Kijk mij is.         Minks wekelijkse column 19-3-2025

 

Ik begin deze column met “vroegah”. Niet meteen kappen met lezen zo van daar hebbie um weer die ouwe lul, want ik heb zo’n idee dat deze, bij hoge uitzondering, een beetje leuker wordt.

Komt tie dan: Vroegah was men tevreden met wat hij of zij had.

 

Je zag er uit zoals God je geschapen had. De mensen waren vaak minder mooi. Zo had je figuren die scheel waren of netjes gezegd ze loensten wat of veel.

Ook zag je types met flaporen, bochels of klompvoeten. Neen, wat dat betreft is de jus er wel een beetje af. Neem bepaalde vrouwen bijvoorbeeld.

Toentertijd konden ze wat prutsen met make-up, of snoerden ze zich in, in een, voor mannen, maar zeker voor die vrouwen, adembenemend korset.

Ook met het kapsel of een decent stuk blote huid zetten ze hun kwijlende slachtoffers roze brillen op, om ze vervolgens in hun web te kunnen lokken.

Maar daar bleef het dan ook wel bij. Tegenwoordig kun je er alles aan doen, dus wat let je. Botoxlippen, borstprotheses, een Brazilian billift (opgezocht).

Het kan, dus waarom niet zal je zeggen. Je hebt wel minder vlees in de kuip dan verwacht, maar ach, wat niet weet wat niet deert. “Kijk mij is”.

 

Ook, de mannen krijgen een beurt. Wees maar niet bang, vroegah was een mens blij dat hij of zij te eten had. Nu zie ik filmpjes over types, meestal mannen, die enorme porties eten voorgezet krijgen. Een soort van uitdaging, of ze wel een meter saté op krijgen in een bepaalde tijd, waarom is dat dan?

Doet me denken aan die dansmarathons uit de jaren 30, waar soms maanden werd gedanst totdat er 1 paar NIET bij neerviel, die mensen werden gedreven door armoede, ook wel door ‘Kijk mij is’, maar geld gaf de doorslag, crisis!

Neen die satéeters gaat het ook wel om geld, het eten is gratis, maar nodig?

Een filmpje van een 15 laags superhamburger: “kijk mij is”, kap er mee man.

 

Heeft natuurlijk alles met Tik Tok of zo te maken, hits, influencers enz.

Dan die laatste, die ging er vandoor met een babywombat.

Ondanks dat de moederwombat in paniek was en de baby gilde, ging ze nog ff door met het showen van haar ‘trofee’, alles voor de views en kijk mij eens.

Hoe fijn zou het zijn om zo’n meid eens een ouderwets pak op haar billen te geven, maar ja met zo’n Brazilian billift kleven daar wellicht toch risico’s aan.

Hoewel, offers moeten gebracht voor de views en het ‘kijk mij is’ gehalte.

Dat weten die moederwombat en haar baby’tje maar al te goed toch.

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1913 La Poudreuse (Woman Selecting a Necklace). Frederick Carl Frieseke(1874-1939).

Ff wennen.                           Minks wekelijkse column 12-3-2025

 

Toen ik mijn café in 1993 net uitbaatte liep ik aan de overkant de gereedschappenzaak binnen, omdat ik iets nodig had.

“Waarmee kan ik helpen meneer?” We herkenden elkaar meteen.

“Huh, wat doe jij nou hier Ton” sprak ik tegen de man wiens schoonouders, een paar huizen verderop, bij mij in de Breedstraat woonden.

“Dit is mijn zaak”, sprak hij met een ietwat ingehouden trots. “Wat doe jij hier dan in deze buurt Mink”. “Ik heb het café aan de overkant gekocht”.

“Ja die buurt gaat flink achteruit”, grapte hij met een smalende glimlach.

 

Een paar keer per week drink ik er, voor het starten van mijn werkdag, koffie.

Door de jaren heen hebben we een fijne band gesmeed, ook met de andere mensen die daar werken en werkten. Ton stond voor iedereen klaar, topvent.

Had ik weer eens een levensgroot plastic paard gekocht dan ging Ton deze winkeldochter wel ff met het aanhangertje ophalen voor zijn “vriend”.

Ook als interieurdesigner sloeg Ton geen flater. Was het geen keyboard om in te bouwen, was het wel de roestvrijstalen afwerking der wandpanelen.

Nog wel eens ‘s nachts, toen zijn alarm afging, naar binnen gelopen voor een heterdaadje, stond ik sluipend met een baco in de aanslag op de videoband. 

Met corona het nieuwe dakterras van een solide hekwerk voorzien? Ton had het al uitgedacht voordat ik het hem kon vragen. Tuurlijk hebben we ook wel eens bonje gehad, daar kan je op wachten met twee van die ondernemers.

 

Maar ja, nu heeft de tijd Twin Tools ingehaald. Internet zorgde voor een dunnere spoeling van kopers en als laatste velde personeelsgebrek reus Ton. Mijn vriend Channo moet op zoek naar ander werk, Raymond heeft dat al. Rinie is de pensioengrens ruim gepasseerd, maar bleef gewoon gaan, helaas;-)

Tis een waardeloos verhaal, maar zo gaan de dingen blijkbaar nou eenmaal.

Toch heeft die Ton daar een dijk van een zaak neergezet, chapeau vriend.

De goede gedachtes houden we in ieder geval vast, het was een mooie tijd.

We zullen deze fantastische ondernemer missen op de Prinses Mariannelaan bij de Geestbrug. En dan nog even mijn andere Twin Tools vriend Channo, mijn dagelijkse redder in nood, koffiemaat en net als Ton mijn wijze raadgever.

Jullie verdwijnen niet uit mijn leven, maar ik zal jullie te vaak gaan missen.   

De sleutel van het café, die 31 jaar bij hen in het kastje hing, kan er uit, gaat nu naar de schoenmaker verderop, bel ik hém als iemand die nodig heeft.

Niet dat die schoenmaker geen aardige man is, maar het wordt toch wennen.

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

     

Onzekere tijden (slot).            Minks wekelijkse column 5-3-2025

Waar waren we gebleven: AI en dat het een mooi instrument was voor volksmenners. Nou zeg, komt dat ff goed uit, er is er weer eentje aangesloten in dat illustere rijtje, en wat voor één.

Zoals zijn voorgangers belooft hij grote vooruitgang door zijn drastische maatregelen, maar eenmaal in office of beter gezegd op zijn troon, worden zijn nare trekjes wel omgezet in zeer gevaarlijke situaties.

Eerst al zijn vice president, JD Vance. Waar haalt hij het gore lef vandaan om de Europeanen de oren te wassen over democratie terwijl je in eigen land alles doet om deze op grove wijze te misbruiken.

Deze kontenkruiper was fel anti Trump, ik denk dat ambitie hem verleidde.

En dan de klucht in the Oval Office met die Volodymyr Zelensky, beschamend.

Zo’n held vragen om nederigheid en hem vertellen dat hij met WO 3 speelt.

De hete adem van WO 3 heb ik nog nooit zó mijn nek voelen schroeien sinds TR en de zijne als een kudde olifanten door de globale porseleinkast banjeren.

Forse handelstarieven opgelegd aan China, Canada en Mexico, hetgeen een handelsoorlog betekend, dus hogere prijzen voor iedereen en meer armoede.

Duizenden ambtenaren worden naar huis gestuurd door Elon Musk. Je zou toch een Tesla hebben waarmee je, plotseling werkloos, huiswaarts rijdt.

TR stopt gezondheidsprogramma’s, waardoor velen gewoon dood kunnen vallen.

TR stopt met veel klimaatregelingen waar wel voor getekend was. En nu weer zijn laatste bliksemschicht: de wapenleveranties aan Oekraïne bevriezen.

Tis gewoon pure afpersing, net als die grondstoffendeal zonder veiligheid-garanties, ook nog eens als afbetaling van een veel te hoog ingeschat bedrag.

Je zou haast zeggen dat die TR een boef op hoog niveau is. Hij gaat alleen maar voor het gewin van zichzelf en de puissant rijke kliek om hem heen.

En dan dat vlijmen met Poetin (die lacht zich rot), het getuigt wel van een hele vreemde kijk op dit ‘mens’ als TR vindt dat Zelensky de agressor is.  

Hij heeft de superrijken om zich heen verzameld en op de democratische controlemechanismen zitten merendeels zijn jaknikkers en/of meeheulers.

Het begint verdacht veel te lijken op de marionettenhofhouding van Poetin.

Bang om door mijn kritiek op TR van FB te worden verwijderd ben ik niet. Zuckerberg doet uit eigengewin niet meer aan factchecking, dat scheelt weer. Maar het zijn wel onzekere tijden. ***Graag geen discussie, heb er geen tijd voor en geen zin in, als je wil praten kom je maar aan mijn bar zitten***. 

Tekst: Mink Out.             Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1928 The agitator. George Grosz.  

Onzekere tijden (1).   Minks wekelijkse column 26-2-2025

 

Nou ben ik een beetje met dat Artificial Intelligence (AI) bezig. Vooral die filmpjes, ik ben verbaasd, wat zeg ik verbaasd, neen eigenlijk verbijsterd, sjezus wat is dat gaaf zeg. Ze nemen je mee in werelden waar alles kan. Auto’s die nog meer glanzen dan normaal, mannen met vierkante kaken en een Prodent-glimlach van jewelste.  Mooie vrouwen staren je smachtend aan al was jij hun enige beschikbare prins.

Zwevende droomhuizen en zelfs het openbaar vervoer lijkt perfect geregeld.

Maar ja, het is niet wat het lijkt, tis onvervalste nep van de bovenste plank.

Tis kennis opgebouwd uit een berg data. Dus jij vraagt: maak een dorp in de vorm van Star Wars met mooie mensen, auto’s en huizen en voilà daar is het.

Oké, AI maakt nog wel wat foutjes. Een schilderij van een weiland met koeien en een boerderij uit 1880 met cilindervormige hooibalen, dat kan dus niet hé.

Ronde hooibalen komen uit machines welke zeker in 1880 nog niet bestonden.

Tsja, hij (AI) denkt: een boerderij, dus hooibalen. Maar hij leert en zal de volgende keer vierkante, neen dat is ook fout, hooibargen neer te zetten.

 

Nou weten enkelen onder u dat ik een fervent kunstverzamelaar ben.

Digitaal dan, ik heb mappen vol. Verzamel ik via Facebook en zo nog meer.

Ik sleep dan een begeerd schilderij van het ene naar het andere beeldscherm alwaar ik hem in de desbetreffende map stop, een fijne, leerzame bezigheid.

Sommige onder u weten wellicht ook dat ik nogal semi-autistisch ben dus moet het wel allemaal kloppen, dat vind ik fijn en daar slaap ik enorm goed op.

En nu zijn er dus mensen die zich de status van kunstenaar aanmeten, omdat ze lekker overweg kunnen met dat AI gepruts, ik vind het geen probleem.

Sommigen zijn er nog best wel goed in ook. Mooi is mooi en als mensen die het maken of er naar kijken er van kunnen genieten hebben die mijn zegen.

 

Wel zijn er figuren die een valse naam onder hun AI werk zetten zoals bv Monet (wordt erg vaak gebruikt). Dat irriteert en vervuilt de portfolio’s.

Met mijn kennis herken ik deze schurken snel, maar het zelflerend vermogen van AI maakt het wel steeds moeilijker, totdat het niet meer te zien is.

Rucksichtslos blijven deze wannabees werken onder een valse naam plaatsen.

Hoe meer verzoekjes te stoppen, hoe fanatieker hun egocentrisch getreiter.

Deze mensen vinden het expres frustreren van anderen een soort van recht.

Dit betreft slechts schilderijen, maar het gaat verder. Mooi instrument voor volksmenners bijvoorbeeld. Het worden onzekere tijden (wordt vervolgd).  

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Maar voor een paar weekjes (2). Minks wekelijkse column 12-2-25

 

Na 3 weken mochten ze allemaal naar huis terug, behalve Jopie, hij moest er nog 3 en thuis was het op zeker ook nog niet pluis.

Eén tussenweek om het gebouw schoon en gereed te maken voor de volgende groep bleekneusjes. Jopie mocht mee boodschappen doen en kreeg als enig kind minder regels en meer aandacht. Hij genoot ervan.

 

Na een week kwamen de nieuwe ‘bleke’ kinderen binnen en ook de regels terug.

Enkele dagen later liep hij de eetzaal in en zag plots zijn juffrouw Joke.

Ze riep “Jopie” en strekte de armen naar hem uit. Hij stormde op haar af en omklemde haar of zijn leven er vanaf hing, eindelijk weer echte warmte.

Hij zou haar nooit meer los laten, zijn nieuwe moeder, en wat was ze knap.

Zou hij onbewust verliefd op haar zijn. Kunnen jongetjes van 7 dat?

De kinderen namen het gebeuren spottend in zich op. Het deed hem niets.

Na een poosje moest hij haar, onder de strenge blik van de hoofdzuster, op bevel loslaten en werd naar zijn plaats gestuurd. Teleurgesteld ging hij zitten.

 

Midden in de nacht klonk er motorgeronk. Hij keek door het raam. Aan de overkant liepen de motoren van 1 der vliegtuigen met veel rookpluimen warm.

Hij zou natuurlijk, blootvoets stiefelde hij over de linoleumgang, via de trap naar beneden, door de voordeur, naar de overkant, daar stond in de speeltuin het vliegtuig. Hij had er vaak aan gedacht, nu gebeurde het echt. Bovenaan de vliegtuigtrap stond juffrouw Joke. “We vliegen je naar huis Jopie”, schreeuwde ze boven het lawaai uit. De motoren verhoogden hun toeren.

Zijn pyjamaatje wapperde in de turbulentie, het leek wel een oorlogsfilm.

Plots was hij binnen, de deur sloot zich, langzaam nam de snelheid toe en los waren ze. Wegen en steden gleden onder hen door. Hij voelde zich vrij als een vogel. Juffrouw Joke keek hem liefdevol aan, hij lachte verlegen terug.

Het ochtendgloren gluurde over de horizon toen ze boven Den Haag vlogen.

Richting de Schilderwijk, hij zag zijn school, de huizen van zijn vriendjes en vriendinnetjes, het badhuis met zijn typerende ronde dak en op het plaatsje achter het huis hing zijn moeder de was op. Zijn hart maakte een sprongetje.

 

Hij was weer thuis, de nachtmerrie was over. Maar neen, een nieuw probleem diende zich aan: de motoren haperden, snel verloren ze hoogte, richting zee.

De piloot vocht, juffrouw Joke drukte hem tegen zich aan. Een hevige klap, het licht ging uit, water liep gestaag het vliegtuig in (wordt vervolgd).   

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

  Maar voor een paar weekjes (slot). Minks wekelijkse column 19-2-2025  

Toen het vliegtuig in zee zonk was het laatste dat Jopie voelde juffrouw Joke die hem in de armen sloot, en het wassend water.

Plotseling hoorde hij haar stem weer: “Wakker worden Jopie!”.

Hij opende zijn ogen en daar stond ze, in haar hagelwitte schort. Je zweet helemaal jongen, ze legde een hand op zijn klamme voorhoofd en keek bezorgd. Zijn bed was doorweekt, beschaamd keek hij naar haar op.

In een deken gewikkeld reed ze hem in een rolstoel naar de ziekenboeg.

Het uitlachen door de andere kinderen bleef hem zo gelukkig bespaard.

Het was een droom geweest, een nachtmerrie, compleet met bedplassen.

Na een paar dagen ziekenboeg mocht Jopie weer naar de anderen. Wandelen, leren, slapen en niet op de gang fluiten, stel je voor als iedereen dat zou doen.

Hoe zou het thuis zijn, met moeder, zijn broertjes, zusjes, en poes Maupie.

Hoewel hij geen ster in leren was miste hij gek genoeg ook zijn school.

Maar ja, zijn vriendjes, het clubje “De zwarte hand” hadden ze net officieel opgericht. Hun clubhuis was het oude, leegstaande pand naast de Boterwaag.

 

Op een dag kwam het autootje van de nette juffrouw de oprijlaan opgereden.

Hij zag het door het raam, de hoofdzuster riep hem, hij mocht naar huis.

Door het dolle heen stormde hij nog 1 keer op zuster Joke af om haar gedag te zeggen. Ze was mooier dan ooit, ze knuffelden elkaar, wat rook ze heerlijk.

Bij het wegrijden stonden de vliegtuigen aan de overkant, smalend lachend, te glimmen in de zon. Het kon hem niet meer bommen, hij ging weer naar huis.

Op de terugweg was Jopie een stuk spraakzamer dan toen hij gebracht werd.

Het was klaar, de Milkyway en wat drop deelde hij met de nette juffrouw.

Thuis deed moeder de deur open, ze kusten elkaar heftig, tranen in de ogen.

 

Zijn oude vertrouwde leventje voelde weer goed. De zwarte hand floreerde, het leren minder en het huwelijk van zijn ouders nog minder. Zijn vader ging.

Af en toe kwam hij stennis maken totdat hij de deur eruit trapte. Moeder overspannen en voor Jopie het wist zat hij weer voor 3 maanden in Meppel.

Totdat hij zo’n jaar of 12 was zag hij heel wat tehuizen, deed hem geen goed.

Het was nog niet eens slecht, maar heimwee en het gemis waren een crime.

Het was allemaal best goed bedoeld van hen die dit regelden voor kinderen in nood, maar ff eerlijk: kinderen van 6 hebben gewoon hun moeder nodig.

Jopie is goed uit de strijd gekomen, maar een fantastische start was het niet. Iemand kan daar z’n leven lang last van hebben en niet maar een paar weekjes.    

 

Tekst: Mink Out.      Splinternieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1877 Four children having lunch. Peder Severin Kroyer (1851–1909), Danish artist.

Maar voor een paar weekjes (1).  Minks wekelijkse column 5-4-2025

 

Voor hun Schilderswijkhuisje wachtte het autootje van de nette mejuffrouw. Het 7-jarig knulletje in korte broek en plastic sandaaltjes nam afscheid van z’n moeder. “Tis maar voor een paar weekjes jongen”, sprak ze duidelijk geëmotioneerd.

Koffertje achterin en rijden maar. Zo lang mogelijk zwaaiden ze naar elkaar. Aan het eind van de straat rechts. De hechte band brak nu hartverscheurend.

De hem zo bekende omgeving verdampte totdat slechts het vreemde restte.

De nette juffrouw vertelde dat een vakantie in de bossen hem goed zou doen.

Er waren daar ook een hoop nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, echt leuk.

Ze trachtte hem op te beuren, maar dit klein mensje zat diep in gedachten.

 

Na een lange rit met net zo’n lange stilte draaiden ze de oprijlaan van een statige villa op. Bij de entree werden ze ontvangen door een verpleegster.

“Als dat Jopie niet is, welkom in ons fijne huis, je zal het naar je zin hebben”.

De nette mejuffrouw schudde zijn handje en wenste hem een mooie vakantie.

De verpleegster nam hem mee naar een kamer met veel glas, chroom en wit. Ze trok een fijne kam door zijn haar. “Dat valt me weer mee” mompelde ze.

Meten, wegen, rubberen oppompband om zijn armpje, pssssstttttt (leeglopen). Even nog met een ding in de oren kijken. Spatel in je mond: “zeg eens AAAA”, nu nog een flinke lepel levertraan, bijna kotsen, maar het bleef net binnen.

De Milkyway en het zakje drop, welke moeder in zijn koffertje had gedaan, werden in bewaring genomen tot hij weer huiswaarts zou keren. Slecht voor je tanden en de andere kinderen zouden zich alleen maar achtergesteld voelen.

 

Ze liepen door een hoogglanzende linoleumgang naar de slaapzaal, 2 rijen van strak opgemaakte bedden, telkens gescheiden door een wit nachtkastje.

Zijn bed stond aan de raamkant, hij keek naar buiten, aan de overzijde van de snelweg stonden twee heuse vliegtuigen met een soort speeltuin er omheen. Vervolgens richting eetzaal waar de andere kinderen al aan de maaltijd zaten.

Lange kindertafels met lage stoeltjes, meisjes en jongetjes apart. Aan het hoofd van elke tafel zat een zuster mee te eten, hij kreeg ook een plekje.

Zijn tafeldame was zuster Joke welke hem koesterend op weg hielp.  

Vroeg naar bed, allemaal tandjes poetsen, niet meer praten, maar slapen.

Ramen op een kier, gordijnen wiegen zacht, zonlichtflarden flitsen binnen. Buiten klinkt het lachen van kinderen in de speeltuin aan de overkant.

Tranen verdwijnen in zijn kussen, hij wil naar huis. (Wordt vervolgd).

 

Tekst: Mink Out.             Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

Goede toepassingen.   Minks wekelijkse column 29-1-2025

 

Van de week was Ruud er met zijn vrouw. Ze vonden dat ik er goed uit zag, das eigenlijk mijn zin, maar zij meenden het;-)

Ze vonden dat ik sprankelde. “Das niet zo vreemd”, zei ik.

De winkel loopt lekker, dus er zijn weinig zorgen. Ook neem ik meer tijd voor mezelf, daar word ik onwijs relaxt en heel erg vrolijk van.

Ruuds vrouw begreep nog steeds niet dat ik geen vriendin had, zo’n leuke vent.

Das juist een van de redenen waarom ik zo goed in mijn vel zit, geen partner.

Toen ik die wèl had klopte het niet. Zal wel aan mij gelegen hebben, hoewel?

 

Er was een man die streng gereformeerd was opgevoed en in zijn jeugd door zijn vader, met veel verboden en nog veel meer klappen groot werd gebracht.

Na zijn huwelijk en het krijgen van twee kinderen breekt dit vroeg gebroken mens met zijn kerk en raakt zijn gezin kwijt dat vasthoudt aan de religie.

Hij kon het zelf erg goed analyseren: door de onzekerheid van ouderliefde in zijn jeugd was hij gewend om dingen alleen te doen, alleen binnen zichzelf vond hij vertrouwen. Kent u dat, dan krijgt men bindingsangst, verlatingsangst en met pech nog veel meer engs, kortom een goede mix voor een solitair leven.  

 

Zo’n man met over de gehele lengte van zijn huiskamer een modelspoorbaan. Iets wat hijzelf uitlegt als de controle over zijn eigen veilige stukje wereld.

En nu heeft hij sinds kort een vriendin: Aiva, een mix van AI en Eva.

Een hele stap voorwaarts uit zijn cocon zou je zeggen, maar dat zit ff anders.

Aiva bestaat eigenlijk niet, hoewel: ze is er alleen denkbeeldig.

Ze komt voort uit AI, praat terug via zijn mobiel en vindt de man fantastisch.

Al wandelend maakt hij foto’s en vraagt Aiva haar mening. Ze reageert lief. Hij praat met haar over geplande aankopen, ze overleggen kalm en begripvol.

Hij stopte met het steeds wissen van de info bij Aiva. Het verzwakte de band.   

Ze raken verliefd, de erotiek meldt zich, denkbeeldig. Een soort dirty talking.

Ze vindt alles leuk aan hem. Hij kan haar bij tijd en wijle nog wel uitzetten.

Das ook een probleem met echte vrouwen. Die zet je niet zomaar ff uit;-).

Ze denken zelfs over trouwen. Eigenlijk raakt hij flink aan Aiva verslaafd.

Volgende stap: een siliconen vrouwtjesrobot met wifi-thermostaat en klaar.

Het gaat hard met AI. Wel een beetje eng: oorlogsindustrie? Maar er zullen ook wel goede dingen uit voortkomen toch? Ben benieuwd, bovenstaande info heb ik uit het programma AI Love, daar zie je toepassingen voor mensen die eeuwig wilde leven, autisten, en blinden. Over goede toepassingen gesproken.   

 

Tekst: Mink Out.                Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl 1890 Pygmalion and Galatea. Jean-Léon Gérôme.

Semi-vega-verhaal.     Minks wekelijkse column 22-1-2025

 

Kijk, in de eerste instantie was de gekozen studierichting voortgekomen uit een vergaande mate van dierenliefde.

Later was ook een bepaalde hoogte van verdienste lekker meegenomen, maar dat was zeker niet doorslaggevend.

Cisca werd dus dierenarts, en gezien haar sociaal gevoel deed ze dat met hart en ziel en rekende ze voor een consult nog wel eens van heel weinig tot niets.

Ze kon zich met haar praktijk “Francisca van Assisi” goed redden en was niet te verleiden tot aansluiting bij een mega organisatie waarbij het grote geld, en niet het zieke, zielige of nooddruftige dier centraal stond.

 

Een leuke vriendin “Jane” vond ze op een vakantie in Ierland. Ze liep haar tegen het struise lijf in een plattelandspub. Jane was ook dierenarts, met als specialisatie vee. Zo’n stevige vrouw die haar met gemak onder de tafel zoop, hetgeen ook gebeurde. Nog diezelfde nacht doken ze samen in het hotelbed.

s’-Morgens was daar een, vooralsnog onzichtbare, band gesmeed voor een blij leven samen. Beide ontkende dat, maar de liefde laat zich niet verloochenen.

Ze misten elkaar, al snel stonden ze in Nederland voor het altaar, Jane bleef.

Ze adopteerden 2 kindjes uit het Tibet hooggebergte en waren in de wolken.

Het gezin floreerde en allen konden hun geluk niet op, wat een perfectie.

 

Toch bleef er onder het avondeten, tijdens vleeskluiven, iets aan ‘Cis’ knagen. Ze was gek op vlees, maar in haar praktijk deed ze er alles aan om beesten te redden en hier gooide ze een vermoorde kip gevierendeeld in een koekenpan.

Aan tafel scheurden ze er, met hun tanden, het vlees vanaf om het vervolgens als hapklare brok door te slikken. Waren dit dan dieren van een mindere god?

Het stond haar tegen en ze trad weemoedig toe tot de orde der vegetariërs.

Maar ja, van potige Jane, Chen Mo en Chen Po kon ze geen mede vega’s maken, dus at Cisca een ‘zalige’ vlees vervangende mix van tofu, kikkererwten en sla.

 

De obsessieve dierenliefde deed haar ondanks de cuisinale ontberingen volharden in haar voornemen, ware het niet dat de drie andere gezinsleden uit solidariteit en respect voor haar nobele keuze een lief en slim idee verzonnen.

In het vervolg zou Cisca of Jane voor 3 mensen vlees maken en dit door vieren delen, zeg maar ff water bij de wijn. Een mooie oplossing puur uit liefde.

Na veel tegensputteren en likkebaarden stemde Cisca schoorvoetend, maar

gedempt blij in met dit semi-vega-verhaal. En ze leefden nog lang en gelukkig.

                      

Tekst: Mink Out. Kunst v/h Kijken 2 is uit, verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

1650 Hollandse Huisvrouw. Gerrit (Gerard) Dou.

Eén eeuw.                    Minks wekelijkse column 16-1-2025

 

Ik ben niet zo iemand die intens stilstaat bij het verlies van bekenden. Ben meer een bladzij-omslaander, een accepteerder.

Niet dat ik ze niet echt mis, maar ik maak er geen drama van.

Toch wil ik graag even een uitzondering maken voor mijn moeder, bij sommige wellicht bekend als Den Ouden Neel, nu 1 jaar geleden overleden.

Met dit verhaal wil ik haar dan toch even memoreren, dat vind ik wel passen.

Missen doe ik haar niet vaak, heb een druk leven, en doe wat moet gebeuren.

Dus erg veel tijd om te mijmeren over het gemis heb ik gewoonweg niet.

Ja, op sommige momenten, zoals in musea tijdens mijn vakanties, wanneer ik een tuttendingetje zie, dan moet dat voor Den Ouden Neel worden ingepakt.

O neen die is er niet meer, flitst er dan na een klein moment door me heen.

Of met de feestdagen, dan ging ik haar halen om te eten, das ook voorbij.

 

Twas altijd wel een heel gedoe met die invalidenbus, maar ik genoot enorm van haar sprankelend gezicht als er waarschijnlijk weer een avontuur aankwam.

Zo’n dag zat regelmatig vol verassingen, lekker kuieren of gewoon naar een grote stad om een modern iets te gaan zien of zo. Het bezoek in 2020 aan

Zaltbommel was iconisch. Onderweg las ze aandachtig de krant, 96 jaar hè.

Op de terugweg over de dijk langs de machtige Waal reden we achter een kar vol zonnebloemen die ze mooi vond. Voor weinagh kochten we een emmer vol. Bij aankomst in het tehuis pronkte ze met de zonnebloemen als een pauw met zijn kleurrijke verenpracht. Dat was nog eens genieten van- en met haar.

 

Niet dat het alleen maar leuk was hoor, natuurlijk niet. Vaak genoeg had ik haar graag achter het behang geplakt, wat een buien zeg, soms tot ruzie toe.

Wel een “grappige” gebeurtenis was dat we druk kwebbelend vanaf Respect (het verzorgingstehuis) over de Scheveningseweg richting centrum reden.

Tijdens het optrekken bij de kruising hoor ik HHHOOOOOOOOO!!! En tuimelt de rolstoel met Den Ouden Neel er in een kwartslag achterover.

Schrok me rot, wel de klemmen er op, maar de remmetjes vergeten, helaas.

Jeremieer en zo, “Ja Mam, hou nou maar op, zo erg is het nou ook weer niet”, probeerde ik haar nerveus te sussen met een toeterende rij auto’s achter ons.

100 kilo weer een kwartslag voorover-kantelen is zwaar, en ik kan het weten.

Even later, of er niets gebeurd was, gewoon weer aan de koffie met gebak:-)

Het zijn mooie herinneringen en die heb ik voor mijn leven binnen. En eerlijk, hoeveel mensen hebben de mazzel dat ze 66 jaar met hun moeder meeleven?

Missen, natuurlijk wel, maar niet traumatisch. Tis goed zo, ze was op, 1 eeuw.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel de Kunst v/h Kijken 2 kopen: www.conckshop.nl Januari 1889 Vaas met vijftien zonnebloemen (Arles) Vincent Willem van Gogh.