Het werkt wel.

Vol overgave slaand op hun Djembee (Afrikaanse trommel) verschijnen drie grote bruine mannen. Een vierde slaakt, op het ritme van de woestelingen, kreten, in een voor mij onverstaanbare taal. Het zweet dat in korte tijd over hun lichamen gutst, laat hen net zo glanzen als de begerende ogen van enkele vrouwen die dit opwindend schouwspel gulzig gadeslaan. De opzwepende oerklanken sleurt de menigte mee in een niet te temmen maalstroom van zang en beweging. Als u zich, al lezend, waant in de binnenlanden van Centraal Afrika, moet ik u teleurstellen. Ik heb u meegenomen naar een feestzaaltje Voorburg alwaar een schoonmaakbedrijf het jaarlijks nieuwjaarsborreltje viert. De woest uitgedoste jongens zijn gewoon werknemers, met trommelen als passie. “POLISH MUSIC, POLISH MUSIC” schreeuwt een Poolse interieurverzorger die duidelijk de grens van zijn alcoholgebruik probeert te ontdekken. Ik; DJ Leesbril pak hem grappig-hard aan en zeg: “NO POLISH MUSIC TONIGHT” (waar haal ik die muziek in godsnaam vandaan?). Mijn I-pad brengt uitkomst, ik laat hem een paar Poolse platen intikken en we kunnen verder; beetje schlagerachtig, u weet wel, dat; Ein Festival Der Liebe-genre. Voor dat ik kan denken; wat een baggermuziek, gaat de hele boel voor de tweede keer los, zelfs de Turkse portiek reinigers staan mee te doen. Dan maar ff wat voor Mo en Ieb (Mohammed en Ibrahim) draaien; Nou Turkse Tarkan met Simarek (Kiss Kiss) laat zich niet onbetuigd. In een mum staat de hele boel zij aan zij, elkaars handen vast houdend, een Turkse dans te ondergaan, kenners compleet met zakdoekje, helemaal top. En ja, wat dan? Een Nederlander voelt zich gediscrimineerd en kijkt me aan met zo’n blik van: overloper. Hhhmmmm; dan maar een uit je panty-gaan-nummer zijnde: “Sex met die kale” als je het niet meer weet, gaat deze er in als koek (je moet wel een zopie voor op hebben). En wederom een schot in de roos, een Oer-Hollandse Polonaise ontstaat. De baas, de bezemjongen de Afrikaanse kroes- en Hollandse kaaskop, Mo en Ieb, een ieder defileert, uitbundig meezingend, met de handen op elkaars schouders langs mijn disco-bordes. Nog ff een slownummertje; kokosnoot-bruine handen op melk-blanke schouders en een Poolse knikkebol op een Turkse leunschouder, een avond om nooit te vergeten. O ja, voor de sceptici onder ons; bovenstaande personen, inclusief de “Buitenlanders” staan elke dag vroeg op; WC’s, portieken en zo schoonmaken. Wat ik eigenlijk wil zeggen; “Het werkt wel!”