CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Auteur Archief

Voorkomen.                           Minks wekelijkse column 13-3-2024

Je kunt wel zien dat de dodenherdenking er weer aankomt.

Langzamerhand worden dan de aanverwante onderwerpen in de media weer successievelijk en onontkoombaar opgeschroefd.

Ik heb niet zoveel meer met dat herdenken, ik word er depressief van, een bezoekje aan Dachau of Westerbork is niets voor mij. Vanaf de jaren 60 zijn er bij mij zat akelige tv beelden op het netvlies gezet. Zat om me een goed beeld te kunnen vormen van de verschrikkingen destijds.

Ik vind wat er toen gebeurd is natuurlijk nog steeds heel erg en onderga die dagen ook met groot respect voor de slachtoffers van de Duitse bezetting.

Ik hou me strikt aan de twee minuten stilte, zelfs wanneer het café geopend is eerbiedig ik die 120 seconden onder het klokgelui op de Waalsdorpervlakte.

De serie “De Joodse Raad” speelt nu. Ik zou, in lijn met mijn bovenstaand betoog, niet meer moeten kijken, hoewel ik er ook al veel over gelezen heb.

Vond het interessant om te toetsen of wat ik gelezen heb ook opgenomen is.

Bijvoorbeeld over de keuze van de Joodse raad om lager- of ongeschoolde Joden eerder op transport te zetten dan hoger geschoolde Joden, een betwistbare keus. Met zo’n serie volgen zak je natuurlijk van de ene laag ellende in de volgende laag. Ik had mijn twijfels, maar ben toch gaan kijken.

Laatst een interview met de oude televisiedokter Rob Oudkerk geluisterd.

Hij is een kleinzoon van David Cohen, de voorzitter van de Joodse Raad.

Hij mocht de serie van te voren kijken en had het er enorm moeilijk mee.

Kan ik me wel indenken, zie je daar je grootvader en je moeder in een film,

in zo’n vreselijke tijd en dan nog eens met de kennis van vandaag.

Lijkt me voor Rob geenszins een leuk serietje met chips en wijn op de bank.

En dan de opening van het Holocaustmuseum in, waar anders dan, Amsterdam.

Zelfs koning Lex was er, ene meneer Herzog en Mark die NAVO-baas wordt.

De koning sprak hoe giftige woorden kunnen uitmonden in een dodelijke dynamiek. “Het is aan ons allemaal om te voorkomen dat antisemitisme leidt tot een orkaan die alles verwoest”. Oké, ik ben het er mee eens, echt wel.

Natuurlijk moet we de jeugd leren dat dat niet meer mag gebeuren, das goed. Maar in de huidige situatie is de uitspraak van de koning wel wat hypocriet.

Want volgens mij wordt deze uitspraak gebezigd op een moment dat er in Gaza ook een orkaan woedt die alles verwoest: kinderen, zwangere vrouwen, bejaarden, onschuldige mensen. Laten we dát dan ook met z’n allen voorkomen.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl 1943 Self Portrait with Jewish Identity Card. Felix Nussbaum.  

Lees verder

‘Gekkenhuis’.                        Minks wekelijkse column 6-3-2024

‘Gekkenhuis’.                        Minks wekelijkse column 6-3-2024  

Laatst heb ik mijn favo-films weer eens bekeken. Niet in z’n geheel, want daar gun ik mezelf niet echt de tijd voor.

Neen, gewoon ff wat mooie stukjes de revue laten passeren.

Heb de films op YouTube gekocht, dus dat was makkelijk scrollen.

Wat me nooit eerder was opgevallen is dat er een soort van rode draad inzit.

In de films die me het meest raakten waren nl ‘Gekkenhuizen’ de hoofdmoot.

Aanvankelijk schrok ik door het bestaan van deze rare, onbewuste voorkeur.

Een aantal van de door mij gekoesterde films over deze naargeestige oorden:

-One flew over the cuckoo’s nest uit 1975, met de ongenaakbare hoofdzuster Ratched en de imposante indiaan Chief Bromden met zijn fabuleuze uitspraak: “I feel strong as a mountain Mac”. 50 jaar oude film, maar nog steeds top.

-Amadeus 1984, met prachtige muziek en o.a. een glansrol voor F. Murray Abraham als Mozarts rivaal Antonio Salieri, welke op het eind van zijn leven, na een zelfmoordpoging, vanuit het dolhuis zijn versie van het verhaal doet.

-Camille Claudel 2013, over een zeer talentvolle beeldhoudster en muze en zo, van Auguste Rodin. Enfin, Camille wordt, niet voor niets, door haar familie in 1913 opgeborgen in een tehuis voor geesteszieken. In 1915 wordt ze genezen verklaard, de familie gaat hiermee niet akkoord. Ze ontvangt zelden bezoek.

Na een opsluiting van dertig jaar sterft ze in alle eenzaamheid. Wat een in en in tragisch verhaal. Van je familie moet je het hebben zullen we maar zeggen.

-At Eternity’s Gate 2018. Over de laatste slepende tijd van Vincent van Gogh.

Eigenlijk een twee uur durend Van Gogh schilderij. Een in your face portret.

Tis of je op zijn lip zit. De eerste keer zag ik de film in de bios, slechte plek. Thuis in alle rust voor een tweede keer gekeken, toen kwam hij pas echt binnen. Het instituut ‘gekkenhuis’ kwam ook in deze film uitvoerig aan het bod.

Wat mij wellicht onbewust trekt aan deze instellingen is misschien de rust, of het leven gestript van zelfs de kleinste vorm van ladderbeklimverplichtingen.

Was een paar keer in het Van Gogh ‘gekkenhuis’ in zuid Frankrijk, ik heb daar een eeuwenoud lievelingsbankje op de galerij bij de binnentuin, heerlijk zitten.   Op de eeuwige piep in mijn oren en het krekelorkest na heerst hier kalmte. Voor de rest is er zon, schaduw, vegetatie en vliegen er vogeltjes af en aan.

Nou kan ik gelukkig weg wanneer ik wil, dan is het natuurlijk wel even een heel ander kopje koffie. Waar deze gekkenhuisfetisj vandaan komt?

Gaat u het mij maar vertellen. Alleen wel hoffelijk en aardig blijven hè;-). 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1889 The Entrance Hall of Saint-Paul Hospital. Vincent Van Gogh (1853-1890).  

Lees verder

Over helden en dictators.           Minks wekelijkse 21-2-2024

Ik ben een beetje een veelvraat als het om kennis gaat. Nu weer een vierdelige docu over Adolf Hitler gekeken, erg interessant.

Wat ik er wel weer zie is dat als je rücksichtslos durft te moorden je altijd wel boven hen staat die dat niet doen.

Adolf kon dat ook. Hij gaf in de “nacht van de lange messen” (30 juni 1934) opdracht 85 van zijn bloedeigen partijleden beestachtig af te slachten.

Terwijl Adolf wellicht lepeltje lepeltje met Eva van zijn nachtrust genoot, knapte de übermenschen met vierkante onderkaken van de SS dit bloederig klusje gründlich op. Dat hij daarna, voor zijn ultieme droom, nog zo’n twee miljoen mensen over de kling joeg wilde ik toch ook nog maar even vermelden.

Nou zult u zeggen dat bovenstaand relaas oud nieuws is en u heeft gelijk.

Heb geen bang, ondanks de enorme omvang van deze menselijke catastrofe is het slechts bedoeld als ‘bruggetje’ maar het volgend, gerelateerde onderwerp.

Er schijnt ergens een mensenmachine te staan welke zo nu en dan een kwade genius uitkotst, bedeelt met een riskante niet te stuiten bewijzingsdrift.

Hebben we nu weer ene Vladimir Poetin met een heuse Tsarenambitie.

Ook deze durft zonder blikken of blozen tegen de klippen op te moorden.

En uiteraard ook weer voor zijn geliefd volk en vaderland. Bij bosjes stelt hij hen, aan het front, emotieloos bloot aan de bebloede zeis van magere Hein.

Als een roos slaapt hij zelf in zijn luxe paleis lepeltje lepeltje met Alina, een ex-olympische atlete die met hoog niveau en dreigende risico’s wel weg weet.

We raken haast immuun voor al die doden. We wennen er gewoon aan GVD.

Totdat er weer eens een superheld gaat. Jawel Navalny, een gepassioneerde hervormer die voor de duivel niet bang was, zelfs niet voor Tsaar Poetin.

Wat een held zeg. Hij zat al in het buitenland. Met gevaar voor eigen leven ging hij gewoon terug in het hol van de brute, gewelddadige Russische Beer.

Je kon er op wachten, je wordt er nog zo voor gewaarschuwd, beren zijn niet te vertrouwen, beter blijf je uit hun buurt. Maar neen hoor, hij niet.

Navalny’ s liefde voor democratie was groter dan zijn angst voor de dood.

Ik heb te doen met deze dappere man, zijn familie, vrienden en volk.

Helden, het kerkhof ligt er vol mee. Alleen deze moet nog even wachten totdat toestemming wordt verleend door de dictator, als die sowieso komt.

Volgens mij is de dictator bang voor de held, zelfs als de held morsdood is.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1885 Ivan the terrible “First Tsaar” killing his son. Ilya Repin.  

Lees verder

Een feest voor het oog.      Minks wekelijkse column 14-2-2024

Een feest voor het oog.      Minks wekelijkse column 14-2-2024

 

Als ik mijn Black Beauty-motah parkeer zie ik ze allebei tegelijk met zo’n milieuhoofd snibbig naar me kijken. Alleen aan zijn baard en heur langere haar kon ik zien wie het vrouwtje en het mannetje was. Voor de rest waren ze hetzelfde gekleed. Ribfluwelen broek en een regenparka. Zij had er verstand van, vond ze, en dat mochten de andere bezoekers ook best weten. Ze ratelde aan één stuk door. Hij sprak nauwelijks, knikte af en toe, en streelde daarbij genoeglijk over zijn baard. Ik heb maar een poosje gewacht om me niet aan haar te hoeven storen.

 

Museum Voorlinden, wilde er al eerder heen, maar toch steeds weer voor een museum met, voor mij, logischer kunst gekozen. Door de cadeaubon van Paul en Peggy kon ik er echt niet meer onderuit. Volgens haar moest ik het gaan zien. Ze vond hem echt overweldigend, die expositie van ene Anselm Kiefer.

Ik ben niet zo voor moderne hedendaagse kunst, vind het te vaak belachelijk.

Wel eens het Centre Pompidou in Parijs bezocht. Ook veel moderne kunst.

Er stond een houten café, was kunst, ik voelde me in de maling genomen.

Het gaat er om dat men in je gelooft en je een aannemelijk verhaal bij je kunst vertelt denk ik. Het moet pakken en de mensen aan het denken zetten.

Wanneer een grootgeldmens of een museum met lef in je gelooft word je hot. Stel, Alexander der Nederlanden hangt een echte Jan Lul aan de muur.

Dan denken zijn ‘volgers’ meteen: die wil ik ook en Jan Lul’ s kostje is gekocht.

Zoiets als de kleren van de keizer, maar dan van de koning, zeg maar ff.

 

Net als muzikanten die bekend worden, de ene lukt het wel en de ander niet.

Het gaat er om wie je kent, talent en natuurlijk of je in de kijker loopt.

Kijk, dat van Gogh zo razend populair is komt echt niet alleen door zijn bijzonder levensverhaal en virtuositeit. Virtuozen zijn er zat, verhalen ook.

Neen, zijn schoonzus heeft het zakelijk erg goed aangepakt na zijn overlijden. Er was al wel wat interesse voor zijn werk, maar zonder mevrouw van Gogh-Bonger was het niets geworden. Het gaat om opvallen en goed bevonden worden. En er is natuurlijk behoefte aan kunst, gelukkig maar.

Deze column is meer een lesje kunstgeschiedenis geworden, nou ja, das ook leuk toch, kan je alleen maar wijzer van worden, wie wil dat nou niet;-)

Nog ff over die Anselm Kiefer: ik ben om. Mooie dingen met een boodschap, die je aan het denken zetten. Je moet je er gedwee in laten onderdompelen, dan overspoelt het genieten je vanzelf, en is het een waar feest voor het oog.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1925 Johanna van Gogh-Bonger (Isaac Israëls).  

Lees verder

Applaus.                               Minks wekelijkse column 7-2-2024

Applaus.                               Minks wekelijkse column 7-2-2024

Het feest was in volle gang. Het tram tableau vivant draaide zijn rondje om de kerk en de zonnebloemen dansten fluks in hun bak.

De dansvloer stond vol. “Gimmie, gimmie, gimmie a man after midnight” van de Abba’s doet het tegenwoordig erg goed.

Nog twee uren en de zondag door dan heb ik weer 3 dagen vrij, wat een leven.

Naast de DJ booth springen plots de mensen weg van hun statafel. Het water komt met bakken uit de airco. Het is een heus watergordijn. Ondanks dat het gesloten is onthuld het pijnlijk dat ik mijn 3-daags weekend wel kan vergeten.

Hoewel hij te zien was hadden we hier toch te maken met een verstopt riool.

Ofschoon de partykeldervloer gemaakt is om water af te kunnen voeren, dreigde een waterballet, het systeem vond het verstopte riool ook niet.

Beneden en boven iemand achter de bar en DJ Leesbril achter de knoppen werkt altijd perfect, maar bij een calamiteit van deze omvang dus niet.

Gelukkig waren er een per ongeluk wat backuppers in de gedaante van Kell en Mies. Vriend Marcel kwam, tomtiedom, met een vers gestreken overhemd binnen om na een lange werkweek van zijn welverdiende drankje te genieten.

Hij is een echte vriend en voor ik het goed en wel doorhad stond hij vrolijk mokkend met de waterstofzuiger de vloer zo droog mogelijk te maken.

Het koste wat etter en bloed maar de feestneuzen dansten gewoon door.

De wc’s niet meer doortrekken en de mannen boven plassen in de Trekvliet.

Niet milieubewust, maar hoge nood breekt wetten, en ik hoorde het later pas.

“Boomwortels” sprak de ervaren rioolman. “Dwars door de rioolpijp gegroeid. Gebeurt vaker, moet de gemeente voor komen, die zijn verantwoordelijk.

Als dit zo blijft heeft u in no time weer dezelfde verstoppingsproblemen.

Hij propte een slang met een camera door de buis heen. Een en ander deed me denken aan mijn onlangs ondergane darmonderzoek. Ik kreeg er kramp van.  

Gelukkig zag het er bij mij beter uit dan hier in de analen van de Conckelaer.

Morgen komen de snelle gemeentemensen de buis buiten het pand vervangen.   

Er zijn gelukkig nog mensen die niet vies zijn van een beetje mensenmest.

Of wat denk je van hen die met een schep de grond in gaan. En dan nog ff die vrienden en vriendinnen die mij deze avond uit de schijt haalden.  

Mijn 3-daags weekend is naar de knoppen, maar een oprecht applaus voor hen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

     1650? Smell. Michaelina Wautier.  

Lees verder

Haardracht.                         Minks wekelijkse column 31-1-2023

Haardracht.                         Minks wekelijkse column 31-1-2023

Nou daar was tie dan op 5 april 1957, Antonius Hendrikus Minnekus Out. Kortweg uitgesproken als: Mink(ie) Out.

Omstanders bij het bloederig gebeuren van mijn geboorte vertelden me later dat ik net een Joodje was met zwart haar.

Ik paste makkelijk in één kolenschop van mijn vader, zo klein was ik.

Zo klein dat ik met spoed naar het kinderziekenhuis werd overgebracht, om daar, in de warmte van een couveuse, mijn startersweken op aarde te beleven.

De zwarte postnatale haardracht was snel verdwenen, getuige het kale hoofd op de kiekjes die reeds in de eerste maanden van mijn bestaan geschoten zijn.

Toen de jaren 60, nou dat was me wat. Wolkers noemde het kort Amerikaans.

In onze Schilderswijk was de coupe beter bekend onder de naam stekeltjes.

Die kapper op de Houtzagerssingel verdiende snel geld met zijn tondeuse.

In de tijd van Beatles en Stones ging de discussie tussen moeders en zoons bij het kappersbezoek steevast over het zo lang mogelijk laten van de lokken.

Begin jaren 70 resulteerde dat in revolutionair lang sluik haar dat over de oren of zelfs tot op, of over de schouders viel. Terugkijkend denk je mijn god wat liep je voor schut, maar toen was het gewoon gaaf en je hoorde er bij.

In de tijd van de discobeats wilde we allemaal ‘Sjonnie’ Travolta zijn.

Zijden bloesjes in zuurstokkleur of zo. Het haar werd, met föhn en borstel, flink onderhanden genomen, zo’n zwierig, zwoel kapsel.

Bij een beetje wind had je ineens een soort van slagroomsoezenraarhaar.

En toen ineens was er een vriendinnetje dat voor heel weinig bij haar baas de permanentsetjes weghaalde. Plots liepen we, in ons Voorburgs discocafé, met een stijve krullenkop van jawelste. De Marx Brothers waren er niets bij.

Na deze jeugdige uitspattingen ging ik de verdere jaren over op een wat casual haardracht. Daar is verder weinig opzienbarends over te vertellen.

En nu maakt kaalslag zich gestaag meester van mijn schedeldak.

Nou zag ik laatst een gozer met een glimmend gebruind ‘hoof’ en dat ziet er best stoer uit. Hij had normaal nog wel zo’n achterlangskransje van oor tot oor, maar dat scheerde hij af. Stond best markant, dat glimmend kaal hoofd.

Wellicht ook een “haardracht” voor mij. Bij nader inzien, ik heb een te dof ‘hoof’, zeg maar het glimt niet, te oude huid? Nou ja, als ik het kort hou, met voor een soort van camouflagekuifje, kan deze haardracht nog wel, zegt Von.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1703 An Alderman of Paris. Nicolas de Largillière.  

Lees verder

Klootzakjes             Minks wekelijkse column 24-1-2024

Klootzakjes             Minks wekelijkse column 24-1-2024 

Kijk er zijn natuurlijk misstanden die rechtgezet dienen te worden, dat staat als een meerpaal boven water.

Extreme irritaties waar we met z’n allen vanaf willen. Toch, vaak doet de overbelichting van die problemen meer slecht dan goed.

De meesten van ons trouwe volgers, of wat u wilt makke schapen, worden gedwongen mee te werken aan een oplossing die de veroorzakers niet raakt.

Ik was nu twee keer in Scandinavië op vakantie. De drankprijzen zijn daar extreem hoog om het gebruik terug te dringen. Een snel bezoek aan de supermarkt om nog een paar blikjes bier te scoren ter versnapering onder het schrijven was tevergeefs. Gewoon zware gordijnen voor de drankkoelingen.

Na acht uur in de avond geen drank meer te koop bij de plaatselijke Appie.

Goed geregeld zou je zeggen, maar ik heb nog nooit zoveel dronkaards op straat gezien als in die landen. En mij werd daardoor een recreatief biertje onthouden, geheel;-) Heb een liter melk gekocht, ook goed, maar toch.

Dichter bij huis(vuil) dan. Statiegeld op blikjes en flesjes. Lange rijen bij te weinig inleverapparaten. Irritatie ten top, terwijl de klootzakjes die het geen moer interesseert de boel toch wel gewoon op straat blijven pleuren. Een schroefdop die geopend aan het flesje vast moet blijven zitten en de beleving van het colaklokken danig bederft. Als die cola op was schroefde ik de dop er toch altijd wel op. Apart in een zak bij het plasticafval, hoe moeilijk kan het zijn. Moet ik nog over klootzakjes en plastic schroefdoppen uitweiden?

 

Ik bezoek een fastfood restaurant voor een foute, genotsvolle hap.

Koop voor niet echt weinig wat te eten. Mooi systeem, ze komen het aan je tafel brengen. “Je bent het dekseltje en het rietje bij de milkshake vergeten” vertelde ik de management trainee. “Neen meneer, we produceren zo weinig mogelijk afval, dus geen rietjes en dekseltjes meer, sorry”.

Ze was weg. Dit was haar uitspraak, ik kon het er mee doen. De unieke beleving kon ik verder wel shaken. De beker bleek aardig glad en een deel van de zoete vanillemilkshake ging over mijn hartige eten. Ik had dus eigenlijk al gegeten en gedronken voordat de eerste hap mijn lippen was gepasseerd.

Als ik beduusd wegga kijkt de clown me met een The Jokerlach na.     

Onder het huiswaarts gaan ligt de weg tot twee keer toe bezaaid met een forse partij fastfoodafval. Nou ja, wel zonder rietjes en dekseltjes toch???

Statiegeld, vaste doppen, riet- en dekselloze milkshakes, zwaar irritante regelgeving die van klootzakjes helaas geen makke schapen maakt. 

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1650 Taste. Michaelina Wautier.  

Lees verder

Volwassen.                        Minks wekelijkse column 17-1-2024

Volwassen.                        Minks wekelijkse column 17-1-2024

 

Dus zo zag de dood er uit. Haar meestal zo goed zittend kapsel lag sluiks langs het bleke, normaal zo fleurig, gezicht.

Het ademen ging slecht, we depten haar mond met een soort sponsje om het uitdrogen tegen te gaan, wat een ellende.

Elke dag ff langs om te kijken hoe de stand was. Een serie van respect tonende bezoekuurtjes. Eigenlijk had je er niet veel aan en zij ook niet.

Of toch, het was toch nog wel ff heel dicht bij haar zijn, zolang dat nog kon.

De allerlaatste gouden uren in de buurt van mijn allereerste mens.

De laatste momenten bij haar, die me gebaard had en grootgebracht.

   

Het nachtkastje naast haar toonde een soort van stil leven, u wellicht bekend van dit soort intieme ziekbedscenes. Een flesje Kölnisch Wasser (goud en blauw) en een glas water glanzen in het fluweel schijnsel van het nachtlampje.

Er zitten van die twinkelingen in, van die sprankjes, als in sprankjes van hoop. Ja, ik weet het maar al te goed, valse hoop. Wel straalt het serene rust uit. Serene rust waarin je wegmijmert naar wat je 66 jaar met haar beleefde.

Na haar 100e verjaardag leek het wel of ze de knop had omgezet. Zo van het zit er op, tijd om te gaan. Plots weinig eten, minimaal drinken en veel slapen.

Broer Ger kwam binnen. Samen zitten we even later, aan weerszijde van het bed, met koffie, maar wat naar haar te kijken. Een streling langs haar bleke holle wang. Het warm wrijven van haar oude koude handen. Broer Ger en ik praten met onze gezichten dicht bij elkaar, bijna eerbiedig over haar heen.  

Ik spuit een vleugje 4711 in haar nek. “Ruik je dat, lekker he”, probeer ik. Broer Ger herhaalt de vraag. Langzaam opent ze na drie dagen apathie haar ogen. Ze kijkt ons aan en begint zacht te praten, ja, zelfs een ingehouden lach toont ze. We zijn verbaasd, we hebben weer contact met onze grote liefde.

Daarna zakt ze weer weg in een diepe slaap, Broer Ger en ik gaan weer weg.

In de lift zeg ik hoopvol: ”zou ze het toch weer gaan doen Ger, zag je dat”.

“Kan ook een laatste opleving zijn Mink”, zegt hij mat. “Ja dat kan ook”.

Als ik vroeg in de morgen naar bed ga zie ik toevallig dat mijn telefoon stil overgaat. Het verpleeghuis. Den Ouden Neel is niet meer. Ik ben volwassen.

*** Door al mijn foto’s en stukjes over Den Ouden Neel op Facebook kan ik me voorstellen dat u iets van affiniteit met haar had. Als u dat zo voelt bent u op vrijdagmiddag a.s. van 16.00 tot 18.00 welkom in Grand café de Conckelaer voor een toast op het 100-jarig en 14-daags leven van Den Ouden Neel. ***      

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1925 The Dance of Life. Edvard Munch.    

Lees verder

Bierstube.                   Minks wekelijkse column 10-1-2024

Bierstube.                   Minks wekelijkse column 10-1-2024  

Wanneer ik de bierstube binnenkom speelt de hoempapaband Rosamunde. Band is te veel eer, ‘t zijn maar 4 lederhosegasten, maar een sfeertje bouwen kan je aan deze mannen wel overlaten.

Raar idee dat op zo’n gezellige plek ooit een wereldoorlog begon.

Van muur tot muur lange tafels en banken met literpullen bier en vet eten.

Voor mij, met m’n bezettingsangst (mmm in Duitsland wellicht een wat beladen betiteling) is het hier makkelijk, je móét gewoon bij de anderen aanschuiven.

Dus dat zeurstemmetje: ‘zal ik wel bij hen of niet’ houdt eindelijk zijn snater.

Recht tegenover me zit een soort van lone wolf type. Introvert als een sneeuwpop in de nacht wanneer zijn scheppertjes verplicht op één oor liggen.

Hij kijkt me geen moment aan, maar denkelijk heeft hij mij al van top tot teen geanalyseerd om haarscherp te concluderen of hij kan blijven zitten of niet.   

Naast en schuin tegenover me zitten drie Nederlandse koorballen die hun bal zijn zwaar ontkennen wanneer ik hen er, in plat Haags, terloops op wijs.

Toen ik later op FB keek stonden ze wel in rokkostuum hun ballerigheid uitgebreid te bewijzen. OK, een oude foto, het viel uiteindelijk mee.

Na een aantal pullen van dat Munchener bier spreek je toch allemaal dezelfde dubbele-tong-taal, welke je nauwelijks verstaat, maar wel van elkaar begrijpt.

Dolfje-lone-wolfje bestelde schuchter een Bretzel en stopte zijn mobiel in mijn hand, of ik een foto wilde maken. Ik schrok me rot, ‘het’ bewoog.

Door het brilvormig deegwaar heenkijkend leek hij een mislukte komediant.

Zo’n tragikomische clown waarom iedereen behalve hijzelf zich rot lacht.

De kille glimlach, misschien voor het thuisfront bedoelt, was even snel weer weg als dat hij verschenen was, hij kroop weer snel terug in zijn schelp.

Van de schweinehackse, waarvan ik vermoedde dat ik hem toch niet op kreeg, bood ik hem een stuk aan, op mijn vork geprikt. Dacht dat hij hem er met zijn vingers af zou plukken. Nee hoor, hij pakte de vork en stopte hem, met homp en al, in zijn met acne bezaaide dun gelipte mond. Daar zat ik dan met een wellicht besmette vork. Nou wilde ik hem niet schofferen door een nieuwe vork te gaan halen, maar de laatste hap nam ik wel met veel langere tanden.

Daarna had ik toch niet zo heel veel trek meer. Vond het goed zo.

Hij verdween. Met de ex-ballen heb ik nog gezellig ff door gestuiterd.

Nou nog eentje dan, totaal 3 liter bier, heel gezellig hoor zo’n bierstube.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

S.d. The first zip. Olaf Simony Jensen 1864-1923  

Lees verder

100 jaar.                     Minks wekelijkse column 3-1-2023

100 jaar.                     Minks wekelijkse column 3-1-2023

 

Geinscherend draaide DJ Leesbril (ik dus) op feestjes menigmaal het nummer: Over 100 jaar zijn jullie allemaal dood.

Maar er zijn zo van die uitzonderingen. En een van die uitzonderingen is mijn dierbaar moedertje Den Ouden Neel.

Op één januari jongstleden tikte zij zowaar de volle eeuw aan.

Geboren in 1924 als meisje in een arm vissersgezin van vijf kinderen.

Moeder overleed te snel. Vader haalde als visser een schamel loon binnen om zijn vijf kuikens te voeden. Met de pet in de hand, geduldig wachtend totdat de reder zin had te betalen. Een harde tijd, eigenlijk óók een soort slavernij.

De oudste elfjarige dochter Pietje, een kind slechts, deed het huishouden.

Ze woonden in zo’n hofje in Duindorp. In 1940 stapten de Germanen ons land binnen. Dat bleef voor onze “jonge Neel” en haar familie niet zonder gevolgen.

Duindorp moest ontruimd om een invasie zo moeilijk mogelijk te maken.

Ergens in Den Haag was nog wel wat te vinden, niet ideaal, maar wat moet je.

Vier kinderen bracht ze ter wereld: Nelleke, Gerrie, Wimpie en ik, zei de gek: Minkie, de jongste. ‘t Was geen makkie in die tijd van Nederland herrijst.

Nog moeilijker werd het toen ook haar huwelijksbootje op de klippen liep.

Na wat stuiptrekkingen van een zich terugtrekkende ex kwam er dan eindelijk rust in haar leven, voor zover dat mogelijk is met 3 opgroeiende gozahtjes.

Met werkhuisjes en een nieuwe ‘oom’ groeiden we van kolenkachel, wasteil en zwart-wit met 1 net, naar gashaard, douche en kleuren met tiptoets en keus.

Zo deelden Den Rijpe Neel ook mee in ’s Neerlands vaart der volkeren.

Kinderen het huis uit. Tis plots stukken stiller in een huis waar jongeren bij nacht en ontij met aanhang thuis kwamen. De klok tikte ineens hoorbaar door.

Haar broers en zus vallen van de levenscarrousel, en zelfs een zoon moet eerder afhaken. Buren, slager en de bakker van weleer, ze zijn niet meer.

Zat meegemaakt in dit lange mensenleven. Het was me een hele rit.

100 Jaar, hoe krijgt je het voor elkaar. “Nou ja” zegt Den Ouden Neel: “Het duurde even, maar nu is het dan toch zo ver”. Wil je ook 100 worden?

Ik zou gewoon afwachten. Je weet het maar nooit.

    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

  

 

1660-65 Old Woman Watering Flowers. Gerrit Dou (Dutch painter 1613 – 1675).

 

Lees verder

Website by Splendit 2021