Folderen.                    Minks wekelijkse column 14 juni 2017

 

De vaste folderloper kon niet, tentamens of zo, alles geprobeerd maar niemand was happig.

Ben zo langzamerhand niet een echte loper meer. Beetje last van mijn voeten, maar toch, er zat niets anders op, ik moest het zelf doen.

 

Ik zet als eerste mijn beste beentje voor, begin ik op deze warme namiddag in de wijk achter het café.

De ‘Nee Nee’ brievenbussen neem ik ook mee, zei het met een zekere mate van gluiperigheid. Als ik ze negeer valt zeker tachtig procent af.

Onder het mom van: steun uw lokale middenstand en de ‘iconische’ bekendheid van mijn persoontje als de buurtkroegbaas, leek het risico om met fakkels en hooivorken de wijk uitgejaagd te worden erg klein.

 

Als ik lekker op gang ben schrijnt mijn spijkerbroek tussen de dijen, riem los, broek hoger op de buik en strakker vastsjorren.

Lubach, Weid, Platvoet, bloembakken met margrieten, kinderen eten, de trampoline wacht, een poes soest in de zon.

Goldbloem, Spring in ‘t Veld, Belinfante, genietend inhaleer ik de geur van gemaaid gras en geknipte heggen.

 

Aan een geitenwollensokkenvrouw die haar voortuin wiedt, vraag ik, met het oog op de ‘nee nee’ sticker, of ze een foldertje van de lokale horeca wél in de brievenbus wenst. Ze schudt het hoofd subiet van neen, haar grijze Liesbeth List coupe zwiert, als een zweefmolen, wulps mee. Vriendelijk glimlachend zegt ze “succes”, dat dan weer wel.

 

Janssen, Wong, Spring in ’t Veld, krakende tuinhekjes, grommende hond achter de brievenbus, hitte vibreert boven autodaken.

Vogelzang, Op de Koe, Den Hartog, verzorgde en verwaarloosde perkjes komen overeen met het interieur dat ik door de ramen zie.

Van der Kroft, Van Lanschot, Kuit, een fonteintje vervolmaakt, met vrolijk geklater, dit heerlijk zomeravondgevoel.

 

Houdijk, Demirel, Boomsluiter, links en rechts met deze of gene een praatje over de heg, ze komen weer eens langs, heerlijk zo’n avondje folderen.

Zal het vaker doen, zodra mijn doorgelopen dijen weer geheeld zijn.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.            

Een mooie Pinksterdag.    Minks wekelijkse column 7-6-2017

 

Niets doen komt zelden voor in het leven van een horecaman, vandaag was de tweede van vier aaneengeschakelde vrije dagen.

Het ‘uurtje’ een ‘drankje’ doen vannacht, was langer dan gedacht hetgeen, zoals altijd, heimelijk verwacht, voelde me semi geslachtJ.

De kunstprovo’s op de hoek van de Breedstraat/Noordwal groeten me en filosoferen verder over misschien wel hun nieuwe Haagsche school.

Zonnend op het steigertje aan de Noordwal zing ik “Sitting on the dock of the bay” zacht voor me uit. Mijn date zal er zo toch wel zijn?

Een zaaiende senior verzorgt plantjes in zijn, met planken verhoogde stadstuintje rond een dikke boom op de kade, we maken een praatje.

Over het leven, dat zo snel gaat en je moet genieten voordat het te laat is, hij is tachtig en heeft een vriendin van zestig, de bofkont.

Deze stad wordt weer van de mensen, minder verkeer, nieuwe ideeën, dat is wel anders geweest, neen Den Haag, in dit geval gaat tie goed.

 

Verdiept in een cadeau gekregen boekje van Simon Carmiggelt over kroegverhalen hoor ik in de verte een ingehouden scheepstoeter aanhoudend om aandacht roepen, mijn date, aan de horizon.

Hautain de aangeboden instap-hulp-hand afslaand stap ik met de vederlichtheid van een zeeolifant aan boord van Henri’s drijvend conservenblik.

Al kabbelend ontvouwt zich een andere stad dan gewend, de zon en het kalme water overspoelt me met een gevoel van gelukzaligheid.

Lonkende waterlelies, verleiden libellen tot een moment van rust.

Een veld van immer splitsend kroos in tweeën gedeeld door canette en canard, de trotse eendenborst vooruit met driftig flipperend kroost nauwlettend in het kielzog.

Op de Bierkade aan de koffie, dit keer weiger ik, weer hautain, de uitstap-hulp-hand, zestig is de nieuwe veertig. Even afzetten en ik sta  aan de kant……..niet dus. Als een logge zeeolifant kantel ik terug. Ben echt niet op mijn achterhoofd gevallen dus nu zeker ook niet!!!

Met een wanhoops pirouette draai ik me een kwartslag en kom met een smak zijwaarts op de rand van Henri’s conservenblik.

Eén been tussen wal en schip en één been op het dek, goed gemikt, want wat er tussen zit viel gelukkig precies buiten de boot.

Aangeslagen weer op de kade gaapt een geschokt terras me aan. Als de schrik uit de benen is, één nat en één droog, valt de averij mee. Een mooie Pinksterdag, bijna in het water gevallen!!!!       

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl 

P(r)ik in, tis lente.              Minks wekelijkse column 31-5-2017

 

Om de biologische klok een rad voor de ogen te draaien zien radeloze vrouwen de zaaddonor vaak als laatste strohalm.

Om de ‘onverwekte’ een goede kans op de arbeidsmarkt te geven moet er natuurlijk wel een donor van statuur zijn zaad plengen.

De voorkeur gaat uit naar een professor, ruimtevaarder of een succesvol zakenman en niet naar een broodmagere zwerver, politieagent of een volslanke cafébaas om maar eens wat te noemen.

Winnaar van de spermacidenrace alleen, geeft geen garantie op succes, kijk maar eens goed om u heen.

Neen, het gaat er om dat de eicel later succesvol wordt zodat ‘beide’ ouders pauwentrots op hun ‘eigen’ nazaat kunnen zijn.

 

Ineens gaat het mis, de homo ‘inseminatus’ laat zich niet met een kluitje kikkerdril het riet insturen maar gaat zich ‘dingen’ afvragen.

‘Dingen’ van: wie heeft me op deze blauwe planeet neergezet als deelnemer aan dit ‘zinloos’ leven en hoe ziet deze zaaier er uit.

Weet je het niet, wordt het een obsessie, weet je het wel, sta je er amper bij stil. 

Naast het ‘leed-vermakend’, grensoverschrijdend programma Spoorloos, is er ook nu een tweede rucksichtslose tranentrekker: DNA onbekend, waarin kijkdichtheid de ethiek opsluit.

Zoekende zielen scoren hoog bij de sensatie beluste kijker.

Tromgeroffel, het gordijn opent zich en daar is tie dan bij een vrolijk:

“tarara boem-die-ee” of een teleurstellend: pwaw-pwaw-pwaw-pwaw.

Tis altijd goed, tranen van geluk maar ook bittere tranen van wanhoop kunnen het stukje brie en de rode wijn niet slechter doen smaken.

 

Big money, als paddenstoelen schieten de DNA databases uit de grond, het is gedaan met de anonimiteit der zaadschieters.

Noem het een fetisj of financieel gewin maar de donordokter die stiekem, met enige regelmaat, zijn eigen sperma in de eicel van een argeloze patiënte spoot zal er niet meer bij stilstaan.

Een maand voordat zijn ‘zaakje’ moest voorkomen heeft hij het leven gelaten, een beetje pech na al het leven dat hij heeft gegeven.

Maar met de ‘P(r)ik in tis lente’ methode van deze toeschietelijke donatiedokter is je toekomst in ieder geval redelijk zeker!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.            

Playboy?                  Minks wekelijkse column 24-5-2017

 

Daar zat ik dan, met vier grote, pikzwarte Afrikaners op de vloer van een schamel gemeubileerde Schilderswijk-kamer, schrijven jaren tachtig van de vorige eeuw (alsof dat niet duidelijk zou zijn).

Te midden van onze kring van vijf stond een kookpot met eten.

De ‘tafelmanieren’ waren simpel: scheur een stuk pannenkoek af, grabbel het voedsel uit de pan en stop het keer op keer in je mond.

Reden van het bezoek aan deze heren: de door mij geleverde zes kanaals Philips kleurentelevisie met tiptoets werkte niet.

Maar liefst een hele week garantie, op deze elektronica van de hoge kwaliteit, noopte mij tot een technisch onderzoek.

Al gauw was het lek boven water, de mannen wisten niet dat er ook een antennedraad moest worden aangesloten om de sneeuwbuien te kunnen verjagen. Beetje dom tenzij het je allereerste TV is.

Geknecht door de Engelsen, die ons als kolonisator blijkbaar voor waren, beheersten ze deze taal goed hetgeen mogelijkheid tot gedachtewisseling gaf.

 

“Waarom zijn jullie nou eigenlijk naar hier gekomen?”

“Wij hebben gelezen dat alles hier goed was, iedereen had een nieuwe Mercedes of andere mooie auto, ze hadden ook allemaal een glanzend Rolexhorloge. Knappe blanke vrouwen lopen hier met weinig kleren aan of soms helemaal naakt. Westerlingen wonen in villa’s met zwembaden en drinken dure Champagne”.

“Nu we hier zijn krijgen we weinig geld en betalen veel rekeningen, kleren kopen alleen al kost veel van het beschikbare geld”.

“Vrouwen zijn helemaal niet allemaal knap, ze willen amper met ons praten, laat staan dat ze zich voor ons verleidelijk of schaars kleden”.

“Neen, we hebben ons mooi vergist maar teruggaan is ook geen optie”.

De teleurstelling was van hun gezichten af te lezen, ik had toch wel met ze te doen: hier zaten ze dan met vier mannen in één huis in dit kikkerland dat hen bij lange na niet bracht wat ze hadden verwacht.

 

Toen het vlees uit de pan op was vond ik het wel welletjes, ik moest maar eens gaan. Bij de deur vroeg ik: “Waar hebben jullie al die onzin die je dacht te krijgen eigenlijk gelezen?”

“Een Playboy, blad door toeristen achtergelaten”…………….. “Tja”.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Vriendschapsringen.            Minks wekelijkse column 17-5-2017

 

“Ringen vind ik meer iets voor postduiven, dat is niks voor mij”.

“Nou ja, het lijkt me gewoon mooi om aan iedereen te laten zien dat we van elkaar houden en samen één zijn”.

“Ik heb het niet nodig, blijf toch wel voor altijd bij je, echt waar!”

 

Na weken lang zeuren krijgt ze dan toch haar zin.

Twee glanzende vriendschapsringen worden gekocht bij de juwelier waar ze al menigmaal hun neuzen tegen de etalageruit hebben gedrukt.

Een kleine fijne voor haar poezelige hand en een grove voor zijn eeltige kolenschop.

Met het omschuiven der kostbare kleinoden verliezen ze een stuk jeugd.

“Nu horen we voor altijd bij elkaar”, zegt ze na een bedwelmende tongzoen terwijl haar ogen een ‘ik hoor erbij’ blik verraden .

 

Met een verhuiswagen naar Friesland, waar haar senioren ouders hun overige jaren in alle rust willen slijten en………….. zij moet mee.

De gehele terugreis is hij stil, hoe goed de verhuizers ook moppen tappen, de humor kan hem niet raken.

Monotoon motorgeronk helpt hem overpeinzen, ‘omklemmende’ verlatingsangst verstevigt zijn greep.

Na een week met de trein weer naar haar toe, de afstand is groot maar zo ook zijn verlangen.

Op het tochtig perron van Wolvega lijken haar wapperde blonde haren hem warm welkom te heten.

Haar vaders auto penetreert het geïsoleerde landschap tot in de ziel.

Tijdens de rit heerst stilte. “Is er iets?” “Nee niets!”.

Na het weekend een koele afscheidskus, ze heeft haast, hij moest maar een trein eerder nemen, scheelt overstappen.

Volgend weekend maar overslaan, best pittig die reiskosten, toch?

De hypnotiserende cadans der rijdende trein, samen met het voorbij snellend grimmig landschap, versterken een vrije val in de bodemloze put van dreigend verlies.

 

Na drie dagen een enveloppe, met een kleine fijne ringachtige vorm er in………..

 

Tekstverantwoording: Mink Out.            

Geleende grond.   Minks wekelijkse column 10 mei 2017

Bij de Westeinderbrug steken molens imposant af tegen strak hemelsblauw. 
Behaagziek waken deze statige wachters over de stad.
Dreigend doorklieven hun machtige wieken met een krachtig geraas de omgeving als waarschuwing voor klaplopers en schuinsmarcheerders. 
De bedrijvigheid spat er vanaf, in deze gemeenschap zijn de zoete vruchten van noeste arbeid duidelijk zichtbaar.
Honden- en paardenkarren op het Westeinde gaan bepakt en bezakt richting centrum om deze residentie van het nodige te voorzien .
Ongetrouwde vrouwen vonden in het hofje van Nieuwkoop een gratis onderkomen, gewonden soldaten van Napoleon knappen er nu op of af.
Sjovel volk loopt, in de Lange Lombardstraat, richting het pandjeshuis om goederen te belenen teneinde de bloedjes van kinderen te voeden.

Links mijn straat, alleen het huis bestaat nog niet, de moeder van Sien woont daar nu, Sien heeft verkering met Vincent (van Gogh). 
Nog een eeuw doorwandelen voor ik naar huis kan, ‘t is  niet anders.
Passeer de grote sint Jacobskerk wiens klokkenspel mij welkom heet. 
De kort-gewiekte ooievaars die bij de visbanken het afval schielijk door hun kelen lieten glijden, verzorgden wellicht het ‘stadswapenfeit’.
De nieuwe Passage, meer voor Hagenaar dan Hagenees, die kloof zal over een jaar of zeventig wel redelijk geslecht zijn. 
De ‘openmondse’ gaper en de Goudenhoofdse slaper wisselen verbaasde blikken als Duitse soldaten straf laarzen stampend voorbij marcheren. Een marslied galmt: “Wir fahren gegen Engeland”. 
Op het Buitenhof: Cineac, non stop films weten van geen ophouden. 
Pollers, politie en camera’s bewaken vrijheid op het Binnenhof. 
Het Binnenhof, de aanzet voor het bestaansrecht van deze stad.  
Bij het Plein er uit, muziek van de terrassen houd je bij de tijd.
Linksaf langs het Mauritshuis, uitzicht op de Hofvijver. 
Drijvende Mondriaan vlakken verliezen hun fel rood, blauw, geel en zwart omdat onvervalste ‘Hagenese’ meeuwen er schijt aan hebben, hun voorkeur is gemêleerd witgrijs.

Tijd om naar huis te gaan, Sien d’r moeder zal nu wel weg zijn, het is mijn beurt. Geleende grond, ik ben er zuinig op, erg blij mee en verrukt dat het Den Haag is.

Tekstverantwoording: Mink Out​.                             

Stairway to heaven.         Minks wekelijkse column 3 mei 2017

 

De straten leeg en dampig, hoge hakken-getik van mijn verse, kortgerokte vriendin echoot doortrapt tegen de gevels op.

Geen genoeg van elkaar krijgend zwalken we al zoenend en tastend door een nachtelijk st. Etienne, richting ons hotel.

Twee mannen, ik zie ze al op afstand, steken schuin over met ons als doel. Als wantrouwig horecadier voel ik dreiging en steek over richting de stoep die zij zojuist verlaten hadden. Op de as van de weg verleggen zij hun koers wederom in onze richting.  

Ze zijn duidelijk iets van plan dat niet in ons script staat.

De lichaamstaal en gezichtsuitdrukking belooft niet veel goeds, dus voor het te laat is, wordt het tijd om op te treden.

Rauw doch vloeiend plat Haags, kracht bijgezet door indringende psycho-blikken, overtuigt de heren dat de slachtofferrol door ons niet gespeeld zal worden. De schimmige types kiezen eieren voor hun geld en lossen op in het duister.       

 

Toen we na dit spannend avondje stappen, hoofdpijn vroeg, op onze geleende Harley, deze Franse stad verlieten was een eventuele alcoholtest er vast één geworden met een dubieuze uitkomst.

Ondanks dat het voor ons vakantie was werden we opgenomen in het st. Etiense spitsuurverkeer dat zich met een snelheid van minstens honderdtwintig kilometer over de ringweg begaf.

