Spoelbiertjes.                      Minks wekelijkse column 8-3-2017

 

De vaste maandagavondploeg, een enkeling uitgezonderd, druppelt na elf uur binnen voor een praatje pot en een pilsje.

Dit soort debatsamenkomsten koestert de cafébaas, het is gezellig en zijn weekend (dinsdag en woensdag) staat te beginnen.

Hij zet zeven flessen bier op de toog en annonceert semiofficieel: “Deze avond moet het gebeuren mannen, we gaan bier proeven”.

“Zal zeker wel weer wat kosten” zegt de altijd calculerende Job.

“De flessen heb ik gekregen van een brouwerijtje, als jullie aan het eind van de avond wat in de pot doen tegen omzetderving is dat leuk”.

De eerste fles: ‘Bittere Bertus’ wordt kritisch bekeken, tien procent, niet mis, met een vleugje grapefruit. De waard spoelt zorgvuldig een glas en schenkt het donkerbruin bier behendig in.

Ronald is als eerste, hij gedraagt zich als een waar connaisseur, na met een kennersblik de kleur te hebben getoetst ruikt hij aan het glas en neemt een matige slok die hij langzaam door de mond laat rollen.

De muziek staat zacht, flakkerend kaarslicht valt op verwachtingvolle gezichten, binnenskeelse slikkende geluiden klinken.

Ronald trekt een zuur gezicht en slaakt de kreet: “gadverdamme”.

Het glas gaat rond en Bittere Bertus komt er vanaf met een vette nul.

 

Na een flink spoelpilsje is het de beurt aan ‘Weelderige Wilma’ om zich te laten verzwelgen door het voltallig huis-panel.

Renoir ‘drinkt’ dit keer het spits af, een ferme slok van deze negen procenter doet hem glimlachen, dit rondborstig brouwsel laat geen twijfel over de herkomst van haar naam.

Dat mannen vallen voor vrouwelijke welvingen blijkt uit de unanieme topscore van tien punten. Ter neutralisatie nóg maar een spoelpilsje.

Monty is nu als eerste aan de beurt om zijn smaakpapillen toe te vertrouwen aan ‘Smalende Sonja’, met een lichte smaak van Karamel.

Na de rondgang, van dit niet in te schatten mannelijk of vrouwelijk brouwsel met eindcijfer zeven, wederom een spoelbiertje.

Compleet met wat calorierijke vettigheid uit de frituur werd het nog een fors nachtelijk debat met overvloedig gesmeerde kelen.

Of wij Bittere Bertus, Weelderige Wilma en de rest van deze verleidersbende in ons assortiment gaan opnemen is niet zeker.

De maandagavondploeg zit als vanouds weer gewoon aan de ‘spoelbier-tjes’. 

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Zonsondergang.                 Minks wekelijkse column 1-3-2017

 

Het is rustig, koffie, krant, klassiek muziekje, liever geen, dan één iemand, leuke mensen uitgezonderd.

De zon gluurt door het bovenlicht van de caféramen naar binnen. Hij streelt mijn gezicht, genietend sluit ik de ogen om zijn weldadige warmte in mij op te nemen en zweef een andere wereld binnen.

Als ik ze weer open, slaat de schrik me om het hart, zo’n moment, een drama voor iedere huisvrouw en cafébaas: een lage zon op de inboedel.

Alles zie je, vingers op glaswerk, stof op de hoektafel en enkele impopulaire flessen, zelfs de ramen zijn vies terwijl ik ze twee dagen geleden nog streep loos zeemde. In mijn hoofd sla ik dingen op die, door stralen in het zonnetje gezet, nodig ‘opgelapt’ dienen te worden.

Mijn wedstrijd paniekvoetbal over de schoonmaak wordt door de binnenstappende Gerrit afgefloten. “Zo, jij ziet er goed uit vandaag!”

“Ja natuurlijk zie ik er goed uit, geef mij om te beginnen maar een lekker koffietje en neem er zelf ook nog één……Heb je geen andere muziek dan dat kattengejank”.

Die laatste opmerking doet me beseffen dat mijn vrije tijd voorbij is en mijn ‘huiskamer’ zich plots weer heeft ontpopt als werkplek.

 

“Mmmmmmm, ‘jij ziet er goed uit’, dat zeg je tegen een ieder die hier binnenkomt Mink. Die vlieger gaat niet meer op, trouwens ik ben vijfenzestig, wat denk je nou zelf met dat, ‘je ziet er goed uit’.

Op de plekken waar haar zou moeten zitten zet de kaalslag hardnekkig door en waar het niet moet groeit het mij de oren en de neus uit.

Als er iemand verliefd naar me kijkt is het een oud lijk en als ik iets zie waar ik van denk: dat is ze, word je aangekeken met zo’n gezicht van: ouwe viezerik. En dan wil ik het nog niet eens hebben over al die rimpels. Neen Mink, de tand des tijds maakt leven er niet leuker op”.

Om maar eens een tandeloos cliché te gebruiken sprak ik: “Nou Gerrit kom op, niet zo somber er is toch nog zat de moeite waard?”

We keken elkaar doordringend aan, priemende ogen die de ziel lezen.

Aan het eind valt mij een grimas met toegeknepen mond en ogen te beurt, zo van: droom jij maar lekker door.

 

De zon zoekt dekking achter huizen, de schemer doet stof, vingers en strepen verdwijnen. Bij schaars licht ziet alles er stukken beter uit.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Kloosterorde. Minks wekelijkse column 22-2-2017

 

Een vriend van mij gaat eens per jaar voor een dag of vijf naar het klooster, daar komt hij, volgens zeggen, helemaal tot rust.

Hij trekt zich terug of beter nog: hij gaat in retraite.

Alle contact met de buitenwereld legt hij af, laptop en mobiel blijven thuis, kranten, tijdschriften en televisie zijn uit den bozen.

Ze krijgen er een pij aan met zo’n koord, bedrijfskleding zullen we maar zeggen, allemaal je eigen sobere kamer met houten tafel, stoel en bed in, hoe kan het ook anders, Kloosterstijl.

Het is er doodstil, praten is niet gewenst, mediteren wel, goed voor de geest, die van jezelf welteverstaan.

Vier maal per dag een dienst met gregoriaans gezang, hoef je niet aan mee te doen maar zo lijkt het wel méér voor het eggie.

Zes uur in de morgen: de klok voor de vroege dienst luidt, toch nog een heel intensief schema, rustig rennen naar de kapel.

‘s-Middags maakt hij met zijn vaste kloostermaat een fietstocht. Weidse bossen benadrukken het isolement van deze oude abdij.

De regerende vorst heeft het land verlaten, onder druk van de dooi laten besneeuwde naaldbomen hun druppels gestaag vallen.

De geur van nat hout stemt beter dan Randstadse uitlaatgassen.

Na het eten een felle strijd tussen blank en zwart op 64 velden, één kleur zal ondanks de devote stilte rucksichtslos worden onderworpen.

 

Vroeg in de avond gaan allen in hun eigen cel onder zo’n harige paardendeken met laken, de matras is hard en het kussen dun.

En daar lig je dan met de handen uiteraard boven de dekens.

Een uil roept in de verte, hij doet het gordijntje opzij, wrijft de condens weg en ziet een kraakheldere maan aan de hemel.

Het is donderdagnacht, zijn vrienden zitten gezellig in het café bier te drinken en hij staart hier als een weeskind uit het raam.

Een confrontatie met jezelf. Vol gemengde gevoelens val je in slaap en droomt (ook dat nog) van trappistenbier, je drinkt en drinkt………

Wakker worden zonder kater, dat zal bij je vrienden wel anders zijn.

Thuisgekomen is daar de lawine van voice-, e-mails, gemiste gesprekken en meer van dat soort belangrijke tekenen van leven.

Overblijfsel van het kloosterbezoek: zondagsmorgens als de klok in de Elandstraat luidt, schrikt hij, alert voor gebed, zwetend wakker.

Het is wellicht de sluimerende onrust van een kloosterorde.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Van Spoorwijk naar Stompwijk. Minks wekelijkse column 15-2-17

 

Na een enerverend dagje horeca trek ik de deur van mijn café in het slot om tevreden huiswaarts te gaan. Toegedekt door een dik pak sneeuw lijkt de wereld in diepe slaap. De olielamp op het terras geeft een kaarsrechte vlam die stoïcijns naar de hemel wijst.

De gele gloed streelt het sneeuwwit in bereik en schotelt mij een visueel feestmaal voor waarbij de glans van miss World verbleekt.

Met een enkel verfrissend sneeuwvlokje op mijn gezicht loop ik, genietend van het geknerp onder mijn schoenen, naar de auto.

Een vrouw fietst zwoegend langs, ze is deze ‘zwarte piste’ duidelijk niet gewend en kwakt na een chaotische slalom tegen de grond.

“Gaat het?” “Goed, goed” zegt ze in zwaar verkracht Nederlands en gaat verder met haar ‘wintersport’.

Als ik mijn auto start staat ze bedremmeld weer naast me, de fiets heeft geen zin meer. Gebarentaal; wil je me stukje op weg helpen.

Ach, een mens in nood, wat doe je dan; stap maar in, ver zal het niet zijn, ze was immers op de fiets.

 

Beata komt uit Polen en Spoorwijk, spreekt geen woord Nederlands. Een gevaar zal ze niet zijn, niemand maakt, op de fiets, expres zo’n klapper als inleidend plan om je te beroven of zoiets engs.

Beata wijst de weg, per fiets had ze het onmogelijk gered, steeds verder ploegden we door het besneeuwde winter wonder land-schap.

Door Leidschendam rijdend vraag ik of het nog ver is, ze wijst naar voren en ik geef weloverwogen gas. Ze werkt in de kassen.

Aan het eind van Leidschendam onder het tunneltje linksaf naar Stompwijk, niet gestrooid of geruimd.

Langs de weg wacht ijzig kalm een brede, zwarte sloot op zijn kans om dodelijk toe te slaan, Beate heeft me mooi ‘leggen’.

Na een flink eind zijn we er, ze is dankbaar en komt morgen een verrassing brengen, daarna verdwijnt ze in een stralend, ‘horizonvervuilend’ kassencomplex.

Tis wat, ze gaat vijf dagen per week om vijf uur in de morgen op de fiets van Spoorwijk naar Stompwijk en terug om 10 uren te werken. Zou ze het geld écht nodig hebben??????

Via Zoetermeer geeuwend naar huis, mijn nieuwe bus rijdt top, verwarming, muziekje, een uurtje later thuis voor een mens in nood.

De verrassing heeft ze nog niet gebracht, komt nog wel denk ik.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Tienermeisjes.                   Minks wekelijkse column 8-2-2017

 

Tienermeisjes waren het, veertien jaar al, met een (te) groot plan: vakantie naar Zuid Frankrijk, lekker zonnen en geiten.

De make-up moest mee want ze gingen uiteraard ook stappen.

Alles was rond, op een klein detail na: de toestemming van de ouders.

 

Vier en een half echtpaar, nippend aan de koffie door conciërge geserveerd, in crisis overleg: wel of niet.

Allen waren trotse bezitters van een veertienjarige dochter met een zorgbarende, veel te snelle ontplooiingsdrang.

“Ja Riet, mijn dochter vertelde dat Floortje van jullie al toestemming had om te gaan”. “Nou ik weet van niets, alleen dat die van jullie allemaal wel mochten”.

Kees, één van de vaders, nam het woord: “het idee is tijdens de afgelopen vakantie bij onze dochter en Floortje ontstaan.

Ze kunnen met zijn vijven in het huis naast dat van ons in de Provence.

Noem het maar een soort van Hollandse enclave, lekker rustig met twee keer in de week een trein vanaf het dichtstbijzijnde station, dus weg gaan wordt erg lastig. Het enige waar wat te beleven is: een kleine camping met iedere zaterdagavond disco.

Ik zeg dat het best wel veilig is, iedereen kent elkaar en er wordt opgelet, zeker met dit soort jonge meisjes”.

 

“Eén probleempje, onze auto zit vol dus ze moeten met de trein heen en terug met in Parijs een overstap”. “In Parijs overstappen” sprak het halve echtpaar, “dat gaat mijn ex nooit goed vinden”.

De giechelgansjes verzamelden zich, met aanhang, op het station.

Het had heel wat voeten in de aarde, die ze met de hemel hadden bewogen om hun Zuid Frankrijk avontuur er door te krijgen.  

De vader van Josje, het veertien jarig klasse-transgendertje die voor de meisjeskant had gekozen, zou ze begeleiden tot aan Parijs en terug teneinde onherstelbare misstappen te voorkomen.

‘Bij elkaar blijven’ was de toverspreuk voor veiligheid en gemoedsrust.

Een enkel traantje ten afscheid, twee weken zonder papa en mama leek voor deze kinderlijk volwassenen plotseling toch wel een hele tijd.

In hun zomerkledij, compleet met zonnebril en cap, zagen ze er best volwassen uit, het werden al hele meiden, kon dat maar goed gaan.

De eerste stap der bakvissen om uit de pan te springen was gezet.

Vraagje: zou u ze laten gaan????

 

Tekstverantwoording: Mink Out.  

Verstomde stemmen.            Minks wekelijkse column 1-2-2017

 

Met mijn hoofd in de wolken sta ik, in een droom, op de bovenste etage van een immens zilveren gebouw.

De zon beschijnt de glanzende materialen en geeft het pand een ietwat verheven, dominante uitstraling.

Bovenop staat met koeienletters: MINK, zodat iedereen mijn naam vanuit de verte leest. Terecht, ik ben een heel belangrijk mens.

Als ik mijn bordes op loop, scanderen mensjes: MINK, MINK, MINK, MINK. Het geluid zwelt aan en klinkt mij als muziek in de oren.

De hele bovenste etage, compleet met heli-dek, is voor mij, niemand, behalve mijn familie en het personeel mogen er in.

Aan de voorkant van mijn gebouw zit een grote roltrap waarmee je naar binnen kan om te genieten van alles wat ik beloof.

Er is geen weg terug, je kan er alleen maar in.

De roltrap staat mutje vol, duw en trekwerk om binnen te komen.

Mijn branieachtige houding, felle handgebaren, lichaamstaal en mimiek (ooit in een zwart wit film gezien) zorgt er voor dat ik goed over kom, als een soort van leider, in het Duits heet dat een Fuhrer.

Kabouters mogen er niet in, die waren immers de oorzaak van een hoop ellende, zij krijgen een rood mutsje op ter herkenning.

Een zondebok is onmisbaar om eenheid te smeden, dat had ik óók in een hoop zwart-wit films gezien.

Omdat ik zeg wat de mensen willen horen win ik vele harten.

Op een bepaald moment zijn er genoeg luide stemmen binnen en kan niemand meer om mij heen, ik: Mink, word de baas.

Nu zal ik wel eens laten zien hoe je de bestuurt, eerdere afspraken sla ik in de wind, zachte heelmeesters maken stinkende wonden, veel goeds flikkeren we zo in de kliko, ik ben de baas!

Mijn rigoureuze aanpak doet het prachtig gebouw op zijn grondvesten schudden. De heli stijgt op, geen moment te laat. trappen op handen van hen die mee proberen te liften.

Als ik naar beneden kijk stort het glanzend gebouw als een kaartenhuis in, en neemt een ieder die binnen is met zich mee.

Nonchalant haal ik mijn schouders op en geef de piloot opdracht naar mijn jacht op veilige afstand te vliegen. Een nieuw project dan maar. 

Tussen het puin wordt helaas geen enkele overlevende gevonden.

Wat rest zijn de verstomde stemmen die nimmer meer zullen gelden.

Alle vergelijkingen berusten op puur toeval.

 

Tekstverantwoording; Mink Out.                       

Spaarp(l)an. Minks wekelijkse column 25-1-2017

 

Ik spaar niks, hoewel, niks is niet helemaal waar.

Sinds een hondsbrutale, hebberige huisvrouw de door mij geweigerde rits spaarzegels van de Sligro op wou eisen spaar ik die als enige, de zegels wel te verstaan.

 

“Hee Mink, jij komt toch altijd bij de AH”, sprak Channo, waar ik voor het werken regelmatig een koffietje haal, “je moet ff die pannenzegels voor me meenemen”. “Channo, ik spaar niks, ik vind het niks en ik doe het niet”. Vanaf die dag nam ik netjes de zegeltjes mee en spaarde zijn vrouw -mede door mij- in een mum van tijd de volle-dige set bij elkaar incl. steameropzet, wok en gietijzeren braadpan.

De zegels bleven bij Channo binnenstromen dus kreeg ook ik een volle spaarkaart. “Jij moest toch nog een koekenpan Mink, ff bijbetalen en dan heb je hem, goed merk, VIVO is van Villeroy en Boch”.

Ik kocht de grote, 28 centimeter, bijbetalen: € 19,99.

Thuis gekomen pakte ik de pan uit, wat was tie mooi: solide-zwaar met een stevige glanzende steel en een stempel in de bodem.

Glanzend chroom deed mijn ‘ekster-ego’ bruut het commando van mijn lichaam en geest opeisen. Mijn handen trilden ongecontroleerd, mijn ogen vertoonden plots een vreemde twinkeling en mijn linker mondhoek begon nerveus richting mijn (linker) oor te trekken.

Er kwam een drang in mij op, de drang die je waarneemt bij een clubje vriendinnen welke de eerst geboren baby ter koestering en kennismaking aan elkaar doorgeven, de drang van: dat wil ik ook.

 

De snelkookpan van AH marketing afdeling, overigens niet in de onderhavige VIVO lijn, had mij goed voorgegaard:

IK WILDE DE HELE SERIE !!!!

Het was snel gepiept, 5 spaarkaarten van een FB- en echte vriendin en zo’n € 72= verder was de update van mijn uitzet een feit.

De hele VIVO-lijn hoefde ik niet, hoewel mijn hebberige tentakels de wokpan en de handige stoominzet toch maar moeilijk los konden laten.

Levenslange spijt voor een ontbrekende wokpan ligt in het verschiet.

Ik hou de Pannen thuis, blijven ze mooi, koken gebeurt in het café.

Nou zoek ik alleen nog een leuke sexy vrouw om mijn lege pannen zo af en toe wat inhoud te geven (geintje???).

P.s. mijn vogels leven nog en ik krijg bij het koken geen droge ogen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Just an illusion.        Minks wekelijkse column 18-1-2017

 

Vanaf vroege leeftijd reeds waren ze onafscheidelijk.

Zij zat op jazz ballet en hij op judo. In hun geboortedorp ‘Slaperstil’, onder de rook van Groningen werd hij politieagent.

Zij runde het kinderdansschooltje en deed, steeds vaker, een invalklusje bij niemand minder dan Joop (van der Ende) musicals.

Ze waren voorbestemd om over een jaar of zeventig op het bankje voor bejaardentehuis “Het zinkend schip” nog steeds saam te zijn, ware het niet dat………….

“Dit is mijn grote kans: als danseres bij de Moulin Rouge in Parijs”.

Hij wist het, als ze iets in haar (mooie) kop had dan had ze het niet in haar (prachtige) kont, dus ze ging. Met het busje van ome Driekus heeft hij haar met spullen en al naar Parijs gebracht, zij babbelde honderduit, hij was wat timide. Haar ah’s en oh’s waren bij het binnenrijden van de Franse hoofdstad niet van de (smog gevulde) lucht, dit in tegenstelling van zijn ingehouden ach’s en och’s.  

Neen, hij was voor haar de enige, er was Skype, WhatsApp, dus wat kon er nou eigenlijk helemaal mis gaan????

 

Onze dorpsagent ging één of twee keer per maand naar Parijs, als zij dan topless, op het podium, met die lange benen de glitter en veren schudde was hij echt trots op haar. Na de show het Parijse nachtleven in, ze kon al snel, heel veel erg vriendelijke mensen.

Als daar waren: Serge de slangenbezweerder,  Arno Acrobaat, deze klom in zo’n kleine glazen kubus, en last but not least Ilias de illusionist, hij zaagde jonge vrouwen met kist en al doormidden.

Schijnbaar was zijn  timmermansoog ook een illusie want hij had steeds weer een ander weesmeisje.

Plots reageerde de Slaperstilse dorpsdanseres niet meer, Bromsnor spoedde zich naar de stad van L’Amour maar vond daar slechts een leeg appartement.

Hij werd een droevige diender en zag haar niet meer terug. Maar tijd heelt alle wonden, hij is getrouwd met een pracht van een agente.

En onze showgirl………..zij was de eerste echte verdwijntruc van Ilias de illusionist en laat zich nu twee keer per dag, met alle plezier, in Las Vegas doorzagen en in twee helften uit elkaar trekken.

 

De agent en de showgirl: Just an illusion.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.  

Potten, Poten en Marokkanen. Minks wekelijkse column 11-2-‘17

 

Trillend als een riet gaat Jaap tegenover zijn moeder zitten.

Met een wakkere blik kijkt ze hem vanuit de luie stoel over haar leesbril aan.

“Mam?” “Ja jongen”. “Ik moet je wat heftigs vertellen”.

“Kom maar op” zegt ze, ogenschijnlijk kalm, terwijl de doemscenario’s door haar hoofd schieten: drugs, misdaad, nee hé.

“Mam, ik, ik, ik ben homo, ik hou van mannen”.

“Wist ik al lang Jaap, zelf een blinde kan dat zien, vlak voor je vader stierf hebben we het er nog over gehad.

“Lekker verhaal, kon je dat niet even eerder tegen me zeggen, had me een hoop slapeloze nachten bespaard”.

“Kijk wel uit, ik ga jou niet vertellen hoe je zou kunnen zijn, daar moet je zelf achter komen, nu weet je het echt zeker”.

Tastende blikken toetsen gedachten terwijl het slingeruurwerk van oma een seconde of tien alleen aan het woord is. Een lange omhelzing bevestigt de innige band tussen deze moeder en haar zoon.

Jaap komt een paar keer per maand bij ons een wijntje halen, laatst met zijn nieuwe vriend, een verhuizer, leuke gasten.

 

Lizette en Patries nemen hun jonge slungelhond mee, hij moet nog leren, in zijn mand onder het biljart is hun kind best braaf.

Ze noemen elkaar schat, Patries streelt tijdens het praten de rug van Lizette met een soort van tederheid waar ik jaloers op zou kunnen worden ware het niet dat ik het ze echt gun.

Ooit hadden we allebei wel iets met mannen maar toch klopt dit gewoon beter. Ja en hoe dat dan gaat en zo, moet je niet vragen dat doe je bij hetero’s ook niet. Lekker zijn wie je bent en zo is het goed.

Faiza en Ismael komen de kroeg in, zij werkt bij een soort van provider, hij in de horeca. Net getrouwd, hand in hand dansend met bewegende bloemen, haar lach geeft de winter het nakijken, zijn vriendschap staaft vertrouwen, ze vieren liefde en strooien lente.

Waar zij lopen, ploppen krokussen en narcissen geurend en prematuur uit de grond, bedwelmd door de warme streling van hun intens geluk.

 

Ik voel me thuis in die kroeg met poten, potten en Marokkanen.

Er komen trouwens nog wel meer gewone mensen bij ons binnen.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer www.conck.nl

Steunzool.                   Minks wekelijkse column 4-1-2017

 

Het was een soort van showroom, volgepropt met allerhanden kunstledematen, korsetten, steunattributen en nog meer engs.

De lugubere hulpstukken lagen, te kust en te keur, op de loer om een onfortuinlijk, door het lot overvallen, slachtoffer een betere kans te geven.

Er bij stil staan was geen optie, liep er altijd onbezorgd langs.

Het lot en de tijd zouden mij wel vergeten, was mijn latente jonge jongens gedachte.

Nu, jaren later, maakt de tijd ook voor mij geen uitzondering en zet het verval, van de tempel mijns levens, gluiperig zijn eerste stapjes.

Zelfde adres, andere inrichting, strakke design balietjes in rij, de kunstledematen zijn in geen velden of wegen meer te zien.

Wellicht te afstotend, het had ook wel wat weg van de gevangenpoort op een middeleeuwse werkdag met veel overuren.

De optisch verbeterde toegankelijkheid zou de hulpstukken bijna onverkoopbaar maken maar ‘helaas’ brengt de aanpassing geen omzetverlies.

 

Mijn binnenstrompelen valt gelukkig niemand op, de zaak is leegJ.

De laatste tijd voel ik me, ondanks mijn ongebreidelde activiteit net dat beeld van die reus uit ‘den bijbel’ (niet stoppen met lezen nu, ik wil niemand bekeren, het is slechts een voor’beeld’). Ik was dát dan, dat beeld met een prachtig gouden hoofd, een borstpartij en armen van zilver, buik en lendenen van brons, de benen van ijzer maar helaas, zijn voeten deels van ijzer, deels van leem. Ik loop als Quasimodo door het café, geen gezicht voor een kroegbaas met een gouden hoofd. 

Geen bel of andere aandachttrekkers. ‘Trommelen met die vingers’.

Aha, daar was iemand om mij te helpen. ‘Schudden met die billen’.

“Meet u ook op staande voet steunzolen aan of gaat het op afspraak?”

“Alleen op afspraak: € 165= en gelaserd (lees gelezerd) € 195=”.

“Wordt hét, of een deel, door de zorgverzekeraar betaald?” Je weet het eigenlijk al van te voren, maar je hoopt ergens toch dat je een keer prijs hebt, neen weer niet. En ook niet in mindering van het eigen risico! What’s new! 

Ondanks dat me wederom een poot is uitgedraaid zal ik met die nieuw aangemeten steunzolen wellicht weer een stuk beter lopen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                  Meer: www.conck.nl.