De moeder stond bedroefd. Minks wekelijkse column 22-2-2023
De moeder stond bedroefd. Minks wekelijkse column 22-2-2023
Het was weer tijd voor mijn ontsnapping aan het provinciaalse
’s-Gravenhage. Op naar de grote stad Amsterdam;-).
Het Concertgebouw lonkte met het monumentale Stabat Mater.
Ergens in 1600 geschreven door een franciscaner monnik. Die gasten hebben trouwens ook het droogleggen van land met sloten en zo uitgevonden.
Daar mogen wij Hollanders hen wel op onze blote knietjes voor danken, anders hadden we nog dagelijks minimaal tot onze enkels in het water gestaan.
Ok, die monnik genaamd Johannes Fidenza, later Paus geworden, schreef dus een klaagzang van Maria toen haar zoon Jezus stervende was aan het kruis.
Al dat godsdienstige gedoe is echt niks voor mij, maar het is wonderschoon.
Het stuk is op muziek gezet door hordes componisten waaronder Dvorak, Verdi, Schubert en Haydn. De bekendste uitvoering is van Giovanni Pergolesi.
Vaak wordt het gezongen door een man met een vrouwenstem (contra tenor). Door hun gespierde stembanden klinken zij harder dus werd daar vroeger, bij gebrek aan een ver dragende echte vrouwenstem, vaak gebruikt van gemaakt.
“Hoe weet je nou wanneer je moet klappen als de zang stil valt” vroeg ik als leek aan mijn buurman. “Ik wacht op de anderen” zei hij. Daar had ik wat aan.
Later bleek dat de concertbezoekers, ondanks hun gewichtige blikken, ook niet alleswetend waren. Het orkest zat klaar, de deur bovenaan de trap zwiepte open, een langharige jongen in kostuum rende de trap af, applaus steeg op (de gewoonte als de artiest de trap afdaalt). Foutje, dit was een werkstudent die met een doekje een omgevallen glas water kwam opdeppen.
Toen hij later de trap weer oprende kreeg hij, grappig genoeg, weer applaus.
Jammer was, dat hij zich niet even omdraaide om een buiging te maken:-).
Het was top. Tijdens de treinreis naar huis probeerde een aardige dame een gesprek met me aan te knopen. Ondanks mijn brandend boek ging ik er op in. Voor ik het wist ging het over haar ver gaande liefde voor kinderen en kleinkinderen. Of er niks beters was om over te praten vroeg ik me af.
Ze stapte in Haarlem uit. Op het verlaten perron verdween ze uit het zicht.
Haar onvoorwaardelijke liefde scheen wel een soort van verhelderend engelenlicht op de klaagzang van een moeder die haar kind verliest.
De trein ging niet verder dan Den Haag HS, terwijl Rotterdam was beloofd.
Een aanrijding vlak voor Delft vormde een niet te ontwijken obstakel.
Wellicht iemand ‘uitgestapt’ voordat wij onze eindbestemming hadden bereikt.
En wederom stond een moeder bedroefd…….. Stabat Mater dolorosa.
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
Ca. 1455 Onze Lieve Vrouw van Smarten op het Stauffenberg altaarstuk