Poppenkast.                         Minks wekelijkse column 11-9-2024

Afstand nemen van een geliefde als de tegenpartij geen zin meer heeft is een zware dobber. Ik kan het weten, had enkele malen het ongenoegen zoiets mee te maken.

Een ziekmakende hunkering naar, in mijn geval, haar blijft de plotseling ontstane leegte hardnekkig onderstrepen. Tis een ramp die uiterst traag, of nooit, uit je gedachten wegebt. Ben haar gaan haten om te vergeten.

Dat ik niet het enige slachtoffer van deze hardvochtige selectiestrijd was werd mij op het pad des levens gaandeweg wel duidelijk.

Ik was trouwens niet in slecht gezelschap. Tijdens mijn vakantie had ik in musea kennis gemaakt met nog een man die door hetzelfde lot van abrupte afwijzing werd getroffen, terwijl hij de bloedmooie Alma Mahler adoreerde.

Herkent u de naam Mahler? Een bekende componist in Wenen met een veel te jonge vrouw die regelmatig buiten de deur at en dan zeker niet vegetarisch.

Gustav Mahler maakt van Alma een rijke weduwe van 31 als hij in 1911 sterft.

De man die haar tegen het zalige lijf loopt is kunstschilder Oscar Kokoschka. Expressionist, iemand die de binnenkant (het gevoel) van een mens schildert.

Deze rauwe man uit een heel ander milieu dan de in Weense kringen alom gerespecteerde Alma, brengt hun beider passies tot ongekende hoogtes.

Zo’n drie jaar hebben ze een innige doch onstuimige relatie. De vonken spatten er qua liefde, maar ook qua frictie vanaf. Alma maakt een eind aan de pret en trouwt architect en mede oprichter van het Bauhaus Walter Gropius.

Oscar blijft als een wrak achter. Nacht na nacht drukt hij de door Alma achtergelaten sjaal met verkrampte knuisten tegen zijn teleurgesteld gelaat.

Hij snuift haar specifieke geur op en zweeft bedwelmt een onrustige droom binnen. De verslaving aan haar lijkt onmogelijk af te schudden.   

Om het verlies van Alma te kunnen verdragen laat hij een levensgrote pop naar haar evenbeeld maken. Kokoschka’s fetisj ging zo ver dat hij een kleedster in dienst nam om de pop te kleden. Nam haar mee (de pop) naar de schouwburg, waar ze naast hem zat. Heel Wenen roddelde over wat hij verder allemaal met de nep-Alma zou doen. Op menig schilderij, van zijn hand, uit die tijd prijkt zijn nieuwe nep-muze. Hij gaf zelfs party’s ter ere van haar.

Op een ochtend werd de politie getipt over een onthoofd en bebloed lichaam in de tuin van de kunstenaar. Het bleek de onthoofde Alma-pop overgoten met liters rode wijn. Het was een definitief afscheid van de liefde van zijn leven.

Het was genoeg, ook hij was haar gaan haten, een broodnodige poppenkast.

Tekst: Mink Out.    Binnenkort: De Kunst van het kijken 2 www.conckshop.nl

 

Langeafstandrijden.            Minks wekelijkse column 4-9-2024

Deze keer wat goede tips voor de motorrijder op lange afstand.

Zorg voor een cruise control. De hele rit in je gashendel knijpen geeft kramp. Nou heb ik op mijn nieuwe Black Beauty (BB) een decadente elektronische, die je instelt op de gewenste snelheid. Hij houdt zich er precies aan, echt top om de maximum snelheid aan te houden, scheelt niet alleen kramp in je hand, maar ook in de portemonnee.

Voor een oudere motah koop je een klem op de gashendel, werkt ook echt top!

Dan is daar het langeafstand zitten, dat is wel een dingetje hoor. Mijn oude Nep Harley had een zadel dat me deed denken aan twee handen die billen geheel omvatten. Hier gaan we niet op in, maar het was een soort van kom.

Bij de aanschaf van de BB had ik daar twijfels over. Geheel in de esthetische lijn van dit kunstwerk had men het zadel in een wigvorm uitgevoerd. Zeg maar ff veel te kleine handen om de billen ruimschoots te kunnen koesteren. Ook de hardheid gaf bij de eerste zit geen goed gevoel. Zeg maar ff degelijk Duits.

Het viel me alles mee en ging eigenlijk zoals gewend bij de Nep-Harley.

Ik zal het u proberen uit te leggen hoe een cyclus van zo’n 300 km gaat.

Bij vertrek zit men fier als een ridder, neus in de wind, rechtop in het zadel.

Na zo’n 75 km gaat het mis. Een zeurderige kontpijn wordt bijna ondraaglijk.

En juist dit is een cruciaal moment. Je wil gaan verzitten voor de ontspanning.

Neen, neen, neen, niet doen! Wanneer je gaat schuiven is het eind zoek.

Doe aan Spartaans stil zitten. Op deze manier blijf je het langst in het zadel.

Pas na 150 km of zo moet je wel bewegen, zet jezelf in een andere stand.

Meer naar voren of naar achter op het zadel, hier is de wig beter dan de kom.

Verplaats je voeten over de treeplank, naar voren of op je tenen naar achter.

Zo verplaats je de stand dus de drukpunten op je billen. Dat geeft verlichting.

Tis net als bij vrouwen en kinderen, als je te snel toegeeft worden ze lastiger. Dat was een geintje. Voordat de cancelcultuur-guillotine de kop van mijn romp scheidt teneinde, geheel nutteloos, in een bebloed mandje te belanden.

Enfin, bij 300 km tanken, op je gemak een bakkie, een broodje en weer gaan.

 

Ten slotte, kijk bij het inhalen over je linker schouder en niet via je spiegel, vooral op de Duitse autobahn, ze zijn zo bij je met 300 km p/u. Bij lange stukken, rijd niet te hard, je wint er weinig tijd mee en het kan je je leven kosten, zonde van de tijd;-). En als je denkt dat kan nog net, doe het dan niet.

Tekst: Mink Out.     Binnenkort: De kunst van het kijken no. 2 uit. conckshop.nl

   

Voorbij.                               Minks wekelijkse column 28-8-2024

Het leek plezierig lang te gaan duren. Denkbeeldig zou er geen eind aan komen. Een lange periode van vrijheid lag voor me.

Voordat u denkt dat dit een patriottisch schrijven wordt, heb geen bang, het gaat gewoon over mijn zeven weken vakantie.

Helaas was tie sneller voorbij dan gehoopt, en ook niet helemaal zoals gepland.

Ieder jaar rond die tijd gaat het café zo’n lange tijd dicht. Aan het begin van de schoolvakanties loopt de buurt leeg. Ritsen luxe auto’s, met caravans en skiboxen, verlaten de omgeving rond de Geestbrug. Een ware uittocht.

Ik heb er in die periode niks te zoeken en er is ook zeer weinig te verdienen.

Nu is het nog wel zo dat ik die 6 of 7 weken niet alleen vakantie vier hoor.

Er zijn genoeg klussen te doen en die probeer ik dan ook te volbrengen.

Het begon goed, een klusje van een dag in de kelder werd er één van 8 dagen.

Dat was de eerste tegenvaller, maar er was tijd zat dus geen paniek.

Ik wil geen klaagzang over u uitstorten dus ga ik dat ook niet doen, maar met de klussen thuis, voortkomend uit een langdurige lekkage, duurde de vakantie slechts 12 dagen. Kort doch hevig. Ik heb met volle teugen genoten van mij motahreis op de Black Beauty BMW, wat een beestmotah zeg.

Aardig stuk midden Europa gezien hoor, Neurenberg, Salzburg, Wenen, Praag. Mijn voorgenomen bezoeken aan Dresden en Leipzig gingen helaas niet door.

Te veel gelopen in musea en steden, ineens door mijn voet gezakt zeg maar.

Ik zat in het gebouw waar de voormalig president van Tsjechië, Vaclav Havel, ooit verhoord was door de communistische geheime dienst (nu een Hotel).

Met die kennis en de voetproblemen hield ik deze vakantie voor gezien.

Tijgah was alleen, dat zat me ook niet lekker, ik heb het thuis ook goed.

In één streep van zo’n 900 km naar huis, met de BB is zo’n rit geen straf.

       

Toch in totaal zo’n slordige 3000 kilometer op z’n sloffies gereden.

Wel met een decadent aantal extra’s, als daar waren: de beenleggers, cruise control en verwarmde handvaten. Mooie dingen gezien, bergen, dalen, wouden, velden. Prachtige hotels, zelf één met een zwembad, is heerlijk na zo’n rit.

Neen het was top. Nu alweer aan het werk, en zoals gewoonlijk hik ik daar tegenaan, maar eenmaal open vind ik het zalig, dat biertjes tappen.

Miste wel het afscheid en welkom bij Den ouden Neel en het kopen en afgeven van het souveniertje. Het was zo’n heerlijk ritueeltje. Dat is ook voorbij.   

     

Tekst: Mink Out.   Voorinschrijving De kunst van het kijken deel 2 begint snel.

       

Kunst-stuk.                          Minks wekelijkse column 14-8-2024  

De rode draad in mijn vakanties is het bezoeken van musea met schilderijen. Het is een passie van me en een fijn vakantiedoel.

Gezien mijn toch vorderende leeftijd ga ik af en toe eens op zo’n bankje in de expositieruimte zitten en kijk ik, luisterend naar de audioguide, in het rond om de kunstwerken te bewonderen en te begrijpen.

Dit keer zat ik in het Leopold(museum) voor een schilderij van Kokoschka. Deze schilder was zo dolverliefd op Alma Mahler (weduwe van de beroemde componist Gustav Mahler) dat hij, nadat zij het uitmaakte, een lifesize pop van haar liet maken om voor zijn gebroken hart nog wat troost te vinden.

Terwijl dit verhaal zich, via mijn I-pods in mijn hoofd nestelde, zag ik haar.

De klakkende hakken op het glanzend parket schreeuwden: “kijk naar mij”.

Ik liet het, denk ik, niet merken, maar dit bewegend kunststuk deed mij de schoonheid, waarvoor ik hier uiteindelijk zat, rücksichtslos vergeten.

Ze zag er fantastisch uit, lekker zomers zeg maar ff. Zo’n outfit waarvan ouders tegen hun dochter zeggen: “zo ga jij echt de deur niet uit meisje”.

Ze droeg een minirokje dat haar billen bij verticale stilstand nauwelijks bedekte. Het gebruind lichaam werd afgetopt door een zogenaamde bustier, met zo’n rijgveter, waardoor haar borsten als het ware voor het grijpen lagen.

Natuurlijk best een leuke outfit om voor Jan en alleman in een museum te showen, maar wellicht beter voor thuis tussen de schuifdeuren. Enfin ik, mijn medemannen en enkele vrouwen, griften haar beeltenis in onze gedachten.   

Opgescheept met de lastige taak om me op het schilderij te concentreren, zag ik dat ze uiterst geraffineerd de billen van haar vriend streelde, om zo zijn aandacht van het schilderij te verleggen naar haar zinnenprikkelend lijf.

Zijn reactie gaf aan dat hij zich al genoeg aan haar gelaafd had, zodat er voorlopig ff geen dorst meer te lessen viel. Hij bleef in trance het schilderij minutieus bewonderen. Je zag de wanhoop in haar engelengezicht.

Een degelijk meisje liep achter hen langs en keek, volgens mij oprecht geïnteresseerd, naar hetzelfde schilderij als rijgvetertjes vriendje.

Terwijl ze ‘degelijkje’ van top tot teen scande veranderde het engelengezicht in dat van een duivelin. Wat een klucht, er was echt geen reden voor jaloezie.

Ik keek nog eens naar haar en was blij dat het van hem was, dit kunst-stuk. 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1877 Nana. Édouard Manet.  

Salzburger wonderen.            Minks wekelijkse column 7-8-2024

Ik was in Salzburg, de geboortestad van Mozart. Een beetje een overkokende toeristenstad met witte broeken en grijze kapsels.

Nou is dat toevallig ook de doelgroep die mij te beurt valt, maar het zinde me gewoon niet. Wie gaat nou op vakantie winkelen in dezelfde soort straatjes met dezelfde spulletjes als in je eigen woonplaats. En dan nog twee keer zo duur ook. Sorry, ik moest het gewoon ff kwijt.

Het Valkenburggehalte van deze stad was voor mij gewoon een beetje te hoog.

Dus ik op zoek naar wat zinnigs of, zoals u wilt, iets wat mij beter paste.

Een Mozartconcertje voor viool en spinet, klavecimbel of cembalo of zo;-)

Ik was als eerste binnen om verzekerd te zijn van een goede plek met zicht.

Na mij stapte er een jongentje van een jaar of 12 binnen. Hij stelde allerlei vragen. Leuk gozahtjuh en reuze geïnteresseerd. Het zaaltje vulde zich en hij sprak ongedwongen met elke nieuwkomer. Hij speelde cello en vond klassiek prachtig. Terwijl hij het hele concert met aandacht en meewiegend hoofd volgde, hadden zijn aanwezige leeftijdsgenootjes er al gauw genoeg van.

Twee getalenteerde jongelui deden het concert met evenveel enthousiasme als het meewiegende manneke. Na afloop speelde hij als gast een stukje viool.

De strijkstok vloog over de snaren alsof Paganini hem op de hielen zat.

Dit ventje was echt goed. Had ik zojuist een nieuw Mozartje ontmoet???

Na het concert buitenkomend was er als donderslag bij heldere hemel een jagend zomeronweer losgebarsten op dit Salzburger Domkwartier.   

Ik, sinds kort in een dunne linnen zomeroutfit, zag de bui al hangen; mijn doorweekte kleding, zou plakkend doorzichtig mijn enorme bierbuik onthullen.

Ik was verdomme net mijn sluimerende minderwaardigheidscomplex aan het terugdringen met dit luchtig textiel, dat mij zo goed uit de verf deed komen.

Schuilen onder een barokke poort van het Aartsbisschoppelijk paleis klonk plots een kristalhelder engelengezang. Plotseling zag ik haar, het type Kate Bush, met ook zo’n flodderige dunne zakdoekenjurk en de stem van een nachtegaal. Ze stapte vanachter een pilaar vandaan terwijl ze O mio babbino caro van Puccini zong. Prachtig, en als ze zich bewoog viel die jurk zo mooi om haar soepele lijf. De sproeiregen joeg onder de poort door maar ze ging ongestoord en met passie verder, het was top. Dus laat de Mozartkugeln maar zitten. De twee Salzburger wonderen die ik zag zijn voor mij zeker genoeg.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl      

Doe-het-zelver.                   Minks wekelijkse column 24 juli 2024

Een groot gedeelte van mijn leven, en dat is niet even, ben ik een doe-het-zelver van het soort van doet ie ut of doet ie ut nie.

Je begint ergens met frisse moed aan en dan hoop je maar dat het resultaat een beetje goed uit de verf zal komen.

Was altijd aan het prutsen, maar al snel bleek dat er geen echte vakman in mij schuilde. Kijk, ik wilde wel, maar de natuur had gewoon anders beslist.

Het begon met een 2^e hands modelspoorbaan. De locomotief had de nare eigenschap zelf te beslissen wanneer te gaan rijden, das erg onbetrouwbaar.

Wel een goede weergave van het echte spoor, maar ik vond het helemaal niks.

Dus met totaal geen kennis van treinen zou ik er wel even wat aan gaan doen.

Toen ik dit klusje geklaard had was er in ieder geval meer zekerheid, namelijk de zekerheid dat deze loc nooit meer een centimeter minispoor zou berijden.

Later nog geprobeerd er wat leuks van te maken, door de modellantaarntjes aaneengeschakeld op het 220 volt net aan te sluiten. Ook dat werd een fiasco en bracht minder licht in het duister dan bedoeld. De stoppen sloegen door en zo ook Den Ouden Neel, die weinig begrip toonde voor haar pionierend Minkje.

De voortbeweging van een fiets bestuderen ontaardde in een hevig gegil van Minkje die met zijn duim klem zat tussen de ketting en het grote tandwiel.

Ja, techniek heeft mij altijd geboeid, op dit gebied was ik immer leergierig.

Alleen het in de praktijk toepassen, daar gingen toch te vaak dingen mis.

Een auto met een versleten koppeling, dat kon ik zelf, gewoon op straat.

Aan zelfvertrouwen geen tekort, maar deze auto reed ook nooit ene cm meer.

Deze manier van door-otteren heeft/had natuurlijk ook vaak te maken met het niet voorhanden hebben van de benodigde financiële middelen.

Ja en dan ga je zelf maar een beetje prutsen. Daar leer je een hoop van en kom je verder mee. Al is het alleen maar het ontdekken van wat je niet kan.

Zo zoetjes aan heeft er wel een soort van schifting plaatsgevonden. Door leeftijd en teleurstellingen is het ongebreideld optimisme flink getemperd.

Sommige mensen zijn ronduit slecht in technische klussen en sommigen goed.

Ik hoor dus bij zo’n tussencategorie, daar ben ik me nu echt wel van bewust.

Bij mij vergen de te verrichten werkzaamheden wat meer tijd en zelfoverleg.

Om alles gladjes te laten verlopen verandert de aanpak vaak en plotseling.

Deze werkwijze wordt doorgaans ook wel chaotisch genoemd.  

Doe-het-zelver, das niet erg professioneel, maar voor mij toch goed genoeg.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1874 Klecksel the Painter. Otto Piltz.  

Kijk je uit jongen.                        Minks wekelijkse 17-7-2024

Het laatste tastbare dat nog over was van het lichaam dat mij baarde stond geduldig te wachten onder het bed van broer Ger.

Den Ouden Neel zou worden uitgestrooid op de Noordzee ter hoogte van de Scheveningse vuurtoren, een stukje uit de kust.

Niet dat we te lui waren, maar we hadden het idee om dit op een ondergaande zonnige dag in de zomer te doen. Gewoon voor een betere memorie zeg maar. Helaas bleef de zomer te lang weg, het was kwakkelweer, we gingen nu.

In de haven stond Marcel op het plankier te wachten bij zijn zeilboot.

De regen was volgens buien(ver)rader net gestopt, of toch, nou ja zowat:-).

“Het is een beetje een onstuimig zeetje” sprak onze ervaren kapitein.

Als twee bejaarden, die we uiteindelijk ook zijn, klauterden broer Ger en ik, beiden te eigenwijs om door de ander te worden geholpen, onhandig aan boord.

Het papieren, doch stijlvolle, boodschappentasje met daarin de ascontainer werd behoedzaam, als ware het een heilig relikwie, op een veilige plek gezet.

We voeren uit, de laatste gang langs allerlei plekken waar Den Ouden Neel zo’n 100 jaar rondhing. Op het Seinpostduin zat ze met 9 jaar in kindertehuis “De Vluchtheuvel”, omdat haar moeder vroeg overleed. Hier zwaaide ze vanaf het ‘Dikje’ alle jongens/mannen van haar familie uit als ze naar zee gingen.

We passeerden “De Kom” waar we zalige zomers beleefden met vers geplukte mosselen in een zurebommenblik met zeewater boven een vuur, heerlijk.

We passeerde de Koppes (Havenhoofden), hier hadden we verleden jaar nog gelopen, de zon scheen en tussen het bekvechten door hadden we het goed.

De zee was, naar Marcels voorspelling, inderdaad onstuimig. De boot kon het makkelijk hebben, maar ging toch aardig te keer. De voorsteven doorkliefde dapper de golven, maar even, heel even beleefde ik toch een Titanicmomentje.

We waren ver genoeg, laten we het hier maar doen. “Ja jij”, zei broer Ger.

“Ik”, sprak ik met een ingehouden bibberbovenlip. Hij bleef zitten, ik moest.

Voorover liggend, aan de achterkant van de boot, de geopende container met twee handen omklemd kreeg ik het toch wel benauwd. Je zou zo het ruime sop inglijden. Nu nog de twee rozen er achteraan, plastic er af voor het milieu.

In die storm, ik werd misselijk ook nog, lekker stijlvol, deze strooiceremonie.

Had het me wat anders voorgesteld, we hebben ons best gedaan. Tis goed zo.

Als ze stiekem meekeek heeft ze op zeker ‘doodsangsten’ uitgestaan, en een zinnetje uitgesproken dat ik van haar kan dromen. “Kijk je uit jongen”.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1876 Beach scene. Edgar Degas.  

Aan vakantie toe.                Minks wekelijkse column 10-7-2024

Donderdag nog één kinderfeest en dan hebben we die 14-daagse werkweek weer gehad. Nou kwam dit jaar ook de voetbal er nog bij kijken, dus het is een nogal drukke onzekere tijd.

Een gozah zei, bij het zien van de afgeladen voetbaltent, “Das zeker wel lekker verdienen hé”. Ik haat zo’n top-moment-vaststelling.

Tis een nare begroeting en getuigt van weinig inzicht en wellicht van afgunst.

Laatst een andere gozah, valt me wel op dat het, in mijn geval dan, meestal mannen zijn, misschien ook een beetje een verhaal van: ik heb jou wel door.

Deze beweerde dat ik met de oude KonDag vieringen een heel jaarinkomen naar binnen sleurde. Op zo’n moment stijgt mijn bloed richting het kookpunt.

Zo’n twintig jaar die feesten gedaan, uit gein, nooit winstbejag, zeker niet.

Vaak werkte het weer niet mee, de kosten waren torenhoog, en de organisatie kostte me bijna mijn gezondheid. Als de rotzooi van dit evenement na een week eindelijk opgeruimd, was haalde ik het pak geld op bij een vertrouweling. Vervolgens spreidde ik de facturen uit op een tafel in de Conckelkelder, waarna ik de bedragen er in biljetten oplegde en in enveloppen deed.

Het geld wat ik dan overhield was altijd weer een teleurstelling.

Heb ik het niet eens over de verregende edities, of erger nog, die van 2009 die door een aanslag op de koninklijke bus in Apeldoorn werd afgelast.

Neen, die anderen weten het allemaal zo goed, ik zou het gewoon zelf eens doen, dan piep je wel ff anders en ga je die betweters, net als ik, ook haten.

Begin gewoon lekker zelf eens een cafeetje en hou het ook in slechte tijden vol, of organiseer gewoon een KonDagje, wil ik je nog adviseren ook, graag!

Bij de dingen die ik gedaan heb en doe, gaat het er om dat ik het leuk vind. Tuurlijk moet je geld verdienen, anders kan de boel niet blijven bestaan.

Maar eigenlijk heeft het geld verdienen bij mij een ondergeschikte rol.

Je moet het gewoon zelf naar je zin hebben, dan komt de rest vanzelf, echt.

Ik wil niet likken en slijmen, en eis, ondanks het dienstverlenend karakter van het horecavak een gelijkwaardige behandeling van mij en de hulpstukken;-). Laatst was ik bij Stuut, die vrouw doet het in mijn ogen best goed. Als je hoort hoe mensen een bestelling plaatsen, das gewoon bizar. Alsof ze een hond commanderen. Neen, zo ga je niet met mensen om, blijf respectvol.

Zo, dat lucht op. Even bij jullie gedaan wat sommigen bij mij aan de bar doen, ontladen. Het zou ook zo maar kunnen zijn dat ik nodig aan vakantie toe ben;-).

       

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Kinderlokker.                            Minks wekelijkse column 3-7-2024

Er moest een baal chips gehaald worden voor de kinderparty’s. De mini Sligro was steeds uitverkocht dus op naar het Forepark. Hopelijk hadden ze daar wel grote hoeveelheden chips, anders zou het een hele klus worden om in kleinere supermarkten te foerageren.

Opgelucht vond ik de verlossende berg kinderchips waar ik voor kwam.

Aan de kassa afrekenen, en wat schets mijn verbazing, ik had door mijn fors besteed bedrag recht op een gratis doos ijsjes, raketjes welteverstaan.

Vanwege de warmte een welkome geste, maar ja, een hele doos, ze zaten niet eens in mijn vast assortiment. Wat moest ik er eigenlijk mee, ik zou wel zien.

Bij de Wijkerbrug sta ik stil voor het stoplicht om rechtdoor te gaan.

Naast mij de auto’s om rechtsaf over de brug hun reis te kunnen vervolgen.

Wachtend kijk ik in het rond tot mijn oog op een 15-tal tienerkinderen valt. Bij toerbeurt duiken ze van de brug, en gelijk hebben ze met dit warme weer.

Ineens kwam een eventuele kans om mijn ijsjes uit te delen bovendrijven.

Maar ja, dan stond ik nu wel heel erg verkeerd voorgesorteerd. En hoe ga je als dikkere, oudere man gratis ijsjes slijten aan 15 schaars geklede tieners.

Ik twijfelde of, en hoe ik het zou doen. Mijn geblindeerde bestelbus zou een spontane toenadering ook niet echt ten goede komen, dacht ik zo.

De lichten sprongen op groen, in een split second besloot ik om het gewoon maar te doen. Ik wurmde me behendig voor de rechtafgaanders en draaide de brugwachtersparkeerplek op, waardoor ik plots vlak achter de tieners stond.

Door mijn open zijraam riep ik dat ik gratis ijsjes had en of zij die wilden.

Ze keken me aan of ik een soort van kinderlokker was, het water en de achterdocht droop van hen af. “Jongens, sjezus, ijsjes net gratis bij de Sligro gekregen, tis snikheet en ik gun ze jullie. Schuif die zijdeur nou open,”!  

Geen beweging. Ik schoof zelf de deur maar open en toonde de ijsjesdoos.

Nog steeds geen beweging, ze waren zo te zien goed argwanend opgevoed.

“Kom op nou ik doe jullie echt niks hoor, heb alleen ijsjes”. Een meisje stapte aarzelend naar voren en ritste kordaat de doos open, het hek was van de dam.

“Allemaal één, en het papiertje in de prullenbak”, riep ik ze opvoedend toe.

“Ja hoor meneer, moet u ook een ijsje”, sprak het laatste ventje vriendelijk, terwijl hij mij er één toestak. Ik pakte het aan, ze smaakte fantastisch.

Ik reed sabbelend en slurpend weg. De motoragent, die blijkbaar het hele theater had gevolgd, keek lachend toe, en of ik mijn gordel om wilde doen:-)  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Over dingen die verdwijnen. Minks wekelijkse column 26-6-2024

Ik kwam voor het eerst bij Toko Sien Sien toen de Schilderswijk nog oudbouw was. Een stukje verder, op de Hoefkade, had ik een tweedehandszaak annex stapelbedden -“groothandel”.

Als we trek hadden in een broodje garnalen of rundvlees wipte ik ff bij Sjon naar binnen. De broodjes rolden warm uit een apparaat en dan met komkommer en sambal, paar blikjes Fernandes groen om te spoelen, heerlijk.

Hij heette Ramon, maar iedereen noemde hem Sjon, heb geen idee waarom.

In het begin maakte ik het nog eens mee dat er een paar doorgesnoven Antillianen bij hem binnen waren en tegen hem schreeuwden zo van Chinow.

Ik stond op springen, maar Sjon bleef kalm en maakte haast slaafs het eten.

We hebben het er nog wel eens over gehad, hij zei: “Ach Mink, die dingen gebeuren, het gaat wel weer voorbij”. Hij wist zijn plaats en beruste daarin.

Ik verdween van de Hoefkade om mijn geluk in de horeca te beproeven, maar bleef wekelijks een hapje bij hem eten. Sotosoep, mihoen met grote garnalen of gewoon roti, de keuze was reuze. Toen kwam, niet geheel onterecht, de stadsvernieuwing. Ook het pand van TSS ontsnapte niet aan de sloopkogel. Het bleef een poosje stil. Toen het stof was neergedaald en de rook opgetrokken, herrees TSS als een Feniks uit de as en wel op dezelfde plek.

Het was anders, in het nieuwe pand. Maar alles went, dus ook een strakke rotitent. Ook Den Ouden Neel was een hooggeëerde gast, die men tot in den treure verwende. Vaak haalde ik eten voor bij haar thuis, één groot feest.

Veel tafeldames en heren nam ik mee naar dit Haags icoon van lekker eten aan een keukentafeltje. Eigenlijk raar dat smulpaap Mark Rutte nooit langs kwam.

Je zag hier allerlei mensen, vaak niet de makkelijksten, het ging meestal goed dankzij Sjon’s en Mai’s (met markant haarnetje) houding en aanpak.

Heb ze ter afsluiting van 40 jaar eten een mooie bos bloemen gegeven met een kaartje eraan geknoopt voorzien van de kreet ‘bedankt’. Ik was de enige denk ik. Nou is Sjon en Mai ook wel mensen die met dit soort dingen niet te koop lopen, wellicht de reden voor de magere bloemenweelde.

Nog wel even een vent die het jammer vond dat ze dicht gingen, maar terloops nog wel even de opmerking maakte of nu het eten gratis was. Jammer vind ik dat. Op de laatste dag zo’n opmerking, klootzakken blijven bestaan, daar doe je weinig aan. Sjon (Ramon) en Mai, veel geluk voor nog vele jaren, jullie hebben er hard genoeg voor gewerkt. Bedankt voor het lekkere eten en de toffe band. Tis jammer, maar onvermijdelijk. Over dingen die verdwijnen.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

S.d. Dinner Party at a Mandarin’s House. Thomas Allom.