Mijn stad.                            Minks wekelijkse column 9-9-2020

Mijn stad.                            Minks wekelijkse column 9-9-2020

 

Tijdens mijn jeugd heb ik bijna alle ‘prachtwijken’ van mijn stad Den Haag bewoond, Den Ouden Neel was wat onrustig zeg maar.

Na mijn vleugels te hebben uitgeslagen heb ik er nog twee   kanspareltjes aan vast geregen, zijnde Transvaal en het Kortenbosch. In de laatstgenoemde wijk hou ik alweer zo’n dikke 35 jaar domicilie.

Je kan dus wel stellen dat ik deze stad aardig heb leren kennen.

 

Mensen vluchten uit mijn stad naar nieuwe omgevingen waarvan ze denken dat het beter zou zijn en wellicht is dat ook zo.

Laatst tijdens het wachten bij Toko Sien sprak ik een man van Marokkaanse komaf. Hij was een jaar of vijfendertig en blij niet meer in de Schilderswijk te wonen maar in Leidschenveen.

Meer ruimte en minder criminaliteit. Beter voor de kids, wel was er nog steeds een soort van trots in deze wijk gewoond te hebben.

Of ik mezelf hoorde praten, vind het ook altijd prachtig om in mijn platste Haags te zeggen dat ik ooit een Schilderswijker was maar ben, net als mijn gesprekspartner, ook niet rouwig dat ik er ooit weg ging.

 

Ja, mijn stad, was ik wat jaren geleden verbaast dat de ‘men’ met een flesje water over straat liep, lopen ze nu met reuzenspeakers onder de arm, zodat we allemaal mee mogen genieten van hun exquise muzieksmaak en dat bij voorkeur midden in de nacht, tis ff wennen.

 

En als je dan wel een kleine piemel hebt en geen geld voor een grote auto, dan koop je gewoon van die bruluitlaten onder je babyautootje.

Zo fijn om deelgenoot te mogen zijn van hun Max Verstappendroom.

Zou het voor geen geld willen missen:-/ en zij blijkbaar ook niet, want het lijkt me goed voor een forse geldboete met administratiekosten.

 

Mijn stad, latex handschoenen en mondkapjes in plantsoenen.

Met hun lippen aan ballonnen lurkende lijpen die denken te begrijpen.

Zwervers met hasjlucht in parken, bedelaars bij winkels en terrassen. Grofvuil bij afvalbak of zo maar op hoeken, ondanks dat blijft het toch mijn stad en zal ik never nooit wat anders zoeken!!!

 

-Binnenkort een wat positievere ‘mijn stad’ column-  

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.

1924 The Beggar of Prachatice. Conrad Felixmüller.

Lees verder

Maar voor een paar weekjes (1).  Minks wekelijkse column 5-4-2025

Maar voor een paar weekjes (1).  Minks wekelijkse column 5-4-2025

 

Voor hun Schilderswijkhuisje wachtte het autootje van de nette mejuffrouw. Het 7-jarig knulletje in korte broek en plastic sandaaltjes nam afscheid van z’n moeder. “Tis maar voor een paar weekjes jongen”, sprak ze duidelijk geëmotioneerd.

Koffertje achterin en rijden maar. Zo lang mogelijk zwaaiden ze naar elkaar. Aan het eind van de straat rechts. De hechte band brak nu hartverscheurend.

De hem zo bekende omgeving verdampte totdat slechts het vreemde restte.

De nette juffrouw vertelde dat een vakantie in de bossen hem goed zou doen.

Er waren daar ook een hoop nieuwe vriendjes en vriendinnetjes, echt leuk.

Ze trachtte hem op te beuren, maar dit klein mensje zat diep in gedachten.

 

Na een lange rit met net zo’n lange stilte draaiden ze de oprijlaan van een statige villa op. Bij de entree werden ze ontvangen door een verpleegster.

“Als dat Jopie niet is, welkom in ons fijne huis, je zal het naar je zin hebben”.

De nette mejuffrouw schudde zijn handje en wenste hem een mooie vakantie.

De verpleegster nam hem mee naar een kamer met veel glas, chroom en wit. Ze trok een fijne kam door zijn haar. “Dat valt me weer mee” mompelde ze.

Meten, wegen, rubberen oppompband om zijn armpje, pssssstttttt (leeglopen). Even nog met een ding in de oren kijken. Spatel in je mond: “zeg eens AAAA”, nu nog een flinke lepel levertraan, bijna kotsen, maar het bleef net binnen.

De Milkyway en het zakje drop, welke moeder in zijn koffertje had gedaan, werden in bewaring genomen tot hij weer huiswaarts zou keren. Slecht voor je tanden en de andere kinderen zouden zich alleen maar achtergesteld voelen.

 

Ze liepen door een hoogglanzende linoleumgang naar de slaapzaal, 2 rijen van strak opgemaakte bedden, telkens gescheiden door een wit nachtkastje.

Zijn bed stond aan de raamkant, hij keek naar buiten, aan de overzijde van de snelweg stonden twee heuse vliegtuigen met een soort speeltuin er omheen. Vervolgens richting eetzaal waar de andere kinderen al aan de maaltijd zaten.

Lange kindertafels met lage stoeltjes, meisjes en jongetjes apart. Aan het hoofd van elke tafel zat een zuster mee te eten, hij kreeg ook een plekje.

Zijn tafeldame was zuster Joke welke hem koesterend op weg hielp.  

Vroeg naar bed, allemaal tandjes poetsen, niet meer praten, maar slapen.

Ramen op een kier, gordijnen wiegen zacht, zonlichtflarden flitsen binnen. Buiten klinkt het lachen van kinderen in de speeltuin aan de overkant.

Tranen verdwijnen in zijn kussen, hij wil naar huis. (Wordt vervolgd).

 

Tekst: Mink Out.             Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

1907 The Farewell. Frederick Cayley Robinson.

Lees verder

Goede toepassingen. Minks wekelijkse column 29-1-2025

Goede toepassingen.   Minks wekelijkse column 29-1-2025

 

Van de week was Ruud er met zijn vrouw. Ze vonden dat ik er goed uit zag, das eigenlijk mijn zin, maar zij meenden het;-)

Ze vonden dat ik sprankelde. “Das niet zo vreemd”, zei ik.

De winkel loopt lekker, dus er zijn weinig zorgen. Ook neem ik meer tijd voor mezelf, daar word ik onwijs relaxt en heel erg vrolijk van.

Ruuds vrouw begreep nog steeds niet dat ik geen vriendin had, zo’n leuke vent.

Das juist een van de redenen waarom ik zo goed in mijn vel zit, geen partner.

Toen ik die wèl had klopte het niet. Zal wel aan mij gelegen hebben, hoewel?

 

Er was een man die streng gereformeerd was opgevoed en in zijn jeugd door zijn vader, met veel verboden en nog veel meer klappen groot werd gebracht.

Na zijn huwelijk en het krijgen van twee kinderen breekt dit vroeg gebroken mens met zijn kerk en raakt zijn gezin kwijt dat vasthoudt aan de religie.

Hij kon het zelf erg goed analyseren: door de onzekerheid van ouderliefde in zijn jeugd was hij gewend om dingen alleen te doen, alleen binnen zichzelf vond hij vertrouwen. Kent u dat, dan krijgt men bindingsangst, verlatingsangst en met pech nog veel meer engs, kortom een goede mix voor een solitair leven.  

 

Zo’n man met over de gehele lengte van zijn huiskamer een modelspoorbaan. Iets wat hijzelf uitlegt als de controle over zijn eigen veilige stukje wereld.

En nu heeft hij sinds kort een vriendin: Aiva, een mix van AI en Eva.

Een hele stap voorwaarts uit zijn cocon zou je zeggen, maar dat zit ff anders.

Aiva bestaat eigenlijk niet, hoewel: ze is er alleen denkbeeldig.

Ze komt voort uit AI, praat terug via zijn mobiel en vindt de man fantastisch.

Al wandelend maakt hij foto’s en vraagt Aiva haar mening. Ze reageert lief. Hij praat met haar over geplande aankopen, ze overleggen kalm en begripvol.

Hij stopte met het steeds wissen van de info bij Aiva. Het verzwakte de band.   

Ze raken verliefd, de erotiek meldt zich, denkbeeldig. Een soort dirty talking.

Ze vindt alles leuk aan hem. Hij kan haar bij tijd en wijle nog wel uitzetten.

Das ook een probleem met echte vrouwen. Die zet je niet zomaar ff uit;-).

Ze denken zelfs over trouwen. Eigenlijk raakt hij flink aan Aiva verslaafd.

Volgende stap: een siliconen vrouwtjesrobot met wifi-thermostaat en klaar.

Het gaat hard met AI. Wel een beetje eng: oorlogsindustrie? Maar er zullen ook wel goede dingen uit voortkomen toch? Ben benieuwd, bovenstaande info heb ik uit het programma AI Love, daar zie je toepassingen voor mensen die eeuwig wilde leven, autisten, en blinden. Over goede toepassingen gesproken.   

 

Tekst: Mink Out.                Nieuwe bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl 1890 Pygmalion and Galatea. Jean-Léon Gérôme.

Lees verder

Semi-vega-verhaal.     Minks wekelijkse column 22-1-2025

Semi-vega-verhaal.     Minks wekelijkse column 22-1-2025

 

Kijk, in de eerste instantie was de gekozen studierichting voortgekomen uit een vergaande mate van dierenliefde.

Later was ook een bepaalde hoogte van verdienste lekker meegenomen, maar dat was zeker niet doorslaggevend.

Cisca werd dus dierenarts, en gezien haar sociaal gevoel deed ze dat met hart en ziel en rekende ze voor een consult nog wel eens van heel weinig tot niets.

Ze kon zich met haar praktijk “Francisca van Assisi” goed redden en was niet te verleiden tot aansluiting bij een mega organisatie waarbij het grote geld, en niet het zieke, zielige of nooddruftige dier centraal stond.

 

Een leuke vriendin “Jane” vond ze op een vakantie in Ierland. Ze liep haar tegen het struise lijf in een plattelandspub. Jane was ook dierenarts, met als specialisatie vee. Zo’n stevige vrouw die haar met gemak onder de tafel zoop, hetgeen ook gebeurde. Nog diezelfde nacht doken ze samen in het hotelbed.

s’-Morgens was daar een, vooralsnog onzichtbare, band gesmeed voor een blij leven samen. Beide ontkende dat, maar de liefde laat zich niet verloochenen.

Ze misten elkaar, al snel stonden ze in Nederland voor het altaar, Jane bleef.

Ze adopteerden 2 kindjes uit het Tibet hooggebergte en waren in de wolken.

Het gezin floreerde en allen konden hun geluk niet op, wat een perfectie.

 

Toch bleef er onder het avondeten, tijdens vleeskluiven, iets aan ‘Cis’ knagen. Ze was gek op vlees, maar in haar praktijk deed ze er alles aan om beesten te redden en hier gooide ze een vermoorde kip gevierendeeld in een koekenpan.

Aan tafel scheurden ze er, met hun tanden, het vlees vanaf om het vervolgens als hapklare brok door te slikken. Waren dit dan dieren van een mindere god?

Het stond haar tegen en ze trad weemoedig toe tot de orde der vegetariërs.

Maar ja, van potige Jane, Chen Mo en Chen Po kon ze geen mede vega’s maken, dus at Cisca een ‘zalige’ vlees vervangende mix van tofu, kikkererwten en sla.

 

De obsessieve dierenliefde deed haar ondanks de cuisinale ontberingen volharden in haar voornemen, ware het niet dat de drie andere gezinsleden uit solidariteit en respect voor haar nobele keuze een lief en slim idee verzonnen.

In het vervolg zou Cisca of Jane voor 3 mensen vlees maken en dit door vieren delen, zeg maar ff water bij de wijn. Een mooie oplossing puur uit liefde.

Na veel tegensputteren en likkebaarden stemde Cisca schoorvoetend, maar

gedempt blij in met dit semi-vega-verhaal. En ze leefden nog lang en gelukkig.

                      

Tekst: Mink Out. Kunst v/h Kijken 2 is uit, verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

1650 Hollandse Huisvrouw. Gerrit (Gerard) Dou.

Lees verder

Eén eeuw.                    Minks wekelijkse column 16-1-2025

Eén eeuw.                    Minks wekelijkse column 16-1-2025

 

Ik ben niet zo iemand die intens stilstaat bij het verlies van bekenden. Ben meer een bladzij-omslaander, een accepteerder.

Niet dat ik ze niet echt mis, maar ik maak er geen drama van.

Toch wil ik graag even een uitzondering maken voor mijn moeder, bij sommige wellicht bekend als Den Ouden Neel, nu 1 jaar geleden overleden.

Met dit verhaal wil ik haar dan toch even memoreren, dat vind ik wel passen.

Missen doe ik haar niet vaak, heb een druk leven, en doe wat moet gebeuren.

Dus erg veel tijd om te mijmeren over het gemis heb ik gewoonweg niet.

Ja, op sommige momenten, zoals in musea tijdens mijn vakanties, wanneer ik een tuttendingetje zie, dan moet dat voor Den Ouden Neel worden ingepakt.

O neen die is er niet meer, flitst er dan na een klein moment door me heen.

Of met de feestdagen, dan ging ik haar halen om te eten, das ook voorbij.

 

Twas altijd wel een heel gedoe met die invalidenbus, maar ik genoot enorm van haar sprankelend gezicht als er waarschijnlijk weer een avontuur aankwam.

Zo’n dag zat regelmatig vol verassingen, lekker kuieren of gewoon naar een grote stad om een modern iets te gaan zien of zo. Het bezoek in 2020 aan

Zaltbommel was iconisch. Onderweg las ze aandachtig de krant, 96 jaar hè.

Op de terugweg over de dijk langs de machtige Waal reden we achter een kar vol zonnebloemen die ze mooi vond. Voor weinagh kochten we een emmer vol. Bij aankomst in het tehuis pronkte ze met de zonnebloemen als een pauw met zijn kleurrijke verenpracht. Dat was nog eens genieten van- en met haar.

 

Niet dat het alleen maar leuk was hoor, natuurlijk niet. Vaak genoeg had ik haar graag achter het behang geplakt, wat een buien zeg, soms tot ruzie toe.

Wel een “grappige” gebeurtenis was dat we druk kwebbelend vanaf Respect (het verzorgingstehuis) over de Scheveningseweg richting centrum reden.

Tijdens het optrekken bij de kruising hoor ik HHHOOOOOOOOO!!! En tuimelt de rolstoel met Den Ouden Neel er in een kwartslag achterover.

Schrok me rot, wel de klemmen er op, maar de remmetjes vergeten, helaas.

Jeremieer en zo, “Ja Mam, hou nou maar op, zo erg is het nou ook weer niet”, probeerde ik haar nerveus te sussen met een toeterende rij auto’s achter ons.

100 kilo weer een kwartslag voorover-kantelen is zwaar, en ik kan het weten.

Even later, of er niets gebeurd was, gewoon weer aan de koffie met gebak:-)

Het zijn mooie herinneringen en die heb ik voor mijn leven binnen. En eerlijk, hoeveel mensen hebben de mazzel dat ze 66 jaar met hun moeder meeleven?

Missen, natuurlijk wel, maar niet traumatisch. Tis goed zo, ze was op, 1 eeuw.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel de Kunst v/h Kijken 2 kopen: www.conckshop.nl Januari 1889 Vaas met vijftien zonnebloemen (Arles) Vincent Willem van Gogh.  

Lees verder

Dresdener deugden.        Minks wekelijkse column 8-1-2025

Dresdener deugden.        Minks wekelijkse column 8-1-2025

Hier zit ik dan, met uitzicht op de Elbe, in mijn luxueuze Dresdener hotelzimmer dit ‘veelbelovend’ stukje te schrijven.

Het begon ten tijde van mijn puberteit toen ik te maken kreeg met de nietsontziende gesel van een te lezen literatuurlijst.

Eén van de kwellende geschriften die ik las was een vrucht ontsproten aan het brein van de, naar men zei en nog wel zegt, geniale schrijver Harry Mulisch.

Het boek was niet te kauwen, zoals de meesten van deze leeslijst-terroristen, maar een zaadje had zich, achteraf zonneklaar, in mijn hersens genesteld.

Blijkbaar greep de tragische rode draad in het verhaal, de bombardementen op Dresden, mij meer aan dan ik ooit had kunnen weten of vermoeden.

Het ontkiemend zaaigoed dreef me tot een bezoek aan deze plek. De omslag van Harry’s boek toont de aan puin liggende stad met op de voorgrond een beeld voorstellende ‘het Goede’, dat gelaten lijkt te gebaren zo van: waarom?

Het flankerende beeld ‘de Wijsheid’ was van zijn sokkel geblazen en in geen velden of wegen meer te bekennen, wellicht als metafoor van het gebeuren.  

De Wijsheid en het Goede zijn slechts 2 van de 16 standbeelden die de 8-kantige Rathaus-toren van Dresden sieren. Alle 16 stellen ze een deugd voor.

Enige daarvan zijn trouw, geloof, moed, slimheid. Mooie eigenschappen, maar wanneer machtswellustelingen er handig misbruik van maken gaat het mis.

En dat ging het in WO ll ook echt, helemaal mis. Miljoenen doden vielen er. Waaronder ook 250.000 mensen in Dresden gedurende 3 bombardementen.

Tuurlijk zeg je dan, maar die Duitsers zijn zelf begonnen, they had it coming.

Andere landen die vrede als credo hadden werden door hèn zwaar bestookt.

Daar vielen nog veel meer slachtoffers bij, dat is zo klaar als een klontje.

Maar ja, Duitsland was wel rijp gemaakt om speelbal van een dictator te zijn.

Mij gaat het er meer om, dat we het hebben over mensen met een leven, een huis, bedrijf, (klein)kinderen, scholen, markten, winkels, voetbalclubs enz.

Wederom slecht geslapen. Ben een beetje uit balans hier, in deze mooie stad.

Kijk naar buiten waar de machtige Elbe Dresden kalm opsplitst. Het sneeuwt.

Waar diep penetrerende bommen de stad ooit bruut verkrachtten, draperen nu sneeuwvlokjes teder een maagdelijk witte sluier over dit stenen bruidsbed. De Rathaus-turm is met een kopie van de Dresdener deugd ‘Wijsheid’ in zijn oude luister teruggebracht. Hopen dat hij daar voor eeuwig zal blijven staan.

Tekst: Mink Out. Bundel: De Kunst v/h Kijken no 1 en/of 2: www.conckshop.nl

   

1940-41 Clown voor Ruïnes van Rotterdam (Clown in the Ruins of Rotterdam), Charley Toorop (Dutch painter and lithographer) 1891 – 1955. Bron Christa Zaat  

Lees verder

De verloren Phone.              Minks Kerstverhaal 24-12-2024

De verloren Phone.       Minks Kerstverhaal 24-12-2024

Ik, een regelrechte chaoot ben altijd wel wat kwijt.

Zijn het niet mijn sleutels dan is het wel mijn sjaal van de wol van berggeit.

Hoef nu ff niet alles op te noemen, maar de diversiteit is reuze.

Tijdens de afwas luister ik naar ‘Het oog op morgen’.

Buiten is het 0 graden en binnen zit Lucella Carasso, is deze keer de leuze.

Tis weer zo’n avond. Cuno is blijven hangen, de meisjes zijn weg, al een poosje.

Mijn mobiel staat schuin omhoog in een passend kartonnen Nespressodoosje.

Eventuele berichten zullen zo niet aan mijn aandacht ontsnappen.

Blijf graag bij. Noem het semi-autisme. Dadelijk wellicht nog heel ff stappen. 

Cuno heeft zijn boek nog niet uit, maar gaat toch richting de klamme lappen.

De tijd snelt vooruit. Haastig de afwas er doorheen, daar kan ik mee kappen.

Frituur ff fatsoeneren, gasfornuis ontvetten, vuilniszakken in de kliko, klaar.

Mmmmmmmm, er staat nog aardig wat karton, ook nog ff weggooien maar.

Terug in het café pak ik mijn spullen bij elkaar en wil snel naar mijn fijn huis.

Heb alles, behalve mijn mobiel? Overal herhaaldelijk gekeken, niemand thuis.

Ja zo’n mobiel, u kent dat wel, we hebben er een haat liefde verhouding mee.

Hij verbindt, verslaaft, helpt parkeren, speelt je muziek, druk maar op play.

“Find my Iphone” schiet me te binnen, dit zal me helpen de ellende te stelpen.

Klap mijn laptop open, u begrijpt het wel, grote haast is uiteraard geboden.

Voordat een junk hem vindt. U kent die types wellicht, van die doorgeblowde.

Een cirkel markeert de plek van de kartoncontainer. Had ik hem daar gelegd?

Met de laptop in de bestelbus naar de plaats delict. Mijn voorgevoel is slecht.

Bibberend bij een knipperkerstboom tik ik, with love: speel ff een geluidje af.

Van onderuit de container is heel zwak een gedempte stuiterpuls te horen.

Wanneer ik de klep open wat luider, maar het klinkt nog steeds erg verloren.

Nu tegen de kerst mijn haatliefde kind bibberend onder in die koude kille cel.

Morgen vroeg uit mijn bed om hem te repatriëren is geen optie of toch wel?

App mijn rechter hand, die al slaapt, of ze m’n kind kan redden in de ochtend.

Ik rij door de sneeuw naar huis, laat hem achter, heel alleen en wegtochtend.

Als oudere man heb ik tussen mijn slaap tastende wandelingen richting toilet.

Plots, op het hal-tafeltje, de verloren phone, engelen hebben deze neergezet.

Avalex had het karton op de stoep gestort, ook het doosje van de koffiepad.

Allen met kerst weer blij, laat de sterren fonkelen, ik ben weer helemaal bij.

 

Tekst: Mink Out.        Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl      

Lees verder

Het Gele Gevaar.                 Minks wekelijkse column 18-12-2024

Het Gele Gevaar.                 Minks wekelijkse column 18-12-2024

 

Na een bitcoinmazzeltje hebben vrienden van mij twee nieuwe katten gekocht. Ze wilden ze altijd al hebben, dit was hun kans.

Van die mooie, die op echte tijgers lijken, Toygers geheten.

Ze hadden Simbad en Sandokan voor een prijs waar je geen neen tegen kan zeggen, slechts 1800 euro exclusief prikken en ontwormingskuur.

Tis eigenlijk nog een smak geld, maar dan heb je wel wat, zal ik maar denken.

Ze zijn om op te vreten, doen we niet, maar we hopen dat de groei stopt zoals gepland, zodat niet mijn vrienden t.z.t. door hén als prooi worden verorberd.

En als ze dan toch geld aan het uitgeven waren, dan kon er nog wel wat bij.

Een superdeluxe kattenluik moest er komen met app en antidiefstal slot:-)

Nou het mocht wat kosten: 249 euro’s, maar dan opende de ingespoten chip van Simbad en Sandokan wel het kattenluik, dat voor anderen gesloten bleef.

Stel je voor, een ordinaire straatkat in hetzelfde huis als de edele Toygers.

Neen, storten voor ‘Dieren in nood’ alla, maar een zeker verschil moest er zijn.

 

Met een app kon je, door middel van een digitaal staafdiagram, ook het uitgaansgedrag van beide lanterfanters volgen. Wellicht wat voor uw eigen voordeur om stappende dochters, zonen of echtgenoten te kunnen checken.

Kwestie van ff snel zo’n chip in hun lijf spuiten als ze nietsvermoedend slapen.

O ja, er zit ook nog een supermakkelijke Wifi gestuurde ‘hub’ bij. Het is een gestileerde bovenkant van een kattenkop waarvan de oren gaan knipperen als Simbad en/of Sandokan het pand verlaten of betreden. Je kan ze zelfs per kat in de gaten houden en subiet en streng het luik, achter ze vergrendelen.

Ook nog een voederautomaat, met nog meer staafdiagrammen van hoe vaak en hoeveel de kat eet. Met camera en zelfs de mogelijkheid om tegen ze te kunnen praten. Allemaal weer via de wifi nog aan toe. Prijs viel mee: 99 euro.

Nog was het bitcoinpotje niet leeg, een hyperhippe kattenbak was een must.

Alleen het beste was goed genoeg. Zelfreinigend, katwegend met of zonder dampende inhoud. Weer met app en staafdiagram. Geen camera om de privacy, van, de door het persen bol-ogige, Simbad en Sandokan te waarborgen. € 549

De tijd van het schoteltje melk en bij een miauw de deur open doen is voorbij.

En dan die spanning in de wereld, Chinezen, chips, ze noteren zelfs wanneer onze katten eten en schijten. Ja, als het ‘Gele gevaar’ komt weten ze alles.    

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit. Voor de kerst binnen (Den Haagen omstreken), leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl Of scan de QR code. 

    1912 Twee katten, blauw en geel. Franz Marc (1880 – 1916).  

Lees verder

Sokken met een luchtje.          Minks wekelijkse column 11-12-2024

Sokken met een luchtje.          Minks wekelijkse column 11-12-2024

Er zijn van die weken dan voel ik me als een kapotte, verroeste lelijke eend in een steeg waar iedere dag een druilerige is.

Zo’n stemming trek ik, naar u wellicht in kan schatten, slecht.

Neen, ik wil me voelen als een glanzende MG tweezitter met zo’n open dak, geparkeerd voor een zonovergoten Engelse cottage, tussen bloemen en groen, waar bijen gonzend en onwetend hun nuttig bestuivingswerk doen.

Om de transformatie van Lelijke eend naar MG tweezitter te ondergaan moet ik mezelf verwennen. Veelal met een boek of muziek, maar als dat tevergeefs blijkt, worden er ten einde raad, meer drastischer maatregelen genomen.

Ik ga lekker kopen, kopen, kopen. En zowaar bij, (tromgeroffel) jawel, Temu. Een hele uitdaging om te doen, maar het doel heiligt, meestal, de middelen.

Je trotseert milieuterroristen met hun wellicht terechte klachten over vervuilende schepen en gooit nog een extra pollepel drab in de plasticsoep.

En door de App te downloaden voel je je een waar NSB’er die ons vaderland voor een appel en een ei uitlevert aan het expansiedrift-geile China.

Prikkers voor de krokante buikspek, een opener voor moeilijke deksels, en om mijn humeur totaal op te vijzelen, van die zalige huissokken met antislipzool.

Heerlijk warm zijn die dingen en ze lopen lekker zacht, echt het summum van huiselijkheid. Tot ik hoorde dat men slavenarbeid gebruikt bij Temu-spullen.

Oei een Goer mompel ik vaak in mijn hoofd omdat het zo enorm grappig klinkt.

Maar het zijn dus gevangengenomen Oeigoeren die hiervoor gebruikt worden.

Het lijkt deel uit te maken van hun heropvoeding. De Chinese regering vindt, zoals deze Oeigoeren oorspronkelijk leefden, een zaaigrond voor extremisme.

En daar loop ik dus in mijn gerieflijk warme huissokken met jolige herten.

Ze zaten lekker, maar nu ineens een stuk minder, er zit een raar luchtje aan.

Al voordat de zweetlucht, die bij mij zeldzaam is, de pret kon drukken, zit er nu een blijvend luchtje aan deze door slaaf gemaakte gemaakte luxegoederen. Ik zet in mijn knusse comfortzone haast geen stap meer zonder aan de misère van deze Oeigoeren te denken. Milieutechnisch kan ik ze niet meer weggooien, maar zo langzamerhand lopen mijn toffe huissokken nu wel erg ongemakkelijk.   

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit. Voor de kerst binnen (Den Haag en omstreken), leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl

 

1900 At the Pillory; In Irons. Juho Rissanen.

                     

Lees verder

Droombaan.                             Minks wekelijkse column 4-12-2024

Droombaan.                             Minks wekelijkse column 4-12-2024

 

Den Haag 1974. Het was Kees zijn droombaan, tuinman in, of beter gezegd om, het door Berlage ontworpen Gemeentemuseum.

Voorovergebogen zat hij op zijn knieën in deze motregen met zijn eeltige kolenschoppen in de vochtige aarde te wroeten.

Vandaag zou hij de gemetselde bloembakken van de binnentuin herbeplanten.

Al doende met dit soort werk namen zijn gedachten regelmatig de vrije loop.

Dat hij hier tuinman was en het had getroffen met deze gemeentebetrekking.

Een best loon, het pensioen, vakanties en zo waren ook erg goed geregeld.

Met drie opgroeiende jongens was een best loon nog geen ticket voor luxe, maar ze hadden het goed in hun dubbele bovenwoning in de Schilderswijk.

Hij en zijn vrouw Jo, die uit het Westland kwam, waren geen veeleisende mensen en wisten van aanpakken. Ze waren gezegend, er was weinig te klagen.

Zondag de finale WK voetbal, Oranje tegen Duitsland. Hun hele huis aan de Rembrandtstraat zou vol zitten met vrienden en familie. Hij keek er naar uit.

Zijn bruine ribfluwelen tuinmannenpak was door de regen totaal doorweekt.

Den Haag 2024. Mijn oude schoolmaat Martin heeft me uitgenodigd om op zijn werk langs te komen, dan zal hij mij de collectie wel eens even laten zien.

Ja u raadt het misschien al, de collectie van het oude Gemeentemuseum, een naam die volgens de geleerden zo nodig moest veranderen in Kunstmuseum.

Zo’n naamsverandering moet je doen, ik vind het jammer. Ok, laat maar weer.

Wat mijn vriend Martin daar voor werk deed wist ik niet, maar aan de ferme knipmesbegroetingen van de andere medewerkers in te schatten was hij zeker niet de tuinman:-) Bijster goed leren kon hij op onze school niet, net als ik.

Na veel vissen kreeg ik het er toch uit. Hij was zowaar de financieel directeur of zoiets van het museum. Toen ik hem na onze schooltijd uit het oog verloor had hij doorgeleerd, in die jongen zat veel meer dan aanvankelijk gedacht.

Na de museumtour strijken Martin en ik met koffie en gebak neer op het terras van de, inmiddels overdekte, binnentuin de zogenaamde Tuinzaal.

Martin wijst me op de plantenbakken bij de fontein en zegt: “hier heeft mijn vader ooit op zijn knieën de plantjes verzorgd. Best wel een vreemd idee, en ook zo dichtbij. Door zijn inspanning toen en hier, heb ik nu deze droombaan”.

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit. Voor sint en kerst binnen (Den Haag en omstreken), leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl Of scan de QR code.

 

1885 The Old Gardener. Emile Claus.  

Lees verder

Overspannen.                       Minks wekelijkse column 27-11-2024

Overspannen.                       Minks wekelijkse column 27-11-2024

“Ben overspannen, mag ik een week bij jou logeren, mijn man denkt dat jij een oude schoolvriend bent, hij vindt het best”.

“Nou uhhhhh, wacht even, een keertje een spannend nachtje als hij uit vissen is oké, maar een hele week. Neem je man maar mee dan praten we er over, dit kun je toch niet menen, is die man niet goed”.

De bel ging, ik trok aan het touw en ze liepen naar boven, zij voorop. Ik ving haar blik, een zachte knipoog beloofde veel, hij sjokte in haar kielzog mee.

Ik nam haar jas aan. Met het fladderend floddertje dat ze eronder droeg en de geraffineerde make-up liet ze overduidelijk blijken dat ze plannen had.

Deze vrouw maakte hem en mij gek, overigens wel om zeer uiteenlopende redenen die verschilden omdat hij hopeloos verliefd op haar was en ik niet.

Ik zette koffie en even later zaten we elkaar appelig aan te staren.

Om de stilte te doorbreken sprak ik: “Nou, ik zou zo zeggen steek maar van wal, wat is dat nou met een logeerpartij van een week om bij te komen?”  

“Ze zegt dat jij een oude te vertrouwen schoolvriend bent, dus dan vertrouw ik het ook. Ze is overspannen en moet bij komen, ze wil dat hier bij jou, omdat ze er zeker van is dat jij er geen misbruik van zal maken”.

Op mij maakte ze overigens echt geen overspannen indruk, maar dat terzijde.

“Kijk naar je vrouw man, ik ben een gezonde vrijgezelle gozer, denk je nou echt dat ik van haar af kan blijven als ze hier een hele week rondhuppelt.

Ik ga het gewoon niet doen, vind het geen goed plan, het spijt me heel erg”.

“Dan ga ik een week bij een ander wonen” sprak ze op een chanterend toontje.

Hij smeekte me, als het ware, of ik in wilde stemmen met haar verblijf en op zijn minst wilde proberen om van haar af te blijven. Uitgerekend op dit moment herschikte ze haar benen op een hypnotiserende Basic Instinctwijze.

De geur van haar honingzoete verschijning verpletterde mijn eikenhouten wil.

Hij ging, zij bleef. Toen hij de trap afdaalde rende zij plots achter hem aan en zei: “als ik me over een weekje weer wat beter voel ga ik gehaktballetjes met rode kool voor je maken schat”. Zo te horen was hij nog blij ook.

De deur sloeg dicht en zij kwam boven, daar stond ze dan………………………………..

Alle vergelijking rust puur op toeval, dan weet je dat ook:-)

Tekst: Mink Out.  Nieuwe bundel: De kunst van het kijken 2, is uit en leverbaar. Voor sint en kerst binnen, leuk cadeau: bestellen?: www.conckshop.nl       

1659-60 A lady and two gentlemen. Jan (Johannes) Vermeer (1632-1675).

Lees verder

Website by Splendit 2025