Laatste lente.            Minks wekelijkse column 19 april 2017.

 

Na een lang winterreces, opent boer Tjerk de staldeuren en mag Karin naar buiten.

 Afgewisseld door wat rare bokkensprongen op een drafje de wijde wei in, haar uier zwiept jolig en levenslustig heen en weer.

Ahhhhhh lente, eindelijk weer in de buitenlucht, fris gras dat zo lekker knappend afbreekt als je het, tussen je lippen geklemd, uit de grond trekt.

De zon zakt achter de einder, herkauwend ligt ze op de zachte grasmat, heel wat beter dan dat bedje van stro in de stal.  

Bromvliegen spelen tikkertje op haar rug, een uil wrijft de slaap uit zijn ogen teneinde een argeloze veldmuis te verrassen, krekels spelen Symfonia Romantica. Life is good for a cow called Karin (diepe zucht).

 

Onderwijl in een café ver weg: “Zo mijn koe is bijna vol” spreekt de immer vrolijke Uno met een blik vol van blijde verwachting.

Geen milieuactivist maar wel overtuigt deze aarde ooit te verlaten met achterlating van max. een kindermaatje ecologische voetafdruk.

“Wat bedoel je met koe vol”. “Nou uuhhh, via internet: Koopmetzijnallenjeeigenstekoe.nl. Je stort met anderen geld op een beschikbare koe en als hij vol is kan je dat in grafische weergave op de site zien”. “En dan leeft jou koe nog lang en gelukkig omdat jullie hem hebben gered” “Nou niet helemaal…………..”

 

Ochtend gloort, familie Veldmuis treurt, vader komt nooit weerom, hongerige uilskuikens laten hun opengesperde snavels vol stoppen.

Boer Tjerk loopt op Karin af die zojuist weer begonnen is met grazen, frisse rijp prikkelt haar tong. Door een vals warme deken van koude ochtendmist leidt hij haar naar de vrachtwagen.

Tjerk blijft bij haar, vlees van een gestrest beest smaakt slecht.

Een grendel schuift, een motor start, Karin komt nooit weerom.

Het pakket thuis bezorgd door Post.nl Food, track and trace net als bij de loopbaan van Karin’s vers vlees.

Van Baklap tot sukade, biologisch top, past precies in de vrieslade.

Uno, toch een beetje aan haar gehecht geraakt, vult lekkere bekken met vers vlees van Karin.

Ze had een goed leven, een beetje jammer van de laatste lente.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                 

Piano. Minks wekelijkse column 12-4-2017 “Bes, cis”, de droogkloterige pianoleraar geeft nasaal en monotoon de noten aan die Henriette mist. Haar vriendinnetjes wachten buiten, de hinkelbaan lokt. Hij was er altijd al, deze zwart gelakte, glanzende buffetpiano. Twee Art Deco kaarshouders sieren de voorkant, als je het deksel openklapt staat er in glanzend koperen letters Bechstein te lezen. Henriette en haar piano, hij zou haar levensverhaal kunnen vertellen. Zoals toen, op die warme zondagmiddag in augustus. Een ieder in de tuin, zij speelt Chopin, ramen staan tegen elkaar open, een verkoelend vleugje wind streelt haar ranke hals. Teder een hand op haar schouder, een flits door haar maagstreek, een droom komt uit. Geerten, ze is met hem getrouwd, hun kinderen leerden op deze zelfde piano van bes en cis, hij hoorde er bij. Henriette’s slanke handen toucheren het klavier van haar fijnbesnaarde vriend als vlinders die dartelend bloemen kussen. De met vilt beklede hamertjes volgen elke vingerwijzing van haar, gehoorzaam en stipt op. Geluk leek vanzelfsprekend en oneindig. Maar toch, ook zij kreeg haar deel, Geerten bleef een week voor zijn pensioen ademloos achter zijn bureau zitten, de directeur kwam het begripvol vertellen, mooie begrafenis, daar niet van. De kinderen zijn uit huis, wonen in het buitenland, ze komen met Pasen weer langs. Bedroeft zinken Henriette’s vingers ‘piano’ in de lage tonen van het muziekinstrument dat met haar mee lijkt te treuren. Henriette werd 101, zij is klaar en de zon gaat gewoon weer op. Ergens achter op de binnenplaats van een kringloopwinkel staat een valse piano die binnenkort wordt afgevoerd. Het deksel en wat houten panelen zijn in de open haard beland, de Art Deco kaarshouders liggen in een kist met roestig hang en sluitwerk. Toetsen zijn zoek en het ivoor van het resterend aanslaghout zit los. Een hagelbui geselt zijn naakte snaren en brengt een onsamenhangend requiem, voor een oude vrouw met piano uit de Lepelstraat, ten gehore. Tekstverantwoording: Mink Out.

Op eieren lopen. Minks wekelijkse column 5-4-2017

 

We leven in een mooi land, met genoeg ruimte om jezelf te zijn.

Er mag hier van alles, heel wat meer dan in vele andere landen.

Je bent hier zó vrij dat de belangengroepen, met een zichzelf strelende mening, als paddenstoelen uit de grond ploppen.

 

Zoveel groepen van anders denkenden, dat je als standaard type al gauw een minderheid vormt en het normale gedrag, voor je het door hebt, als provocerend of ongepast wordt betiteld.

Nou schuif ik, om discussie en escalatie te vermijden, de Erdogan en Zwarte Piet (oeps) groepen even ter zijde!

Een wat minder beladen onderwerp: de zomertijd komt er aan en moet al weer afgeschaft, speerpunt van de zomertijdzeurders: iemand zou aan hartfalen lijden omdat de boel een uur opschuift, kan dat???

 

Een groep van (in mijn ogen) verzuurde mensen trekt ten strijden tegen Koningsdag omdat zij dit volksfeest liever in stilte vieren.

BAM (Bescherming Akoestisch Milieu) stelt: “muziek die in openbare ruimten aan mensen wordt opgedrongen is een schending van de privacy…..” privacy? Veel succes, in ons overbevolkt, verzakkend land.

 

Opkomende schaamte bij het uitspreken van: “allochtoon”(oeps), nota bene ooit bedacht omdat “buitenlander”(oeps) onvriendelijk klonk.

 

Om in het ganse land eieren te verstoppen sluit de Hema een deal met een stereotype familie, bestaande uit ma-paashaas, pa-paashaas en twee puber paashaasjes van beide geslachten ☺.

En ja hoor, weer iemand die er wat van vindt: “Waarom eigenlijk geen twee hazenpotten(oeps) of poten(oeps) als eierlopers.

Dit was een kans bij uitstek om de homo-emancipatie een boost te geven”, overigens was het wel weer iemand ‘van de verkeerde kant’ (oeps) die deze, in haar eigen straatje, mening gaf.

 

Het lijkt mij, met de laatste ontwikkelingen in ‘poten ram land’(oeps), verzekeringstechnisch ook niet echt handig om homo’s, lesbiennes en transgenders met dozen vol eieren de straat op te sturen.

Ze lopen toch al zo op eieren nadat ze deze week het haasje waren.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. 

Zestig.                                Minks wekelijkse column 29-3-2017

 

De laatste dagen van deze vijftiger zijn geteld. Niet dat het in de korte termijn planning staat om dood te gaan of zo, maar het moment dat ik zestiger zal zijn komt angstig dichtbij.

Zo’n kroonjaar in t’ verschiet, dat doet een mens echt goed???

Niet dat ik er ziek van ben maar ik word er ook niet beter van.

Nou ben ik een vrolijke flierefluiter dus maakt u niet al te veel zorgen.

Terwijl de tijd gewoon doorloopt, nou ja zeg maar gerust doorrent, sta ik steeds vaker stil bij: wanneer ben ik aan de beurt om uit te stappen.

 

Aan het begin van mijn loopbaan als mens ging het allemaal zo lekker langzaam, om jarig te worden moest je nog te veel ‘nachtjes’ slapen en kropen de tussenliggende dagen als stilstaande bejaarden voorbij.   

Om maar te zwijgen over het Sinterklaasfeest, eer dat begon waren de schamele giften uit Spanje al lang aan vervanging toe.

Neen, alles ging traag, je brommer- of autoleeftijd halen, de ‘eindeloze’ schooltijd, die schoot ook niet op, ach laat maar zittenJ.

De tijd tussen twee sinterklazen door gaat nu in gestrekte draf, om maar in schimmeltermen te schrijven, dit niet in het minst door de steeds vroeger oplaaiende discussie over zijn knecht (o shit).

Pas geleden werd ik vijftig, draai me één keer om in bed en hup zestig.

 

In den beginnen klonk “Lang zal hij leven” als een vrolijk lied zo van we gaan onbezorgd verder, nu krijgt het meer en meer weg van een liturgische klaagzang met een diep sarcastische ondertoon.

 

Zestig pas en ik moet zo nodig ineens de depri-eend uit hangen.

Niet klagen maar dragen zeggen de sterken en die kunnen het weten dus de schouders er onder en gewoon gaan met die banaan.

Zal ik nog een grote slag slaan, nog één keer een rigoureuze  verandering in mijn leven, voor ik gekluisterd aan rolstoel of bed alleen nog maar kan mijmeren van wat ik niet heb gedaan?

Een laatste kans nu mijn hersens het nog toestaan?

Het tijdstip om te beslissen is daar of wacht ik nog even op de AOW die harder lijkt te lopen dan de tijd die mij wellicht nog rest?

 

Bederf plezier van nu niet door angst voor later, spartel lekker door tot het schip strandt, zat te beleven, je wordt pas zestig!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.             

Zestig. Minks wekelijkse column 29-3-2017

 

De laatste dagen van deze vijftiger zijn geteld. Niet dat het in de korte termijn planning staat om dood te gaan of zo, maar het moment dat ik zestiger zal zijn komt angstig dichtbij.

Zo’n kroonjaar in t’ verschiet, dat doet een mens echt goed???

Niet dat ik er ziek van ben maar ik word er ook niet beter van.

Nou ben ik een vrolijke flierefluiter dus maakt u niet al te veel zorgen.

Terwijl de tijd gewoon doorloopt, nou ja zeg maar gerust doorrent, sta ik steeds vaker stil bij: wanneer ben ik aan de beurt om uit te stappen.

Aan het begin van mijn loopbaan als mens ging het allemaal zo lekker langzaam, om jarig te worden moest je nog te veel ‘nachtjes’ slapen en kropen de tussenliggende dagen als stilstaande bejaarden voorbij.

Om maar te zwijgen over het Sinterklaasfeest, eer dat begon waren de schamele giften uit Spanje al lang aan vervanging toe.

Neen, alles ging traag, je brommer- of autoleeftijd halen, de ‘eindeloze’ schooltijd, die schoot ook niet op, ach laat maar zitten☺.

De tijd tussen twee sinterklazen door gaat nu in gestrekte draf, om maar in schimmeltermen te schrijven, dit niet in het minst door de steeds vroeger oplaaiende discussie over zijn knecht (o shit).

Pas geleden werd ik vijftig, draai me één keer om in bed en hup zestig.

In den beginnen klonk “Lang zal hij leven” als een vrolijk lied zo van we gaan onbezorgd verder, nu krijgt het meer en meer weg van een liturgische klaagzang met een diep sarcastische ondertoon.

Zestig pas en ik moet zo nodig ineens de depri-eend uit hangen.

Niet klagen maar dragen zeggen de sterken en die kunnen het weten dus de schouders er onder en gewoon gaan met die banaan.

Zal ik nog een grote slag slaan, nog één keer een rigoureuze verandering in mijn leven, voor ik gekluisterd aan rolstoel of bed alleen nog maar kan mijmeren van wat ik niet heb gedaan?

Een laatste kans nu mijn hersens het nog toestaan?

Het tijdstip om te beslissen is daar of wacht ik nog even op de AOW die harder lijkt te lopen dan de tijd die mij wellicht nog rest?

Bederf plezier van nu niet door angst voor later, spartel lekker door tot het schip strandt, zat te beleven, je wordt pas zestig!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Vreugd, deugd en venijn. Minks wekelijkse column 22-3-17

 

Sjiek restaurant, met zeer kleine hapjes en heel hoge prijzen, naar ik vreesde, niet voor hoge prijzen (zij betaalde) maar voor de hoeveelheden, soms ging ik door naar McDonalds om de honger te stillen. Op de achtergrond showroommuziek, zachte vloerbedekking dempt mijn kordate stap en haar lokkend hoge hak.

Een in jacket gestoken gluiperd met witte handschoenen begeleidt ons handenwrijvend naar een tafel, eigenlijk niets voor mij, maar ja.

Op het damast een arsenaal blinkend bestek en fonkelende glazen.

De gluiperd annonceert met wollige taal een éénhaps voorgerecht van zoetwater mug omkranst door gepureerde kikkererwt op een schuimbedje van ooievaars kuitenvet. Kaarslicht in de dieptes van haar amandel-smachtende ogen wakkert mijn untergang’ aan.

Haar voet streelt mijn kuit, het kan niet meer mis, dit wordt een fantastisch etentje met wellicht een spetterend toetje.

 

Van ons gescheiden door een tafelscherm zitten twee echtparen aan. De éne na de andere exquise wijn wordt rucksichtslos ontkurkt.

Dan vangen we een uitspraak één der vrouwen op: “Ik hoef er toch niet meteen uit?” “Neen, maar wel spoedig” zegt haar tegenspeler.

Het andere, scheidsrechterende paar raakt duidelijk de regie kwijt.

 

De gluiperd met Zuid-Europees uiterlijk zet ons twee oesters voor.

“Libido verhogend” lispelt amandel-oog, haar tweede voet kruipt op.

Tino vangt aan met flamberen en bij de buren slaat de vlam in de pan.

“Je neemt de verantwoordelijkheid jegens de kinderen niet serieus als je zonder taal of teken een heel weekend wegblijft Karel-Jan”.

“Kan me niet indenken dat jij aan verantwoording dacht toen je deed wat deed". “Ik heb toch gezegd dat het alleen maar zoenen was!” “Alleen zoenen? Dat heb jij nooit gekund………Estelle”

Dure rode wijn, uit haar glas, druipt van zijn woest gezicht.

Het zacht tapijt kan zijn stampvoetend afgaan onmogelijk dempen.

 

Voor ons: passievrucht in gelei op een geblameerd eiwitwolkje met een touché van lentehoning, afsluiter van dit etentje op ‘hoog niveau’.

 

In geld, vrouwen en wijn, is vreugd en deugd maar ook venijn. (Oud Hollands spreekwoord).

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Voorschrift.               Minks wekelijkse column 15-3-2017

 

“Meneer Afwasoglü? Goedemiddag ik kom voor de asbest inventarisatie, als het goed is heeft u hieromtrent een brief ontvangen” zegt Sjaak beleeft wanneer de deur van een huurwoning in het hart van de Schilderswijk zich opent.

“Ja, ik heb een brief gehad, komt u binnen, wij zijn net aan het eten” zegt de twee nationaliteiten Hagenees.

“Nou meneer Afwasoglü, ik ken deze huizen en weet waar ik naar moet kijken, voor u het helemaal door hebt ben ik al weer weg”.

 

Sjaak had mazzel, normaal kom je als 54 jarige niet meer aan de bak, een tip van zijn buurman, cursus gedaan voor een certificaat en gaan.

Verleden maand een vast contract gekregen, echt een makkie, asbestinventariseerder, autootje van de zaak, redelijk loon, deze baan, daar kan je wel honderd mee worden.

 

Hij kijkt rond en ziet een verdachte vensterbank in de huiskamer waar de familie de maaltijd nuttigt. “Ik pak even mijn spullen om een monster van die vensterbank te nemen en dan ben ik weer weg”.

Even later betreedt een buitenaards wezen in witte overall met capuchon en glazen masker de kamer. In zijn zwaar gehandschoende klauwen houdt hij een hamer en beitel in de aanslag voor een attack.

De kinderen Afwasoglü schuilen gillend achter moeders rokken en vader staat als aan de grond genageld wat koranverzen te prevelen.  

Sjaak hoort het aanzuigen van lucht door de membranen van zijn masker. Het vizier wordt langzaam wazig en hij lijkt in een andere wereld dan de rest aanwezig in deze kamer.

Ondanks zijn ‘isolement’ ziet hij de paniek ontstaan en spreekt geruststellende woorden: ”Ik ben het, om even dat monster van de vensterbank te nemen, rustaaaagh”.

Na een act van het zwaaiend maanmannetje gaan de kinderen met gepaste argwaan weer aan tafel zitten en eten mondjesmaat door.

Sjaak tikt een chip van de vensterbank en doet die in een potje.

 

Buiten deponeert hij de overall zorgvuldig in een speciale vuilniszak en stopt het geheel weg voor vernietiging.

Overdreven??????? Wellicht maar ach, het is voorschrift en je wil toch voor iedereen het beste.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Spoelbiertjes.                      Minks wekelijkse column 8-3-2017

 

De vaste maandagavondploeg, een enkeling uitgezonderd, druppelt na elf uur binnen voor een praatje pot en een pilsje.

Dit soort debatsamenkomsten koestert de cafébaas, het is gezellig en zijn weekend (dinsdag en woensdag) staat te beginnen.

Hij zet zeven flessen bier op de toog en annonceert semiofficieel: “Deze avond moet het gebeuren mannen, we gaan bier proeven”.

“Zal zeker wel weer wat kosten” zegt de altijd calculerende Job.

“De flessen heb ik gekregen van een brouwerijtje, als jullie aan het eind van de avond wat in de pot doen tegen omzetderving is dat leuk”.

De eerste fles: ‘Bittere Bertus’ wordt kritisch bekeken, tien procent, niet mis, met een vleugje grapefruit. De waard spoelt zorgvuldig een glas en schenkt het donkerbruin bier behendig in.

Ronald is als eerste, hij gedraagt zich als een waar connaisseur, na met een kennersblik de kleur te hebben getoetst ruikt hij aan het glas en neemt een matige slok die hij langzaam door de mond laat rollen.

De muziek staat zacht, flakkerend kaarslicht valt op verwachtingvolle gezichten, binnenskeelse slikkende geluiden klinken.

Ronald trekt een zuur gezicht en slaakt de kreet: “gadverdamme”.

Het glas gaat rond en Bittere Bertus komt er vanaf met een vette nul.

 

Na een flink spoelpilsje is het de beurt aan ‘Weelderige Wilma’ om zich te laten verzwelgen door het voltallig huis-panel.

Renoir ‘drinkt’ dit keer het spits af, een ferme slok van deze negen procenter doet hem glimlachen, dit rondborstig brouwsel laat geen twijfel over de herkomst van haar naam.

Dat mannen vallen voor vrouwelijke welvingen blijkt uit de unanieme topscore van tien punten. Ter neutralisatie nóg maar een spoelpilsje.

Monty is nu als eerste aan de beurt om zijn smaakpapillen toe te vertrouwen aan ‘Smalende Sonja’, met een lichte smaak van Karamel.

Na de rondgang, van dit niet in te schatten mannelijk of vrouwelijk brouwsel met eindcijfer zeven, wederom een spoelbiertje.

Compleet met wat calorierijke vettigheid uit de frituur werd het nog een fors nachtelijk debat met overvloedig gesmeerde kelen.

Of wij Bittere Bertus, Weelderige Wilma en de rest van deze verleidersbende in ons assortiment gaan opnemen is niet zeker.

De maandagavondploeg zit als vanouds weer gewoon aan de ‘spoelbier-tjes’. 

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Zonsondergang.                 Minks wekelijkse column 1-3-2017

 

Het is rustig, koffie, krant, klassiek muziekje, liever geen, dan één iemand, leuke mensen uitgezonderd.

De zon gluurt door het bovenlicht van de caféramen naar binnen. Hij streelt mijn gezicht, genietend sluit ik de ogen om zijn weldadige warmte in mij op te nemen en zweef een andere wereld binnen.

Als ik ze weer open, slaat de schrik me om het hart, zo’n moment, een drama voor iedere huisvrouw en cafébaas: een lage zon op de inboedel.

Alles zie je, vingers op glaswerk, stof op de hoektafel en enkele impopulaire flessen, zelfs de ramen zijn vies terwijl ik ze twee dagen geleden nog streep loos zeemde. In mijn hoofd sla ik dingen op die, door stralen in het zonnetje gezet, nodig ‘opgelapt’ dienen te worden.

Mijn wedstrijd paniekvoetbal over de schoonmaak wordt door de binnenstappende Gerrit afgefloten. “Zo, jij ziet er goed uit vandaag!”

“Ja natuurlijk zie ik er goed uit, geef mij om te beginnen maar een lekker koffietje en neem er zelf ook nog één……Heb je geen andere muziek dan dat kattengejank”.

Die laatste opmerking doet me beseffen dat mijn vrije tijd voorbij is en mijn ‘huiskamer’ zich plots weer heeft ontpopt als werkplek.

 

“Mmmmmmm, ‘jij ziet er goed uit’, dat zeg je tegen een ieder die hier binnenkomt Mink. Die vlieger gaat niet meer op, trouwens ik ben vijfenzestig, wat denk je nou zelf met dat, ‘je ziet er goed uit’.

Op de plekken waar haar zou moeten zitten zet de kaalslag hardnekkig door en waar het niet moet groeit het mij de oren en de neus uit.

Als er iemand verliefd naar me kijkt is het een oud lijk en als ik iets zie waar ik van denk: dat is ze, word je aangekeken met zo’n gezicht van: ouwe viezerik. En dan wil ik het nog niet eens hebben over al die rimpels. Neen Mink, de tand des tijds maakt leven er niet leuker op”.

Om maar eens een tandeloos cliché te gebruiken sprak ik: “Nou Gerrit kom op, niet zo somber er is toch nog zat de moeite waard?”

We keken elkaar doordringend aan, priemende ogen die de ziel lezen.

Aan het eind valt mij een grimas met toegeknepen mond en ogen te beurt, zo van: droom jij maar lekker door.

 

De zon zoekt dekking achter huizen, de schemer doet stof, vingers en strepen verdwijnen. Bij schaars licht ziet alles er stukken beter uit.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Kloosterorde. Minks wekelijkse column 22-2-2017

 

Een vriend van mij gaat eens per jaar voor een dag of vijf naar het klooster, daar komt hij, volgens zeggen, helemaal tot rust.

Hij trekt zich terug of beter nog: hij gaat in retraite.

Alle contact met de buitenwereld legt hij af, laptop en mobiel blijven thuis, kranten, tijdschriften en televisie zijn uit den bozen.

Ze krijgen er een pij aan met zo’n koord, bedrijfskleding zullen we maar zeggen, allemaal je eigen sobere kamer met houten tafel, stoel en bed in, hoe kan het ook anders, Kloosterstijl.

Het is er doodstil, praten is niet gewenst, mediteren wel, goed voor de geest, die van jezelf welteverstaan.

Vier maal per dag een dienst met gregoriaans gezang, hoef je niet aan mee te doen maar zo lijkt het wel méér voor het eggie.

Zes uur in de morgen: de klok voor de vroege dienst luidt, toch nog een heel intensief schema, rustig rennen naar de kapel.

‘s-Middags maakt hij met zijn vaste kloostermaat een fietstocht. Weidse bossen benadrukken het isolement van deze oude abdij.

De regerende vorst heeft het land verlaten, onder druk van de dooi laten besneeuwde naaldbomen hun druppels gestaag vallen.

De geur van nat hout stemt beter dan Randstadse uitlaatgassen.

Na het eten een felle strijd tussen blank en zwart op 64 velden, één kleur zal ondanks de devote stilte rucksichtslos worden onderworpen.

 

Vroeg in de avond gaan allen in hun eigen cel onder zo’n harige paardendeken met laken, de matras is hard en het kussen dun.

En daar lig je dan met de handen uiteraard boven de dekens.

Een uil roept in de verte, hij doet het gordijntje opzij, wrijft de condens weg en ziet een kraakheldere maan aan de hemel.

Het is donderdagnacht, zijn vrienden zitten gezellig in het café bier te drinken en hij staart hier als een weeskind uit het raam.

Een confrontatie met jezelf. Vol gemengde gevoelens val je in slaap en droomt (ook dat nog) van trappistenbier, je drinkt en drinkt………

Wakker worden zonder kater, dat zal bij je vrienden wel anders zijn.

Thuisgekomen is daar de lawine van voice-, e-mails, gemiste gesprekken en meer van dat soort belangrijke tekenen van leven.

Overblijfsel van het kloosterbezoek: zondagsmorgens als de klok in de Elandstraat luidt, schrikt hij, alert voor gebed, zwetend wakker.

Het is wellicht de sluimerende onrust van een kloosterorde.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl