Valentijn.                 Minks wekelijkse column 15-2-2023    

Was het toch weer Valentijnsdag, ik lag er niet wakker van.

Werd er, zoals gewoonlijk wel weer mee doodgegooid.

Wil je nou alleen zijn of met z’n tweeën. Ik kies voor alleen zijn.  

Besef me regelmatig dat ik echt gelukkig ben zonder partner.

Mijn contacten heb ik in het café en als ik thuis kom is alleen zijn ook best.

Pantah en Tijgah zijn, tot ze eten hebben gehad, zeer aanhankelijk en aaibaar. Ik lees een boek, internet wat. Heb zelfs in de nacht nog contacten op FB.

Denk dat mijn ‘alleen zijn’ met verlatingsangst of zoiets te maken heeft.

Mijn samenwoonsters pakte ik in bed altijd innig vast om zo in slaap te vallen.

In het begin vonden ze dat ineengestrengeld inslapen heerlijk, een eer bijna.

Het was wellicht een onbewust vasthouden om haar nooit meer te verliezen.

Later werd dat als een donderslag bij mijn heldere hemel plots te benauwd.

Op den duur lagen we kont tegen kont, met open ogen in het duister starend, samen wel heel erg lekker eenzaam te zijn. Nee, dan ben ik nu veel gelukkiger.

Weet waar ik sta, geen onzekerheden meer. Daar kan ik slecht mee omgaan.

Je zou een vrouw hebben die op FB een profielfoto van alleen haar en de kinderen plaatst, zonder die man. Dat lijkt me toch een signaal af te geven.

Misschien denk ik bij dat soort dingen wel veel te diep na, maar toch.      

Of je hebt zo’n gezin waarvan enkel het creabea naambord op de voordeur de familiaire eenheid van Maaike, Kees, Fleur, Stein en de Poes veinst.

Neen de relatieangst zit er bij mij aardig in en daar kan ik goed mee leven.

Ik ben ook niet zo’n superversierder. Het initiatief lag vaker bij die ander.

Kon daarna ook wel heftig verliefd zijn, maar het verzande al snel in sleur.

Ja sleur, zo van een bootje dat wel bleef drijven maar nooit, gedragen door een flinke golf van passie, ineens hard ging. Op het laatst hadden we dat matte geaccepteerd. Uit elkaar gaan was lastig, en het was wel goed zo.   

Neen, Valentijnsdag is aan mij niet besteed. Das een dag voor dromers.

Ik leeg de brievenbus en voel toch een lichte teleurstelling bij het niet aanwezig zijn van een Valentina. Had er blijkbaar toch heimelijk op gehoopt.

Er is wel post, maar geen kaart met een mysterieuze geur of een lippenafdruk.

Wel de jaarlijkse rekening van Buma Stemra met een oorverdovend bedrag.

Sta, na het dromen, meteen weer met mijn beide benen op de grond.

Kijk, eenieder doet zijn ding, zoals Valentijn, dat mag, maar voor mij………….

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

     1896 The Lonely Ones (Two People). Edvard Munch.  

Echt nep.                     Minks wekelijkse column 08-02-2023

Wellicht ga ik door dit stukje FB vrienden verliezen, maar ik kan het toch niet laten, gewoon omdat ik ook ergens wat van vind.

En als ik ergens wat van vind, is het van tributebands en zo.

Een hele rij van goede en minder goede artiesten en muzikanten staat te trappelen om te doen wat andere voor hen, hen voordeden.

Nou is er op zich niet veel mis mee om een nummer te coveren, maar als je naar zo’n namaakband gaat heb je nooit goed geluisterd naar de echte.

Dat is denk ik ook waar mijn wrevel zit, je neemt genoegen met nep.

Ik wil dat in ieder geval niet. Tenminste, het trekt me gewoon niet, ik wil echt.

Al jarenlang wordt een nepcultuur verheven tot kunst en we zakken er steeds dieper in weg, totdat we niet meer beter weten dan dat kitsch, klasse is.

Zo van het echte kan niet meer, dus een nep Elvis of Michael is dan ook best.

Een Queen tributeband gaat eind april, wel met behulp van het tv programma Battle of the bands, gewoon het Ziggodome vullen. het kan niet op.

Ff op YouTube naar gekeken en geluisterd en ik moet zeggen: Erg goed.

Dat is bij een topband als Queen op zich al een hele prestatie, want beter dan de echte Queen kan het natuurlijk niet worden, dacht ik zo.

De kwaliteit staat redelijk buiten kijf, dat is ook niet zozeer mijn punt.

Wat dacht u van: Tina de musical? Natuurlijk goed gedaan (denk ik).

Zat dames met een Caraïbische achtergrond met dijken van stemmen, die zo’n rol subliem vertolken, maar het blijft echt nep. Ze leeft overigens nog, Tina.

Whitney Houston daarentegen niet meer. Wederom The Bodyguard in April.

Abba, Meatloaf, Grease, Edith Piaf, Hazes. Namen van weleer die men blijkbaar mist dus dan maar nep, sta je er toch nog een beetje dichtbij.

Net als zo’n 3D bezoek aan een overledene, waarbij een acteur de verwachte antwoorden geeft. t ’Vult wel een hevig verlangen op, maar tis toch echt nep.

Het is gewoon weg, dus hou jezelf niet voor de gek of kan het je niet schelen. Zo van liever nep dan niks. Lekker meezingen met: “The show must go on”, ook zonder Freddy. Sjezus, een Ziggodome vol, tis wat, schijnbaar neppers zat.

Kijk, dit is natuurlijk wel een naar kritisch stukje in een trant die ik zelden gebruik. Het spijt me, maar tis hoe ik het zie en voel. Wellicht zijn er meerderen die mijn mening delen en zo niet ben ik wellicht een rare gozer.

 

Tekst: Mink Out.     Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

                          

1881 Fanfare de Bois-le-Roy (Seine-et-Marne). Antoine Bail.

Mrs ***                                Minks wekelijkse column 1-2-202

Als een godin uit wit marmer gehouwen stond ze daar eindelijk.

Haar lelieblanke huid was een opleving in deze donkere kamer.

De zwarte jurk, die de naakte schouderpartij en armen toonde, accentueerde geraffineerd haar oogverblindende schoonheid.

Met de slanke hals en de ongenaakbare afgewende blik was het vergelijk met een zwaan snel gemaakt. Majestueus en gracieus in een adem tegelijk.

Dit was de dag dat het schilderij na veel zittingen eindelijk af zou komen.

Een societydame als Virginie Gautreau had nooit veel tijd. De vrouw van een der invloedrijkste bankiers van Parijs had immers talloze verplichtingen.

Dat ze bij John wel toestemde te poseren en anderen afwees, had wellicht te maken met het feit dat zij beiden als Amerikaan naar Parijs waren verhuisd.

Het tonen van dit meesterwerk bij de Salon zou voor hem een doorbraak betekenen tot in de hoogste regionen van de Parijse society.

Bij de opening van de Salon van 1884 viel het doek van een de mooiste vrouwen van Parijs niet enkel op door zijn afmeting of virtuositeit, maar ook door de afbeelding op zich. Het ontketende een schandaal. Provocerend, dit tartte het fatsoen van alle kanten. En dan ook nog een vrouw van stand (ondanks de titel: Madame *** werd Virginie logischerwijs herkend).

Het werk toonde een grove minachting tegen het fatsoen der Parijzenaar.

Stuitend’ was het schouderbandje dat achteloos langs de bovenarm afzakte en daardoor de houding vulgair en suggestief maakte. Dit was overduidelijk de obscene inleiding van een seksueel grensoverschrijdend gebeuren.

In verlegenheid gebracht door de publieke opinie, eiste Virginies familie dat het schilderij werd verwijderd uit de Salon. John weigerde, maar schilderde na de expositie de strap weer zedig over Virginies bevallig schoudertje.

Als persona non grata ging hij naar Londen waar hij tot zijn dood woonde.

Hij hield het schilderij gedurende lange tijd voor zichzelf en sprak ooit:

“Ik veronderstel dat het het beste is wat ik ooit heb gedaan”.

Ik ken veel mooiere werken van zijn hand, maar dit terzijde, en wie ben ik.

Ook toen had je blijkbaar mensen die aardig konden schreeuwen over weinig. Die van toen slapen gelukkig al een poosje. Die van nu zijn nog wel erg woke;-)

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1883 Madam X. John Singer Sargent.

Ondeugend verhaal 1.              Minks wekelijkse column 25-2-2023

Josje liep ik tegen het fantastisch lijf in een overvolle disco.

Ze lachte en drong door…. het woelig publiek en bij mij.

Ik keek haar quasi stoer, maar heimelijk bewonderend na.

Plots draaide ze zich om en wierp me die blik toe welke geen man kan weerstaan, tenzij je in’t geheel niet op vrouwen valt natuurlijk.

Twee jonge zielen die voor elkaar geboren leken. Onderweg koortsachtig zoenend en naarstig graaien, was niet echt een pre voor de verkeersveiligheid.

Maar wie let daar op als het liefdesvuur brandt en de vlammen oplaaien.    

Met verwarde kleding tongend in het portiek, tastend het slot zoeken.

Haar flatje instruikelend, gehaast en stuntelig de kleding uit. Knopen vliegen als bij een vlooienspel dartel in het rond. Het verzengend vuur moet gedoofd.

Het was een nacht die je normaal alleen in films ziet;-) maar deze nacht was helemaal echt, als we elkaar knepen deed dat echt pijn, het was heerlijk.

In de ochtend liep Josje in evakostuum met de gordijnen wagenwijd open door het huis te paraderen. Na de eerste schok vertelde ze dat aan de overkant een technische school zat die in het weekend gesloten was.

Ik, ook niet kinderachtig, bleef uit saamhorigheid in adamskostuum lopen.

Kunt u zich voorstellen dat het een vermoeiend doch heerlijk weekend werd.

En het weekend daarop weer en weer en weer. We vonden elkaar zo heerlijk dat het vuur, met tussenpozen steeds heftiger werd. Onschuldige vlammetjes die op slag verworden tot een niets ontziende kolkende vuurzee.

Op een vrije maandag laaide het vuur weer snel op en lagen de kleren binnen een mum van tijd weer her en der door de woonkamer verspreid.

Josje als Eva op de bank en ik als Adam mij lavend aan haar romig lichaam.

Plots een felle gil. Ik keek op en daar zat ze, apathisch met een arm voor haar weelderige boezem en haar wijd opengesperde ogen gefixeerd op de overkant.

Ik wende mijn hoofd ook richting het raam en zag het anders zo uitgestorven schoolgebouw nu bruisen van jonge mannen wiens ogen schoteltjes leken.

De gasten staken hun duimen bemoedigend op en joelden blijkbaar vanachter het dubbel dubbel glas in Josjes flat en in hun klas. Snel tijgerde ik, laag bij de gronds, naar het raam en sloot de gordijnen. Nog even mijn hoofd laten zien met een ferme knipoog en een duim omhoog. Het gejoel was nu hoorbaar.

Toch een prachtig verhaal wat ik al jaren wilde schrijven, bij deze gedaan:-)

   

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Dagje Adam.                      

De dag waar ik al weken naar uitkeek was eindelijk aangebroken. Het zou koud worden. Mijn Russische muts en handschoenen moeten de dag draaglijk maken. Solide wandelschoenen vervingen deze dag de witte salonsneakers die niet erg waterdicht lijken. Er was regen voorspeld dus haakte, een paraplu met zijn kromme handvat, over mijn pols. Het voelde als een ouderwets heertje dat uit wandelen ging. Een dagje Amsterdam met als doel het eerste klassieke concert in mijn leven.

Gewoon een hele dag echt vrij zonder allerlei dingen. Het voelde heerlijk. Lopen van mijn huis naar Den Haag CS. Ik had gekozen voor het openbaar vervoer en dat was met mijn semi-autistische inslag best wel spannend. De laatste keer dat ik dit deed leek een eeuw gelee met zo’n boemeltreintje. Kaartjesautomaat, geen loketjuffrouw met een draaitableau met zo’n pookje? Vul de bestemming in en met je pinpas is daar een geldig plaatsbewijs. De ‘ouderwetse’ conducteursfluit klinkt. De trein rijdt traag het station uit. Weilanden schuiven voorbij. De reiger loert langs de sloot op een prooi. Stationnetjes uit vervlogen tijden verdwijnen veel te snel uit het zicht. Een zoenend stel op een verlaten perron laten zich het afscheid zoet smaken. Een enkele koe slobbert water uit de oude badkuip van de dikke boerin. Bravourende schooljongens rennen, groter dan dat ze zijn, te vaak voorbij. Bij de spoorwegovergang wacht het gewone volk, hangend over hun stuur, gelaten op ons gezelschap dat er met een sneltreinvaart door moet.

Adam CS. Mensen haasten zich op weg. De zwerver eet kalm uit de afvalbak. Met lijn 2 en mijn pinpas kom ik bij het Concertgebouw en aanschouw met open ogen oren en mond een waar wonder. Het was fenomenaal prachtig, echt. Na dit moois pin ik me in lijn 2 weer op de terugweg, wat een openbare luxe. Voor het station draai ik me nog even om en aanschouw deze mooie oude stad. Vedders vioolbouwershuisje schurkt verliefd tegen het Victoriahotel aan. Zij drukt hem tegen haar warme boezem. Een geslaagd, gedwongen huwelijk. Ik schiet vol, pleng een traan en pin me naar een nachtelijk Den Haag CS.

Als een heertje wandel ik door kil ‘s-Gravenhage terug naar mijn “domicilie”. Pantah en Tijgah verwelkomen me met kopjes tegen het raam, wat een dag. Ik doe dit soort dingen niet zo snel. Zal het vaker doen, zo’n dagje Adam.

   Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

2 Caballero’s Minks wekelijkse column 11-1-2023 ‘De Biefstukmannen’ zet ik altijd bovenaan hun bon. Vier gezworen kameraden die al veel langer in mijn café komen dan dat ik de eigenaar ben. Zeg maar vanaf hun primetime. Zustertjes, uit de hunkerbunker van het Diaconessenhuis op loopafstand, waren bij deze ‘jagers’ de ‘haasjes’ die zich graag lieten strikken. In de keuken een lijst met tips per verpleegster hoe zo effectief mogelijk te werk te gaan, om de avond met een spetterend vuurwerk af te kunnen sluiten. De mannen vertelden dit verhaal met een soort van jongenstrots. De plek, waar het lijstje toen hing bij het lichtknopje, is me herhaaldelijk gewezen. Peter, een van deze biefstukmannen, rookt caballero zonder filter, wat ik ook een heerlijk rokertje vind. Alleen door de zwaarte koop ik het nooit meer. Het was de gewoonte van Peter om me er, bij ieder bezoek, twee te geven. “Omdat je ze zo lekker vindt. Voor vanavond als je klaar bent, geniet er van”. Eens was hij het vergeten en ik ook. Geen enorm probleem zou je denken. De dag erna een enveloppe in de bus met twee caballero’ s en een tof briefje. Kijk, dat soort dingen, dat doen niet veel mensen en dat maakt iemand een speciaal mens. Een mens dat extra warmte brengt in een andermans leven. Ik vind dat wel een speciale gave om zoiets kleins zo belangrijk te vinden. Voelden zij zich ooit onsterfelijke godenzonen, ook de biefstukmannen kwamen niet onder de rücksichtsloosheid van de menselijke nietigheid uit. Peters dagen waren plots geteld, een slopende ziekte had zich onlosmakelijk in zijn systeem genesteld, trouwens niets met die caballero’s te maken. Door een gerucht gevoed vroeg ik hem er naar. Bij de keukendeur naast het lichtknopje, de oude plek van verkneutering, vertelde hij het droevig nieuws. Een forse boks, een doordringende blik en de laatste twee caballero’s. Op de dag van zijn begrafenis kocht ik een pakje caballero, haalde er twee voor mezelf uit en deelde dat mee in een brief voor hem en zijn nabestaanden. Op de kist leggen ging niet, dus dan maar bij de schepjes aarde in het graf. Zachte regen benadrukte deze sombere, laatste gang van vrolijke Peter. Met een doffe plof belandde het geopende pakje na de afscheidsbrief op de drijfnatte kist. Zinloos? Het was Peter niet meer die daar lag, maar toch. Neen, Peter die zat allang hoog en droog, mochten we hopen, zoals hij in zijn afscheidsbetoog grapte. Nou ja Peet, bedankt voor steeds weer die 2 caballero’s, ik zal ze missen, en jou ook…………. Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Autootje.

Heb geen groene vingers, maar soms ben ik op mijn ‘landgoed’ bezig om het een of andere natuurlijk proces te begeleiden.

Als ik dat niet deed zou het toch een aardige puinhoop worden.

Nou was het ooit eens dat ik, door een verhuizing, maanden niet naar mijn tuin had omgekeken en dat hij daarna mooier was dan ooit tevoren.

Maar toch, in de tuin die ik nu al 35 jaar of zo heb ben ik gewoon onmisbaar.

Tijdens wat graafwerkzaamheden kwam ik een vreemde klomp aarde tegen.

Er zat iets in leek het wel. Na wat gebrokkel staken er vier wieltjes uit.

Jawel, het was een autootje dat daar in de modder was blijven steken.

Binnen aan de keukentafel met koffie en koek heb ik hem met een borsteltje zandvrij gemaakt. Tegen mijn verwachting in bleek de lak nog redelijk in conditie en zelfs de vering werkte nog naar behoren.

Na wat blazen, pielen, een druppie naaimachineolie en een poetsbeurt met wat Pledge stond het wagentje als fonkelnieuw te glimmen op mijn keukentafel.

Hij kon zeker het blinkend middelpunt zijn van een 2^e hands dinky toy garage.

Terugzakkend in kindsheid parkeerde ik, met mijn hoofd zijwaarts op mijn arm, het autootje tuffend tussen de suikerpot en mijn mobieltje.  

Het was een Mercedes Benz, net zo een als de buurman 2 etages boven mij.

Wat zal zijn zoontje trots geweest zijn op de glimmende kopie van de auto waar zijn vader in reed. Grote kans dat ooit dit wagentje van het balkon was gevallen, terwijl ik niet thuis was. Een enorm drama voor zo’n klein mensje.

‘s Avonds heb ik het bolide-tje op de brievenbuspartij van ons afgesloten portiek gezet om hem weer bij zijn rechtmatig eigenaartje te krijgen.

Toen ik bij nacht en ontij thuis kwam stond het karretje er nog onaangeroerd.

De nacht erna weer en weer stond hij alleen in het kille winternachtportiek.

Een maand lang zelfs stond mijn noeste huisvlijtvrucht als ongewenst te wachten op niemand. Had met hem te doen en nam hem weer mee naar binnen in mijn koud doch welkom huis. Hij staat nu, trots als een pauw, op het plankje tussen de BMW motor, de Harley Davidson en wat minibenzinepompjes.

Volgens mij heeft hij het helemaal naar zijn zin, hij klaagt in ieder geval niet.

En dat verwende pokkenventje van de 2^e etage, nou ja die zal wel zat van deze karretjes hebben als hij de Mercedes niet wilde. Toen ik zijn leeftijd had, had ik er maar 1 en daar was ik heel enorm blij mee. Zal wel aan de tijd liggen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Mijn nieuwe armoe.             Minks wekelijkse column 28-12-2022

Na jaren van financiële kommer en kwel lijkt het tij gekeerd.

De kinder- en volwassenfeestjes zijn niet aan te slepen. De borrels en recepties buitelen over elkaar heen of het niks kost.

Na een aanhoudende stroom van rampspoed had het er alle schijn van dat er ruimte kwam, totdat cor roet in het eten gooide.

Het leek de doodsteek voor mijn geliefd winkeltje, maar werd, met hulp van velen, net voordat het monotone geluid van de flatliner klonk, overleefd.

Nauwelijks waren de donkere wolken weggetrokken of daar zorgt Poetin met zijn compensatiegedrag weer voor een ogenschijnlijk inktzwarte hemel.

Hoge energie- en grondstofprijzen geselen als striemende plensbuien het klootjesvolk, dat uit alle macht probeert een nat pak te voorkomen.

Banken hadden de paraplu’s, bij zonneschijn uitgereikt, snel weer ingenomen.

Vele gaan nat en verdwijnen, onder kolkend gegorgel, onverbiddelijk via het afvoerputje het riool in.

Niets van dat voor deez amateurschrijver annex semi-succesvolle horecaman.

Nou ja, het heeft er alle schijn van dat, als het zo doorgaat, hier binnenkort een succesvolle horecaondernemer amateurstukjes aan het schrijven is.

Ook wat inhaalaankopen zijn gedaan. Nieuwe laptop, met die dikke strepen op het beeldscherm ging het echt niet meer. Toch weer een automatisch koffieapparaat aangeschaft, dat plan met die opschuimer was niet echt top.

Ook maar meteen die begeerde steelstofzuiger als we toch bij Coolblue zijn.

We hadden het echt allemaal nodig om de zaak up-to-date te houden maar een belangrijke bijkomstigheid is ook dat anders de belasting extra hard toeslaat.

Voor Eneco’s hebzucht geld reserveren schijnt ook niet zomaar te mogen anders had ik dát wel gedaan, maar na een tip is daar plots toch een lichtpunt.

Ja, het leven is ineens een stuk plezieriger. Financiële zorgen, daar ga je mee naar bed en daar sta je mee op. Neem het van mij aan, dat is ook geen leven.

Tis een soort van blok aan je been, dat vrolijk lopen niet of nauwelijks toelaat.

Wel jammer is dat het kopen van een cadeau minder intens is dan in die arme tijd. Toen moest ik er moeite voor doen. Door dat extra geld heeft het nu een soort van achteloosheidsgehalte. Tis veel makkelijker om wat te geven.

Ik bedoel het wel net zo goed, maar het voelt gewoon veel minder echt.

Tijd om een echt passend iets te geven wat dat gevoel kan wegnemen heb ik dan weer niet of nauwelijks. Zou dat dan weer mijn nieuwe armoe zijn?

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl  

Een koude kerstmis.   Minks Kerstverhaal 24-12-2022

 

Zag van de week een stukje over een vrouw in bezet Oekraïne.

Russische soldaten haalden haar van huis voor wat plezier.

Haar man protesteerde en werd zonder pardon afgeschoten.

De vrouw werd meegenomen naar de volgende plek des onheils.

Ze kon het achteraf gelukkig nog wel na vertellen, hoewel gelukkig. 

De werkdag is voorbij. Tegen de kou beschermd door wollen handschoenen, Michelinjas en Russenmuts loop ik op Tutje af. Snel naar huis, mmmmmm.

Door het open karakter van mijn kleine autootje heeft zich aan de binnen- en buitenkant een flinke ijslaag gevormd. De buitenkant krabben gaat wel, maar het binnenwaarts krabben zorgt voor aardig wat smeltsneeuw op mijn kleding.

Snel naar huis, daar is het lekker……….koud. De verwarming staat op 13 graden.

Ik ben de hele dag weg. Pantah en Tijgah slapen en eten er niet minder om.

Verkleumd thuiskomend kan ik de verleiding van een heet bad niet weerstaan.

Met een schuldgevoel laat ik het dampend water in de kuip lopen, kost €2,26.

Valt mee. Tijdens het koesterend genot denk ik een paar keer: Fuck Poetin.

Het wordt me plots te benauwd, ik moet er uit, afdrogen. Trek twee broeken over elkaar aan om de benen in deze barre decembernacht warm te houden.

Een T-shirt wordt gevolgd door mijn beste bedgenoot ooit, de knieëntrui.

Dik, een voering van krulletjeswol, een grote capuchon, en een paar diepe geef-jezelf-een-hand zakken. Als ik haar of hem over mijn lichaam heen laat vallen wordt het echt heerlijk, bijna hetzelfde als met de verwarming op 22.

Als een soort van Ebenezer Scrooge zit ik dan, met afgeknipte-vinger-handschoenen en die monnikencapuchon, voorovergebogen boven mijn laptop.

Het ziet er sinister uit, maar het past wel enorm goed bij de kerstsfeer.

Uit bed stappen is er door de kou ook niet makkelijker op geworden.

Tis even inkomen, net als bij een frisse duik aan het Scheveningse strand.    

De roomboter die zich, niet in de sterrenkoelkast maar op het aanrecht bewaard, normaal zo gewillig op mijn brood uitspreidt plooit zich geenszins.

Zij blijft, gelijk al mijn exen aan het eind van ons prachtig sprookje, ijskoud.

De deo die ik ’s-morgens onder mijn armen sproei heeft meer weg van een Siberische frostbite, dan de verkwikkende frisheid die de tekst belooft.

Ondanks deze koude kerstmis wens ik jullie toch prettige feestdagen.

Het kan altijd erger, denk maar aan die vrouw aan het begin van dit verhaal.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1932 A Danish Winter Landscape. Peder Mønsted (Danish painter) 1859 – 1941.  

Hans zou de tachtig aantikken en dat moest gevierd.

Aardige mensen, wisten precies wat ze wilden en hielden rekening met de natuur en zo. Ze waren regelmatig te gast en vierden zodoende de blijde gebeurtenis bij mij in het café.

Aan iedereen was gedacht, Joopje en Josje konden alleen glutenvrij.

Tante Jo had een lactose intolerantie en de helft van de feestvierders hadden een vergaande vorm van dierenliefde en waren zodoende vegetarisch.

Een scala van bubbels was er ook: met alcohol, alcoholvrij en kinderchampagne.  

Nou zult u wellicht denken wat een gedoe voor die cafébaas.

Maar nee hoor, Hans en zijn vrouw regelden de speciale wensen zeer accuraat en zelf. Ze zouden het later op de rekening goed maken. Ik kon er mee leven.

Het scheelde mij een hoop gedoe in een toch al hectische week.

Kijk, voor mij, een lompe ex-bouwvakker, portier en stapelbeddenhandelaar is zo’n soort feestje te priegelig, maar ieder zijn ding. Leven en laten leven.

De verzamelde familie en vrienden deden een muzikale duit in het zakje.

Het spits werd afgebeten door de kleindochter van Hans.

Schat van een kind wiens vrolijk gekwetter en gelach iedereen charmeerden.

Op een dwarsfluit, die rechtopstaand niet veel scheelde met de lengte van dit snoesje, speelde ze zonder voortanden erg aandoenlijk ‘Lang zal hij leven’.

Het gemis van de voortanden kwam niet voort uit een onhandige manoeuvre met de fluit of een corrigerend tikje van mama. Neen, het kind zat in de wisselperiode naar grote mensentanden, zoals ze me wijsneuzerig vertelde.

De fijnzinnigheid en accuratie waarmee de drankjes en het eten waren geregeld, kwam ook tot uiting in de ten gehore gebrachte muzikale giften.

Fijnbesnaarde instrumenten werden virtuoos bespeeld.

De zoon die via een tablet vanuit een ver land down under dit feest bijwoonde, gooide er een perfect Pink Floyd nummer uit, echt prachtig.

Zelfs de karaoke met Sweet Caroline had een hoog ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’ gehalte. Ff wat anders dan in mijn kring waar men de microfoon uit elkaars handen trekt om er, met de vol getatoeëerde borst vooruit, ‘I did it my way’ doorheen te brullen. (Beetje overdreven gesteld maar toch;-)

Maar ja, wij zijn dan wel weer betere bouwvakkers of zo. Het maakt ook niet uit. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl   1860 Kissing Grandpa. Edward Thompson Davis (British painter) 1833 – 1867.