Een uitstervend ras.          Minks wekelijkse column 03-06-2015

De fragiele senior was gekleed in zo’n lange regenjas, u weet wel: die van het vieze mannetje van van Kooten en de Bie.Langzaam maar constant in zijn koffie roerend, staarde hij met een matte blik door het raam naar buiten. Hij was zo in zichzelf gekeerd dat mijn bijschuiven aan zijn tafeltje hem niet eens opviel.

Zijn gegroefd gezicht verried een intensief leven.   

“Ach, u heeft daar een tasje van Davo, dat is toch iets voor postzegelverzamelaars?” sprak ik na mijn eerste nip koffie verkeerd.

Hij veerde op uit zijn overpeinzing en vond het zo te zien een wonder dat iemand tegen hem sprak. “Uhhh ja, ben even in de Passage geweest om postzegels te kopen, twintig euro maar”. Hij toonde me twee goed gevulde albums, geen slechte deal.

De aanblik van de zorgvuldig gerangschikte zegeltjes bracht me terug naar de tijd dat ik, met een aantal schoolvriendjes, de jacht had ingezet op deze Arabische gom dragende betaalbewijsjes.

Ik heb de albums nog, volgens mij weinig waard maar ik kan er geen afstand van doen. Tijdens een koortsachtige zoektocht naar ‘t één of ‘t ander kom ik de albums per ongeluk wel eens tegen en blader ze dan door, een flashback naar mijn jeugd, ik word er rustig van.

Het werd een geanimeerd gesprek over de postzegelruilplaats bij Paleis Noordeinde, waar ik door mijn kleurenblindheid oud roze zegels kocht die eigenlijk ultramarijn moesten zijn, maar dit (snel) terzijde. 

Hij schaterde en vertelde honderduit over het wel en wee van zijn postzegel avonturen. Een bezoek aan een grote beurs in het Haags Congresgebouw eind jaren zestig, die ik als tiener ook bezocht had, bevestigde de waarheid van onze verhalen.    

Op mijn vraag of er nog veel ‘postzegelaars’ waren antwoorde hij, zich terugtrekkend in de sombere houding van daarnet: “Nou ja, steeds minder, ze sterven uit, gelijk de postzegel zelf. Op een E-mail hoeft geen postzegel, begrijpt u wel!”.

“Nou ja, wellicht tijd voor een herdenkingszegel ter ere van de teloor gaande postzegel”, sprak ik lachend om hem wat op te beuren.

Hij lachte meesmuilend en met een meewarige blik in zijn ogen knikte hij zuinig gedag en liep voorzichtig, als op eieren de Haagse koffiesalon uit, dit uitstervend ras.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Hit the town.                                              Minks wekelijkse column 26-5-2015

Pinksteren: erg toe aan een paar dagen: ff niet mijn eigen café.

Wakker worden, mini stol, gourmetten en ’s avonds met vriend Leon: Hit the town, een serie kroegbezoeken vanaf een uur of 11 in de avond, tot laat. Het eerste biertje passeert onwennig de huig.

Café één in het smalle steegje achter Maison de Bonneterie, laatstgenoemde spijtig ingehaald door de nieuwe tijd.  Tja, vroeger was alles anders. De Hollandse muziek staat volop aan, vrouwen met glanzende oorbellen, dansen konten-draaiend, als waren zij Shakira. Mannen volgen nauwlettend deze gratis aangeboden kadettenparade, de eerste akte van het menselijk paringsritueel volgt. Nóg een biertje, op straat roken kan de pret niet drukken. Gekleurde lampjes, vrolijk gestreepte markiezen en buiten-luchtige gesprekken maken een goed begin aan deze avond.

Een steeg verderop is nog wat open, als je het niet weet loop je voorbij. De warenautoriteiten hebben het roken in deze heksenketel nog niet in rook doen op gaan. We kieperen het zoveelste biertje naar binnen, samen met een onlosmakelijk sjekkie, niet gezond maar o, wat genieten we. Zo ook de homo’s en lesbiennes die elkaar vlees knedend staan te tongen. Kan me er niet aan storen, als ze maar gelukkig zijn.

Na-smeulend als oudejaarsvuren een bezoek aan de snackbar. Twee broodjes frikadel speciaal en wat hardgekookte eieren verder, mogen we bij mijn oude vriend Jan Gabors naar binnen, gezellig en overvol.

Ik krijg de microfoon te pakken en trakteer ‘mijn’ hoog geëerd publiek op een robbertje extreem vocaal geweld. Zo extreem, dat hiermee vergeleken, Jan ‘s immer schorre stem, verwordt tot het glashelder sopranen-geluid van een Wiener Sängerknaab.

Veel bekenden en nog meer biertjes verder spuugt de laatste tent ons het ochtendgloren in. Huilend krijsen van twistende meeuwen doorsnijdt de discopiep in mijn oren. Reinigingsmannen zigzaggen met hun motor-aangedreven bladblazers luidruchtig het afval bij elkaar.

Met schelle ‘boogpiep’ en frisse beltoon, komt een Randstadrail-tram de bocht om. Symfonie uit een ontwakende stad.

Taxi, boterhammen, melk, bed, geen wekker aan. Als ik het licht uit doe wordt het niet donker. Draai op mijn zij, omarm het kussen en slaap voldaan in.

Voorlopig weer even uit-gestapt. Hit the town…… Pffffttttttt.

Tekstverantwoording: Mink Out.                       Meer: www.conck.nl

In de beste gezinnen.       Minks wekelijkse column 20-5-2015

Ahhhhh Parijs, even wat anders dan het Hollandse stadje Zaltbommel waar Suzanne vandaan komt. Een betrekking bij de respectabele familie Manet waarvan de vader rechter is. 
19 lentes en pianolerares voor de jongste spruiten van het gezin.
Het ruisen van haar jurk begeleid Suzanne tot ze achter de piano plaats neemt. Eentonige stof……. dit soort lessen, maar met kinderen werken maakt veel goed. 
Vol passie bespeelt ze na elke les de vleugel, de vader en de zoon. 
De laatste twee weliswaar zonder opzet, zij verslinden haar met ogen.
Vaardige slanke handen toucheren, gelijk vlinders bloemen, de toetsen. 
Applaus en een té lange aanraking van ‘gezamenlijk luisteren’, op haar delicate schouders doen Suzes wangen gloeien van enthousiasme, de mannen ook. Mevrouw lijkt niet blij, zeker geen muziekliefhebber.

Het is laat geworden op de soiree, na een enkel glas champagne heeft het giechelend leraresje zich door mevrouw de logeerkamer in laten leiden om de nacht in maison Manet door te brengen. 
Krakende vloerdelen doen haar ontwaken, lakens glijden van haar af. 
9 maanden later schenkt Suzanne Leenhoff de wereld een zoon; Leon. 
De ongehuwde moeder betiteld het kind steevast als haar jongere broertje omdat misstanden in het gezin van een Parijse rechter niet voorkomen.
Heden ten dage wordt nog gedacht dat Suzanne niet door de zoon maar door de autoritaire rechter is ‘misleid’, slechts een gerucht. 

De grote Impressionist Eduard Manet trouwt na het overlijden van zijn vader de rechter, in 1862 met onze ietwat naïeve pianolerares.
Om in Parijs geen stof te doen opwaaien (zij was van een lagere komaf) vindt het huwelijk plaats in het verre Zaltbommel. 

Een jaar er na maakt Eduard zijn meesterwerk; Déjeuner sur l’herbe (The Picknick) een schilderij van een naakte vrouw omgeven door geklede mannen. De scene is gesitueerd in Bois de Boulogne waar prostitutie een hot item was en is. Wellicht een aanklacht tegen het misbruik van onze onbedorven Suze door de machtige rechter…… 
Ach, het gebeurt in de beste gezinnen.

Tekstverantwoording; Mink Out.             Meer; www.conck.nl

Mooi Pleintje.                  Minks wekelijkse column 13-5-2015

 

Het is druk, deze zomerse dag op de Grote Markt.

De Griek is terug in deze buurt, vroeger zat hij verderop, maar moest (voor veel geld) vertrekken ter verheffing van de Haagse binnenstad tot een koopwalhalla van internationale allure.

Nu zit deze Zorba honderd meter verderop vol in de zon met uitzicht op Boterwaag, Haagse toren en het prachtige stijlpand; De Volharding van Jan Buijs, die Grieken toch! Hhhhhhhooooppaaaaah.

Levendig uitzicht, een gyros-schotel, het flesje cola en de avondluwte stuwt mijn levenslust naar ongekende hoogten.

Ogen te kort om alles bij te houden; verfomfaaide vaders en moeders zeulen met tassen, kinderen, wandelwagentjes en stepjes. 

Macho kijkende jeugd in trainingspakken op scooters scheuren lawaaiig voorbij.

Kortgerokte verleidsters met pronte borsten passeren de revue, een wolk van vele, gratis Douglasgeuren als mierzoet lokmiddel achter latend. Bankzitters tegenover mij proberen fluitend, de deernen ‘s aandacht te trekken maar buiten de dansende blonde lokken en een smalende lach blijven ze voor hen on-aan-tastbaar.

De sterke arm der wet is hier ruim vertegenwoordigt. Stoere vrouwtjes- en mannetjesagenten op mountainbikes steken hun kunsten en aanwezigheid niet onder terras stoelen of straat banken. Motoragenten en surveillancewagens lijken dit plein als ideale sluiproute van en naar het bureau ‘Jan Hen’ gekozen te hebben.

Veel tijd om een, verboden, slok bier te nemen, krijgen de bankzitters van otrobanda (overzijde) niet.

Om de blikken van deze parate parade, mobiele eenheden te ontwijken, klotsen jaszakken morsig nat, van het schichtig in- en uit halen der goedkope bierblikken.

Voor ik opsta om het leven te vervolgen, valt mijn oog op een slonzige, opgejaagde vrouw gehuld in een lange, zwarte jas. Ze stopt zo’n otrobanda gozer heimelijk wat geld toe. Hij frommelt haar, paniekerig om zich heen kijkend, ook iets in een vuile, veel te oude hand. Ze fladdert een kleine zijstraat in en is verdwenen……. Mooi pleintje.

Tekstverantwoording; Mink Out.

Even stil bij staan.              Minks wekelijkse column 5-5-2015

Naast het café staat een huis, Hoekweg 1a, er woont een jong gezin met vrolijke kinderen die vaak voor de deur spelen en regelmatig bij mij binnenlopen voor een gratis lolly. 
Een niet nader te noemen buurman, bezoeker, biertjesnuttiger, en koffie slurper stuurt zo nu en dan oude foto’s van de omgeving, top.
Zo ook op deze dodenherdenkingsavond; een foto uit 1942 van het café, belendende percelen en een straat met, ook toen, voor de deur, spelende kinderen. 
Naast de foto stond een reactie van éne heer M. van Liempt;

Op de Hoekweg 1a, naast het café woonde het Joodse gezin Drilsma waarvan de vader in juli 1944 op transport naar Auschwitz was gezet, in midden Duitsland overleden. 
Na wat ge-Google, blijkt dat hij stoffenhandelaar en voorzitter van de voetbal vereniging Rijswijk was, het huidige Haaglandia. Onderweg naar Auschwitz haalden ze hem uit de trein om dwangarbeid te verrichten, het werd zijn dood, Paul Drilsma werd 47 jaar oud.

Hoekweg 1a is vlak naast mij, ik zat er weleens binnen, daar had dus ‘die Paul’ verjaardagen gevierd, gegeten, geslapen en de heg geknipt. Op de fiets gestapt om naar de V V Rijswijk te gaan. Wellicht op de terugweg nog een paar biertjes met medebuurtbewoners in mijn café met muziek van Lou Bandy. Het leven was goed op deze jaren dertig VINEX-locatie. Geen mens op de Hoekweg was zich bewust van het drama dat Paul, en met hem vele anderen, boven het hoofd hingen. 
Het komt door deze foto wel ineens confronterend, eng dichtbij.

Zittend op het terras tijdens de twee minuten stilte, snelt het verkeer gewoon door. Geen tijd, even niet aan gedacht, life goes on. 
En nu Bevrijdingsdag; democratie mede mogelijk gemaakt door zovelen wiens leven op zwart ging terwijl het amper was gestart.

Problemen? Dat waren pas problemen, toch wel iets om even bij stil te staan. Ook met de wagen tijdens die twee minuten, dat de (gerepareerde) klepel weer tegen de klok op de Waalsdorpervlakte slaat.

Tekst verantwoording: Mink Out.                      Meer; www.conck.nl 

Kondagsrust .                 Minks wekelijkse column 27-4-2015

De kroegbaas schuift aan bij zijn vriend van de gereedschap-penwinkel. Het hypermodern koffiezet apparaat maakt na veel klikken en kreunen, tergend langzaam een espressootje.

De Kroegbaas schudt het hoofd en spreekt op dezelfde steunende manier als het koffieapparaat: “Ton, ik kap met die KonDag (Koninginnen/Koningsdag), vijf maanden een berg werk en weer weinig tot geen winst”. De laatste jaren werd het een wat eentonige tekst. “Ja maar Mink, je kan het niet, niet doen, de mensen rekenen er op, het is hartstikke leuk”.

“Weet ik Ton maar ik voel me net zo’n stier die iedere keer met tegenzin aan zijn neusring uit de schuur wordt getrokken om ‘het’ kunstje te vertonen. Het kalf dartel, een lust voor het oog, maar de stier staat te kniezen in de muffe, donkere stal met pijn in zijn ontwrichte en gestoten neus”.

En nu, na jaren dralen is de knoop doorgehakt of beter nog; de ketting gebroken. Een onwennige vrijheid, na twintig jaar scepter zwaaien over het KonDag spektakel nabij de Geestbrug.

De loodzware koningsmantel vol afschuw afgeworpen, opgelucht en vrij, tegelijkertijd naakt en kwetsbaar, doelloos wellicht.

Wat te doen met welverdiende vrijheid. Zeker geen bezoek aan andere koningsfeesten. Neen, die hectiek toch maar even niet.

Een dagje zeelucht snuiven aan het strand lijkt me wel wat. Fietsen in een nationaal park? Een museumbezoek?

Keuze te over, maar als eerste, demonstratieve daad van ontspanning wil ik grasspriet-kauwend, ruggelings in een weiland naar de blauwe lucht kijken.

Een nuttig niets doen als spottend tegenwicht van twintig jaar opgekropte KonDag heftigheid.

Als ik me in het groene gras neervlij, hoop ik dat de stier des weilands, vast aan zijn neusring, staat te kniezen in zijn muffe, donkere stal.

Want door een snoevende, dolle stier met, nog wel, een grote dosis prestatiedrang laat ik mijn Kondagsrust niet graag verstoren.

 

Tekstverantwoording; Mink Out.             Meer; www.conck.nl

Het risico waard.                Minks wekelijkse column 22-4-2015

Na maanden van gezondheidsellende en revalidatie is Den Ouden Neel het voortkabbelend bejaardenleventje knap zat. 
Dat horlogebandje zal toch vernieuwd moeten worden, het is een mooi klokje en zonde om in de kast te laten verpieteren.
Haar steun en toeverlaat, een tweedehands rollator, zeult ze mee de taxibus in. Deze keer een chauffeur die haar vriendelijk lachend handen toesteekt. Eindelijk weer eens alleen op stap, al die bemoeials.

Uitstappen bij de Hema, eerst een lekkere warme rookworst; “Kan ik ‘je’ helpen?” vraagt het meisje achter de counter. “Heeft ‘u’ voor mij een halve warme worst en een koude om mee naar huis te nemen”.
Buiten in het zonnetje op eten, hè hè vrijheid. Genietend kijkt ze naar de passerende shoppers die nodig iets nodig hebben.
Twee ongure types draaien om het bankje heen. Het tasje dat ze onder haar jas draagt, klem ze vast tegen het lichaam.
Dit voelt niet goed, ze staat op, een vrouw spreekt haar aan en loopt met haar op, de onguurtjes haken af.

“Hoe oud ben jij?” vraagt de man die, voor haar, een windstil plekje heeft uitgezocht op het stadhuis terras. “Eenennegentig” zegt ze nippend aan haar cappuccinootje. Hij neemt een forse slok van zijn grote glas bier en antwoord : “O, ik dacht een jaar of zeventig”.
Ze bloost en straalt tegelijkertijd; “, zit hij haar nou gewoon te..????

“Ik kan haast niet meer lopen” klaagt ze wanneer ik haar na ons 14 daags etentje thuis breng. “Ja mam, dat krijg je van die avonturen op jezelf, is weer even wennen!”. 

Ik zit op mijn knieën voor haar en doe, voorzichtig, bijna devoot, haar schoenen uit. Ik stroop de kousen met plakrand af en denk onwillekeurig aan menig vriendin die ik ook op deze manier de kousen ontfutselde. Alleen zijn dit de steunkousen van mijn grootste vriendin; Den Ouden Neel, de zuster was ze vergeten. Terwijl ik dit doe zegt ze: “Van de week weer even naar die horlogewinkel, hij staat stil, moet een nieuw batterijtje in”. “Doe je voorzichtig mam?” “Tuurlijk jongen!” Ik kijk naar haar op en denk ietwat bezorgt maar apentrots; Wat een grote vrouw met een onverslaanbare levenslust . 

Onverantwoord? Ach, vrijheid is voor haar (en mij) een risico waard.

Tekstverantwoording; Mink Out.                                          Meer; www.conck.nl

Hoofdzaak.                  Minks wekelijkse column 15-04-2015

Nadat men in de jaren zestig het hart vasthield bij de eerste harttransplantatie, wachten we nu hoofdschuddend op de eerste hoofdtransplantatie welke binnen een jaar staat te gebeuren.
Eén ding lijkt me duidelijk; beter het lichaam, dan het hoofd van een ander. Frankensteinachtige situaties zullen haast onvermijdelijk zijn.

Stanley een gezonde van origine boscreoolse jongen uit Suriname, komt, helaas voor hem, met zijn hoofd tussen de schuifdeuren van lijn 10 en werpt zich daarmee ‘neer’ als donor. 
Ik verheug me op zijn lichaam en hoop dat er straks geen steekje los blijkt te zitten. 
De narcotiseur doet zijn bedwelmend werk, ik cijfer mezelf weg. 
Ontwaakt, kijk ik onder de dekens en zie een vreemd bruin lichaam met kroeshaar op de borst, een kwestie van wennen.
Met mijn nieuwsgierige witte hoofd kijk ik nog wat verder naar beneden en begin te blozen, nou dat is wel even wat anders dan dat ik en mijn vriendinnen gewend zijn.

Nog een voorbeeld; Charlotte de struise dochter van de bakker om de hoek heeft ook een beklemmende confrontatie met lijn 10. 
Iedere seconde telt, de doctoren beslissen (te) snel. 
Ik word wakker en ben ineens de trotse bezitter/ster van het lichaam van Charlotte van de bakker. Smachtende nachten behoren tot het verleden, ik doe de dekens omhoog en zie haar/mijn romig lichaam met welvingen die me, als in een milde dronkenschap, doen duizelen.
Een droom is uit gekomen, dit heb ik altijd gewild, tussen de lakens met het lichaam van Charlotte. 
De aanblik van dit wulps, vruchtbaar vrouwenlichaam van Charlotte en mij, triggert een instinctieve drang………………..Ik wil een kind van mij!!!

Nou was ik met mijn vorig lichaam, lid van een zaaddonor clubje dus de oplossing is snel gevonden. Het voelt goed, zaad doneren aan haar die mijn lichaamsdonor was geweest, voor wat hoort wat, toch?
Op wie zou het kind eigenlijk gaan lijken? Ik hoopte op Charlotte, tjemig, wat was die knap, ik ben zelf ook niet echt oer, maar toch.
Als het maar geen vrouw wordt met een jongenshoofd of andersom. 
Ach………………… als ‘het’ maar gelukkig wordt, dat is de hoofdzaak.

Tekstverantwoording; Mink Out.   

Theater.                                Minks wekelijkse column 8-4-2015

 

De kalender geeft timide de lente aan, hetgeen met veel bravoure door de temperatuur ontkend wordt.

Hondenweer, geen kip op straat, in de bar is weinig reuring.

Van die dagen heb je, niet echt een probleem, krantje, kop koffie en een goed gesprek met vriend Ton die een gratis burenbakkie nuttigt.

De boog kan niet altijd gespannen staan. Ondanks het uitblijven van broodnodige verdiensten, koester ik dit soort dagen, vreemd genoeg.

 

De deur zwaait open en daar staat hij; een verre veertiger met een lang skateboard (longboard?) onder zijn arm.

Bij dit soort mensen heb ik als cafébaas zoiets van; haal het doek maar op, zet de spots maar aan, een nieuw optreden begint.

Deze Anton aus Tirol kijkt vanaf de deur in het rond als wacht hij op een applaus voor zijn fantastische aanwezigheid.

 “Is dit een kroeg?” Was de ‘grappige’ openingszin bij de eerste acte van zijn tragikomedie.

“Weet je wat jij moet doen! Je moet hier een wijf met grote tieten achter de bar zetten wordt het misschien wat drukker”.

“Ach, je kan hier eten, drinken, een praatje maken en de verse krant lezen, als je grote tieten zoekt moet je in de Geleenstraat zijn”.

Vriend Ton gaat snel naar huis, waarmee de helft van het publiek de zaal verlaten heeft. Ik blijf als enige toeschouwer achter bij deze, veel belovende, one-man-show.

Hij zet een plastic tasje met een viertal halve liters bier op de bar en begint mij het leven uit te leggen. Hij heeft overal verstand van en handelt groot in hamburgers, uiteraard alleen in het top segment.

 

Iedere poging die ik onderneem om nog wát van een gesprek te voeren, laat hem koud; hij blijft drammend door monologen.

Tijd om het doek te laten zakken: “Ik moet nog wat dingen in de keuken doen dus laat ik je even alleen, sorry”. Hij kijkt me aan: “Verkeerde uitspraak barman, aan mij ga je niks meer verdienen“. “Erg jammer, twee bier, dat is dan vierveertig” zeg ik bits. “Je bent niet aardig” .“Daar ben jij mee begonnen vriend”.

Het doek valt zonder een enkel applaus, stilletjes gaat hij af door de artiesteningang. Een tweede optreden, in dit theater, zal er voor deze acteur wel niet meer in zitten.

Tekstverantwoording; Mink Out.             

Aardig op weg.               Minks wekelijkse column 30-03-2015

Op weg naar mijn werk rij ik regelmatig langs Den Ouden Neel voor een bakkie en wat aandacht, dat hebben we nodig. 
Daarna van Loosduinen naar Voorburg om het café te openen. 
Als een volleerd stuntrijder winkelwaarts. 10 minuten nog, op schema totdat ik nabij het Lorentzplein vastzit. 
Met onwrikbare doortastendheid via de trambaan het plein op, om een dwarse auto heen. 
Kreunend ligt ze naast haar fiets op het plaveisel. Een vrouw die zich om het slachtoffer ontfermt dwingt me te stoppen met deze gewonde persoon op de weg. Ik denk aan de smachtende café klanten, die koning zijn, dus ik moet mijn weg vervolgen, er was immers hulp zat.

“Hij is doorgereden, die lul, er achter aan en noteer zijn kenteken!” schreeuwt de imitatie Florence Nightingale mij toe. 
De niet bij dit volksopstootje passende pianomuziek van Scarlatti in mijn helm, belet me te horen, wát voor auto de doorgereden lul rijdt. 
Ik ga in de aangegeven richting maar wat nu. Twee langs de kant staande jongens wijzen me de weg en schreeuwen: ”Een Alfa Romeo!”.

Als een man met een missie klap ik mijn vizier naar beneden, draai het gashendel vol open en spuit weg, verwachtingsvol na gekeken door mensen wiens hoop in mijn handen ligt (klinkt ook niet echt smaakvol). 
Aan het einde van de Van Musschenbroekstraat zie ik de Alfa achter een wagen voor het stoplicht staan. 
Zoals elk Haags stoplicht, staat ook deze ‘lekker’ lang op rood.
Ik pak mijn I-Phone en druk af, plots kiest hij, met piepende banden via het fietspad, het hazenpad. Te laat; een haarscherpe foto van de vluchtende vluchtauto is onweerlegbaar vastgelegd.                 

Met mijn mobiel zegevierend in de lucht gestoken word ik als een overwinnaar juichend begroet, bloemenregen, dansende mensen, smeltende kazen, vet schaep aan het spit, wijn die rijkelijk vloeit. 
Ik kan niet lang blijven, ben al veel te laat voor een smachtklant of tien, met hevige uitdrogingsverschijnselen, de plicht roept. 

Die Alfa bestuurder was natuurlijk weer een bruine………..
Overigens had de Lorentzplein Florence Nightingale ook die kleur.
De twee weg wijzende jongens waren van Marokkaanse origine en ik, ik ben een witte Hagenees, zijn we toch: “Aardig op weg”.

Tekstverantwoording; Mink Out.