Positieve discriminatie.

Thuisgekomen van een fantastische avond, duw ik de kruk van de espagnolet-sluiting naar boven, om mijn balkondeuren te openen voor een frisse hap lucht. Na een stap voorwaarts stokt de adem in mijn keel. Onder me, zie ik dat het omhekte uitsteeksel van mijn huis is afgesloopt. Met één voet nog binnen, hangend aan kruk en handvat van de stolpdeuren, kan ik een vrije val van een meter of vier, zonder parachute, ternauwernood voorkomen. Als laatste bewoner van dit huizenblok in de Haagse Transvaalwijk is het de druppel die de emmer doet overlopen, in mijn strijd met de gemeente over een andere woning. Na, op het stadhuis, wat verbale overreding in combinatie met een bureau stevigheids-test te hebben toegepast, komt er plotseling schot in de zaak. Met Marvin, maatvoerder en kameraad, in mijn kielzog, op naar de woningbouwvereniging, om een einde te maken aan deze bittere strijd. We komen binnen in een grote kamer en stellen ons voor aan Hubert Huizendeler, welke deuren kan openen die voor mij gesloten blijven, als het tegen zit. Na in het standaard kopje koffie te hebben geroerd, komen we aan bij het moment van toewijzing. Door jarenlange onderhandelingen argwanend, verwacht ik, dat er weer een troostprijs als hoofdprijs zal worden aangeboden maar meneer Huizendeler schuift een brede la open en trekt er een kaart uit. Aan het uitvouwen lijkt geen einde te komen. Het is een plattegrond, van de buurt, die mijn voorkeur heeft. “Kies er maar één uit, drie kamers” zegt hij met een filantropische blik in zijn ogen. Alsof hij me in het geldzwembad van Dagobert Duck gooit, zo voelt dat. Het mooiste huis op de beste plek wordt, gretig en mede door de expertise van mijn maatvoerder, geselecteerd. Huizendeler valt een uitbundig afscheid ten deel en een paar maanden later ben ik de trotse huurder van een prachtig benedenhuis, met een tuin op het zuiden. Op een mooie zondag middag, komt voor de zoveelste keer het hoofd van mijn buurvrouw Mien, met peuk, boven de schutting uit: “Heee Mink, ze hebben die Hubert van de woningbouw er uit gesodemieterd. Hij bleek al jaren de mooiste huizen aan homo’s en lesbiennes uit te geven, nou begrijp ik hoe jij aan dat huis komt”, roept ze lachend. Nu valt bij mij eindelijk het 20 euro cent stuk. “Krijg nou wat, koffie Mien!” En we leefden er nog lang en gelukkig. Over positieve discriminatie gesproken.