Op mijn zestiende was ik, als zovele rond die leeftijd, erg ontevreden over mijn uiterlijk en daar moest wat aan gebeuren. Samen met een, net zo onzekere, leeftijdgenoot werden ik lid van de sportschool, die mij zou omtoveren tot een soort Superman, waarop iedere deerne, met een enkele blik, verliefd zou worden. ”We beginnen licht mannen, dan kan het lichaam wennen” sprak de instructeur die leek op Jerommeke uit Suske en Wiske. En daar stonden we dan, twee gespierde spijkers, in belachelijk, te grote sportbroeken en goedkope gympies. Vol ontzag keken we, zwijgend, naar de strak geklede reuzen voor wie de grootste ijzermassa’s niet zwaar genoeg leken te zijn. Na maanden gloorde er (wat) resultaat. Verblind door jeugdig optimisme, voelden we ons vele malen groter dan dat de werkelijk onthulde. Mijn ego scheen, met deze zelfoverschatting niet zo te zitten, en gedroeg zich meer en meer superieur. In de sportschool keken we vaker naar ons spiegelbeeld, dan dat we aan het ijzer trokken. De hele dag wiebelde ik met mijn borsten, hadden de jongens me geleerd, erg leuk. Paraderend langs etalageruiten, kleefde mijn blik aan de “goddelijke” reflectie die MINK heette. Nou ja, toch iemand gevonden die verliefd op me was. “Ik krijg hem niet meer omhoog Jaap, meen je dat nou, uhhh, dan gebruik je misschien te veel” sprak de ander “staat in de bijsluiter, lulhannes; Kan impotentie veroorzaken. Gewoon een paar dagen niks en dan zal je zien; ben je zo weer een pornoster. Nou zet die spuit er nog effe bij mij in, dan kunnen we beginnen”. Het stoffen gordijn dat poogde deze benauwde kleedruimten van privacy te voorzien, schoot te kort in het binnenskamers houden van dit heimelijke gesprek. Dat was het dus; de liters eiwit-shake die ik per dag wegklokte, waren het blijkbaar niet. Deze slikkende slampamper zou nooit kunnen winnen van dit soort spuitende Spartanen. De gein was er af, ik kreeg een stijve nek van het etalages kijken en kon nooit hogerop zonder vals te spelen. Ben maar avondschool gaan doen, steek je wat van op, en de kans op impotentie is daar, lijkt mij, nihil. Ik wiebel nog wel eens, stiekem, met mijn borsten, blijft een prettige gewoonte-contractie. Bij dat schaatsen gaat het ook steeds maar harder hé, vindt u niet. Enige vergelijking berust op puur toeval tekstverantwoording: Mink Out.

De rookruimte is de plek bij uitstek voor een goed gesprek, zo ook deze keer. Na de zoveelste trek van het steeds duurder wordende paffertje, sprak ik: “Zo, dus jij snijdt in mensen”, hij keek me kalm aan en sprak doodleuk “ja, je moet wat, als je wil blijven leven. Maar uhhhh, heb je dan niet zo iets van; waar ben ik nou mee bezig; als je je mes er in steekt. Ach ieder zijn ding, jij bent cafébaas en ik chirurg, alles went”. “Hoewel; zo’n jonge jongen met een flard-hand door een zelf gemaakte bom. Explosief stoer gedrag, heb je op die leeftijd, dat went nooit”. Dat een jongen zoals ik, een gesprek heeft met een heuse chirurg, in vrije tijd, gebeurd niet vaak, dus ik nam het er maar van. “Stel; vinger d’r af, onder mijn tong, terwijl ik naar jou race? In water met ijsklontjes , dat geeft de grootste kans van slagen bij het aan elkaar maken” (onthouden). “Laatst; een vrouw met drie halve vingers van haar man in de mond. Neen, zonder twijfel zat hij niet meer aan die vingers vast. Hij liep er achter met zo’n Brabants bonte theedoek, om zijn hand, die hij, aan de zaag- machine overspeeld had. Eigenlijk mag bij verkeerd vervoer niet meer gereconstrueerd worden, maar ach. Ok, de ring-, middel- en wijsvinger op een steriele ondergrond en kijken…………. tja; welke vinger op welke zere plek? Lange, moeilijke studie als chirurg achter de rug, en dan zo’n eenvoudig iets, van welke vinger naai ik waar weer aan? Gek hé”. “Het is gelukkig goed gekomen, kreeg later een mooi flesje Cognac, ben blij dat ik het kan en mag doen”. Van de week, een ander soort chirurg. Deze ging ten overstaan van wat kinderen in de dierentuin van Kopenhagen, de boventallige Marius, opvoedkundig, uit elkaar snijden. Het voelde niet goed; die kinderen, dat te jonge giraf-je. Een nekschot (bovenin) hij heeft niets gemerkt. Niemand stak een een vinger naar Marius uit. Is er verschil in een giraffe of een koe voor de leeuwen gooien, dit had toch iets van kannibalisme. Net als bij ons stukje vlees; we eten het graag, maar dat macabere gedeelte; ff niet. Leuk met onze kinderen “beestjes kijken”, maar dit soort Spartaanse confrontaties; nee dank u. Laten we de vinger maar op onze lippen leggen, om ‘medeschuldig’ te zwijgen en sssssssssss te oreren als een soort van slaap-aanmoediging. Marius, jongen; rust in vrede. Tekstverantwoording: Mink Out.

Fokker-terminal, Binckhorstlaan, Spot on jobs (beroeps-keuze-dagen). Lopend tussen honderden scholieren zie ik bedrijven hun beste benen voorzetten om deze NIX18 (dat is de afspraak??) generatie, de unieke kans te bieden op een prachtig beroep. Horeca, ziekenverzorging, politie, vervoer, beveiliging, techniek en het leger maken hun opwachting. Het kan niet op, een podium met strakke sportende type’s op de maat van -super kicken- rapmusic. Een band, een terras, en zelfs Ado eredivisie spelers (nog wel), alles word er aan gedaan om het enthousiasme, van dit toekomstig werkvolk aan te wakkeren. Een glanzende ambulance doet zijn best om met een hand op haar wiegende heup de twitterende tieners de zorg in te knipogen. De met sirene en zwaailicht uitgeruste politiemotor, staat de passanten kusjes toe te blazen in de hoop ze te verleiden voor het beroep van diender der wet . Overgehaald door een operationele flight simulator, waarmee je echt, nep kan vliegen, word zelfs ík, bijna weer, de militaire dienst in gekoketteerd. Het doet me denken aan een rosse buurt, met blosjes op onze wangen lopen we in deze ruimte vol nep-verleidingen. Aan alles is gedacht, hoewel het ontbreekt hier een beetje aan realiteitszin, ik mis…….. ik mis…… Ik mis; een stukje landweg waar een soldaat op een nep bermbom stapt en zijn rechterbeen nep-verliest. Badend in de Heinz tomaten ketchup wordt hij dan door bovengenoemde glanzende ambulance hulpverleners gevonden. Ik mis; nep-omstanders die de hulpverlening onmogelijk maken. Ik mis; de nep-scheld-kanonnaden en de nep-stenen, richting politie en beveiligers die te hulp schieten om de behoevende te redden. Ik mis; ………..de perfecte zin om dit verhaal subliem af te maken. Hoop niet, dat u zich genept voelt, ik zeg het er in ieder geval nog bij.

Het was een druilerige, waterkoude Januari-avond. Van dat soort weer om uit elkaar te gaan. Hij zou je komen halen, alle spullen stonden in de gang te wachten op ons laatste moment. Het ging niet meer, jou welvingen konden mij niet meer verleiden. Jou aanwezigheid; een geurende bloemenweide, waarin eindeloos dwalen voor mij het summum was, veranderde meer en meer in een aroma-loze zandvlakte. De roze liefdeswolk waarop we lange tijd in extase ronddartelde was verdampt en zou onze passiebloem nooit meer bevochtigen. Toen, ach, we kregen er geen genoeg van, het maakte niet uit waar, maar we deden “Het”, het liefst 24 uur per etmaal. Drijfnat, na die forse regenbui in de Ardennen, gingen we toch door. Zelfs die huilende sneeuwstorm in Schotland kon onze vurigheid niet doen afnemen. Eén vonk van mij, ontstak bij jou een razend vuur, zo hevig, dat het de dagelijkse besognes deed vergeten. “Samen” was iets waar we ons heel lang goed bij voelde, maar ja, liefde laat zich niet dwingen. Dat ik óók voor die ander koos, nam je me kwalijk, jammer, ik dacht dat je echt van me hield. Het is nooit meer goed gekomen, je zei dat het voelde als verraad, vergeven was onmogelijk. Delen in mijn ultiem geluk was uitgesloten. Terwijl ik met die ander in een lánd vol geurende bloemen liep en zelfs orkanen ons hete spel niet konden verstoren, was jij verworden tot een brok theater van zelfmedelijden. En nu; was het einde van -ons samen zijn- nakend. Daar stond je dan; vastgebonden op die kar, als een Jeanne d’Arc die naar het schavot werd gereden. Spijt, te laat, de teerling was geworpen, onomkeerbaar. Je kreunde van verdriet maar de wagen werd in gang gezet. Jij, rukkend aan de touwen, een verzet tegen dit gedwongen vertrek, met lede ogen keek ik toe, hoe je uit het zicht verdween. Bijtend op mijn onderlip draaide ik me om en liep, langs die ander, het huis in waar de verpletterende leegte mij bedolf. Maar ja, wat wil je; de banden stonden half leeg, de glans van je lak was doffer dan ooit en starten ging niet meer. Na 25 jaar viel het afscheid van mijn oldtimer motor de BMW R 27 uit 1961 erg zwaar. Een moment van melancholie? Ach……..

Vol overgave slaand op hun Djembee (Afrikaanse trommel) verschijnen drie grote bruine mannen. Een vierde slaakt, op het ritme van de woestelingen, kreten, in een voor mij onverstaanbare taal. Het zweet dat in korte tijd over hun lichamen gutst, laat hen net zo glanzen als de begerende ogen van enkele vrouwen die dit opwindend schouwspel gulzig gadeslaan. De opzwepende oerklanken sleurt de menigte mee in een niet te temmen maalstroom van zang en beweging. Als u zich, al lezend, waant in de binnenlanden van Centraal Afrika, moet ik u teleurstellen. Ik heb u meegenomen naar een feestzaaltje Voorburg alwaar een schoonmaakbedrijf het jaarlijks nieuwjaarsborreltje viert. De woest uitgedoste jongens zijn gewoon werknemers, met trommelen als passie. “POLISH MUSIC, POLISH MUSIC” schreeuwt een Poolse interieurverzorger die duidelijk de grens van zijn alcoholgebruik probeert te ontdekken. Ik; DJ Leesbril pak hem grappig-hard aan en zeg: “NO POLISH MUSIC TONIGHT” (waar haal ik die muziek in godsnaam vandaan?). Mijn I-pad brengt uitkomst, ik laat hem een paar Poolse platen intikken en we kunnen verder; beetje schlagerachtig, u weet wel, dat; Ein Festival Der Liebe-genre. Voor dat ik kan denken; wat een baggermuziek, gaat de hele boel voor de tweede keer los, zelfs de Turkse portiek reinigers staan mee te doen. Dan maar ff wat voor Mo en Ieb (Mohammed en Ibrahim) draaien; Nou Turkse Tarkan met Simarek (Kiss Kiss) laat zich niet onbetuigd. In een mum staat de hele boel zij aan zij, elkaars handen vast houdend, een Turkse dans te ondergaan, kenners compleet met zakdoekje, helemaal top. En ja, wat dan? Een Nederlander voelt zich gediscrimineerd en kijkt me aan met zo’n blik van: overloper. Hhhmmmm; dan maar een uit je panty-gaan-nummer zijnde: “Sex met die kale” als je het niet meer weet, gaat deze er in als koek (je moet wel een zopie voor op hebben). En wederom een schot in de roos, een Oer-Hollandse Polonaise ontstaat. De baas, de bezemjongen de Afrikaanse kroes- en Hollandse kaaskop, Mo en Ieb, een ieder defileert, uitbundig meezingend, met de handen op elkaars schouders langs mijn disco-bordes. Nog ff een slownummertje; kokosnoot-bruine handen op melk-blanke schouders en een Poolse knikkebol op een Turkse leunschouder, een avond om nooit te vergeten. O ja, voor de sceptici onder ons; bovenstaande personen, inclusief de “Buitenlanders” staan elke dag vroeg op; WC’s, portieken en zo schoonmaken. Wat ik eigenlijk wil zeggen; “Het werkt wel!”

Het onderwerp van deze week, beste lezer, is SEX. Seks, een onuitputtelijke bron voor dialoog, monoloog, humor, ernst, luisterende, rode oortjes, en alles wat ik nog meer kan bedenken, om te verhullen dat seks een obsessie voor me is. In de media, breed uit gemeten het werk van journaliste; Marleen Jansen, die Linda en Libelle hun broodnodige seksuele lading geeft. U zal begrijpen dat het in deze trendvolgende damesbladen niet gaat over pornografische hoogstandjes (buiten het gelegaliseerde 50 Tinten grijs). Het gaat o.a. over welgemeende erotische adviezen voor een betere fusion tussen u en uw partner. Dit onderwerp -Vallei orgastisch- was volgens Marleen, nou is een keer, alleen voor vrouwen. Neen, mannen moesten volgens haar, eerst maar eens van hun porno verslaving af zien te komen, vond deze fenomenale dame. Mannen zijn nou eenmaal erg visueel ingesteld, kunnen ze zelf ook niet zo veel aan doen, da is de natuur. Dus als het vuurwerk in bed is verworden tot een treurig rookpluimpje of minder, en de partner regelmatig overgaat tot een heimelijk manueel monogenot (niet uw partner natuurlijk), kan je als vrouw een vuur in jezelf ontsteken, waardoor je vaker op scherp staat. Volgens Marleen Taoïstisch benoemd als: “Vallei orgastisch”, dé uitkomst om uw relatie weer uit het seksueel slop te halen. Na wat solitaire oefening in een afgesloten ruimte, kweekt u de situatie dat u: “On the edge bent”. U begrijpt me wel; er tegenaan, maar nog net niet. Want, als hét dan gebeurd zweef je als een kraanvogel, lang en intens, door de vallei van het genot. (leuk, die kraanvogel, blijven we ook een beetje in de Chinese sfeer). Taoïsme, van Yin en van Yang, is een oude Chinese filosofie en religieuze stroming (ff opgezocht). Nou hier komt dus deze verhoudings-reddende methode vandaan, bedacht en geperfectioneerd door de concubines (maîtresses) van Chinese keizer. Je wil toch iets nuttigs doen als je de hele dag niets anders ziet dan je eigen en een andervrouws erotische verschijning in doorkijk kruippakje. Hij, vierde zijn losbandige lusten bot op deze kunstmatige nymfomanen. Tsja de Chinese Keizers……. die kwamen wel van hun pornoverslaving af, of er niet aan toe. Ff Googlen: Vallei orgastisch. Tekstverantwoording Mink Out.

1 Januari, het nieuwe jaar is uit de startblokken. Spitsuur en donker, bij de vijfsprong van de Wouwermanstraat, Vaillantlaan is wachten voor het stoplicht altijd weer een proeve van geduld. Het regent niet hard maar wel gestaag. Ik kijk naar het water, dat met intervallen door de ruitenwisser opzij geduwd wordt. Bij iedere nieuwe ruitenwisserslag vloeit het dun, rimpelend, filmlaagje ter zijde. Verveeld door het wachten staar ik er doorheen en zie de vertekende stadshectiek. Op deze zijwaarts gestuwde golfjes dobberen mijn gedachte mee in een overpeinzing. Een overpeinzing van het leven, of eerder nog, van de dood, een beetje somber onderwerp, helaas, die bestaan ook. Vlak voor de feestdagen had een vriend van mij te horen gekregen dat hij aan de beurt was, nog maar een paar maanden te leven. Toch kreeg ik van hem een kerstkaart uit Honduras, waar hij woont; Merry Christmas and a Happy new year. Ja, daar zit je dan met die kaart in je handen, wetend dat hij weet dat over…… niet al te lang……… nou, dat zal me een gelukkig nieuwjaar worden, echt een feestje. Terwijl wij de feestdagen vieren, of we het eeuwige leven hebben, eten zij hun kerstkrans of oliebol, met lange tanden, onder het dreigend zwaard van Damocles. Rücksichtslos terzijde geschoven, weggevaagd, als druppels van een windscherm. Deze afvloeiingsregeling werkt, al duizenden jaren, feilloos en naar mijn idee gaat dat voorlopig ook niet veranderen. Als je jezelf, door het leven heen loopt te flierefluiten, voel je zoiets van een immuniteit, totdat het plotsklaps dichtbij komt. Een bekende is aan de beurt, nog even in niemandsland, de ruitenwisser is vlakbij, hij komt aanstormen, en ineens; klop, klop, klop, op die grote gouden deur. Klop, klop, klop; een man trekt bruusk mijn autodeur open en schreeuwt: “Hee dooie, het licht staat nou al voor de derde keer op groen, ga je nog is een keertje rijden. Sorry” stamel ik wat bedremmeld en rij weg. Het is opgehouden met regenen, ik zet de ruitenwissers uit, en ga weer vlug door met het leven of er geen wisser bestaat. Het geloof in een god of zoiets, is niet aan mij besteed, toch zie ik leven als een enorm geschenk. En over dat dood gaan; ik kan me er erg kwaad over maken en ben het er helemaal niet mee eens, maar hij is onuitwisbaar.

“Kijk” sprak de huidspecialist mevrouw Schubbenjak tot Samenzweer, “Daar heb ik nou voor gestudeerd, eigenlijk zonde van mijn tijd geweest. “95 % Van mijn patiënten zijn geholpen met deze zalf, er zit zwavel in, zeg maar een paardenmiddel. Voor de overige 5% van mijn krabbende klanten kan ik helaas niets doen, ondanks de kennis van die gedegen studie”. “Neen meneer, uhhh Out, die zalf maken we niet meer”, sprak de apotheker. “De Dermovate crème, die ik u hebt gegeven is even goed. Even goed, beste man”, sprak ik geforceerd kalm, er zit geen zwavel in, dát zorg voor de heling, ik gebruik het al 20 jaar en het is fantastisch”. “Overigens, beste gevallen pillendraaier, ik betaal 1200 euro per jaar aan zieken kosten plus 650 euro extra, omdat ik zelfstandig ondernemer ben, plus 350 euro eigen risico. Voor dit bedrag kan u niet 1 keer in de twee jaar zo’n zalfje voor me maken? Ik zoek wel een andere apotheek, goede morgen”. Maar helaas de volgende apotheek sprak na een jaar de zelfde woorden. De ambachtelijke apotheker is verworden tot een veredelde vakkenvuller met kant en klaar producten uit de fabriek, met als enig verschil dat je de boodschappen niet zelf mag pakken maar aangereikt krijgt. De tweede apotheek was een vrouw met prachtige helder blauwe ogen. Met deze ex-gifmengster praten, was een genot. Aanvankelijk hoorde ik niet eens wat ze zei maar verslond haar blik met de gretigheid van een vampier die een maagdenhals leeg slurpt. Na een gesprek, net zo ellenlang als de rij telefonerende mensen achter mij, sprak ik, de heerlijke hypnotisering met tegenzin verbrekend “Dan maak ik het zelf wel”. De lente in de ogen van de apothekersassistente (ja, ja) veranderde plots in een winters ijs-krakelee. “Ik moet u dat ten strengste afraden, het is niet verantwoord. Dus u maakt het toch? Neen dat mogen we niet meer” (van de nieuwe manager, vergat ze er volgens mij bij te zeggen). “30 Gram zwavel graag”. Vroeg ik aan de drogist. “Waar gaat u dat voor gebruiken? Om medicijn te maken”. De monden van de talloze gapers aan de wand vielen verder open dan ooit te voren. “Dat kan zo maar niet, ik moet u dat ten strengste afraden”. Ja, die hadden we al eerder gehoord. “Men gebruikt dit om druiven te beschermen tegen schimmels. Oh, maar druiven heb ik ook, doet u maar een zakje, dat is dan 60 eurocent, zegeltjes?” Met de punt van mijn tong tussen de lippen geperst, prakte ik thuis een lekker schepje zwavel door de Dermovate crème heen. Een lepel, in de holle kant van een omgedraaid kopje diende als vijzel. Ik smeerde het goedje op de al weken, hevig jeukende plek. Het werkte meteen en na een dag was, zoals gewoonlijk, de huid totaal gaaf en de irritatie verdwenen. Wat “kennen” ze dan, die kwakzalvers. (Doe dit thuis niet na, ik moet het u ten strengste afraden). O ja; prettig Nieuwjaar.

Ronduit belabberd voelde ik me, toen er, the day after, weer gewerkt moest worden. Deze drankfestijnen met mate(n); ik word er te oud voor en door? Toen ik later, in een naarstige noodgreep, het hele balkon onderkotste en het toilet me na 5 bezoekjes aankeek met een blik van al mijn exen tegelijk op de dag van de breuk, was het duidelijk; Buikgriep. Nou kom maar op, dat kan ik ook nog wel handelen (lees hendelen). Het waren drukke tijden voor de herbergier, een feestje op kerstavond, voorbereidingen voor oud en nieuw, een site maken, dat ging je niet in de koude kleren zitten. Tja, de feestdagen; wat een feest, je rot haasten om alles voor elkaar te krijgen. Facebook lijkt wel een sparrenbos, waarbij je door de bomen het boek niet meer ziet. Mannen die (op Facebook) een slechte cover van; “kling klokje klingelingeling” laten zien en horen, kunnen mijn kerststemming ook niet echt verhogen. Door hun blote kont van links naar rechts te bewegen, spelen deze kerst-gemutste mannen met hun broeken op de enkels, het klokkenspel zonder te weten waar de klepel hangt. Of het is playback of er zit een vrouw tussen met gespierde billen. Drie getekende, poppetjes (wederom in blote kont), brengen al scheten latend: ”White Christmas” ten gehore. Na dit hoogstandje van vormgeving en smaak, zal dit lied voor mij nooit meer het zelfde zijn. De echte postbode-kerstkaarten hebben het nakijken, steeds minder. Komt natuurlijk door de digitalia en niet omdat je je vrienden eindelijk de waarheid hebt verteld, of anders om. Het hoofd hoeft dus niet meer tussen de schouders bij een opmerking over jou zielig rijtje kaarten aan de schoorsteenmantel. En of ik ook nog op iemands boom wou stemmen; leuk toch. Kijk, over smaak valt, zoals altijd, niet te twisten, Nee dan ik; ik heb een digitaal paasei gestuurd met kerstboodschap, gewoon voor de broodnodige variatie, originaliteit en smaak?????? Nou ja, alles bij elkaar genomen, toch wel gezellig, die glitterboom, die cadeautjes………. Shit vergeten, moet ik morgen ook nog ff halen. De feestdagen, wat een belevenis, je zou er bijna vrolijk van worden, En laat nou die ster van Bethlehem maar komen.

Thuisgekomen van een fantastische avond, duw ik de kruk van de espagnolet-sluiting naar boven, om mijn balkondeuren te openen voor een frisse hap lucht. Na een stap voorwaarts stokt de adem in mijn keel. Onder me, zie ik dat het omhekte uitsteeksel van mijn huis is afgesloopt. Met één voet nog binnen, hangend aan kruk en handvat van de stolpdeuren, kan ik een vrije val van een meter of vier, zonder parachute, ternauwernood voorkomen. Als laatste bewoner van dit huizenblok in de Haagse Transvaalwijk is het de druppel die de emmer doet overlopen, in mijn strijd met de gemeente over een andere woning. Na, op het stadhuis, wat verbale overreding in combinatie met een bureau stevigheids-test te hebben toegepast, komt er plotseling schot in de zaak. Met Marvin, maatvoerder en kameraad, in mijn kielzog, op naar de woningbouwvereniging, om een einde te maken aan deze bittere strijd. We komen binnen in een grote kamer en stellen ons voor aan Hubert Huizendeler, welke deuren kan openen die voor mij gesloten blijven, als het tegen zit. Na in het standaard kopje koffie te hebben geroerd, komen we aan bij het moment van toewijzing. Door jarenlange onderhandelingen argwanend, verwacht ik, dat er weer een troostprijs als hoofdprijs zal worden aangeboden maar meneer Huizendeler schuift een brede la open en trekt er een kaart uit. Aan het uitvouwen lijkt geen einde te komen. Het is een plattegrond, van de buurt, die mijn voorkeur heeft. “Kies er maar één uit, drie kamers” zegt hij met een filantropische blik in zijn ogen. Alsof hij me in het geldzwembad van Dagobert Duck gooit, zo voelt dat. Het mooiste huis op de beste plek wordt, gretig en mede door de expertise van mijn maatvoerder, geselecteerd. Huizendeler valt een uitbundig afscheid ten deel en een paar maanden later ben ik de trotse huurder van een prachtig benedenhuis, met een tuin op het zuiden. Op een mooie zondag middag, komt voor de zoveelste keer het hoofd van mijn buurvrouw Mien, met peuk, boven de schutting uit: “Heee Mink, ze hebben die Hubert van de woningbouw er uit gesodemieterd. Hij bleek al jaren de mooiste huizen aan homo’s en lesbiennes uit te geven, nou begrijp ik hoe jij aan dat huis komt”, roept ze lachend. Nu valt bij mij eindelijk het 20 euro cent stuk. “Krijg nou wat, koffie Mien!” En we leefden er nog lang en gelukkig. Over positieve discriminatie gesproken.