitspreidt plooit zich geenszins.

Zij blijft, gelijk al mijn exen aan het eind van ons prachtig sprookje, ijskoud.

De deo die ik ’s-morgens onder mijn armen sproei heeft meer weg van een Siberische frostbite, dan de verkwikkende frisheid die de tekst belooft.

Ondanks deze koude kerstmis wens ik jullie toch prettige feestdagen.

Het kan altijd erger, denk maar aan die vrouw aan het begin van dit verhaal.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1932 A Danish Winter Landscape. Peder Mønsted (Danish painter) 1859 – 1941.  

Hans zou de tachtig aantikken en dat moest gevierd.

Aardige mensen, wisten precies wat ze wilden en hielden rekening met de natuur en zo. Ze waren regelmatig te gast en vierden zodoende de blijde gebeurtenis bij mij in het café.

Aan iedereen was gedacht, Joopje en Josje konden alleen glutenvrij.

Tante Jo had een lactose intolerantie en de helft van de feestvierders hadden een vergaande vorm van dierenliefde en waren zodoende vegetarisch.

Een scala van bubbels was er ook: met alcohol, alcoholvrij en kinderchampagne.  

Nou zult u wellicht denken wat een gedoe voor die cafébaas.

Maar nee hoor, Hans en zijn vrouw regelden de speciale wensen zeer accuraat en zelf. Ze zouden het later op de rekening goed maken. Ik kon er mee leven.

Het scheelde mij een hoop gedoe in een toch al hectische week.

Kijk, voor mij, een lompe ex-bouwvakker, portier en stapelbeddenhandelaar is zo’n soort feestje te priegelig, maar ieder zijn ding. Leven en laten leven.

De verzamelde familie en vrienden deden een muzikale duit in het zakje.

Het spits werd afgebeten door de kleindochter van Hans.

Schat van een kind wiens vrolijk gekwetter en gelach iedereen charmeerden.

Op een dwarsfluit, die rechtopstaand niet veel scheelde met de lengte van dit snoesje, speelde ze zonder voortanden erg aandoenlijk ‘Lang zal hij leven’.

Het gemis van de voortanden kwam niet voort uit een onhandige manoeuvre met de fluit of een corrigerend tikje van mama. Neen, het kind zat in de wisselperiode naar grote mensentanden, zoals ze me wijsneuzerig vertelde.

De fijnzinnigheid en accuratie waarmee de drankjes en het eten waren geregeld, kwam ook tot uiting in de ten gehore gebrachte muzikale giften.

Fijnbesnaarde instrumenten werden virtuoos bespeeld.

De zoon die via een tablet vanuit een ver land down under dit feest bijwoonde, gooide er een perfect Pink Floyd nummer uit, echt prachtig.

Zelfs de karaoke met Sweet Caroline had een hoog ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ gehalte. Ff wat anders dan in mijn kring waar men de microfoon uit elkaars handen trekt om er, met de vol getatoeëerde borst vooruit, ‘I did it my way’ doorheen te brullen. (Beetje overdreven gesteld maar toch;-)

Maar ja, wij zijn dan wel weer betere bouwvakkers of zo. Het maakt ook niet uit. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1860 Kissing Grandpa. Edward Thompson Davis (British painter) 1833 – 1867.  

Wasmachine.                Minks wekelijkse column 7-12-2022

De maand december is voor een semi-succesvolle 65-jarige cafébaas een erg drukke tijd. “Wees er blij mee”, zegt men als ik tussendoor wat lucht probeer te krijgen door luchtig klagen.  

Nou ben ik er wel blij mee, maar je moet dan ook nog wat doen.

En dat doen, dat doe ik graag maar het blijft toch hollen, vliegen en aan veel dingen tegelijk denken. In dat soort tijden is tegenslag zeker niet handig.

En u voelt hem al aankomen, die tegenslag liet niet lang op zich wachten.

Drie jaar geleden een goedkope wasmachine gekocht die aan vochtverlies leed.

Al die jaren raakte hij maar niet uitgelekt. Ging zelfs roesten van onder.

Het betonnen washokvloertje kleurde alsmaar donkerder en de schimmels schoten regelmatig als bondgekleurde paddenstoelen uit de grond.

De laatste tijd was hij ook regelmatig de kluts kwijt. Ging aan wanneer hij zin had en dat wordt met 3 caféwassen in de week echt een berg ellende.

Er moest een nieuwe komen. En nu wél met een klokje, zodat je tijdens het wassen kan zien hoelang nog. Dat had ik bij die goedkope lekbak echt gemist.

Nou gaan de zaken de laatste tijd weer redelijk (wie had dat ooit gedacht), dus kon ik een wat duurdere kopen. Het werd er een uit het middensegment.

Een Samsung, met wifi notabene, dat leek me wel lekker futuristisch. Je moet toch ook een beetje mee met de tijd. Niet moeten doen, want als er iets mis kan gaan dan gebeurt dat zeker bij mij. Het was vragen om problemen.

Na nachtelijk gehannes met een steekwagen, uitpakken en het er afhalen en opzetten van de droger, stond de macho uiteindelijk glimmend op zijn plek.

Het zeep- en wasverzachterreservoir vullen voor meerdere wassen achtereen.

Handmatig instellen, de wifi liet ik, bang voor problemen, maar ff links liggen.

De eerste stinkende lading theedoeken propte ik in de maagdelijke machine. Met een kop koffie op een stoel ervoor om de maidenvoyage te bekijken.

Het deed denken aan het moment dat ik de eerste stokken saté op mijn spic en spanschone bakplaat leg. Zo’n moment heeft iets vrolijks, iets versigs.

Hij deed wat beloofd was, muisstil, sop dat door kleine gaatjes in de trommel wordt geperst en hij speelt een vrolijk wijsje wanneer de was gedaan was;-).

Alleen de wifi werkt nog niet. Na uren van ge-etter wel forse stappen gezet, maar het moet nog steeds handmatig. Zal er maar es een digigozah bij halen.

Nou ik vervolg ‘de erg drukke tijd’ en laat meer tegenslag hopelijk achter me.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Ca. 1898 Women Washing Clothesby a Stream. Daniel Ridgway Knight.

Matthijs.    Minks wekelijkse column 23-11-2022

Bart Boos draait zich om in zijn grafje (*1) nu Superspits Matthijs, BNN/VARA, noodgedwongen het veld heeft geruimd.

Het boegbeeld van hip Nederland is van zijn voorplecht gevallen.   

Terwijl hij daar voor een grensoverschrijdend bedrag (*2) sociaal correct zat te doen met aandacht voor LHBTI-ers tot slaaf gemaakte e.v.a. getergden, deed hij buiten beeld blijkbaar zelf het tegenovergestelde.

Schijnt dat er best veel mensen klachten over hem hadden dus waren het geenszins incidenten.  

Nou had ik van die Thijs sowieso geen hoge pet op, maar er was een reden.

Vrienden probeerden me bij DWDD te krijgen om mijn columns onder de aandacht te brengen, maar ik was schijnbaar niet bekend- en literair genoeg.

Dit tragisch voorval stond mijn kijkplezier regelmatig in de weg.

Maar ook wrok slijt. Laatst de aflevering van ‘Matthijs gaat door’ gekeken met Boudewijn de Groot er in, vond het steengoed. Begon hem zowaar te vergeven.

Hij is duidelijk enorm gedreven, dus vraagt dat het uiterste van zijn mensen.

En dan bij zo’n hoog-niveau-programma als DWDD 5 dagen in de week.

Ik geef het je te doen zonder uitbarstingen.  

Deze vakidioot gaat uit zijn pan als er iemand de boel verkloot, wellicht ook al bij een verdenking daarvan. Dan slaat hij door, nooit goed te praten natuurlijk.

Zo’n kijkcijferkanon krijgt macht en wordt een soort onderkoning. Niemand spreekt zo iemand tegen. Tis een f*cking money machine.

Van hoog tot laag doet er zijn voordeel mee. Iedereen wil bij hem werken. Staat natuurlijk wel erg goed op je CV als je bij Matthijs was.  

Ok, hij is te ver gegaan en had zich duidelijker moeten excuseren, dat wel.

Maar dat je dan zo’n fenomeen als Matthijs helemaal afknalt gaat me wel een beetje te ver. Dat is gewoon zonde van zijn enorm talent.

