We mogen niet vergeten. Minks wekelijkse column 13-5-2014 Anne Frank in het theater; met of zonder Champagne arrangement bij de voorstelling. Eén kiezelsteentje in het heilige water van het Anne Frank-meer, en weldra overspoelen tsunami-hoge golven de oevers. Lang duurt het voordat de commotie wegebt. Levert heel wat free publicity op, maar dit terzijde. “We mogen nooit vergeten”, daar heb ik wel wat mee, het was natuurlijk schofterig dat de joden, zowat werden uitgeroeid door Adolf H. De hele wereld keek de andere kant op en achteraf was het ach en wee over dat vergassen en zo. Vluchtende Joden, op elkaar gepakt in boten, werden tijdens, en vlak na de tweede wereldoorlog, oeverloos heen en weer gemanipuleerd om te voorkomen, dat ze de kust van Palestina bereikte. In sommige gevallen werd zelfs geschoten of getorpedeerd om ze de toegang tot het “beloofde” land te onthouden. We shall not forget. Dat doet me denken aan die nieuwe drenkelingen bij Lampedusa, niemand wil ze (als ze nog leven) hebben. Er zitten veel, terecht, vluchtenden uit Syrië bij, ook bang voor gas, een dictator, de dood, en als bonus; mannen in jurken met baarden. Remember the songfestival (misplaatst grapje). De “Vrije wereld” kijkt wederom de andere kant op. Een zeemansgraf voor mensen die hun land ontvluchten, enkel om een vreedzaam leven, en een veilige school voor hun kinderen. “Wir werden das niemals vergessen”. Over veilige scholen gesproken; tweehonderd tienermeisjes zijn in Nigeria vanaf hun school ontvoerd. Ff geregeld door één of andere los geslagen Ali Baba met heel wat meer dan veertig, bebaarde, rovers. Ali zegt voor Allah te zijn, maar daar heb ik zo mijn twijfels over. Zeker als ik hoor dat hij de meisjes als slavinnen wil verkopen voor 12 Dollar, per lichaam scharrelvlees, of wellicht, ruilen tegen zijn gevangen zittende strijdmakkers. Een tot op het bot corrupte Nigeriaanse regering steekt geen vinger uit, omdat ze het druk hebben met de nieuwste Dolce Gabbana zonnebril en het in stand houden van hun speknek. Zelfs voor de bemiddeling bij een gijzeling vragen deze “Heren”geld. We zullen niet vergeten? Mooie retoriek die op iedere 5 mei moet worden afgestoft omdat we er helaas zeer weinig mee doen. En wat zal Anne dáár nu van vinden? Tekstverantwoording: Mink Out.

Starry night over the Rhone. Minks wekelijkse column 7-5-2014 Na te hebben gekozen voor een flatscreen-loze slaapkamer, moest er een kale gele muur worden aangekleed. Met verjaardagsgeld, van mijn moeder, zou ik een passend schilderij kopen. De keus was snel gemaakt; “Starry night over the Rhone” van, van Gogh, een schilderij om vele nachten, zorgeloos bij in slaap te soezen. Nou heeft de moeder van dees kroegbaas, helaas, niet de munten om haar zoon het echte schilderij te geven, dus werd gekozen voor een op canvas geprinte versie van dit impressionistisch meesterwerk. Langs de kade, weerspiegelt de straatverlichting in het water, tot aan de horizon. Onder in beeld loopt een verliefd stelletje hand in hand te kuieren. Van dichtbij is het simpel. Korte, dik aangezette, bijna geplamuurde verfstreken, van licht- tot zeer donker, vertalen de nachtelijke lucht. Sterren? Kinderlijk, een bolletje met wat streepjes er omheen. De lichtreflexie van de lange rij lantaarns zijn simpele horizontale gele streepjes die, naar omlaag toe, steeds breder worden om een langzaam wegebbend effect in kabbelend water te creëren. En dan, op afstand, voltrekt zich het wonder; je ziet wat je zou zien als het echt was, fenomenaal, wat een kunstenaar die Vincent van Gogh. Ik slaak een zucht van tevredenheid als ik mijn hoofd op het kussen leg. Mijn ogen tasten het doek af, een mooi moment met mezelf. Met een duim in mijn mond, kriebel ik, met mijn gekromde wijsvinger, over mijn neus, niemand ziet het; een geborgen gevoel, zoals toen ik nog klein was. Maar volgens mij, ik weet het niet zeker, mis ik sterren, en de schoenen van de op vrijersvoeten kuierende romantische snuiter. Ik strompel het bed uit en stoot mijn kleine teen aan de achtergebleven stofzuiger. Na een reeks, niet voor herhaling vatbaar zijnde woorden, zie ik het; een deel van de afbeelding is om het frame heen geniet dus verdwijnt de buitenste rand. En welke van Gogh knies-oor ligt er wakker van een sterretje, een paar ouwe schoenen en een lantaarn, nou ik dus! Mijn; Starry night over de Rhone veranderd in een starende nacht over; wat zonde! Ik leg me er, voor vanavond, maar bij neer.

Hoge druk. Minks wekelijkse column 1-5-2014 Met de hogedruk-reiniger van mijn vriend Ton, spuit ik de terrastegels schoon, een dankbaar werkje. Eentonig, dat wel, je moet met een slingeruurwerk-achtige beweging, langzaam van links naar rechts, anders blijft er vuil achter. Tijdens dit monotone werk dwalen mijn gedachten af naar KonDag (Koningsdag), ik sta op een podium, de zenuwen gieren door mijn keel; ik mag heuse artiesten aankondigen en een waar publiek toespreken. Ik loop tussen de mensenmassa door maar zie de meeste niet, nervositeit, heb ik iedere keer op deze dag, mijn hoofd draait op volle toeren. Zal de verkoop, minimaal, kosten dekkend zijn of moet er geld bij, na het afgelopen “topjaar” in de horeca, zal een tegenvaller mijn feeststemming zeker niet ten goede komen. Dan wordt ik staande gehouden door een meisjeskind met een afschuwelijk lelijk, zelf gemaakt, grabbelton/doosje. Goh, wat een prachtig doosje heb je daar, lieg ik tegen de klippen in, het kind glundert maar durft me niet aan te kijken: “Grabbelen voor 1 dubbeltje” fluistert ze. Het ziet er goor uit, krantenproppen ontnemen het zicht van de op de bodem verborgen schatten of erger nog; stroop of stront of zo. Je weet het maar nooit in deze tijd van veel mag, omwille van de zelfontplooiing en de rust van de ouders. Ik vertrouw het voor geen meter, maar geef een dubbeltje en god zegen de greep, mijn hand tussen de proppen van het NRC. Ja hoor; prijs, een plastic doolhof met zo’n balletje dat je van A naar Beter moet manipuleren in de vorm van een kerstboompje. Echt wat voor mij met die trilhandjes en je kan maar niet vroeg genoeg een kerstboom in huis hebben. “Nou daar ben ik echt blij mee” lieg ik weer dat ik barst, het kind laat een lach zien, die makkelijk een euro op had kunnen leveren, maar ja ze vroeg maar een dubbeltje. Haar grote broer van een jaar of negen staat er naast met een doos kleurige kiezelstenen en mineralen, hij pakt het grof aan: ”1 euro per stuk”. Onder druk van de omstanders neem ik er twee, de mooiste, gepolijst en al, hij werpt me een, precies gepaste, lach van € 2= toe en loopt trots met zusje weg. Het terras is schoon, KonDag voorbij, de hoge druk er af. Ik ga naar huis; Minks wekelijkse Column doen, volgend jaar weer???? Tekstverantwoording: Mink Out.

Het weer, Minks wekelijkse column 23-4-2014 “Nou Mink, het gaat zaterdag pas om een uur of vijf regenen”, roept het bakkertje me toe, als ik mijn 2 daags pompoenbrood bij hem wil af nemen. Shit, ik wil het niet weten, hoe kan die koekenbakker nu, op het uur nauwkeurig, al zeggen dat we dan onze paraplu op moeten zetten. Normaal is het niet zo’n probleem om van te voren te weten wat de voorspellingen zijn, maar vlak voor Koningsdag (hiervoor Koninginnedag) zit ik er niet echt, of beter nog, echt niet op te wachten. Liefst doe ik oordoppen in, en loop on-onderbreek-baar (lekker verzonnen) hardop zingend van: “La la la la”, door het leven om ‘HET’ maar alsjeblieft niet per ongeluk te horen. De reden, waarom deze tijdelijke weerberichten-haat, bij mij de kop opsteekt is omdat ik tegen eind april altijd iets groots doe, buiten het betalen van mijn belastingaanslag dan. Dat “grote” waar ik op doel is het organiseren van koningsdag, die valt of staat bij de gratie van de weergoden, alles is te plannen, behalve, jawel het weer. Een uit de hand gelopen hobby die Koningsdag, het begon, zo’n twintig jaar geleden, met een wedstrijdje touwtrekken en een zangahtjúh (de neef van Koos Alberts, compleet met geluidsband die nog steeds in mijn hoofd nagalmt) voor een honderdtal neuzen. En nu? De halve straat bezet met mensen, een heus muziekprogramma met talloze bands, en voordat, 2 jaar geleden, de gemeenteleges plotseling skyhigh gingen nog geopend door de burgemeester in hoogst eigen persoon. We hebben in twintig jaar alles gehad; gure wind, slagregens, bittere koude, zonnesteken en wat al niet meer, echter tegen vooruitzichten in. Nu begrijpt u misschien mijn afkeer van weersvoorspellers en wat ze doen. Ze maken me extreem nerveus, wat niet echt bijdraagt in het zijn van een koele evenwichtige organisator. Kijk ff eerlijk; ik ben een klein nietig mensje dat op deze aardkloot wat in de rondte loopt te prutsen, en heb op het weer, helaas, geen invloed. Maar laat het in Allah’s-, Gods- of wiens naam dan ook, alsjeblieft mooi weer zijn de komende zaterdag, anders zal die bui mij nog lang heugen. P.S. Overigens vindt ik de Belgische weerman altijd het best, zo voor KonDag. Tekstverantwoording: Mink Out.

De jeugd van tegenwoordig. Minks wekelijkse column 16-4-2014 Van huis uit ben ik een control freak, liefst doe ik alles zelf, dan gaat het zoals ik wil. Het is bij lange na geen garantie voor succes, maar toch. Deze week, moest ik toch, helaas, het één en ander uit handen geven om te voorkomen dat mijn krappe tijdsschema uit de klauwen zou lopen. Ik belde een paar jeugdige, van tegenwoordig, en al snel was daar als eerste Tim, eigenlijk een jongensnaam maar haar ouders vonden het leuk; zo’n levenslang experiment voor deze prachtige zwaan in de dop. “Als ik nou die posters plak moet jij steeds die naam zwart verven, Tim” en daar begon ze. “Je gebruikt te veel verf”, sprak ik “alleswetend”. Ik nam de kwast over om te ontdekken dat het met minder verf niet ging. “Nou ja, ahum, als je maar zo weinig mogelijk gebruikt”, brabbelde ik mijn inschattingsfout weg. Een bekkie trekken, doet ze niet, daar is ze te verlegen voor, maar in haar prachtige, diep bruine ogen dacht ik, heel ver weg, toch iets van de lamlulblik te bespeuren. Daar kwam de wat verlegen Kloris aan, nu nog, een wat dromerige slungel met een goed gevoel voor humor en een passie voor sport. Zes dagen per week trainen, hetgeen resulteert in een fenomenale conditie. Als laatste komt Mitch aan, gekleed in zo’n bluf-trainingspak loopt hij, cool als altijd, het terras op. Alle drie 18, totaal verschillend van achtergrond, opvoeding en karakter, ik hield mijn hart vast. “Ik heb last van mijn rug, dus als jullie die zware borden ff achterom lopen en bij dat dak zetten, kunnen ze er dadelijk op. Je wordt oud hé daagt het bluffertje me uit, ja en jij niet tut, als je zo doorgaat”, pareer ik hem. Terwijl Tim en ik ons plak en klodderwerk op de posters vervolgen, lopen Kloris en Mitch in no time de borden naar het dakje. “Hee Mink, die Kloris heeft aardig wat conditie, we lopen in 1 keer door, was verleden jaar met jou wel ff anders”, grapt Mitch vanaf de overkant. Van trots verschijnt bij Kloris een brede maneschijn glimlach. De zon gaat onder en de kou slaat genadeloos toe. De frêle Tim zit als een dood vogeltje, met haar jas aan op een terrasstoel de zwarte strepen te zetten. “Als je niet meer kan, ga je naar huis hé, Tim. Nee ik maak het af” piept ze met een benepen stemmetje. In een mum stonden de borden compleet met verlichting op het dakje en waren de posters klaar, vol overgave geholpen door deze jeugd van tegenwoordig. Met dit soort, relatief nieuwe, mensen komen we er wel, het zijn goede aflossers, nooit aan getwijfeld. “Lekker gewerkt; Hoe is ut”. Tekstverantwoording: Mink Out. 

Florencia. Minks wekelijkse column 2-4-2014 Zo nu en dan, voordat ik naar mijn werk ga, wip ik ff langs bij Florencia, de dorps-ijssalon van Denhaag. Een ieder komt hier; Bouwvakker Joop, kunstenaar Tjeerd, advocaat Jan-Hans, Bollenplukker Achmed en horecaondernemer Mink. De dansende Surinamer toont vol overtuiging, zijn Tai Chi-achtige bewegingen aan het terrassend publiek. Een enkel kind kijkt bang of verwonderd naar hem op, maar de mensen kennen zijn verschijning en laten hem ongestoord zijn ding doen. Een joelende schoolklas bestelt ijsjes, net zo veel smaken als kinderen. De rij wachtende, smachtende is, aan het gekwetter te oordelen, voorlopig nog niet weg, wel levendig. Broodje ei, tosti, tompoes, meluhkie en een koffie verkeerd; € 6,40, wel zelf de suiker en een houten roerstokje pakken. De schoteltjes waarop mijn ontbijt is aangereikt, maken, bij het neerzetten op de granieten vensterbank, het zo herkenbare geluid, dat mijn tweede-huiskamer-gevoel goed doet. Het mooiste bij “Floor” is rond kijken en luisteren; alle wijsheden, wereldproblemen en bijpassende oplossingen vliegen je hier, gratis en voor niets, om de oren. De zon schijnt gul, 6 senioren en 1 seniorita zitten, voor de ijssalon, gezellig met elkaar te keuvelen. De meest krasse bejaarde, aan deze ronde tafel, eet een slaatje. Zo’n, met mazzel heb je een groot schijfje ei, slaatje, u kent ze wellicht. Het oude hondje op de schoot van de tegenover zittende tafelheer is een wit pluizenbolletje met zo’n truttig jasje aan. Gebiologeerd volgt, dit aandoenlijk beestje, het kleine, plastic lepeltje, van het aluminium bakje naar de mond van Van Krassenstein. Dan kijkt hij, voor zijn doen, snel onder de tafel, blijkbaar is een gedeelte van het aardappelgerecht gevallen. Op de vertrouwde schoot van zijn baasje voelt hij zich kennelijk op z’n gemak. Hij vlijt, vertrouwt, zijn kopje neer op diens knie. Bijna soest hij dromenland binnen. Met tussenpozen trekt hij 1 oog open om te controleren of de voor hem geserveerde lekkernij er nog ligt. Tijd om te gaan, een flukse flits van het bejaard keffertje, en de beloning is, aan het kauwen te zien, binnen. Geinig beestje en een heerlijke winkel; Florencia. Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Niet zo’n lokkend onderwerp: Stemmen, maar lees hem toch maar ff, het gaat over een fout van mij, altijd leuk toch. Dus lezen en delen A.U.W. Kiespijn. Minks wekelijkse column 26-3-2014 Stemmen, gemeente verkiezingen Denhaag, op wie? De stemwijzer brengt uitkomst; koffie erbij en starten maar. Enkele vragen met (mijn) antwoorden; Spuiforum: oneens (181 miljoen, in deze tijd?). Toestemming voor een nieuwe moskee: eens (iedereen mag hier zijn eigen kerk bouwen, al eeuwen). Uitgeprocedeerde asielzoekers onderdak bieden: oneens. Subsidie Nederlandse taalcursussen stoppen: oneens. Verplicht vrijwilligerswerk in de thuiszorg voor mensen met bijstand: eens. Geen extreme en godsdienstige partijen voor mij, ff aanvinken en weg waren ze, dat ruimt aardig op. Onder denkbeeldig tromgeroffel druk ik voor een laatste keer op de knop en daar rollen een paar opties uit het diabolisch machien. Hhhhmmmm; de keuze, welke ik zou kiezen, was al snel gekozen; Partij van de Eenheid, had mijn hart gewonnen. 0p een holletje naar het ouderwetse schoolgebouw om de hoek, waar de stembus staat. Het Mariabeeld in de hal, kijkt me, wederom treurig aan, ook moedeloos van dat schijnbaar zinloos stemritueel? In het kieshokje vouw ik de kandidatenlijst open en vind de mij geadviseerde Partij van de Eenheid. Maar dan, wat nu! Ik zie alleen maar Arabische en Turkse namen, niet dat ik daar wat op tegen heb, maar ik vermoed toch dat mijn stem hier als een Hollandse zandkorrel in een islamitische woestijn dreigt te verdwijnen. In keuze blokkerende paniek, zie ik plotseling een vrolijk steekvlammetje, in deze allochtone smeltkroes, hunkerend naar politieke invloed. Arnoud van Doorn, overduidelijk een Nederlandse naam, nou ja, mooi toch. Ok, laat deze partij dan door nieuwere Nederlanders zijn opgericht, instroom voor kweek van eigen bodem is blijkbaar toegestaan. Vooruit dan maar, niets is onmogelijk, per slot van rekening had de blanke Lawrence of Arabia ook veel invloed op Noord-Afrikanen. Semi opgelucht, zet ik mijn rode stip, waardoor de wereldgeschiedenis een andere loop krijgt. U kent het wel, Paul de Leeuw: Ik heb een steen gelegd, in een rivier op aarde. een lied gezongen om een ander, op het eerste gezicht, zinloos iets, ook een zweem van nut mee te geven. ‘s-Avonds aan de bar merkt een wakkere biertjes nuttiger op: “Arnoud van Doorn, is toch die ex-PVV-er die zich klakkeloos transformeerde van fanatieke Geert Wilders aanbidder tot devote Allah apostel, compleet met een, betaalde ultra all inclusive, pelgrimstocht naar Mekka” Verkopen van drugs aan minderjarige, het lekken van geheime stukken, privé betalingen uit de PVV partijkas, kortom, ik had een lot uit de loterij, lekker gestemd, link Mink. En nu? Kies-pijn, zal wel duren tot de volgende verkiezingen. Tekstverantwoording: Mink Out.

Vals spelen. Minks wekelijkse column 19-3-2014 In een bedompte kelderruimte van de oude Haagsche familie Jamin, u kent ze misschien wel, koek, snoep, en de dubbeldik ijsjes keek ik in het rond. Ik trok wat oude paardendekens weg, en daar lag ze, kwetsbaar en verleidelijk, de mooie jonge dame. Als u nu een erotisch verhaal verwacht, moet ik u teleur stellen. Maar nu ik toch uw aandacht heb; Van hen (de Jamin’s) had ik een gedeeltelijke boedel gekocht tijdens mijn struinend bestaan als bemiddelaar in roerende goederen (2e hands handelaar). Met boven genoemde jonge dame, bedoel ik een getekend portret, gevonden tijdens deze werkzaamheden. Johannes Theodorus Toorop 1927, stond er onder de tekening van deze Hollandse meester in o.a. religieuze Jugendstil-Art deco van rond 1900. Koortsachtig bladerde ik thuis mijn catalogussen door en vond een paar verkochte stukken van “Johan” die toch al gauw 40.000 gulden hadden opgebracht, “Yes” mijn interesse in kunst zou nu eindelijk eens het financieel voordeel brengen, waar ik altijd al heimelijk op had gehoopt. “Vals, meneer Out, duidelijk geen Toorop-kaaklijn” sprak de afgestu-deerde expert (op notabene Toorop) bij het eerste veilinghuis waar ik wellicht het stuk zou verkopen. “Vals, de datum klopt niet; in 1927 was hij al overleden aan syfilis”, sprak een expert in het tweede veilinghuis. Het kon niet dat dit een namaak-Toorop was, deze tekening, zo vol van vaardigheid; de glans-zwarte pupillen, getekend met een zacht loden potlood, doen de ogen spreken. Zo levensecht, dat wanneer de jonge dame haar hoofd in verlegenheid afwende, of flirtend zou knipogen, het je, in de eerste instantie, niet eens zou verbazen. Ten einde raad, naar het Rijksbureau voor Kunsthistorische Documentatie”, waar wel vijf experts zich vergaapte aan mijn Toorop. “Ja maar die syfilis en die kaaklijn?” vroeg ik aan de professionals in het kunst kijken, “Nooit syfilis gehad, die kaaklijn; hier, een boek met de zelfde soort tekeningen, allemaal de Toorop kaaklijn, dus: niet vals”. Wellicht had het (niet) “in de veiling nemen” wat te maken met mijn plat Haags taalgebruik en het gemis van kostuum 1. Ze bleek, bij lange na, niet waard wat ik dacht, maar ze is wel de enige jonge dame in mijn nabijheid die het vertikt om ouder te worden, dus hou ik haar nog wel even, of zou ze vals spelen. Tekstverantwoording: Mink Out.

FF invloed uitoefenen. Minks wekelijkse column 12-3-2014 Nou, het is weer bijna zo ver, ik popel van ongeduld, kan niet wachten. Mijn handen jeuken en ik slaap slecht. Als een kind, die het leven, even, wil versnellen, voor verjaardag of Sinterklaas, tel ik de nachtjes af. En dan; de grote dag, met mijn voeten over het zeil (stofzuigt makkelijk) loop ik naar de gang en pak de enveloppe die al drie weken mijn geduld op de proef stelt. Met trillende vingers, niet van de drank maar van de opwinding, rits ik hem nerveus en vol verwachting open, en daar is hij dan; mijn felbegeerde stempas, compleet met glimletters. Dit papier geeft mij het recht om te stemmen, en volgens het bijschrift; invloed uit te oefenen op de samenstelling van het stadsbestuur. Mmmmm, is dat zo; invloed uitoefenen, nou dat wil ik wel. Maar toch, telkens weer, voelt het anders, zelfs als ik goed gok, en ‘mijn partij’ wint, voel ik me, achteraf, nog een verliezer. Met de glimlach van een heilsoldaat, schuimen ze, voor de verkiezingen, de straten af; warme handdruk, innemende lach: “Geef mij uw vertrouwen”. Nadat de stemmen geteld zijn, en de buit verdeeld, lijken de politici als door een vingerknip te ontwaken uit een nare hypnose. Bokitoiaans borstkas geroffel ten gehore brengend eist de winnaar het onbetwist leiderschap op, en veranderd onze vriendelijke strijdkreet-verkoper in een kille manager die de BV gemeente X, wel ff verder zal gaan helpen. Kijk, ik kan natuurlijk makkelijk lullen, maar een beter systeem is er volgens mij niet, simpel gesproken: “wat we hebben, is het beste, van het slechtste, en zo moeten we maar aan blijven klooien totdat er iets beters de revu passeert. Toch wordt, bij ons, de democratie in een redelijk pure vorm bedreven. In ieder geval puurder dan in Oekraïne, Rusland, Egypte, Libië, Syrië, Iran, Irak, Oeganda, Nigeria, China, enz, enz. Nu probeer ik, als columnist(je), een animerend verhaal over stemmen en democratie te schrijven, maar om het toch nog wat meer diepgang te geven, deze uitspraak van Fernand Auwera, een Vlaams schrijver: ” Democratie is iets waar politici over praten als een hoer over de liefde”. Een boute maar aardig rake metafoor. Ondanks mijn ietwat bitter stukje: “Wel ff stemmen woensdag…………o nee, ff invloed uitoefenen”.   Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl en zaalverhuur.

Joop was een tengere, kleine man. Hij had altijd zo’n lullig geruit boodschappentasje bij zich, met leren hengsels en koper ritsje. De inhoud was altijd het zelfde; een pakje magere melk, twee puntjes en een half ons kaas, daar hadden ze genoeg aan. De barvrouw praatte honderduit, terwijl ze zijn biertje aanreikte. Het was altijd even wennen, zijn priemende blik op haar pronte borsten. Ach, het deed geen zeer, en zijn humeur knapte er alras van op. Dagelijks snel twee biertjes, en weg was hij weer, deze zoon van Nederlands-Indië, die in de jaren vijftig met de Willem Ruys naar Nederland was gevlucht. Als Joop, een week later, zoals gewoonlijk, schielijk en schichtig het tweede biertje naar binnen probeert te werken komt Maarten binnen. Regelmatig (nadrukkelijk) aanwezig, maar wel een lekkere prater die je, al snel, betrekt in een goed gesprek. Zo ook bij Joop, in een mum zat hij vast in een vrolijke dialoog, mede op gang gehouden door de nodige gratis biertjes van Maarten. Naarmate woorden en bier rijkelijk vloeien, is er van haasten was geen sprake meer. Joop ontpopt zich, meer en meer, als een bevrijdde ziel, die zich geen zorgen meer maakt over de steeds sneller doortikkende wijzers, van klok aan de muur. Plots valt een donkere schaduw in het café. In de deuropening staat een dreigende imposante, Kenau-achtige vrouw in een lange zwarte jas met op haar neus een grote donkere zonnebril. Een ieder zwijgt, alleen Joop blijft door kwetteren totdat hij, gemaand door de aanhoudende stilte, omkijkt. Met haar armen in de zij en het hoofd in de nek, kijkt ze minachtend op Joop neer. Hij krimpt ineen en vreest overduidelijk haar toorn (zoek maar ff op) waarvan de woedende blik een onheilspellende voorbode lijkt. Bruusk wenkt ze met haar hoofd zo van: “Mee komen”. Hij grist zijn regenjas en het lullige tasje van de stoel en trippelt gedwee achter haar aan. “Een cola tic alstublieft. Nog even op de plek, waar Joop altijd kwam, ik heb hem net begraven”. Ze is geen schim meer van de domina van weleer. Doet u nog maar zo’n cola tic, en nog één…… We hebben haar thuis gebracht en in een luie stoel gezet met de afstandsbediening in haar hand. Een maand of drie later hoorde ik van een buurtbewoner dat ook zij was heengegaan, ze miste hem………. niet met, maar ook niet zonder, elkaar. Tekstverantwoording: Mink Out.