Jeugdige overmoed. Minks wekelijkse column 13-7-2016

 

De amputatie der lange uitloper van het Bernhardviaduct in Den Haag richting Spui moest nog plaatsvinden.

Bij het paleis van justitie stond de grote Amerikaanse slee met een motorkap als een voetbalveld voor het stoplicht te wachten.

“Toch leuk dat we hem even mochten lenen” sprak Max die achter het stuur zat. “Ja, hij is hartstikke opgevoerd, en de remblokken zijn ook vernieuwd” sprak zijn kameraad Aart. “Geef nog eens gas Max?”

Toen deze gehoor gaf aan dit verzoek helde het voetbalveld, kort en fel, naar links over vanwege de popelende paardenkrachten.

Naast hen stopte een kapsonesgozertje in een Alfa, hij daagde uit en gaf, met het opfokkend geluid van zijn motor, aan te willen racen.

“We zullen die lulhannes even een poepie laten ruiken” sprak Max terwijl hij de Alfa gozer pareerde met het wiebelend voetbalveld.

Licht op groen, pedalen tot op de bodem, de Alfa spoot weg, het rijdend voetbalveld was al gauw bij, nu kwam het aan op lef.

Te gelijk schoten de twee auto’s langs Den Haag Centraal richting Spui waar zes wagens netjes in twee rijen van drie voorgesorteerd stonden.

Het lef van ons ‘Alfamannetje’ schoot te kort, Max en Aart juichten.

 

Van euforie was slechts kort sprake, de remmen werkte niet.

In het dashboard knipperde, groot en rood, een tekst: “BREAKSYSTEM”.

Max had zich mooi verstapt of, wat u wilt, vergaloppeerd om een beetje in de pk sfeer te blijven. Deze tank zou de zes wachtenden wagens met gemak het Spui op vegen om maar te zwijgen over de trieste gevolgen.

Max bedacht zich geen seconde, geen tegenliggers, een ruk naar links richting de hoge, midden-vluchtheuvel. Ze knalden er spectaculair overheen en verloren gelukkig heel wat snelheid. Met de wielen tegen de linker stoeprand remde Max af totdat ze stil stonden.

De twee vrienden keken elkaar lijkbleek en met bonkend hart aan. “Zo, dat ging snel” sprak Aart mat. “Ach het moest” reageerde Max evenzo.

Hij opende de deur en keek, zonder uit te stappen, onder de auto, trok de deur weer dicht: “De wielen zitten er nog onder, we gaan!

Vergeten te ontluchten, met een beetje pompen komen we er wel”.

Hij startte de auto en reed, tegen de richting in, de viaducttong af en draaide kalm de Ammunitiehaven op om vervolgens te verdwijnen.

Het was jeugdige overmoed, ik kan het weten, want die Max dat was ik.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Hagenezen in Amsterdam. Minks wekelijkse column 29-6-2016

 

“Vindt u het erg als ik ook even gebruik maak van deze bank” vraag ik beleefd aan de man in de smoezelige regenjas.

“Geen probleem, neemt u plaats”. Hij had zijn benen over elkaar heengeslagen, net als zijn armen, een wat gesloten houding, zegt men.

“Heeft u bezwaar als ik rook?” vroeg hij mij, over zijn jaren zeventig bril kijkend. “Neen, in tegendeel, dan steek ik een lekker shaggie op”.

Even later bliezen we gezamenlijk onze pluimen de lucht in en groeide er een soort van band, tenminste zo voelde dat voor mij.

Hij inhaleerde diep: “weet u, ik zit hier graag, op dit bankje onder deze grote Amerikaanse eik, mensen kuieren langs en het zicht op de vijver brengt rust, hetgeen hier in Amsterdam een schaars goed is”.

Samen met de woorden kwam de rook uit zijn mond mee naar buiten, met duim en wijsvinger plukte hij een stukje tabak van zijn tong.

Hij had een gegroefde kop met slagen in het haar, dat losjes achterover gekamd was en door de wind iets uit model zat.

Zijn licht overhangende oogleden gaven hem zo’n blik van “tja”, zeg maar treurig of wat u wilt melancholiek.

Doch ondanks dit weemoedig masker, ontwaarde ik een hoge mate van alertheid, hij leek je in één oogopslag te kunnen (uit)lezen.

 

Aan zijn woordkeus en manier van articuleren schatte ik in dat het hier om een geletterd mens ging met een zeer uitgesproken mening.

“Mijn naam is Mink, aangenaam”, “Ik heet Simon, aan het taalgebruik te horen komt u uit Den Haag, heb ik vroeger ook gewoond, kwam altijd in de Posthoorn. Ten tijden van de oorlog werd het me te heet onder de voeten dus ben ik naar Amsterdam verhuisd, nooit meer weg gegaan, geen spijt van, het is hier ook goed. Alleen vandaag moest ik er even uit, waar ik nu verblijf is het een beetje een dooie boel en rookvrij”.

Naar zijn ouderwetse aktetas wijzend vraag ik hem of hij op kantoor zit. “Neen ik schrijf stukjes”. “O wat toevallig, ik ook”.

Nou ja, dan weten we in ieder geval waarom we elkander zo extreem aan het observeren zijn, wij Hagenezen in Amsterdam.

Ik keek genietend in het rond, plots was Simon verdwenen, alleen de rooklucht hing er nog, een peukje lag tussen het grind na te smeulen.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Hou van het leven? Minks wekelijkse column 22-6-2016

 

Gister, in het café, zelf wat te veel van mijn voorraad gesnoept.

De rekening kreeg ik vandaag gepresenteerd, deze dag bleek een martelgang, ik was gesloopt.

Het zou niet laat worden, de zachtheid van mijn bankstel lonkte!

Nog even een vochtig doekje over de terrastafels en dan snel…..

“Doe mij maar een glas of twee en neem zelf wat!”

Schrik me rot, het is Frits, ik had sneller moeten zijn, nou hing ik er minstens nóg een uur aan. Onvervalste horecaglimlach, schenk zijn receptje in, rode port, altijd max twee, geen slechte gesprekspartner.

We nemen plaats in een hoekje van het terras. “Voelde je je een beetje eenzaam Frits, dat je nog zo laat langs loopt”.

“Nou ja, sinds ik geen werk meer heb en Els bij me weg is vind ik het leven niet altijd meer even leuk, hoe doe jij dat eigenlijk?”

“Weet ik veel, dit café brengt voor mij heel wat leven in de brouwerij maar als ik thuis kom heb ook wel eens momenten van eenzaamheid”.

“En toch, als ik ’s-nachts mijn wasje ophang, de frisse lucht opsnuif en het maantje zie, vind ik het wel erg fijn er te zijn”.

“Ik zet een bakkie koffie, kijk schilderijen op internet en luister onderwijl naar muziek, je moet er zelf wel wat van maken”.

“Zonder godsdienstig te doen, wijs ik mezelf er altijd op dat het leven een prachtig geschenk is. ‘Niet leven’ is een slecht alternatief”.

Deze peptalk en zijn tweede portje deden hem goed, hij ging aanmerkelijk beter gemutst weg dan dat hij gekomen was.

 

Nu vlug de tafels en dan….. als ik met het sopje aankom staat er buiten het terras een duistere figuur. “Ik ben dicht heer”. “Nou en, ik mag hier toch wel staan of had je er een probleem mee”. Met een hand in zijn jaszak kijkt hij me doordringend aan, een unheimisch gevoel bekruipt me. “Waarom blijf je nou staan?” vraag ik. “Gaat je niks an”, pareert hij dreigend.

“Wacht maar” bijt ik hem op z’n plat-Haags toe. Achter de bar schuif ik luidruchtig een laatje open en dicht om daarna zelfverzekerd op hem toe te lopen. Met een hand achter mijn rug vraag ik hem te kiezen, dichterbij of weg wezen……

Zijn adamsappel maakt een sprongetje en hij kiest het hazenpad.

 

Blijkbaar hield de duistere figuur, net als ik, ook te veel van het leven.

Ik haal mijn hand, met vochtig doekje, achter mijn rug vandaan, maak snel de tafeltjes schoon, naar huis, mijn zachte bank wacht.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Rook jij???? Minks wekelijkse column 15-6-2016

 

Het nieuwe model schuifstok: “Big catch” van vishengelfabriek: “Aan de haak” sloeg alle verkooprecords aan gruzelementen.

Vanwege dit daverend succes vond de grote baas dat zijn mannen van de afdeling verkoop wel een opsteker verdiend hadden.

Maandagmorgen het vliegtuig in en voor ze het goed en wel door hadden zaten ze op Curaçao, Bon Bini.

Een luxueus hotel met uitzicht op zee, een zwembad en palmbomen.

Overdag snorkelen en vissen in kristalhelder water, ‘s-avonds duiken in een troebel nachtleven waar niets lijkt wat het is en vise versa.

 

In een kolkende discotheek gleden de rummetjes cola er aardig in, alles draaide hier om drank, drugs, geld en vrouwen.

Lachende, parelwitte tanden barkeepers en zijden overhemden mannen met perfect getrimde bakkenbaarden, wisten van wanten.

Dat wisten ook de Caribbean Queens, gekleed in ‘niemandallende’ jurkjes, die alles van hun lichamen meer geraffineerd onthulden, dan kuis bedekten.

Hun gezichten om duizend keer verliefd op te worden waren genoeg om de kinder-oppassende ‘thuiszitsters’ en passant te vergeten.

De mannetjes van de afdeling verkoop werden heuse mannen, zelfs Anton, familieman pur sang, kon zijn handen en ogen niet afhouden van deze hoog gehakte godinnen.

 

Dat de dames hierboven, met een ietwat adellijke titel geduid, een dienstverlenend beroep uitoefenden met een onzedelijk karakter, zal de lepe onder ons reeds duidelijk zijn.

Al gauw was de gehele verkoopafdeling van: “Aan de haak” druk in de weer met korte termijn koninkrijksrelaties.

Eén voor één lieten ze zich sullig aan de hand naar buiten leiden om na een half uur rood hoofdig en schamper lachend terug te keren.

De drank vloeide rijkelijk en zelfs de drugs werden niet geschuwd, het visserslatijn van hoe ‘het’ zonet was laat zich raden.

 

Familieman Anton stak een sigaret op en inhaleerde diep, allen keken uiterst verbaasd en spraken licht geschokt: “Rook jij????”

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Niet snel genoeg. Minks wekelijkse column 8-6-2016

 

Jacob was mijn kat zonder staart, koning van Transvaalwijk.

Verdere huisgenoten waren Njib en Njab het zebravinken echtpaar, die hun naam dankten aan het geluid dat ze maakten, ook wel neuten genoemd.

Eerst was daar alleen Njab maar toen deze na verloop van tijd als een dood vogeltje, op de onderste stok bleef zitten werd het tijd voor een partner. Een gouden greep, zodra Njib introk bij Njab bleek uit het gekissebis dat we een echt-paar hadden. Er werd wat afgeneut in het kooitje dat stijf tegen het plafond aanhing om de verenpracht uit Jacobs klauwen te houden.

 

Het begon vroeg in de morgen, Njib neute: “njib” en dan duurde het even voordat Njab: “njab” neute. Nu hadden beiden de obsessieve drang, om als laatste te willen neuten, dus was het al gauw een geneut van jewelste. “Njib, njab, njib, njab, njib, njab” zo ging het de hele dag door, een levendig en vrolijk tafereel in huize plafondzicht.

Het vogelbadje werd volop gebruikt, Njib en Njab badderden er lustig op los waardoor er heel wat spetters buiten de kooi belanden.

Spetters die naar beneden vielen, pardoes op de neus van Jacob die verlekkerd iedere beweging van dit gelukkig echtpaar in zich opnam.

 

Eén keer per week moest de kooi verschoond, naar de keuken op de voet gevolgd door een gebiologeerde Jacoppinie (koosnaampje).

“Zal toch wel niet” sprak ik hem toe, zeker wetend dat, door mijn omzichtigheid, hij nimmer de kans zou krijgen toe te slaan.

Steevast ging hij dan vanaf de keukendeur liggen kijken naar de handelingen door mij verricht: kooi op de wasmachine naast het aanrecht, clipsen los, het tralie-gedeelte uit de plastic onderkant lichten en dan vlug op het aanrecht zetten, altijd goed!

 

Totdat, op die fatale dag, de vinkentering uit brak, het ging allemaal zo snel…… slim beest die Njap. Tussen de smalle ruimte van wasmachine en aanrecht ontsnapte hij aan zijn getraliede verblijfsplaats, scheerde in duikvlucht over de keukenvloer om vervolgens weer snel op te trekken. Helaas niet snel genoeg, Jacob sloeg verwoestend toe, krak dat was ‘um’, ik probeerde hem nog te redden maar de arme Njab had de geest al gegeven.

Jacob verliet het vinkentouw en weduwe Njib bleef, door het gemis en de traumatische ervaring, nog lang ontroostbaar.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Veel te vroeg.                    Minks wekelijkse column 1-6-2016

 

In de wat statige ruimte viel het mij op dat enkele nep-kaarsvlam-bolletjes in de kroonluchter het niet deden.

Je zou toch denken dat ze daar iemand voor hebben.

We stonden, in de zaal was geen plaats meer, dat heb je nou eenmaal als mensen, die redelijk tot zeer geliefd zijn, te vroeg heengaan.

Het gezelschap van uiteenlopend pluimage gaf de diverse levensstijl van Paula weer, ze had er wel, bijna, alles uitgehaald wat er in zat.

Op een flatscreen in de hal kon je volgen wat er in de zaal gebeurde. Een karrevracht bloemen camoufleerde gelukkig de afwezigheid van mijn vergeten bosje kleurenpracht, evenzogoed was mijn afscheid welgemeend.

We stonden pal onder een grote ronde lichtkoepel.

Ik keek, tijdens het bewogen luisteren, peinzend serieus omhoog en zag een smetteloze lucht, passend bij dit definitief vaarwel.

Het had iets ‘bovenaards’, dat eindeloos hemelsblauw waar je in opging. Als je lang genoeg staarde voelde het of je werd meegezogen, om die ander aan de hand te vergezellen. Het piepen van de microfoon deed mij haar loslaten, vervolgens stond ik weer met beide benen op de ‘koude’ grond. Een subtiele reclame van de begrafenis onderneming probeerde, ondanks dit droevig gebeuren, nog wat zieltjes te winnen.

 

Het ging al een poosje niet zo goed, kanker, ze zat verleden week nog op mijn terras, cappuccinootje drinken. Een maand of drie resten haar, dus: live life to the fullest. De rouwkaart kwam toch onverwachts: wiens beurt was het dit keer????? Shit, Paula.

“Jou can leave your head on” en de opening van “Concierto de Aranjuez” gaf wederom Paula’s veelzijdig leven aan.

Het vechten tegen kanker was voor haar gedaan, dappere vrouw, erg jammer. De stemmen, uit de muisgrijze boxen, gaven pijnlijk aan hoe weinig ik eigenlijk van Paula wist. Ooit zou ik het, onder een glas rode wijn, nog wel eens van haar gehoord hebben maar zoals ik al schreef: ze ging echt veel te vroeg.

 

Dit soort aangrijpende gebeurtenissen raakt ons, op de één of andere manier, allemaal. U kan er voor zorgen dat ‘veel te vroeg gaan’, in de toekomst steeds vaker tot het verleden behoort.

Kijk op www.fietsentegenkanker.eu voor meefietsen en/of doneren.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                     Meer: www.conck.nl

Gekreukte nachtvlinder. Minks wekelijkse column 25-5-2016

 

Het miezert, kinderhoofdjes glanzen in het licht van de oude lantaarn in deze Haagse steeg. Hier liepen ooit de mensen die ik slechts ken van verhalen, schilderijen en foto’s. Toch heeft het iets magisch, alsof je zo van Gogh of Couperus tegen het lijf kan lopen. Een lekkere ouderwetse steeg die zich al eeuwen door het centrum heen slingert.

Het geluid van mijn voetstappen galmt ietwat tegen de muren op. Achter me, een tweede voetstappenserie, het doet me denken aan Jack the Ripper, de scene is er klaar voor. Even schiet het beeld door me heen, van mij, onder een laken, in zo’n koelcel met een kaartje om mijn teen geknoopt.

De tweede stapserie stopt, drie kloppen op de deur, “kom maar binnen” hoor ik gedempt. Ik draai me om en zie nog net een doorleefde mannenkop de steeg afspieden om daarna de deur weer te sluiten.

Het leek me een goed idee, zo’n illegale kroeg. Thuis wachtte niemand en ik had zin in rook en bier.

Drie kloppen later zat ik binnen, de barman deed zijn werk zittend vanaf een kruk. Hij zette een fles bier voor me neer: “geen tap vandaag!”, wist ik dat ook meteen.

Een paar klokken van het koude pijpie bier en een forse trek van mijn shaggie, de perfecte match.

 

Als de rood beglaasde zonnebril haar niet uit de toon deed vallen dan zorgden het té strakke truitje en de té witte zonneklep daar wel voor.

Haar tongval gaf aan dat ze al uren geleden het land der nuchteren had verlaten.

Oude vrouw tussen jonge nachtmensen, hunkerend naar de jeugdigheid die haar duidelijk had verlaten.

Ze lachen je uit, net zoals jij, tig jaren geleden lachte toen je gekwaak nog wel serieus genomen werd, omdat je nog bezat wat je nu probeert te veinzen.

Om dronkenschap te verdoezelen trek je een nuffig gezicht en wankelt weg.

Je laatste stukje jeugd vervliegt uit mijn gedachten, doordat je legging van achter naadloos is uitgescheurd.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Stiekem kijken. Minks wekelijkse column 17-5-2016

 

Het Schouten kabinet, dit muziekpodium bevond zich in een oude, voor mij niet onbekende, kerk. Een deel van mijn lagere school klasgenootjes ‘kerkten’ hier ooit, wel of niet, onder dwang van hun devote ouders.

Mijn broertjes en ik hoorden daar niet zo bij, Den Jongen Neel (mijn moeder) vond het, denk ik, te veel gedoe zo’n kerk.

Het volgen van Christelijke onderwijs bij de school vlak om de hoek vond ze blijkbaar wel genoeg om voor haar spruiten de toegang tot het hiernamaals zeker te stellen.

Vijftien euro entree, om stiekem te kijken en te luisteren naar een bandje dat smeekte om in mijn café te mogen spelen, is toch geld.

Ik nam plaats achter een lege regisseursstoel met daarop de naam: Brigitte Bardot.

Langzaam oplopend vulde de ruimte zich met het melancholieke geluid van een cello, zeker een introotje met een verrassend pop-vervolg.

Fluweel pianospel en delicate tonen van een klassieke gitaar zwommen als vissen in het water van het dragend strijkinstrument.

Geenszins geschikt voor het café maar wel voor mij, ik sloot de ogen en dreef mee in dit ‘oorstrelend’ waterballet.

Plotseling, uit het niets, een kristalheldere stem als die van een engel. Zeker geen zin om toen, tegelijk met de kerkfunctie te ‘hemelen’.

Ik opende mijn ogen maar het zicht op de nachtegaal werd door een steunpilaar verhinderd. Een slanke jonge vrouw die op de stoel van Brigitte plaats had genomen maakte dit ruimschoots goed.

Met haar slippers onder de stoel zat ze, de benen gekruist, in een soort van lotushouding ‘knap’ zelfstandig te zijn.

Het hoog opgestoken, goudglanzende haar zette de slanke hals en ontblote schouders zo te pronk dat een obsessie aanstaande was.

De slippen van het in de nek vastgestrikt zomers bovenstukje leken de lokkende naaktheid alleen nog maar te accentueren. Zo nu en dan wiegde ze met haar bovenlichaam koket op de muziek mee. Het werd me te veel, bedwelmende parfum, mijn vingers toucheerde de strik ……

De muziek hield op, een staande ovatie van een vijftienkoppig publiek, de mevrouw in de rolstoel niet meegerekend.

Ondanks euforisch bis, bis, bis geroep werd er van de aangeboden CD niet één verkocht.

En ik, ik had stiekem gekeken, zonder succes, het bleef lang onrustig.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Helderziend.                   Minks wekelijkse column 11-5-2016

 

Mijn moeder en haar vriendin (Lena) gingen, toen ze een stuk jonger waren, zo nu en dan naar een waarzegster. Of deze vrouw met glazen bol en tarotkaarten wel ‘waar zegde’ betwijfel ik nog steeds maar er gebeurde toch wel iets opmerkelijks.

Dat de nieuwsgierigen best te vertrouwen waren kreeg het medium blijkbaar niet helemaal helder want ze wilde wel eerst geld zien. 

De meeste vragen lagen in de relationele sfeer van beider dames die na een echtscheiding toch nog opmerkelijk benieuwd waren naar het wel en wee van hun grootste vijand.

Staren naar een foto van mijn vader bleek voor deze zigeunervrouw genoeg om te weten wat ‘hij’ allemaal uitspookte.

Mijn moeder verslond de voorspellingen: “Zie je nou” en “De schoft” waren opmerkingen die over haar, doorgaans zo zwijgende, lippen kwamen.

Bij iedere hoofdbeweging wiegden twee grote gouden oorringen tussen de ravenzwarte haarlokken van de woonwagenbewoonster mee.

Plotseling hingen ze doodstil, haar blik fixeerde zich op Lena.

Ze kneep mijn vaders portret fijn, trok spierwit weg en sprak met een totaal andere stem: “Helderziendheid zal niet meer voor u zijn, wees op uw hoede. De sessie is voorbij, jullie moeten echt weg” sprak ze, drijfnat van het zweet en trillend als een riet.

 

 

Jaren van voorspoed braken aan, de twee vriendinnen kregen beiden schatten van mannen. De kinderen ontbrak het aan niets, ze hadden meer opa’s, oma’s, papa’s en mama’s dan ooit tevoren.

De waarzegster en haar zelfvoorzienend, helderziende verhaal werd vergeten, en ze leefden nog lang en gelukkig, zal je zeggen.

Maar nee, ergens in het huis van Lena wachtte het lot geduldig zijn kans af. Op een mooie zomerdag sloeg hij, als een donderslag bij heldere hemel, meedogenloos toe. Lena bukte zich tijdens het schoonmaken voorover en stootte met haar oog tegen de punt van de schoorsteenmantel. Het licht was, vanaf dat moment, voorgoed uit haar linker oog verdwenen, ze zag er nooit meer iets mee.

Voor bijgeloof ben ik veel te nuchter maar dit verhaal, gebaseerd op ware feiten, is zo opmerkelijk dat ik het moest schrijven.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl  

The greatest show on earth. Minks wekelijkse column 4-5-2016

 

De clown Europini staat in de piste, met flapschoenen, rode dopneus en treurig geschminkte ogen, een schertsvertoning.

Het verwelkt bosje bloemen in de hand doet een tragikomisch programma vermoeden. Hij stapt in het rond en kondigt aan:

 

“Hooggeëerd publiek, welkom, welkom, welkom bij de Greatest show on earth. De eerste artiesten die hun kunsten voor u zullen vertonen zijn Vladimiri Putinie en zijn salto mortale team.

Vanaf duizelingwekkende hoogte zullen zij u doodsangsten doen uitstaan. Met het riskant precisie spel zal menig kinderhart na hun act nooit meer kloppen”.

 

“Als tweede zullen de Erdoganies u kennis laten maken met hun wereldomvattende hypnose act. Koelbloedig snoeren zij ‘slachtoffers’ systematisch de mond. Met verbazingwekkende manipulatie gebeuren er dingen die u niet voor mogelijk had gehouden”.

 

“De derde die zijn opwachting maakt komt helemaal uit the U S of A: the fantastic Donald Triumph!!! Hij is de sterke man waarop we met smart gewacht hebben, deze gigant breekt ijzer met handen. Geen gewicht is hem te zwaar, massief stalen rondijzers buigt hij als waren het paperclips. Hij slikt zwaarden, van twee keer zijn eigen lichaamslengte, vreet en spuwt vuur en is voor de duivel niet bang”.

Putin, Erdogan en Trump, een dodelijke cocktail, met dit soort artiesten heeft het Greatest show on earth circus geen beesten meer nodig.

 

Na dit stukje kan ik een vakantie naar Turkije, Rusland of Amerika wel vergeten lijkt me. Het maakt me niet veel uit, ik heb toch niet zo veel met die landen. In ieder geval kan ik in Nederland deze kritische Minks wekelijkse column tonen, mede door de mensen die we met dodenherdenking eren, mijn nederige en oprechte dank hiervoor.

Zelfs mag je hier uiten ze niet te willen herdenken, gewoon omdat het kan, de tol van de roem zullen we maar zeggen.

 

Maar toch, als het op 4 mei nóg stiller was geweest hadden we wellicht de bommen op Aleppo horen vallen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl