Krak, krak, krak.                Minks wekelijkse column 28-9-2022  

Het was een heel gesjouw die trap op, maar ze begonnen bij de 1^e etage. Dan werd het naarmate ze verkochten steeds lichter.

Een lift ontbrak in deze 3 etages hoge flat met zijn uitzichtloze galerijen, die zich over de hele lengte van de straat uitstrekten.  

Peter knipoogde bemoedigend naar zijn maat Kees, stopte het hemd in zijn broek, haalde de handen door het haar en belde bij de eerste woning aan.

Truus, in peignoir afgetopt met warmwaterkrullers, deed geeuwend open.

“Leâh jassie kaupe buâhvrâh, helluf van de près”, sprak hij joviaal leunend op een rolcontainer vol leren jassen, voorzien van prijskaarten en labels.

Vannacht hadden ze de partij weggehaald, nu op zondagmorgen snel verpatsen. “Jezus Peet, dach eâhs dat ut de Jehova’s getùige warûh. Zeikâh gestaule?”

   

**Ik ga niet in het Haags verder, u begrijpt nu wel dat het Hagenezen zijn**

“Nee buurvrouw tis goudeerlijke handel. Winkel ging failliet, droevig verhaal. Vandaar dat we ze voor een zeer aantrekkelijke prijs kunnen verkopen”.

Terwijl Peter zijn verkooppraatje afdraaide hield Kees een (schuin) oogje op de straat om bij een verstoring van de markt tijdig in te kunnen grijpen.

“Tussenhandel” en consument deden beiden goede zaken. Peet en Kees een uitpuilende knip en een groot gedeelte van de flat liep er voor weinig goed bij.

   

Op het bankje onder de palmbomen van de beschilderde blinde muur zat een select aantal flatbewoners in een wolk van leerlucht gezellig bij elkaar.

Daar kwam de wijkagent de hoek om gekuierd en sloot aan bij de groep.

De penetrante lucht en de glanzende jasjes deden hem informeren naar een eventuele leerkraak in de binnenstad het afgelopen weekend.

“Tis toch wat hé. Sommige mensen doen echt alles voor geld. Nee, nee, als we iets geweten hadden zouden we het jou wel vertellen toch Joop, sorry”.

Niemand sprak, zo ging dat in deze louche doch hechte buurt.

Ze hielden het kort en taaiden stuk voor stuk af richting de flat.

Het enige dat de wijkagent nog hoorde was het krak, krak, krak van het kraakleer ‘hoogstwaarschijnlijk’ afkomstig van de leerkraak.     

    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

                                      1890 Prisoners exercising (or Prisoners’ round) (after Gustave Doré). Vincent van Gogh.  

De twee T’s.                        Minks wekelijkse column 21-9-2022

Na het verliezen van de drie T’s (mijn katten Truus, Trees en Toon), God hebben hun ziel, was mijn huis plots zielloos.

Bij binnenkomst stortte ik me niet jankend van eenzaamheid op de keukenvloer, maar het was gewoon geen echte thuiskomst meer.

Eerst op vakantie en daarna rustig een setje tweede-kans-katten opsnorren. En dan twee katten die vredig met elkaar kunnen leven en niet zoals Trees en Truus, die in mijn bijzijn 16 jaar bonje hadden. Dat hoef ik niet meer.

Kittens zouden bij mij niet werken. Te weinig in huis om ze zindelijk en sociaal te krijgen. U merkt wel dat er goed over was nagedacht.

Bij de Stichting Haags Dierencentrum zaten er wel wat. Had allemaal skinny najaarskneusjes verwacht, maar deze hier zagen er uit als Hollands welvaren.

Heb vaak te doen met thuisloze wezens, mens of dier. Moet altijd ff slikken, zal met mijn ver, donker, verdrongen verleden te maken hebben denk ik.

Eigenlijk wilden ik ze allemaal, maar dat werd echt te gek. De alleraardigste katten-expert-juffrouw had al een mooi duootje voor me rondlopen.

Een set echte knuffelkatten. Het ging haar aan het hart, een goed teken.

Voelde me een beetje een slet (ok wokers, echt gezocht naar de mannelijke tegenhanger maar die klonk niet choquerend en krachtig genoeg, sorry). Nauwelijks een paar maanden geleden was de laatste van de 3 T’s door zijn schepper teruggeroepen of ik vlijmde al schatje tegen de twee nieuwe sterren. Nota bene een paar uur na de eerste kennismaking al.

Het aaien en kriebelen wordt ook veelvuldig bedreven. Ik ontkom er gewoon niet aan, het voelt toch als ontrouw, ja zeg maar gerust sletterig gedrag.

 

Ik ben een heimelijke babyspamhater maar met mijn twee nieuwe, helder oogige glanskatten moest ik me inhouden om niet nóg meer foto’s te plaatsen.

Zal ze ff voorstellen. Tijgâh is zo’n grote cyperse kat en Tyoma, ik mag Tyo zeggen, is een grote glanzende pikzwarte kater. Ze zeggen dat die ongeluk brengen………Nou kom maar op, al zat gehad, het vat zal nu toch wel leeg zijn.

Nieuwe ronde, nieuwe kansen. We hebben er zin an, ik en de (mijn) twee T’s.  

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

1896 Poster for the tour of Le Chat Noir. Théophile Alexandre Steinlen (1859 – 1923).

Jubelton.                   Minks wekelijkse column 14-9-2022

Onder hen die mijn stukjes wel aardig vinden zullen er zat zijn die bij bovenstaande titel meteen weten waar het over gaat.

Maar de types die denken dat het wellicht een middeleeuws martelwerktuig is waarin onschuldigen jubelend schuld bekenden gokken mis. Ook zij die denken aan een loterijprijs, aangeboden door een plasticfaced BN’er, die als begrafenisondernemer in geveinsde droefenis, wel heel erg intens meegeniet van ‘s winnaars lange tongzoen met vrouwe Fortuna.

Neen, niets van dit alles, onwetenden. Het is een geldbedrag dat u vrij van belasting aan uw kind kunt schenken, zolang deze het besteedt aan een te kopen huis of een studie(schuld). Om precies te zijn is zo’n jubelton nu zo’n beetje een bedrag van 106.671 euro. Geldt alleen nog dit jaar, daarna is het klaar.

Een en ander kwam tot mij tijdens een lang en lekker avondje barhangen.

Rogier, zo’n jongen met zonnepanelen en bijbehorende app, om ook tijdens het bier zijn winsten te kunnen begluren, deed aan deze jubeltonconstructie.

Net als bij die zonnepanelen had hij alles tot op de bodem uitgezocht.

“Die kinderen kunnen geen huis meer kopen met die overspannen woningmarkt. Die ton is dan lekker om ze toch een beetje fatsoenlijk onder dak te brengen.

Ik moet er zelf weer een hypotheek voor nemen, maar tis voor je eigen kind”.

Adries oren spitsten. “Jubelton, hoe zit dat dan? Ik heb zo twee van die kids. De ene zit met een dure studie en de ander met een te duur huurhuis”.

“Dan doen je gewoon twee jubeltonnen”, zei Rogier of het snoepjes waren.

Zijn uitleg was er een waar een accountant nog wel eens een hele grote punt aan kon zuigen. Tussen de tonnen die hier over de bar vlogen door deed de drank gluiperig zijn bedwelmend werk en schoot heldere uitleg al snel te kort.

“Nog een borreltje af dan, nee joh, toch???? “Nou eentje dan, de laatste”.

Het werden er meer, smaakvol weggespoeld door een paar bittere biertjes.

Stoppen is niets maar de angst van gesloopt zijn overwint, we gaan naar huis.

Over een cakewalk cafévloer bereiken we de deur, ieder gaat zijns weegs.

“Mink, ik zie je gozah, was gezellagh”. “Vergeet die jubeltonnen niet Adrie!”

“Morgen eerst ff een lange brakdag doorworstelen, o ja, die jubeltonnen.”  

      

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Tis een zwoele nacht, zo een die de laatste tijd vaak voorkomt. Mijn ramen staan wagenwijd open. Slechts de horren vormen een lichte belemmering, maar dan wel een die mijn rust waarborgt.
De kinderen van de buren slapen, in hun oprukkende ik-weet-het-beter-dan-mijn-oudersdrang, op het balkon schuin boven mij. Ik hoor ze in hun slaap mummel- en smakgeluiden maken. t’ Voelt een beetje alsof ik op hen let.

De eikels vallen vroeg dit jaar. Dit schiet door mijn hoofd na de felle ‘tak’ van een eikel die, zo te horen precies in mijn zinken plantengieter valt.
Zo maak je een dompeltje in fris schuimend zeesop en zo raap je eikels.
Voor dat eikelrapen hoef ik dus niet weg. Ik heb een tuin met eigen oogst.
Waar menigeen zijn bergen druiven, appels of peren in potten probeert te proppen, maak ik wat eikelige wezentjes van een uiterst stompzinnig soort.
Want laten we eerlijk zijn, ze zien er natuurlijk niet uit. Dat we onze prinsjes en prinsesjes skyhigh de hemel in prijzen voor hun gekunsteld geknutsel, is slechts een truc om de bezigheidstherapie zo lang mogelijk op te rekken.

Weet nog wel dat Den Jongen Neel ook vol verwondering was over zo’n groep levenloze apaten, die door haar kleine, trotse Minkie waren gemaakt.
Met of zonder alpinopet en een extra lucifer in hun kont om te kunnen staan op de eiken televisiekast, waar ze zich om een logische reden thuisvoelden.

Ook nog eens een creatieve poging gedaan om een heuse kerststal te maken.
Oké, Jozef en Maria leken wel heel erg op een broer en zus, maar dat kon met de onbevlekte ontvangenis van Maria gegarandeerd geen schade opleveren.
Een echt verschil tussen de os en ezel was met het blote oog ook niet te zien.
Het kindeke Jezus was helaas al rimpelig gelijk een forse bejaarde, voordat de helft van de tijd tot aan de kerstdagen verstreken was.
Het hele boeltje werd prematuur en beschimmeld de vuilnisbak in geflikkerd.

Tja, u was er zojuist getuige van hoe een vroeg vallende eikel tot een heel verhaal kan leiden. Hoop dat u het nog wat vond, het was lastig dit keer.
“De eikels vallen vroeg dit jaar”. Volgende keer beter.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Wat een feest. Minks wekelijkse column 31-8-2022

De regen geselde zijn visparaplu. Zijn dobbertje was nauwelijks zichtbaar tussen de ontelbare kringen die in elkaars vaarwater kwamen. Geen stootje. Somber werden hij en Rinus ervan.
Met dit dobberstaren namen zijn gedachten de vrije loop.
Jaren had hij hier, mijmerend vanachter zijn bureau, naar toe geleefd.
Wat allemaal te doen als het zover was. The sky was the limit.

De receptie was top, een vast bedrag afgemeten aan het aantal dienstjaren.
Een luxe tuinset van de collegae onder elkaar, met twee ligstoelen erbij.
Hij zou er van gaan genieten, lekker fietsen met zijn vrouw op de Spartamet.
Na een poosje viel het pedaleren toch tegen. Ze hadden alle routes meerdere malen gereden. Het werd zowaar een sleur, het ging bijna op werken lijken.
Met zijn kameraden leuke dingen doen. Tja, het werden er steeds minder.
De vriendenkring, van een zich eens onaantastbaar wanende club halfgoden veranderde in een selectie kneuzen. Allerlei kwalen of ‘te jong’ uitgestapt. Voor hen die mazzel hadden, zoals hij, werd de spoeling wel erg dun.

En nu was hij dan een paar maanden ‘pensionado’. Lekker hoor, maar niet heus.
Thuis was de stemming om te snijden. De irritatie nam toe. De hele dag op elkaars lip, het liep hoog op. Ze hadden normaal nooit ruzie. ‘Rustige oude dag’. De herfst roerde zich. Hun riante uitzicht op het park, met tekeer gaande bomen en striemende regen tegen de ruiten, was ook geen pre. Hij moest weg.
Van armoede was hij maar gaan vissen. Een leuke bezigheid als je wat ving.

Zijn mobiel ging over. “Met Jansen. Of ik weer een paar dagen in de week wil werken? Nou ja ik heb het best naar m’n zin zo met mijn pensioen. O, alleen in de herfst- en wintermaanden? Overmorgen al? Nou ja, als ik jullie er mee uit de brand kan helpen. Mijn eigen bureau? Jullie zien me woensdag”.
Zijn dobber schoot weg. Aardig visje aan de haak. Rinus ving hem met zijn snavel handig op en schrokte hem schielijk naar binnen. De zon knipoogde door het opengaand wolkendek. Neuriënd pakte hij zijn visspullen in, groette Rinus en reed fluitend naar huis.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Bij de spoorwegovergang zag ik hem, de strenge chef van de bedrijfsschool. Zijn auto stond als eerste voor de slagboom.

Hij, een gesettelde gladgeschoren heer in kostuum en ik een melkmuiltje met een vlassnorretje en wat overrijpe puisten.

Hij viel me bij toeval op, doordat er een kakofonie van geluiden uit zijn halfopen bestuurdersraampje naar buiten megafoonde.

Jengelkinderen die met snerpende stemmen en schoppende schoenen iets door wilden drukken, waarmee beide ouders het blijkbaar niet eens waren.

Zijn vrouw maakte het gekrakeel compleet door met hysterische stem en rondspattend speeksel te eisen dat ‘hij’ nu toch echt moest gaan optreden.

Ze overstemde bijna de voorbijrazende intercity Den Haag – Groningen.

Ik groette in het voorbijgaan en ging met mijn brommer voor hen staan.

Achterop zat mijn zalige vriendin met haar kersverse billen, verpakt in een nauwsluitende broek met een kort jasje. In de spotlights gezet door de chef. 

Ik voelde dat hij er gebiologeerd naar keek. Dat kon haast niet anders. Welke man zou dat niet doen. De chef was volgens mij geen uitzondering.

En nu stond hij hier bij een slagboom met uitzicht op de billen van mijn Karin. Zou hij wellicht mijmeren dat zijn hysterica er ooit net zo goddelijk uitzag.

Door haar verleidend vlees en zijn oerdrift moest er op stel en sprong getrouwd worden. De pil was er nog net niet. Wellicht wel het laatste motje.

Toen de eerste kleine er eenmaal was kwam er al snel de tweede. Ze eisten alle aandacht op, huilbaby’s, allebei. Hete nachten werden slapeloze nachten.

Natuurlijk hadden ze het goed. Een riant huis, een prachtige stationwagen, dan kon de hond ook nog mee. De kinderen wilde er graag 1, hij kwam er.

Dus aan luxe geen gebrek. Je kon wel stellen dat ze het erg goed hadden.

Maar wat miste hij die tijd van overrijpe puisten, het vlassnorretje dat hij dagelijks nodeloos voor de spiegel kamde. En dan weer gewoon een eenvoudig brommertje met zo’n zalige vriendin achterop met van die heerlijke billen.

“Tuurlijk heeft ze heerlijke billen! Kun je het goed zien, wordt eens wakker. En neem jij de kinderen onderhanden want ik ben in staat ze te vermoorden”.

De bel klonk, de motoren werden gestart, slagbomen gingen open, iedereen weer op weg, over de overweg. Allen moesten verder met hun leven overweg.     

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Meer meer. 17-8-2022
De laatste flarden mist dekken nog heel even het water toe.
De stilte is, op mijn slipper geflipflop en oorfluiten na, subliem.
Poedelnaakt hoor ik mijn versnelde voetstappen op de steiger.
Het water nadert. Een afzet, kop tussen de gestrekte armen.
In een keer door. Tis ‘zo’ koud. Het hart overleefd, ruisend water streelt dof
mijn oren. Klaarwakker en fris als een, jawel, waterhoentje kom ik boven.
Sla mijn kort, uitgedunde haar met een vloeiende hoofdbeweging naar achter.
Een oude gewoonte van toen de dos nog welig tierde. Lekker macho…… ooit.
Lees een boek en laat me door de zon drogen. Een visarend vliegt over.
Stemmen klinken, snel roetsj ik, de oren op scherp, mijn zwembroek aan.
Een vader en kleuters komen, een plastic Action bak onder de arm, het pad af.
Ze groeten vriendelijk en hurken bij wat rotsen. Een simmetje wordt
afgerold. Een dode garnaal is het haasje. Zonder aas geen vangst.
De kinderen kijken beteuterd toe als papa de garnaal aan het haakje prikt.
Alleen de bebrilde kleuter met baseballpet toont niet het minste spoor van
empathie. Hij blijft gefocust op wat er zoal te gebeuren staat.
De Actionbak wordt half gevuld met ‘meerwater’. Vervolgens laten ze het
haakje langzaam tussen de rotsen zakken de ‘rotzakken’.
Leuke bezigheidstherapie omdat moeder even zonder kids aan de was wil,
maar op deze manier iets vangen kan je natuurlijk wel vergeten denk ik nuffig.
Na nog geen minuut is er tot mijn grote verbazing reuring in het visserskamp.
De lijn wordt binnengehaald en aan de garnaal hangt een redelijk kreeftje, die
wellicht tot zijn spijt op de verkeerde tijd en plek honger kreeg.
Al snel lag de Actionbakbodem bezaaid met spijtoptanten die ook op de
verkeerde plek waren geweest, maar dan wel steeds op een andere tijd:-).
Het viel mee. Aan het eind van het feest werd, na unanieme stemming,
besloten de gevangenen weer vrij te laten. Bij de kinderschare ging een luid
gejuich op. Kreeft en kind gingen opgelucht huns- of haars weegs.
Twee eeneiige mannen supten, in hoog tempo, voor de vierde keer langs.
Hun hevig gevecht deed lijken of ze het meer leeg probeerden te scheppen.
Of voller. Hoopvol hoop ik voller. Na zo’n dag wil je alleen maar meer meer.
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Bij een voordelige deal met het boeken van een hotelkamer zit er vaak toch een addertje en soms een adder onder het gras.

Ga ze niet allemaal opnoemen, maar voor een paar doortrapte voorbeelden kan u ondergetekende altijd even contacten.

Nu het Metro Cabin Hotel. 120 Euro per nacht plus 10 euro per 24 uur voor het parkeren van de nep-Harley, maakt de som van 130 euro per overnachting.

Wel werd de mogelijkheid beloofd om koffie en thee op de kamer te kunnen maken: twee zakjes oploskoffie, twee theezakjes en een waterkokertje.

Lekker hoog voor het uitzicht, 10e etage. Bij mijn kamer aangekomen bleek waarom ik deze korting had verdiend. Op mijn kamer zat er een logo van mat plastic voor het raam, waardoor er van een weids uitzicht geen sprake was.

De kamer was niet groot maar kei functioneel. Een manager had aan de strakke minimalistische inrichting blijkbaar een flinke Porsche overgehouden.

Ik vond het best, slechts slapen en douchen wilde ik, verder was ik toch weg.

De drukte in het hotel was groot, getuige de eeuwige rij wachtenden bij de drie liften, waarvan er 1 tijdens mijn gehele verblijf kapot was.

De bankstellen op de begane grond waren meestal bezet door bier drinkende gasten, die blijkbaar niet geïnteresseerd waren in een Wonderful Kopenhagen.

Wel zeulden ze tassen vol levensmiddelen mee in de toch al zo krappe lift.

Na een liftgesprek met zo’n pakezel bleek hij een gevluchte Oekraïner. Die werden hier met velen ondergebracht.     

Ik had er geen last van, het waren aardige mensen, niets aan loos.

Behalve dat de Oekraïner in de kamer naast mij, tijdens zijn slaap, nog met Russen lag te vechten. Met mijn oordoppen in had ik er weinig last van.

Het voordeel van een hotel waar je niet krijgt wat je verwacht is weggaan.

Je start je motor, stoot een dikke rookpluim uit en laat de boel de boel.

Op naar mijn eigenste riante hotel aan de Breedstraat in het Haagje.

Ja en die Oekraïners, ach die zitten toch lekker in dat enorm functionele, minimalistische hotelkamertje op 10 hoog met of zonder geblurd uitzicht.

Ze zaten er al maanden en terugkeren naar hun eigen riante huisje zat er niet in. Zeg maar ff ook uitzichtloos maar dan toch weer anders.

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Beste vakantie ooit.            Minks wekelijkse column 3-8-2022

Het geluid van mijn nep-Harley klinkt gedempt door in helm en oordoppen. Tis wat onwerkelijk rijden zonder veel motorgeluid.

Net zo onwerkelijk als de kans om eindelijk weer eens met forse klappen mijn popelende vleugels uit te kunnen slaan. 

Op een doorsnee dag moet ik bij het wakker worden al een boel dingen per mobiel en pc regelen. Dan de boodschappen of iemand die niet kan werken.

Daar wordt een mens onrustig van, al dat gedoe. Ik tenminste wel. Tis denk ik het effect van jarenlange cor-problemen zonder enig zicht op vakantie.

De accu was gewoon echt leeg, de energie was helemaal opperdepop.

Ik verlangde hevig naar vrijheid. Nadat de laatste werkdag voorbij was, ben ik met mijn eten in m’n eentje op het grote terras aan het water gaan zitten.

Ik wilde gewoon alleen zijn, wellicht om afscheid te nemen van een zware tijd.

Tuurlijk, het is mijn beroep, dat weet ik, maar ik had er gewoon genoeg van.

En toen na tal van klusjes kon mijn vakantie dan toch eindelijk echt van start. Eerst ff fijn een stukkie varen en daarna heerlijk verder met het motahtjuh.

Ik doe allerlei wereldsteden aan. Blij om er te komen, maar zeker niet minder blij om de vreselijke hectiek en regeltjesjungle weer achter me te laten.

Langzamerhand voel ik me lekkerder bij een dompeltje in een koel bergmeer, dan dat ik tot laat in een overvolle bar rondhang. Niet dat ik het barhangen nu ineens verfoei, dat nou ook weer niet, maar toch. Het is wellicht het landelijke dat mij trekt. Een ondergaande zon, vissen die spartelen in glinsterend water.

Een koe die in de verte loeit, een kerkklok die plichtmatig zijn uren slaat.

En ik, die vrij van zorgen, kalm de bladzijden van mijn boek wegdraai.

Tijdens het genieten draait een gedachte wel als een carrousel in mijn hoofd rond. Zonder de mensen die mij in voorbije, barre tijden gesteund hebben, had dit nooit meer gekund. Überhaupt geen idee dat het nog zou gebeuren.

En toch rijd ik gewoon weer lekker in het rond en geniet met volle teugen.

Het besef dat ik een enorme toffe kring om me heen heb van mensen die het me gunnen en daadwerkelijk hielpen, voelt als zwemmen in een warm bad.

Ik zeg het nog 1 keer, dan is het klaar: “Beste mensen, enorm bedankt dat jullie er waren toen het het hardst nodig was. Dit is de beste vakantie ooit”.

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Jonas.                         Minks wekelijkse column 26-7-2022

Een groep grijze mannen, de enkeling vergezeld door zijn grijze vrouw, staan in een rij om in te schepen voor Noorwegen.

Hun motoren gaan er als laatste in, zeg maar ff als opvulling.

Als bij de TT in Assen, staan ze schuin in lijn om ‘bij het vallen van de vlag’ het type Harold of the Free Enterpriseschip in te rijden. 

Het ruim binnenrijden doet denken aan zo’n Jeroen Bosch schilderij, waarin nietige mensjes verdwijnen in de enorme muil van een bloeddorstig monster.

Dit gevoel kwam eng dichtbij toen, pas na het sluiten van de boegdeuren, de stem van de kapitein, als in een James Bondfilm, uit de speakers klonk. 

“De verwachte windkracht 8 geeft onderweg wat deining, maar met een nieuw schip en ervaren mensen is dat geen probleem. Gaat u vannacht maar gewoon rustig slapen”. Waar had ik die laatste zin nou eerder gehoord? 

Na mij in de hut te hebben geïnstalleerd is het tijd om op verkenning uit te gaan. Het zonnedek lijkt meer op een openbare douche met windkracht 8.

Dan maar binnen op zoek naar het amusementsaanbod voor deze avond.

Het bandje in de ruimte naast ons heeft het geluid op 10, maar onze nep-Neil Diamond, Sweet Carolined (TA TA TA) er met vol gas fijntjes overheen.

Met deze muziekdecibellen is de storm, die rond de boot raast, onhoorbaar.

Alleen het schommelen is voelbaar, zeker voor zuipende mannen bij het All You Can Eat- en DRINKBUFFET waar zelf halen het devies is. Glibberend door een bierplas, voor de zoveelste keer opnieuw gratis drank halen is topamusement.    

In de raamloze hut op een stampend schip is ‘gewoon rustig slapen’ niet te doen, dus dan maar het licht aan en ondanks een gebrek aan wifi toch maar deze column schrijven. De muziek van Billie Holiday en het ‘creatief proces’, kalmeren. Soms nog een plotse schok wanneer de boeg een grote golf klieft.

Ik kijk langs de vloer of het water, als een sluipmoordenaar gluiperig tussen deur en drempel, de hut binnensijpelt. Gewoon voorzorg………..  Of angst?

Nou ja, als je deze column leest heb ik de overtocht gered, wat een nacht. Ja, in zo’n boot ben je toch een beetje als Jonas in de Walvis, alleen deze spuugt je niet op het strand uit als hij kopje onder gaat.    

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl