2 Caballero’s 11-1-2023
2 Caballero’s Minks wekelijkse column 11-1-2023 ‘De Biefstukmannen’ zet ik altijd bovenaan hun bon. Vier gezworen kameraden die al veel langer in mijn café komen dan dat ik de eigenaar ben. Zeg maar vanaf hun primetime. Zustertjes, uit de hunkerbunker van het Diaconessenhuis op loopafstand, waren bij deze ‘jagers’ de ‘haasjes’ die zich graag lieten strikken. In de keuken een lijst met tips per verpleegster hoe zo effectief mogelijk te werk te gaan, om de avond met een spetterend vuurwerk af te kunnen sluiten. De mannen vertelden dit verhaal met een soort van jongenstrots. De plek, waar het lijstje toen hing bij het lichtknopje, is me herhaaldelijk gewezen. Peter, een van deze biefstukmannen, rookt caballero zonder filter, wat ik ook een heerlijk rokertje vind. Alleen door de zwaarte koop ik het nooit meer.
Het was de gewoonte van Peter om me er, bij ieder bezoek, twee te geven. “Omdat je ze zo lekker vindt. Voor vanavond als je klaar bent, geniet er van”. Eens was hij het vergeten en ik ook. Geen enorm probleem zou je denken. De dag erna een enveloppe in de bus met twee caballero’ s en een tof briefje. Kijk, dat soort dingen, dat doen niet veel mensen en dat maakt iemand een speciaal mens. Een mens dat extra warmte brengt in een andermans leven. Ik vind dat wel een speciale gave om zoiets kleins zo belangrijk te vinden. Voelden zij zich ooit onsterfelijke godenzonen, ook de biefstukmannen kwamen niet onder de rücksichtsloosheid van de menselijke nietigheid uit.
Peters dagen waren plots geteld, een slopende ziekte had zich onlosmakelijk in zijn systeem genesteld, trouwens niets met die caballero’s te maken. Door een gerucht gevoed vroeg ik hem er naar. Bij de keukendeur naast het lichtknopje, de oude plek van verkneutering, vertelde hij het droevig nieuws. Een forse boks, een doordringende blik en de laatste twee caballero’s. Op de dag van zijn begrafenis kocht ik een pakje caballero, haalde er twee voor mezelf uit en deelde dat mee in een brief voor hem en zijn nabestaanden. Op de kist leggen ging niet, dus dan maar bij de schepjes aarde in het graf. Zachte regen benadrukte deze sombere, laatste gang van vrolijke Peter.
Met een doffe plof belandde het geopende pakje na de afscheidsbrief op de drijfnatte kist. Zinloos? Het was Peter niet meer die daar lag, maar toch. Neen, Peter die zat allang hoog en droog, mochten we hopen, zoals hij in zijn afscheidsbetoog grapte. Nou ja Peet, bedankt voor steeds weer die 2 caballero’s, ik zal ze missen, en jou ook…………. Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
1914-15 Good Samaritan. Gabriel Émile Édouard Nicolet (Swiss, 1856-1921).