Mannenpraat. Minks wekelijkse column 11-11-2015

Mannenpraat.               Minks wekelijkse column 11-11-2015.

“Morgen naar het ziekenhuis”, “Toch niks ernstigs Chris?” “Nou ja, je wordt ouder hé, dan komen de kwaaltjes”. “Kwaaltjes, wat voor kwaaltjes dan?” “Uuhhhh misschien een raar praatje, maar met plassen”. “Met plassen?” “Ja met plassen” herhaalt hij gedempt zenuwachtig in het rond kijkend.“Verkeerde waardes in mijn bloed, ze gaan morgen kijken.
Weet je, de stoerheid is er af, vroeger kwam er zo’n krachtige straal uit waar je met gepaste trots naar keek en nu sta ik een uur te lekken als een kraan met een kapot leertje.
Vooral in die heren wc’s met meerdere potten. Sta jij daar aan het urinoir bijna te niksen. Komt er een gozer met zo’n stoere jongens, ferme knapen straal, zijn vocht in de pot kletteren. Rits dicht en weg is meneer, mij ontgoocheld achterlatend, wachtend op die tergend, trage druppel uit een tartend infuus.
Weet je, op zo’n moment komt het besef dat je echt een ouwe kerel wordt aan als een mokerslag. Neen Mink, zoals vroeger een wedstrijdje ver pissen langs de waterkant met mijn vriendjes, dat zit er niet meer in, ik zal in ieder geval nooit meer winnen, dat is zeker.Schenk nog maar een pilsje in dan ga ik snel even pissen, nou ja snel”.
Even later komt Piet, een leeftijdsgenootje van Chris, binnen. “Eerst vlug naar het reptielenhuis!” (Piet’s betiteling voor toilet). Terug aan de bar neemt hij een flinke teug van zijn biertje. “Daar word ik gek van hé dat pissen, je blijft lopen”. Chris en ik kijken elkaar aan en glimlachen. Piet, wantrouwig, roept: “Ja uuhhhh worden jullie niet ouder dan of zo. Ik moet steeds vaker met een redelijke drang en als ik voor de pot sta lijk wel een verkalkte gieter”. Er wordt nog een beetje over dit sijpelend probleem der rijperen na gesputterd.
De stemming is ietwat bedrukt, totdat Chantal binnenkomt, een brok van een meid die door haar hond steevast naar binnen wordt getrokken omdat deze (de hond dus) verslaafd is aan de Frolic brokjes van de kroegbaas. Buiken worden ingetrokken en stoere gezichten opgezet. “Geef die schat (Chantal dus) maar wat van mij” roept Chris als herboren.
Gelijk sneeuw voor de zon is de sores over de voortschrijdende aftakeling der bargiganten vergeten en begint men weer aan de échte mannenpraat.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl