Aardig op weg.               Minks wekelijkse column 30-03-2015

Op weg naar mijn werk rij ik regelmatig langs Den Ouden Neel voor een bakkie en wat aandacht, dat hebben we nodig. 
Daarna van Loosduinen naar Voorburg om het café te openen. 
Als een volleerd stuntrijder winkelwaarts. 10 minuten nog, op schema totdat ik nabij het Lorentzplein vastzit. 
Met onwrikbare doortastendheid via de trambaan het plein op, om een dwarse auto heen. 
Kreunend ligt ze naast haar fiets op het plaveisel. Een vrouw die zich om het slachtoffer ontfermt dwingt me te stoppen met deze gewonde persoon op de weg. Ik denk aan de smachtende café klanten, die koning zijn, dus ik moet mijn weg vervolgen, er was immers hulp zat.

“Hij is doorgereden, die lul, er achter aan en noteer zijn kenteken!” schreeuwt de imitatie Florence Nightingale mij toe. 
De niet bij dit volksopstootje passende pianomuziek van Scarlatti in mijn helm, belet me te horen, wát voor auto de doorgereden lul rijdt. 
Ik ga in de aangegeven richting maar wat nu. Twee langs de kant staande jongens wijzen me de weg en schreeuwen: ”Een Alfa Romeo!”.

Als een man met een missie klap ik mijn vizier naar beneden, draai het gashendel vol open en spuit weg, verwachtingsvol na gekeken door mensen wiens hoop in mijn handen ligt (klinkt ook niet echt smaakvol). 
Aan het einde van de Van Musschenbroekstraat zie ik de Alfa achter een wagen voor het stoplicht staan. 
Zoals elk Haags stoplicht, staat ook deze ‘lekker’ lang op rood.
Ik pak mijn I-Phone en druk af, plots kiest hij, met piepende banden via het fietspad, het hazenpad. Te laat; een haarscherpe foto van de vluchtende vluchtauto is onweerlegbaar vastgelegd.                 

Met mijn mobiel zegevierend in de lucht gestoken word ik als een overwinnaar juichend begroet, bloemenregen, dansende mensen, smeltende kazen, vet schaep aan het spit, wijn die rijkelijk vloeit. 
Ik kan niet lang blijven, ben al veel te laat voor een smachtklant of tien, met hevige uitdrogingsverschijnselen, de plicht roept. 

Die Alfa bestuurder was natuurlijk weer een bruine………..
Overigens had de Lorentzplein Florence Nightingale ook die kleur.
De twee weg wijzende jongens waren van Marokkaanse origine en ik, ik ben een witte Hagenees, zijn we toch: “Aardig op weg”.

Tekstverantwoording; Mink Out.   

Dierenleed?                     Minks wekelijkse column 25-3-2015

Aan de rand van de Schilderswijk, Vaillantlaan 16, met uitzicht op het kleuterschooltje aan de overkant woonden wij. 
Drie kort Amerikaans (stekeltjeshaar) jochies van onder de tien liepen achter vader, de smalle trap op die uitkwam op een muffe zolderetage. 
In de bundel zonlicht die door het dakraam de planken vloer bescheen, dwarrelde stof speels in het rond.
Midden op de zolder een breed, rechtopstaand stuk boomstam met daarop een hakbijl. Nerveus gefladder trok de aandacht naar een klein hok met gaas. “Kip ik heb je” sprak vader terwijl hij, met een forse graai, een levende kip tevoorschijn trok. 
Beteuterd keek het driemanschap naar de niet zachtzinnige behandeling van deze onfortuinlijke, gevleugelde vriend. 
Wat u vreest, werd waarheid; de kip met kracht op het blok, de hakbijl omhoog en tak, met een welgemikte slag was de onthoofding een feit. De kinderen keken verstijft toe, vader liet de kip los die op zijn beurt weer het hazenpad koos. Als een kip zonder kop botste ons avondeten overal tegenop. Bloed als luguber teken aan de wand, voor een volgend onfortuinlijk stuk pluimvee in vaders hand.

In blinde paniek renden onze Schilderswijkertjes hals over kop en holderdebolder, weg van de zolder. 
Vader legde de inmiddels levenloze kip, zwijgend op het aanrecht en keek smalend naar de drie kuikens die snikkend achter de rokken van moederkloek “Den Jonge Neel” schuilden. “Was dat nou nodig?” Vroeg ze . “Anders leren ze het nooit!” Sprak vader nors. Hij liep de trap af en trok de buitendeur met een klap dicht.
Bovenstaand Ou(t)d Hollands familie tafereeltje schoot me te binnen toen ik laatst met veel smaak en weinig tafelmanieren een makreel tot op het vel leeg schraapte. Dit in vol zicht van mijn tropisch aquarium waarvan de bewoners het kannibalistisch hoogstandje met argusogen schenen te bekijken.      

Neen, het luguber zolder incident heeft mij niet doen toetreden tot de groepering der vegetariërs, veganisten of dierenactivisten. 
Hebben die “Vega ‘s” eigenlijk ook huisdieren? Zou er dan ook vegetarisch kattenvoer bestaan? Ja hoor, het bestaat, naar wens ook nog biologisch. Katten en honden die vegetarisch te eten krijgen, is dat eigenlijk ook dierenleed?

Tekstverantwoording; Mink Out.                    Meer; www.conck.nl

Twee monden.            Minks wekelijkse column 17-03-2015

*Zijn verhaal: “Ik betreed de kleine hofjeswoning, ze geeft me  drie zoenen, voel ik bij de laatste een vertragende twijfel. 
Ze heeft duidelijk gewikt en gewogen bij het zich aankleden, een kort rokje accentueert haar fantastisch gewelfde billen. Slechts de veelkleurige majo dempt mijn opvlammende begeerte”.

*Haar verhaal: “Wat te dragen op een tweede date? Een minirok waar mijn billen goed in uitkomen en een kleurige majo die wél de vormen van mijn benen accentueert maar niet schreeuwt ‘bespring mij’. 
Balans, de kunst van het vrouw zijn”.
    
*Hij: “Je woont wel mooi, in zo’n hofje.” 

(Zij;) “Vroeger woonden hier bejaarde nonnen.”
 
(Hij;)  “Maar goed dat ik wat later ben, liever jou dan een oude non.” Heupwiegend loopt ze de kamer uit voor koffie. Ik kijk haar en het fantastisch lichaam na. Als quasi gentleman hou ik me in, terwijl het beest in mij haar al op allerlei manieren heeft bezeten”.
 
*Zij: “Beleefd biedt hij aan te helpen met de afwas. Een echte heer die geen aanstalten maakt mij te betasten. Verbeeld ik me de klik? Vindt hij mij überhaupt wel aantrekkelijk? De bel gaat, Frits een oude vriend met zo te zien een probleem. Hij blijft, roet in het eten, geen toetje”.
 
*Hij: “Frits, die viespeuk kijkt ook naar haar minirokje. Voorstellen, koffie, bla, bla, bla, en zo zijn we al gauw een uur verder”.
 
*Zij: “De hoer in mij zet, ondanks Frits, de verleiding voort door mijn voetjes subtiel in de schoot van mijn ‘potentiële prooi’ te leggen, terwijl de non in mij, stoïcijns een koetjes en kalfjes gesprek voert.

*Hij: “Geen zin om als een kwijlende zwerfhond op mijn beurt te wachten; ja, ik stap maar eens op, heb nog een hoop te doen”.

*Zij: “Ik laat hem uit, wij in de gang, Frits in de huiskamer. Twee kussen en dan versmelten onze monden ineen. Als opgewonden tieners spelen we een koortsachtig doch muisstil tongenspel. Een bewegelijke, tantaliserende tango op Rimsky Korsakov’s “Vlucht van de hommel” als verkennende zoete schermutseling tussen man en vrouw.”

*Hij:” Ik zou de kleren van haar lijf te scheuren. Maar ja…………… op het Agnietenpad en Frits viespeuk als bewaker der goede zeden?”

*Zij: “Plots rukt hij zich los en vlucht gelijk de hommel. Mijn buik is warm, damned. De non is content, de hoer bijt zacht op haar onderlip.”

Verhaal van twee anonieme barhangers met toestemming (te grove woorden zijn afgezwakt☺).

Tekstverantwoording; Mink Out.                              Meer; www.conck.nl  

Sprinkhanen en volle melk.       Minks wekelijkse column 9-3-2015

Vóór mijn werk op de motor naar Den Ouden Neel. Deze eerste lentedag onthult een wankele belofte. Onzekere zonnestralen strelen bibberende krokussen die zich schuchter bij elkaar lijken te warmen. 
Zijstraten afgezet door mensen in gele vestjes. Motorpolitie vliegt mij om de oren en mensen staan mondjesmaat langs de weg.

“City Pier City loop” roept mijn Oud Neeltje met een gelukzalig gezicht nadat ik haar welkom heb gekust.
“Nou, dan mogen ze bij de Pier wel niet te hard stampen”, grap ik.
43.000 deelnemers die de Haagse straten met voeten treden en zowaar nog mensen over om aan te moedigen.
  
Met koffie en koeken zitten we voor het raam om de stoet voorbij te zien rennen. 
Bij het eerste hapmoment van mijn koek zegt moeder: “Ze zijn wel slank”. Ik verslik me in haar kletskoek en retourneer snibbig: ”Slank, ze zijn mager als sprinkhanen”. 
Mijn blik dwaalt langzaam naar beneden, tsja een aardige pens, maar ik voel me goed en beweeg zat, niks aan het handje. 
Oké bij het bukken zit die buik redelijk in de weg maar daar heb ik wat op gevonden. Zo’n schoonmaak grijparm aangeschaft. U weet wel waarmee laag geschoolden, met clowneske pakken de Binckhorst schoonmaken in de hoop ooit, ook een beter betaalde baan te zullen krijgen, maar dit terzijde. Door deze grijparm-koop, heb ik eigenlijk wel gecapituleerd in de strijd tegen dikker worden. 
Nou ja, in onze familie is een ieder stevig van bouw maar sterk van lijf en leden dus maakt ik me er niet al te dik om, ECHT NIET!!!! 

Naar gelang de staart van dit looplint in zicht komt, metamorfeert deze treiterende trein zich, tot mijn heimelijk genoegen, van sprintende sprinkhanen naar ploeterende potvissen.
Later die dag van mijn werk naar huis, jammer joh, accu leeg. 
De immer behulpzame Anton trommelt wat van zijn huisgenoten op en gezamenlijk proberen we weer leven in mijn nep Harley te krijgen.
Ik, loopfiets-steppend en zij duwend. Na de brugheuvel, nogmaals, op te zijn gestep-duwt voor een tweede poging, blijf ik amechtig naar adem snakkend over-(het)stuur hangen. 
Als ik even later, buiten adem, langs een (schone) Binckhorstlaan rij denk ik; Sprinkhanen? Zal ik als voorzichtig beginnetje die liter volle melk per dag maar eens laten staan???

Tekstverantwoording; Mink Out.                                 

Voetstuk.                            Minks wekelijkse column 4-3-2015

De in een jurk geklede, bebaarde man heft een kolossale hamer ten hemel. Nou dat werd tijd, die onthoofdingen met zo’n mes kwamen me ook een beetje de strot uit. Neen, zo’n hamer vol op het hoofd, dat maakt de tongen weer een beetje los. 
Maling aan dat Islamitische Staat, maar die jongens weten wel hoe ze in het nieuws moeten komen.
Wat schertst mijn verbazing, het ging niet om gevangen genomen geloofsopponenten maar om een beeldenstorm die raasde over deze eeuwenoude sculpturen. Bam, zo van hun voetstuk af.  
Nou waren deze beelden natuurlijk wel heel erg schuldig aan het overblijfsel zijn van een allang verdwenen heidense cultuur.
Dus: “Valt er wat te slopen, laat ff de jongens van Islamitische Staat een rondje lopen”.  
Pure kunst, mooi? Over smaak valt natuurlijk weer niet te twisten maar dat hoeft ook niet, dit was smakeloos, en dan druk ik me mild uit. 
3000 jaar oude beelden uit Nimrod, stad in het land van Eufraat en Tigris. Land waar ooit het paradijs zou hebben gelegen, lekker verhaal! 

Mooi bruggetje voor mijn tweede onderwerp, verdoezel ik het van de hak op de tak springen een beetje, iemand wat gemerkt?

Paradijs – Adam en Eva – Eva Jinec. Hebben we een aantrekkelijke, intelligente vrouw die ook nog kan presenteren, valt half Nederland over haar prachtig lange been, dat ze te veel bloot zou geven. Ik vond het geen probleem; dat lange in zwart nylon gehulde been, vervolmaakt met een high-heel om van te watertanden, pure lust, uh sorry kunst. 
Het blijkt dat juist veel vrouwen moeite hebben met dit staaltje zelfstandig meidensucces, ik zou trots zijn op zo’n seksegenote.
Te veel “ingepakte” vrouwen passen niet in onze cultuur, Eva pakt uit en ze wordt aangepakt. 
Koketteren en presenteren geen toegestane combi? Ik vind van wel.    
Maar ja, dat hoofd en het maaiveld, u weet wel. 
Eva Jinec, rijpe vrucht ontsproten uit de rauwe emancipatieklei der jaren zestig; blijft er nog wát op een voetstuk staan?

Tekstverantwoording; Mink Out.           

Beetje een vreemde combinatie, bovenstaande onderwerpen, maar ik wilde beide aanroeren. Bedankt: “Echte Jannen” Radio 1 maandagmorgen 00.00-02.00 uur.

Poppenspel.                  Minks wekelijkse column 25-2-2015

Bij mijn moeder, den Ouden Neel, staat meestal RTL aan met bijpassend programma. Niks voor mij, doch soms verrassend.

Zo ook deze dinsdag, mannen die het bed delen met een pop of zelfs met meerdere. Neen, geen pop om te knuffelen en mee in slaap te vallen. Of eigenlijk ……. Toch wel, maar dan pas na een monosexuele uitspatting zonder slag, stoot of tegenspraak van de ontvangster. Beter iets dan niets, zullen deze introverte mannen denken.  

Voor een luttele zes- tot tienduizend euro heb je, zo’n levensgrote altijd gewillige huisgenote. De echte “Real Doll” nep vrouw.

Afgezet tegen haar levende variant met kost, inwoning en “onvoorziene” uitgaven is dit bedrag te verwaarlozen.

Alles dr’op en dr’an, als u begrijpt wat ik bedoel. Een figuurtje om door een ringetje te halen met het gezicht van een engel of kenau.

Keuze uit ras en grootte, borsten als meloenen of peren, u kan haar naar believen zelfs nog omkeren.

Levensecht met lange nagels en volle rode lippen die haar parelwitte tanden omspannen. Deze tanden zijn, om niet nader te omschrijven, praktische redenen, van rubber.

Minpuntje is dat men deze kingsize Barbie wel zelf moet wassen, aankleden en prepareren voor een geslaagde date met happy end.

Ter vereenvoudiging van dit onvermijdelijk verzorgingsritueel zit er in de nek een stalen hijsoog waar met een musketonhaak het zielloos vriendinnetje staand kan worden gefixeerd.

Het emotieloos rondhangend doet me toch meer denken aan een kettingzaagachtige woensdag gehaktdag film, dan aan de voorbereiding van een amoureus avontuur.

Neen, ik zet bij nader inzien de never ending zoektocht naar mijn  warmbloedig prinsesje aan het gouden spinnenwiel maar voort.   

O ja dames, nu ik toch uw aandacht heb; the Real Doll is tevens in een spraak- en hersenloze mannenuitvoering verkrijgbaar.

Een verscheidenheid aan rassen en maten is leverbaar met wederom alles dr’op en dr’an als u begrijpt wat ik bedoel.

Wellicht een alternatief voor die Fifty shades of grey hunkering met uw eigen man………………….Of zo?

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                 Meer: www.conck.nl

Kijkcijfers.  Minks wekelijkse column 18-02-2015

Zap-zoekend schiet ik door de kanalen die Ziggo mij aanbied. 
Vroeger had je één en later twee kanalen. Na een stichtelijk verhaal van de televisiedominee was het ter elfder ure schluss. Testbeeld was alles dat restte, als de dominee voorbij was werd het stil, echt stil.
Maar ja, ik ga jullie niet lastigvallen met mijn gezemel over: “Vroeger toen”, dit wordt een verhaal van: “Hier en nu”.
Dus; Zap-zoekend schiet ik zonder specifiek doel, door de kanalen heen. Zoals bijna altijd, is mijn eerste aandachts-opeiser Discovery. 
Een aantrekkelijk vrouwtjes- en mannetjes mens survivallen in het regenwoud, gekleed in een strak van snit, Beversport outfit.
Hij een vierkante kaken Rambo commando en zij een ronde borsten paaldans pin-up. Hij alle ervaring in overleven, zij doet ook haar best, dagen geen eten gehad dus honger, honger, honger.

Nou wil het toeval dat in hetzelfde regenwoud een tiental meters verderop, Leo uithangt. Leo is een levens genietende, drievingerige luiaard die kalm neuriënd langzaam van boom tot boom luiert. Ondanks zijn langzame tred heeft Leo geen moment stil gestaan bij het naderend onheil van de twee, veel snellere, hongerlijders. Hoekkaak en Rondborst zien Leo, en in een mum van tijd ligt de laatst genoemde in een gebonden toestand op zijn rug. Neen, niet dood, sudderend in een pan met gebonden saus en cranberries. Springlevend echter met touw, vanwege een discussie tussen de commando en pin-up over de onvrijwillige levensbeëindiging van Leo.
Rambo overtuigt zijn paaldanseresje van het noodzakelijk kwaad, zij stemt met tranen in de ogen toe en Leo gaat voor de bijl.

Nog dezelfde dag bereiken onze helden de Amazonerivier. Door een “toevallig” passerende boot worden ze gered uit hun hachelijke, in scene gezette, situatie. Het was een kwestie van leven of dood. Ja ook voor Leo, die luiert niet meer neuriënd door de bomen. Er heerst nu een doodse stilte alsof……… jawel, de dominee voorbij kwam.

“Wie is de Mol”. Spelletjes spelende Nederlanders zetten in Zuid Amerika een achter-achterstandswijk op stelten. Met armoede als decor voor amusement wordt er stressvol naar een zéér “belangrijk” pakje gezocht………………………. Alles voor de kijkcijfers, Gatverdamme.

Tekstverantwoording; Mink Out.     

Elektrisch licht.                   Minks wekelijkse column 11-2-2015

De kinderen verdringen zich buiten voor het raam van de woonkamer om te zien wat er binnen gebeurt. Een elektricien  vervangt de gasverlichting. Een elektrische variant schijnt voortaan te moeten gaan schijnen in het zonsondergangs duister.

Tijdens de avondmaaltijd kunnen de kinderen hun ogen niet van de glanzende glazen bol boven de eettafel afhouden.
Vader staat op en laat aan zijn geliefde kinderen zien hoe het werkt, hij draait aan het knopje en de kooldraad gloeit op. Van verwondering worden de kinderogen, als schoteltjes zo groot. Hun pupillen, tegelijkertijd, als kraaltjes zo klein. 
Alleen moeder en ik bedienen deze installatie, dus; niet voor kinderen. Ze denken aan een soort van tovenarij, iets aansteken doe je toch met lucifers?

In het holst van de nacht, wanneer het huis in diepe rust is, lopen Joopje, Jobje en Jansje op kousenvoeten langs de trap naar beneden.
Joopje, de grootste van de drie opent de piepende huiskamerdeur en kruipt met zijn hand langs de deurpost naar boven. 
Ik  kan er bij, fluistert hij tegen zijn broertje en zusje wanneer hij op zijn tenen staand de lichtknop heeft bereikt. 
Hij voelt dat de hoofden van Jobje en Jansje zich tussen de deurpost en zijn lichaam doorwringen om niets te missen. Nou, je zal zien dat het niet aan gaat, let maar op. Een draai aan de knop en de kamer staat, tegen hun verwachting, in het volle licht.
Hevig geschrokken rennen ze naar boven en kruipen met bonkend hart onder de dekens. 
Vader gaat zijn bed uit en heeft al gauw door wat er aan de hand is. Hij doet het licht uit en fluistert moeder glimlachend het verhaal van de jeugdige nachtbrakers in. Ze pakken elkaar beet en vallen lepeltje, lepeltje, giechelend in slaap.

Ooit op onze lagere school van de bovenmeester A.C. Monster gehoord uit zijn jeugd rond 1900. Een kinderervaring van zo’n honderdtien jaar geleden dus uit de oertijd van de moderne techniek, het verschil met nu……….. Laat daar uw licht maar eens over schijnen. 

Tekstverantwoording: Mink Out.                 Meer; www.conck.nl 

Zomerdag.     Minks wekelijkse column 4-2-2015

De opkomende zon verwarmt kalm het klamme ochtendzand.
Een nieuwe dag voor dit, nu nog, stille strand.
Parasols en bedden, in rap tempo uitgezet.
Gravende kinderen, hun schep in het rond, opgelet.

Door oogleden heen een zacht roze kleur.
De lucht, fris door zout-zilte geur.
Een vlieger zigzaggend tegen hemelsblauw.
Geruis van aanrollende golven, dommel in, dit is het nou.

De zon schittert, een zilveren zee,
het gesprankel beweegt met golven mee.
Een meeuw krijst een moeder roept luid,
voelt echt aan als een dag er uit.

Ren naar het water dat schijnt ijskoud,
een stoere duik, proef het zout.
Ogen open in onderwater groen,
geen enkel geluid, zalig te doen.

Druipend lichaam, druppels ploffen in het zand,
Schurende handdoek met harde rand.
Yoghurt met fruit, patatje met,
over de rand van mijn boek, meer lekkers waar ik op let. 
  
Verliefden slenteren langs de waterlijn,
hun tongen driftig vechtend, dolfijn.
Mensen ploegen huiswaarts door het zand,
een puffende file, richting binnenland.

De zon zakt in het lauwe water onder,
zijn gouden schijnsel, het laatste dat ik bewonder.
Eindeloze horizon tegen avondrode lucht,
voorbij, deze zomerdag, vervlogen in een zucht.

Tekstverantwoording; Mink Out.   

Weekendje Valkenburg. Minks wekelijkse column 28-01-2015

Buiten geselt het gure weer de Hollandse bodem. Binnen zit het gezin Goedbloed in ultieme geborgenheid aan het avondeten. Zuurkool met spek, Hemaworst en natuurlijk een kuiltje jus. Jeanette prijst zich gelukkig met haar gezinnetje; Jantje, al weer elf, Daphne veertien, wordt een hele dame. O ja, en dan is daar natuurlijk ook Joris, haar man, ze zijn nog steeds smoorverliefd op elkaar. Alhoewel het de laatste maanden wat minder is met nachtelijk “vuurwerk” druk, druk, druk. Komt wel weer goed.
Aan tafel wordt de dag doorgenomen, koetjes en kalfjes huppelen voorbij en een enkele harde noot wordt gekraakt.
 
Op de achtergrond het nieuws; Een minderjarig meisje zou in een Valkenburgs hotel tegen betaling seks hebben gehad met een fors aantal mannen. Dit onder druk van een lover boy. De bezoekers van deze, niet te benijden, premature prostituee zullen worden opgespoord. 06 nummers op het mobiel van lover boy Larry en DNA uit een veelheid van gevonden condooms zou het grootste deel van de hoerenlopers moeten doen hangen. Hopelijk was het echt genieten? Want echt-genoten zullen door de politie op de hoogte worden gebracht van het buiten de deur eten. Joris zet het flat screen uit.

“Valkenburg, daar zijn jij en je vrienden toch ook pas geweest Joris?”
“Ja hoezo?” “Nou zomaar”. “Dacht jij soms dat ik????” “Dat zeg ik toch niet”. Kleine Jan en Daphne kijken als bij een tenniswedstrijd tegelijkertijd van de éne naar de andere zijde van de tafel, kon dit maar goed gaan? Joris legt zijn bestek met ingehouden woede neer en kijkt schichtig naar zijn geliefd gezin.

“Hij zal toch niet, mijn Joris” denkt Jeanette terwijl ze de kinderen maant door te eten. “Heb jij soms…..” De bel ging door merg en been, allen bleven muisstil en keken gespannen richting voordeur. Door het matglas waren duidelijk de contouren van een politie uniform te zien.
Nogmaals ging de bel, “Wie doet er open?” fluistert Jantje”. Joris staat langzaam op en opent de deur. Na wat geroezemoes draait hij zich om en loopt, gevolgd door een boomgrote agent, weer naar binnen. Jeanette ziet haar droomwereld instorten en dreigt flauw te vallen totdat Joris zegt: Deze agent is hier voor een inbraakpreventiescan. “Kopje koffie agent” vraagt Jeanette zichtbaar opgelucht.

En beste lezer, wat denk u van deze Joris Goedbloed, heeft u geen moment aan hem getwijfeld? Ik laat u bij deze vraagtekenend achter.

Tekstverantwoording: Mink Out.