Mannenpraat.               Minks wekelijkse column 11-11-2015.

“Morgen naar het ziekenhuis”, “Toch niks ernstigs Chris?” “Nou ja, je wordt ouder hé, dan komen de kwaaltjes”. “Kwaaltjes, wat voor kwaaltjes dan?” “Uuhhhh misschien een raar praatje, maar met plassen”. “Met plassen?” “Ja met plassen” herhaalt hij gedempt zenuwachtig in het rond kijkend.“Verkeerde waardes in mijn bloed, ze gaan morgen kijken.
Weet je, de stoerheid is er af, vroeger kwam er zo’n krachtige straal uit waar je met gepaste trots naar keek en nu sta ik een uur te lekken als een kraan met een kapot leertje.
Vooral in die heren wc’s met meerdere potten. Sta jij daar aan het urinoir bijna te niksen. Komt er een gozer met zo’n stoere jongens, ferme knapen straal, zijn vocht in de pot kletteren. Rits dicht en weg is meneer, mij ontgoocheld achterlatend, wachtend op die tergend, trage druppel uit een tartend infuus.
Weet je, op zo’n moment komt het besef dat je echt een ouwe kerel wordt aan als een mokerslag. Neen Mink, zoals vroeger een wedstrijdje ver pissen langs de waterkant met mijn vriendjes, dat zit er niet meer in, ik zal in ieder geval nooit meer winnen, dat is zeker.Schenk nog maar een pilsje in dan ga ik snel even pissen, nou ja snel”.
Even later komt Piet, een leeftijdsgenootje van Chris, binnen. “Eerst vlug naar het reptielenhuis!” (Piet’s betiteling voor toilet). Terug aan de bar neemt hij een flinke teug van zijn biertje. “Daar word ik gek van hé dat pissen, je blijft lopen”. Chris en ik kijken elkaar aan en glimlachen. Piet, wantrouwig, roept: “Ja uuhhhh worden jullie niet ouder dan of zo. Ik moet steeds vaker met een redelijke drang en als ik voor de pot sta lijk wel een verkalkte gieter”. Er wordt nog een beetje over dit sijpelend probleem der rijperen na gesputterd.
De stemming is ietwat bedrukt, totdat Chantal binnenkomt, een brok van een meid die door haar hond steevast naar binnen wordt getrokken omdat deze (de hond dus) verslaafd is aan de Frolic brokjes van de kroegbaas. Buiken worden ingetrokken en stoere gezichten opgezet. “Geef die schat (Chantal dus) maar wat van mij” roept Chris als herboren.
Gelijk sneeuw voor de zon is de sores over de voortschrijdende aftakeling der bargiganten vergeten en begint men weer aan de échte mannenpraat.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Celdeling.                     Minks wekelijkse column 4-11-2015

Hoe het zo gekomen is weet ik niet. Misschien waren de volksbuurten waar ik opgroeide een kweekvijver voor het niet schuwen van geweld.

Mijn vader was portier en leerde ons de fijne ‘kneepjes’ van het vak. Om succes te hebben moet je onverwachts keihard toeslaan, met ander woorden: de eerste klap is een daalder waard.

Dat ik mezelf met deze column wellicht als een psychopaat profileer ben ik me bewust, maar mijn honger naar een onderwerp voor deze column is groter dan de angst voor eventuele imagoschade.

Nou ja psychopaat, het was natuurlijk niet zo dat ik op een mooie zomerdag lukraak iemand uitkoos om hem out off the blue eens lekker op zijn bek te timmeren. Neen, een rake klap deelde ik enkel uit ter verdediging van bezit, eer, lijf en leden van mij en hen die ik liefhad.

Naar mate mijn rijpere fase vordert vind ik het allemaal wel best, de onverschrokkenheid stel ik enkel nog in dienst als vredesduif.

Onlangs nog twee vechtersbazen uit elkaar gehaald in de Lekstraat, ze stonden elkaar aardig toe te takelen, de eencelligen.

Oké, dit terzijde. In mijn straat rijdt een auto met piepende banden tegen de richting in om daarna te keren en terug te racen.

Ik rij weg op de motor en passeer hem, zonder op te letten parkeert hij bruusk achteruit-in en dwingt mij rucksichtslos de stoep op. Ik sta stil en kijk afkeurend hoofdschuddend achterom. In plaats van de door mij verwachte sorry houding steekt deze yup met stropdas kordaat zijn middelvinger op en maakt met het hoofd een uitdagende beweging zo van: kom dan. Dat was um, de Schilderswijker in mij ontwaakt, zet mijn motor op de standaard, stap af, loop naar hem toe, hij stapt uit, een agressiviteitsflits snijdt door mijn maag, ik wil verwoestend uithalen, zie de angst in zijn ogen en stop.

Deze daad van barmhartigheid komt me duur te staan, ik loop terug naar mijn motor maar blijkbaar herpakt, ‘pak 1’ zich. Hij begint te schelden en zegt zelfs dat ik iemand van de herenliefde ben met een ernstige ziekte, maar dan in een wat grovere bewoording.

Ondanks de stoom uit mijn oren, hou ik me in, rij de straat uit en ben twee dagen met mezelf in dialoog om het voorval een plek te geven.

Nou ja, blijkbaar is mijn celdeling nu eindelijk ook op gang gekomen.

Tekstverantwoording: Mink Out.               

Vluchtgedrag.     Minks wekelijkse column 28-10-2015

Nog even langs café De Houten Neus. Stapvoets over de stoep…….. Jammer, de Neus is dicht, stapvoets de stoep weer af. Aan de overkant staat een levensgrote, bemande politieauto.
Een lichte aanzet tot een arm-hefbeweging geeft mij het vermoeden dat een stopteken aanstaande is. Ik kijk snel de andere kant op en rij weg. Een succesvolle achtervolging, met de verhoogde trambaan tussen hen en ‘Bertus Boef’ in, was voor deze Flikken Den Haag niet weggelegd.
Waarom ik het deed? Ik weet het niet, wellicht omdat het kon en de brutale Hagenees in me treiterend smoesde dat ik het niet durfde. Ik stond al gauw op de Grote Markt met een vriend/portier de dag door te nemen. Met het eerste pilsje van deze avond in de hand, liet ik de vage overtreding en de handhavers ver achter me. Plots ‘bravourde’ politiewagens het plein op die met piepende banden tot stilstand kwamen. “Zeker wat gebeurd” sprak ik nietsvermoedend tegen Piet Portier alias: Het Mokertje.“

Je moet met ons mee” sprak een agent. “Ik, waarom?” Vroeg ik totaal verbaasd. “U vertoonde vluchtgedrag”. “Hoe bedoelt u vluchtgedrag?” “Nou zonet, bij De Houten Neus, u negeerde een stopteken”. “Negeerde een stopteken? Ik heb jullie wel gezien en zelfs nog aan- gekeken maar een stopteken, echt niet”. “Maakt niet uit” autoritairde de Groninger boerenzoon: “Een boete voor het met een motorvoertuig rijden op het trottoir, DAT GEBEURT IN MIJN STAD NIET!!!” Nu brak mijn Haagse klomp en sloeg het stoppie door. Een boete voor het stapvoets met mijn motor op de stoep rijden, midden in de nacht. ZIJN STAD!!!!! “Weet je van wie deze stad is……….. deze stad is van mij, IK WOON HIER AL 55 JAAR”, brulde ik hem toe. “Rustig, daar komt mot van”, sprak Mokertje me sussend toe.
“Mot van, hoezo, moet ik alles als een mak schaap over me heen laten komen, ben ik soms de nieuwe doelgroep. Niet meer roken in de horeca. Na twee dagen eindelijk klaar met een rookruimte bouwen. Zelfs de wetgever kan me niet vertellen hoe het echt moet. Kost dik centen, die niet verdient worden in deze crisistijd. En nu een bekeuring voor ‘niks’ omdat de heren zonet niet de real James Bond konden zijn”.

Het maximale aantal woorden voor deze column is bereikt. FF kort: ik kreeg de bekeuring, hoefde niet mee en ben maandenlang met grote regelmaat aangehouden.            Je zou er toch vluchtgedrag van krijgen.

Trouwens, over vluchtgedrag gesproken………….. Nou ja, laat maar ook.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Om te huilen. Minks wekelijkse column 20-10-2015

Einde van de maand, doordeweekse dag, stil in de bar, televisie aan. Ongestoord eten: speklapjes, krielaardappeltjes en met nootmuskaat bepoederde spruitjes waar tussen een klontje roomboter hulpeloos ten onder gaat om nimmer meer boven te komen. Nieuws gulpt, vanaf het flatscreen, de caféruimte binnen.
Aan de dagelijkse zendtijd voor de ontheemde vluchteling begin ik al aardig te wennen. Dankzij een gulp (ja, vind het gewoon een leuk woord) van negatieve berichten kan ik nu gewoon met droge ogen deze catastrofe aanzien. Mensen die onder een plastic zeiltje in de gietregen afwachten op een kans hun grenzen te verleggen.
Aan het eind van de regenboog wacht de beloning, jawel: sobere doch humane opvang. Bijna geen verschil met je eigen huis, na een ‘beklagvolle’, verregende veertien daagse campingvakantie.
Ik stop een vijfde knapperig speklapje in mijn vette bek.

Nu even een echte catastrofe, mijn 153 cm kingsize grootbeeld, speciaal gekocht voor voetbal WK ‘s en EK ’s, zal volgend jaar niet zijn ‘doel’ dienen. Onze jongens zullen wél op het EK 2016 in Frankrijk schitteren, maar dan door afwezigheid. Ja, afwezigheid, een voetbaltechniek die de mannen, een enkeling daargelaten, in de voorfase al tot in de puntjes beheersten. Oefening baart kunst, zullen we maar schrijven. Erg jammer, niet in het minst voor de cafébaas die met dit soort evenementen het bodempje van zijn schatkistje weer eens met wat dukaatjes kan bedekken. Beter geven we het onderwerp, dit menselijk lijden dat een diepe wond heeft geslagen in Neerlands voetbaltrots, buitenspel. Decennia zal de verwerking vergen.
Vergeten???? Het afzichtelijk litteken biedt geen ruimte.

Tijdens mijn vla-triootje bereikt een ander ‘iets’ om van te huilen mijn net- en trommelvliezen. De Nederlandse ui verovert de wereld, maar liefst 462 miljoen kilo export per jaar. Met jawel, de roze ui als onbetwist hardloopspecialist. Wellicht een mondiale baanbreker van de betwiste vrienden en vriendinnen der Roze driehoek. Hebben we dat probleem ook meteen pootje gelicht.
Een internationaal uiencongres ter verbetering der globale uienpositie, moet de uientelers behoeden, voor verkoop van knollen voor citroenen.
Een internationaal uiencongres? Het lijkt Brussel wel, om te huilen. Flat-screen uit, muziekje op, ik ga maar aan de afwas en hoop dat er binnenkort weer wat meer te lachen valt.

Tekstverantwoording: Mink Out. 

Off the Record.           Minks wekelijkse column 13-10-2015

Koos was al dik een jaar werkloos, meer dan tweehonderd sollicitaties, moedeloos werd hij er van, er moest wat gebeuren.

Het pandje op de hoek, een tweedehandszaak?

Met tienduizend geleende guldens van familie voor de borg, een oud busje en een advertentie in de Gouden Gids was hij plotseling handelaar in roerende goederen, ‘praktijk houdend’ in een pand aan de Tulpenkasteelstraat. In de nacht stroopte hij met zijn krakkemikkig busje het groot vuil af. Spoedig stond zijn zaak vol met spullen en boerde hij redelijk. Met soppen van koelkastjes, repareren van meubeltjes en nog tal van andere karweitjes die voortkwamen uit dit ondernemerschap, had Koos zowaar zijn eigen baan gecreëerd.

De angst gepakt te worden omdat hij stiekem zijn uitkering aanhield baarde hem zorgen maar alles beter dan doelloos thuis zitten.

Een oproep van de uitkeringsinstantie: “We hebben werk voor je, bij de gemeente, vierdaagse werkweek, autootje van de zaak, goed loon, pensioen, VUT, woonwerkfiets, laptop en een personeelsvereniging, kortom de baan die je altijd al wilde hebben Koos”.

Mmmmmm, dacht Koos, inderdaad de baan die ik altijd al had willen hebben maar nou zit ik net met al die schuld, kan ik nooit meer afbetalen van zo’n loon. “Mag ik je iets ‘off the record’ vertellen”, “Natuurlijk Koos” sprak Jan-Maarten joviaal. “Ik heb net, met een vette lening, een tweedehandszaak gestart, ik kan die baan nu gewoon niet nemen”. “Dat is lekker, je zit me gewoon te vertellen dat je fraudeert”, “Nou ja frauderen Jan-Maarten, laten we het een banenplan noemen”. “Ja, jij kan makkelijk praten maar ik kan dit niet verzwijgen”. “Je gaf toch je woord toen ik vroeg; of the record, lekker verhaal”. “Ik geef je een jaar en dan sta je op je eigen benen, met die tweedehands zaak. Zo niet dan ga je met die zelfde benen in zo’n geel pak papiertjes prikken op de Binckhorst, Koos”.

Door de terug lopende handel kon de lening op het nippertje worden afbetaald, niet in de laatste plaats doordat de gemeente op grote schaal kringloopwinkels uit de grond stampte om werklozen een soort van bezig te houden. En Koos, ja Koos, hij ambieerde geen baan als papiertjesprikker met bijpassende kledij op de Binckhorst. Laatst hoorde ik dat hij nu weer in de horeca zit, een beetje een rommelaar.

Voor de uitkerende instanties is hij nu in ieder geval: ‘off the record’.

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Genezen. Minks wekelijkse column 7-10-2015

Een flinke rij zwakkelingen staat zuchtend en steunend voor de balie van huisartsenpraktijk Jan Hendrik. Ze wachten op een serieus geval die ín een rolstoel- en áán het zuurstof zit.
“Die nemen er lekker de tijd voor, dat kan nog wel even duren”, zegt een bitch bits. Direct denk ik: als dat maar geen bonje wordt hier in de volksbuurterige Jan Hendrikstraat, het loopt gelukkig niet uit de klauwen. Ik sluit achteraan. Ze draagt een voor haar veel te jeugdige tijgerprint legging, heeft zich evenzo opgemaakt en de bondkraag aan haar kekke jackie is ook wel top voor een tienermeisje.
Zij dringt zich meteen op: ”Ik ben doodziek maar heb mezelf hier heen kunnen slepen” zegt ze, opmerkelijk fluks voor iemand wiens leven aan een zijden draad hangt. Ik knik begripvol van ja en denk bij mezelf: vuile hypocriet, zeg gewoon nee, ik doe het niet.
Als de File veroorzaakster klaar is wordt ze door een soort van bouwvakker weggereden. In het voorbij gaan sist onze tijgerbejaarde met een vernietigende blik ”dat werd tijd”.
Gelukkig heeft de bouwvakker geen zin in een verbouwing.