Nog even dit: in Qatar is men veel beter in grensoverschrijdend gedrag en daar mogen ze wel gewoon doorgaan. Zélfs als we het al van tevoren weten.

Zal in de cultuur zitten, je kan die uiteraard niet met de onze vergelijken;-).

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

(*1-2) Grapjes zijn niet helemaal van mijzelf. Vond dat die grove van Bart Boos er wel in kon omdat hij zelf ook wel van een potje grove humor hield.

1900 Golgotha. Edvard Munch.

 

Oranje is weer eens in een dubieus land neergestreken om een gooi te doen naar het wereldkampioenschap mannenvoetbal.

Alles, behalve het geld, stinkt hier van alle kanten.

Dezelfde neus die subliem functioneert waar het gaat om geld verdienen weigert dienst, wanneer de stank uit de bouwputten van Doha omhoog walmt. Als het circus eenmaal in volle gang is zitten we, en block, met een wasknijper op de neus net te doen of deze bloedt.

Op het nieuws zag ik afgedankte gastarbeiders terugkomen uit Qatar.

Eentje had een betonnen paal of zo op zijn been gehad, die lag hulpeloos in een schamele hut op bed. Een andere man kwam aan in een lijkkist en werd op een open vrachtwagen naar het kerkhof gereden. Uit het land waar het geld in miljarden uit de grond bulkt kwam geen enkele euro als vergoeding mee.     

En het ‘leeuwendeel’ laat het gewoon gebeuren. Ieder met zijn eigen reden maar vaak komt het er wel op neer dat die reden geld gerelateerd is.

Je gaat erin mee omdat bijna iedereen dat doet. Tis een soort van massahysterie. Dat is in de geschiedenis wel vaker een manier geweest om mensen bij grove misstanden te overtuigen even de ogen te sluiten.

Gelukkig heb ik geen gratis tripje Doha, anders had ik dit niet eens kunnen schrijven. Ok, ik heul ook mee. In mijn café zorgt het voor gezelligheid (zolang we winnen;-) en het brengt extra ‘reukloos’ geld in de la.

Met dit stukje probeert deze hypocriet zijn schuldgevoel te verminderen.

Ik kan er op mijn eentje toch ook niks aan doen dat daar bouwvakkers bij bosjes onder erbarmelijke werkomstandigheden doodgaan, of wel???

Tuurlijk is het niet pluis wat daar gebeurt. Het eeuwenoude verschil tussen arm en rijk wordt ons hier nog steeds genadeloos onder de neus gewreven.

En nou niet ineens onze KHH Prins Pils op een weegschaaltje leggen.

Dat is wel heel erg flauw gezien ons eigen overgewicht in dezen.

En op de massahysterie om het feest te boycotten hoeft niemand te rekenen. Het merendeel zit daar gewoon niet op te wachten. Die willen wereldkampioen worden. Al is het maar eens in je lange luxe leven. De derdewereldlanden ten spijt. Tot slot wens ik u en mezelf, na dit verhaal, nog een ‘prettige wedstrijd’.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Milieulijmen.                        Minks wekelijkse column 12-10-2022

Hier zit ik dan met een hardloopmailloot, dikke wollen sokken, ochtendjas en warme opapantoffels dit stukje te schrijven.

Luigi Ciapponi 7 maart · La fabbrica ad Asnières 1887 The factory at Asnières. Vincent van Gogh. – The Barnes foundation,Pennsylvania –

 heb alleen, op zijn Hagenees gesproken, ijskâhwe klâhwe, dus moesten de vingertoppen van mijn handschoenen eraan geloven.

Het doet me denken aan een marktkoopman in de extreme winter van ‘78/’79.

De energierekening blijft op deze manier nog een beetje binnen de perken en dat het goed is voor moeder aarde begrijp ik zo langzamerhand ook wel weer.

Voor zover ik me dat zelf niet besefte zorgden anderen daar wel voor.

Het wordt me, als geforceerd trechtervoeren van de gans wiens lever een delicatesse is, ruw en in grote hoeveelheden door de strot gepropt.

Weermannen en vrouwen werpen zich op als ware natuurbeschermers en geven mij het gevoel alsof ík het gedaan heb en zij het allemaal zo goed doen.

Zet de radio aan en een programma heet plots Klimaatstudio of zo.

Binnenkort hebben we ook een heus energieweerbericht, zodat je weet wanneer het slim is de was te draaien en de auto op te laden.

En dan die bloedirritante reclamespotjes van Milieudefensie, met die zwaar overdreven weer berichten van de toekomst. Hagelstenen als tennisballen??

Extinction Rebellion zijn die mensen die als paddenstoelen uit het wegdek ploppen en het verkeer ontwrichtten om ons hun heilige mening op te dringen.

Onuitstaanbaar, maar niet genoeg vonden zij. Nu gaan ze voor de kunst.

Plakken zich met hand of hoofd vast aan dure schilderijen, nadat ze het besmeurd hebben met soep of zo.   

Tot nu toe alleen beschermde doeken. ‘Publieksvriendelijk’, maar wel met een soort afpersingswaarschuwing van het kan ook op onbeschermde canvassen.

Ok, nu weet ik het dus wel, dat we milieuproblemen hebben, ik ben overtuigd.

Maar laat me een klein beetje met rust, anders wordt het echt vervelend.

Er blijkt trouwens geen snelle milieuvriendelijke secondelijm te bestaan.

Ik heb echt gezocht, het bestaat gewoonweg niet. Dus óf het milieulijmen is voor de bühne. Zit na die snelle loskoming bij die Jinek misschien wel wat in.

Óf men gebruikt milieubelastende secondelijm. Wellicht kinderachtig om daar een punt van te maken, maar ik vind dat milieulijmen ook niet echt volwassen.    

Dat Jinek tafelincident had wat weg van iemand, hosanna, op het schild hijsen.

Ok, hij was er uit eigen beweging opgeklommen en had zichzelf ‘onlosmakelijk’ vastgezet, maar dat is ook wat de gemiddelde dictator doet om anderen zijn wil op te leggen. Ik ben best voor een gezond milieu, maar het kan anders.

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1887 The factory at Asnières. Vincent van Gogh.  

Nachtleven. minks wekelijkse column 26-10-2022  

Gezellige doch intensieve borrel met nahang in het café.

Klaar. Nu ben ik zelf wel weer eens aan barhangen toe.

Parkeer Tutje waar het net kan en ga naar een laat-open-tent.

Zou ik binnen komen? Aardige portiers die me meneer noemen.

Rugzak gratis in de garderobe. Een aardig meisje noemt me ook meneer.

Naar binnen. Kleiner dan ik had gedacht. Niet veel mensen maar tis nog vroeg.

Het eerste biertje is top getapt met een mooie schuimkraag, kost 3,80 ik geef 5 euro. Aan het eind van de bar staat een stel, hij nog zeker 10 jaar ouder dan ik, zij 20 jaar jonger dan ik. Hij heeft wel weer meer haar dan ik.

Zij drinkt duur, hij betaalt. Zijn stoere blik probeert me te doorboren met het doel mij te imponeren. Onderwijl kneedt hij fors haar lillende billen.

Het korte rokje kruipt op en onthult de plakranden van haar ‘sexy’ kousen.

De botoxlippen in haar mager gezicht vormen een valse oase van verlokking.

De met zwart aangezette ogen accentueren de diepe holtes in haar schedel.

Ik bestel nog een biertje en krijg zo’n te dure, afgepaste met te veel schuim.

Hij tikt te lang aan de zijkant van het glas om de tijd van optrek te vullen.

Kost ook 3,80 ik geef 4 euro. Dat zal deze sfeerbederver leren.

Even naar het toilet. Tijdens het plassen gaat het mis, ik moet naar huis. Dat ouder worden begint zich, met enkele regelmaat, aardig te manifesteren.

Kan me nog net een beetje redden en vindt mevrouw plakkous naast mijn kruk.

“Ik ben hier voor jou”, exploiteert ze lispelend mijn alleen zijn. Ik verzet me tegen het voorover vallen in de onpeilbare dieptes van haar te grote pupillen.

Ik trek mijn schouders op met een stoïcijnse ‘o ja joh’ blik.

Ze is plots niet meer verliefd op me en haakt snel aan bij een andere lamlul.

Weer een bezoek aan het toilet. Ik moet nu toch echt heel nodig naar huis.

Bij gebrek aan klanten/gasten/mensen danst het personeel gemaakt vrolijk op de muziek mee om de sfeer te veinzen die er, op dit moment, helaas niet is.

Ik moet hier weg. Negeer de bezuinigende barman, wens het garderobemeisje en de aardige portiers een fijne avond en geef de fooi die ze dik verdienen.

Rij vlug naar huis en stap snel onder een warme douche en koester mezelf.

Schiet mijn ochtendjas en pantoffels aan en neem een dampende kop koffie.

Met Tijgah en Pantah uitgestrekt lui op mijn bureau, schrijf ik dit verhaal.

Ik zit hier eigenlijk best, misschien word ik te oud voor het nachtleven?

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1925 Portrait of the dancer Anita Berber. Otto Dix.  

De expositieruimte vult zich met voorname dames en heren.

Te zien zijn werken van Peder Severin Krøyer, een topschilder uit de Skagenschool in het uiterste noorden van Denemarken.

Skagen is een vissersdorp, een beetje te vergelijken met Scheveningen.

Stuifduinen met helmgras en een zandstrand beschermen deze smalle landtong tegen de vaak woeste golven van het Skagerak en ik kan het weten.

Terug naar 1894 of zo in de expositieruimte uit het begin van dit verhaal.

Een van de meest opvallende werken is het levensgrote schilderij van Marie, de vrouw van Peder. Geschilderd op zo’n intense wijze, welke enkel is voorbehouden aan een schilder met een diepe adoratie voor het model.

Zijn verliefdheid spat van het doek door de manier waarop zij, in strelend maanlicht aan een kabbelende kustlijn, dromerig voor zich uit staart.

Een jonge Zweedse componist ‘Hugo’ staat als aan de grond genageld het meesterwerk te bewonderen. Erger nog: háár te bewonderen.

Is het wellicht mogelijk verliefd te worden van alleen een beeltenis?

Uit dit verhaal blijkt van wel. Hij zoekt Marie op en maakt er werk van.

Door de achteruithollende geestelijke gesteldheid van Peder zitten er al de nodige barsten in hun eens zo sterke twee-eenheid. Hugo is precies op tijd.

Als Peder bij de zoveelste opname in een psychiatrische kliniek afkoelt gaat het mis, voor Peder dan. Niet voor Hugo, die wint het hart van mooie Marie.

De twee overspelige types laven zich dorstig aan het spannend spel der verboden liefde en u raadt het al, Mary raakt zwanger van de hijgende Hugo.

Een echtscheiding kan niet uitblijven dus eindigt een sprookje waar het andere begint.

Na aanvankelijk wat aarzeling van Hugo’s kant, hij voelde zich ietwat overrompeld, gaat het nieuwe paar toch maar samenwonen.

Daarna nog meer pech voor Peder, hij overlijdt aan een gevorderde Syfilis. Dit wilde ik, na mijn geroddel over Marie’s geslipper, toch ook wel even vermeld hebben.

Eigenlijk tragisch dat het schilderij, in volle passie van zijn geliefde gemaakt, slechts als visitekaartje diende voor de man die haar wegnam.

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

1892 Evening at Skagen, aka the Artist’s Wife with a Dog on the Beach. Peder Severin Krøyer.

 

Uitgedruppeld.           Minks wekelijkse column 12-10-2022

 

Drup, drup, drup. Eens was ik de macho van Florencia.

Iedereen liep linea recta op me af, bij mij moest je zijn.

Ik was geen dag absent, betrouwbaar en altijd even slagvaardig.

Grote vleugelmoer bovenop aandraaien en de eerste druppels vielen drup, drup, drup, in mijn versgemalen fluweelzacht koffiebed.

De geur verspreidde zich als een lokkende geest door de zaak naar buiten. Niemand bood weerstand tegen deze strelende lucht van huiselijkheid.  

Mensen kwamen er in drommen op af, rijen dik. Smachtend naar een bakkie.

Begin jaren zestig mannen met punters, kippenkont en vetkuif. De dames in petticoat en getoupeerd haar. Eind jaren zestig de Afghaanse jassen.

In de jaren zeventig plateauzolen en Volendambroeken, wat zagen ze er uit.

Tegenwoordig koptelefoon op het hoofd en een flesje water in de hand.

Ik doe net of ik gek ben en geef ze te drinken uit mijn melkblanke kelken.

Koffie, verkeerd of extra verkeerd. U vraagt en wij tappen, met of zonder knipkaart. Eurootje een bakkie, suiker en roerstokje zelf pakken.

Drup, drup, drup. 2002 dat gedoe met die euro. Was wel ff wennen.

Toen moest dat roken er ook ineens uit, was niet gezond zeiden ze.

Stond hier af en toe blauw van de rook, was normaal, niemand klaagde.

Dus iedereen massaal naar buiten om te paffen, zelfs midden in de winter.

Ja, en ook nog ff door die coronatijd heen, wat een ramp was dat zeg.

Afhalen en wegwezen. Gedoe, rood wit lint over de buitenbank, terras weg.

We hebben hier wat meegemaakt en het meer dan glansrijk doorstaan.

Drup, drup, drup. Op een bepaald moment begonnen de mankementen.

U kent het wellicht, je wordt ouder en dan langzaam wordt het minder.

Ik bleef druppen. Vaak genoeg aan geholpen maar op een gegeven moment ging het echt niet meer. De tijd van gaan was gekomen, het waren 60 mooie jaren.

En hier sta ik dan werkloos in de spoelkeuken, misschien ga ik het museum in.

Op mijn plek staat nu een zwart/chromen uitslover koffie te maken.

Zo’n modern ding met van die pistons, beetje een groot kreng ook hoor.

Nu ik er goed over nadenk is het eigenlijk net zo’n kapsoneslijder als ik toen.

Ik hoop dat hij met net zo veel plezier als ik de traditie van een lekker Florencia bakkie koffie voort zal ‘zetten’. Ben er eigenlijk wel zeker van:-)

Ik ben helaas uitgedruppeld, bij deze een laatste groet, het gaat jullie goed.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 Zondagszuur.             Minks wekelijkse column 5-10-2022

Als de zon op zijn naamdag al wat uren omhoog klom en ik met een drank- en knoflookkegel de portiekdeur met een rubberen sleutel probeerde te openen, passeerde die familie mij.

Ze gingen hun god vereren en ik vond dat helemaal best.     

Vader en zonen in stemmig zwart, op afstand gevolgd door een gerokte moeder en dochters getooid met zwarte hoedjes. Een opmerkelijk groepje.  

De mannen groette ik semi-officieel, de dames trakteerde ik op een joviale knipoog, hetgeen resulteerde in schattig zacht tienermeisjesgegiechel.     

Ze waren van de zwarte kousenkerk achter mij, hij was er al jaren de koster.

Een huis van de ‘zaak’ en met de begrafenissen die hij óók voor de kerkgemeente verzorgde, meegerekend konden ze goed rond komen.

In huis was het altijd een gezellige drukte met de vier meiden die met moeder van allerhande lekkers uit de oven toverden, dan konden ze later hun mannen verwennen. De twee zonen waren onder zijn hoede, dat was beter.

De kinderen liepen lekker in de lijntjes, daar was hij blij om.

Had hij wel anders meegemaakt, daar werd je als familie niet vrolijk van.

Doch toen de oudste dochter uit dit huisje weltevree een vriend ontmoette en van de door de kerk verboden vruchten at, was het uit met de (familie)pret.

Na het degelijk grijs stond ze plots onder een uitbundige regenboog van kleur.  

Tot laat in de disco was toch wel ff wat anders, dan vroeg naar de kerk.

Kleding die je zelf leuk vond was wel wat anders dan de hobbezakken die door de kerkbeugel konden. Sporten en tv kijken wanneer je wilde, was dat zondig?

Waar eens psalmversjes tijdens het koekjesbakken door het huis zweefden klonk nu een meerstemmige klaagzang, telkens bruut onderbroken door getier.

Een deur sloeg met een klap dicht. Haastige voetstappen daalden van de trap. Een auto reed met gierende banden weg. Het zou nooit meer zo zijn als toen.

In de kerk werden ze met de nek aangekeken. Roddel en achterklap werden hun deel. Ze hadden de dochter gezien, gekleed als Bathseba. Zij kwam stiekem langs als vader een begrafenis had.

Met de komst van een kleinkind werden de gelederen schoorvoetend gesloten. Ze zijn verhuisd, ver weg van dit zondagszuur.           

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl