Geen pap meer zeggen. Minks wekelijkse column 14-6-2023
Geen pap meer zeggen. Minks wekelijkse column 14-6-2023
Terwijl ik op een cafétoilet, met een straal afgewerkt bier een ingebakken bromvlieg uit het porselein tracht te pissen, hoor ik een aanspreekvorm die me aan het denken zet.
Het was de volwassen dochter van een vriend die hem bij zijn voornaam “Arie” noemde. Nou moet eenieder dat lekker voor zichzelf weten maar tijdens het eenzaam potje plassen stond ik er (gelukkig;-) even bij stil.
Hoewel het in vroeger jaren bij veel VPRO/VARA gezinnen al redelijk gewoon was, is het dezer dagen toch wel weer een trend, dat bij voornaam noemen.
Toen ik terug op mijn kruk, het verse bier weer naar binnen klokte, sprak ik vader en dochter er op een, naar mijn idee, vermakelijke manier op aan.
Volgens beiden was het “pap” zeggen alleen van toepassing wanneer een gunst geleverd moest worden, zoals bij de afgelopen fietsketting eerder die avond.
Kijk, nou was deze leuke meid geen tiener meer. Maar ook, of juist in die leeftijdsklasse is het tegenwoordig wel heel erg gewoon, dat voornaamgedoe.
Het komt bij mij een beetje over als een linke shortcut naar volwassenheid,
het gelijk willen zijn. Ze staan natuurlijk ook te dringen die wereld van (ons), de gevestigde orde, over te nemen en dan is naamsnivellering een must.
En ach, what’s in a name, dat dan weer wel. Als je met een titel respect af moet dwingen ben je zeker geen goede leider, lijkt me zo.
Laatst was ik getuige van een duidelijk geval van huiselijk leiderschap.
De tienerdochter des huizes wilde op zondagavond voor de derde keer dat weekend lekker met haar vriendinnen gaan stappen in de grote stad.
Dat vond de zilverrug niet zo’n heel goed idee en hij zei, weliswaar ruim onderbouwd: “neen”. Een koele stilte viel, als blikken konden doden. Ondanks de verzengende zomerhitte daalde de temperatuur rap. Als getuige voelde ik me ietwat ongemakkelijk. Om de kou uit de lucht te halen deed ik een uitspraak in de trant van: “Ja, das knap waardeloos als je geen macht hebt”.
Niet handig, schroeiende bliksemschichten likten mijn persoontje.
De tienerdochter zou de nacht kniezend in haar torenkamertje doorbrengen.
Vader, of modern gezegd Marc, hield de poot stijf, daar hielp geen moedertje lief meer aan.
Trouwens, toen ik na dat bieren thuis kwam kon ik ook geen pap meer zeggen.
Oké ik weet het, een beetje flauw einde, maar ik wist het ff niet meer:-)
Tekst: Mink Out. Bundel verkrijgbaar op: www.conckshop.nl
1882 The Daughters of Edward Darley Boit. John Singer Sargent.