Nou, deze week mag er zijn, of eigenlijk liever helemaal niet.

De begrafenissen vliegen me om de oren of het niets is.

Oude klant en buurman Ton. Nieuwe buurman naast de Conck, Nog niet eens op een overlijdensbare leeftijd. Niets aan de hand, ineens weg. Zo zit je aan de vergadering van de VVE en zo is het gedaan.

M’n zwager heeft, met veel tegenzin, ook het aardse voor het eeuwige geruild.

Dan Bert, een gozah die ik al vanuit mijn jeugd kende, kort ziekbed, klaar.

Gewoon vier in 1 week, en dan zo rond de Pasen, je zou er bang van worden.

Nou ben ik niet zo bang uitgevallen en zit ik zo langzamerhand wel in de hoek waar met enige regelmaat dit soort klappen vallen, maar vier in 1 week geeft wel stof tot overpeinzing. Het leek te wennen, maar dit was wel wat veel?

Als de ooievaar langskomt is het (meestal;-) feest, maar de onherroepelijke consequentie daarvan is dat Magere Hein je vroeg of laat weer op komt halen.

Het leven is een lening, je krijgt het en het wordt je ook weer ontnomen. Logisch natuurlijk, je raakt dierbare kwijt en dat doet pijn.

Het ís ook een sof dat het leven stopt. Hierin zijn we weerloos, das ff wennen.

Ik ben het ook niet eens met dit systeem, maar je doet er helemaal niets aan.

Het hoort er gewoon bij. Je moet er in godsnaam maar gewoon in berusten.

En dan alsnog die Paus ook, 1^e Paas was hij er nog en de 2^e Paas was hij klaar.

Vond het trouwens een tragische vertoning dat men zo’n zwaar zieke man nog een beetje over een plein in de rondte rijdt. Kan dat echt niet bevatten.

En dan die huilende mensen. Wellicht zult u mij een ongevoelige man vinden, maar waarom huilen, huilen voor het gemis van iemand die je denkt te kennen?

Begrijp me niet verkeerd, ik had wel wat met die man. Ik ben een heiden of woke gezegd een atheïst, maar volgens mijn cafébazen-inschattingsvermogen was het een aimabel mens. Deed echt zijn best er wat van te maken leek mij. Ok een beetje conservatief wat betreft LHBT enz. en levensbeëindiging en zo, maar bij die onderwerpen is het kerkelijk ijs nou eenmaal lastig te breken.

Ik denk wel dat hij een 1^e barstje in dit steenkoude ijs heeft aangebracht.

En dan ook dat er hele volksstammen voor hem gaan bidden, waarom?

In de hemel komt zo’n Paus op zeker, daar hoeft men niet voor te bidden.

Zijn strijd is gestreden. Hij is er geweest. Wellicht kan hij nog een goed woordje doen voor die andere vier hierboven beschreven, dat zou fijn zijn.

Dit stukje is niet bedoeld om mensen te beledigen, tis gewoon mijn mening.

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

S.d. Episode uit het leven van Sint Franciscus van Assisi: De prediking tot de vogels. Giotto (ca. 1266-1337).  

Aanrijding.                          Minks wekelijkse column 16-4-2025  

Daar ging ik dan met gezwinde spoed, als een koning ,door de Haagse verkeerschaos over de L v Meerdervoort richting café.

Ik kijk als een koning vanaf zijn troon neer op het gepeupel;-)

Mijn BMW motor heeft zelfs een naam: Black Beauty, naar de koffietent van een overleden vriend en omdat ze een zwarte schoonheid ís.

Er staat een file voor het stoplicht waar ik, zoals alle motorrijders, langs rij om vervolgens aan de zijkant vooraan te staan en als 1^e weg te kunnen rijden.

Wanneer ik daar stil sta zie ik vanuit mijn ooghoek de voorste auto langzaam mijn kant op sukkelen tot zijn bumper bijna mijn been raakt.

Ik kijk om met een blik zo van: wat ben jij daar nou aant doen lijp.

Door de spiegeling op de voorruit kan ik de reactie binnen niet inschatten.

Het stoplicht springt op groen, en subiet zet de man zijn auto in mijn Black Beauty pronkstuk. Ik sla op zijn zijruit en gooi er wat Haags vocabulaire uit.

Hij stopt met pushen, ik probeer mijn zeer zware motah overeind te houden wat niet lukt. Een hevig stekende pijn in mijn hamstring is het gevolg.

Terwijl ik sta te tollen van de pijn tillen twee toegeschoten mannen de hulpeloze motor weer overeind. De dader staat om de hoek te wachten.

Zal de details van de afwikkeling niet noemen. Kleine schade. Nutteloze info.

Ik strompel het café binnen, de saté roept. Ík kan niet in de ziektewet.

Wel komt later op de avond Mies langs, vriendin en een heuse fysiotherapeut.

Vlug de gewonde horecaondernemer onderzoeken. Of ik maar ff plat op de vloer wil gaan liggen. Kreunen, knijpen, buigen. Zo te zien geen blijvende schade en geen blauwe plekken die zouden kunnen wijzen op spierscheuringen.

Dan begint het geneuzel, meestal de mensen van mijn leeftijd. “Ja maar je moet toch echt een stapje terug doen, je bent bijna zeventig”, dat haat ik.

Nou ja, die lul is toch zeker niet tegen me aangereden omdat ik “senior” ben.

Ik voel me nog best in staat om te doen wat ik graag doe, o.a. motahrijden.

Zolang ik van dat soort dingen kan genieten blijf ik het met veel plezier doen.

Ik hoef geen schoenlepel om me voortijdig in de kist te laten wringen.

Een beetje als jongeren die van een ander geen bandenlichter nodig hebben om ze uit hun adolescentie te wippen. Iedereen op zijn eigen tempo toch.

Twee dagen later trek ik bij het naar bed gaan mijn spijkerbroek uit.

Ik schrik me rot, vanuit mijn knieholte tot op mijn bovenbil zit een kolossale blauwe plek om heimelijk trots op te zijn. Zo’n aanrijding, het komt wel goed.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl     6-6-2024 Black Beauty. Dimitris Voyiazoglou.  

68 lentes                             Minks wekelijkse column 9-4-2025

 

Nou, afgelopen week was het dan weer is zo ver, ik verjaarde. 68 geworden, ik loop naar de 70, een ware verjaarde bejaarde.

Het voelt een beetje eng, de tijd dringt. Hoe lang heb ik nog?

Rond zo’n datum denk je toch vaker over het einde der dagen van jezelf en het teruglopen van het soepel bewegen en andere ongemakken.

Als ik zo om me heen kijk valt het nog reuze mee, maar de tanden des tijds knagen langzaam maar zeker ook aan mijn ongekende mogelijkheden.

 

Laatst liep ik op mijn nieuwe anti-hielspoor-schoenen richting de binnenstad voor wat vertier. Ik zag twee jongetjes met een sublieme voet-balbeheersing.

Van grote afstand speelden ze elkaar, op een fenomenale wijze, de bal toe. Mede door die schoenen naderde ik de jongleurs met een flukse wandelgang.

Eén van hen zag me aankomen en gaf een haarzuivere voorzet, zodat de bal, met een pisboogje, over mijn schouder vlak achter me zou belanden.

Een vlaag van verraderlijke jeugdige overmoed overspoelde me. Dit deed me mijn leeftijd en de daarbij behorende stramheid voor een moment vergeten. Ik volgde de bal met mijn ogen tot achter me, spreidde mijn armen en tilde het onderbeen op om het ‘trapleer’ soepel naar de jongeren terug te hakken.

Al snel werd duidelijk dat deze beweging mij echt niet meer paste. In mijn hoofd zat deze ‘move’ verankerd, maar het lijf gaf me een dikke middelvinger.

Een regelrechte afgang viel mij te beurt. Ik had de kanskaart getrokken: Ga direct naar de gevangenis. Ga niet langs start. U ontvangt geen 20.000 euro.

Met motorisch gestoorde bewegingen gelijk een spasticus kon ik een flinke val ternauwernood voorkomen en hervond mijn alles geruststellende evenwicht. 

Ik meesmuilde de jongens, flauw lachend, een excuserend zinnetje toe en verliet, als een snelwandelaar, deze plek van de beschamende confrontatie.

 

Zo zie je maar, je bent nooit te oud om te leren, gewoon rustiger aan doen.  

Dinsdag mijn mannelijke trots maar weer wat opgekrikt met een flinke motorrit door de lage landen op de Black beauty, wat een machine zeg.

Na een verkleumde thuiskomst (speciaal jasje vergeten) en een heet bad voelde ik me weer als een jonge god. Zeg maar gerust: as strong as a mountain.

Nou, het verjaardagleed is weer geleden, op naar de zeventig dan maar.

Heb veel kroonverjaardagsfeestjes in mijn zaaltje: 30, 40, 50, 60 jaar, maar van 70 jaar waren er pas 2, die leeftijdsgroep doet er niet zo veel meer aan.

Nou, de derde party gaat plaatvinden hoor, en de enige 80^e ook nog, toch?

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl    

Applaus.                               Minks wekelijkse column 2-4-2025

En ineens waren ze daar dan, onaangekondigd, op controleronde. De NVWA of wat we vroeger plachten te zeggen: de Warenwet. Op een vrijdagmiddag, topdrukte, of ze ff rond mocht neuzen.

Gaat uw gang, ik heb niets te verbergen. Na een, voor beiden, geruststellend introductiepraatje trok de alleraardigste dame een witte jas aan en liep de zaak in. Het had iets van een wetenschappelijk project met enerzijds haar als de dokter en anderzijds de klanten als proefkonijnen.

Natuurlijk vond ze wat, t’was weinig, in de horeca is men altijd drukdoende, dus valt er wel eens iets tussen de wal en het schip. Twee waarschuwingen, de IJsblokjesmachine kon wel eens een extra schoonmaakbeurtje gebruiken en er waren problemen met allergenen. Geen lijst aanwezig en geen bord waar opstond dat men bij vragen over allergenen bij het personeel terecht kon.

Nou vragen mensen, die zoiets vrezen, toch wel hoe het zit met die allergenen lijkt me, maar alla de wet en zo. Ik zeg dan altijd, “niet aan beginnen, saté en hamburgers, hoeveel allergenen wil je in één hap allemaal binnenkrijgen”. Ik begin mijn vrije 3-daagse klusweekend, in de zon, met theedoeken vouwen.

Er wil een vrouw het terras op: “Ben gesloten mevrouw”. “Ja maar op deze app staat dat u open bent”. “Dat kan wel zijn dame, maar er zijn zoveel dingen die anderen in hun eigen voordeel verzinnen, dat kan ik niet allemaal bijhouden. Als u op onze site kijkt ziet u precies hoe het zit”. Ze wil gelijk hebben en begint een discussieprogramma met zichzelf als regisseur. Na wat blikken heen en weer vervolgt ze heftig orerend en gebarend haar (doodlopende) weg.

Wanneer ik na de grondige ijsblokjesmachineschoonmaak en nog meer klussen eindelijk mijn Black Beauty op de overdekte parkeerplek bij mijn huis zet, valt het me op dat deze garage zo heerlijk galmt en begin spontaan te zingen.

Met de koffiebruine stem van Lou Rawls zet ik aan: “You’ll never find another love like mine”. Ik vergeet mezelf en ben in mijn eentje gelukkig (beetje raar trouwens als je jezelf vergeet om dan nog steeds in je eentje te zijn:-).

Het galmt, ik jubel of het een lieve lust is, heerlijk om jezelf zo los te gooien.

Na deze enorme uitspatting loop ik bedeesd door de uitgang van de garage. Een applaus klinkt, 2 jongeren, stille getuigen van mijn exclusief live-concert. “Mooi gedaan meneer”, lachen ze met hun verdomd frisse jeugdbekken.

Ik glimlach terug, maak een lichte buiging en zeg: “Bedankt voor het applaus”. Ik been richting mijn huis en denk: dat applaus, dat kon ik wel ff gebruiken.  

Tekst: Mink Out.               Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Kijk mij is.         Minks wekelijkse column 19-3-2025

 

Ik begin deze column met “vroegah”. Niet meteen kappen met lezen zo van daar hebbie um weer die ouwe lul, want ik heb zo’n idee dat deze, bij hoge uitzondering, een beetje leuker wordt.

Komt tie dan: Vroegah was men tevreden met wat hij of zij had.

 

Je zag er uit zoals God je geschapen had. De mensen waren vaak minder mooi. Zo had je figuren die scheel waren of netjes gezegd ze loensten wat of veel.

Ook zag je types met flaporen, bochels of klompvoeten. Neen, wat dat betreft is de jus er wel een beetje af. Neem bepaalde vrouwen bijvoorbeeld.

Toentertijd konden ze wat prutsen met make-up, of snoerden ze zich in, in een, voor mannen, maar zeker voor die vrouwen, adembenemend korset.

Ook met het kapsel of een decent stuk blote huid zetten ze hun kwijlende slachtoffers roze brillen op, om ze vervolgens in hun web te kunnen lokken.

Maar daar bleef het dan ook wel bij. Tegenwoordig kun je er alles aan doen, dus wat let je. Botoxlippen, borstprotheses, een Brazilian billift (opgezocht).

Het kan, dus waarom niet zal je zeggen. Je hebt wel minder vlees in de kuip dan verwacht, maar ach, wat niet weet wat niet deert. “Kijk mij is”.

 

Ook, de mannen krijgen een beurt. Wees maar niet bang, vroegah was een mens blij dat hij of zij te eten had. Nu zie ik filmpjes over types, meestal mannen, die enorme porties eten voorgezet krijgen. Een soort van uitdaging, of ze wel een meter saté op krijgen in een bepaalde tijd, waarom is dat dan?

Doet me denken aan die dansmarathons uit de jaren 30, waar soms maanden werd gedanst totdat er 1 paar NIET bij neerviel, die mensen werden gedreven door armoede, ook wel door ‘Kijk mij is’, maar geld gaf de doorslag, crisis!

Neen die satéeters gaat het ook wel om geld, het eten is gratis, maar nodig?

Een filmpje van een 15 laags superhamburger: “kijk mij is”, kap er mee man.

 

Heeft natuurlijk alles met Tik Tok of zo te maken, hits, influencers enz.

Dan die laatste, die ging er vandoor met een babywombat.

Ondanks dat de moederwombat in paniek was en de baby gilde, ging ze nog ff door met het showen van haar ‘trofee’, alles voor de views en kijk mij eens.

Hoe fijn zou het zijn om zo’n meid eens een ouderwets pak op haar billen te geven, maar ja met zo’n Brazilian billift kleven daar wellicht toch risico’s aan.

Hoewel, offers moeten gebracht voor de views en het ‘kijk mij is’ gehalte.

Dat weten die moederwombat en haar baby’tje maar al te goed toch.

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1913 La Poudreuse (Woman Selecting a Necklace). Frederick Carl Frieseke(1874-1939).

Ff wennen.                           Minks wekelijkse column 12-3-2025

 

Toen ik mijn café in 1993 net uitbaatte liep ik aan de overkant de gereedschappenzaak binnen, omdat ik iets nodig had.

“Waarmee kan ik helpen meneer?” We herkenden elkaar meteen.

“Huh, wat doe jij nou hier Ton” sprak ik tegen de man wiens schoonouders, een paar huizen verderop, bij mij in de Breedstraat woonden.

“Dit is mijn zaak”, sprak hij met een ietwat ingehouden trots. “Wat doe jij hier dan in deze buurt Mink”. “Ik heb het café aan de overkant gekocht”.

“Ja die buurt gaat flink achteruit”, grapte hij met een smalende glimlach.

 

Een paar keer per week drink ik er, voor het starten van mijn werkdag, koffie.

Door de jaren heen hebben we een fijne band gesmeed, ook met de andere mensen die daar werken en werkten. Ton stond voor iedereen klaar, topvent.

Had ik weer eens een levensgroot plastic paard gekocht dan ging Ton deze winkeldochter wel ff met het aanhangertje ophalen voor zijn “vriend”.

Ook als interieurdesigner sloeg Ton geen flater. Was het geen keyboard om in te bouwen, was het wel de roestvrijstalen afwerking der wandpanelen.

Nog wel eens ‘s nachts, toen zijn alarm afging, naar binnen gelopen voor een heterdaadje, stond ik sluipend met een baco in de aanslag op de videoband. 

Met corona het nieuwe dakterras van een solide hekwerk voorzien? Ton had het al uitgedacht voordat ik het hem kon vragen. Tuurlijk hebben we ook wel eens bonje gehad, daar kan je op wachten met twee van die ondernemers.

 

Maar ja, nu heeft de tijd Twin Tools ingehaald. Internet zorgde voor een dunnere spoeling van kopers en als laatste velde personeelsgebrek reus Ton. Mijn vriend Channo moet op zoek naar ander werk, Raymond heeft dat al. Rinie is de pensioengrens ruim gepasseerd, maar bleef gewoon gaan, helaas;-)

Tis een waardeloos verhaal, maar zo gaan de dingen blijkbaar nou eenmaal.

Toch heeft die Ton daar een dijk van een zaak neergezet, chapeau vriend.

De goede gedachtes houden we in ieder geval vast, het was een mooie tijd.

We zullen deze fantastische ondernemer missen op de Prinses Mariannelaan bij de Geestbrug. En dan nog even mijn andere Twin Tools vriend Channo, mijn dagelijkse redder in nood, koffiemaat en net als Ton mijn wijze raadgever.

Jullie verdwijnen niet uit mijn leven, maar ik zal jullie te vaak gaan missen.   

De sleutel van het café, die 31 jaar bij hen in het kastje hing, kan er uit, gaat nu naar de schoenmaker verderop, bel ik hém als iemand die nodig heeft.

Niet dat die schoenmaker geen aardige man is, maar het wordt toch wennen.

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

     

Onzekere tijden (slot).            Minks wekelijkse column 5-3-2025

Waar waren we gebleven: AI en dat het een mooi instrument was voor volksmenners. Nou zeg, komt dat ff goed uit, er is er weer eentje aangesloten in dat illustere rijtje, en wat voor één.

Zoals zijn voorgangers belooft hij grote vooruitgang door zijn drastische maatregelen, maar eenmaal in office of beter gezegd op zijn troon, worden zijn nare trekjes wel omgezet in zeer gevaarlijke situaties.

Eerst al zijn vice president, JD Vance. Waar haalt hij het gore lef vandaan om de Europeanen de oren te wassen over democratie terwijl je in eigen land alles doet om deze op grove wijze te misbruiken.

Deze kontenkruiper was fel anti Trump, ik denk dat ambitie hem verleidde.

En dan de klucht in the Oval Office met die Volodymyr Zelensky, beschamend.

Zo’n held vragen om nederigheid en hem vertellen dat hij met WO 3 speelt.

De hete adem van WO 3 heb ik nog nooit zó mijn nek voelen schroeien sinds TR en de zijne als een kudde olifanten door de globale porseleinkast banjeren.

Forse handelstarieven opgelegd aan China, Canada en Mexico, hetgeen een handelsoorlog betekend, dus hogere prijzen voor iedereen en meer armoede.

Duizenden ambtenaren worden naar huis gestuurd door Elon Musk. Je zou toch een Tesla hebben waarmee je, plotseling werkloos, huiswaarts rijdt.

TR stopt gezondheidsprogramma’s, waardoor velen gewoon dood kunnen vallen.

TR stopt met veel klimaatregelingen waar wel voor getekend was. En nu weer zijn laatste bliksemschicht: de wapenleveranties aan Oekraïne bevriezen.

Tis gewoon pure afpersing, net als die grondstoffendeal zonder veiligheid-garanties, ook nog eens als afbetaling van een veel te hoog ingeschat bedrag.

Je zou haast zeggen dat die TR een boef op hoog niveau is. Hij gaat alleen maar voor het gewin van zichzelf en de puissant rijke kliek om hem heen.

En dan dat vlijmen met Poetin (die lacht zich rot), het getuigt wel van een hele vreemde kijk op dit ‘mens’ als TR vindt dat Zelensky de agressor is.  

Hij heeft de superrijken om zich heen verzameld en op de democratische controlemechanismen zitten merendeels zijn jaknikkers en/of meeheulers.

Het begint verdacht veel te lijken op de marionettenhofhouding van Poetin.

Bang om door mijn kritiek op TR van FB te worden verwijderd ben ik niet. Zuckerberg doet uit eigengewin niet meer aan factchecking, dat scheelt weer. Maar het zijn wel onzekere tijden. ***Graag geen discussie, heb er geen tijd voor en geen zin in, als je wil praten kom je maar aan mijn bar zitten***. 

Tekst: Mink Out.             Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1928 The agitator. George Grosz.  

Onzekere tijden (1).   Minks wekelijkse column 26-2-2025

 

Nou ben ik een beetje met dat Artificial Intelligence (AI) bezig. Vooral die filmpjes, ik ben verbaasd, wat zeg ik verbaasd, neen eigenlijk verbijsterd, sjezus wat is dat gaaf zeg. Ze nemen je mee in werelden waar alles kan. Auto’s die nog meer glanzen dan normaal, mannen met vierkante kaken en een Prodent-glimlach van jewelste.  Mooie vrouwen staren je smachtend aan al was jij hun enige beschikbare prins.

Zwevende droomhuizen en zelfs het openbaar vervoer lijkt perfect geregeld.

Maar ja, het is niet wat het lijkt, tis onvervalste nep van de bovenste plank.

Tis kennis opgebouwd uit een berg data. Dus jij vraagt: maak een dorp in de vorm van Star Wars met mooie mensen, auto’s en huizen en voilà daar is het.

Oké, AI maakt nog wel wat foutjes. Een schilderij van een weiland met koeien en een boerderij uit 1880 met cilindervormige hooibalen, dat kan dus niet hé.

Ronde hooibalen komen uit machines welke zeker in 1880 nog niet bestonden.

Tsja, hij (AI) denkt: een boerderij, dus hooibalen. Maar hij leert en zal de volgende keer vierkante, neen dat is ook fout, hooibargen neer te zetten.

 

Nou weten enkelen onder u dat ik een fervent kunstverzamelaar ben.

Digitaal dan, ik heb mappen vol. Verzamel ik via Facebook en zo nog meer.

Ik sleep dan een begeerd schilderij van het ene naar het andere beeldscherm alwaar ik hem in de desbetreffende map stop, een fijne, leerzame bezigheid.

Sommige onder u weten wellicht ook dat ik nogal semi-autistisch ben dus moet het wel allemaal kloppen, dat vind ik fijn en daar slaap ik enorm goed op.

En nu zijn er dus mensen die zich de status van kunstenaar aanmeten, omdat ze lekker overweg kunnen met dat AI gepruts, ik vind het geen probleem.

Sommigen zijn er nog best wel goed in ook. Mooi is mooi en als mensen die het maken of er naar kijken er van kunnen genieten hebben die mijn zegen.

 

Wel zijn er figuren die een valse naam onder hun AI werk zetten zoals bv Monet (wordt erg vaak gebruikt). Dat irriteert en vervuilt de portfolio’s.

Met mijn kennis herken ik deze schurken snel, maar het zelflerend vermogen van AI maakt het wel steeds moeilijker, totdat het niet meer te zien is.

Rucksichtslos blijven deze wannabees werken onder een valse naam plaatsen.

Hoe meer verzoekjes te stoppen, hoe fanatieker hun egocentrisch getreiter.

Deze mensen vinden het expres frustreren van anderen een soort van recht.

Dit betreft slechts schilderijen, maar het gaat verder. Mooi instrument voor volksmenners bijvoorbeeld. Het worden onzekere tijden (wordt vervolgd).  

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Maar voor een paar weekjes (2). Minks wekelijkse column 12-2-25

 

Na 3 weken mochten ze allemaal naar huis terug, behalve Jopie, hij moest er nog 3 en thuis was het op zeker ook nog niet pluis.

Eén tussenweek om het gebouw schoon en gereed te maken voor de volgende groep bleekneusjes. Jopie mocht mee boodschappen doen en kreeg als enig kind minder regels en meer aandacht. Hij genoot ervan.

 

Na een week kwamen de nieuwe ‘bleke’ kinderen binnen en ook de regels terug.

Enkele dagen later liep hij de eetzaal in en zag plots zijn juffrouw Joke.

Ze riep “Jopie” en strekte de armen naar hem uit. Hij stormde op haar af en omklemde haar of zijn leven er vanaf hing, eindelijk weer echte warmte.

Hij zou haar nooit meer los laten, zijn nieuwe moeder, en wat was ze knap.

Zou hij onbewust verliefd op haar zijn. Kunnen jongetjes van 7 dat?

De kinderen namen het gebeuren spottend in zich op. Het deed hem niets.

Na een poosje moest hij haar, onder de strenge blik van de hoofdzuster, op bevel loslaten en werd naar zijn plaats gestuurd. Teleurgesteld ging hij zitten.

 

Midden in de nacht klonk er motorgeronk. Hij keek door het raam. Aan de overkant liepen de motoren van 1 der vliegtuigen met veel rookpluimen warm.

Hij zou natuurlijk, blootvoets stiefelde hij over de linoleumgang, via de trap naar beneden, door de voordeur, naar de overkant, daar stond in de speeltuin het vliegtuig. Hij had er vaak aan gedacht, nu gebeurde het echt. Bovenaan de vliegtuigtrap stond juffrouw Joke. “We vliegen je naar huis Jopie”, schreeuwde ze boven het lawaai uit. De motoren verhoogden hun toeren.

Zijn pyjamaatje wapperde in de turbulentie, het leek wel een oorlogsfilm.

Plots was hij binnen, de deur sloot zich, langzaam nam de snelheid toe en los waren ze. Wegen en steden gleden onder hen door. Hij voelde zich vrij als een vogel. Juffrouw Joke keek hem liefdevol aan, hij lachte verlegen terug.

Het ochtendgloren gluurde over de horizon toen ze boven Den Haag vlogen.

Richting de Schilderwijk, hij zag zijn school, de huizen van zijn vriendjes en vriendinnetjes, het badhuis met zijn typerende ronde dak en op het plaatsje achter het huis hing zijn moeder de was op. Zijn hart maakte een sprongetje.

 

Hij was weer thuis, de nachtmerrie was over. Maar neen, een nieuw probleem diende zich aan: de motoren haperden, snel verloren ze hoogte, richting zee.

De piloot vocht, juffrouw Joke drukte hem tegen zich aan. Een hevige klap, het licht ging uit, water liep gestaag het vliegtuig in (wordt vervolgd).   

 

Tekst: Mink Out.                 Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

  Maar voor een paar weekjes (slot). Minks wekelijkse column 19-2-2025  

Toen het vliegtuig in zee zonk was het laatste dat Jopie voelde juffrouw Joke die hem in de armen sloot, en het wassend water.

Plotseling hoorde hij haar stem weer: “Wakker worden Jopie!”.

Hij opende zijn ogen en daar stond ze, in haar hagelwitte schort. Je zweet helemaal jongen, ze legde een hand op zijn klamme voorhoofd en keek bezorgd. Zijn bed was doorweekt, beschaamd keek hij naar haar op.

In een deken gewikkeld reed ze hem in een rolstoel naar de ziekenboeg.

Het uitlachen door de andere kinderen bleef hem zo gelukkig bespaard.

Het was een droom geweest, een nachtmerrie, compleet met bedplassen.

Na een paar dagen ziekenboeg mocht Jopie weer naar de anderen. Wandelen, leren, slapen en niet op de gang fluiten, stel je voor als iedereen dat zou doen.

Hoe zou het thuis zijn, met moeder, zijn broertjes, zusjes, en poes Maupie.

Hoewel hij geen ster in leren was miste hij gek genoeg ook zijn school.

Maar ja, zijn vriendjes, het clubje “De zwarte hand” hadden ze net officieel opgericht. Hun clubhuis was het oude, leegstaande pand naast de Boterwaag.

 

Op een dag kwam het autootje van de nette juffrouw de oprijlaan opgereden.

Hij zag het door het raam, de hoofdzuster riep hem, hij mocht naar huis.

Door het dolle heen stormde hij nog 1 keer op zuster Joke af om haar gedag te zeggen. Ze was mooier dan ooit, ze knuffelden elkaar, wat rook ze heerlijk.

Bij het wegrijden stonden de vliegtuigen aan de overkant, smalend lachend, te glimmen in de zon. Het kon hem niet meer bommen, hij ging weer naar huis.

Op de terugweg was Jopie een stuk spraakzamer dan toen hij gebracht werd.

Het was klaar, de Milkyway en wat drop deelde hij met de nette juffrouw.

Thuis deed moeder de deur open, ze kusten elkaar heftig, tranen in de ogen.

 

Zijn oude vertrouwde leventje voelde weer goed. De zwarte hand floreerde, het leren minder en het huwelijk van zijn ouders nog minder. Zijn vader ging.

Af en toe kwam hij stennis maken totdat hij de deur eruit trapte. Moeder overspannen en voor Jopie het wist zat hij weer voor 3 maanden in Meppel.

Totdat hij zo’n jaar of 12 was zag hij heel wat tehuizen, deed hem geen goed.

Het was nog niet eens slecht, maar heimwee en het gemis waren een crime.

Het was allemaal best goed bedoeld van hen die dit regelden voor kinderen in nood, maar ff eerlijk: kinderen van 6 hebben gewoon hun moeder nodig.

Jopie is goed uit de strijd gekomen, maar een fantastische start was het niet. Iemand kan daar z’n leven lang last van hebben en niet maar een paar weekjes.    

 

Tekst: Mink Out.      Splinternieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1877 Four children having lunch. Peder Severin Kroyer (1851–1909), Danish artist.