Kunst en vliegwerk. Minks wekelijkse column 17-8-2016

 

Tijdens het boodschappen doen zet ik mijn motor altijd ‘onder de Haagsche toren’. Toen ik op stapte om op te stappen zag ik Job, een oude schoolvriend en vastgeroeste binnenstadbewoner zoals ik, sprak de gek.

Na wat oude koeien uit de sloot te hebben gehaald spreekt hij: “Let op, bij genoeg concentratie lukt het echt”.

Hij sluit de ogen en doet zijn armen over elkaar, de concentratie is enorm. “Nou, er gebeurt maar weinig” mompel ik droog. “Stil nou, het heb effe tijd nodig”.

Na een minuut of drie wil ik weer wat zeggen maar dan………….. Job komt enkele centimeters los van de grond, aanvankelijk wat instabiel maar al snel hangt hij een meter of drie boven me.

Hij opent zijn ogen en roept schaterlachend ‘uit de hoogte’: “wat vind je er van, gaaf hé, ik doe het nu al een paar weken, het gaat steeds beter”. Ik hou mijn hart vast. Rechtstandig zweeft hij verder omhoog. “Let op Mink”. Daar gaat hij al kopjeduikelend rond de kerktoren. Onderwijl ontstaat een opstootje van mensen die met open monden dit spektakel volgen.

Ook ik weet niet wat ik zie en denk te dromen, knijp mezelf in de arm, donkerblauwe plekken als bewijs.

 

“Kom, we gaan helemaal naar boven” schreeuwt hij me toe en zoef, alsof hij in de glazen lift van het Strijkijzer staat, schiet hij omhoog.

Ik ren de st. Jacob in, waar net een spirituele beurs met catering plaatsvind, 321 treden omhoog naar de lantaarn (het bovenste stuk).

Amechtig naar lucht happend kijk ik uit het rode luikje, maar wie ik zie, niet Job, het was een fijne gozer. “Hiero Mink, boven je”, ik kijk omhoog en zie hoe hij, nog steeds zwevend, de ooievaar met een knipoog een joviale boks op de snavel geeft.

Onder me hoor ik het krijsend stemgeluid van Riek, de vrouw van Job, haar krulspelden nog in: “Je zou het niet doen Job, naar beneden!!!”

Uit het raampje naast me steekt een politiecap, “heeft u hier een vergunning voor” vraagt hij aan Job. “Vergunning????”

Hij belooft niet meer aan zo’n bevlieging toe te geven om te ontkomen aan een bekeuring met zes euro administratiekosten (of niet meer?).

Dus vanaf maandag jl. kan u helaas geen getuige meer zijn van Job ’s risicovol vermaak, wel jammer want wellicht denkt u nu dat ik dit verhaal, met kust en vliegwerk, verzonnen heb.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Demonstratiedames. Minks wekelijkse column 10-8-2016.

 

Franse steden hebben in het oude centrum vaak rijk geornamenteerde panden met de naam: ‘Hotel de Ville’ er boven. Meestal zijn ze dicht en schijnbaar ongebruikt wat voor een hotel niet echt winstgevend is.

Leuk te weten: Hotel de Ville betekend stadhuis (wist ik echt wel) en uiteraard kan geen ambtenaar vierentwintig uur per dag werken.

 

Koffie nippend, weer zonder melk, zie ik over de rand van mijn kopje een rood autootje voor het Hotel de Ville in Lyon stoppen.

De regen stort zich onophoudelijk met bakken uit de hemel, vijf vrouwen met kort, grijs haar en a-flatteuze kleding ploppen, met spandoek en klapbord, uit het voertuigje. Om demonstratief te demonstreren wordt, na haastig overleg, gekozen voor het bordes van Hotel de Ville. Niet vanwege de optimale show off maar meer als schuilplaats tegen de regen dankzij het overhangend balkon.

Na een wedstrijd ‘wie is de beste vrijwilliger’ staan onze vijf Tanja Nijmeyer’ s gezusterlijk naast elkaar achter het spandoek met een tekst over vrede en een halt aan de bezetting van Palestina.

 

Een vlotte mannelijke vijftiger met witte gympen en rugzakje komt al skateboardend aangerold, de dappere strijdsters veren op en veranderen als bij toverslag in koketterende vrouwen.

Met een ‘handige’ ‘voetbeweging’ wipt hij het skatebord van de grond, loopt naar de vintage bakvissen en verdeelt wat pamfletten.

Naar het mij schijnt is skaterman het kopstuk van deze ‘movement’.

In de gietende regen skate hij op potentiële sympathisanten af, maar zijn vurig betoog over het wel en wee van de Israëlische bezetting kan hun doorweekte kleding niet drogen.

Twee van de vijf vrouwen beginnen, vanonder een paraplu, óók met het opdringerig overtuigen van ‘slachtoffers’. Gezien dé en hún miezerige bui hebben benaderden weinig interesse in Midden-Oosten monologen.

De passant lijkt Oost-Indisch doof voor een Westbank verhaal en vindt: ‘t thuis best, lees beter.

De verzetshaard is door de volhardende regen snel gedoofd.

Skater boy groet de volgelingen en spoort zijn board aan om te gaan.

Daar is het rode autootje weer, samenspanners met spandoeken er in. De demonstratiedames druipen als verzopen katten verslagen af.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Te kort.                                  Minks wekelijkse column 2-8-2016

 

Na een heftige vakantienacht in de Haagse horeca zit ik, net wakker en gedoucht, bij Florencia aan mijn middag ontbijt. Vanachter de counter snerpt een stem met Italiaans accent door merg en been: “Tostiiiiiiiiiiii”.

Als vastgeroest grapje roep ik dan altijd met een verveelde klank in mijn stem: “jaaaahaaaaaaa”, zo van je hoeft niet zo te schreeuwen.

De één lacht, de ander niet, ik moet het doen, het maakt me vrolijk.

Eet mijn tompoesje op het zonnig terras, een erg dikke vrouw zit voor mij, het blubbert er aan alle kanten tussenuit, de pudding van mijn zoete traktatie. Terwijl ik duf met het houten stokje in de koffie verkeerd roer bespeur ik onrust.

Door blikken gestuurd aanschouw ik aan de overkant het gevaar, dat krantenlezers, koffieslurpers en vissers-latino’s bedreigt?

Heupwiegend paradeert ze met lokkend hoge hak geluiden langs het terras, alles aan haar lijkt te schreeuwen: “Kijk naar mij!!!”.

Aan een gedetailleerde beschrijving van haar zinderend lichaam waag ik mij niet, bevreesd voor represailles uit feministische hoek.

 

Als ik op latere leeftijd kinderen had gekregen zou deze hinde mijn dochter kunnen zijn. Omdat ik, naar mijn weten, nog steeds kinderloos ben ligt dat voor mij gelukkig heel anders.

Hoewel ik toch sterke twijfels heb of de burgerlijke staat, van alle andere kwijlende mannen op het terras, wel gelijk was aan de mijne.

De verscheidenheid van blikken was opvallend; de afgunstige blik, veelal van vrouwen, de verlekkerde blik van mannen en de onopvallende c.q. stiekeme blik van mannen met vrouwen.

Dat stiekeme? Ja, dat herinner ik mezelf ook nog wel uit het verleden.

Ach, je wil je eigen prinsesje toch niet plotseling in een heks zien veranderen dus wordt het de één seconde blik van 1000 frames. Belangrijk te weten dat die éne seconde voor jouw prinsesje al gauw drie minuten lijken, of drie minuten voor jou slechts een seconde.

De onruststoker wiens rokje zwoegend de billen probeert te bedekken werpt ook een blik.

Ze bekijkt zichzelf keurend, in elke etalageruit van Rockpalace, zoals de mannen op het terras deden.

Of valt haar nu pas op, wat de vrouwen op het terras al lang hadden vastgesteld, dat het rokje eigenlijk gewoon té kort is.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Orde. Minks wekelijkse column 27-7-2016

 

Met een theelichtje in mijn binnenzak voor dag en dauw op weg.

Motorrijdend naar een plek onder de rook van Nice of beter gezegd boven de rook van Nice: het bergdorpje Vence.

Het kapelletje, ontworpen door Henri Matisse, een groot en grensverleggend kunstenaar, wilde ik wel eens in het echt zien.

Als ik dan toch een keer in Gods huis was, kon ik er mooi een kaarsje planten voor wat bekenden die wel een helpend handje van bovenaf kunnen gebruiken.

Baat het niet, schaadt het niet, vond ik als ongelovig mens.

 

Zuster Jacque-Marie van de Dominicaner monniken verzocht Henri een raam te ontwerpen voor de nieuw te bouwen Kapel in Vence. Alhoewel Henri ook geen go(e)dgelovige jongen was deed hij niet kinderachtig en bood aan de hele kapel maar meteen te ontwerpen.

Na wat gesteggel met de abdis over deze man, bekend om zijn obscene weergave van vrouwen in heel andere poses dan lezend in het venster met glanzende japon, werd Matisse toch de ontwerper.

Wat een aardige man, zou je zeggen, maar het zat even iets anders.

 

Tijdens een periode van bedlegerigheid had Henri een vacature vacant voor een jonge en representatieve verpleegster.

En daar was ze: Monique Bourgeois, niet volleerd maar de ervaring kwam vanzelf, wuifde Henri het probleem weg.

Het klikte, de twee raakten erg op elkaar gesteld, al gauw lag, zat of stond Monique in allerlei poses Henri’s muze en modelletje te zijn.

Beiden verkondigden dat hun wederzijdse aantrekking puur geestelijk was en daar wil ik het dan ook bij laten, als ze maar gelukkig waren.

Blijkbaar was Monique toch niet echt gelukkig, ze veranderde van naam en verblijfplaats: zuster Jacque-Marie, wonend in het klooster.

Henri was verrast maar zij wijde zich aan een nog grotere man dan hij. Door de ophef in de pers over deze: “Nozem en de Non” mocht ze van haar kerkelijke superieuren niet de opening van de kapel bijwonen. Haar plan Matisse in de kapel te laten begraven ging ook niet door.

 

Helaas kon ik het theelichtje niet plaatsen, zelfs geen foto’s maken.

 

Tja, orde moet er zijn: de orde der Dominicaner monniken.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Liberte, Egalite, Fraternite. Minks wekelijkse column 20-7-2016

 

Volle maan boven de Auvergne, camping Mont Bartoux is in diepe rust. Het zwembad zit na de avonddompel tegen de extreme warmte, op slot. In mijn luxe caravan is het goed toeven, maar bij deze temperatuur voelt de nacht verdomd benauwd.

Ik schrijf dit verhaal in de deuropening, zittend op een stoel buiten, af en toe over mijn rug gestreeld door een verkoelend briesje.

Ja, ik ben op vakantie in Frankrijk. Met de nationale feestdag 14 juli stond ook ik in een mensenmenigte naar het vuurwerk te kijken. Gelukkig had ik de verkeerde stad of de goede, het is maar hoe je het bekijkt. Verder wil ik er niet zo op ingaan want zoals gewoonlijk met dit soort verschrikkingen is zowat alles al gezegd.

Op de matrixborden boven de tolwegen stonden wel eenheidskreten Liberte, Egalite, Fraternite. Vrijheid, gelijkheid, broederschap,

dé spreuk van de Fransen na de revolutie (1789) waarbij de Zonnekoning achter de horizon verdween met behulp van dokter Guillotine de uitvinder van jawel, de …………..?

Ook de boodschap: ‘solidair avec Nice’ kwam voorbij of beter gesteld, ik kwam er onderdoor.

Het brengt die slachtoffers niet terug, maar wel een mooi gebaar.

 

Hoe erg dan ook, het leven gaat gewoon door, dus ook mijn vakantie. Motor te rijden is geen optie, te warm en dus een relax dagje.

Lekker op het terras, parasolletje boven mijn bolletje (gister redelijk verbrand), duizelingwekkend uitzicht op het dal

Mocht me vrij achter de bar bewegen dus het koffie apparaat had duidelijk geen vakantie, lekker flesje koud water er bij, top.

Wasje hangt aan de lijn te drogen, met deze warmte kan je als het laatste hangt, het eerste er al weer binnenhalen.

Dit is vakantie met een grote V, rustig aan, de klok is niet belangrijk en het haasten is me ontvlucht.

Nu weet ik hoe zo’n Mexicaan, zittend tegen een muur met zijn sombrero voor het gezicht, zich voelt. Ook begrijp ik ineens waarom hij mañana mompelt als hij alleen al voetstappen denkt te horen.

 

Liberte, Egalite, Fraternite, ‘t klinkt goed, bonjour.

 

Textverantwoording : Mink Out. Meer: www.conck.nl

Het Portiek.                        Minks wekelijkse column 6-7-2016

 

Eén van de eerste nutsvoorzieningen die we 35 jaar geleden zelf in ons portiek regelden was het speciale kerstboom-stopcontact.

Een ieder hing iets in de boom. Hoerige ballen met kristal, wajangpoppetjes, kunst, lampjes en kransjes. We zijn er nooit achter gekomen welke snoeper de kransjes er telkens weer snel uit haalde .

We betrokken tegelijkertijd deze spiksplinternieuwe portiek aan de Haagse Breedstraat, overliepen elkaar niet maar het was goed.

Een leuke mix. Stien en Janus, volksmensen met een grote bek maar een hart van goud, bleek later.

Voor hen de rechter deur op de begane grond. Beiden hebben, helaas veel te vroeg, dit aardse leven ingeruild.

De linker parterredeur was voor mij. Met, net als het huis van Stien en Janus, een zonnige tuin op het zuiden, heerlijk wonen.

Boven mij, het Indische echtpaar Kroes van middelbare leeftijd. Zeer ingetogen, zoals Indische mensen dat kunnen zijn. Zij een oriëntaalse, Rubens-keukenprinses. Hij een slanke Fred Astaire achtige ex-pianist van de Holland-Amerikalijn. Zwaar muzikaal, tijdens mijn verjaardag speelde hij ‘In the mood’ op mijn pas verworven (tweedehands) vleugel. Je zag hem opleven. Beiden zijn niet meer boven mij en onder ons.

 

Op dezelfde verdieping, de eerste, boven Stien en Janus, deden Joke en Gerard met hun vier kinderen hun intrede. Ze kerkten in de zwarte kousenkerk achter ons nieuwe huizenblok. Elke zondagmorgen- en middag een wandeling naar het huis Gods. Moeder en dochters verplicht gerokt en niet blootshoofds, vader en zoon voorop in somber gekleurd kostuum. Een vreemde processie in deze volksbuurt maar geen mens stoorde zich er aan. Toen de kinderen de deur uit waren zijn Joke en Gerard naar Otterlo verhuisd, genoeg roerige Randstad.

Derde etage links Josje en Joop, dochtertje gekregen, groter gaan wonen in dezelfde buurt, bij Florencia eten we soms saam een ijsje.

Helemaal boven rechts, Kees en Koos, twee (met elkaar) getrouwde mannen, ze houden van elkaar, dat kan en mag ook. Fijne gasten, ze hebben nu een huis in die prachtige flat tegenover de Koninklijke Stallen, alles gelijkvloers met lift. Ik moest maar eens komen kijken!

Na vijfendertig jaar is iedere ‘oorspronkelijke’, op mij na, verdwenen. Soms, als mijn blik op ‘ons’ stopcontact valt, voelt het wat verlaten.  

Ik zal de huidige portiek bewoners maar eens bij elkaar roepen.

Tijd voor een nieuw soort kerstboom in ‘ons’ portiek !!!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                        

Jeugdige overmoed. Minks wekelijkse column 13-7-2016

 

De amputatie der lange uitloper van het Bernhardviaduct in Den Haag richting Spui moest nog plaatsvinden.

Bij het paleis van justitie stond de grote Amerikaanse slee met een motorkap als een voetbalveld voor het stoplicht te wachten.

“Toch leuk dat we hem even mochten lenen” sprak Max die achter het stuur zat. “Ja, hij is hartstikke opgevoerd, en de remblokken zijn ook vernieuwd” sprak zijn kameraad Aart. “Geef nog eens gas Max?”

Toen deze gehoor gaf aan dit verzoek helde het voetbalveld, kort en fel, naar links over vanwege de popelende paardenkrachten.

Naast hen stopte een kapsonesgozertje in een Alfa, hij daagde uit en gaf, met het opfokkend geluid van zijn motor, aan te willen racen.

“We zullen die lulhannes even een poepie laten ruiken” sprak Max terwijl hij de Alfa gozer pareerde met het wiebelend voetbalveld.

Licht op groen, pedalen tot op de bodem, de Alfa spoot weg, het rijdend voetbalveld was al gauw bij, nu kwam het aan op lef.

Te gelijk schoten de twee auto’s langs Den Haag Centraal richting Spui waar zes wagens netjes in twee rijen van drie voorgesorteerd stonden.

Het lef van ons ‘Alfamannetje’ schoot te kort, Max en Aart juichten.

 

Van euforie was slechts kort sprake, de remmen werkte niet.

In het dashboard knipperde, groot en rood, een tekst: “BREAKSYSTEM”.

Max had zich mooi verstapt of, wat u wilt, vergaloppeerd om een beetje in de pk sfeer te blijven. Deze tank zou de zes wachtenden wagens met gemak het Spui op vegen om maar te zwijgen over de trieste gevolgen.

Max bedacht zich geen seconde, geen tegenliggers, een ruk naar links richting de hoge, midden-vluchtheuvel. Ze knalden er spectaculair overheen en verloren gelukkig heel wat snelheid. Met de wielen tegen de linker stoeprand remde Max af totdat ze stil stonden.

De twee vrienden keken elkaar lijkbleek en met bonkend hart aan. “Zo, dat ging snel” sprak Aart mat. “Ach het moest” reageerde Max evenzo.

Hij opende de deur en keek, zonder uit te stappen, onder de auto, trok de deur weer dicht: “De wielen zitten er nog onder, we gaan!

Vergeten te ontluchten, met een beetje pompen komen we er wel”.

Hij startte de auto en reed, tegen de richting in, de viaducttong af en draaide kalm de Ammunitiehaven op om vervolgens te verdwijnen.

Het was jeugdige overmoed, ik kan het weten, want die Max dat was ik.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Hagenezen in Amsterdam. Minks wekelijkse column 29-6-2016

 

“Vindt u het erg als ik ook even gebruik maak van deze bank” vraag ik beleefd aan de man in de smoezelige regenjas.

“Geen probleem, neemt u plaats”. Hij had zijn benen over elkaar heengeslagen, net als zijn armen, een wat gesloten houding, zegt men.

“Heeft u bezwaar als ik rook?” vroeg hij mij, over zijn jaren zeventig bril kijkend. “Neen, in tegendeel, dan steek ik een lekker shaggie op”.

Even later bliezen we gezamenlijk onze pluimen de lucht in en groeide er een soort van band, tenminste zo voelde dat voor mij.

Hij inhaleerde diep: “weet u, ik zit hier graag, op dit bankje onder deze grote Amerikaanse eik, mensen kuieren langs en het zicht op de vijver brengt rust, hetgeen hier in Amsterdam een schaars goed is”.

Samen met de woorden kwam de rook uit zijn mond mee naar buiten, met duim en wijsvinger plukte hij een stukje tabak van zijn tong.

Hij had een gegroefde kop met slagen in het haar, dat losjes achterover gekamd was en door de wind iets uit model zat.

Zijn licht overhangende oogleden gaven hem zo’n blik van “tja”, zeg maar treurig of wat u wilt melancholiek.

Doch ondanks dit weemoedig masker, ontwaarde ik een hoge mate van alertheid, hij leek je in één oogopslag te kunnen (uit)lezen.

 

Aan zijn woordkeus en manier van articuleren schatte ik in dat het hier om een geletterd mens ging met een zeer uitgesproken mening.

“Mijn naam is Mink, aangenaam”, “Ik heet Simon, aan het taalgebruik te horen komt u uit Den Haag, heb ik vroeger ook gewoond, kwam altijd in de Posthoorn. Ten tijden van de oorlog werd het me te heet onder de voeten dus ben ik naar Amsterdam verhuisd, nooit meer weg gegaan, geen spijt van, het is hier ook goed. Alleen vandaag moest ik er even uit, waar ik nu verblijf is het een beetje een dooie boel en rookvrij”.

