Mijn stad.                            Minks wekelijkse column 9-9-2020

 

Tijdens mijn jeugd heb ik bijna alle ‘prachtwijken’ van mijn stad Den Haag bewoond, Den Ouden Neel was wat onrustig zeg maar.

Na mijn vleugels te hebben uitgeslagen heb ik er nog twee   kanspareltjes aan vast geregen, zijnde Transvaal en het Kortenbosch. In de laatstgenoemde wijk hou ik alweer zo’n dikke 35 jaar domicilie.

Je kan dus wel stellen dat ik deze stad aardig heb leren kennen.

 

Mensen vluchten uit mijn stad naar nieuwe omgevingen waarvan ze denken dat het beter zou zijn en wellicht is dat ook zo.

Laatst tijdens het wachten bij Toko Sien sprak ik een man van Marokkaanse komaf. Hij was een jaar of vijfendertig en blij niet meer in de Schilderswijk te wonen maar in Leidschenveen.

Meer ruimte en minder criminaliteit. Beter voor de kids, wel was er nog steeds een soort van trots in deze wijk gewoond te hebben.

Of ik mezelf hoorde praten, vind het ook altijd prachtig om in mijn platste Haags te zeggen dat ik ooit een Schilderswijker was maar ben, net als mijn gesprekspartner, ook niet rouwig dat ik er ooit weg ging.

 

Ja, mijn stad, was ik wat jaren geleden verbaast dat de ‘men’ met een flesje water over straat liep, lopen ze nu met reuzenspeakers onder de arm, zodat we allemaal mee mogen genieten van hun exquise muzieksmaak en dat bij voorkeur midden in de nacht, tis ff wennen.

 

En als je dan wel een kleine piemel hebt en geen geld voor een grote auto, dan koop je gewoon van die bruluitlaten onder je babyautootje.

Zo fijn om deelgenoot te mogen zijn van hun Max Verstappendroom.

Zou het voor geen geld willen missen:-/ en zij blijkbaar ook niet, want het lijkt me goed voor een forse geldboete met administratiekosten.

 

Mijn stad, latex handschoenen en mondkapjes in plantsoenen.

Met hun lippen aan ballonnen lurkende lijpen die denken te begrijpen.

Zwervers met hasjlucht in parken, bedelaars bij winkels en terrassen. Grofvuil bij afvalbak of zo maar op hoeken, ondanks dat blijft het toch mijn stad en zal ik never nooit wat anders zoeken!!!

 

-Binnenkort een wat positievere ‘mijn stad’ column-  

 

Tekst: Mink Out.        Binnenkort de bundel.

Geen vrouw.                         Minks wekelijkse column 17-4-2024

   

“Ik zie jou nooit met een vrouw” sprak ze tijdens een doorgeschoten drankje aan de bar. “Ook niet met een man, of vis je naar mijn eventuele beschikbaarheid” pareerde ik hoopvol.

“Nou neen, maar het valt me op, je bent toch niet echt lelijk”.

“Niet echt lelijk, moet ik dat nou zien als een belediging of een compliment?”.

“Als een compliment natuurlijk, ga jou hier toch zeker niet af zitten zeiken.”

“Nou kom jij hier al een poosje, maar zie je mij ongelukkig zijn of zoiets?”

 

De helft van een komisch duo zijn heeft mij nooit een beter gevoel gegeven dan dat ik aangever en komiek in één was. Ja, in het begin van het samenzijn wel, maar dat kwam meer voort uit een vreselijke vleselijke drang.

Zij lachte om alles wat ik wel of niet zei en dat deed ik natuurlijk ook bij haar. Je prijst elkaar dan gewoon de hemel in, onderdeel van het paringsritueel?

Ik was ik en zij was zij en we vonden elkaar verheven en zeer fantastisch.

We zweefden lekker met z’n twee in ons eigenste bubbeltje, waarin wij het samen wel snapten en die andere 8 miljard, en nog een beetje, helemaal niet.

Maar toen onze gloeiende hitte verschroeid was spatte de bubbel uiteen.

Tuurlijk was het niet haar schuld, daarover zijn al mijn exen het roerend met elkaar eens. Het lag uiteraard aan mij, dat stond als een paal boven water.

Trouwens met een aantal liefdes van mijn exen gepraat en die waren het weer allemaal met mij eens, dat er met die heks onmogelijk viel samen te leven.

Daaruit kun je wel opmaken dat vrouwen elkaar onderling beter begrijpen.

Dat geldt, gezien het bovenstaande, ook wel voor mannen onderling;-).

 

Kijk tis natuurlijk niet zo dat ik helemaal geen vrouw meer wil, in vuur en vlam geraken is nog steeds een leuke optie en een kansrijke mogelijkheid.

Maar ik kan me goed redden, ben dus niet naarstig op zoek. Dat geeft rust.

Tis niet zoals bij mijn vader, die nog geen sok kon stoppen en er dus uit nood alles aan deed om een veredelde huishoudster zijn huis in te lokken.

Neen, die oude Out was nooit veel meer dan een paar weken in zijn uppie.

Hij speelde het spel, kon technisch en gevoelsmatig gewoon niet alleen zijn.

 

“Nee, ik heb geen vrouw, geen vaste in ieder geval. Wel degenen die horeca gerelateerd komen aanwaaien. Die zijn alleen maar gezellig en gaan weer weg.

Geen vrouw hebben is, volgens de standaard, wellicht wat ongewoon en voor sommigen verdacht, maar het maakt mij niet persé ongelukkig. Gelukkig niet”.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Dag en nacht.                      Minks wekelijkse column 10-4-2024

Toen winkels nog klein waren en mensen bescheiden, werd de jeugd niet zo verpest, maar was dat eigenlijk wel zo?

Ouwelui, of iets jonger, hebben van die plichten: woonlasten, levensonderhoud. Jongeren kunnen dat nog ff lekker vergeten. Is ze gegund. Je plundert met vaste regelmaat de koelkast, zet de verwarming onnodig hoog, laat de lichten branden. Je gooit er weer eens een onuitstaanbare puberbui tegenaan wanneer het door jou weg te proppen verse brood op is.

Vroeger gebeurde dat niet, wordt er door ouderen regelmatig gemeesmuild.

Is het collectieve jaloezie die ouderen hun eigen onbeschaamde uitneemtijd even snel doet vergeten als de periode dat ze zelf boterhammen weg propte?  

Ach, het egoïsme voor de groeisprint hoort er wel een beetje bij, nu en toen.

Totdat je op jezelf woont. Weet nog goed dat ik op mezelf ging wonen, wat een smak geld die eerste keer. Een hele vracht boodschappen, ik liep leeg.

En dan de eerste huur met ook nog eens twee maanden borg of het niks was.

Ja dan besef je plotseling dat de tijd van ‘moeder te goed, kostgeld terug’ wel echt voorgoed voorbij is. Tis even slikken en vaker op een houtje bijten.  

En dan het moment dat die laatste verhuisvriend de deur van ‘jouw huis’ met een doffe klap achter zich in het slot trekt. Een klap die in het trappenhuis nagalmt als zijnde het startschot van een heel nieuw en ander leven.

Maar toch, eindelijk alleen, rust. Totdat, meteen daarop, een massale stilte me overvalt. Door geld gebrek kon ik het stappen voorlopig wel vergeten.

Ik voelde de eenzaamheid vanachter de deurpost begerig naar me gluren.

Ik keek wat om me heen, mijn schamele huisraad koesterde ik als een koning.

Voorlopig wassen met zo’n camping wasmachientje, zo’n plastic dingetje.

Was er de hele woensdagavond zoet mee, spoelen, centrifugeren, veel gedoe.

Wel een hele mooie leefkuil vol kussens, samen gebouwd met een kameraad.

Tis maar goed dat die leefkuil niet kan praten, veel plezier in en aan gehad;-)

Door geldgebrek en afstandsovervloed avonden alleen. Ben gaan studeren, MEAO. Dan deed ik in ieder geval iets goeds met mijn nutteloos thuiszitten.

Mink DeVille met zijn zwarte kat en mijn kat Jacobpienie sleepten me er door. O ja, en Ramses Shaffy. Ik heb hem nu, tijdens het schrijven van dit stukje, opgezet. Met een glimlach rond mijn lippen luister ik aandachtig. Zijn stem klinkt vertrouwd als een vriend uit barre tijden. Zoek het album maar op, de nummers zijn aardig op mijn lijf geschreven, mooi. Album heet Dag en Nacht.

Nu en toen, er zit zo’n 40 jaar tussen, een verschil van en dag en een nacht.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Dooie boel.                 Minks wekelijkse column 3-4-2024

Op een mooie Pinksterdag wachtte ik aan de Noordwal op Henry. We zouden op zijn bootje door de Haagse grachtengordel uit varen gaan met zijn aanstaande bruid en de dochterlief.  

Het zal 7 jaar geleden zijn geweest. Ik zag hem voor het eerst. Hij begoot de naar water snakkende bloemetjes met een gele plastic gieter.

“Nou, zo te zien heeft u nog heel wat te begieten” sprak ik, wijzend op de kade die onder een kleurenpracht van allerlei bloemen aardig opfleurde.

“Meneer”, sprak hij mij net zo ouderwets aan als dat ik deed, “dat doe ik graag, heb ze zelf geplant. Die planken er omheen heb ik ook zelf getimmerd.

Het was zo’n dooie boel, zo grauw en grijs langs dit water, ik ben lekker bezig.

Ze gaan de kades vernieuwen, dan moet alles weg, eeuwig zonde, maar ja”.

“Neen, ik woon hier in deze zijstraat, niet te missen, ook een bloemenzee.

Dat heb ik van mijn moeder, die was ook gek op bloemen, maakt het leven een stuk plezieriger. Laten we eerlijk zijn er is al genoeg ellende op deze wereld”.

De kranige oude man gooide zijn gieter, die aan een touw zat, in het water en hees hem gevuld en klotsend weer de kade op. Hij had er geen moeite mee.

“Nee ellende genoeg” herhaalde hij, “Maar ik blijf optimistisch, heb net weer een nieuwe vriendin, ze is twintig jaar jonger, zestig pas”. De pedofiel;-)

We keuvelden nog wat over het leven, dat zo snel gaat en je moet genieten, voor je het goed en wel door hebt is het te laat en is je beurt voorbij.

Na ons gesprek passeerde ik met regelmaat zijn hoekhuis. Steeds lachte de bloemenweelde voor zijn huis me toe. Een ware verrijking van onze buurt.

De kade ging, zoals gezegd, op de schop en de buurtbloemetjesman zag zijn

grootgrondbezit flink afnemen. Slechts de bloembakken aan de buitenkant van zijn huis en zijn achtertuin behielden nog hun florale bekoring.

Door het dagelijks loopje naar mijn garage kom ik iedere dag langs zijn huis. De gordijnen zaten al een tijd potdicht en de plantenbakken stonden onheil-spellend leeg. Volgens zijn buurvrouw was de buurtbloemetjesman overleden.  

Nu de lente losbarst mist de hele buurt zijn onstuitbaar enthousiasme. Vanuit mijn garage kijk ik door een rooster in de muur boven het maaiveld, bij puur toeval, zijn achtertuin in. Als een laatste groet aan deze wereld staat daar nu een prachtige serie tulpen wiens bollen hij nog vaardig pootte.

De kade is klaar, er staan nu van die strakke gemeentebloembakken passend bij een stad van allure. Ook wel mooi, maar de ziel van buurtbloemetjesman mist. Tis een beetje kil, zeg maar gerust heel voorzichtig een dooie boel.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    Uitzicht tuin Buurtbloemetjesman. Foto Mink Out.  

AOW                                   Minks wekelijkse column 27-3-2024  

Nou nog ruim een week en dan krijg ik mijn AOW. Heb langer moeten wachten dan beloofd, maar nu komt het dan toch echt.

Zit er niet om te zweten, kan goed mijn eigen broek ophouden.

Maar het geeft me wel wat meer ruimte en dus de broodnodige rust, wat op mijn leeftijd wel lekker is. Ga nog wel door met het café, maar dan in een wat lagere versnelling. Dat is dan nóg niet saai, maar wel beter.

Ik ga gewoon wat meer aan mezelf denken en dat kan ook, de zaken gaan goed.

Knakenrijk worden gaat helaas niet meer lukken, daarvoor was er te veel pech.

Laten we zeggen dat ik, samen met die AOW, voor mijn doen redelijk in de slappe was zal zitten. Anders gezegd: ruim in mijn vel, die extra rimpel zal, gecamoufleerd door de rimpels van mijn ouderdom, nauwelijks opvallen.

Wordt mijn tegen-de-klippen-in doorzettingsvermogen toch nog verzilverd.

Knakenrijk, zoals ik het net noemde, hoef ik ook niet te worden, ik ben al rijk.

Theedoeken vouwen op een lentezonnig terras of in de avondluwte de was aan het lijntje hangen terwijl het maantje langs een wolk gluurt, dat is rijkdom. Zachte klassieke muziek in de keuken terwijl de Nespresso loopt, das rijkdom.

Je verwarming hoog genoeg kunnen zetten is pas rijkdom.

Ja en natuurlijk heb ik die dure BMW Black Beauty motor kunnen kopen, das ook rijkdom, maar van een andere orde. Zeg maar ff toegevoegde rijkdom.

Ben er wel enorm verguld mee, maar het had niet echt gehoeven, ik was al rijk.

Nou ga ik er nog wel mee op vakantie dus zal het geluk nog best wel toenemen.

Eigenlijk komt het er op neer dat je met heel veel geld niet echt evenredig veel gelukkiger zal worden. Je bent gelukkig of niet, een beetje lekker in de slappe was is wel fijn, maar verder hoeft het ook niet, geluk is niet te koop.

Hoewel armoede ook niet iets is om dol van geluk de horlepiep te gaan dansen.

Er zijn mensen die nooit gelukkig zullen zijn, ze vinden geluk vanzelfsprekend en herkennen het niet. Gelukkig zijn moet je je beseffen, das wel belangrijk.

Ontevreden zijn bijvoorbeeld, staat het geluk enorm in de weg.

Het geluk najagen door je te baden in luxe? Als je denkt dat je daar vrolijk van wordt ben je pas echt ongelukkig. Neen dat is het ook niet.

In geld zwemmen is fijn, maar bij pootjebaden is nog nooit een mens verzopen.

Tegen alle verwachtingen in heb ik mijn schaapjes nu redelijk op het droge, dus als nu mijn gezondheid, het milieu en de geografische problemen nog een beetje mee-werken/vallen zal de herfst van mijn leven een hele knusse zijn.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1894 Interior with an old man enjoying his pipe and an akvavit. Peder Mønsted (Danish painter) 1859 – 1941  

Judas.                         Minks wekelijkse column 20-3-2024

Het begon allemaal zo veelbelovend, in de wolken waren we.

Ons gezin was compleet, we pasten echt perfect bij elkaar.

Een plek waar ik graag naar terugkeerde en me thuis voelde.

Genietend van onze zalige saamhorigheid vloog deze gouden tijd, kalm en gelijkmatig klapwiekend, langs roze wolken gestaag aan ons voorbij.

Totdat de droom op een nacht wreed werd verstoord door een ijzige gil, welke mij rechtop in bed deed zitten. Of er iemand op brute wijze werd vermoord.

Ik spoedde me naar de huiskamer vanwaar het alarmerend tumult doorraasde.

Daar, voor mijn ogen, een kattenkluwen. De tot nu toe zo vredig samenlevende Pantah en Tijgah waren in een gevecht op leven en dood verwikkeld.

Door mijn, niet te herhalen, verbale uitlatingen, stopte de strijd en stoven de twee kemphanen uit elkaar. Vroeg me bezorgt af of er geen gewonden waren.

Met bonkend hart mijn bed instappend kreeg ik, door een waarschijnlijk doodsbange kat, vanonder het bed nog even wat nagels in mijn voet gezet.

Deze memorabele nacht bleek het startschot van doffe ellende. Naar hoe het kwam kan ik slechts gissen, maar wellicht zit ik er dan nog faliekant naast.

