Van Spoorwijk naar Stompwijk. Minks wekelijkse column 15-2-17

 

Na een enerverend dagje horeca trek ik de deur van mijn café in het slot om tevreden huiswaarts te gaan. Toegedekt door een dik pak sneeuw lijkt de wereld in diepe slaap. De olielamp op het terras geeft een kaarsrechte vlam die stoïcijns naar de hemel wijst.

De gele gloed streelt het sneeuwwit in bereik en schotelt mij een visueel feestmaal voor waarbij de glans van miss World verbleekt.

Met een enkel verfrissend sneeuwvlokje op mijn gezicht loop ik, genietend van het geknerp onder mijn schoenen, naar de auto.

Een vrouw fietst zwoegend langs, ze is deze ‘zwarte piste’ duidelijk niet gewend en kwakt na een chaotische slalom tegen de grond.

“Gaat het?” “Goed, goed” zegt ze in zwaar verkracht Nederlands en gaat verder met haar ‘wintersport’.

Als ik mijn auto start staat ze bedremmeld weer naast me, de fiets heeft geen zin meer. Gebarentaal; wil je me stukje op weg helpen.

Ach, een mens in nood, wat doe je dan; stap maar in, ver zal het niet zijn, ze was immers op de fiets.

 

Beata komt uit Polen en Spoorwijk, spreekt geen woord Nederlands. Een gevaar zal ze niet zijn, niemand maakt, op de fiets, expres zo’n klapper als inleidend plan om je te beroven of zoiets engs.

Beata wijst de weg, per fiets had ze het onmogelijk gered, steeds verder ploegden we door het besneeuwde winter wonder land-schap.

Door Leidschendam rijdend vraag ik of het nog ver is, ze wijst naar voren en ik geef weloverwogen gas. Ze werkt in de kassen.

Aan het eind van Leidschendam onder het tunneltje linksaf naar Stompwijk, niet gestrooid of geruimd.

Langs de weg wacht ijzig kalm een brede, zwarte sloot op zijn kans om dodelijk toe te slaan, Beate heeft me mooi ‘leggen’.

Na een flink eind zijn we er, ze is dankbaar en komt morgen een verrassing brengen, daarna verdwijnt ze in een stralend, ‘horizonvervuilend’ kassencomplex.

Tis wat, ze gaat vijf dagen per week om vijf uur in de morgen op de fiets van Spoorwijk naar Stompwijk en terug om 10 uren te werken. Zou ze het geld écht nodig hebben??????

Via Zoetermeer geeuwend naar huis, mijn nieuwe bus rijdt top, verwarming, muziekje, een uurtje later thuis voor een mens in nood.

De verrassing heeft ze nog niet gebracht, komt nog wel denk ik.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Tienermeisjes.                   Minks wekelijkse column 8-2-2017

 

Tienermeisjes waren het, veertien jaar al, met een (te) groot plan: vakantie naar Zuid Frankrijk, lekker zonnen en geiten.

De make-up moest mee want ze gingen uiteraard ook stappen.

Alles was rond, op een klein detail na: de toestemming van de ouders.

 

Vier en een half echtpaar, nippend aan de koffie door conciërge geserveerd, in crisis overleg: wel of niet.

Allen waren trotse bezitters van een veertienjarige dochter met een zorgbarende, veel te snelle ontplooiingsdrang.

“Ja Riet, mijn dochter vertelde dat Floortje van jullie al toestemming had om te gaan”. “Nou ik weet van niets, alleen dat die van jullie allemaal wel mochten”.

Kees, één van de vaders, nam het woord: “het idee is tijdens de afgelopen vakantie bij onze dochter en Floortje ontstaan.

Ze kunnen met zijn vijven in het huis naast dat van ons in de Provence.

Noem het maar een soort van Hollandse enclave, lekker rustig met twee keer in de week een trein vanaf het dichtstbijzijnde station, dus weg gaan wordt erg lastig. Het enige waar wat te beleven is: een kleine camping met iedere zaterdagavond disco.

Ik zeg dat het best wel veilig is, iedereen kent elkaar en er wordt opgelet, zeker met dit soort jonge meisjes”.

 

“Eén probleempje, onze auto zit vol dus ze moeten met de trein heen en terug met in Parijs een overstap”. “In Parijs overstappen” sprak het halve echtpaar, “dat gaat mijn ex nooit goed vinden”.

De giechelgansjes verzamelden zich, met aanhang, op het station.

Het had heel wat voeten in de aarde, die ze met de hemel hadden bewogen om hun Zuid Frankrijk avontuur er door te krijgen.  

De vader van Josje, het veertien jarig klasse-transgendertje die voor de meisjeskant had gekozen, zou ze begeleiden tot aan Parijs en terug teneinde onherstelbare misstappen te voorkomen.

‘Bij elkaar blijven’ was de toverspreuk voor veiligheid en gemoedsrust.

Een enkel traantje ten afscheid, twee weken zonder papa en mama leek voor deze kinderlijk volwassenen plotseling toch wel een hele tijd.

In hun zomerkledij, compleet met zonnebril en cap, zagen ze er best volwassen uit, het werden al hele meiden, kon dat maar goed gaan.

De eerste stap der bakvissen om uit de pan te springen was gezet.

Vraagje: zou u ze laten gaan????

 

Tekstverantwoording: Mink Out.  

Verstomde stemmen.            Minks wekelijkse column 1-2-2017

 

Met mijn hoofd in de wolken sta ik, in een droom, op de bovenste etage van een immens zilveren gebouw.

De zon beschijnt de glanzende materialen en geeft het pand een ietwat verheven, dominante uitstraling.

Bovenop staat met koeienletters: MINK, zodat iedereen mijn naam vanuit de verte leest. Terecht, ik ben een heel belangrijk mens.

Als ik mijn bordes op loop, scanderen mensjes: MINK, MINK, MINK, MINK. Het geluid zwelt aan en klinkt mij als muziek in de oren.

De hele bovenste etage, compleet met heli-dek, is voor mij, niemand, behalve mijn familie en het personeel mogen er in.

Aan de voorkant van mijn gebouw zit een grote roltrap waarmee je naar binnen kan om te genieten van alles wat ik beloof.

Er is geen weg terug, je kan er alleen maar in.

De roltrap staat mutje vol, duw en trekwerk om binnen te komen.

Mijn branieachtige houding, felle handgebaren, lichaamstaal en mimiek (ooit in een zwart wit film gezien) zorgt er voor dat ik goed over kom, als een soort van leider, in het Duits heet dat een Fuhrer.

Kabouters mogen er niet in, die waren immers de oorzaak van een hoop ellende, zij krijgen een rood mutsje op ter herkenning.

Een zondebok is onmisbaar om eenheid te smeden, dat had ik óók in een hoop zwart-wit films gezien.

Omdat ik zeg wat de mensen willen horen win ik vele harten.

Op een bepaald moment zijn er genoeg luide stemmen binnen en kan niemand meer om mij heen, ik: Mink, word de baas.

Nu zal ik wel eens laten zien hoe je de bestuurt, eerdere afspraken sla ik in de wind, zachte heelmeesters maken stinkende wonden, veel goeds flikkeren we zo in de kliko, ik ben de baas!

Mijn rigoureuze aanpak doet het prachtig gebouw op zijn grondvesten schudden. De heli stijgt op, geen moment te laat. trappen op handen van hen die mee proberen te liften.

Als ik naar beneden kijk stort het glanzend gebouw als een kaartenhuis in, en neemt een ieder die binnen is met zich mee.

Nonchalant haal ik mijn schouders op en geef de piloot opdracht naar mijn jacht op veilige afstand te vliegen. Een nieuw project dan maar. 

Tussen het puin wordt helaas geen enkele overlevende gevonden.

Wat rest zijn de verstomde stemmen die nimmer meer zullen gelden.

Alle vergelijkingen berusten op puur toeval.

 

Tekstverantwoording; Mink Out.                       

Spaarp(l)an. Minks wekelijkse column 25-1-2017

 

Ik spaar niks, hoewel, niks is niet helemaal waar.

Sinds een hondsbrutale, hebberige huisvrouw de door mij geweigerde rits spaarzegels van de Sligro op wou eisen spaar ik die als enige, de zegels wel te verstaan.

 

“Hee Mink, jij komt toch altijd bij de AH”, sprak Channo, waar ik voor het werken regelmatig een koffietje haal, “je moet ff die pannenzegels voor me meenemen”. “Channo, ik spaar niks, ik vind het niks en ik doe het niet”. Vanaf die dag nam ik netjes de zegeltjes mee en spaarde zijn vrouw -mede door mij- in een mum van tijd de volle-dige set bij elkaar incl. steameropzet, wok en gietijzeren braadpan.

De zegels bleven bij Channo binnenstromen dus kreeg ook ik een volle spaarkaart. “Jij moest toch nog een koekenpan Mink, ff bijbetalen en dan heb je hem, goed merk, VIVO is van Villeroy en Boch”.

Ik kocht de grote, 28 centimeter, bijbetalen: € 19,99.

Thuis gekomen pakte ik de pan uit, wat was tie mooi: solide-zwaar met een stevige glanzende steel en een stempel in de bodem.

Glanzend chroom deed mijn ‘ekster-ego’ bruut het commando van mijn lichaam en geest opeisen. Mijn handen trilden ongecontroleerd, mijn ogen vertoonden plots een vreemde twinkeling en mijn linker mondhoek begon nerveus richting mijn (linker) oor te trekken.

Er kwam een drang in mij op, de drang die je waarneemt bij een clubje vriendinnen welke de eerst geboren baby ter koestering en kennismaking aan elkaar doorgeven, de drang van: dat wil ik ook.

 

De snelkookpan van AH marketing afdeling, overigens niet in de onderhavige VIVO lijn, had mij goed voorgegaard:

IK WILDE DE HELE SERIE !!!!

Het was snel gepiept, 5 spaarkaarten van een FB- en echte vriendin en zo’n € 72= verder was de update van mijn uitzet een feit.

De hele VIVO-lijn hoefde ik niet, hoewel mijn hebberige tentakels de wokpan en de handige stoominzet toch maar moeilijk los konden laten.

Levenslange spijt voor een ontbrekende wokpan ligt in het verschiet.

Ik hou de Pannen thuis, blijven ze mooi, koken gebeurt in het café.

Nou zoek ik alleen nog een leuke sexy vrouw om mijn lege pannen zo af en toe wat inhoud te geven (geintje???).

P.s. mijn vogels leven nog en ik krijg bij het koken geen droge ogen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Just an illusion.        Minks wekelijkse column 18-1-2017

 

Vanaf vroege leeftijd reeds waren ze onafscheidelijk.

Zij zat op jazz ballet en hij op judo. In hun geboortedorp ‘Slaperstil’, onder de rook van Groningen werd hij politieagent.

Zij runde het kinderdansschooltje en deed, steeds vaker, een invalklusje bij niemand minder dan Joop (van der Ende) musicals.

Ze waren voorbestemd om over een jaar of zeventig op het bankje voor bejaardentehuis “Het zinkend schip” nog steeds saam te zijn, ware het niet dat………….

“Dit is mijn grote kans: als danseres bij de Moulin Rouge in Parijs”.

Hij wist het, als ze iets in haar (mooie) kop had dan had ze het niet in haar (prachtige) kont, dus ze ging. Met het busje van ome Driekus heeft hij haar met spullen en al naar Parijs gebracht, zij babbelde honderduit, hij was wat timide. Haar ah’s en oh’s waren bij het binnenrijden van de Franse hoofdstad niet van de (smog gevulde) lucht, dit in tegenstelling van zijn ingehouden ach’s en och’s.  

Neen, hij was voor haar de enige, er was Skype, WhatsApp, dus wat kon er nou eigenlijk helemaal mis gaan????

 

Onze dorpsagent ging één of twee keer per maand naar Parijs, als zij dan topless, op het podium, met die lange benen de glitter en veren schudde was hij echt trots op haar. Na de show het Parijse nachtleven in, ze kon al snel, heel veel erg vriendelijke mensen.

Als daar waren: Serge de slangenbezweerder,  Arno Acrobaat, deze klom in zo’n kleine glazen kubus, en last but not least Ilias de illusionist, hij zaagde jonge vrouwen met kist en al doormidden.

Schijnbaar was zijn  timmermansoog ook een illusie want hij had steeds weer een ander weesmeisje.

Plots reageerde de Slaperstilse dorpsdanseres niet meer, Bromsnor spoedde zich naar de stad van L’Amour maar vond daar slechts een leeg appartement.

Hij werd een droevige diender en zag haar niet meer terug. Maar tijd heelt alle wonden, hij is getrouwd met een pracht van een agente.

En onze showgirl………..zij was de eerste echte verdwijntruc van Ilias de illusionist en laat zich nu twee keer per dag, met alle plezier, in Las Vegas doorzagen en in twee helften uit elkaar trekken.

 

De agent en de showgirl: Just an illusion.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.  

Potten, Poten en Marokkanen. Minks wekelijkse column 11-2-‘17

 

Trillend als een riet gaat Jaap tegenover zijn moeder zitten.

Met een wakkere blik kijkt ze hem vanuit de luie stoel over haar leesbril aan.

“Mam?” “Ja jongen”. “Ik moet je wat heftigs vertellen”.

“Kom maar op” zegt ze, ogenschijnlijk kalm, terwijl de doemscenario’s door haar hoofd schieten: drugs, misdaad, nee hé.

“Mam, ik, ik, ik ben homo, ik hou van mannen”.

“Wist ik al lang Jaap, zelf een blinde kan dat zien, vlak voor je vader stierf hebben we het er nog over gehad.

“Lekker verhaal, kon je dat niet even eerder tegen me zeggen, had me een hoop slapeloze nachten bespaard”.

“Kijk wel uit, ik ga jou niet vertellen hoe je zou kunnen zijn, daar moet je zelf achter komen, nu weet je het echt zeker”.

Tastende blikken toetsen gedachten terwijl het slingeruurwerk van oma een seconde of tien alleen aan het woord is. Een lange omhelzing bevestigt de innige band tussen deze moeder en haar zoon.

Jaap komt een paar keer per maand bij ons een wijntje halen, laatst met zijn nieuwe vriend, een verhuizer, leuke gasten.

 

Lizette en Patries nemen hun jonge slungelhond mee, hij moet nog leren, in zijn mand onder het biljart is hun kind best braaf.

Ze noemen elkaar schat, Patries streelt tijdens het praten de rug van Lizette met een soort van tederheid waar ik jaloers op zou kunnen worden ware het niet dat ik het ze echt gun.

Ooit hadden we allebei wel iets met mannen maar toch klopt dit gewoon beter. Ja en hoe dat dan gaat en zo, moet je niet vragen dat doe je bij hetero’s ook niet. Lekker zijn wie je bent en zo is het goed.

Faiza en Ismael komen de kroeg in, zij werkt bij een soort van provider, hij in de horeca. Net getrouwd, hand in hand dansend met bewegende bloemen, haar lach geeft de winter het nakijken, zijn vriendschap staaft vertrouwen, ze vieren liefde en strooien lente.

Waar zij lopen, ploppen krokussen en narcissen geurend en prematuur uit de grond, bedwelmd door de warme streling van hun intens geluk.

 

Ik voel me thuis in die kroeg met poten, potten en Marokkanen.

Er komen trouwens nog wel meer gewone mensen bij ons binnen.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer www.conck.nl

Steunzool.                   Minks wekelijkse column 4-1-2017

 

Het was een soort van showroom, volgepropt met allerhanden kunstledematen, korsetten, steunattributen en nog meer engs.

De lugubere hulpstukken lagen, te kust en te keur, op de loer om een onfortuinlijk, door het lot overvallen, slachtoffer een betere kans te geven.

Er bij stil staan was geen optie, liep er altijd onbezorgd langs.

Het lot en de tijd zouden mij wel vergeten, was mijn latente jonge jongens gedachte.

Nu, jaren later, maakt de tijd ook voor mij geen uitzondering en zet het verval, van de tempel mijns levens, gluiperig zijn eerste stapjes.

Zelfde adres, andere inrichting, strakke design balietjes in rij, de kunstledematen zijn in geen velden of wegen meer te zien.

Wellicht te afstotend, het had ook wel wat weg van de gevangenpoort op een middeleeuwse werkdag met veel overuren.

De optisch verbeterde toegankelijkheid zou de hulpstukken bijna onverkoopbaar maken maar ‘helaas’ brengt de aanpassing geen omzetverlies.

 

Mijn binnenstrompelen valt gelukkig niemand op, de zaak is leegJ.

De laatste tijd voel ik me, ondanks mijn ongebreidelde activiteit net dat beeld van die reus uit ‘den bijbel’ (niet stoppen met lezen nu, ik wil niemand bekeren, het is slechts een voor’beeld’). Ik was dát dan, dat beeld met een prachtig gouden hoofd, een borstpartij en armen van zilver, buik en lendenen van brons, de benen van ijzer maar helaas, zijn voeten deels van ijzer, deels van leem. Ik loop als Quasimodo door het café, geen gezicht voor een kroegbaas met een gouden hoofd. 

Geen bel of andere aandachttrekkers. ‘Trommelen met die vingers’.

Aha, daar was iemand om mij te helpen. ‘Schudden met die billen’.

“Meet u ook op staande voet steunzolen aan of gaat het op afspraak?”

“Alleen op afspraak: € 165= en gelaserd (lees gelezerd) € 195=”.

“Wordt hét, of een deel, door de zorgverzekeraar betaald?” Je weet het eigenlijk al van te voren, maar je hoopt ergens toch dat je een keer prijs hebt, neen weer niet. En ook niet in mindering van het eigen risico! What’s new! 

Ondanks dat me wederom een poot is uitgedraaid zal ik met die nieuw aangemeten steunzolen wellicht weer een stuk beter lopen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                  Meer: www.conck.nl.

Eindejaar verhaal 2016.    Minks wekelijkse column 28-12-2016.

 

Daar stond ze dan in haar paasbeste kerstkleding, Den Ouden Neel, we gingen naar familiaire types op de Swikkenerdijk, Noord Holland. “Zo jongen, kost zeker wel wat zo’n rolstoelbus, had je niet hoeven doen”. “Kom mam, stap in, uh, uh, rol in, anders komen we er nooit”. Onderweg vult de cabine zich met zang van haar, Rudolf Shock en mij. “O Mädchen, mein Mädchen, wie lieb ich dich”.

De Swikkernerdijk, wel tien kilometer lang, typisch Hollands, aan de éne kant velden met vee en aan de andere kant water.

Halverwege de dijk, een forse knal, ik rem, stap uit en daar ligt ze, een prachtige vrouw met lang blond haar en bloot bovenlijf.

Ondanks de ernst van de zaak, kan ik het toch niet nalaten haar prachtige borsten monsterend in mij op te nemen.

Ze bewegen zacht mee met haar regelmatig adem halen, veel tijd om mij te verlekkeren heb ik niet, de wind giert rond ons heen en regenflarden striemen de dijk. Uit de bus roept Den Ouden Neel:” laat liggen, we komen te laat!” “Neen ik neem haar mee” zeg ik terwijl ik nogmaals de lokkende borsten streel, met mijn ogen.

“Een staart, wat bedoel je jongen?”. “Nou mam, geen benen maar een staart met schubben zoals een vis”. “Ik zei nog zo, laat liggen jongen”.

 

Een wagen achter mij geeft een stopteken: “Controle, mag ik even achterin kijken. Zo…….. meneertje vervoerd vis zonder een geldige vergunning”. “Vis, kijk naar die borsten, dat is toch geen vis”. “Meneer, ik probeer hier mijn ambt uit te oefenen en laat me niet afleiden door een paar, overigens wel erg fraaie, borsten. Ik zie duidelijk een staart met schubben dus het is een vis, dat wordt een bekeuring” sprak hij genoegzaam op zijn tenen wippend.

Plotseling spert de pennenlikker de ogen en mond wijd open.

Achter hem, uit het niets, spietst een man met ontbloot bovenlijf en woeste baard de ambtenaar aan zijn drietand, die ik er aan de voorkant, bebloed, weer uit zie komen. Woestbaard tilt de ambtenaar boven zijn hoofd en smijt deze in de rivier.

Hij neemt mijn geredde visvrouw in de armen en loopt eerbiedig de dijk af het inktzwarte water in. Zijn kroon zie ik als laatste geruisloos omsloten worden een enkel belletje achter latend.

Een laatste druppel regen valt, de wind geeft op, het water kalmeert en sterren fonkelde aan de hemel, 2016 is bijna voorbij, gelukkig maar.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                            Meer: www.conck.nl  

Koning in een Knap koetsje. Minks wekelijkse column 21-12-2016

 

Den Ouden Neel raakt dankzij haar hoge leeftijd slechter ter been dus tijd voor een rolstoel. Redelijk te doen, zal je denken maar na een martelgang voor een visje in de Simonis bingohal was de beslissing al snel gemaakt, er moest een rolstoelauto komen.

Nu is het budget van deze semi-succesvolle horecaman niet zo, dat hij er één uit de verpakking kan kopen dus werd het een tweedehandsje.

Na veel speurwerk en goede raad viel het oog op een flinke, glanzend-rode bestelbus met Rolstoellift en rondom ramen, een plaatje.

In gedachten wordt Den Ouden Neel, al wuivend als Beatrix naar het volk, vanaf het platformpje haar privé koets ingereden.

Toen ik hem op het internet zag was ik meteen verkocht, nu alleen de wagen nog, aan mij. Op zo’n moment moet hebzucht toch wijken voor verstand en omzichtigheid, de verkoopster zou uit mijn ‘fel’ begerende blikken wellicht munt kunnen slaan.

Gezien mijn gering vertrouwen in welke religie dan ook, is een ‘God zegene de greep’ actie ook geen aan zekerheid grenzende optie.

Na een aantal slaaparme nachten was uiteindelijk de deal rond en kon ik me de trotse bezitter van een reusachtige rode rolstoelbus noemen.

 

“Hopelijk heb je er nog lang plezier van” sprak de verkoopster terwijl ze met mijn (nou ja, haar) bom duiten uit de bus stapte, zag ik daar nou een smalend lachje. Ze klapte de deur dicht en ik was alleen in die grote stille bus, hij was echt van mij, natuurlijk een top auto? Het elektrisch raampje weigert en de bovenzijde van het dashboard zit los. Er zal toch niet aan de bedrading gerommeld zijn, dat gaat meestal fors in de papieren lopen. Mijn onzekerheid zwelt aan, hoor ik daar nou een onderliggend rateltje in de dieselmotor. Iedereen een stukje mee in de koets van Den Ouden Neel: “Hee Mink, je waterlampje blijft branden, hoort dat?”. Wederom bliksemt een onzekerheidsschicht door mijn lichaam, de koppakking, daar gaan mijn zuur verdiende Euro’s. Diep in de nacht nog even alleen richting Rotterdam, top busje: het waterlampje is uit, de losse dashboardklep is voor een boordcomputer en het raampje moeten we even nakijken.

De neerklapbare armleuning rechts en de deurleuning links doen mijn mijn bestuurderszetel voelen als een troon, waarin ik zit als een koning………… een koning in een knap koetsje.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. 

 

Vrolijke Fransen (verb).     Minks wekelijkse column 14-12-2016

 

Vichy, stad van in stand gehouden glorie met zijn fameuze geneeskrachtige bronnen, ooit ondergebracht in een prachtig negentiende eeuwse glas in gietijzeren hal waar veelal oude mensen helend water drinken.

Muziek uit de tijd van Edith Piaf, flukse bejaarden, netjes gekleed en gedecideerd opgedoft.

Tijdens het typisch Franse, houten Klaas-dansen (kleine series huppelende stapjes maken met de bovenlijven stijf tegen elkaar) lijken de senioren hun tweede jeugd te beleven.

 

Daar zit ze, net als toen de knietjes stijf tegen elkaar, tussen haar vrouwelijke leeftijdsgenootjes op de voorste rij.

Ze wacht nog steeds tot de prins op het witte paard haar mee voert.

Een wat al te ijverige Fred Astaire-Fransman wordt door haar resoluut afgewezen voor het beschaafd paringsritueel.

De oude mademoiselle, die eigenlijk niet veel meer te kiezen heeft, blijft toch trouw aan haar gevoel voor stijl en smaak in de zoektocht naar een ‘dans’ partner?

 

De lange glas in gietijzeren pergola die zich vanaf de hal door het park slingert, houdt net zo kras stand als de zich binnen vermakende vrolijke Fransen.

Tijdens de belle epoque bleven dames met kokette parasolletjes en ruisende bagagedragerjurken tijdens het flaneren met een heimelijke minnaar droog, de kleding wel te verstaan (oeps).

Zittend aan krultafeltjes praten nog meer oudere doorzetters over bijna van alles en zeker over elkaar.

Een dertigtal forse kastanjebomen filteren met hun bladerdak het daglicht tot een dromerige, rood-oranje kleurenweelde.

Dansende zonnevlekken op de grond bewegen bijna mee op dartele  klanken van de Franse accordeon.  

Ik waan me in de sfeer van het schilderij: “Dance at the Moulin de la Galette van Auguste Renoir”.

Nog indringender, hier klinkt en beweegt het ook, alleen de mensen zijn wat ouder dan op het meesterstuk van ‘August’, dat past ook wel, honderdveertig jaar later, maar: nog steeds vrolijke Fransen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl