Doe-het-zelver.                   Minks wekelijkse column 24 juli 2024

Een groot gedeelte van mijn leven, en dat is niet even, ben ik een doe-het-zelver van het soort van doet ie ut of doet ie ut nie.

Je begint ergens met frisse moed aan en dan hoop je maar dat het resultaat een beetje goed uit de verf zal komen.

Was altijd aan het prutsen, maar al snel bleek dat er geen echte vakman in mij schuilde. Kijk, ik wilde wel, maar de natuur had gewoon anders beslist.

Het begon met een 2^e hands modelspoorbaan. De locomotief had de nare eigenschap zelf te beslissen wanneer te gaan rijden, das erg onbetrouwbaar.

Wel een goede weergave van het echte spoor, maar ik vond het helemaal niks.

Dus met totaal geen kennis van treinen zou ik er wel even wat aan gaan doen.

Toen ik dit klusje geklaard had was er in ieder geval meer zekerheid, namelijk de zekerheid dat deze loc nooit meer een centimeter minispoor zou berijden.

Later nog geprobeerd er wat leuks van te maken, door de modellantaarntjes aaneengeschakeld op het 220 volt net aan te sluiten. Ook dat werd een fiasco en bracht minder licht in het duister dan bedoeld. De stoppen sloegen door en zo ook Den Ouden Neel, die weinig begrip toonde voor haar pionierend Minkje.

De voortbeweging van een fiets bestuderen ontaardde in een hevig gegil van Minkje die met zijn duim klem zat tussen de ketting en het grote tandwiel.

Ja, techniek heeft mij altijd geboeid, op dit gebied was ik immer leergierig.

Alleen het in de praktijk toepassen, daar gingen toch te vaak dingen mis.

Een auto met een versleten koppeling, dat kon ik zelf, gewoon op straat.

Aan zelfvertrouwen geen tekort, maar deze auto reed ook nooit ene cm meer.

Deze manier van door-otteren heeft/had natuurlijk ook vaak te maken met het niet voorhanden hebben van de benodigde financiële middelen.

Ja en dan ga je zelf maar een beetje prutsen. Daar leer je een hoop van en kom je verder mee. Al is het alleen maar het ontdekken van wat je niet kan.

Zo zoetjes aan heeft er wel een soort van schifting plaatsgevonden. Door leeftijd en teleurstellingen is het ongebreideld optimisme flink getemperd.

Sommige mensen zijn ronduit slecht in technische klussen en sommigen goed.

Ik hoor dus bij zo’n tussencategorie, daar ben ik me nu echt wel van bewust.

Bij mij vergen de te verrichten werkzaamheden wat meer tijd en zelfoverleg.

Om alles gladjes te laten verlopen verandert de aanpak vaak en plotseling.

Deze werkwijze wordt doorgaans ook wel chaotisch genoemd.  

Doe-het-zelver, das niet erg professioneel, maar voor mij toch goed genoeg.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1874 Klecksel the Painter. Otto Piltz.  

Kijk je uit jongen.                        Minks wekelijkse 17-7-2024

Het laatste tastbare dat nog over was van het lichaam dat mij baarde stond geduldig te wachten onder het bed van broer Ger.

Den Ouden Neel zou worden uitgestrooid op de Noordzee ter hoogte van de Scheveningse vuurtoren, een stukje uit de kust.

Niet dat we te lui waren, maar we hadden het idee om dit op een ondergaande zonnige dag in de zomer te doen. Gewoon voor een betere memorie zeg maar. Helaas bleef de zomer te lang weg, het was kwakkelweer, we gingen nu.

In de haven stond Marcel op het plankier te wachten bij zijn zeilboot.

De regen was volgens buien(ver)rader net gestopt, of toch, nou ja zowat:-).

“Het is een beetje een onstuimig zeetje” sprak onze ervaren kapitein.

Als twee bejaarden, die we uiteindelijk ook zijn, klauterden broer Ger en ik, beiden te eigenwijs om door de ander te worden geholpen, onhandig aan boord.

Het papieren, doch stijlvolle, boodschappentasje met daarin de ascontainer werd behoedzaam, als ware het een heilig relikwie, op een veilige plek gezet.

