Dag en nacht.                      Minks wekelijkse column 10-4-2024

Dag en nacht.                      Minks wekelijkse column 10-4-2024

Toen winkels nog klein waren en mensen bescheiden, werd de jeugd niet zo verpest, maar was dat eigenlijk wel zo?

Ouwelui, of iets jonger, hebben van die plichten: woonlasten, levensonderhoud. Jongeren kunnen dat nog ff lekker vergeten. Is ze gegund. Je plundert met vaste regelmaat de koelkast, zet de verwarming onnodig hoog, laat de lichten branden. Je gooit er weer eens een onuitstaanbare puberbui tegenaan wanneer het door jou weg te proppen verse brood op is.

Vroeger gebeurde dat niet, wordt er door ouderen regelmatig gemeesmuild.

Is het collectieve jaloezie die ouderen hun eigen onbeschaamde uitneemtijd even snel doet vergeten als de periode dat ze zelf boterhammen weg propte?  

Ach, het egoïsme voor de groeisprint hoort er wel een beetje bij, nu en toen.

Totdat je op jezelf woont. Weet nog goed dat ik op mezelf ging wonen, wat een smak geld die eerste keer. Een hele vracht boodschappen, ik liep leeg.

En dan de eerste huur met ook nog eens twee maanden borg of het niks was.

Ja dan besef je plotseling dat de tijd van ‘moeder te goed, kostgeld terug’ wel echt voorgoed voorbij is. Tis even slikken en vaker op een houtje bijten.  

En dan het moment dat die laatste verhuisvriend de deur van ‘jouw huis’ met een doffe klap achter zich in het slot trekt. Een klap die in het trappenhuis nagalmt als zijnde het startschot van een heel nieuw en ander leven.

Maar toch, eindelijk alleen, rust. Totdat, meteen daarop, een massale stilte me overvalt. Door geld gebrek kon ik het stappen voorlopig wel vergeten.

Ik voelde de eenzaamheid vanachter de deurpost begerig naar me gluren.

Ik keek wat om me heen, mijn schamele huisraad koesterde ik als een koning.

Voorlopig wassen met zo’n camping wasmachientje, zo’n plastic dingetje.

Was er de hele woensdagavond zoet mee, spoelen, centrifugeren, veel gedoe.

Wel een hele mooie leefkuil vol kussens, samen gebouwd met een kameraad.

Tis maar goed dat die leefkuil niet kan praten, veel plezier in en aan gehad;-)

Door geldgebrek en afstandsovervloed avonden alleen. Ben gaan studeren, MEAO. Dan deed ik in ieder geval iets goeds met mijn nutteloos thuiszitten.

Mink DeVille met zijn zwarte kat en mijn kat Jacobpienie sleepten me er door. O ja, en Ramses Shaffy. Ik heb hem nu, tijdens het schrijven van dit stukje, opgezet. Met een glimlach rond mijn lippen luister ik aandachtig. Zijn stem klinkt vertrouwd als een vriend uit barre tijden. Zoek het album maar op, de nummers zijn aardig op mijn lijf geschreven, mooi. Album heet Dag en Nacht.

Nu en toen, er zit zo’n 40 jaar tussen, een verschil van en dag en een nacht.   

 

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl