CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.

Bierstube.                   Minks wekelijkse column 10-1-2024

Bierstube.                   Minks wekelijkse column 10-1-2024  

Wanneer ik de bierstube binnenkom speelt de hoempapaband Rosamunde. Band is te veel eer, ‘t zijn maar 4 lederhosegasten, maar een sfeertje bouwen kan je aan deze mannen wel overlaten.

Raar idee dat op zo’n gezellige plek ooit een wereldoorlog begon.

Van muur tot muur lange tafels en banken met literpullen bier en vet eten.

Voor mij, met m’n bezettingsangst (mmm in Duitsland wellicht een wat beladen betiteling) is het hier makkelijk, je móét gewoon bij de anderen aanschuiven.

Dus dat zeurstemmetje: ‘zal ik wel bij hen of niet’ houdt eindelijk zijn snater.

Recht tegenover me zit een soort van lone wolf type. Introvert als een sneeuwpop in de nacht wanneer zijn scheppertjes verplicht op één oor liggen.

Hij kijkt me geen moment aan, maar denkelijk heeft hij mij al van top tot teen geanalyseerd om haarscherp te concluderen of hij kan blijven zitten of niet.   

Naast en schuin tegenover me zitten drie Nederlandse koorballen die hun bal zijn zwaar ontkennen wanneer ik hen er, in plat Haags, terloops op wijs.

Toen ik later op FB keek stonden ze wel in rokkostuum hun ballerigheid uitgebreid te bewijzen. OK, een oude foto, het viel uiteindelijk mee.

Na een aantal pullen van dat Munchener bier spreek je toch allemaal dezelfde dubbele-tong-taal, welke je nauwelijks verstaat, maar wel van elkaar begrijpt.

Dolfje-lone-wolfje bestelde schuchter een Bretzel en stopte zijn mobiel in mijn hand, of ik een foto wilde maken. Ik schrok me rot, ‘het’ bewoog.

Door het brilvormig deegwaar heenkijkend leek hij een mislukte komediant.

Zo’n tragikomische clown waarom iedereen behalve hijzelf zich rot lacht.

De kille glimlach, misschien voor het thuisfront bedoelt, was even snel weer weg als dat hij verschenen was, hij kroop weer snel terug in zijn schelp.

Van de schweinehackse, waarvan ik vermoedde dat ik hem toch niet op kreeg, bood ik hem een stuk aan, op mijn vork geprikt. Dacht dat hij hem er met zijn vingers af zou plukken. Nee hoor, hij pakte de vork en stopte hem, met homp en al, in zijn met acne bezaaide dun gelipte mond. Daar zat ik dan met een wellicht besmette vork. Nou wilde ik hem niet schofferen door een nieuwe vork te gaan halen, maar de laatste hap nam ik wel met veel langere tanden.

Daarna had ik toch niet zo heel veel trek meer. Vond het goed zo.

Hij verdween. Met de ex-ballen heb ik nog gezellig ff door gestuiterd.

Nou nog eentje dan, totaal 3 liter bier, heel gezellig hoor zo’n bierstube.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

S.d. The first zip. Olaf Simony Jensen 1864-1923  

Lees verder

100 jaar.                     Minks wekelijkse column 3-1-2023

100 jaar.                     Minks wekelijkse column 3-1-2023

 

Geinscherend draaide DJ Leesbril (ik dus) op feestjes menigmaal het nummer: Over 100 jaar zijn jullie allemaal dood.

Maar er zijn zo van die uitzonderingen. En een van die uitzonderingen is mijn dierbaar moedertje Den Ouden Neel.

Op één januari jongstleden tikte zij zowaar de volle eeuw aan.

Geboren in 1924 als meisje in een arm vissersgezin van vijf kinderen.

Moeder overleed te snel. Vader haalde als visser een schamel loon binnen om zijn vijf kuikens te voeden. Met de pet in de hand, geduldig wachtend totdat de reder zin had te betalen. Een harde tijd, eigenlijk óók een soort slavernij.

De oudste elfjarige dochter Pietje, een kind slechts, deed het huishouden.

Ze woonden in zo’n hofje in Duindorp. In 1940 stapten de Germanen ons land binnen. Dat bleef voor onze “jonge Neel” en haar familie niet zonder gevolgen.

Duindorp moest ontruimd om een invasie zo moeilijk mogelijk te maken.

Ergens in Den Haag was nog wel wat te vinden, niet ideaal, maar wat moet je.

Vier kinderen bracht ze ter wereld: Nelleke, Gerrie, Wimpie en ik, zei de gek: Minkie, de jongste. ‘t Was geen makkie in die tijd van Nederland herrijst.

Nog moeilijker werd het toen ook haar huwelijksbootje op de klippen liep.

Na wat stuiptrekkingen van een zich terugtrekkende ex kwam er dan eindelijk rust in haar leven, voor zover dat mogelijk is met 3 opgroeiende gozahtjes.

Met werkhuisjes en een nieuwe ‘oom’ groeiden we van kolenkachel, wasteil en zwart-wit met 1 net, naar gashaard, douche en kleuren met tiptoets en keus.

Zo deelden Den Rijpe Neel ook mee in ’s Neerlands vaart der volkeren.

Kinderen het huis uit. Tis plots stukken stiller in een huis waar jongeren bij nacht en ontij met aanhang thuis kwamen. De klok tikte ineens hoorbaar door.

Haar broers en zus vallen van de levenscarrousel, en zelfs een zoon moet eerder afhaken. Buren, slager en de bakker van weleer, ze zijn niet meer.

Zat meegemaakt in dit lange mensenleven. Het was me een hele rit.

100 Jaar, hoe krijgt je het voor elkaar. “Nou ja” zegt Den Ouden Neel: “Het duurde even, maar nu is het dan toch zo ver”. Wil je ook 100 worden?

Ik zou gewoon afwachten. Je weet het maar nooit.

    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

 

  

 

1660-65 Old Woman Watering Flowers. Gerrit Dou (Dutch painter 1613 – 1675).

 

Lees verder

Natafelen.                   Minks wekelijkse column 27-12-2023

Natafelen.                   Minks wekelijkse column 27-12-2023  

Heb geen bang, dit is een positieve column. Ben een beetje uit vergeleken met het oorlogvoerende gedeelte van deze planeet.

Neen, ff klaar met dat sombere, ik heb er toch geen invloed op.

Dat facebooken is een crime rond dit soort feestdagen. Duizenden mensen die allemaal hetzelfde doen. We beginnen al half november met de grote kerstboomparade, kleintjes, grote, neppers, enz. Toegegeven ik doe er zelf even hard aan mee maar dan wel tegen de kerst pas, das toch anders, toch? 😉

Dan gaan we elkaar ook nog massaal fijne dagen wensen. Verleden jaar heb ik er nog een aantal met een warm tekstje teruggewenst. Maar je zakt weg in een soort van moeras. Als je er een ‘verwenst’ kan je die ander niet overslaan.

En de volgende ook niet. Het worden er alsmaar meer en meer tot je stikt.

Je hebt er meteen een dagtaak bij. En dan al die reuring in je hoofd.

Dit jaar heb ik het gelaten bij een collectieve wens, en een hartje wanneer iemand mij het een en ander toewenste. Ja, onbeschoft, maar tis niet anders.

Wel heb ik me enorm geamuseerd met het bekijken en vergelijken van kleding, keukens en eettafels. Echt, wat maken sommigen er een spektakelstuk van.

Spektakel in alle vormen dan hè: schoonheid, puinhoop, karig of uitbundigheid.

Het verschil van kleding alleen al. Bij de een coltruien en spijkerbroeken, bij de ander jurkjes, mantelpakjes en zelfs een driedelig kostuum werd geshowd.

Schalen met hompen konijn en pannen vol stoofperen (bij ons vroeger ook).

Opengereten bakken gourmetvlees tussen een wirwar van snoeren op een plastic keukenzeiltje, met de flessen ketchup en mayo her en der bij de hand. De vilten tafellopertjes waren ook erg in trek dit jaar. Lekker makkelijk.

Zelfs een tafel opgedekt met damast, kristallen glazen en tafelzilver kwam voorbij. Dat heeft toch wel wat hoor. Maar dat waren weer geen kalkoen-mensen, meer van die liflafjes op-een-bedje-van types. Ook niks mis mee.

En dan die keukens, de een of er een bom ontploft was en de ander geordend als die van een sterrenrestaurant. Heerlijk al die verschillen, dat is mooi.

Hoe het ook zij, porseleinen kom of plastic spuitfles, coltrui of cocktailjurk, damast of keukenzeiltje, als het maar leuk was, daar gaat het gewoon om.

Dat wilde ik nou gewoon even doen, dat natafelen. Trouwens, ook nog prettig uiteinde gewenst. Doe maar gewoon retourneren met een hartje hoor;-) 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1913 The End of Dinner. Jules-Alexandre Grün (1868 – 1934).  

Lees verder

Valse schittering.               Minks wekelijkse column 24-12-2023

Valse schittering.               Minks wekelijkse column 24-12-2023

Ik houd totaal niet van sieraden, vind het alleen maar lastig.

Verlies, schade, al dat bling bling getuigt vaak van valse rijkdom.

Schittering verhult meestal het zicht op hoe dingen echt zijn.

Mijn ervaring is dat er onder schittering maar al te vaak iets van duisternis schuilt. Behalve bij mijn Black Beauty motah dan, ben jullie voor;-).   

Ik had/heb wel wat schitterende ringen. De eerste was een vriendschapsring, opgedrongen door een mooi meisje waar ik mee liep en zo nog meer.

Heb achteraf het idee dat ze die ring belangrijker vond dan onze vriendschap.

‘t Was denk ik meer voor de status. Al haar vriendinnen hadden ook zo’n ding.

Ze verhuisde naar ver. Al een week na het theatraal, tranen trekkend afscheid, kreeg ik die ring van haar onder rembours per post retour gestuurd.

Ze had alweer een nieuwe vriendschapsring met bijpassende lamlul gevonden.

Dan heb ik nog twee schitterende ringen, een van mijn vader met zo’n ouderwetse gouden glittersteen die schijnbaar van mijn opa is geweest.

De tweede ring kreeg ik van Den Ouden Neel, mijn moeder.

Feit is dat mijn vader en moeder al heel lang gelukkig gescheiden zijn.

Niet tussen tafel en bed, maar als water en vuur. Het grappige is dat deze ringen nu al zo’n veertig jaar gedwongen samen in een doosje in een la liggen.

Geen wishful thinking, gewoon stom toeval. Wanneer ik tijdens een zoektocht dat doosje weer eens open, schijnt mij een valse schittering tegemoet.

En nu zitten we dan bij een prachtige kerstboom met daarin de ster van Bethlehem, die de drie wijzen uit het oosten naar het kindje Jezus leidden.

Die prachtige ster van Bethlehem, welke schittert aan het firmament.

Een beetje die sfeer uit Lawrence of Arabia. Een grote woestijn, wat palmbomen, kamelen en een onmetelijke hemel met veel schitterende sterren.

Laatst een beetje naar Al Jazeera gekeken. Heb het idee dat je daar meer ziet dan bij de NPO. Nutsvoorzieningen in Gaza worden stelselmatig gesloopt. Duizenden doden in een, nog meer, onleefbaar land. Mensen, waaronder veel vrouwen, kinderen en bejaarden, ja zelfs zwangere vrouwen worden van huis en haard verjaagd. Net als Maria en Jozef zoeken ze in paniek naar onderdak.

U snapt wellicht waar ik heen wil, de glans is er wel een beetje af, deze kerst. De ster van Bethlehem heeft een wel erg valse schittering in dit jaar 2023.

Ondanks de sombere teneur van dit stukje wens ik jullie toch hele fijne kerstdagen. En dat het volgend jaar maar weer een betere kerst mag zijn.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

   1902 Verkündigung an die Hirten (Annunciation to the Shepherds).Heinrich Vogeler (German painter) 1872 – 1942.  

Lees verder

De jonge dames Salomon. Minks wekelijkse column 13-12-2023

De jonge dames Salomon. Minks wekelijkse column 13-12-2023

Op mijn 2022 motorrondreis door Scandinavië deed ik het Zweedse stadje Mora aan. Het was, ruim rond 1900, de woonplaats van Anders Zorn. Deze grote kunstschilder had nogal wat positieve invloed op dit gebied en zijn bewoners.

Je kan er het Zornmuseum en zijn huis bezoeken. Wanneer je er voor in de stemming bent kan je ook, net als ik, mijmerend bij zijn graf gaan zitten.

Dat doe ik bij meer schilders wiens steden ik met een bezoek ‘vereer’.  

Daar word ik rustig van. Iets wat ik sowieso heb met kerkhoven. Op zo’n dodenakker, met mijn rug tegen een boom zittend, overdenk ik dan het leven.

De gedachte van ‘voor jullie is het over en ik ben er nog’ dringt zich op zo’n moment altijd aan me op. Het geeft me een soort boost om intenser te leven.

Dan een bezoek aan Zorns huis en het vlakbij gelegen museum. Mooie collectie.

Krijg wel het idee dat hij een beetje een patser was, veel protserige rijkdom.

Ik maakte eerst een snelle fotografeerronde alvorens de schilderijen op mijn gemak te bewonderen, dan had ik alvast de foto’s voor later.       

Bij de 1e rondgang langs de schilderijen, in een rotgang, kwam ik er een tegen waar ik in de 2e ronde zeker beter naar moest kijken.

En eindelijk stond ik er dan voor. Een betoverend aquarel van de gezusters Salomon. Twee zusjes in de leeftijd van 12 tot 14 waarvan er een (Antoinette) zittend in een kleurrijke kimono (Japonisme, was mode). De ander (Jeanne) staat er half achter. Ze frunnikt aan het haar van de zittende zus.

De blik van Antoinette is dromerig en ondergaand zoals iemand kan kijken wiens haar gedaan wordt. Jeanne glimlacht licht tijdens de geconcentreerde haarkloverij. Levensecht, je kan ze als het ware zo aanspreken.

 

Van zo’n schilderij krijg ik geen genoeg, magnifiek weergegeven, en dat met gewoon waterverf. Die Anders Zorn kon wel wat meer dan naakten schilderen.

Naast het schilderij een bijschrift. Jeanne werd oorlogsweduwe in WO 1 en in WO 2 werd ze door de nazi’s vermoord, ze was joods. Een treurig einde voor een leven dat zo veelbelovend begon. Tragisch dat extreme oorlogsgeweld.

Over extreem oorlogsgeweld gesproken…… Nou ja, vul de rest zelf maar in. Nederland onthoudt zich van stemming bij een VN motie van staakt-het-vuren in Gaza, het zal wel politiek zijn.………… maar ik vind het een slecht voorbeeld.

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1888 The Misses Salomon. Anders Zorn (Swedish painter, sculptor and printmaker) 1860 – 1920.  

Lees verder

Klaar met dat ouwe viezerik. Minks wekelijkse column 6-12-2023

Klaar met dat ouwe viezerik. Minks wekelijkse column 6-12-2023

Wellicht denkt u wat een stuitende titel: Klaar met dat oude viezerik. Welk een gedachte er achter zo’n titel schuilgaat

zal ik u in deze column proberen uit te leggen.

Kijk, dat oud, daar kan ik wel wat mee. Dat is gewoon een duidelijk gegeven.

De leeftijd vordert gestaag en daar doe je als mens niet zo heel veel aan.

Dat vind ik eigenlijk wel erg, maar ik doe mijn best om kalm te blijven bij de wetenschap dat mijn jaren als het ff tegenzit toch wel redelijk geteld zijn.

Maar dat mannen, op een bepaalde leeftijd, schoonheid niet meer mogen waarderen zonder ouwe viezerik of snoeper te worden genoemd steekt me.

Op een party, ik gedroeg me als (gast)heer, kreeg ik van een gozer te horen dat ik dat zeker wel lekker vond: al die mooie jonge vrouwen om me heen.

Ik stond perplex. Natuurlijk was de schoonheid van sommigen me niet ontgaan, maar dit was een rare opmerking die ik pareerde met: ”Hoezo?”

Ik voelde me gediscrimineerd. Alsof ik dat niet meer mocht, dat mooi vinden.

Wellicht moest ik bij het naderbij komen van een mooi mens mijn gezicht afwenden en al buigend achteruit deinzen, zo van sorry dat ik u heb gezien,

gelijk slaven (lees inferieuren) dat deden ten tijde van het Romeinse rijk.

Een ander voorbeeld. Ik ben gek op schilderkunst, im- en expressionisme.

Nou wil het geval dat de meeste schilders mannen waren, daar kan je nu emancipatie-technisch, al zou je willen, niet zo gek veel meer aan doen.

Dus die mannen schilderden maar wat graag……. u raadt het al, vrouwen.

En nog liever schilderden de meesten deze vrouwen ook piemeltjenaakt:-)

Het zal u dan ook niet verwonderen dat er veel vrouwelijke “naakten” bestaan.

Dus laat ik iemand mijn digitale collectie zien, en toevallig Anders Zorn, een vermaard naaktschilder van Zweedse vrouwen. Random gekozen. Zegt hij: “ja ik begrijp jouw liefde voor de kunst, ouwe snoeper, al die naakten”.

Wel verdomme, daar kwam mijn adoratie voor kunst echt niet vandaan.

Om deze irritatie van mij af te schrijven dit verhaal. Mijn fascinatie voor het vrouwelijk schoon is nog steeds springlevend, das nooit anders geweest.

Het zal door het toenemen van mijn jaren, denk ik, ook niet snel afnemen.

Wellicht heeft dat teen en tander te maken met de man die in mij huist en van geen wijken wil weten, maar geen ouwe viezerik wil heten. 

Ik ben niet raar, geen gevaar……. Ouderenemancipatie noemt u het maar.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

      1902 Een Eva. Anders Zorn 1860 – 1920.

Lees verder

Geen kattenpis.          Minks wekelijkse column 29-11-2023

Geen kattenpis.          Minks wekelijkse column 29-11-2023

Zelden zit ik op mijn bank, ja die van dat stel, tv te kijken.

Meestal zit ik vanachter mijn bureau, op drie schermen tegelijk dingen te doen. YouTube en de boekhouding bijvoorbeeld.

Maar goed, deze keer nestelde ik me, met een flink bord eten, op de bank om via het journaal de vreselijke ellende in Gaza te observeren.

De plaid zat wat rommelig, dus trok ik die strak door hem tussen de kussens in te frommelen. Voelde ik nou nattigheid tussen die kussens?

Gvd (afkorting voor Godverdomme en gadverdamme, kies maar wat bij u past). Ff ruiken en ja hoor, kattenpis en niet zo weinig ook, het dreef er van.  Langzamerhand voelde ik nog meer nattigheid. Maar dan de nattigheid uit de u wellicht bekende categorie mentale achterdocht. Zo van “het zal toch niet”.

Daar ging mijn etentje. Tegen de katten (Tijgah en Pantah) mocht ik van de asielmoeders niet straffend optreden, dus hield ik me zo goed als mogelijk in, maar als blikken konden doden had me dat een hoop kattengrit en voer bespaard. Ze vermanend toespreken was echt het maximale wat ik kon doen.

Oorzaak? Ik denk de spanning tussen de twee, ze vochten elkaar de laatste weken de tent uit. Na een dertienjarige oorlog tussen mijn vorige katten had ik het asiel uitdrukkelijk om vriendschapskatten gevraagd. Dus ik kreeg Pantah en Tijgah, ze zweerden dat deze twee aan elkaar verknocht waren.

Mijn privé-dierenarts wist, na een ‘zeer laat op de avond telefoontje’ raad.

Twee kattenbakken omdat er strijd was, wellicht durfde de zwakste niet meer op de bak en zocht hij zijn opluchtende heil in de plooien van mijn pas opnieuw bekleedde en zwaar gekoesterde bankstel.

Een elektronische verstuiver met kattennestgeur kon ook nog wel eens helpen.

Door die vertrouwde moedergeur zouden ze weer poeslief met elkaar omgaan.

Kamerdeur dicht, maar ’s morgens wéér een flinke plas, nu op de keukenvloer.

Ik wilde er alles aan doen, maar als dit niet ophield zouden onze paden toch echt scheiden. Ik ging niet in een kattenpishuis wonen. Zo ver reikte mijn dierenliefde nu ook weer niet. Al dweilend controleerde ik het kattenluik.

Hij klemde, ging niet meer naar buiten open, gewoon kapot. Lamlul.

Voortaan misschien eerst ff checken bij onraad. Niet eerder meegemaakt.

Bestelling: 2 x kattenbak met hoge rand, elektroniche nestgeursproeier met navullingen, nieuw kattenluik. Dik 150 euro, eindelijk geen kattenpis.     

Tekst: Mink Out.                          Nieuwe bundel komt volgend jaar.

    Twee katten, blauw en geel. Franz Marc (1880 – 1916).  

Lees verder

’t Komt voorbij.          Minks wekelijkse column 22-11-2023

’t Komt voorbij.          Minks wekelijkse column 22-11-2023

Een piano speelt enkele tonen down tempo. Eenzame tonen, ja een beetje dreigend zelfs. Hij kijkt nog even in de coulissen, ze knikken hem bemoedigend toe. Dat melkmuiltje barst straks in janken uit denk ik. Stiknerveus komen zijn eerste klanken.

Een shot op zijn vriendin die het janken eerder te pakken heeft dan hij.

De zijkant-supporting-mannen trekken haar uit het tranendal op het droge.

En daar staat hij dan, on his own. De eenzaamheid galmt langs de jury en het veelkoppig publiek. Je ziet ze meevoelen in de tragiek van dit lied.

Zijn handen haken in elkaar of rond de microfoon om het trillen te maskeren.

Na een paar seconden lijkt hij een traag openende bloem die met zijn uitbundige kleurenpracht zijn toeschouwers weet te binden.

Dancing on my own heet het nummer dat hij omvormt tot een waar kunstwerk.

Het publiek staat met tranen in de ogen. Bij vlagen klinkt opbeurend gejoel. Verwonderd laten ze zich door zijn plotselinge professionaliteit overvallen.

In zijn helder blauwe jongensogen is geen spoortje vrees meer te bekennen.

Uit het niets staat hier gewoon een megaster met een fabuleuze stem.

Dan is het klaar, iedereen gaat staan. Gejuich buldert door de studio.

De zanger, Calum Scott, wrijft vertwijfelt door zijn haar, hij is verbijsterd.

Dan is er dat moment, jurylid Simon geeft een klap op de gouden buzzerknop.

Vanuit de coulissen stormt de vriendin op de zanger af, ze omhelzen elkaar.

Gouden snippers vallen op het paartje dat zich, als bange resusaapjes, aan elkaar vastklampt. Het publiek staat bijkant op de stoelen. Zachte muziek.

Een ontlading. De emoties nemen de overhand. De hele zaal schokschoudert. Zelfs bij mij staat het zielsgelukkige “jumping in my shirt gevoel” te dringen. Zouden ze zich, staand in de gouden regen, beseffen dat hun leven vanaf nu een totaal andere wending krijgt? Kunnen die benen de weelde wel dragen.

Zou jammer zijn, het leken me van die echte ‘met de voeten op de grond’ mensen die naast je wonen en af en toe gewoon een bakkie komen doen.

**Tijdens het checken van dit stukje blijkt het filmpje al van 2016 te zijn.

Calum blijkt het goed te doen, het was zeker geen one day fly.

Hoe het met die vriendin is afgelopen weet ik niet, maar de zanger is openlijk voor zijn homoseksualiteit uitgekomen. Al met al een mooi verhaal toch.

Naar wat ik kan vinden is de man wel lekker normaal gebleven, gelukkig maar.  

Ik kijk nooit naar dit soort programma’s, maar het komt gewoon voorbij hé.

Tekst: Mink Out                           Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.n

 

Ca. 1623 Singing Zinc Player. Gerrit van Honthorst (Dutch painter and draftsman) 1590 – 1656.  

Lees verder

Onderweg naar Bali.   Minks wekelijkse column 15-11-2023

Onderweg naar Bali.   Minks wekelijkse column 15-11-2023

Ik kreeg een berichtje van Jo en Joop. Ze waren op vakantie en dat wilden ze me graag even mededelen, toch aardig, was het niet dat ik Jo en Joop nog nooit in het echt gezien had.

Wel heb ik ze wellicht een keer, in mijn onstuitbare hunkering naar nog meer lezers, ooit toegevoegd aan mijn gewaardeerde vriendenkring.

Mijn Facebook vriendenkring welteverstaan. Met velen van deze “vrienden” heb ik wel een soort van band. Zo wissel ik van gedachten met mensen van over de hele westerse wereld. Die andere wereld wantrouw ik, na wat missers.

Neen, niet van die Russische golddiggers waar enkele van mijn mannelijke leeftijdsgenootjes aan ten prooi zijn gevallen. Natuurlijk waren ze verliefd, zij op zijn geld en hij op haar jeugdigheid die hem al ruimschoots ontglipt was.

O ja, later stuurde Jo en Joop ook nog een tweede berichtje. Zouden ze zowaar toch wat meer sociaal willen participeren in de sociale-media-vijver?

Neen hoor, met een kokosnotencocktail in de hand, deelden ze ons, miezerige thuisblijvers, mee dat het afzien was in de zon van hun Balinees palmenstrand.

Ik heb er niet zo’n probleem mee als dit soort grappen komen van regulars, zeg maar ff mensen die vaker wat te melden hebben, maar dit riekt toch wel zwaar naar mensen de ogen uitsteken. Je hoort nooit wat van ze, en nu ineens?

Ik heb Jo en Joop subiet ontvriend, dat zal ze leren. Het terugkeergeluk vanaf het paradijselijk Bali van deze engbekken blief ik niet meer.

Het zijn zo van die irritaties die je op FB tegenkomt. Ik heb er nog steeds veel gein in, maar er zijn van die dingen waar ik van denk, pppfffftttt.

Bovenstaande is er wel een met stip in mijn top tien van: moet dat nou?

O ja, ook van die foto’s die men allang deelt, waar maak je je druk om man?

Denk je nou echt dat die tronie van jou of mij ooit op de cover van de Life Magazine zal prijken? Mocht je willen. En foto’s van de kleinkinderen? Ik zou er van die smileys opplakken om herkenning te voorkomen, wel belangrijk toch.

Kom op, dat fotoverhaal en dat delen door FB? Dat delen doen de meesten van ons zelf al. Dat plakken en kopiëren van dat bericht ter voorkoming daarvan is al jaren een grote hoax, HOU ER MEE OP, TIS NIET NUTTIG!

Je moet volgens mij alleen beslissen of je € 30 wil betalen voor reclamevrije FB of gratis wil, zoals het al jaren is. Of je stopt er gewoon mee, dat kan ook.

Neen, die kokosnootfoto van Jo en Joop op dat strand van Bali, die zal zeker de voorpagina halen, en dan net nu ik ze ontvriend heb, das wel jammert.

  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1896 The Lonely Ones (Two People). Edvard Munch.  

Lees verder

30 jaar een Café.       Minks wekelijkse column 8-11-2023

30 jaar een Café.       Minks wekelijkse column 8-11-2023

“Ja we gaan het vieren” zegt Kell. “Waarom?” pareer ik. “Feestjes vieren is mijn beroep, ik heb er al zat dacht ik zo”.

“Neen, dit laten we niet voorbij gaan. 30 jaar is een mooi aantal”.

Ja tis zeker een aardig aantal. 30 kerstbomen, 30 oud en nieuws, 30 lentes, 30 zomers, 30 herfsten en 30 winters. Die eerste dag zit nog in mijn hoofd als was het gisteren. Voelde me als een kat in een vreemd pakhuis. Wist amper waar het bier stond, wat een hel.

Nu weet ik alles van dit pand. Ik herken ieder geluidje, hoe miniem dan ook.

Eigenlijk ben ik de verpersoonlijking van dit café of andersom. Mijn karakter zie je terug in dit pand. De lach, de traan, de straffe hand, de losse pols. Het petieterige, het groteske, de accuratie en de chaos. Je zou het niet zeggen, maar deze cafébaas lijkt toch ook wel verdomd veel op een echt mens.

Zit nu aan 2 miljoen pilsjes. Niet opgedronken, maar getapt. “Niet allemaal zelf”, sprak een hulpstuk laatst bijgoochemig. Ja, met die wijsneuzen ga ik ook al 30 jaar door de bocht. Nu anders dan toen, maar het lukt nog steeds.

Soms een crime, maar zonder hen zou de Conckelaer niet meer bestaan. Je hebt mensen nodig, alleen gaat het niet. Bij deze een dikke bedankt voor hen.

Moet er ook wel ff bij zeggen dat ik aan de meeste enorm veel plezier beleef.  

Ook ff een pluim op de hoed van de mensen die kwamen voor het laven en snaaien. Ik noem ze expres mensen en niet gasten of klanten. Gasten laat je niet betalen, en klanten past niet zozeer bij de gezelligheid die ik nastreef.

En dan de buren, die bedank ik ook. De slechtsten zijn gelukkig allang weg en met die van nu kunnen we het goed vinden. Das een pak van mijn hart.

Ook voor de leveranciers en goedgezinde overheden: hartelijk dank.

 

Heb je wat met de Conckelaer, kom dan vrijdag 1 december vanaf ong. 21.00 uur langs en hef met ons het glas op de volgende dertig jaren. Graag Liever niet op een manier zo van: “Die heb ik lekker van die kroegbaas te pakken”, want op dat soort mensen zit en zat ik nooit te wachten”. Ik wil mensen om me heen die als vrienden zijn, met respect voor mij, de hulpstukken en elkaar.

Nog even dit: in april word ik 67, een ander gaat met pensioen, dat is ze van harte gegund, maar ik blijf. Gesteund door de AOW zilvervloot red ik me wel.

En ik wil toch wel heel erg graag die Heeswijk Petra en Raph inhalen;-).

Zoals Astrid zong: “Ik doe wat ik doe” en liefst nog maar eens 30 jaar.   

 Tekst: Mink Out.                         Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

    1883 La Brasserie. Jean Béraud.    

Lees verder

Website by Splendit 2021