We voeren uit, de laatste gang langs allerlei plekken waar Den Ouden Neel zo’n 100 jaar rondhing. Op het Seinpostduin zat ze met 9 jaar in kindertehuis “De Vluchtheuvel”, omdat haar moeder vroeg overleed. Hier zwaaide ze vanaf het ‘Dikje’ alle jongens/mannen van haar familie uit als ze naar zee gingen.

We passeerden “De Kom” waar we zalige zomers beleefden met vers geplukte mosselen in een zurebommenblik met zeewater boven een vuur, heerlijk.

We passeerde de Koppes (Havenhoofden), hier hadden we verleden jaar nog gelopen, de zon scheen en tussen het bekvechten door hadden we het goed.

De zee was, naar Marcels voorspelling, inderdaad onstuimig. De boot kon het makkelijk hebben, maar ging toch aardig te keer. De voorsteven doorkliefde dapper de golven, maar even, heel even beleefde ik toch een Titanicmomentje.

We waren ver genoeg, laten we het hier maar doen. “Ja jij”, zei broer Ger.

“Ik”, sprak ik met een ingehouden bibberbovenlip. Hij bleef zitten, ik moest.

Voorover liggend, aan de achterkant van de boot, de geopende container met twee handen omklemd kreeg ik het toch wel benauwd. Je zou zo het ruime sop inglijden. Nu nog de twee rozen er achteraan, plastic er af voor het milieu.

In die storm, ik werd misselijk ook nog, lekker stijlvol, deze strooiceremonie.

Had het me wat anders voorgesteld, we hebben ons best gedaan. Tis goed zo.

Als ze stiekem meekeek heeft ze op zeker ‘doodsangsten’ uitgestaan, en een zinnetje uitgesproken dat ik van haar kan dromen. “Kijk je uit jongen”.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1876 Beach scene. Edgar Degas.  

Aan vakantie toe.                Minks wekelijkse column 10-7-2024

Donderdag nog één kinderfeest en dan hebben we die 14-daagse werkweek weer gehad. Nou kwam dit jaar ook de voetbal er nog bij kijken, dus het is een nogal drukke onzekere tijd.

Een gozah zei, bij het zien van de afgeladen voetbaltent, “Das zeker wel lekker verdienen hé”. Ik haat zo’n top-moment-vaststelling.

Tis een nare begroeting en getuigt van weinig inzicht en wellicht van afgunst.

Laatst een andere gozah, valt me wel op dat het, in mijn geval dan, meestal mannen zijn, misschien ook een beetje een verhaal van: ik heb jou wel door.

Deze beweerde dat ik met de oude KonDag vieringen een heel jaarinkomen naar binnen sleurde. Op zo’n moment stijgt mijn bloed richting het kookpunt.

Zo’n twintig jaar die feesten gedaan, uit gein, nooit winstbejag, zeker niet.

Vaak werkte het weer niet mee, de kosten waren torenhoog, en de organisatie kostte me bijna mijn gezondheid. Als de rotzooi van dit evenement na een week eindelijk opgeruimd, was haalde ik het pak geld op bij een vertrouweling. Vervolgens spreidde ik de facturen uit op een tafel in de Conckelkelder, waarna ik de bedragen er in biljetten oplegde en in enveloppen deed.

Het geld wat ik dan overhield was altijd weer een teleurstelling.

Heb ik het niet eens over de verregende edities, of erger nog, die van 2009 die door een aanslag op de koninklijke bus in Apeldoorn werd afgelast.

Neen, die anderen weten het allemaal zo goed, ik zou het gewoon zelf eens doen, dan piep je wel ff anders en ga je die betweters, net als ik, ook haten.

Begin gewoon lekker zelf eens een cafeetje en hou het ook in slechte tijden vol, of organiseer gewoon een KonDagje, wil ik je nog adviseren ook, graag!

Bij de dingen die ik gedaan heb en doe, gaat het er om dat ik het leuk vind. Tuurlijk moet je geld verdienen, anders kan de boel niet blijven bestaan.

Maar eigenlijk heeft het geld verdienen bij mij een ondergeschikte rol.

Je moet het gewoon zelf naar je zin hebben, dan komt de rest vanzelf, echt.

Ik wil niet likken en slijmen, en eis, ondanks het dienstverlenend karakter van het horecavak een gelijkwaardige behandeling van mij en de hulpstukken;-). Laatst was ik bij Stuut, die vrouw doet het in mijn ogen best goed. Als je hoort hoe mensen een bestelling plaatsen, das gewoon bizar. Alsof ze een hond commanderen. Neen, zo ga je niet met mensen om, blijf respectvol.

Zo, dat lucht op. Even bij jullie gedaan wat sommigen bij mij aan de bar doen, ontladen. Het zou ook zo maar kunnen zijn dat ik nodig aan vakantie toe ben;-).

       

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Kinderlokker.                            Minks wekelijkse column 3-7-2024

Er moest een baal chips gehaald worden voor de kinderparty’s. De mini Sligro was steeds uitverkocht dus op naar het Forepark. Hopelijk hadden ze daar wel grote hoeveelheden chips, anders zou het een hele klus worden om in kleinere supermarkten te foerageren.

Opgelucht vond ik de verlossende berg kinderchips waar ik voor kwam.

Aan de kassa afrekenen, en wat schets mijn verbazing, ik had door mijn fors besteed bedrag recht op een gratis doos ijsjes, raketjes welteverstaan.

Vanwege de warmte een welkome geste, maar ja, een hele doos, ze zaten niet eens in mijn vast assortiment. Wat moest ik er eigenlijk mee, ik zou wel zien.

Bij de Wijkerbrug sta ik stil voor het stoplicht om rechtdoor te gaan.

Naast mij de auto’s om rechtsaf over de brug hun reis te kunnen vervolgen.

Wachtend kijk ik in het rond tot mijn oog op een 15-tal tienerkinderen valt. Bij toerbeurt duiken ze van de brug, en gelijk hebben ze met dit warme weer.

Ineens kwam een eventuele kans om mijn ijsjes uit te delen bovendrijven.

Maar ja, dan stond ik nu wel heel erg verkeerd voorgesorteerd. En hoe ga je als dikkere, oudere man gratis ijsjes slijten aan 15 schaars geklede tieners.

Ik twijfelde of, en hoe ik het zou doen. Mijn geblindeerde bestelbus zou een spontane toenadering ook niet echt ten goede komen, dacht ik zo.

De lichten sprongen op groen, in een split second besloot ik om het gewoon maar te doen. Ik wurmde me behendig voor de rechtafgaanders en draaide de brugwachtersparkeerplek op, waardoor ik plots vlak achter de tieners stond.

Door mijn open zijraam riep ik dat ik gratis ijsjes had en of zij die wilden.

Ze keken me aan of ik een soort van kinderlokker was, het water en de achterdocht droop van hen af. “Jongens, sjezus, ijsjes net gratis bij de Sligro gekregen, tis snikheet en ik gun ze jullie. Schuif die zijdeur nou open,”!  

Geen beweging. Ik schoof zelf de deur maar open en toonde de ijsjesdoos.

Nog steeds geen beweging, ze waren zo te zien goed argwanend opgevoed.

“Kom op nou ik doe jullie echt niks hoor, heb alleen ijsjes”. Een meisje stapte aarzelend naar voren en ritste kordaat de doos open, het hek was van de dam.

“Allemaal één, en het papiertje in de prullenbak”, riep ik ze opvoedend toe.

“Ja hoor meneer, moet u ook een ijsje”, sprak het laatste ventje vriendelijk, terwijl hij mij er één toestak. Ik pakte het aan, ze smaakte fantastisch.

Ik reed sabbelend en slurpend weg. De motoragent, die blijkbaar het hele theater had gevolgd, keek lachend toe, en of ik mijn gordel om wilde doen:-)  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Over dingen die verdwijnen. Minks wekelijkse column 26-6-2024

Ik kwam voor het eerst bij Toko Sien Sien toen de Schilderswijk nog oudbouw was. Een stukje verder, op de Hoefkade, had ik een tweedehandszaak annex stapelbedden -“groothandel”.

Als we trek hadden in een broodje garnalen of rundvlees wipte ik ff bij Sjon naar binnen. De broodjes rolden warm uit een apparaat en dan met komkommer en sambal, paar blikjes Fernandes groen om te spoelen, heerlijk.

Hij heette Ramon, maar iedereen noemde hem Sjon, heb geen idee waarom.

In het begin maakte ik het nog eens mee dat er een paar doorgesnoven Antillianen bij hem binnen waren en tegen hem schreeuwden zo van Chinow.

Ik stond op springen, maar Sjon bleef kalm en maakte haast slaafs het eten.

We hebben het er nog wel eens over gehad, hij zei: “Ach Mink, die dingen gebeuren, het gaat wel weer voorbij”. Hij wist zijn plaats en beruste daarin.

Ik verdween van de Hoefkade om mijn geluk in de horeca te beproeven, maar bleef wekelijks een hapje bij hem eten. Sotosoep, mihoen met grote garnalen of gewoon roti, de keuze was reuze. Toen kwam, niet geheel onterecht, de stadsvernieuwing. Ook het pand van TSS ontsnapte niet aan de sloopkogel. Het bleef een poosje stil. Toen het stof was neergedaald en de rook opgetrokken, herrees TSS als een Feniks uit de as en wel op dezelfde plek.

Het was anders, in het nieuwe pand. Maar alles went, dus ook een strakke rotitent. Ook Den Ouden Neel was een hooggeëerde gast, die men tot in den treure verwende. Vaak haalde ik eten voor bij haar thuis, één groot feest.

Veel tafeldames en heren nam ik mee naar dit Haags icoon van lekker eten aan een keukentafeltje. Eigenlijk raar dat smulpaap Mark Rutte nooit langs kwam.

Je zag hier allerlei mensen, vaak niet de makkelijksten, het ging meestal goed dankzij Sjon’s en Mai’s (met markant haarnetje) houding en aanpak.

Heb ze ter afsluiting van 40 jaar eten een mooie bos bloemen gegeven met een kaartje eraan geknoopt voorzien van de kreet ‘bedankt’. Ik was de enige denk ik. Nou is Sjon en Mai ook wel mensen die met dit soort dingen niet te koop lopen, wellicht de reden voor de magere bloemenweelde.

Nog wel even een vent die het jammer vond dat ze dicht gingen, maar terloops nog wel even de opmerking maakte of nu het eten gratis was. Jammer vind ik dat. Op de laatste dag zo’n opmerking, klootzakken blijven bestaan, daar doe je weinig aan. Sjon (Ramon) en Mai, veel geluk voor nog vele jaren, jullie hebben er hard genoeg voor gewerkt. Bedankt voor het lekkere eten en de toffe band. Tis jammer, maar onvermijdelijk. Over dingen die verdwijnen.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

S.d. Dinner Party at a Mandarin’s House. Thomas Allom.  

Tanden en kiezen.               Minks wekelijkse column 19-6-2024

Na een boel getob met een lastig te plaatsen plaatje voor wat missende tanden zou er een nieuw frame worden aangemeten.

Happen kon ik bij ‘Jan Tand’, de man verantwoordelijk voor het klein- en groot onderhoud van mijn aangeboren natuurporselein.

De naam ‘Jan Tand’ is een verzinsel van mij, de naam past hem goed, hetgeen ik niet kon zeggen van het plaatje dat mij moest verlossen van een hoop sores.

Dan maar happen bij de expert, de plaatjesmaker in hoogsteigen persoon.

Het leverde bovendien nog een heerlijk motorritje langs paden en lanen op.

Een plaatje door vaardige handen gemaakt was wederom een tegenvaller. Ondanks de expertise wilde het, om onverklaarbare redenen, niet lukken.

Jan Tand en de Plaatjesmaker stonden met een mond vol tanden, zij wel!!

Volgens mij moesten er dan maar een paar implantaten met een brug in.

Dit zou niet de enige brug zijn om moeite mee te hebben. Financieel gezien zou ik, zo te horen, bij de aanschaf ook flink over de brug moeten komen.

Na een afspraak zou ik voor de intake naar de inplantoloog van keuze gaan.

Aardige mensen, daar niet van, geen koffie trouwens. Zelf het formulier invullen aan een gereed staand tafeltje. De 3d röntgenfoto was snel klaar.

Bij een goed gesprek, weer zonder koffie, een onheilspellende mededeling.

“Alles moet er uit”. “U bedoelt boven?” (daar was de nood het hoogst).

“Neen, ook beneden. U krijgt er dezelfde dag nog twee nieuwe protheses in”.

“En een klikgebit, kan dat niet dan?” vroeg ik nog zoveel mogelijk assertief.

“Neen, dat kan pas na een jaar en dan bent u wel zo’n 20 duizend euro verder”.

In een nachtmerrie liep ik op mijn tandvlees over straat, een hand voor mijn ingevallen bek. De protheses waren niet op tijd geleverd, echt iets voor mij.

Mijn andere hand omklemde een rood fluwelen zakje waar het bloed uitdroop.

Knarsetandend en badend in het zweet werd ik wakker, ff Jan Tand bellen.

“Neen, we gaan dingen die goed zijn er niet uittrekken, daar ben ik niet voor opgeleid”. Nou was mijn gebit voor hem, net als voor die inplantoloog, een verdienmodel, maar Jan is een aimabel mens. Zijn visie en aanpak paste veel beter bij mijn idee voor de toekomst. We hebben een andere route bedacht.

Ja, met dat ouder worden krijg je wel het een en ander voor je kiezen, maar ik houd goede moed en zal er mijn tanden niet op stuk bijten…………toch?

Beetje een tandeloze eindzin, maar ik wist ff geen betere, sorry.    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl       Ca. 1510 Fysionomische verband tussen een man en een leeuw. Leonardo da Vinci.    

Het nieuwe Kaviaar.    Minks wekelijkse column 12-6-2024

Ik zag twee zwervers. Alles klopte, ongewassen en ongeschoren, in kleding met van die vlekken bij de zakken en de ritsen.

Het waren volgens mij twee vrienden, want ze liepen in gelijke tred met elkaar op. Ze liepen niet te snel en niet te langzaam. Ze hadden een soort van zwerverstempo zeg maar, er was geen haast bij.

Wat me opviel is dat beide sinjeurs zo’n moderne rolkoffer voorttrokken.

Wel in dezelfde stijl als hun kleding: redelijk schmutzig welteverstaan.

Boven op de trolleys lag nog wat bepakking gestapeld, maar het liep gesmeerd.

Ja, de tijd van Swiebertje is voorbij, die had zijn schamele bezittingen in een kruislinks geknoopte zakdoek aan het uiteinde van een stok over de schouder.

Die Swieber was blijkbaar met weinig tevreden. Maar ja, toen was het overgrote deel van de mensen met weinig tevreden, herinneren ik me.

Ik verval weer in ouwelullengelul, zo van vroeger was alles betah, daar moet ik vanaf. Mijn leeftijdsgenoten zijn van een uitstervende soort, ik moet verjongen, anders houd ik geen lezers meer over. Ik ga mijn best doen;-)

Ok, die zwervers van tegenwoordig moeten toch ook met de standaard mee.

Wel zie je steeds minder zwervers roken. Normaal gesproken was dat toch de uitgelezen groep die de hele dag met de lippen een sjekkie jongleerden.

Nou, das verleden tijd, € 24,50 voor een pakje shag, das toch serieus geld.

Vroeger koste een pakje fl 2,50……. O nee, niet meer over vroeger, sorry.

De uithalers in de haven wisselen de cokecontainers voor rookcontainers, die veel meer opleveren. Wellicht wat overdreven, maar toch in de richting.     

Over een EU en eenheid gesproken. Datzelfde pakje shag, in Luxemburg

€ 9,50. Een land verderop, daar zou je toch serieus landloper voor worden.

Nou rook ik zeer weinig, hooguit een pakje shag per drie/vier weken.

Ik vind het lekker bij een biertje, het hoort er een beetje bij, kan er wel buiten, maar blijkbaar toch ook weer niet. Vraag aan vrienden om een pakje of vijf mee te nemen. In mijn vergeetachtigheid vraag ik het er aan twee.

Dus daar zit ik dan, met 10 pakjes half zware drum, kan ik ff vooruit toch.

Of ik moet de capaciteit opvoeren. Misschien ga ik weer op straat roken.

Lijkt mij dat de vrouwen, en wellicht ook een enkele man, als bijen op de honig af zullen komen. Shag, lekker decadent. Zeg maar ff het nieuwe kaviaar.

€ 24,50 voor een pakje drum van 50 gram, je zou er haast dakloos van worden.

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1909 Landlooper. Jan Toorop.  

Licht.                          Minks wekelijkse column 5-6-2024

Achter in het café hangt een gipsafgietsel, van het reliëf op de luidklok uit de Domtoren in Utrecht. De klok is gemaakt door Geert van Wou in 1505/06 en vernoemd naar St. Maarten.

Ik kreeg de ‘tegel’ uit de nalatenschap van Oude Gerrit. Hij was een pensionada die regelmatig voor een hapje en een drankje binnenliep.

De Conck was één van de laatste verzetjes tijdens zijn gammele nadagen.

Wanneer hij binnenkwam was ik als cafébaas meteen goed geluimd.

Niet om de hoogte van zijn rekening, dat viel wel mee. Neen, gewoon zoals hij was en de gezelligheid. En niet in het minst de gesprekken die we tijdens onze gezamenlijke maaltijden hadden. Ik maakte dan speciaal voor ons dingen zoals vissticks met aardappelen en bietjes, of iets met speklappen of ballen gehakt.

Mooi toch, een platte Hagenees en een oude topambtenaar aan de vissticks.

We stonden soms verbaasd van onze wederzijdse verhalen. Ik als portier of stapelbeddenhandelaar en hij als sjiek de fiebel ambtenaar in hoge kringen.

Twee mensen uit totaal andere milieus die elkaar verdomd goed raakten.

Hij dronk dan droge witte wijn, ik telde ze wel want aan een beschonken oude Gerrit hadden we niks, in nuchtere staat slingerde hij al, laat staan dronken.

We brachten hem altijd ff naar huis. Een soort van avondwandeling door de buurt. Deze of gene;-) wachtte dan tot zijn voordeur veilig in het slot viel.

Ja, die Sint Maarten afbeelding, je ziet zo’n soort van Sinterklaasfiguur (hij was Bisschop) die een behoeftig iemand wat te eten geeft.

Het verhaal, cq de legende, spreekt over een officier in het leger die zijn mantel in tweeën deelde en de helft aan een kouwelijke zwerver gaf.

Daarna had St Maarten een droom en bekeerde zich tot het Katholicisme.

De later heilig verklaarde Maarten stond bekend als vrijgevig en betrokken.

En dan, na Gerrits overlijden, komt zijn lieve buurvrouw dat gipsding bij mij langsbrengen. “Die moest ik in opdracht van Gerrit aan jou geven Mink”.

Tsja, een St Maarten (Martinus) van Gerrit aan mij. Hem gekend hebbende zit daar op zeker een soort van boodschap achter. In mijn zoektocht naar de achtergrond van St Martinus van Tours vond ik een passende Bijbelspreuk.

Lucas 11:33; Niemand steekt een lamp aan en zet die in de kelder of onder de korenmaat, maar op een kandelaar opdat degene die inkomen het licht zien mogen. Wel een passend einde, zeker voor een café. Denk er maar over na.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl     Ca. 1816 Sint-Maarten verdeelt zijn mantel. Anthony van Dyck.  

Kelerig.                               Minks wekelijkse column 29-5-2024

Regelmatig bezoek ik een horecagroothandel in mijn omgeving.

De mensen zijn er aardig en behulpzaam, ik voel me er thuis.

Een praatje met de kassadames, een geintje met de mannen van de diepvries, zuivel en weet ik veel wat allemaal nog meer.

‘Boven’ is er ook altijd hulp om mij verder door het horecaleven te loodsen.

Er is daar altijd wel wat te snaaien ook. Een toastje Brie of ander lekkers, wel of niet gespietst op een prikkertje, aangereikt op een presenteerblaadje.

Dus wanneer ik daar met mijn winkelwagen mezelf rot haast, staan anderen, meestal met een bijna leeg winkelwagentje, handenvol naar binnen te schuiven.

Van die mensen die met een luizenkam door het koopjesplein gaan om voor een dubbeltje, lachend en zonder schaamte, op de eerste rij te kunnen zitten.

Kijk, volgens de regels van dit bedrijf is dit gedrag schijnbaar toegestaan.

Maar volgens mij bestaat er toch ook nog zoiets als beschaving, of gepaste terughoudendheid. Of hoort dat graaien er gewoon maar weer bij of zo?

Tis niks voor mij. Ten 1^e heb ik altijd haast en ten 2^e haat ik asociaal gedrag.

En wanneer je dan denkt dat je alle inhaligheid wel gezien hebt, vergis je je.

Laatst stond ik in de koffiecorner te overleggen met deze of gene. Welke van de twee het was weet ik niet meer, maar één van hen was het op zeker.

Niet dat dat nou echt belangrijk is, maar het vult dit verhaal wel lekker op;-)

Ok, ik stond in die koffiecorner. Voor me een hele familie: opa, oma, een rits kinderen en kleinkinderen. Ze genoten volop van de gratis koffie en frisdrank.

Geen probleem. Komt van een grote hoop zal je zeggen, schenk lekker in joh.

Maar ja, met de hele familie, en ook nog met gratis kleurplaten, middagje uit.

Nou ja, de mogelijkheid werd geboden dus geen gezeur nu. Dat gezeur, dat deden die kinderen wel, en ook niet te zuinig. Hoe meer cola hoe meer gezeik. Das normaal bij de consumptie van veel vloeistof, maar dit gezeik was een jengelend oraal gesar om de ouderen naar hun te mollige handjes te zetten.

Het was en ze hadden genoeg, hoewel genoeg? Voordat de caravaan zich in beweging zette werden ook de waterflessen nog ff met frisdrank vol getapt.

Ik stond paf en keek deze………. of gene vol verbazing aan. Hij maakte een sussende beweging, en speelde stommetje, “policy van de zaak”, fluisterde hij.      

Wellicht wat vreemd, maar dat kelerig gedrag, kom op nou jongens, hangt mij, met plaatsvervangende schaamte, toch wel ff flink de keel uit.     

          

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1882 The gardenbench. James Tissot.

 

  Kijk, het lijkt me wel zinnig om als jong studentikoos type te demonstreren voorhet loskoppelen van Israëlische banden.

Watheb je te verliezen? Je bent pril, het kost niks en je wilt de wereld veranderen, zoals jongeren dat al eeuwenlang proberen.

Je slaat zo’n Palestijnse sjaal om je hoofd en gaat de barricaden op. In het gejoel kom je die genderfluïde studiegenoot tegen, die zich niet uitlaat over ‘hun’ biologische hoedanigheid, maar wel voelt als de partner van je dromen. Hoe moet je dat in hemelsnaam thuis uitleggen dat je met een ‘hen’ gaat?

Nou ja, zo ver is het nog niet, eerst maar eens flink demonstreren.

Laatst hoorde ik een vrouw op de radio wiens vader ten tijde van de Koude Oorlog een hoge functie in het leger had. Zij was toen student en noemde hem, koelbloedig, een moordenaar. Ja, postpuberstreken, het hoort er bij.

Ze demonstreerde tegen de kernraketten (deed toen iedereen trouwens) en was enorm anti oorlog, ze had ook een Ban de bomteken op haar tas.

Nu, 25 jaar later, vertelde ze dat dat Ban de bomteken op haar tas wel zo’n beetje het enige was wat ze daadwerkelijk deed aan de Anti oorlogprotesten.

Toen leek het heel wat, maar achteraf bekende ze dat het een, door zichzelf, zwaar opgeklopte jeugdbezigheid was.     

Terug naar onze studenti-Koos en zijn Amsterdamse protesten.

Ze hoeven niets te verzinnen, alles is voorbereid door mensen die veel ervaring met dit soort dingen blijken te hebben. Het zijn waarschijnlijk geen studenten, niemand kent ze, maar ze nemen overduidelijk de leiding.

Ze weten met wie je moet praten en met wie niet, en ze delen de lakens uit.

Wellicht hebben ze hetzelfde doel als de studenten, het stoppen van de vreselijke dingen die in de Gazastrook plaatsvinden, das ook goed toch.

Op een gegeven ogenblik slaat de sfeer om. De niet-studenten gaan respectloos met de soms wel eeuwenoude spullen van de universiteit om.

Met verfspuitbussen worden muren en ramen behendig met leuzen bespoten.

Het heeft er meer van weg dat ze, gedreven door hun eigen frustratie, uit zijn op rellen en slopen, dan het vergaren van begrip en/of sympathie.

Zouden ze zijn aangezet om onze samenleving te destabiliseren. Nee toch?    

De ME en zelfs de Vredeseenheid grijpen met harde hand en traangas in.

Zelfs genderfluïtje is afgevloeid. Als die er niet bij is, is demonstreren toch al stukken minder. Koos laat zijn tranen stromen De gein er af, hij stopt.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

      1906 Demonstration on October 17 1905. Ilya Repin.