Dan plots, vóór ons, chaos, remmen, rookpluimen en auto’s die richting de middenberm schieten. Met hun oprijden was als kwetsbare motorrijders geen optie dus schoof ik achter ze vandaan richting vluchtstrook en toen………………daar lag hij: een driedelige uitschuiftrap haaks op de door mij gekozen rijstrook. Wat nu, een tweede gevaar in enkele uren, alleen zou bij dit debacle plat Haags zeker niet helpen.

Alertheid was geboden, in een flits schreeuwde ik naar mijn vriendinnetje (waar ik nog wel wat langer van wou genieten): “HOU JE VAST!!!!” Ik verstevigde de grip op mijn handvatten, waardoor ik (per ongeluk) meer gas gaf, een angstschreeuw klinkt in de beslotenheid van mijn helm: “AAAAAAAAAAAAHHHHHHHHHH” dat was hem, de hemelpoort ging open, we konden zo naar binnen.

Maar nee hoor, kadung, kadung, we denderden er gewoon overheen.

Een afslag verder trillend een sigaretje gerookt en weer opgestapt. Onze ‘stairway to heaven’ stond blijkbaar niet in st. Etienne, pppffft.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.         

Het abces.                                   Minks wekelijkse column 26-4-2017

 

Ondanks dat de plastic slang, bij mij nasaal ingebracht, zo langzamerhand wel mijn neus uit kwam en drie dagen verstoken zijn van eten en drinken me de strot uit hing, voelde ik me op deze ziekenzaal wonderwel goed. Deze relaxte sfeer werd mede gevoed door Vlad, mijn sympathieke ‘tegenligger’ uit Servië, wiens dapper dragen van een amputatie hét voorbeeld was hoe om te gaan met het grote verlies van een kleine teen.

Plotseling wordt onze rust wreed verstoord door een bed met inhoud dat, geduwd door een verpleger, de zaal in dendert, in zijn kielzog een horde aanhangers die langdurig en luidkeels eisen hoe alles moet.

“Een abces tussen mijn benen” spreekt de jongeman, ik zeg: “ach” wat hij als startschot voor zijn klaagzang ziet.

Geen werk, een chronische darmziekte, gescheiden, twee kinderen bij zijn ex, uitkering te laag. Nou, die zou ik in mijn naïeve positiviteit wel even de weg wijzen. “Misschien een avondschool”, “geprobeerd, ik kan niet leren”. “En computers, kan je lekker zitten of thuis werken”, “nee man, dat is niks voor mij, je weet toch!”……… “Wat weet ik toch?”

Vlad werpt zo’n blik van: verspilde moeite en slaakt een diepe zucht.

 

Later op de avond krijgt de nieuweling het aan de stok met de jongste verpleegster: over dat het gordijn open moet terwijl hij in zijn blote kont voor lul ligt wat zijn mannelijke trots niet kan verdragen.

Een luidruchtig nachtelijk telefoontje breekt hij vol onbegrip af, omdat wij, na een uur, zo asociaal zijn er wat van te zeggen.

Ik denk aan die mop dat iemand met een abces bij de dokter komt en per ongeluk het mens wordt weggegooid en het abces blijft leven.

 

De volgende ochtend wordt de wond voor het vertrek van ons ‘abces’ nog even door de nachtzusters verschoont, het gordijn sluit zich traag en wel haast dreigend. Zijn mannelijke trots is niet groot genoeg om te verhinderen dat hij het uitgilt als een speenvarken. Als het gekrijs na een minuut of vijf verstomt gaat het gordijn koel en wel haast triomfantelijk weer open. De verpleegsters lopen met een ingehouden glimlach weg, onze macho amechtig achterlatend of hij seks heeft gehad met een peloton Milva’s. Bij één verpleegster ontwaar ik een gedekt overwinningsvuistje, en een onderdrukte: “yes, yes” uitroep.

In ieder geval leefden we allemaal nog lang en gelukkig, zonder abces.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Laatste lente.            Minks wekelijkse column 19 april 2017.

 

Na een lang winterreces, opent boer Tjerk de staldeuren en mag Karin naar buiten.

 Afgewisseld door wat rare bokkensprongen op een drafje de wijde wei in, haar uier zwiept jolig en levenslustig heen en weer.

Ahhhhhh lente, eindelijk weer in de buitenlucht, fris gras dat zo lekker knappend afbreekt als je het, tussen je lippen geklemd, uit de grond trekt.

De zon zakt achter de einder, herkauwend ligt ze op de zachte grasmat, heel wat beter dan dat bedje van stro in de stal.  

Bromvliegen spelen tikkertje op haar rug, een uil wrijft de slaap uit zijn ogen teneinde een argeloze veldmuis te verrassen, krekels spelen Symfonia Romantica. Life is good for a cow called Karin (diepe zucht).

 

Onderwijl in een café ver weg: “Zo mijn koe is bijna vol” spreekt de immer vrolijke Uno met een blik vol van blijde verwachting.

Geen milieuactivist maar wel overtuigt deze aarde ooit te verlaten met achterlating van max. een kindermaatje ecologische voetafdruk.

“Wat bedoel je met koe vol”. “Nou uuhhh, via internet: Koopmetzijnallenjeeigenstekoe.nl. Je stort met anderen geld op een beschikbare koe en als hij vol is kan je dat in grafische weergave op de site zien”. “En dan leeft jou koe nog lang en gelukkig omdat jullie hem hebben gered” “Nou niet helemaal…………..”

 

Ochtend gloort, familie Veldmuis treurt, vader komt nooit weerom, hongerige uilskuikens laten hun opengesperde snavels vol stoppen.

Boer Tjerk loopt op Karin af die zojuist weer begonnen is met grazen, frisse rijp prikkelt haar tong. Door een vals warme deken van koude ochtendmist leidt hij haar naar de vrachtwagen.

Tjerk blijft bij haar, vlees van een gestrest beest smaakt slecht.

Een grendel schuift, een motor start, Karin komt nooit weerom.

Het pakket thuis bezorgd door Post.nl Food, track and trace net als bij de loopbaan van Karin’s vers vlees.

Van Baklap tot sukade, biologisch top, past precies in de vrieslade.

Uno, toch een beetje aan haar gehecht geraakt, vult lekkere bekken met vers vlees van Karin.

Ze had een goed leven, een beetje jammer van de laatste lente.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                 

Piano. Minks wekelijkse column 12-4-2017 “Bes, cis”, de droogkloterige pianoleraar geeft nasaal en monotoon de noten aan die Henriette mist. Haar vriendinnetjes wachten buiten, de hinkelbaan lokt. Hij was er altijd al, deze zwart gelakte, glanzende buffetpiano. Twee Art Deco kaarshouders sieren de voorkant, als je het deksel openklapt staat er in glanzend koperen letters Bechstein te lezen. Henriette en haar piano, hij zou haar levensverhaal kunnen vertellen. Zoals toen, op die warme zondagmiddag in augustus. Een ieder in de tuin, zij speelt Chopin, ramen staan tegen elkaar open, een verkoelend vleugje wind streelt haar ranke hals. Teder een hand op haar schouder, een flits door haar maagstreek, een droom komt uit. Geerten, ze is met hem getrouwd, hun kinderen leerden op deze zelfde piano van bes en cis, hij hoorde er bij. Henriette’s slanke handen toucheren het klavier van haar fijnbesnaarde vriend als vlinders die dartelend bloemen kussen. De met vilt beklede hamertjes volgen elke vingerwijzing van haar, gehoorzaam en stipt op. Geluk leek vanzelfsprekend en oneindig. Maar toch, ook zij kreeg haar deel, Geerten bleef een week voor zijn pensioen ademloos achter zijn bureau zitten, de directeur kwam het begripvol vertellen, mooie begrafenis, daar niet van. De kinderen zijn uit huis, wonen in het buitenland, ze komen met Pasen weer langs. Bedroeft zinken Henriette’s vingers ‘piano’ in de lage tonen van het muziekinstrument dat met haar mee lijkt te treuren. Henriette werd 101, zij is klaar en de zon gaat gewoon weer op. Ergens achter op de binnenplaats van een kringloopwinkel staat een valse piano die binnenkort wordt afgevoerd. Het deksel en wat houten panelen zijn in de open haard beland, de Art Deco kaarshouders liggen in een kist met roestig hang en sluitwerk. Toetsen zijn zoek en het ivoor van het resterend aanslaghout zit los. Een hagelbui geselt zijn naakte snaren en brengt een onsamenhangend requiem, voor een oude vrouw met piano uit de Lepelstraat, ten gehore. Tekstverantwoording: Mink Out.