Nu gaat het snel, en al gauw loop ik achter miss wonderfull de wachtkamer in. Uit vrees dat deze vrouw me nog veel meer fantastische dingen over zichzelf gaat vertellen, zoek ik een plek uit waarbij we zo ver mogelijk uit elkaar zitten. Het maakt haar niet uit, een Surinaamse man is haar volgend slachtoffer.
De monoloog gaat in rap tempo verder: “Ik ben een goed mens en niet vals maar als ze me in de maling nemen dan word ik woest. Als ik over dingen nadenk, komen ze ook vaak uit, dat heb ik nou eenmaal.
En dan die ex van me, die komt steeds vaker, denkt zeker dat hij mij in de maling kan nemen. Hij heeft een kameraad, ik heb hem er voor gewaarschuwd, hij wou niet luisteren, tuurlijk ging het mis. Als ik het er over heb krijg ik gewoon weer pijn in mijn keel, chronische struma.
Ja ik heb vroeger in het stadhuis stage gelopen, juridische afdeling. Mijn zus vond het niks, die was altijd al jaloers op me, ga ik niet meer mee om, dat soort mensen zit ik niet op te wachten”.
“Meneer Out!” Gelukkig, de dokter als ‘verloskundige’: weg was ik.
Zo’n vrouw in de wachtkamer helpt wel, van die doktersbezoekjes ben ik voorlopig weer genezen.
Zou tijgertje door de zorgverzekeraar zijn ingehuurd?????

Tekstverantwoording: Mink Out.

Een wel erg jonge vriendin. Minks wekelijkse column 29-9-2015

Terwijl ik het glas poleer groeit er een palmboom langzaam en instabiel boven de bar uit. Er achteraan komt het guitig koppie van een meisjeskleuter van een jaar of vijf. Het vuurrood haar waaruit de palmboom handig is gemodelleerd, vervolmaakt dit kind tot Hollands next topmodel kids.
Na wat hulp van een, pak weg, 10 jarige, geniet ze triomferend van de door haar zo zwaar bevochten positie.“Hoi” sprak ik alsof het een volwassene betrof, “hoe heet je?”“Aniek en zij Lieke, is me grote nicht” sprak ze zichtbaar trots en zonder een enkel spoor van schroom.
Om het gesprek gaande te houden vroeg ik wat de dames te drinken wilde: “Een Fristy en een Chocomel”, ik plantte de blikjes voor hen neer, compleet met palmboom-glitterrietje. Ze volgde wereld-wijs-neuzerig mijn ‘geroutineerd’ handelen en begon een heel gesprek over haar kleine neefje Tony van twee, wiens verjaardag ze vierden.

Later floepten ze weg en meldde een knappe roodharige vrouw zich aan mijn bar. Met een knikje naar de buiten spelende Aniek, vlijmde ze: “Zo, dus jij wordt mijn toekomstige schoonzoon, ze vertelt aan iedereen dat jij haar nieuwe vriend bent”. “Aha, dan ben jij zeker de palmboomvlechtster!” We lachten beiden, het kinderfeestje trippelde door.
De zucht naar zoetigheid wint het van de schoonheid dus de Cars-taart wordt bruut in stukken gesneden. Tijdens het bitterballen bakken komt mijn rooie vriendinetje samen met een nog kleiner meisje bij de keukendeur staan welke ze voorstelt als haar nichtje Amy. “Dat is mijn nieuwe vriend” brabbelt ze, ik begin haar nu toch wel knap bezitterig te vinden, al een echte vrouw!
Amy loopt weg en we blijven samen achter. Om ons pril geluk een wat solider basis te geven vind ik het hoog tijd voor een ‘serieuze’ vraag.
“Hee Aniek, dat van die Sinterklaas, wat voor kleur vind jij nou het leukste voor Piet: rood, zwart of blauw misschien?” “Ik wil een roze Piet, roze is de mooiste kleur die er bestaat op de hele wereld” sprak ze in haar kinderlijke spontaniteit. “Nou dan ga ik aan de sint vragen of hij roze Pieten wil sturen, omdat jij dat leuk vind”.
Met mijn grote vriendin Aniek verliet ik de keuken, smalen glimlachend sprak de luistervinkse palmboomvlechtster: “En dan maken wij ons druk”.

Ook gezellig, een roze Piet. Voor Aniek blijft het gewoon; Sinterklaas-feest en daar gaat het toch om, einde discussie.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Het zijn net mensen. Minks wekelijkse column 23-9-2015

“Verwacht: per één augustus 1994, asielzoekerscentrum in de Junostraat, een zijstraat van de Binckhorstlaan”, leest Bas met luide stem voor uit de krant en neemt een slok koffie.
“Nou Mink, veel succes, de komende vijf jaar: 600 gekken op een steenworp afstand van je café”.
Zij moeder had hem, blijkbaar met een vooruitziende blik, Drako genoemd, hij was van het imponeren, erg luidruchtig en eigenlijk gewoon oervervelend. Deze uit de kluiten gewassen Joegoslaaf was gestoken in een oogverblindend spierwit Haagse markt Nike trainingspak. Deze lumineuze verschijning zou de Witte reus bij een ontmoeting terstond doen verbleken maar dit terzijde. In Duits sprak Drako: “Als jij iemand wil, nekkie er af, ik iemand weet, 5000 gulden”. Een passend antwoord was van cruciaal belang, dus blufte ik in mijn beste steenkolen Duits: “Nou dan kunnen we zaken doen want ik weet iemand die het voor de helft doet, delen we de winst”. Na deze overtuigende Haagse bluf droop deze asiel zoekende ‘heer’ gelukkig af.

Sanna kwam ook uit Joegoslavië. Een moderne jonge gozer, ‘had’ een geluidsstudio in Sarajevo. Ging ondanks beschietingen vanaf de bergen gewoon door met zijn hobby, wat moet je anders.
Op een goeie (slechte) dag kwam hij fluitend de hoek om en kon zijn studio niet meer vinden, een grote krater was alles dat restte, ik zei nog zo: “Geen bommetje”, weg investering, weg droom, weg alles, in één (oorverdovende) klap.
Die Sanna, koud in Nederland en hij overtreed de wet, namelijk: de sluitingstijdenwet, samen met mij omdat elke avond, met hem, top was.
Met wodka drinkende Russen dansen en zingen, zo van Kalinka, Kalinka. IJskoude, donkere Jägermeister drinken met een nog donkerder stamhoofd uit het snikhete Somalië.
Als er een fiets werd gestolen, wist je in ieder geval waar hij was, bij de asielzoekers, dat mis ik eigenlijk wel. Nu is weg, echt weg, helaas.
Wat we toen met angst en beven op ons af zagen komen, viel achteraf heel erg mee, de hele wereld kwam op bezoek. Een wereld van boeven, gelukszoekers en echte vluchtelingen.
Probeer het eens, doe een beetje aan omdenken (moderne term, doet het altijd goed in zo’n column). Maak eens een praatje met ze en je zal zien: Asielzoekers, het zijn net mensen.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

De bewonersbijeenkomst. Minks wekelijkse column 15-9-2015

De koffieketel staat oprispend vol te zijn. Ambtenaren van de gemeente ‘Haviksoog aan de snavel’ hebben borden neergezet met daar op plattegronden over de herinrichting van het verpauperde hertenkamp. De geluidsinstallatie en beamer staan op scherp om de burgers op deze voorlichtingsavond klip en klaar uit te leggen wat de plannen zijn. En uiteraard is er ook ruimte voor inspraak door de burgerij, indien mogelijk.

“Ze zullen toch wel komen” grapt de zaalverhuurder, “Nou ja, het is pas vijf voor zeven dus we hebben nog even” zegt één der gemeenten ambtenaren kalm en onverschrokken. Langzaam loopt het zaaltje redelijk vol, de koffieketel lijkt net zo opgelucht als de zaalverhuurder die de kopjes als vliegende schoteltjes over de hoofden ziet gaan.
Dan bijt de gemeente-projectleider het spits af en legt vriendelijk uit wat de bedoeling is, gevolgd door wat opgetrommelde experts die ook een duit in het zakje doen met enkele woorden van ernstig belang.
De burgerbevolking mag spreken, onheilspellend veel vingers gaan de lucht in, er dreigt een lange avond.

De Huisvrouw, omringt door de geur van appeltaart en perencompote, mag als eerste: “Waarom geen fruitbomen in plaats van de door jullie voorgestelde iepen?” De groenteboer: “Fruitbomen, neen dat gaat alleen maar liggen rotten en wat denk je van de wespen”. De Milieu activiste: “Als u het geplande parkeerterrein realiseert, komt de paddentrek in problemen, had u daar al aan gedacht?” -Overigens, een pad is daar waar gelopen wordt, oud Chinees spreekwoord, wellicht van toepassing op dit verhaal-. “A pergola for some shadow in summer” sprak de bleke Engelse expat met het besproette gezicht.
“Er moet natuurlijk wel meer speelmeubilair komen” sprak de zwangere moeder. “Ik denk aan vleermuiskasten, dat zijn erg nuttige beestjes” opperde een man met opvallend lange hoektanden. “Genoeg lantaarns om in het donker tegen te kunnen leunen” sprak de opgedirkte vrouw wiens borsten, in haar gedecolleteerde etalage, als drilpuddingen heen en weer lilden.
De schrijfambtenaar pende tot ‘krampes’ voort en mijmerde met weemoed over het besluit af te zien van zijn VUT regeling destijds.

De moraal van dit verhaal lijkt me duidelijk, de zaalverhuurder ging in ieder geval tevreden naar huis.

Overeenkomsten zijn toeval.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Tijd kopen. Minks wekelijkse column 9-9-2015

Joop: tachtig, sukkelt als op eieren, steun zoekend tegen gevels voorwaarts. Hij gaat naar dat winkeltje op de hoek.
“Wij kopen en verkopen alles”, zegt het bord boven de deur.
Joop stapt binnen, waar een lawine van stilte hem kalm welkom heet.
Slechts het afstervend geluid van de windgong, die dienst doet als toegangsverklikker, stoort passend met een enkel vederlicht tingeltje.
Levensecht kijkt de opgezette zwarte kraai hem uitdagend aan.
Zwart-wit kiekjes van mensen uit lang vervlogen tijden zitten in open geslagen fotoboeken. Hij bladert ze door en ziet gelijkenis met zijn eigen leven.

“U komt tijd kopen?” vraagt plotseling een stem vanuit een duistere hoek. “Hoe weet u dat?”, “Mijn naam is ‘Toekomst’, aangenaam, alles wat gaat gebeuren heb ik al meegemaakt. Stel dat ik tijd kan leveren, waarmee denkt u dan te betalen?” “Met geld, daar heb ik zat van”. “Nou neen, dat zou te makkelijk zijn, tijd wordt betaald met tijd, je levert verleden in, en krijgt toekomst terug”. “Ok, dan lever ik bij deze mijn middelbare schooltijd in!” Dan klinkt uit een andere hoek ook een stem: “Neen Joop, die middelbare schooltijd kan niet, je werd gepest”. “Hoe weet jij dat?”. “Noem mij maar ‘Verleden’, ik heb van een ieder, alles meegemaakt wat reeds gebeurd is. De prijs wordt betaald in positieve-tijd, voor minder doen we het niet.
We willen de eerste tien jaren van je vaderschapstijd voor tien jaar langer leef-tijd, take it or leave it!” “Dat meen je niet, het was de gelukkigste tijd van mijn leven, raak ik die herinneringen kwijt?” Nou, niet alleen de herinneringen: je zal geen kinderen hebben, zij merken niets, gewoon nooit geboren, that’s all”.

Uit de andere hoek spreekt wederom ‘Toekomst’: “Joop, stop met prakkeseren, je gaat het toch niet doen. Geniet van het cadeau dat leven heet, je bent er toch, voor hoe lang weet alleen ik, koester deze rusttijd.
En nu Joop, sluitingstijd, ik ‘Toekomst’ krijg nog veel toekomende tijd en daar in die andere hoek zal ‘Verleden’ ook meer en meer moeten onthouden van toentertijd.
Joop, je bent op de plek waar ‘Verleden’ en ‘Toekomst’, ‘Heden’ kussen, laat dat waardevolle moment niet bederven door doodsangst”.
De zwarte kraai wendt zijn verslindende blik af en vliegt naar buiten, Joop strompelt huiswaarts, de winkel sluit op tijd…. die niet te koop is.

Tekstverantwoording: Mink Out.