Tis een zwoele nacht, zo een die de laatste tijd vaak voorkomt. Mijn ramen staan wagenwijd open. Slechts de horren vormen een lichte belemmering, maar dan wel een die mijn rust waarborgt.
De kinderen van de buren slapen, in hun oprukkende ik-weet-het-beter-dan-mijn-oudersdrang, op het balkon schuin boven mij. Ik hoor ze in hun slaap mummel- en smakgeluiden maken. t’ Voelt een beetje alsof ik op hen let.

De eikels vallen vroeg dit jaar. Dit schiet door mijn hoofd na de felle ‘tak’ van een eikel die, zo te horen precies in mijn zinken plantengieter valt.
Zo maak je een dompeltje in fris schuimend zeesop en zo raap je eikels.
Voor dat eikelrapen hoef ik dus niet weg. Ik heb een tuin met eigen oogst.
Waar menigeen zijn bergen druiven, appels of peren in potten probeert te proppen, maak ik wat eikelige wezentjes van een uiterst stompzinnig soort.
Want laten we eerlijk zijn, ze zien er natuurlijk niet uit. Dat we onze prinsjes en prinsesjes skyhigh de hemel in prijzen voor hun gekunsteld geknutsel, is slechts een truc om de bezigheidstherapie zo lang mogelijk op te rekken.

Weet nog wel dat Den Jongen Neel ook vol verwondering was over zo’n groep levenloze apaten, die door haar kleine, trotse Minkie waren gemaakt.
Met of zonder alpinopet en een extra lucifer in hun kont om te kunnen staan op de eiken televisiekast, waar ze zich om een logische reden thuisvoelden.

Ook nog eens een creatieve poging gedaan om een heuse kerststal te maken.
Oké, Jozef en Maria leken wel heel erg op een broer en zus, maar dat kon met de onbevlekte ontvangenis van Maria gegarandeerd geen schade opleveren.
Een echt verschil tussen de os en ezel was met het blote oog ook niet te zien.
Het kindeke Jezus was helaas al rimpelig gelijk een forse bejaarde, voordat de helft van de tijd tot aan de kerstdagen verstreken was.
Het hele boeltje werd prematuur en beschimmeld de vuilnisbak in geflikkerd.

Tja, u was er zojuist getuige van hoe een vroeg vallende eikel tot een heel verhaal kan leiden. Hoop dat u het nog wat vond, het was lastig dit keer.
“De eikels vallen vroeg dit jaar”. Volgende keer beter.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Wat een feest. Minks wekelijkse column 31-8-2022

De regen geselde zijn visparaplu. Zijn dobbertje was nauwelijks zichtbaar tussen de ontelbare kringen die in elkaars vaarwater kwamen. Geen stootje. Somber werden hij en Rinus ervan.
Met dit dobberstaren namen zijn gedachten de vrije loop.
Jaren had hij hier, mijmerend vanachter zijn bureau, naar toe geleefd.
Wat allemaal te doen als het zover was. The sky was the limit.

De receptie was top, een vast bedrag afgemeten aan het aantal dienstjaren.
Een luxe tuinset van de collegae onder elkaar, met twee ligstoelen erbij.
Hij zou er van gaan genieten, lekker fietsen met zijn vrouw op de Spartamet.
Na een poosje viel het pedaleren toch tegen. Ze hadden alle routes meerdere malen gereden. Het werd zowaar een sleur, het ging bijna op werken lijken.
Met zijn kameraden leuke dingen doen. Tja, het werden er steeds minder.
De vriendenkring, van een zich eens onaantastbaar wanende club halfgoden veranderde in een selectie kneuzen. Allerlei kwalen of ‘te jong’ uitgestapt. Voor hen die mazzel hadden, zoals hij, werd de spoeling wel erg dun.

En nu was hij dan een paar maanden ‘pensionado’. Lekker hoor, maar niet heus.
Thuis was de stemming om te snijden. De irritatie nam toe. De hele dag op elkaars lip, het liep hoog op. Ze hadden normaal nooit ruzie. ‘Rustige oude dag’. De herfst roerde zich. Hun riante uitzicht op het park, met tekeer gaande bomen en striemende regen tegen de ruiten, was ook geen pre. Hij moest weg.
Van armoede was hij maar gaan vissen. Een leuke bezigheid als je wat ving.

Zijn mobiel ging over. “Met Jansen. Of ik weer een paar dagen in de week wil werken? Nou ja ik heb het best naar m’n zin zo met mijn pensioen. O, alleen in de herfst- en wintermaanden? Overmorgen al? Nou ja, als ik jullie er mee uit de brand kan helpen. Mijn eigen bureau? Jullie zien me woensdag”.
Zijn dobber schoot weg. Aardig visje aan de haak. Rinus ving hem met zijn snavel handig op en schrokte hem schielijk naar binnen. De zon knipoogde door het opengaand wolkendek. Neuriënd pakte hij zijn visspullen in, groette Rinus en reed fluitend naar huis.

Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Bij de spoorwegovergang zag ik hem, de strenge chef van de bedrijfsschool. Zijn auto stond als eerste voor de slagboom.

Hij, een gesettelde gladgeschoren heer in kostuum en ik een melkmuiltje met een vlassnorretje en wat overrijpe puisten.

Hij viel me bij toeval op, doordat er een kakofonie van geluiden uit zijn halfopen bestuurdersraampje naar buiten megafoonde.

Jengelkinderen die met snerpende stemmen en schoppende schoenen iets door wilden drukken, waarmee beide ouders het blijkbaar niet eens waren.

Zijn vrouw maakte het gekrakeel compleet door met hysterische stem en rondspattend speeksel te eisen dat ‘hij’ nu toch echt moest gaan optreden.

Ze overstemde bijna de voorbijrazende intercity Den Haag – Groningen.

Ik groette in het voorbijgaan en ging met mijn brommer voor hen staan.

Achterop zat mijn zalige vriendin met haar kersverse billen, verpakt in een nauwsluitende broek met een kort jasje. In de spotlights gezet door de chef. 

Ik voelde dat hij er gebiologeerd naar keek. Dat kon haast niet anders. Welke man zou dat niet doen. De chef was volgens mij geen uitzondering.

En nu stond hij hier bij een slagboom met uitzicht op de billen van mijn Karin. Zou hij wellicht mijmeren dat zijn hysterica er ooit net zo goddelijk uitzag.

Door haar verleidend vlees en zijn oerdrift moest er op stel en sprong getrouwd worden. De pil was er nog net niet. Wellicht wel het laatste motje.

Toen de eerste kleine er eenmaal was kwam er al snel de tweede. Ze eisten alle aandacht op, huilbaby’s, allebei. Hete nachten werden slapeloze nachten.

Natuurlijk hadden ze het goed. Een riant huis, een prachtige stationwagen, dan kon de hond ook nog mee. De kinderen wilde er graag 1, hij kwam er.

Dus aan luxe geen gebrek. Je kon wel stellen dat ze het erg goed hadden.

Maar wat miste hij die tijd van overrijpe puisten, het vlassnorretje dat hij dagelijks nodeloos voor de spiegel kamde. En dan weer gewoon een eenvoudig brommertje met zo’n zalige vriendin achterop met van die heerlijke billen.

“Tuurlijk heeft ze heerlijke billen! Kun je het goed zien, wordt eens wakker. En neem jij de kinderen onderhanden want ik ben in staat ze te vermoorden”.

De bel klonk, de motoren werden gestart, slagbomen gingen open, iedereen weer op weg, over de overweg. Allen moesten verder met hun leven overweg.     

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Meer meer. 17-8-2022
De laatste flarden mist dekken nog heel even het water toe.
De stilte is, op mijn slipper geflipflop en oorfluiten na, subliem.
Poedelnaakt hoor ik mijn versnelde voetstappen op de steiger.
Het water nadert. Een afzet, kop tussen de gestrekte armen.
In een keer door. Tis ‘zo’ koud. Het hart overleefd, ruisend water streelt dof
mijn oren. Klaarwakker en fris als een, jawel, waterhoentje kom ik boven.
Sla mijn kort, uitgedunde haar met een vloeiende hoofdbeweging naar achter.
Een oude gewoonte van toen de dos nog welig tierde. Lekker macho…… ooit.
Lees een boek en laat me door de zon drogen. Een visarend vliegt over.
Stemmen klinken, snel roetsj ik, de oren op scherp, mijn zwembroek aan.
Een vader en kleuters komen, een plastic Action bak onder de arm, het pad af.
Ze groeten vriendelijk en hurken bij wat rotsen. Een simmetje wordt
afgerold. Een dode garnaal is het haasje. Zonder aas geen vangst.
De kinderen kijken beteuterd toe als papa de garnaal aan het haakje prikt.
Alleen de bebrilde kleuter met baseballpet toont niet het minste spoor van
empathie. Hij blijft gefocust op wat er zoal te gebeuren staat.
De Actionbak wordt half gevuld met ‘meerwater’. Vervolgens laten ze het
haakje langzaam tussen de rotsen zakken de ‘rotzakken’.
Leuke bezigheidstherapie omdat moeder even zonder kids aan de was wil,
maar op deze manier iets vangen kan je natuurlijk wel vergeten denk ik nuffig.
Na nog geen minuut is er tot mijn grote verbazing reuring in het visserskamp.
De lijn wordt binnengehaald en aan de garnaal hangt een redelijk kreeftje, die
wellicht tot zijn spijt op de verkeerde tijd en plek honger kreeg.
Al snel lag de Actionbakbodem bezaaid met spijtoptanten die ook op de
verkeerde plek waren geweest, maar dan wel steeds op een andere tijd:-).
Het viel mee. Aan het eind van het feest werd, na unanieme stemming,
besloten de gevangenen weer vrij te laten. Bij de kinderschare ging een luid
gejuich op. Kreeft en kind gingen opgelucht huns- of haars weegs.
Twee eeneiige mannen supten, in hoog tempo, voor de vierde keer langs.
Hun hevig gevecht deed lijken of ze het meer leeg probeerden te scheppen.
Of voller. Hoopvol hoop ik voller. Na zo’n dag wil je alleen maar meer meer.
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Bij een voordelige deal met het boeken van een hotelkamer zit er vaak toch een addertje en soms een adder onder het gras.

Ga ze niet allemaal opnoemen, maar voor een paar doortrapte voorbeelden kan u ondergetekende altijd even contacten.

Nu het Metro Cabin Hotel. 120 Euro per nacht plus 10 euro per 24 uur voor het parkeren van de nep-Harley, maakt de som van 130 euro per overnachting.

Wel werd de mogelijkheid beloofd om koffie en thee op de kamer te kunnen maken: twee zakjes oploskoffie, twee theezakjes en een waterkokertje.

Lekker hoog voor het uitzicht, 10e etage. Bij mijn kamer aangekomen bleek waarom ik deze korting had verdiend. Op mijn kamer zat er een logo van mat plastic voor het raam, waardoor er van een weids uitzicht geen sprake was.

De kamer was niet groot maar kei functioneel. Een manager had aan de strakke minimalistische inrichting blijkbaar een flinke Porsche overgehouden.

Ik vond het best, slechts slapen en douchen wilde ik, verder was ik toch weg.

De drukte in het hotel was groot, getuige de eeuwige rij wachtenden bij de drie liften, waarvan er 1 tijdens mijn gehele verblijf kapot was.

De bankstellen op de begane grond waren meestal bezet door bier drinkende gasten, die blijkbaar niet geïnteresseerd waren in een Wonderful Kopenhagen.

Wel zeulden ze tassen vol levensmiddelen mee in de toch al zo krappe lift.

Na een liftgesprek met zo’n pakezel bleek hij een gevluchte Oekraïner. Die werden hier met velen ondergebracht.     

Ik had er geen last van, het waren aardige mensen, niets aan loos.

Behalve dat de Oekraïner in de kamer naast mij, tijdens zijn slaap, nog met Russen lag te vechten. Met mijn oordoppen in had ik er weinig last van.

Het voordeel van een hotel waar je niet krijgt wat je verwacht is weggaan.

Je start je motor, stoot een dikke rookpluim uit en laat de boel de boel.

Op naar mijn eigenste riante hotel aan de Breedstraat in het Haagje.

Ja en die Oekraïners, ach die zitten toch lekker in dat enorm functionele, minimalistische hotelkamertje op 10 hoog met of zonder geblurd uitzicht.

Ze zaten er al maanden en terugkeren naar hun eigen riante huisje zat er niet in. Zeg maar ff ook uitzichtloos maar dan toch weer anders.

Tekst: Mink Out.                       Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

Nou denkt u bij gebarentaal wellicht aan de kunst van het communiceren, met ledematen en mimiek, tussen mensen.
Dat is natuurlijk ook een logische gedachtegang (van zaken).
Zeker nadat we de zo’n anderhalf jaar regelmatig de coronapersco’ s zagen die Mark en Hugo ons voorschotelden. Onontkoombaar werden we met stomheid geslagen over de vaardigheid der beweegvertalers.
De gebarentaal waar ik het over wil hebben, of u het gelooft of niet, is die met Trees. Voor de outsiders; Trees is mijn eenogige poes.
Een jaar of wat geleden was ze plots spoorloos, niks voor haar.
Later bleek deze ouwe viervoeter stokdoof en dement te zijn.
Bij de zoektocht was roepen niet een van de mogelijkheden zeg maar.
En zelfs een kat die dement is weet net als een mens ook niet echt waar zijn huis woont, laat staan dat hij het ooit nog terugvindt.
Zo’n beest drentelt volgens mij gewoon in het rond zo van: wat is het hier mooi of niet, of zo. Overigens is het ook wel wat lastig om je in de gedachtes van een demente kat te verplaatsen, vindt u niet?
 
Dat dove heeft ook zo, hoe lullig het ook klinkt, zijn voordelen.
Wanneer ik de koelkast open, staat ze niet meer steeds met haar snufferd tussen mij en de lekkere hapjes. Ook het stofzuigen vindt voor haar onopgemerkt en zonder kattenluikuitbraak plaats.
Klom ze vroeger langs mijn spijkerbroek omhoog wanneer ik een blik zalm in gelei opentrok blijft ze nu, als een sfinx voor zich uit kijken. En als ze mijn handeling toevallig wel ziet snapt ze er nog niks van.
Dan gebarentaal ik haar om naar het etensbakje te lopen.
Dus in nachtelijk huize Out maak ik een uitnodigend gebaar met een sierlijke buiging en een zwaai met mijn arm. Zoals iemand die een gast een stoel aanbiedt, maar dan een keer of vijf.
Hetzelfde ritueel met naar bed gaan. Ik nodig haar, met een naar mij toe bewegende hand, uit (slaan helpt niet………op het matras dan).
Het duurt ff maar uiteindelijk ligt ze dan toch met haar kopje op mijn onderarm te slapen. In gebarentaal: ik voel me hier thuis:-)
 
 
Tekst Mink Out. Bundel nu verkrijgbaar: www.conckshop.nl