Kelerig.                               Minks wekelijkse column 29-5-2024

Regelmatig bezoek ik een horecagroothandel in mijn omgeving.

De mensen zijn er aardig en behulpzaam, ik voel me er thuis.

Een praatje met de kassadames, een geintje met de mannen van de diepvries, zuivel en weet ik veel wat allemaal nog meer.

‘Boven’ is er ook altijd hulp om mij verder door het horecaleven te loodsen.

Er is daar altijd wel wat te snaaien ook. Een toastje Brie of ander lekkers, wel of niet gespietst op een prikkertje, aangereikt op een presenteerblaadje.

Dus wanneer ik daar met mijn winkelwagen mezelf rot haast, staan anderen, meestal met een bijna leeg winkelwagentje, handenvol naar binnen te schuiven.

Van die mensen die met een luizenkam door het koopjesplein gaan om voor een dubbeltje, lachend en zonder schaamte, op de eerste rij te kunnen zitten.

Kijk, volgens de regels van dit bedrijf is dit gedrag schijnbaar toegestaan.

Maar volgens mij bestaat er toch ook nog zoiets als beschaving, of gepaste terughoudendheid. Of hoort dat graaien er gewoon maar weer bij of zo?

Tis niks voor mij. Ten 1^e heb ik altijd haast en ten 2^e haat ik asociaal gedrag.

En wanneer je dan denkt dat je alle inhaligheid wel gezien hebt, vergis je je.

Laatst stond ik in de koffiecorner te overleggen met deze of gene. Welke van de twee het was weet ik niet meer, maar één van hen was het op zeker.

Niet dat dat nou echt belangrijk is, maar het vult dit verhaal wel lekker op;-)

Ok, ik stond in die koffiecorner. Voor me een hele familie: opa, oma, een rits kinderen en kleinkinderen. Ze genoten volop van de gratis koffie en frisdrank.

Geen probleem. Komt van een grote hoop zal je zeggen, schenk lekker in joh.

Maar ja, met de hele familie, en ook nog met gratis kleurplaten, middagje uit.

Nou ja, de mogelijkheid werd geboden dus geen gezeur nu. Dat gezeur, dat deden die kinderen wel, en ook niet te zuinig. Hoe meer cola hoe meer gezeik. Das normaal bij de consumptie van veel vloeistof, maar dit gezeik was een jengelend oraal gesar om de ouderen naar hun te mollige handjes te zetten.

Het was en ze hadden genoeg, hoewel genoeg? Voordat de caravaan zich in beweging zette werden ook de waterflessen nog ff met frisdrank vol getapt.

Ik stond paf en keek deze………. of gene vol verbazing aan. Hij maakte een sussende beweging, en speelde stommetje, “policy van de zaak”, fluisterde hij.      

Wellicht wat vreemd, maar dat kelerig gedrag, kom op nou jongens, hangt mij, met plaatsvervangende schaamte, toch wel ff flink de keel uit.     

          

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1882 The gardenbench. James Tissot.

 

  Kijk, het lijkt me wel zinnig om als jong studentikoos type te demonstreren voorhet loskoppelen van Israëlische banden.

Watheb je te verliezen? Je bent pril, het kost niks en je wilt de wereld veranderen, zoals jongeren dat al eeuwenlang proberen.

Je slaat zo’n Palestijnse sjaal om je hoofd en gaat de barricaden op. In het gejoel kom je die genderfluïde studiegenoot tegen, die zich niet uitlaat over ‘hun’ biologische hoedanigheid, maar wel voelt als de partner van je dromen. Hoe moet je dat in hemelsnaam thuis uitleggen dat je met een ‘hen’ gaat?

Nou ja, zo ver is het nog niet, eerst maar eens flink demonstreren.

Laatst hoorde ik een vrouw op de radio wiens vader ten tijde van de Koude Oorlog een hoge functie in het leger had. Zij was toen student en noemde hem, koelbloedig, een moordenaar. Ja, postpuberstreken, het hoort er bij.

Ze demonstreerde tegen de kernraketten (deed toen iedereen trouwens) en was enorm anti oorlog, ze had ook een Ban de bomteken op haar tas.

Nu, 25 jaar later, vertelde ze dat dat Ban de bomteken op haar tas wel zo’n beetje het enige was wat ze daadwerkelijk deed aan de Anti oorlogprotesten.

Toen leek het heel wat, maar achteraf bekende ze dat het een, door zichzelf, zwaar opgeklopte jeugdbezigheid was.     

Terug naar onze studenti-Koos en zijn Amsterdamse protesten.

Ze hoeven niets te verzinnen, alles is voorbereid door mensen die veel ervaring met dit soort dingen blijken te hebben. Het zijn waarschijnlijk geen studenten, niemand kent ze, maar ze nemen overduidelijk de leiding.

Ze weten met wie je moet praten en met wie niet, en ze delen de lakens uit.

Wellicht hebben ze hetzelfde doel als de studenten, het stoppen van de vreselijke dingen die in de Gazastrook plaatsvinden, das ook goed toch.

Op een gegeven ogenblik slaat de sfeer om. De niet-studenten gaan respectloos met de soms wel eeuwenoude spullen van de universiteit om.

Met verfspuitbussen worden muren en ramen behendig met leuzen bespoten.

Het heeft er meer van weg dat ze, gedreven door hun eigen frustratie, uit zijn op rellen en slopen, dan het vergaren van begrip en/of sympathie.

Zouden ze zijn aangezet om onze samenleving te destabiliseren. Nee toch?    

De ME en zelfs de Vredeseenheid grijpen met harde hand en traangas in.

Zelfs genderfluïtje is afgevloeid. Als die er niet bij is, is demonstreren toch al stukken minder. Koos laat zijn tranen stromen De gein er af, hij stopt.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

      1906 Demonstration on October 17 1905. Ilya Repin.  

Lot uit de loterij.                      Minks wekelijkse column 15-5-2024

 

Wat maanden terug kreeg ik van mensen, die mij mogen, staatsloten cadeau voor mijn verjaardag en zo nog meer.

Eén van hen beloofde ik om te delen wanneer er een prijsje viel.

De grote dag brak aan en de duizenden euro’s die veelvuldig uit de radio kwamen zouden nu zo bij Minnekus in het zakje rinkeldekinkelen.

De dag erna met trillende vingers (niet van de drank, maar van de spanning) achter de laptop en zowaar had ik prijs. Een paar tientjes, maar wie het kleine niet eert is het grote niet weert. € 30 had deze ‘goudkaan’ ff binnen geharkt.

Das wel minder dan de € 50 inleggeld, maar dat betaalden zij die mij mogen.

Met gloeiende wangen en de 3 loten in mijn wit geknokkeld vuistje geklemd, rende ik naar de Appie in de Torenstraat om het substantiële bedrag te innen.

Aan de balie, waar men geen sigaret mag zien, stonden gok-lokkers, klap-in-je-bek zichtbaar, met hun tongen uit de bek naar nieuwe klanten te kwispelen.

Lekker laagdrempelig voor die Poolse arbeidsmigrant met slechts 4 goedkope halve liters blikbier en een heel brood met smeerkaas (3 voor de prijs van 2).

Enfin, het vriendelijke AH meisje gaf me de keus tussen nieuwe loten of geld.

Ja, daar had ik eigenlijk nog niet zo bij stilgestaan. De zelfscankassa’s moest ze tussendoor ook nog ff controleren, dus kon ik nog mooi eventjes nadenken.

Een nieuwe kans op de voor mij klaarliggende miljoenen brak mijn weerstand, dus paste ik € 30 bij. De maand erna ging er wéér geld bij. € 35, nog een kans.

Ze wisten me mooi “aan mijn kloten” en verslaafd te houden, die loterijgasten.

De laatste keer een schamele € 5 winst. Voor het bij mij zo langzamerhand bekende balietje moest er weer € 20 bij. Het kwartje viel, ik kapte er mee.

Ik liet me niet langer aan het lijntje houden door de Staat der Nederlanden, die mij willens en wetens omturnde in een afhankelijke gokjunk.

Ik bedankte het vriendelijke AH meisje en stak de € 5 diep in mijn broekzak.

Dit was een flinke overwinning, of niet? Ik voelde me er in ieder geval erg goed bij. Wat moest ik trouwens met een miljoen, ik had immers alles al.

Dus er kwamen weinig dukaten mijn richting uit, maar daar is wat aan te doen. Zoals een radioreclame óók vertelt, kan je ‘jouw’ eigen gouden dukaat bij de ‘rijksmunt’ kopen. Hij ligt dus gewoon al op je te wachten. Een unieke kans, voor slechts € 409. Weer zo’n lot uit de loterij. Ik zou hem maar snel ophalen.  

         

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1882 Trekking van de Staatsloterij in Den Haag. Vincent van Gogh.  

Stemmen voor Europapa.             Minks wekelijkse column 8-5-2024

Bij een bezoek aan Duitsland valt me op dat de meeste steden nog steeds de littekens van de tweede wereldoorlog dragen.

Niet dat je nog veel ruïnes ziet, maar in de centra staan vaak strakke jaren 50/60 panden met soms een historisch gebouw.

Die centra zijn allemaal plat gegooid, wat ‘ze’ natuurlijk wel hadden verdiend.

Als ik begin dit jaar in München een duikje ga nemen in het Mueller’sches volksbad kijk ik mijn ogen uit. Een en al Jugendstil, het gebouw, de aankleding en zelfs de badhokjes zagen er nog net zo uit als toentertijd.

Een prachtige ervaring, of je zo de ‘fin de siècle’ binnenstapt.

Schijnbaar en gelukkig was deze Germaanse parel de geallieerden ontgaan.    

Wanneer ik me in de stille ‘Jugendstil’ gezamenlijke kleedkamer afdroog, komt er een man binnen die er ook genoeg van heeft, het zwemmen welteverstaan. Tijdens het aankleden raken we in gesprek over de bombardementen op München, waarover ik eerder, in het NS-Documentatiecentrum München, een film had gezien. Net zoiets als wat je nu in Gaza en Oekraïne ziet, onleefbaar.

“Ach ja” zegt hij “wat wij over Europa hebben uitgestort hebben we in één keer teruggekregen. Ik ben in de jaren na de oorlog geboren, maar kan me de enorme puinhopen nog wel herinneren. Het heeft even geduurd voordat het allemaal opgeruimd was. Maar die massale manier, neen dat had niet gehoeven.

Ik dacht aan de films waar veel Duitsers met gestrekte arm “Zieg Heil” stond te schreeuwen, als Adolf H weer één van zijn dwingende speeches over hen heen had gespuugd. Ergens hebben ze het over zichzelf afgeroepen.

Zouden wij dat ook hebben gedaan als we in hun ‘legerkistjes’ hadden gestaan?

Ik bedoel dat adoreren en blind volgen van een man die zegt de uitweg uit de ellende te hebben gevonden. En waren het wel alle Duitsers, denk ik dan.

Kijk, achteraf kijk je een koe in zijn kont en weten we het allemaal zo goed.

Maar toen, ze geloofden en volgden hem blindelings, tot het plots te laat was.

Hij weg, families uit elkaar. Europa in puin en een grove 55 miljoen doden.

En het gebeurt gewoon nog, de mensen een rad voor de ogen draaien.

De regels van de democratie naar je hand zetten. Schakel de ‘foute’ pers uit, zet pionnen in de rechterlijke macht, elimineer je vijanden, zuig het land uit. Neen, ik ben blij met de NAVO en de EU. Veiligheid en stabiliteit, Voor zo lang het duurt dan, we zien wel. Maar ga ff stemmen voor Europapa op 6 juni.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Rond knappe jonge weduwen hangt altijd zo’n sfeertje van meelij, maar als man ook nog zoiets van ingehouden begeerte.

Het medeleven is, juist door hun jong zijn, extra intens.

Staand in haar zwarte kledij neemt ze gelaten de grafrede van de pastoor in zich op. De donkere voile is net transparant genoeg om een vergaande staat van schoonheid te doen vermoeden. De kist zakt, zij snikt.

De rouwenden gooien, met ongewilde acceptatie, wat zand op het deksel. Zij als laatste, waarna ze, ondersteund, met gebogen hoofd, het kerkhof verlaat.

Wanneer men het statige herenhuis passeert, dat zij buiten de bedienden gerekend nu alleen bewoont, klinkt een luid kermen en kreunen als bewijs van haar hartverscheurend verdriet. Vroeg in de morgen worden binnen de lichten gedoofd en vindt de knappe jonge weduwe eindelijk haar broodnodige rust.

Een zacht gepiep klinkt als het bediendendeurtje aan de zijkant van het pand opengaat en een jongeman zich als een dief in de nacht uit de voeten maakt.

Het gaslichtschijnsel op de hoek van de straat onthult, vals sfeervol, dat hij met geweld in een klaarstaande boevenwagen wordt geduwd, welke spoorslags door de sjieke Haagsche straten zijn weg zoekt.

Op een mistige zondagmorgen wordt de knappe jonge weduwe met een koets vol koffers aangehouden. Het Staatsspoor zal zij voorlopig niet meer halen.

De jongeman was snel vrij, hij maakte slechts gebruik van de geboden kans een knappe jonge weduwe tot ‘kermens’ en ‘kreunens’ toe te troosten.

Wel werd bij verhoor van Jansje, het dienstmeisje, ontdekt dat meneers laatste kop huisgemaakte kippensoep toch een ietwat vreemd bijsmaakje had.

Onder een ruisende regenbui bogen de treurhazelaars zich zo diep, dat ze de ‘bealgde’ grafzerken langs de rand van de dodenakker, nat kusten.

Grafdelvers legden de kist bloot en plaatsten hem op schagen onder een tent.

Het lichaam, dat in verre staat van ontbinding was, werd nader beschouwd.

“Rattengif” sprak de lijkschouwer toen hij zijn rubber handschoenen uittrok.

Na een uitputtende verhoormarathon brak de jonge weduwe en bekende dat zij de kippensoep meerdere malen van een vreemd bijsmaakje had voorzien.

Haar gerechtelijke straf heeft zij niet ontlopen. Daar lag ze in een cel, op een vuil matras, belaagt door hordes ratten, waar geen gif voor handen was.

Dus lelijke, oudere mannen, bezint eer gij begint, aan een knap jong ‘kind’.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   S.d. The Gossips, Bonchurch, Isle of Wight. John Atkinson Grimshaw.  

Lang leve de leeftijd. Minks wekelijkse column 24-4-2024

Ja, dat ouder worden, daar zit toch geen mens op te wachten.

Ok uitgezonderd de relatief nieuwe mensen, die hunkeren naar een scooter, auto of een legaal alcoholrijk drankje dan.

Maar ouder worden na je 25^e verjaardag hoeft echt niet meer.

Helaas hebben we over het verstrijken van onze dagen zeer weinig te vertellen en tikt de klok onverbiddelijk, en naar het lijkt, steeds sneller door.

Nou ja, en dan is één van de laatste reddingsboeien de hoop op een lang leven.

Maar dat langer leven gaat niet zonder slag of stoot. Een kleine opsomming van deze slagen en stoten zal ik u geven om mijn verhaal rond te maken.

Neen ik beloof u, het wordt geen oudemannenklaagzang, anders haakt u af.

De leesbril was het eerste teken dat de jaren hun tol gingen eisen, daarna de kaalslag op mijn hersenpan, joggen in de duinen ging niet meer, de prostaat ging lastig doen, het gehoor ging minderen en artrose stak de kop op.

Voor die laatste kwaal slaap ik ’s nachts met handschoenen aan, de warmte zorgt voor verlichting, ofschoon dat de duisternis er niet minder op maakt. 

Nou, die opsomming viel mee toch? Ondanks dat niet meer joggen sta ik bij voorgenoemde ongemakken niet te veel stil, ‘t zou m’n goede humeur bederven.

Ben niet van plan me door deze trage doch zekere poten-door-zagerij voortijdig te laten kisten. Ik verzet me, ondanks de artrose en een minderend gebit, met hand en tand tegen dit verwelken van mijn fantastisch lichaam.

Mede daarom heb ik de Black Beauty (een zware zwarte motor) aangeschaft.

Nou was de aankoop van dit monster een lang gekoesterde wens, maar ik zag het ook als soort van bewijsvoering over de goede staat van mijn lijf en leden.

Tot mijn schrik leken de ritten mijn tanende krachten juist te onderstrepen. Vooral bij het wegrijden, kneuzig laveren, met zo’n schuifelend voetje over de grond. Bijna omvallend met mijn lichaam in een zoutzak houding.

Had ik me wellicht vergaloppeerd, was dit ‘to much’ voor een oudere man.

Het was blijkbaar even wennen aan de gewichtsverdeling van deze motah.

Nu bestuur ik haar, net als de Nep Harley, weer soepel met strakke kont.

Jeugdigheid kolkt door mijn aderen als ik met haar langs s lands wegen snor.

En dan nu, dankzij het aanwassen van mijn levensjaren, is daar ook nog eens de eerste AOW storting. Met als kers op taart, na 40 jaar zowaar: vakantiegeld.

€ 66,04 maar liefst. Daar word ik toch zo vrolijk van. Lang leve de leeftijd.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   

Geen vrouw.                         Minks wekelijkse column 17-4-2024

   

“Ik zie jou nooit met een vrouw” sprak ze tijdens een doorgeschoten drankje aan de bar. “Ook niet met een man, of vis je naar mijn eventuele beschikbaarheid” pareerde ik hoopvol.

“Nou neen, maar het valt me op, je bent toch niet echt lelijk”.

“Niet echt lelijk, moet ik dat nou zien als een belediging of een compliment?”.

“Als een compliment natuurlijk, ga jou hier toch zeker niet af zitten zeiken.”

“Nou kom jij hier al een poosje, maar zie je mij ongelukkig zijn of zoiets?”

 

De helft van een komisch duo zijn heeft mij nooit een beter gevoel gegeven dan dat ik aangever en komiek in één was. Ja, in het begin van het samenzijn wel, maar dat kwam meer voort uit een vreselijke vleselijke drang.

Zij lachte om alles wat ik wel of niet zei en dat deed ik natuurlijk ook bij haar. Je prijst elkaar dan gewoon de hemel in, onderdeel van het paringsritueel?

Ik was ik en zij was zij en we vonden elkaar verheven en zeer fantastisch.

We zweefden lekker met z’n twee in ons eigenste bubbeltje, waarin wij het samen wel snapten en die andere 8 miljard, en nog een beetje, helemaal niet.

Maar toen onze gloeiende hitte verschroeid was spatte de bubbel uiteen.

Tuurlijk was het niet haar schuld, daarover zijn al mijn exen het roerend met elkaar eens. Het lag uiteraard aan mij, dat stond als een paal boven water.

Trouwens met een aantal liefdes van mijn exen gepraat en die waren het weer allemaal met mij eens, dat er met die heks onmogelijk viel samen te leven.

Daaruit kun je wel opmaken dat vrouwen elkaar onderling beter begrijpen.

Dat geldt, gezien het bovenstaande, ook wel voor mannen onderling;-).

 

Kijk tis natuurlijk niet zo dat ik helemaal geen vrouw meer wil, in vuur en vlam geraken is nog steeds een leuke optie en een kansrijke mogelijkheid.

Maar ik kan me goed redden, ben dus niet naarstig op zoek. Dat geeft rust.

Tis niet zoals bij mijn vader, die nog geen sok kon stoppen en er dus uit nood alles aan deed om een veredelde huishoudster zijn huis in te lokken.

Neen, die oude Out was nooit veel meer dan een paar weken in zijn uppie.

Hij speelde het spel, kon technisch en gevoelsmatig gewoon niet alleen zijn.

 

“Nee, ik heb geen vrouw, geen vaste in ieder geval. Wel degenen die horeca gerelateerd komen aanwaaien. Die zijn alleen maar gezellig en gaan weer weg.

Geen vrouw hebben is, volgens de standaard, wellicht wat ongewoon en voor sommigen verdacht, maar het maakt mij niet persé ongelukkig. Gelukkig niet”.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Dag en nacht.                      Minks wekelijkse column 10-4-2024

Toen winkels nog klein waren en mensen bescheiden, werd de jeugd niet zo verpest, maar was dat eigenlijk wel zo?

Ouwelui, of iets jonger, hebben van die plichten: woonlasten, levensonderhoud. Jongeren kunnen dat nog ff lekker vergeten. Is ze gegund. Je plundert met vaste regelmaat de koelkast, zet de verwarming onnodig hoog, laat de lichten branden. Je gooit er weer eens een onuitstaanbare puberbui tegenaan wanneer het door jou weg te proppen verse brood op is.

Vroeger gebeurde dat niet, wordt er door ouderen regelmatig gemeesmuild.

Is het collectieve jaloezie die ouderen hun eigen onbeschaamde uitneemtijd even snel doet vergeten als de periode dat ze zelf boterhammen weg propte?  

Ach, het egoïsme voor de groeisprint hoort er wel een beetje bij, nu en toen.

Totdat je op jezelf woont. Weet nog goed dat ik op mezelf ging wonen, wat een smak geld die eerste keer. Een hele vracht boodschappen, ik liep leeg.

En dan de eerste huur met ook nog eens twee maanden borg of het niks was.

Ja dan besef je plotseling dat de tijd van ‘moeder te goed, kostgeld terug’ wel echt voorgoed voorbij is. Tis even slikken en vaker op een houtje bijten.  

En dan het moment dat die laatste verhuisvriend de deur van ‘jouw huis’ met een doffe klap achter zich in het slot trekt. Een klap die in het trappenhuis nagalmt als zijnde het startschot van een heel nieuw en ander leven.

Maar toch, eindelijk alleen, rust. Totdat, meteen daarop, een massale stilte me overvalt. Door geld gebrek kon ik het stappen voorlopig wel vergeten.

Ik voelde de eenzaamheid vanachter de deurpost begerig naar me gluren.

Ik keek wat om me heen, mijn schamele huisraad koesterde ik als een koning.

Voorlopig wassen met zo’n camping wasmachientje, zo’n plastic dingetje.

Was er de hele woensdagavond zoet mee, spoelen, centrifugeren, veel gedoe.

Wel een hele mooie leefkuil vol kussens, samen gebouwd met een kameraad.

Tis maar goed dat die leefkuil niet kan praten, veel plezier in en aan gehad;-)

Door geldgebrek en afstandsovervloed avonden alleen. Ben gaan studeren, MEAO. Dan deed ik in ieder geval iets goeds met mijn nutteloos thuiszitten.

Mink DeVille met zijn zwarte kat en mijn kat Jacobpienie sleepten me er door. O ja, en Ramses Shaffy. Ik heb hem nu, tijdens het schrijven van dit stukje, opgezet. Met een glimlach rond mijn lippen luister ik aandachtig. Zijn stem klinkt vertrouwd als een vriend uit barre tijden. Zoek het album maar op, de nummers zijn aardig op mijn lijf geschreven, mooi. Album heet Dag en Nacht.

Nu en toen, er zit zo’n 40 jaar tussen, een verschil van en dag en een nacht.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Dooie boel.                 Minks wekelijkse column 3-4-2024

Op een mooie Pinksterdag wachtte ik aan de Noordwal op Henry. We zouden op zijn bootje door de Haagse grachtengordel uit varen gaan met zijn aanstaande bruid en de dochterlief.  

Het zal 7 jaar geleden zijn geweest. Ik zag hem voor het eerst. Hij begoot de naar water snakkende bloemetjes met een gele plastic gieter.

“Nou, zo te zien heeft u nog heel wat te begieten” sprak ik, wijzend op de kade die onder een kleurenpracht van allerlei bloemen aardig opfleurde.

“Meneer”, sprak hij mij net zo ouderwets aan als dat ik deed, “dat doe ik graag, heb ze zelf geplant. Die planken er omheen heb ik ook zelf getimmerd.

Het was zo’n dooie boel, zo grauw en grijs langs dit water, ik ben lekker bezig.

Ze gaan de kades vernieuwen, dan moet alles weg, eeuwig zonde, maar ja”.

“Neen, ik woon hier in deze zijstraat, niet te missen, ook een bloemenzee.

Dat heb ik van mijn moeder, die was ook gek op bloemen, maakt het leven een stuk plezieriger. Laten we eerlijk zijn er is al genoeg ellende op deze wereld”.

De kranige oude man gooide zijn gieter, die aan een touw zat, in het water en hees hem gevuld en klotsend weer de kade op. Hij had er geen moeite mee.

“Nee ellende genoeg” herhaalde hij, “Maar ik blijf optimistisch, heb net weer een nieuwe vriendin, ze is twintig jaar jonger, zestig pas”. De pedofiel;-)

We keuvelden nog wat over het leven, dat zo snel gaat en je moet genieten, voor je het goed en wel door hebt is het te laat en is je beurt voorbij.

Na ons gesprek passeerde ik met regelmaat zijn hoekhuis. Steeds lachte de bloemenweelde voor zijn huis me toe. Een ware verrijking van onze buurt.

De kade ging, zoals gezegd, op de schop en de buurtbloemetjesman zag zijn

grootgrondbezit flink afnemen. Slechts de bloembakken aan de buitenkant van zijn huis en zijn achtertuin behielden nog hun florale bekoring.

Door het dagelijks loopje naar mijn garage kom ik iedere dag langs zijn huis. De gordijnen zaten al een tijd potdicht en de plantenbakken stonden onheil-spellend leeg. Volgens zijn buurvrouw was de buurtbloemetjesman overleden.  

Nu de lente losbarst mist de hele buurt zijn onstuitbaar enthousiasme. Vanuit mijn garage kijk ik door een rooster in de muur boven het maaiveld, bij puur toeval, zijn achtertuin in. Als een laatste groet aan deze wereld staat daar nu een prachtige serie tulpen wiens bollen hij nog vaardig pootte.

De kade is klaar, er staan nu van die strakke gemeentebloembakken passend bij een stad van allure. Ook wel mooi, maar de ziel van buurtbloemetjesman mist. Tis een beetje kil, zeg maar gerust heel voorzichtig een dooie boel.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    Uitzicht tuin Buurtbloemetjesman. Foto Mink Out.  

AOW                                   Minks wekelijkse column 27-3-2024  

Nou nog ruim een week en dan krijg ik mijn AOW. Heb langer moeten wachten dan beloofd, maar nu komt het dan toch echt.

Zit er niet om te zweten, kan goed mijn eigen broek ophouden.

Maar het geeft me wel wat meer ruimte en dus de broodnodige rust, wat op mijn leeftijd wel lekker is. Ga nog wel door met het café, maar dan in een wat lagere versnelling. Dat is dan nóg niet saai, maar wel beter.

Ik ga gewoon wat meer aan mezelf denken en dat kan ook, de zaken gaan goed.

Knakenrijk worden gaat helaas niet meer lukken, daarvoor was er te veel pech.

Laten we zeggen dat ik, samen met die AOW, voor mijn doen redelijk in de slappe was zal zitten. Anders gezegd: ruim in mijn vel, die extra rimpel zal, gecamoufleerd door de rimpels van mijn ouderdom, nauwelijks opvallen.

Wordt mijn tegen-de-klippen-in doorzettingsvermogen toch nog verzilverd.

Knakenrijk, zoals ik het net noemde, hoef ik ook niet te worden, ik ben al rijk.

Theedoeken vouwen op een lentezonnig terras of in de avondluwte de was aan het lijntje hangen terwijl het maantje langs een wolk gluurt, dat is rijkdom. Zachte klassieke muziek in de keuken terwijl de Nespresso loopt, das rijkdom.

Je verwarming hoog genoeg kunnen zetten is pas rijkdom.

Ja en natuurlijk heb ik die dure BMW Black Beauty motor kunnen kopen, das ook rijkdom, maar van een andere orde. Zeg maar ff toegevoegde rijkdom.

Ben er wel enorm verguld mee, maar het had niet echt gehoeven, ik was al rijk.

Nou ga ik er nog wel mee op vakantie dus zal het geluk nog best wel toenemen.

Eigenlijk komt het er op neer dat je met heel veel geld niet echt evenredig veel gelukkiger zal worden. Je bent gelukkig of niet, een beetje lekker in de slappe was is wel fijn, maar verder hoeft het ook niet, geluk is niet te koop.

Hoewel armoede ook niet iets is om dol van geluk de horlepiep te gaan dansen.

Er zijn mensen die nooit gelukkig zullen zijn, ze vinden geluk vanzelfsprekend en herkennen het niet. Gelukkig zijn moet je je beseffen, das wel belangrijk.

Ontevreden zijn bijvoorbeeld, staat het geluk enorm in de weg.

Het geluk najagen door je te baden in luxe? Als je denkt dat je daar vrolijk van wordt ben je pas echt ongelukkig. Neen dat is het ook niet.

In geld zwemmen is fijn, maar bij pootjebaden is nog nooit een mens verzopen.

Tegen alle verwachtingen in heb ik mijn schaapjes nu redelijk op het droge, dus als nu mijn gezondheid, het milieu en de geografische problemen nog een beetje mee-werken/vallen zal de herfst van mijn leven een hele knusse zijn.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1894 Interior with an old man enjoying his pipe and an akvavit. Peder Mønsted (Danish painter) 1859 – 1941