Bij binnenkomst in Auberge Le Roy schenkt de lakei, met een doodgraversgezicht, glazen Moët & Chandon in.  Mijn zus Jo viert haar vijfenzestigste verjaardag en pakt dat groots aan, ik kon er niet onderuit. Weer een lakei, hetzelfde type gezicht, opent de serre en ‘noodt’ ons aan tafel, door het venster een prachtig uitzicht op de Engelse tuin.

De strikt gedekte tafel doet denken aan de films van Sissi, keizerin van Oostenrijk, kaarsvlammen flakkeren, glazen fonkelen. Tafelzilver zinkt weg in zacht damast, naast de borden een rij blinkend bestek, van buitenaf te gebruiken. Als we zitten opent Ramses, de zoon van mijn zus, het ‘feest’ met een PowerPoint presentatie over de vijfenzestig ‘wilde’ jaren van Jootje die zich later José is gaan noemen omdat ze dat mooier vond. We schelen een jaar, ik pestte haar altijd, waarom weet ik niet, heb ik achteraf wel spijt van. Natuurlijk hadden we met regelmaat ruzie.

Ze was ook altijd zo anders, ik ging al lang met jongens terwijl zij op de bank boeken las en studeerde. Ik droeg mini, hotpants, strakke lakjasjes en hoge hakken, zij maxi, wijde LEE jeans en zo’n Afghaanse lange jas met slippers. Ik eet alles, ben voluptueus en gebruind als een kip aan het spit, zij: bleek en mager als een asperge, wel erg principieel, vegetarisch en zo. Laat mij maar gul aan de wijn, zij nipt uitsluitend mineraalwater.

Ondanks dat we kinderen van dezelfde ouders zijn hebben we maar weinig raakvlakken op één ding na: wandelen. Dat deden we vroeger met papa en mama en dat doen we nu nog steeds, 2 keer per jaar. Heerlijk, dan praten we honderd uit over onze overeenkomsten, de kinderen, de mannen, we nemen koffie met appeltaart op een terras. De tijd tussen het voorgerecht en de geflambeerde crêpe Suzette verloopt traag, gelijk de dia’s die als slakken over het scherm kruipen.

Ze projecteren, voor een vijfde keer, Jo’s nuttig leven waarin Che Guevara op ten duur het stokje doorgeeft aan de Dalai Lama. Ik ben het zat, ‘t is echt zo’n plakkende kauwgom avond, mijn jurkje zit te strak en mijn schoenen knellen, ik wil naar huis. Ruzie? Neen, gelukkig niet meer, wel wederzijds respect, we zijn blij met elkaar, ondanks de grote verschillen blijven we toch…… zussen. Tekstverantwoording: Mink Out.