CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.
Op verplichtingsvrije dagen ontvang ik vaak pakjes.
Dat is normaal gesproken niet zo’n probleem, maar bij mij gaat dat, wanneer ik mazzel heb, negen van de tien keer mis.
Een onmisbare melkkoeler om de nieuwe, volautomatische koffiemachine bij te staan was besteld. Ik kon niet wachten, maar moest wel.
Ik vul het pakketpunt om de hoek in als afleveradres, das erg makkelijk.
U kent het wel. Bedankt voor uw bestelling en nog vijf mailtjes er achteraan.
Alles zou goed komen. Nog heel even geduld en ik had mijn eigen melkkoeler.
Weer een mailtje: wij brengen uw pakketje morgenochtend tussen 9 en 12 op uw huisadres. Paniek. Gezien mijn beroep vindt een groot deel van mijn nachtrust overdag plaats. Dit was voeding voor mijn semi-autistische inslag.
Gedreven door hebzucht zette ik mijn, normaal uit staande, deurbel maar aan.
Rond de reguliere tijd werd ik wakker, niks gehoord. Zou het geluid van de deurbel, door mijn vast slapen, aan mijn bewustzijn ontsnapt zijn?
Weer een mail, het pakje zou later komen, daar kon ik onmogelijk op wachten.
Ik seinde de buurvrouw van nummer 22 in. Ze zou een oogje in het zeil houden.
Weer drie mailtjes, een van het verkopend bedrijf, een van het leverend bedrijf, en een van de vervoerder: Mijn pakket was bezorgd op nummer 22.
Snel er naar toe. Mijn driftig aanbellen was blijkbaar voor dovenvrouwsoren.
De deur die met regelmaat voor anderen openging bleef voor mij gesloten.
Omlopen door de tuin. Het raam stond open. Een zacht gezoem was hoorbaar.
Via het open keukenraam riep ik herhaaldelijk het oer-Hollandse “Buurvrouw”.
Buiten het aanhoudend gezoem was er in dit huis geen teken van leven.
Ik kon het pakje in de huiskamer zien staan, ik moest het hebben, zou ik?
Neen, dat is gewoon insluiping, zoiets doe je niet, das niet netjes toch?
Het pakketje keek me smekend aan, neem me mee, pak me gewoon.
Na een heftig gevecht kon ik mezelf niet meer de baas, mijn donkere kant won. Ik klom via de tuinstoel naar binnen en liep onwennig op mijn pakketje af.
Bij het binnentreden van de huiskamer stopte het zacht zoemen met een klik.
Ik stond als aan de grond genageld. Mijn buurvrouw lag in Cleopatrahouding op de bank. Ik stapte pardoes binnen in haar heilige privacy, lamlul die ik was.
Ik schrok meer dan zij, stotterde duizend excuses. Had het pakje echt nodig!
Ze legde haar föhn op tafel en toonde begrip, ik geneerde me rot.
Haal morgen maar een bloemetje of zo voor haar, mooie insluiper die ik ben.
Oorlog in Den Haag. Minks wekelijkse column 19-4-2023
Voor mijn entertainment kijk ik weleens televisie. Meestal docu’s of actualiteiten. Heel soms een film, maar dan wel een leerzame.
Van de week een onderwerp over een Oekraïense jongeman die met een kleine vleeskoelwagen gesneuvelden van het front naar huis bracht.
Niet makkelijk of zonder gevaar, maar hij zag het als een soort van roeping.
Zo’n gozer in een gevechtstenue met een stoere kop er op, omlijst door een ruige baard. Dit werk had verbittering voor altijd in zijn gelaat gegrift.
Met hagelwitte lijkzakken heen, om ze daarna gevuld, en met bloed besmeurd weer op verscheidene plekken af te leveren voor een eervolle begrafenis.
Een soort van vleesvervoer maar dan toch wel ff anders. Het vrat aan hem.
Af en toe plengde hij een traan. De dodenritten reed hij voor volk vaderland, maar ook om de vaak jonge slachtoffers, weduwen en wezen te dienen.
Nog meer entertainment was deze week een opera in het nieuwe Amare.