Veel tips, maar als ik die allemaal had moeten opvolgen, had ik een soort huis van bewaring gehad met voor elk van ons een afgesloten kamer. Mijn liefde voor dieren is groot, maar om als een cipier te moeten leven ging me te ver.

Tijgah liep de hele dag als een juffershondje door het huis en Pantah zag er als een heerser op toe dat hij ook niet meer op het bedje zou komen liggen.

Eén moest er weg, besloot ik met een bezwaard hart. Ik had beiden even lief, maar het lot viel op Pantah, de sterkste, elke dag stelde ik de verhuizing uit. De laatste nacht lag Pantah, vreemd genoeg, stijf tegen me aan te slapen.

Ik aaide hem, hij spinde, we sliepen in. Ik voelde me een Judas, hij zou blijven.

De dag er na weer bonje. Ik hakte de knoop door, Pantah ging vandaag weg.

In zijn nieuwe huis werd hij door het personeel op zijn wenken bediend.

Hij ging op onderzoek uit en voelde zich, zo te zien, al gauw heel erg thuis.

Rollend over het parket rekte hij zich genoegzaam uit. De vergelijking met een prostituee kon ik maar nauwelijks onderdrukken, té sletterig van de één naar de ander. Van judasgevoelens had Pantah, zo te oordelen, geenszins last.

Thuiskomend zat Tijgah weer naast de deur om mij te verwelkomen. Hij mag ook gewoon weer op bedje. Uiteindelijk kunnen we allemaal weer rustig slapen.  

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1896 Poster for the tour of Le Chat Noir. Théophile Alexandre Steinlen (1859 – 1923).      

Je kunt wel zien dat de dodenherdenking er weer aankomt.

Langzamerhand worden dan de aanverwante onderwerpen in de media weer successievelijk en onontkoombaar opgeschroefd.

Ik heb niet zoveel meer met dat herdenken, ik word er depressief van, een bezoekje aan Dachau of Westerbork is niets voor mij. Vanaf de jaren 60 zijn er bij mij zat akelige tv beelden op het netvlies gezet. Zat om me een goed beeld te kunnen vormen van de verschrikkingen destijds.

Ik vind wat er toen gebeurd is natuurlijk nog steeds heel erg en onderga die dagen ook met groot respect voor de slachtoffers van de Duitse bezetting.

Ik hou me strikt aan de twee minuten stilte, zelfs wanneer het café geopend is eerbiedig ik die 120 seconden onder het klokgelui op de Waalsdorpervlakte.

De serie “De Joodse Raad” speelt nu. Ik zou, in lijn met mijn bovenstaand betoog, niet meer moeten kijken, hoewel ik er ook al veel over gelezen heb.

Vond het interessant om te toetsen of wat ik gelezen heb ook opgenomen is.

Bijvoorbeeld over de keuze van de Joodse raad om lager- of ongeschoolde Joden eerder op transport te zetten dan hoger geschoolde Joden, een betwistbare keus. Met zo’n serie volgen zak je natuurlijk van de ene laag ellende in de volgende laag. Ik had mijn twijfels, maar ben toch gaan kijken.

Laatst een interview met de oude televisiedokter Rob Oudkerk geluisterd.

Hij is een kleinzoon van David Cohen, de voorzitter van de Joodse Raad.

Hij mocht de serie van te voren kijken en had het er enorm moeilijk mee.

Kan ik me wel indenken, zie je daar je grootvader en je moeder in een film,

in zo’n vreselijke tijd en dan nog eens met de kennis van vandaag.

Lijkt me voor Rob geenszins een leuk serietje met chips en wijn op de bank.

En dan de opening van het Holocaustmuseum in, waar anders dan, Amsterdam.

Zelfs koning Lex was er, ene meneer Herzog en Mark die NAVO-baas wordt.

De koning sprak hoe giftige woorden kunnen uitmonden in een dodelijke dynamiek. “Het is aan ons allemaal om te voorkomen dat antisemitisme leidt tot een orkaan die alles verwoest”. Oké, ik ben het er mee eens, echt wel.

Natuurlijk moet we de jeugd leren dat dat niet meer mag gebeuren, das goed. Maar in de huidige situatie is de uitspraak van de koning wel wat hypocriet.

Want volgens mij wordt deze uitspraak gebezigd op een moment dat er in Gaza ook een orkaan woedt die alles verwoest: kinderen, zwangere vrouwen, bejaarden, onschuldige mensen. Laten we dát dan ook met z’n allen voorkomen.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl 1943 Self Portrait with Jewish Identity Card. Felix Nussbaum.  

‘Gekkenhuis’.                        Minks wekelijkse column 6-3-2024  

Laatst heb ik mijn favo-films weer eens bekeken. Niet in z’n geheel, want daar gun ik mezelf niet echt de tijd voor.

Neen, gewoon ff wat mooie stukjes de revue laten passeren.

Heb de films op YouTube gekocht, dus dat was makkelijk scrollen.

Wat me nooit eerder was opgevallen is dat er een soort van rode draad inzit.

In de films die me het meest raakten waren nl ‘Gekkenhuizen’ de hoofdmoot.

Aanvankelijk schrok ik door het bestaan van deze rare, onbewuste voorkeur.

Een aantal van de door mij gekoesterde films over deze naargeestige oorden:

-One flew over the cuckoo’s nest uit 1975, met de ongenaakbare hoofdzuster Ratched en de imposante indiaan Chief Bromden met zijn fabuleuze uitspraak: “I feel strong as a mountain Mac”. 50 jaar oude film, maar nog steeds top.

-Amadeus 1984, met prachtige muziek en o.a. een glansrol voor F. Murray Abraham als Mozarts rivaal Antonio Salieri, welke op het eind van zijn leven, na een zelfmoordpoging, vanuit het dolhuis zijn versie van het verhaal doet.

-Camille Claudel 2013, over een zeer talentvolle beeldhoudster en muze en zo, van Auguste Rodin. Enfin, Camille wordt, niet voor niets, door haar familie in 1913 opgeborgen in een tehuis voor geesteszieken. In 1915 wordt ze genezen verklaard, de familie gaat hiermee niet akkoord. Ze ontvangt zelden bezoek.

Na een opsluiting van dertig jaar sterft ze in alle eenzaamheid. Wat een in en in tragisch verhaal. Van je familie moet je het hebben zullen we maar zeggen.

-At Eternity’s Gate 2018. Over de laatste slepende tijd van Vincent van Gogh.

Eigenlijk een twee uur durend Van Gogh schilderij. Een in your face portret.

Tis of je op zijn lip zit. De eerste keer zag ik de film in de bios, slechte plek. Thuis in alle rust voor een tweede keer gekeken, toen kwam hij pas echt binnen. Het instituut ‘gekkenhuis’ kwam ook in deze film uitvoerig aan het bod.

Wat mij wellicht onbewust trekt aan deze instellingen is misschien de rust, of het leven gestript van zelfs de kleinste vorm van ladderbeklimverplichtingen.

Was een paar keer in het Van Gogh ‘gekkenhuis’ in zuid Frankrijk, ik heb daar een eeuwenoud lievelingsbankje op de galerij bij de binnentuin, heerlijk zitten.   Op de eeuwige piep in mijn oren en het krekelorkest na heerst hier kalmte. Voor de rest is er zon, schaduw, vegetatie en vliegen er vogeltjes af en aan.

Nou kan ik gelukkig weg wanneer ik wil, dan is het natuurlijk wel even een heel ander kopje koffie. Waar deze gekkenhuisfetisj vandaan komt?

Gaat u het mij maar vertellen. Alleen wel hoffelijk en aardig blijven hè;-). 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1889 The Entrance Hall of Saint-Paul Hospital. Vincent Van Gogh (1853-1890).  

Ik ben een beetje een veelvraat als het om kennis gaat. Nu weer een vierdelige docu over Adolf Hitler gekeken, erg interessant.

Wat ik er wel weer zie is dat als je rücksichtslos durft te moorden je altijd wel boven hen staat die dat niet doen.

Adolf kon dat ook. Hij gaf in de “nacht van de lange messen” (30 juni 1934) opdracht 85 van zijn bloedeigen partijleden beestachtig af te slachten.

Terwijl Adolf wellicht lepeltje lepeltje met Eva van zijn nachtrust genoot, knapte de übermenschen met vierkante onderkaken van de SS dit bloederig klusje gründlich op. Dat hij daarna, voor zijn ultieme droom, nog zo’n twee miljoen mensen over de kling joeg wilde ik toch ook nog maar even vermelden.

Nou zult u zeggen dat bovenstaand relaas oud nieuws is en u heeft gelijk.

Heb geen bang, ondanks de enorme omvang van deze menselijke catastrofe is het slechts bedoeld als ‘bruggetje’ maar het volgend, gerelateerde onderwerp.

Er schijnt ergens een mensenmachine te staan welke zo nu en dan een kwade genius uitkotst, bedeelt met een riskante niet te stuiten bewijzingsdrift.

Hebben we nu weer ene Vladimir Poetin met een heuse Tsarenambitie.

Ook deze durft zonder blikken of blozen tegen de klippen op te moorden.

En uiteraard ook weer voor zijn geliefd volk en vaderland. Bij bosjes stelt hij hen, aan het front, emotieloos bloot aan de bebloede zeis van magere Hein.

Als een roos slaapt hij zelf in zijn luxe paleis lepeltje lepeltje met Alina, een ex-olympische atlete die met hoog niveau en dreigende risico’s wel weg weet.

We raken haast immuun voor al die doden. We wennen er gewoon aan GVD.

Totdat er weer eens een superheld gaat. Jawel Navalny, een gepassioneerde hervormer die voor de duivel niet bang was, zelfs niet voor Tsaar Poetin.

Wat een held zeg. Hij zat al in het buitenland. Met gevaar voor eigen leven ging hij gewoon terug in het hol van de brute, gewelddadige Russische Beer.

Je kon er op wachten, je wordt er nog zo voor gewaarschuwd, beren zijn niet te vertrouwen, beter blijf je uit hun buurt. Maar neen hoor, hij niet.

Navalny’ s liefde voor democratie was groter dan zijn angst voor de dood.

Ik heb te doen met deze dappere man, zijn familie, vrienden en volk.

Helden, het kerkhof ligt er vol mee. Alleen deze moet nog even wachten totdat toestemming wordt verleend door de dictator, als die sowieso komt.

Volgens mij is de dictator bang voor de held, zelfs als de held morsdood is.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1885 Ivan the terrible “First Tsaar” killing his son. Ilya Repin.  

Een feest voor het oog.      Minks wekelijkse column 14-2-2024

 

Als ik mijn Black Beauty-motah parkeer zie ik ze allebei tegelijk met zo’n milieuhoofd snibbig naar me kijken. Alleen aan zijn baard en heur langere haar kon ik zien wie het vrouwtje en het mannetje was. Voor de rest waren ze hetzelfde gekleed. Ribfluwelen broek en een regenparka. Zij had er verstand van, vond ze, en dat mochten de andere bezoekers ook best weten. Ze ratelde aan één stuk door. Hij sprak nauwelijks, knikte af en toe, en streelde daarbij genoeglijk over zijn baard. Ik heb maar een poosje gewacht om me niet aan haar te hoeven storen.

 

Museum Voorlinden, wilde er al eerder heen, maar toch steeds weer voor een museum met, voor mij, logischer kunst gekozen. Door de cadeaubon van Paul en Peggy kon ik er echt niet meer onderuit. Volgens haar moest ik het gaan zien. Ze vond hem echt overweldigend, die expositie van ene Anselm Kiefer.

Ik ben niet zo voor moderne hedendaagse kunst, vind het te vaak belachelijk.

Wel eens het Centre Pompidou in Parijs bezocht. Ook veel moderne kunst.

Er stond een houten café, was kunst, ik voelde me in de maling genomen.

Het gaat er om dat men in je gelooft en je een aannemelijk verhaal bij je kunst vertelt denk ik. Het moet pakken en de mensen aan het denken zetten.

Wanneer een grootgeldmens of een museum met lef in je gelooft word je hot. Stel, Alexander der Nederlanden hangt een echte Jan Lul aan de muur.

Dan denken zijn ‘volgers’ meteen: die wil ik ook en Jan Lul’ s kostje is gekocht.

Zoiets als de kleren van de keizer, maar dan van de koning, zeg maar ff.

 

Net als muzikanten die bekend worden, de ene lukt het wel en de ander niet.

Het gaat er om wie je kent, talent en natuurlijk of je in de kijker loopt.

Kijk, dat van Gogh zo razend populair is komt echt niet alleen door zijn bijzonder levensverhaal en virtuositeit. Virtuozen zijn er zat, verhalen ook.

Neen, zijn schoonzus heeft het zakelijk erg goed aangepakt na zijn overlijden. Er was al wel wat interesse voor zijn werk, maar zonder mevrouw van Gogh-Bonger was het niets geworden. Het gaat om opvallen en goed bevonden worden. En er is natuurlijk behoefte aan kunst, gelukkig maar.

Deze column is meer een lesje kunstgeschiedenis geworden, nou ja, das ook leuk toch, kan je alleen maar wijzer van worden, wie wil dat nou niet;-)

Nog ff over die Anselm Kiefer: ik ben om. Mooie dingen met een boodschap, die je aan het denken zetten. Je moet je er gedwee in laten onderdompelen, dan overspoelt het genieten je vanzelf, en is het een waar feest voor het oog.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1925 Johanna van Gogh-Bonger (Isaac Israëls).  

Applaus.                               Minks wekelijkse column 7-2-2024

Het feest was in volle gang. Het tram tableau vivant draaide zijn rondje om de kerk en de zonnebloemen dansten fluks in hun bak.

De dansvloer stond vol. “Gimmie, gimmie, gimmie a man after midnight” van de Abba’s doet het tegenwoordig erg goed.

Nog twee uren en de zondag door dan heb ik weer 3 dagen vrij, wat een leven.

Naast de DJ booth springen plots de mensen weg van hun statafel. Het water komt met bakken uit de airco. Het is een heus watergordijn. Ondanks dat het gesloten is onthuld het pijnlijk dat ik mijn 3-daags weekend wel kan vergeten.

Hoewel hij te zien was hadden we hier toch te maken met een verstopt riool.

Ofschoon de partykeldervloer gemaakt is om water af te kunnen voeren, dreigde een waterballet, het systeem vond het verstopte riool ook niet.

Beneden en boven iemand achter de bar en DJ Leesbril achter de knoppen werkt altijd perfect, maar bij een calamiteit van deze omvang dus niet.

Gelukkig waren er een per ongeluk wat backuppers in de gedaante van Kell en Mies. Vriend Marcel kwam, tomtiedom, met een vers gestreken overhemd binnen om na een lange werkweek van zijn welverdiende drankje te genieten.

Hij is een echte vriend en voor ik het goed en wel doorhad stond hij vrolijk mokkend met de waterstofzuiger de vloer zo droog mogelijk te maken.

Het koste wat etter en bloed maar de feestneuzen dansten gewoon door.

De wc’s niet meer doortrekken en de mannen boven plassen in de Trekvliet.

Niet milieubewust, maar hoge nood breekt wetten, en ik hoorde het later pas.

“Boomwortels” sprak de ervaren rioolman. “Dwars door de rioolpijp gegroeid. Gebeurt vaker, moet de gemeente voor komen, die zijn verantwoordelijk.

Als dit zo blijft heeft u in no time weer dezelfde verstoppingsproblemen.

Hij propte een slang met een camera door de buis heen. Een en ander deed me denken aan mijn onlangs ondergane darmonderzoek. Ik kreeg er kramp van.  

Gelukkig zag het er bij mij beter uit dan hier in de analen van de Conckelaer.

Morgen komen de snelle gemeentemensen de buis buiten het pand vervangen.   

Er zijn gelukkig nog mensen die niet vies zijn van een beetje mensenmest.

Of wat denk je van hen die met een schep de grond in gaan. En dan nog ff die vrienden en vriendinnen die mij deze avond uit de schijt haalden.  

Mijn 3-daags weekend is naar de knoppen, maar een oprecht applaus voor hen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

     1650? Smell. Michaelina Wautier.