Een soort van huwelijk.           Minks wekelijkse column 12-6-2023

De zon schijnt hevig, maar het terras is dicht. Ik zet de krukken ondersteboven op de bar. De zonnecellampjes staan binnen.

Eigenaardig, de tent midden in de zomer dicht te gooien.

De oven is weer blinkend schoon en de frituren leeg.

Theedoeken, barmatjes en de feestzaal-tafelbedekking zijn alweer gewassen.

Ik voel me een beetje een verrader maar, ik heb de dikke pauze gewoon broodnodig. Het was een intensief jaar. Niet dat ik er niet blij mee ben, integendeel, maar je moet er ook nog wel wat voor doen, en das veel.

Ik heb het best wel verdiend, qua beloning, maar zeker ook wel qua geld.

Vandaar dat ik ook zomaar 6 lange weken dicht kan, potjandorie nog aan toe.

Zo’n vakantie is top, maar bij dit voor langere tijd opruimen, bekruipt me toch een ietwat melancholisch gevoel. Alsof ik een goede vriendin in de steek laat.

Een relatie van dertig jaar is me nog nooit gelukt, alleen bij mijn winkeltje. Niet dat ze altijd even makkelijk was, ze heeft nog wel eens kuren, maar ze is een beetje, of zeg maar gerust: ze is helemaal, mijn leven en dat is goed.

Ze is een beetje mijn grote liefde. Misschien klinkt dat lonely, maar ik hou op een bepaalde manier van haar. Zo lang als ik kan zal ik bij haar blijven. Behalve dan de komende weken. Om de relatie heel te houden moet ik er ff tussenuit.

 

Om aan het lichte schuldgevoel te ontsnappen maak ik haast. Ik prop de niet verkochte gedroogde worsten in mijn rugtas voor tijdens de reis, en gris een stripje Ibuprofen uit het EHBO-kastje, je weet nooit waar het goed voor is.

Ik moet Tutje (het elektrische autootje) bij vrienden stallen en de Nep-Harley, waar ik mee op vakantie ga, bij een andere vriend uit de garage halen.

Het viltje met de vakantiemelding gaat op de deur en ik sluit de gordijnen.

Nog een ronde door het pand om te checken of alles in orde is. Spoel de toiletten extra door. Mijn voetstappen klinken hol in deze eenzame ruimte. Het is tijd om te gaan, hoorde ik daar een zachte snik? Trek de buitendeur achter me dicht, kijk niet meer om, stap in Tutje en rijd weg.

Wanneer ik even later met de Nep-Harley weer langsrij werp ik nog een blik op mijn liefde en hoor denkbeeldig: wees voorzichtig en kom weer heel terug. Als antwoord beloof ik plechtig dat te doen, tis net een soort van huwelijk.

Dan geef ik gas en rij met mijn kop stoer in de wind mijn vakantie tegemoet.

Ja, ik zal Tijgah, Pantah en Den Ouden Neel natuurlijk ook missen, maar op hen wordt gepast. Ok, ik zal iedereen missen, nou ja, iedereen:-).

Tekst: Mink Out.                          Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl

  2022 Interieur Café de Conckelaer. Dimitris Voyiazoglou.