CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Arebeie.                   Minks wekelijkse column 23-8-2023

Arebeie.                   Minks wekelijkse column 23-8-2023

 

Naast de schutting stond aan weerszijden een leeg bierkratje. Deze, door buurvrouw Sjaan nuffig “Berlijnse muur” genoemde, betonnen erfafscheiding moest mijn opdringerige buur stuiten. Eigenlijk behoede de schutting ons van een soort koude oorlog. Ik werd gek van haar deurenplatloperij in die pre-Berlijnse-muur-periode.

Met de nieuwe voordeur-aanbel-methode werd onze band hechter en hechter.

Mag nu achteraf wel stellen dat ik met weinigen zo’n goede band heb gehad.    

Op een goede zomerdag hoorde ik een vreemd gezucht en stak, staand op mijn bierkratje, het hoofd boven de Berlijnse muur uit om poolshoogte te nemen. Daar zat Sjaan met haar knokige knietjes op een handdoekje in de tuin de aarde om te wroeten. Heur lang loshangend haar bedekte de flanken van haar gezicht. Het leek er op dat ze aan het planten was geslagen. Dat was niets voor haar. Ze had zeker geen groene vingers, eerder gele vingers van het onafgebroken roken waar ze tevergeefs iedere dag opnieuw mee stopte.

“Ben je aan het doen Sjaan?” “Arebeieplantje Mink. Komen heerlijke zoete grote arebeie aan, zei die groenteboer op de Mart waar ik ze heb gekocht”.

“Nah, das dan lekkert, zal ik vast broodjes halen en yoghurt?” “Nee joh lijp, das pas volgend jaar of over twee jaar, dat hep ze tijd nodagh. Bakkie koffie gozahtjuh?” “Kom dran Sjaan”.

Diep in de nacht opende ik zachtjes het Berlijnse muur-hek. Ik moest hem ietwat oplichten om het knarsen tegen te gaan, maar traag en met ingehouden adem lukte het zowaar. Met een kolossale bak aardbeien liep ik op mijn tenen tot aan het jonge, wortelschietende, vruchtloze bibberplantje. Behoedzaam strooide ik er een berg rooie rakkers omheen. Slechts een drietal blaadjes piekten er bovenuit. Als een dief in de nacht sloop ik bij het, in valse trots zwelgende, plantje weg. In bed lag ik me, met bonzend hart, nog lange tijd te verkneukelen.

Zonnebadend op de stretcher wachtte ik in spanning af op wat komen zou.

Haar keukendeur ging open, zij op haar kratje, ‘hoof’ boven de muur uit: “Mogguh, jij bent vroeg?” “Ja slecht geslapen, probeer het zo nog ff”.

Ze trok zich terug. Ik spitste mijn oren en hoorde haar scharrelen.

“Krijg nou de tering!” Heel even bleef het stil, ‘hoof’ weer boven de schutting: “Jij lamlul?”. “Wat”. “Ja die arebeie”. “Wellekuh arebije?”  “Ja die berg”.

“Wellekuh berg? Ok, ik haal wel brood en yoghurt”. Mooie tijd met Sjaan.

Tekst: Mink Out.                 Binnenkort Minks 2e bundel: www.conckshop.nl

1875-77 The gardeners. Gustave Caillebotte.  

Lees verder

Weer aan de bak.       Minks wekelijkse column 16-8-2023

 

Dinsdagavond een biljartje gedaan, u weet het misschien nog wel, dat spel met die drie ballen van heel vroeger.

Nou doe ik dat wel vaker met vriend Martin, maar dit keer was het de laatste stuiptrekking van mijn 6 weekse vakantie.

t’ Was natuurlijk niet alleen vakantie, het geeft ook tijd om in een hoop dingen orde op zaken te stellen. Lastige, te lange, wachttelefoontjes, de keuken en de wc’s een extra goede beurt geven, de dansende bloemen in het gareel brengen, de barvloer opkuisen, kortom, te veel om op te noemen.

Zo’n biljartje op het eind van een lange ‘nutteloze’ vakantie is dan eigenlijk een soort extra toppunt, omdat het het laatste beetje vakantieplezier is.

Het geeft een soort dompergevoel dat een mooie periode over is, maar toch is dit weer een stukje dat de vrijheid van de afgelopen tijd nog eens aanzet.

Ik vergelijk het maar ff met een kop koffie waarvan je, bij het aan je lippen zetten, denkt dat er nog een goede slok inzit, maar helaas leeg blijkt te zijn.

Met het kopje nog aan je lippen zie je, scheel langs je neus naar de bodem kijkend, een laatste druppel filtraat richting je mond naar beneden kruipen.

Het is slechts een luttele, koude druppel, maar wanneer hij op je tong uit elkaar spat smaakt hij welhaast lekkerder dan de hele kop.

De koek is op, maar deze laatste kruimel verzacht het tanend genot.

De vakantie was redelijk stressloos. Ik raakte zowaar ontspannen, zeker toen ik die laatste twee weken thuis was. Ik kon stap voor stap bijna alle dingen doen die ik me had voorgenomen en dat bracht een voor mij ongekende rust.

Totdat het werk zich weer aan mij opdrong. Mensen die vroegen wanneer ik weer open ging of belden om weer feestjes of andere dingen te boeken.

Dat gaf me een beetje het idee van twee handen die langzaam maar zeker mijn keel dichtknepen en me snakkend naar lucht deden happen.

Natuurlijk is het goed dat er weer werk binnenkomt, daar ben ik ook heel erg blij mee, maar een pauze was even nodig, het laatste jaar was niet niks.

Ik heb er een zwaar hoofd in om weer te beginnen, zes weken maken die kater zeker niet minder. Nu zult u wellicht denken kap er dan mee. Maar dat is het hem nou juist, stoppen is geen optie, ik hou van mijn winkel en de contacten.

En trouwens, heb geen bang want jarenlange ervaring leert mij dat, na een paar uur aan de bak te zijn geweest, de zin weer helemaal terug is, das zeker.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar opwww.conckshop.nl

   

S.d. Une Partie De Billard. Bérnard Jean.

 

Lees verder

Jong van hart.                  Minks wekelijkse column 9-8-2023

Jong van hart.                  Minks wekelijkse column 9-8-2023

Nou, het was weer zover. Het heerlijk avondje was gekomen.

Het heerlijk stapavondje welteverstaan. Vanwege mijn vakantie kon het. Een oproep in het WhatsApp stapgroepje was voldoende

voor een magere opkomst van drie man inclusief deze schrijvert.

Tis geen spektakel, we drinken een glas en hebben een fijne woordenwisseling.

FF bijpraten, niet iedereen ziet elkaar nog wekelijks dus is dit de kans om de verslapte banden, tot ieders genoegen, weer eens flink aan te halen.

De pilsen glijden in een rap tempo weg en voordat je het door hebt komt uitgerekend Hazes sr. aankondigen dat het de hoogste tijd is, de Farizeeër.

Dan staan we plots buiten, roken wat en overwegen de volgende stap. Veel is er na twee uur in de nacht niet meer open, maar iemand weet nog wel wat.

Entree vijf euro in contanten, de garderobe en het toilet inbegrepen, wat met mijn hoge frequentie van urineren niet eens zo’n hele slechte deal is.

We waren iig binnen, een biertje uit een plastic glas vonden we ook nog best.

Lekkere muziek en een podium vol met dringende, dansende mensen. Zien en gezien worden was hier het devies. Aan de bar bij de ingang moest eenieder die wilde roken ons passeren. “Gimmie, gimmie, gimmie a man after midnight” van de ABBA’s schalde ritmisch uit de speakers. Een paar, aan de te schaarse en te strakke kleding te oordelen, prooi zoekende dames passeerde.

Zij keken naar ons en wij naar hen, “ja muziek van vroeger uit jullie tijd hé” sprak het kippie de voorste. De ballon met het prachtig visioen, toen ze heupwiegend aan kwamen lopen, klapte in 1 keer verwoestend aan flarden.

Door een haag van jongelui liep ik naar de toilet, ze waaierden uiteen en lieten me bijna eerbiedig door. Ik voelde me een soort van alien die zojuist uit zijn vliegende schotel gestapt was. Anderzijds had ik ook wel een gevoel van waardering voor het respect dat mij hier ten deel viel.

Nog even naar buiten om tussen de dranghekken ff een sjekkie te paffen.

Het was druk, maar in het midden was een hele lege plek waar ik in het gedrang naartoe worstelde. Ik wilde de laatste stap maken toen iemand mijn schouder pakte en me, onder de titel meneer, wees op de diepe plas voor me.

Ja, wat doe je dan in zo’n ‘jongerentent’ zult u zich wellicht afvragen.

Nou er is gewoon niet veel voor hen die een dikke tand des tijds ouder zijn.

Je moet eigenlijk een beetje maling hebben aan die alienbehandeling en jong van hart zijn, dan gaat het wel, zo’n nachtje doorstappen.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1823 The Power of Music. Thomas Sword Good (1789–1872).

 

Lees verder

Een verlate kennismaking. Minks wekelijkse column 1-8-2023

Een verlate kennismaking. Minks wekelijkse column 1-8-2023
Sundborn, een afgelegen dorp in Zweden waar de tijd geen haast had. Ooit de woonplaats van Carl Larsson, gevierd kunstschilder.
Tijdens mijn bezoek aan dit gehucht is er in de parochie een expositie van door Carl gemaakte portretten van dorpsgenoten.
Als een tijdmachine brengt deze serie tronies mij terug naar de decennia
van rond 1900, toen hier de olielamp en het paard nog normaal waren.
Prachtige karaktervolle weergaves, we maken kennis met o.a. veldwachter Svedberg, de smid Erik, Daniel de kerkklerk en dominee C.F. Petterson.
Zie je het voor je, Svedberg de veldwachter, die met blinkende knopen, medaille en sabel gewichtig de kabbelende orde in de dorpsstraat bewaakt?
Op de achtergrond klinkt het geluid van hamer en aambeeld waar Smit Erik wellicht het verloren hoefijzer van een paard vakkundig vervangt.
Carl Larsson had ooit over deze smid gezegd dat de man zijn uitstraling eer aan deed. Gereserveerd met af en toe een sprankje humor, hetgeen even vaak voorkwam als het versturen van zijn rekeningen: zo’n eenmaal per jaar.
Dan hadden we de oude dominee Petterson, die voordat de kinderen van Carl gedoopt waren, in het passeren nooit ter begroeting zijn hoed lichtte.
Toen uiteindelijk alle kinderen toch door hem ingewijd waren veranderde zijn houding op slag. Carl mocht hem zelfs oom noemen, ze werden beste vrienden.
En dan Daniel, de kerkklerk, welke een kleinkind en een schoondochter verloor aan de Spaanse griep: een onfortuinlijk lot dat velen trof in die tijd.
Ondanks dat, of misschien wel door dat, hield de man bijna onophoudelijk van de geneugten des leven. Geen kans om wat te vieren liet hij ongemoeid.
Wanneer hij weer eens te ver gegaan was, wist zijn paard al sjokkend de weg naar huis te vinden. Totdat de paardenvoetjes op een maanverlichte nacht niet klonken. Het dorp in paniek, een massale zoektocht werd op touw gezet.
De kerkklerk was in geen velden of wegen te bekennen. En toch, in de morgen bij het kraaien der talloze hanen stonden paard en berijder plots vredig snurkend naast Daniels huis.
Wat anekdotes uit een bekrompen veilige tijd. Ik zat er ineens helemaal in. Het had niets voor mij geweest maar het voelde toch ook wel erg lekker.
Het dorpje is bijna geen spat veranderd, ja de veldwachter, smid, kerkklerk, dominee Petterson en zelfs Carl zijn verhuisd naar het kerkhof aan het meer.
Dankzij Carl’s schilderijen konden we verlaat kennismaken. Prachtig kijkje in een vervlogen tijd. Het was een ware eer deze mensen alsnog te ontmoeten.
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
 

1915 Erik Eriksson. Carl Larsson.

 

Lees verder

Van die buien.                  Minks wekelijkse column 26-7-2023

Van die buien.                  Minks wekelijkse column 26-7-2023

Tijdens mijn vakantiereis door Scandinavië kom ik veel mensen tegen waaronder mezelf. Kan ik dat wel en gaat dat lukken zijn zo van die dingen die ik me met enige regelmaat afvraag.

Natuurlijk moet ik mezelf zo nu en dan een schop onder mijn kont geven.

Als je niet beweegt gebeurt er namelijk niet zo heel veel. Ook bij mij.

Dus wellicht lijkt het voor mensen dat ik op vakantie alles makkelijk doe, maar laat u niet misleiden, ook voor mij is het een hele klus om dingen te gaan doen.

Wel bereid ik het een en ander voor zodat het allemaal wat soepeler loopt.

Nou was het allemaal redelijk luxueus met hotels en een ware Fjordliner, maar daar zou, vanuit Bergen richting Oslo, verandering in komen, want ik ging wild.

Over de E16 naar een met je hoofd in de wolken gebied, zeg maar op een berg.

De desolatie spatte van de foto’s af. Het leek een zeer ruig landschap.

Ik dacht al aan een overlevingspakket met een aansteker en kaarsen en zo.

Je zou, bij gebrek aan een tankstation, de laatste pruttels uit de uitlaat horen reutelen en tot stilstand komen in deze negorij. En dat, bij elke tik van mijn afkoelend motorblok, de hoop op een zacht bed steeds verder wegebt.

Maar neen hoor, tankstations genoeg, goede wegen, geen centje pijn.

Alleen die buien. Om gek van te worden. Met bakken kwam het naar beneden. Kijk, met een regenpak aan is het goed te doen. Alleen mijn handschoenen en laarzen werden drijfnat. Geen probleem, de badkamerföhn is er goed voor.

Neen, tis dat nep-Harley windscherm dat mij in hachelijke situaties brengt.

Druppels zetten zich er op af. Duik je dan een tunnel in (1 van 31 kilometer) heb je door het licht van de tegenliggers talloze zilveren gloeipitjes voor je.

Prachtig gezicht, maar niet in een tunnel met denderende vrachtwagens en zo.

Maar het is volbracht. Veel te laat kwam ik als een verzopen kat aan in het wolkenhotel. Ja die vele buien hé die drukken enorm de pret.

Het laatste hotel viel erg tegen, qua uitzicht dan, had ‘meerzicht’ gevraagd, maar dat was niet helemaal goed gegaan. Het was ook geen kamer waar je je lekker voelt. Goedkoop gemeubileerd. En ik kreeg branderige ogen, stof?

Nog geprobeerd voor een andere kamer, maar er was echt niets aan te doen.

Probeer zoiets voor mezelf te verzachten en dat lukt dan meestal wel.

Maar dit keer, zonder te willen, klapte ik ineens dicht. Depri stemming. De pret was bedorven. Daar zit je dan op je vakantie. Voelde me zwaar klote.

De dag er na gaat het weer helemaal top, maar ja, ook ik heb van die buien.     

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1877 Rainy Day in Paris. Gustave Caillebotte.

Lees verder

Mensen.                                Minks wekelijkse column 19-7-2023

Mensen.                                Minks wekelijkse column 19-7-2023

Mensen, je komt ze overal tegen als je niet uitkijkt, of als je wel uitkijkt. Wij zijn met zovelen dat je niet om ons heen komt.

Nu ik op vakantie in Scandinavië ben, let ik nog beter op ze.

Ik doe dat altijd, maar nu heb ik er nog meer tijd voor.

In musea, hotels, bij de benzinepomp, langs de weg, zeg maar ff overal.

Het gedrag is wat mij bezighoudt en me verbaast, vermaakt of verwondert.

Dat echtpaar waarvan zij duidelijk de hele grote broek aan heeft. Ze geeft het tempo van het schilderijenkijken aan, hij sjokt er sullig achteraan.

Vijf jonge Jutlandse jongens die vanaf het fietspad allemaal lachend hun duimen opsteken, als ze mij op mijn nep-Harley voorbij zien- en horen komen.

Twee vrouwen, waarvan een in mannenkleding met kort kapsel, die me tijdens het passeren onbevreesd aankijken, een blik of ze me willen vermoorden.

Het Indiase paar dat me tijdens met een praatje bij de koffieautomaat van het tankstation uitnodigt om wat nachten bij hen in Stavanger te verblijven.

De nette bedienende meisjes in het Quedens Gaart koffieding in Ribe, waarmee ik een alleraardigste en zinnige dialoog over het horecavak had.

De oude, bebaarde man die in Zuid Afrika woonde, zijn vrouw te vroeg verloor, daarna niemand meer hoefde, behalve dan zijn goedkope halve liters blikbier.

Het prachtige jonge stel dat tijdens de rol-over wasbeurt van hun auto de paringsdrift flink aan het oppoken waren. Ik gaf hem zo’n blik van dat doe je goed gozah en hij gaf mij, achter haar rug, een knipoog zo van: ja toch.

De vrouw die in het museum gewoon aardig was, waarop diens man me met een plotselinge Bokitohouding gelastte om op gepaste afstand te blijven.

Twee verliefden die boven iedereen uit stegen, en niemand meer zagen staan.

De moeder met kinderwagen op het ellelange wandelpad langs de B weg.

Een mooie vakantie met meer plussen dan minnen zullen we maar zeggen.

Das toch mazzel dat je dat kan hebben, ik voel me echt de koning te rijk.

Maar dan zijn er toch nog de andere menselijke dingen die me bezighouden. Over mensen in mijn omgeving die het gevecht van en voor hun leven voeren.

Ik geniet en kan niets of weinig voor hen doen, schaam me zelfs een beetje.

Voor zover jullie er wat aan hebben, in gedachten ben ik regelmatig bij jullie.   

Beetje een rare wending van dit verhaal, het gaat er om harten onder riemen te steken. Mijn, op dit moment, baden in levensvreugde doet me ook aan hun strijd denken, vandaar deze rare wending. Kon het ff niet laten mensen, sorry.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

. 1900 Philemon en Baucis. Ferdinand Hart Nibbrig.  

Lees verder

Een soort van huwelijk.           Minks wekelijkse column 12-6-2023

De zon schijnt hevig, maar het terras is dicht. Ik zet de krukken ondersteboven op de bar. De zonnecellampjes staan binnen.

Eigenaardig, de tent midden in de zomer dicht te gooien.

De oven is weer blinkend schoon en de frituren leeg.

Theedoeken, barmatjes en de feestzaal-tafelbedekking zijn alweer gewassen.

Ik voel me een beetje een verrader maar, ik heb de dikke pauze gewoon broodnodig. Het was een intensief jaar. Niet dat ik er niet blij mee ben, integendeel, maar je moet er ook nog wel wat voor doen, en das veel.

Ik heb het best wel verdiend, qua beloning, maar zeker ook wel qua geld.

Vandaar dat ik ook zomaar 6 lange weken dicht kan, potjandorie nog aan toe.

Zo’n vakantie is top, maar bij dit voor langere tijd opruimen, bekruipt me toch een ietwat melancholisch gevoel. Alsof ik een goede vriendin in de steek laat.

Een relatie van dertig jaar is me nog nooit gelukt, alleen bij mijn winkeltje. Niet dat ze altijd even makkelijk was, ze heeft nog wel eens kuren, maar ze is een beetje, of zeg maar gerust: ze is helemaal, mijn leven en dat is goed.

Ze is een beetje mijn grote liefde. Misschien klinkt dat lonely, maar ik hou op een bepaalde manier van haar. Zo lang als ik kan zal ik bij haar blijven. Behalve dan de komende weken. Om de relatie heel te houden moet ik er ff tussenuit.

 

Om aan het lichte schuldgevoel te ontsnappen maak ik haast. Ik prop de niet verkochte gedroogde worsten in mijn rugtas voor tijdens de reis, en gris een stripje Ibuprofen uit het EHBO-kastje, je weet nooit waar het goed voor is.

Ik moet Tutje (het elektrische autootje) bij vrienden stallen en de Nep-Harley, waar ik mee op vakantie ga, bij een andere vriend uit de garage halen.

Het viltje met de vakantiemelding gaat op de deur en ik sluit de gordijnen.

Nog een ronde door het pand om te checken of alles in orde is. Spoel de toiletten extra door. Mijn voetstappen klinken hol in deze eenzame ruimte. Het is tijd om te gaan, hoorde ik daar een zachte snik? Trek de buitendeur achter me dicht, kijk niet meer om, stap in Tutje en rijd weg.

Wanneer ik even later met de Nep-Harley weer langsrij werp ik nog een blik op mijn liefde en hoor denkbeeldig: wees voorzichtig en kom weer heel terug. Als antwoord beloof ik plechtig dat te doen, tis net een soort van huwelijk.

Dan geef ik gas en rij met mijn kop stoer in de wind mijn vakantie tegemoet.

Ja, ik zal Tijgah, Pantah en Den Ouden Neel natuurlijk ook missen, maar op hen wordt gepast. Ok, ik zal iedereen missen, nou ja, iedereen:-).

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  2022 Interieur Café de Conckelaer. Dimitris Voyiazoglou.

Lees verder

Vervelend dik ventje.          Minks wekelijkse column 5-6-2023

Het zijn drukke weken voor de Cafébaas van de Conckelaer.

De Conckelkelder is dik twee weken gekaapt door een berg basisschoolverlaters die wel een feestje hebben verdiend.

Tis een hele klus, maar het blijft enorm leuk om te doen met die woelwatertjes in allerlei soorten, maten en kleuren.

Op die leeftijd zijn ze over het algemeen oprecht, spontaan en enorm eerlijk.

Het gaat om vertrouwen winnen. Das lastig als man van 66, maar lukt altijd.

Ok, een enkeling daargelaten, maar daar kan ik dan weer niets aan doen.

Om dat vertrouwen te winnen heb ik zo mijn doortrapte methodes.

Ik begin met een praatje over wat niet kan en mag en waarom dat dan zo is.

Niet pesten en vechten, flesjes en zakjes chips wanneer leeg terug op de bar.

Niet naar buiten en noem mij geen meneer, maar DJ leesbril of gewoon Mink.

Dan komt het staatsieportret, eerst een met braaf zwaaiende kinders en dan eentje met, op mijn aandringen, heel provocerend de middelvingers omhoog.

Nou, ik kan u vertellen, die laatste foto schept al snel ietwat van een band.

Er is natuurlijk geen normale leerkracht/opvoeder die dit zou voorstellen, dus iemand zoals ik, die dit niet afkeurt, maar juist leuk vindt hoort er zeker bij.

Een tweede manier is, bij het doen van een verzoekje hun naam vragen en die van mij herhalen. Het kort, doch gezellig samenzijn in de DJ booth wordt afgesloten met een boks. Na zo een actie kan ik echt niet meer stuk.

Het gaat natuurlijk niet altijd van een leien dakje. Jaren geleden was er een vervelend dik ventje. Ik zag het meteen. Bij binnenkomst let ik daar op.

Billie Turf zette de andere kinderen onder druk niet te gaan dansen.

Om zijn plan kracht bij te zetten deelde hij sneaky wat stompen uit.

Ik stapte op hem af en snauwde hem toe mij te volgen de tuin in.

Hem, in plat Haags, uitgelegd dat wat hij deed niet in mijn belang was, en dat ik hem er uit zou gooien wanneer hij van plan was er mee door te gaan.

Hem wel beloofd dat als hij mee deed hij wellicht mijn hulp DJ mocht zijn.

Toen we vanachter de tuindeur weer de zaal inliepen vroeg de juf wat ik daar met het kind moest. Mijn antwoord: “Iets wat u wellicht in het begin van het jaar had moeten doen”. Ze vond mij daarna niet meer zo heel erg aardig.

Ik heb nog nooit zo’n goeie hulp DJ gehad. Het bleek een heel fijn gozahtjuh te zijn. Hij had alleen ff wat extra aandacht nodig. Het werd een topfeest.      

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1640-52 Gerard Andriesz Bicker. Schilder: Bartholomeus van der Helst.    

Lees verder

Sinds 1993                           Minks wekelijkse column 28-6-2023

Er bestaan meer cafés in Voorburg dan de Conckelaer alleen.

Maar, kan ik u vertellen, d’r bestaan er weinig waar dezelfde eigenaar al zo’n 30 jaar de scepter zwaait, of de tap opendraait.

Neen, er is er maar een, zult u wellicht begrijpen, en wel meteen.

Een kleine doch hardnekkige irritatie heeft zich diep in mij vastgezet.

Tis geen onoverkomelijke ramp, maar ik sta er mee op, en ga er mee naar bed.

Tis café Heeswijk die de Conck de loef afsteekt, hetgeen mij licht ontstelt.

Het loopt sedert 30 jaar zwaar voor, vijf maanden maar liefst en welgeteld.

Een cafébaas heeft ook niet het eeuwig leven naar ik ten zeerste mag hopen.

Maar om met Magere Hein als trawant te winnen zal ik u zeker niet verkopen.

Een inhaalmanoeuvre op een andere wijze dan stoppen kan ik me niet indenken.

Maar Petra en Raph zitten nog wel stevig in het zadel al dat bier te schenken.

Nou neem ik met een gniffelend genoegen sporen van horecaslijtage waar.

Maar als ik dan na weken check, zijn ze op miraculeuze wijze nog steeds daar.

Onverwoestbaar ploegen zij vrolijk en met de meesten op goede voet voort.

Petra met een klein wijntje en Raph met wat gerstenat, zoals het hoort.

Echte mensen met voor eenieder een luisterend oor en passende raad.

Waar het, zoals het een goede uitbater betaamd, niet alleen om centen gaat.

Dertig jaar staande blijven in het horecavak is waarachtig geen sinecure.

Maar deze twee types hebben zich bewezen, hen leg je niet snel in de luren.

Als concullega’s kan ik het best met ze vinden, zie ze zowaar als vrinden;-).

We lenen flessen, glazen, vilten, en nog veel meer heen een weer.

Beter een goede buur dan een verre vriend, begrijpen we meer en meer.

Van gulden naar euro, van 16 naar 18, een financiële crisis, het rookverbod,

corona, en het energieaanbod. Het waren bange en barre tijden, god o god.      

We hebben een verschillende tactiek van werken en dat is ook goed.

We tippen en leren elkaar al zo’n dertig jaar en dat is hoe het moet.

We lopen elkaar niet onder de voet, maar drinken we een glas, voelt dat goed.

Raph, Petra, hoop dat jullie nog lang en gelukkig 5 maanden voor zullen lopen.

Wat betekent dat we voorlopig geen pils van alleen ons AOW hoeven te kopen.  

Betreffend deze verrekte voorsprong in maanden, ik ben niet bij machte.

Er zit niets anders op vol van smart toe te zien, en geduldig te wachten.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  1888 Nachtcafe in Arles (Mme Ginoux). Paul Gauguin.  

Lees verder

Geen pap meer zeggen.       Minks wekelijkse column 14-6-2023

Geen pap meer zeggen.       Minks wekelijkse column 14-6-2023

 

Terwijl ik op een cafétoilet, met een straal afgewerkt bier een ingebakken bromvlieg uit het porselein tracht te pissen, hoor ik een aanspreekvorm die me aan het denken zet.

Het was de volwassen dochter van een vriend die hem bij zijn voornaam “Arie” noemde. Nou moet eenieder dat lekker voor zichzelf weten maar tijdens het eenzaam potje plassen stond ik er (gelukkig;-) even bij stil.

Hoewel het in vroeger jaren bij veel VPRO/VARA gezinnen al redelijk gewoon was, is het dezer dagen toch wel weer een trend, dat bij voornaam noemen.

Toen ik terug op mijn kruk, het verse bier weer naar binnen klokte, sprak ik vader en dochter er op een, naar mijn idee, vermakelijke manier op aan.

Volgens beiden was het “pap” zeggen alleen van toepassing wanneer een gunst geleverd moest worden, zoals bij de afgelopen fietsketting eerder die avond.

Kijk, nou was deze leuke meid geen tiener meer. Maar ook, of juist in die leeftijdsklasse is het tegenwoordig wel heel erg gewoon, dat voornaamgedoe.

Het komt bij mij een beetje over als een linke shortcut naar volwassenheid,

het gelijk willen zijn. Ze staan natuurlijk ook te dringen die wereld van (ons), de gevestigde orde, over te nemen en dan is naamsnivellering een must.

En ach, what’s in a name, dat dan weer wel. Als je met een titel respect af moet dwingen ben je zeker geen goede leider, lijkt me zo.

Laatst was ik getuige van een duidelijk geval van huiselijk leiderschap.

De tienerdochter des huizes wilde op zondagavond voor de derde keer dat weekend lekker met haar vriendinnen gaan stappen in de grote stad.

Dat vond de zilverrug niet zo’n heel goed idee en hij zei, weliswaar ruim onderbouwd: “neen”. Een koele stilte viel, als blikken konden doden. Ondanks de verzengende zomerhitte daalde de temperatuur rap. Als getuige voelde ik me ietwat ongemakkelijk. Om de kou uit de lucht te halen deed ik een uitspraak in de trant van: “Ja, das knap waardeloos als je geen macht hebt”.

Niet handig, schroeiende bliksemschichten likten mijn persoontje.

De tienerdochter zou de nacht kniezend in haar torenkamertje doorbrengen.

Vader, of modern gezegd Marc, hield de poot stijf, daar hielp geen moedertje lief meer aan.

Trouwens, toen ik na dat bieren thuis kwam kon ik ook geen pap meer zeggen.

Oké ik weet het, een beetje flauw einde, maar ik wist het ff niet meer:-)

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1882 The Daughters of Edward Darley Boit. John Singer Sargent.  

Lees verder

Website by Splendit 2021