Madame Butterfly, een opera van Puccini, uitgevoerd door het Nationale Operagezelschap van Odessa. t’ Zelfde land als van die lijkzakken hierboven.
Prachtig hoor, gaat over een 15-jarige geisha (toen en daar schijnbaar een gangbare leeftijd) die uitgehuwelijkt wordt aan een Amerikaanse officier.
De huwelijksnacht begint net voor de pauze, dus terwijl ik mijn koffie nip verwekt de lepe luitenant blijkbaar een kindje bij Cio-Cio-San, zo heette ze.
Na de pauze was hij alweer snel vertrokken naar Amerika en begon voor onze heldin Butterfly een lang smachtelijk wachten, hetgeen jaren ging duren.
Enfin, het verhaal eindigt in drama, zij snijdt zich ritueel de keel door en hij komt net te laat om haar tegen te houden. Het kindje gaat met de luit en zijn nieuwe Amerikaanse vrouw mee naar the USA, weet u dat ook nog ff;-)
Het was alles bij elkaar prachtig, ik heb echt genoten, echt entertainment.
Bij het slotapplaus voegde de dirigent, en de regisseur zich ook in de line up.
Het applaus werd dankbaar in ontvangst genomen als zijnde het eerste lentezonnetje dat gezichten koestert en de zin in het leven een boost geeft.
Een blauw/gele vlag kwam ten tonele. Het Oekraïense volkslied werd ingezet.
In our face. Ondanks de uitputtende opera klonk het strijdvaardig en trots.
Ik zag ze zo staan. Had met ze te doen. Land in brand, kinderen aan het front. Deze groep ontheemden zong vastberaden het:” Oekraine is nog niet vergaan”.
Zij en wij. Zij gefocust op het podium, wij gezapig in onze dik betaalde stoel.
Die oorlog was nu in Den Haag, maar ik kon naar huis, en niet in een koelwagen.
Mijn werkzaam leven is een soort van grote lappendeken.
Allerlei branches vochten om mijn buitengewone kwaliteiten, maar vonden vroeg of laat toch dat het wat tegenvie
besliste ik zelf om het werkverband te verbreken.
De bedrijfscultuur beviel niet, het loon viel tegen, of er hing, door het eentonig werk, een apathiedreiging in de lucht.
Ook het stofkopgevaar deed mij vluchten. Zelfs de met velours omkleedde arbeidsomstandigheden konden mij dan niet op andere gedachten brengen.
Soms wel zelf dingen verpest, omdat ik gewoon een beetje anders was.
Zoals bij de warme rookworstafdeling van de Hema. Wanneer ik deze halveerde, om hem tussen een wit kadetje neer te vleien, met of zonder klodder mosterd, sneed ik er altijd een plakje extra af voor dat leuke meisje van de gebaksafdeling. Nogal loslippig van aard, zorgde ze er voor dat een groot gedeelte van het personeel kwijlend in een rij stond te wachten op een gratis plakje dat ik door mijn goedigheid ook steeds dikker afsneed.
Na klachten van klanten, de halve worsten werden wel erg klein, en de forse rij Hemameisjes die smachtend op mijn worst wachtte was het uit met de pret.
Een poging van de chef om mij bij de Engelse drop te plaatsen werd ook niets.
Om klanten over te halen mijn stille stand wat vaker te bezoeken trok ik een zak open en liet ze proeven, wat resulteerde in zeer goede verkoopcijfers.
De rij klanten groeide gestaag. De kassa rinkelde, en ook de Hemameisjes stonden met enige regelmaat Engelse drop uit de opengereten zak te plukken.
Neen, de chef was geen fan van mijn ondernemend (wan)gedrag.
Verbanning naar een suffe afdeling was mijn lot. Beviel niet, weg was Mink.
Altijd al moeite gehad met autoriteit, vandaar ook die enorme lappendeken.
Die heeft er ten langen leste wel toe geleid dat ik nu mijn eigen café heb.
De route die ik qua werken heb afgelegd geeft me, tot op de dag van vandaag, de kennis waar ik in alle facetten van mijn vak mijn voordeel mee doe.
t ’Was wel een hele klus die 13 ongelukken, maar voor mij was er gelukkig toch een 14e ambacht. Een ambacht mij op het lijf geschreven (vind ik:-)
Moet me nog wel even van het hart dat als je moeite met autoriteit hebt, de horeca ook niet echt een toffe plek is, gezien alle regeltjes en verplichtingen. Maar ach, dat heb ik voor dit 14e ambacht graag over.
De 1e zonnestralen verjoegen de winter en groetten de lente.
Het terras werd bezet door vroege zonfanaten in dekbedjassen.
Toon en Sjaan zaten op de mooiste plek een sateetje te eten.
Ze komen al jaren, altijd in voor een goed gesprek, heerlijk.
Zo te zien leek het een doorsnee tafereeltje, maar ergens klopte het niet.
Toon was al een poosje zo anders, wel vriendelijk, maar opvallend kortaf.
Geen diepgang. “Heeft het gesmaakt”. “Ja lekker, bedankt” daar bleef het bij.
Normaal hadden we hele gesprekken, maar die zaten er blijkbaar niet meer in.
Sjaan rekende af, terwijl Toon zich nog even door het zonnetje liet strelen.
Ik gooide een visje uit. “Toon gedraagt zich anders Sjaan, is er wat mis?”
“Dat jij dat door hebt, hij is al een poosje zo dement als een deur.
De meesten merken het niet, hij kan het heel erg slim verbergen.
We hadden geïnformeerd of er plek was in het verzorgingstehuis verderop.
Na drie dagen kon hij al terecht. Er was twijfel, maar we hebben het gedaan. Het hele kamertje met meubeltjes en al ingericht. En toen was het zover. Daar zat hij dan moederziel alleen in dat kamertje. Het was te snel gegaan.
Kon het niet aanzien. Ik heb hem gewoon weer mee terug naar huis genomen.
We wonen al 48 jaar samen Mink, das niet niks” Ze moest slikken en haar ogen werden vochtig. “Maar ja, nou zijn de kinderen weer boos op me, ik had het nooit terug moeten draaien. Alles was zo goed geregeld, maar ik wil hem nog niet kwijt snap je. Zij kunnen makkelijk praten, maar ik hou van hem.
Tis ook best nog wel te doen. ‘s Morgens haal ik hem uit bed en maak ontbijt.
Dan zitten we aan de tafel voor het raam, we hebben een prachtig uitzicht.
Ik zet een lekker bakkie koffie, ik lees een krantje, en hij neuriet mee op de muziek die ik voor hem opzet. Zo hebben we het eigenlijk best nog wel goed.
Het is een beetje mijn kind geworden, en dat voelt beter dan helemaal niets”.
Terwijl we aan de bar nog wat nababbelen houdt Toon ons van buiten, door het glas, kritisch in de gaten. Zou hij doorhebben dat we het over hem hebben?
Sjaan geeft een gulle fooi (voor de meisjes;-) en draait zich om.
Ik wrijf haar troostend over de schouder. Zo’n verhaal breekt toch je hart.
Ze loopt naar buiten en doet met moederlijke zorgzaamheid zijn das om.
Als ze voor het terras langs wegkuieren is er niets bijzonders aan hen te zien.
Ja, en dan naar zo’n verzorgingstehuis. En dan nooit meer echt samen zijn.
Neen, ik denk dat Sjaan gelijk had. Het was gewoon nog te vroeg.
Sjaak had wegens vergaande gezondheidsproblemen geen zin meer om nog erg lang op deze aardbol rond te lopen.
Met zijn volgzame vrouw Ria had hij het plan opgevat samen het stoffelijk leven te verruilen voor het geestelijke.
Ria mankeerde nog wel niet zo veel, maar werd op sluwe wijze overgehaald.
Tijdens een weekendje White cliffs of Dover, wat ze wel vaker deden, konden ze hun morbide plan ten uitvoer brengen.
Hand in hand zouden ze zich vanaf de krijtrotsen in de diepte storten.
Door een zacht suizende luchtstroom gedragen, zouden ze als engelen, de eeuwigheid binnentreden.
De dag was daar. De schemering viel in. Samen wandelden ze richting ‘de plek’.
Ondanks de zwaarte van het verhaal had het ook wel iets heel romantisch.
Ze renden hand in hand door het hoog vochtig gras richting de afgrond. Sjaak in zijn mooiste pak en Ria in de lange, wijde, witte jurk die haar zo goed stond.
Een sprong in het diepe, hij ging alleen, als een baksteen. Kon niet meer terug. Zij was op het laatst gestruikeld over de lange jurk die haar zo goed stond.
Ze kwam tot stilstand met enkel haar hoofd boven de afgrond.
Net ver genoeg om Sjaaks salto mortale live te kunnen aanschouwen.
Zo liggend bleek de wil om te leven toch sterker dan haar liefde voor Sjaak.
Ze had zich bedacht. Voelde zich bezwaard maar tegelijkertijd ook bevrijd.
In het begin was het schuldgevoel aanzienlijk, maar dit werd allengs minder.
Niet in het minst door de dikke Mercedes Benz, het prachtige huis en verdere exorbitante luxes gekocht van de forse levensverzekeringsuitkering.
Haar nieuwe man Julio was fantastisch. Hij was veel jonger en bleek een engel in bed, wat haar jeugdigheid fors deed opbloeien. Ze trouwden al snel.
Uit piëteit voor de overledene werd jaarlijks de springplek bezocht.
Samen met begripvolle Julio wierpen ze dan wat bloemen in de diepte, hielden drie minuten stilte, en Ria droeg de jurk die haar zo goed stond.
Zo ook weer dit jaar. Ze stonden aan de rand van de afgrond. De bloemen waren geworpen, een zacht suizende luchtstroom streelde hun gezichten. Twee minuten van doodse stilte waren voorbij, nog een minuut te gaan.
Julio draaide zich langzaam weg om haar even met haar gedachten alleen te laten (dacht zij). Een schok, twee handen duwde haar over de rand. Julio!
Zo ging Ria Sjaak alsnog achterna in die mooie jurk die haar zo goed stond.
Wanneer ik met open deuren vanachter mijn bureau naar rechts kijk, werp ik een blik op mijn sobere doch functionele badkamer.
Tot voor kort was dit niet zozeer het uitzicht dat mijn hart sneller deed kloppen, maar vanaf nu is dat wel even anders.
Vandaag heb ik namelijk de laatste hand gelegd aan het plaatsen van een urinoir. In het sfeervol strijklicht van de badkamerspiegel hangt hij nu te pronken en te glimmen als een hondenpiemel in de maneschijn.
Ik ben er trots op. Heb ik hem toch helemaal zelf opgehangen, de aan-en afvoer aangesloten, en het tegelwerk weer in zijn oude luister hersteld.
Het is, ondanks mijn immer aanwezige twijfel, en het ontbreken van de kennis enkel voorbehouden aan het loodgietersgilde, wonderbaarlijk goed gelukt.
Nou kwam deze bouwvakkersactie niet voort uit bewijsdrift of mooi-tooi.
Ik was klaar met het nooit klaar zijn te moeten urineren tijdens mijn slaap.
Op zich schijnt dat op mijn leeftijd vrij normaal te zijn, maar het steeds weer mijn bed uit moeten berooft me van vele kostbare uren nacht/dagrust.
Het gedoe om met mijn suffe hoofd de handelingen te moeten doen om de tot mij genomen vloeistoffen te draineren haalden me te zeer uit mijn slaaproes.
De gang van zo’n plasbeurt wil ik ondergaan als een slaapwandelaar, niet bezwaard door de minste zorg van ga ik zitten, bril omhoog, of mik ik goed.
Gewoon half slapend voorover hangen, mijn daze hoofd steunend tegen de muur, om vervolgens alles onbezorgd en onbesuisd te kunnen laten lopen.
Wellicht met het onderbroken spoortje kussenkwijl, als stille getuige voor mijn apathisch slapen, nog langzaam druppend uit mijn mondhoek.
We zullen zien of dit prachtig urinoir mijn slaapuren kan doen toenemen.
Een ding is zeker, een simpel urinoir kan het in dit leven nog ver schoppen.
Wat dacht u van de Ready-made-art van kunstenaar Marcel Duchamp.
Is ook een gewoon urinoir op een houten plaat, en gesigneerd R. Mutt 1917.
Hij stelde dat kunst niet persé als kunst hoeft te zijn verzonnen of gemaakt, maar dat gewone gebruiksartikelen dat ook kunnen zijn, een heuse revolutie!
Overigens zijn er sterke aanwijzingen dat een vrouw (Elsa von Freytag-Loringhoven) degene was die de “Fountain” had verzonnen en ingestuurd.
Het origineel was al snel zoek, maar er zijn zat replica’s bij grote musea.
Ik ben in ieder geval erg blij met mijn kunstwerk. Als het meezit zal het mijn leven enorm gaan verrijken. Nu nog ff signeren: M. Out 2023 😉
Hebben jullie dat nou ook?Minks wekelijkse column 15-03-2023
Ik heb goddank geen fatale gezondheidsissues, maar naargelang de jaren klimmen, klimmen ook mijn verouderaars gluiperig mee.
Af en toe zijn een bloedtestje voor de zekerheid of een pilletje voor het remmen der verschijnselen geen overbodige luxes.
Nou zit mijn apotheker in het Westeindeziekenhuis of wat u wilt het HMC.
Zo’n bliksembezoek is altijd een klein feestje door de zalige, ongezonde saucijzenbroodjes en appelenveloppen geserveerd door o.a. mijn buurvrouw.
Ik trek een nummertje, haal de heerlijkheden, om smakelijk genietend te wachten tot mijn beurtnummer op het digitale beeldscherm verschijnt.
Als ik aan een grote tafel plaats wil nemen zit Arthur, een gedegen cafébaas in ruste, er ook. Respectvol geven we elkaar een hand. Hij begeleidt Koos die net een flinke zak medicijnen uitgelegd krijgt door een aardige apothekeres.
Koos weet door zijn veelvuldig innemen de gebruiksaanwijzing uit zijn hoofd, maar toch staat deze ongesluierde meid van Noord-Afrikaanse origine op een goede uitleg. Als dankwoord zegt Koos tegen het dienstverlenend schatje:
“Ja, ik ben Nederlander, ik kan heus wel Nederlands lezen hoor”. Het was een beetje een jammertje, zo keken Arthur en ik elkaar ook aan, laat maar zitten.
Arthur en Koos gingen. Ik wachtte geduldig af, keek naar de onophoudelijke stroom van mensen die, als in een soort van defilé, aan mij voorbij ging.
Dikke (of moet ik zeggen grote), dunne (of is dat dan weer kleine), lelijke (nu heb ik mijn punt wel gemaakt toch:-), mooie, oude, en jonge mensen. Dokters, beveiligers, verpleegsters, schoonmakers, cateringmedewerkers, eva.
En dan die diversiteit van de bevolkingsgroepen, er was hier zat te zien.
Deze parade bekijken beviel me steeds meer. Ik vormde ook heimelijk een mening over de voorbijgangers waar ik denkbeeldig bij stilstond, eigenlijk zonder dat ik het aanvankelijk van mezelf door had.
Zo van, die zal zo te zien wel niet zo lang meer hebben, uiteindelijk was het toch een ziekenhuis. Of zo van die zal het wel met iedereen doen, dat straalt ervan af. Waarom neemt die moeder dat jengelkind niet onderhanden.
Die kleine vrouw zit op zeker bij die gouwe hoektand macho onder de plak.
Heimelijk zo’n mening vormend bleef ik wel vriendelijk glimlachen, farizeeër. Ik had ook wel wat positieve meningen, maar toch. Was ik nou alleen zo’n engbek die bij eenieder wat te zeiken had of hebben jullie dat nou ook?
De notabelen zaten weer aan de bar. De gesprekken zijn altijd goed. Soms een lichthanengevecht, maar altijd met humor.
Het ‘mine is bigger than yours Obi Wan Kanobi’ gebluf slaat op dit soort avonden over van de ene naar de andere “strijder”.
Vaak gaat het over machodingen. Vrouwen, stappen, auto’s, motoren, muziek enzovoort, zeg maar ff het gemiddeld zeer vermakelijk mannengesprek.
“Steelstofzuiger gekocht, dat ding gaat nooit meer weg. Wat een vrijheid, geen snoer en een hoop gemak met pakken en opbergen. Haal uit de oplader en gaan met die banaan. Neen, dan was het met die oude toch wel tobben hoor.
Dit doe je met plezier”. “Ik heb zo’n robot”, is nog makkelijker. Je komt thuis en er is al gestofzuigd. Kost niet weinig, maar dan heb je ook wat”, sprak de belastingambtenaar met veel genoegen.” “Ik heb zo’n ouderwetse met slang. Die zuigen met 2000 watt, halen die nieuwe nooit”, sprak ex-toneelmeester.
“Ik had een nieuwe wasmachine, Samsung, € 700. Net ding, maar hij lekte. Heb nu een AEG van € 1000. Schijnt veel beter te zijn”, sprak de barman.
De hoofdagent veerde op, “Samsung niet goed? Ik heb er een van € 999, maar die is top. Zit een luikje in zodat je, als hij draait, nog was toe kan voegen”.
“Dat was bij die van € 700 van mij niet, maar als ik op pauze drukte ging hij van het slot en kon het er gewoon nog bij. Kan je zien hoe je gefopt wordt.
€ 300 voor iets dat eigenlijk overbodig is”. De huisarts stapte met een triomfantelijk gezicht in: “Ik heb er een met licht in de trommel, das echt makkelijk man”. “Vooral bij de donkere was zeker”, grapte de projectmanager.
“Die van mij kan ook stomen, voor als je overhemden hebt die stinken.
En een app mannen, heeft die van jullie een app-besturing?”, sprak de barman.
“Een app, hoezo een app?” “Hoezo een app? Jullie wilden toch niet zeggen dat je anno 2023 nog geen app op je wasmachine hebt, ouderwetse types.
Kijk, tegenwoordig kan je de machine gewoon op afstand aanzetten, samen met een zeep dispenser (autodoseringssysteem) kan een kind de was doen.
Wel erg makkelijk als je zonnepanelen op je dak hebt en de wolken trekken weg, wanneer je op je werk zit. Wel ff voor je van huis gaat de was er in doen. Wasmachientje op afstand starten en hij draait helemaal voor niks, snap je”.
Het werd nog erg gezellig. We zijn nu allemaal wasmachine-experts en geëmancipeerde huismannen, maar dat laatste vonden we natuurlijk allang:-).
Ben alleen nog enorm aan het kloten om die verdomde app werkend te krijgen, en dan te bedenken dat ik nog niet eens zonnecellen op het dak heb!
Den Jongen Neel en vriendin Lena gingen naar de kermis, waar in een tochtige tent medium Ilona zetelde. Minkie moest mee.
Of deze vrouw met glazen bol wel ‘waar zegde’ betwijfel ik nog steeds, maar dit verhaal is toch op zijn minst opmerkelijk.
Dat de nieuwsgierige sjaaltjes-huisvrouwen best te vertrouwen waren kreeg het medium blijkbaar niet helder, want ze wilde wel van tevoren geld zien.
De meeste vragen lagen in de relationele sfeer van beider dames, die na een echtscheiding toch nog zeer geïnteresseerd waren naar het wel en wee van hun grootste vijanden. Staren naar een foto van mijn vader bleek voor deze zigeunervrouw genoeg om te weten wat ‘hij’ allemaal uitspookte.
Mijn moeder verslond haar helder zicht: “Zie je nou wel” en “De schoft” waren opmerkingen die over haar, doorgaans zo zwijgende, lippen kwamen.
Ik, een klein potje met grote oren, luisterde van achter in de tent mee en verlekkerde me alvast aan de mij beloofde oliebollen met dik poedersuiker.
Bij iedere hoofdbeweging wiegden twee grote gouden oorringen vrolijk tussen de ravenzwarte haarlokken van medium Ilona.
Plotseling hingen ze doodstil, haar blik fixeerde zich op Lena’s gezicht.
Ze kneep mijn vaders portret fijn, trok spierwit weg en sprak met een totaal andere stem: “Wees op uw hoede. Met een oog kijken is de helft minder.
De sessie is voorbij, jullie moeten nu echt weg” sprak ze, duidelijk niet op haar gemak.
Jaren van voorspoed braken aan, de twee vriendinnen vonden beiden schatten van mannen. De kinderen ontbrak het aan niets, ze hadden meer opa’s, oma’s, papa’s en mama’s dan ooit tevoren.
Het medium en haar zelfvoorzienend, helderziend verhaal werd vergeten, en ze leefden nog lang en gelukkig, zal je zeggen. Maar nee hoor, ergens in het huis van Lena wachtte het noodlot geduldig zijn kans af. Op een mooie zomerdag sloeg het, als een donderslag bij heldere hemel, meedogenloos toe. Lena bukte zich tijdens het schoonmaken voorover en stootte met haar oog tegen de punt van de schoorsteenmantel. Het licht was, vanaf dat moment, voorgoed uit haar linkeroog verdwenen, ze zag er nooit meer iets mee.
Voor bijgeloof ben ik veel te nuchter maar dit waar gebeurde verhaal vind ik zo opmerkelijk dat ik het bij dezen toch uit de vergetelheid wilde tillen.
De moeder stond bedroefd. Minks wekelijkse column 22-2-2023
Het was weer tijd voor mijn ontsnapping aan het provinciaalse
’s-Gravenhage. Op naar de grote stad Amsterdam;-).
Het Concertgebouw lonkte met het monumentale Stabat Mater.
Ergens in 1600 geschreven door een franciscaner monnik. Die gasten hebben trouwens ook het droogleggen van land met sloten en zo uitgevonden.
Daar mogen wij Hollanders hen wel op onze blote knietjes voor danken, anders hadden we nog dagelijks minimaal tot onze enkels in het water gestaan.
Ok, die monnik genaamd Johannes Fidenza, later Paus geworden, schreef dus een klaagzang van Maria toen haar zoon Jezus stervende was aan het kruis.
Al dat godsdienstige gedoe is echt niks voor mij, maar het is wonderschoon.
Het stuk is op muziek gezet door hordes componisten waaronder Dvorak, Verdi, Schubert en Haydn. De bekendste uitvoering is van Giovanni Pergolesi.
Vaak wordt het gezongen door een man met een vrouwenstem (contra tenor). Door hun gespierde stembanden klinken zij harder dus werd daar vroeger, bij gebrek aan een ver dragende echte vrouwenstem, vaak gebruikt van gemaakt.
“Hoe weet je nou wanneer je moet klappen als de zang stil valt” vroeg ik als leek aan mijn buurman. “Ik wacht op de anderen” zei hij. Daar had ik wat aan.
Later bleek dat de concertbezoekers, ondanks hun gewichtige blikken, ook niet alleswetend waren. Het orkest zat klaar, de deur bovenaan de trap zwiepte open, een langharige jongen in kostuum rende de trap af, applaus steeg op (de gewoonte als de artiest de trap afdaalt). Foutje, dit was een werkstudent die met een doekje een omgevallen glas water kwam opdeppen.
Toen hij later de trap weer oprende kreeg hij, grappig genoeg, weer applaus.
Jammer was, dat hij zich niet even omdraaide om een buiging te maken:-).
Het was top. Tijdens de treinreis naar huis probeerde een aardige dame een gesprek met me aan te knopen. Ondanks mijn brandend boek ging ik er op in. Voor ik het wist ging het over haar ver gaande liefde voor kinderen en kleinkinderen. Of er niks beters was om over te praten vroeg ik me af.
Ze stapte in Haarlem uit. Op het verlaten perron verdween ze uit het zicht.
Haar onvoorwaardelijke liefde scheen wel een soort van verhelderend engelenlicht op de klaagzang van een moeder die haar kind verliest.
De trein ging niet verder dan Den Haag HS, terwijl Rotterdam was beloofd.
Een aanrijding vlak voor Delft vormde een niet te ontwijken obstakel.
Wellicht iemand ‘uitgestapt’ voordat wij onze eindbestemming hadden bereikt.
En wederom stond een moeder bedroefd…….. Stabat Mater dolorosa.
Ca. 1730 Jean Siméon Chardin. La Blanchisseuse.
