Haardracht.                         Minks wekelijkse column 31-1-2023

Nou daar was tie dan op 5 april 1957, Antonius Hendrikus Minnekus Out. Kortweg uitgesproken als: Mink(ie) Out.

Omstanders bij het bloederig gebeuren van mijn geboorte vertelden me later dat ik net een Joodje was met zwart haar.

Ik paste makkelijk in één kolenschop van mijn vader, zo klein was ik.

Zo klein dat ik met spoed naar het kinderziekenhuis werd overgebracht, om daar, in de warmte van een couveuse, mijn startersweken op aarde te beleven.

De zwarte postnatale haardracht was snel verdwenen, getuige het kale hoofd op de kiekjes die reeds in de eerste maanden van mijn bestaan geschoten zijn.

Toen de jaren 60, nou dat was me wat. Wolkers noemde het kort Amerikaans.

In onze Schilderswijk was de coupe beter bekend onder de naam stekeltjes.

Die kapper op de Houtzagerssingel verdiende snel geld met zijn tondeuse.

In de tijd van Beatles en Stones ging de discussie tussen moeders en zoons bij het kappersbezoek steevast over het zo lang mogelijk laten van de lokken.

Begin jaren 70 resulteerde dat in revolutionair lang sluik haar dat over de oren of zelfs tot op, of over de schouders viel. Terugkijkend denk je mijn god wat liep je voor schut, maar toen was het gewoon gaaf en je hoorde er bij.

In de tijd van de discobeats wilde we allemaal ‘Sjonnie’ Travolta zijn.

Zijden bloesjes in zuurstokkleur of zo. Het haar werd, met föhn en borstel, flink onderhanden genomen, zo’n zwierig, zwoel kapsel.

Bij een beetje wind had je ineens een soort van slagroomsoezenraarhaar.

En toen ineens was er een vriendinnetje dat voor heel weinig bij haar baas de permanentsetjes weghaalde. Plots liepen we, in ons Voorburgs discocafé, met een stijve krullenkop van jawelste. De Marx Brothers waren er niets bij.

Na deze jeugdige uitspattingen ging ik de verdere jaren over op een wat casual haardracht. Daar is verder weinig opzienbarends over te vertellen.

En nu maakt kaalslag zich gestaag meester van mijn schedeldak.

Nou zag ik laatst een gozer met een glimmend gebruind ‘hoof’ en dat ziet er best stoer uit. Hij had normaal nog wel zo’n achterlangskransje van oor tot oor, maar dat scheerde hij af. Stond best markant, dat glimmend kaal hoofd.

Wellicht ook een “haardracht” voor mij. Bij nader inzien, ik heb een te dof ‘hoof’, zeg maar het glimt niet, te oude huid? Nou ja, als ik het kort hou, met voor een soort van camouflagekuifje, kan deze haardracht nog wel, zegt Von.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1703 An Alderman of Paris. Nicolas de Largillière.  

Klootzakjes             Minks wekelijkse column 24-1-2024 

Kijk er zijn natuurlijk misstanden die rechtgezet dienen te worden, dat staat als een meerpaal boven water.

Extreme irritaties waar we met z’n allen vanaf willen. Toch, vaak doet de overbelichting van die problemen meer slecht dan goed.

De meesten van ons trouwe volgers, of wat u wilt makke schapen, worden gedwongen mee te werken aan een oplossing die de veroorzakers niet raakt.

Ik was nu twee keer in Scandinavië op vakantie. De drankprijzen zijn daar extreem hoog om het gebruik terug te dringen. Een snel bezoek aan de supermarkt om nog een paar blikjes bier te scoren ter versnapering onder het schrijven was tevergeefs. Gewoon zware gordijnen voor de drankkoelingen.

Na acht uur in de avond geen drank meer te koop bij de plaatselijke Appie.

Goed geregeld zou je zeggen, maar ik heb nog nooit zoveel dronkaards op straat gezien als in die landen. En mij werd daardoor een recreatief biertje onthouden, geheel;-) Heb een liter melk gekocht, ook goed, maar toch.

Dichter bij huis(vuil) dan. Statiegeld op blikjes en flesjes. Lange rijen bij te weinig inleverapparaten. Irritatie ten top, terwijl de klootzakjes die het geen moer interesseert de boel toch wel gewoon op straat blijven pleuren. Een schroefdop die geopend aan het flesje vast moet blijven zitten en de beleving van het colaklokken danig bederft. Als die cola op was schroefde ik de dop er toch altijd wel op. Apart in een zak bij het plasticafval, hoe moeilijk kan het zijn. Moet ik nog over klootzakjes en plastic schroefdoppen uitweiden?

 

Ik bezoek een fastfood restaurant voor een foute, genotsvolle hap.

Koop voor niet echt weinig wat te eten. Mooi systeem, ze komen het aan je tafel brengen. “Je bent het dekseltje en het rietje bij de milkshake vergeten” vertelde ik de management trainee. “Neen meneer, we produceren zo weinig mogelijk afval, dus geen rietjes en dekseltjes meer, sorry”.

Ze was weg. Dit was haar uitspraak, ik kon het er mee doen. De unieke beleving kon ik verder wel shaken. De beker bleek aardig glad en een deel van de zoete vanillemilkshake ging over mijn hartige eten. Ik had dus eigenlijk al gegeten en gedronken voordat de eerste hap mijn lippen was gepasseerd.

Als ik beduusd wegga kijkt de clown me met een The Jokerlach na.     

Onder het huiswaarts gaan ligt de weg tot twee keer toe bezaaid met een forse partij fastfoodafval. Nou ja, wel zonder rietjes en dekseltjes toch???

Statiegeld, vaste doppen, riet- en dekselloze milkshakes, zwaar irritante regelgeving die van klootzakjes helaas geen makke schapen maakt. 

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1650 Taste. Michaelina Wautier.  

Volwassen.                        Minks wekelijkse column 17-1-2024

 

Dus zo zag de dood er uit. Haar meestal zo goed zittend kapsel lag sluiks langs het bleke, normaal zo fleurig, gezicht.

Het ademen ging slecht, we depten haar mond met een soort sponsje om het uitdrogen tegen te gaan, wat een ellende.

Elke dag ff langs om te kijken hoe de stand was. Een serie van respect tonende bezoekuurtjes. Eigenlijk had je er niet veel aan en zij ook niet.

Of toch, het was toch nog wel ff heel dicht bij haar zijn, zolang dat nog kon.

De allerlaatste gouden uren in de buurt van mijn allereerste mens.

De laatste momenten bij haar, die me gebaard had en grootgebracht.

   

Het nachtkastje naast haar toonde een soort van stil leven, u wellicht bekend van dit soort intieme ziekbedscenes. Een flesje Kölnisch Wasser (goud en blauw) en een glas water glanzen in het fluweel schijnsel van het nachtlampje.

Er zitten van die twinkelingen in, van die sprankjes, als in sprankjes van hoop. Ja, ik weet het maar al te goed, valse hoop. Wel straalt het serene rust uit. Serene rust waarin je wegmijmert naar wat je 66 jaar met haar beleefde.

Na haar 100^e verjaardag leek het wel of ze de knop had omgezet. Zo van het zit er op, tijd om te gaan. Plots weinig eten, minimaal drinken en veel slapen.

Broer Ger kwam binnen. Samen zitten we even later, aan weerszijde van het bed, met koffie, maar wat naar haar te kijken. Een streling langs haar bleke holle wang. Het warm wrijven van haar oude koude handen. Broer Ger en ik praten met onze gezichten dicht bij elkaar, bijna eerbiedig over haar heen.  

Ik spuit een vleugje 4711 in haar nek. “Ruik je dat, lekker he”, probeer ik. Broer Ger herhaalt de vraag. Langzaam opent ze na drie dagen apathie haar ogen. Ze kijkt ons aan en begint zacht te praten, ja, zelfs een ingehouden lach toont ze. We zijn verbaasd, we hebben weer contact met onze grote liefde.

Daarna zakt ze weer weg in een diepe slaap, Broer Ger en ik gaan weer weg.

In de lift zeg ik hoopvol: ”zou ze het toch weer gaan doen Ger, zag je dat”.

“Kan ook een laatste opleving zijn Mink”, zegt hij mat. “Ja dat kan ook”.

Als ik vroeg in de morgen naar bed ga zie ik toevallig dat mijn telefoon stil overgaat. Het verpleeghuis. Den Ouden Neel is niet meer. Ik ben volwassen.

*** Door al mijn foto’s en stukjes over Den Ouden Neel op Facebook kan ik me voorstellen dat u iets van affiniteit met haar had. Als u dat zo voelt bent u op vrijdagmiddag a.s. van 16.00 tot 18.00 welkom in Grand café de Conckelaer voor een toast op het 100-jarig en 14-daags leven van Den Ouden Neel. ***      

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1925 The Dance of Life. Edvard Munch.    

Bierstube.                   Minks wekelijkse column 10-1-2024  

Wanneer ik de bierstube binnenkom speelt de hoempapaband Rosamunde. Band is te veel eer, ‘t zijn maar 4 lederhosegasten, maar een sfeertje bouwen kan je aan deze mannen wel overlaten.

Raar idee dat op zo’n gezellige plek ooit een wereldoorlog begon.

Van muur tot muur lange tafels en banken met literpullen bier en vet eten.

Voor mij, met m’n bezettingsangst (mmm in Duitsland wellicht een wat beladen betiteling) is het hier makkelijk, je móét gewoon bij de anderen aanschuiven.

Dus dat zeurstemmetje: ‘zal ik wel bij hen of niet’ houdt eindelijk zijn snater.

Recht tegenover me zit een soort van lone wolf type. Introvert als een sneeuwpop in de nacht wanneer zijn scheppertjes verplicht op één oor liggen.

Hij kijkt me geen moment aan, maar denkelijk heeft hij mij al van top tot teen geanalyseerd om haarscherp te concluderen of hij kan blijven zitten of niet.   

Naast en schuin tegenover me zitten drie Nederlandse koorballen die hun bal zijn zwaar ontkennen wanneer ik hen er, in plat Haags, terloops op wijs.

Toen ik later op FB keek stonden ze wel in rokkostuum hun ballerigheid uitgebreid te bewijzen. OK, een oude foto, het viel uiteindelijk mee.

Na een aantal pullen van dat Munchener bier spreek je toch allemaal dezelfde dubbele-tong-taal, welke je nauwelijks verstaat, maar wel van elkaar begrijpt.

Dolfje-lone-wolfje bestelde schuchter een Bretzel en stopte zijn mobiel in mijn hand, of ik een foto wilde maken. Ik schrok me rot, ‘het’ bewoog.

Door het brilvormig deegwaar heenkijkend leek hij een mislukte komediant.

Zo’n tragikomische clown waarom iedereen behalve hijzelf zich rot lacht.

De kille glimlach, misschien voor het thuisfront bedoelt, was even snel weer weg als dat hij verschenen was, hij kroop weer snel terug in zijn schelp.

Van de schweinehackse, waarvan ik vermoedde dat ik hem toch niet op kreeg, bood ik hem een stuk aan, op mijn vork geprikt. Dacht dat hij hem er met zijn vingers af zou plukken. Nee hoor, hij pakte de vork en stopte hem, met homp en al, in zijn met acne bezaaide dun gelipte mond. Daar zat ik dan met een wellicht besmette vork. Nou wilde ik hem niet schofferen door een nieuwe vork te gaan halen, maar de laatste hap nam ik wel met veel langere tanden.

Daarna had ik toch niet zo heel veel trek meer. Vond het goed zo.

Hij verdween. Met de ex-ballen heb ik nog gezellig ff door gestuiterd.

Nou nog eentje dan, totaal 3 liter bier, heel gezellig hoor zo’n bierstube.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

S.d. The first zip. Olaf Simony Jensen 1864-1923  

100 jaar.                     Minks wekelijkse column 3-1-2023

 

Geinscherend draaide DJ Leesbril (ik dus) op feestjes menigmaal het nummer: Over 100 jaar zijn jullie allemaal dood.

Maar er zijn zo van die uitzonderingen. En een van die uitzonderingen is mijn dierbaar moedertje Den Ouden Neel.

Op één januari jongstleden tikte zij zowaar de volle eeuw aan.

Geboren in 1924 als meisje in een arm vissersgezin van vijf kinderen.

Moeder overleed te snel. Vader haalde als visser een schamel loon binnen om zijn vijf kuikens te voeden. Met de pet in de hand, geduldig wachtend totdat de reder zin had te betalen. Een harde tijd, eigenlijk óók een soort slavernij.

De oudste elfjarige dochter Pietje, een kind slechts, deed het huishouden.

Ze woonden in zo’n hofje in Duindorp. In 1940 stapten de Germanen ons land binnen. Dat bleef voor onze “jonge Neel” en haar familie niet zonder gevolgen.

Duindorp moest ontruimd om een invasie zo moeilijk mogelijk te maken.

Ergens in Den Haag was nog wel wat te vinden, niet ideaal, maar wat moet je.

Vier kinderen bracht ze ter wereld: Nelleke, Gerrie, Wimpie en ik, zei de gek: Minkie, de jongste. ‘t Was geen makkie in die tijd van Nederland herrijst.

Nog moeilijker werd het toen ook haar huwelijksbootje op de klippen liep.

Na wat stuiptrekkingen van een zich terugtrekkende ex kwam er dan eindelijk rust in haar leven, voor zover dat mogelijk is met 3 opgroeiende gozahtjes.

Met werkhuisjes en een nieuwe ‘oom’ groeiden we van kolenkachel, wasteil en zwart-wit met 1 net, naar gashaard, douche en kleuren met tiptoets en keus.

Zo deelden Den Rijpe Neel ook mee in ’s Neerlands vaart der volkeren.

Kinderen het huis uit. Tis plots stukken stiller in een huis waar jongeren bij nacht en ontij met aanhang thuis kwamen. De klok tikte ineens hoorbaar door.

Haar broers en zus vallen van de levenscarrousel, en zelfs een zoon moet eerder afhaken. Buren, slager en de bakker van weleer, ze zijn niet meer.

Zat meegemaakt in dit lange mensenleven. Het was me een hele rit.

100 Jaar, hoe krijgt je het voor elkaar. “Nou ja” zegt Den Ouden Neel: “Het duurde even, maar nu is het dan toch zo ver”. Wil je ook 100 worden?

Ik zou gewoon afwachten. Je weet het maar nooit.

    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

  

 

1660-65 Old Woman Watering Flowers. Gerrit Dou (Dutch painter 1613 – 1675).

 

Natafelen.                   Minks wekelijkse column 27-12-2023  

Heb geen bang, dit is een positieve column. Ben een beetje uit vergeleken met het oorlogvoerende gedeelte van deze planeet.

Neen, ff klaar met dat sombere, ik heb er toch geen invloed op.

Dat facebooken is een crime rond dit soort feestdagen. Duizenden mensen die allemaal hetzelfde doen. We beginnen al half november met de grote kerstboomparade, kleintjes, grote, neppers, enz. Toegegeven ik doe er zelf even hard aan mee maar dan wel tegen de kerst pas, das toch anders, toch? 😉

Dan gaan we elkaar ook nog massaal fijne dagen wensen. Verleden jaar heb ik er nog een aantal met een warm tekstje teruggewenst. Maar je zakt weg in een soort van moeras. Als je er een ‘verwenst’ kan je die ander niet overslaan.

En de volgende ook niet. Het worden er alsmaar meer en meer tot je stikt.

Je hebt er meteen een dagtaak bij. En dan al die reuring in je hoofd.

Dit jaar heb ik het gelaten bij een collectieve wens, en een hartje wanneer iemand mij het een en ander toewenste. Ja, onbeschoft, maar tis niet anders.

Wel heb ik me enorm geamuseerd met het bekijken en vergelijken van kleding, keukens en eettafels. Echt, wat maken sommigen er een spektakelstuk van.

Spektakel in alle vormen dan hè: schoonheid, puinhoop, karig of uitbundigheid.

Het verschil van kleding alleen al. Bij de een coltruien en spijkerbroeken, bij de ander jurkjes, mantelpakjes en zelfs een driedelig kostuum werd geshowd.

Schalen met hompen konijn en pannen vol stoofperen (bij ons vroeger ook).

Opengereten bakken gourmetvlees tussen een wirwar van snoeren op een plastic keukenzeiltje, met de flessen ketchup en mayo her en der bij de hand. De vilten tafellopertjes waren ook erg in trek dit jaar. Lekker makkelijk.

Zelfs een tafel opgedekt met damast, kristallen glazen en tafelzilver kwam voorbij. Dat heeft toch wel wat hoor. Maar dat waren weer geen kalkoen-mensen, meer van die liflafjes op-een-bedje-van types. Ook niks mis mee.

En dan die keukens, de een of er een bom ontploft was en de ander geordend als die van een sterrenrestaurant. Heerlijk al die verschillen, dat is mooi.

Hoe het ook zij, porseleinen kom of plastic spuitfles, coltrui of cocktailjurk, damast of keukenzeiltje, als het maar leuk was, daar gaat het gewoon om.

Dat wilde ik nou gewoon even doen, dat natafelen. Trouwens, ook nog prettig uiteinde gewenst. Doe maar gewoon retourneren met een hartje hoor;-) 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1913 The End of Dinner. Jules-Alexandre Grün (1868 – 1934).  

Valse schittering.               Minks wekelijkse column 24-12-2023

Ik houd totaal niet van sieraden, vind het alleen maar lastig.

Verlies, schade, al dat bling bling getuigt vaak van valse rijkdom.

Schittering verhult meestal het zicht op hoe dingen echt zijn.

Mijn ervaring is dat er onder schittering maar al te vaak iets van duisternis schuilt. Behalve bij mijn Black Beauty motah dan, ben jullie voor;-).   

Ik had/heb wel wat schitterende ringen. De eerste was een vriendschapsring, opgedrongen door een mooi meisje waar ik mee liep en zo nog meer.

Heb achteraf het idee dat ze die ring belangrijker vond dan onze vriendschap.

‘t Was denk ik meer voor de status. Al haar vriendinnen hadden ook zo’n ding.

Ze verhuisde naar ver. Al een week na het theatraal, tranen trekkend afscheid, kreeg ik die ring van haar onder rembours per post retour gestuurd.

Ze had alweer een nieuwe vriendschapsring met bijpassende lamlul gevonden.

Dan heb ik nog twee schitterende ringen, een van mijn vader met zo’n ouderwetse gouden glittersteen die schijnbaar van mijn opa is geweest.

De tweede ring kreeg ik van Den Ouden Neel, mijn moeder.

Feit is dat mijn vader en moeder al heel lang gelukkig gescheiden zijn.

Niet tussen tafel en bed, maar als water en vuur. Het grappige is dat deze ringen nu al zo’n veertig jaar gedwongen samen in een doosje in een la liggen.

Geen wishful thinking, gewoon stom toeval. Wanneer ik tijdens een zoektocht dat doosje weer eens open, schijnt mij een valse schittering tegemoet.

En nu zitten we dan bij een prachtige kerstboom met daarin de ster van Bethlehem, die de drie wijzen uit het oosten naar het kindje Jezus leidden.

Die prachtige ster van Bethlehem, welke schittert aan het firmament.

Een beetje die sfeer uit Lawrence of Arabia. Een grote woestijn, wat palmbomen, kamelen en een onmetelijke hemel met veel schitterende sterren.

Laatst een beetje naar Al Jazeera gekeken. Heb het idee dat je daar meer ziet dan bij de NPO. Nutsvoorzieningen in Gaza worden stelselmatig gesloopt. Duizenden doden in een, nog meer, onleefbaar land. Mensen, waaronder veel vrouwen, kinderen en bejaarden, ja zelfs zwangere vrouwen worden van huis en haard verjaagd. Net als Maria en Jozef zoeken ze in paniek naar onderdak.

U snapt wellicht waar ik heen wil, de glans is er wel een beetje af, deze kerst. De ster van Bethlehem heeft een wel erg valse schittering in dit jaar 2023.

Ondanks de sombere teneur van dit stukje wens ik jullie toch hele fijne kerstdagen. En dat het volgend jaar maar weer een betere kerst mag zijn.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   1902 Verkündigung an die Hirten (Annunciation to the Shepherds).Heinrich Vogeler (German painter) 1872 – 1942.  

De jonge dames Salomon. Minks wekelijkse column 13-12-2023

Op mijn 2022 motorrondreis door Scandinavië deed ik het Zweedse stadje Mora aan. Het was, ruim rond 1900, de woonplaats van Anders Zorn. Deze grote kunstschilder had nogal wat positieve invloed op dit gebied en zijn bewoners.

Je kan er het Zornmuseum en zijn huis bezoeken. Wanneer je er voor in de stemming bent kan je ook, net als ik, mijmerend bij zijn graf gaan zitten.

Dat doe ik bij meer schilders wiens steden ik met een bezoek ‘vereer’.  

Daar word ik rustig van. Iets wat ik sowieso heb met kerkhoven. Op zo’n dodenakker, met mijn rug tegen een boom zittend, overdenk ik dan het leven.

De gedachte van ‘voor jullie is het over en ik ben er nog’ dringt zich op zo’n moment altijd aan me op. Het geeft me een soort boost om intenser te leven.

Dan een bezoek aan Zorns huis en het vlakbij gelegen museum. Mooie collectie.

Krijg wel het idee dat hij een beetje een patser was, veel protserige rijkdom.

Ik maakte eerst een snelle fotografeerronde alvorens de schilderijen op mijn gemak te bewonderen, dan had ik alvast de foto’s voor later.       

Bij de 1e rondgang langs de schilderijen, in een rotgang, kwam ik er een tegen waar ik in de 2^e ronde zeker beter naar moest kijken.

En eindelijk stond ik er dan voor. Een betoverend aquarel van de gezusters Salomon. Twee zusjes in de leeftijd van 12 tot 14 waarvan er een (Antoinette) zittend in een kleurrijke kimono (Japonisme, was mode). De ander (Jeanne) staat er half achter. Ze frunnikt aan het haar van de zittende zus.

De blik van Antoinette is dromerig en ondergaand zoals iemand kan kijken wiens haar gedaan wordt. Jeanne glimlacht licht tijdens de geconcentreerde haarkloverij. Levensecht, je kan ze als het ware zo aanspreken.

 

Van zo’n schilderij krijg ik geen genoeg, magnifiek weergegeven, en dat met gewoon waterverf. Die Anders Zorn kon wel wat meer dan naakten schilderen.

Naast het schilderij een bijschrift. Jeanne werd oorlogsweduwe in WO 1 en in WO 2 werd ze door de nazi’s vermoord, ze was joods. Een treurig einde voor een leven dat zo veelbelovend begon. Tragisch dat extreme oorlogsgeweld.

Over extreem oorlogsgeweld gesproken…… Nou ja, vul de rest zelf maar in. Nederland onthoudt zich van stemming bij een VN motie van staakt-het-vuren in Gaza, het zal wel politiek zijn.………… maar ik vind het een slecht voorbeeld.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1888 The Misses Salomon. Anders Zorn (Swedish painter, sculptor and printmaker) 1860 – 1920.  

Klaar met dat ouwe viezerik. Minks wekelijkse column 6-12-2023

Wellicht denkt u wat een stuitende titel: Klaar met dat oude viezerik. Welk een gedachte er achter zo’n titel schuilgaat

zal ik u in deze column proberen uit te leggen.

Kijk, dat oud, daar kan ik wel wat mee. Dat is gewoon een duidelijk gegeven.

De leeftijd vordert gestaag en daar doe je als mens niet zo heel veel aan.

Dat vind ik eigenlijk wel erg, maar ik doe mijn best om kalm te blijven bij de wetenschap dat mijn jaren als het ff tegenzit toch wel redelijk geteld zijn.

Maar dat mannen, op een bepaalde leeftijd, schoonheid niet meer mogen waarderen zonder ouwe viezerik of snoeper te worden genoemd steekt me.

Op een party, ik gedroeg me als (gast)heer, kreeg ik van een gozer te horen dat ik dat zeker wel lekker vond: al die mooie jonge vrouwen om me heen.

Ik stond perplex. Natuurlijk was de schoonheid van sommigen me niet ontgaan, maar dit was een rare opmerking die ik pareerde met: ”Hoezo?”

Ik voelde me gediscrimineerd. Alsof ik dat niet meer mocht, dat mooi vinden.

Wellicht moest ik bij het naderbij komen van een mooi mens mijn gezicht afwenden en al buigend achteruit deinzen, zo van sorry dat ik u heb gezien,

gelijk slaven (lees inferieuren) dat deden ten tijde van het Romeinse rijk.

Een ander voorbeeld. Ik ben gek op schilderkunst, im- en expressionisme.

Nou wil het geval dat de meeste schilders mannen waren, daar kan je nu emancipatie-technisch, al zou je willen, niet zo gek veel meer aan doen.

Dus die mannen schilderden maar wat graag……. u raadt het al, vrouwen.

En nog liever schilderden de meesten deze vrouwen ook piemeltjenaakt:-)

Het zal u dan ook niet verwonderen dat er veel vrouwelijke “naakten” bestaan.

Dus laat ik iemand mijn digitale collectie zien, en toevallig Anders Zorn, een vermaard naaktschilder van Zweedse vrouwen. Random gekozen. Zegt hij: “ja ik begrijp jouw liefde voor de kunst, ouwe snoeper, al die naakten”.

Wel verdomme, daar kwam mijn adoratie voor kunst echt niet vandaan.

Om deze irritatie van mij af te schrijven dit verhaal. Mijn fascinatie voor het vrouwelijk schoon is nog steeds springlevend, das nooit anders geweest.

Het zal door het toenemen van mijn jaren, denk ik, ook niet snel afnemen.

Wellicht heeft dat teen en tander te maken met de man die in mij huist en van geen wijken wil weten, maar geen ouwe viezerik wil heten. 

Ik ben niet raar, geen gevaar……. Ouderenemancipatie noemt u het maar.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

      1902 Een Eva. Anders Zorn 1860 – 1920.

Geen kattenpis.          Minks wekelijkse column 29-11-2023

Zelden zit ik op mijn bank, ja die van dat stel, tv te kijken.

Meestal zit ik vanachter mijn bureau, op drie schermen tegelijk dingen te doen. YouTube en de boekhouding bijvoorbeeld.

Maar goed, deze keer nestelde ik me, met een flink bord eten, op de bank om via het journaal de vreselijke ellende in Gaza te observeren.

De plaid zat wat rommelig, dus trok ik die strak door hem tussen de kussens in te frommelen. Voelde ik nou nattigheid tussen die kussens?

Gvd (afkorting voor Godverdomme en gadverdamme, kies maar wat bij u past). Ff ruiken en ja hoor, kattenpis en niet zo weinig ook, het dreef er van.  Langzamerhand voelde ik nog meer nattigheid. Maar dan de nattigheid uit de u wellicht bekende categorie mentale achterdocht. Zo van “het zal toch niet”.

Daar ging mijn etentje. Tegen de katten (Tijgah en Pantah) mocht ik van de asielmoeders niet straffend optreden, dus hield ik me zo goed als mogelijk in, maar als blikken konden doden had me dat een hoop kattengrit en voer bespaard. Ze vermanend toespreken was echt het maximale wat ik kon doen.

Oorzaak? Ik denk de spanning tussen de twee, ze vochten elkaar de laatste weken de tent uit. Na een dertienjarige oorlog tussen mijn vorige katten had ik het asiel uitdrukkelijk om vriendschapskatten gevraagd. Dus ik kreeg Pantah en Tijgah, ze zweerden dat deze twee aan elkaar verknocht waren.

Mijn privé-dierenarts wist, na een ‘zeer laat op de avond telefoontje’ raad.

Twee kattenbakken omdat er strijd was, wellicht durfde de zwakste niet meer op de bak en zocht hij zijn opluchtende heil in de plooien van mijn pas opnieuw bekleedde en zwaar gekoesterde bankstel.

Een elektronische verstuiver met kattennestgeur kon ook nog wel eens helpen.

Door die vertrouwde moedergeur zouden ze weer poeslief met elkaar omgaan.

Kamerdeur dicht, maar ’s morgens wéér een flinke plas, nu op de keukenvloer.

Ik wilde er alles aan doen, maar als dit niet ophield zouden onze paden toch echt scheiden. Ik ging niet in een kattenpishuis wonen. Zo ver reikte mijn dierenliefde nu ook weer niet. Al dweilend controleerde ik het kattenluik.

Hij klemde, ging niet meer naar buiten open, gewoon kapot. Lamlul.

Voortaan misschien eerst ff checken bij onraad. Niet eerder meegemaakt.

Bestelling: 2 x kattenbak met hoge rand, elektroniche nestgeursproeier met navullingen, nieuw kattenluik. Dik 150 euro, eindelijk geen kattenpis.     

Tekst: Mink Out.                          Nieuwe bundel komt volgend jaar.

    Twee katten, blauw en geel. Franz Marc (1880 – 1916).