Naar zijn ouderwetse aktetas wijzend vraag ik hem of hij op kantoor zit. “Neen ik schrijf stukjes”. “O wat toevallig, ik ook”.

Nou ja, dan weten we in ieder geval waarom we elkander zo extreem aan het observeren zijn, wij Hagenezen in Amsterdam.

Ik keek genietend in het rond, plots was Simon verdwenen, alleen de rooklucht hing er nog, een peukje lag tussen het grind na te smeulen.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Hou van het leven? Minks wekelijkse column 22-6-2016

 

Gister, in het café, zelf wat te veel van mijn voorraad gesnoept.

De rekening kreeg ik vandaag gepresenteerd, deze dag bleek een martelgang, ik was gesloopt.

Het zou niet laat worden, de zachtheid van mijn bankstel lonkte!

Nog even een vochtig doekje over de terrastafels en dan snel…..

“Doe mij maar een glas of twee en neem zelf wat!”

Schrik me rot, het is Frits, ik had sneller moeten zijn, nou hing ik er minstens nóg een uur aan. Onvervalste horecaglimlach, schenk zijn receptje in, rode port, altijd max twee, geen slechte gesprekspartner.

We nemen plaats in een hoekje van het terras. “Voelde je je een beetje eenzaam Frits, dat je nog zo laat langs loopt”.

“Nou ja, sinds ik geen werk meer heb en Els bij me weg is vind ik het leven niet altijd meer even leuk, hoe doe jij dat eigenlijk?”

“Weet ik veel, dit café brengt voor mij heel wat leven in de brouwerij maar als ik thuis kom heb ook wel eens momenten van eenzaamheid”.

“En toch, als ik ’s-nachts mijn wasje ophang, de frisse lucht opsnuif en het maantje zie, vind ik het wel erg fijn er te zijn”.

“Ik zet een bakkie koffie, kijk schilderijen op internet en luister onderwijl naar muziek, je moet er zelf wel wat van maken”.

“Zonder godsdienstig te doen, wijs ik mezelf er altijd op dat het leven een prachtig geschenk is. ‘Niet leven’ is een slecht alternatief”.

Deze peptalk en zijn tweede portje deden hem goed, hij ging aanmerkelijk beter gemutst weg dan dat hij gekomen was.

 

Nu vlug de tafels en dan….. als ik met het sopje aankom staat er buiten het terras een duistere figuur. “Ik ben dicht heer”. “Nou en, ik mag hier toch wel staan of had je er een probleem mee”. Met een hand in zijn jaszak kijkt hij me doordringend aan, een unheimisch gevoel bekruipt me. “Waarom blijf je nou staan?” vraag ik. “Gaat je niks an”, pareert hij dreigend.

“Wacht maar” bijt ik hem op z’n plat-Haags toe. Achter de bar schuif ik luidruchtig een laatje open en dicht om daarna zelfverzekerd op hem toe te lopen. Met een hand achter mijn rug vraag ik hem te kiezen, dichterbij of weg wezen……

Zijn adamsappel maakt een sprongetje en hij kiest het hazenpad.

 

Blijkbaar hield de duistere figuur, net als ik, ook te veel van het leven.

Ik haal mijn hand, met vochtig doekje, achter mijn rug vandaan, maak snel de tafeltjes schoon, naar huis, mijn zachte bank wacht.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Rook jij???? Minks wekelijkse column 15-6-2016

 

Het nieuwe model schuifstok: “Big catch” van vishengelfabriek: “Aan de haak” sloeg alle verkooprecords aan gruzelementen.

Vanwege dit daverend succes vond de grote baas dat zijn mannen van de afdeling verkoop wel een opsteker verdiend hadden.

Maandagmorgen het vliegtuig in en voor ze het goed en wel door hadden zaten ze op Curaçao, Bon Bini.

Een luxueus hotel met uitzicht op zee, een zwembad en palmbomen.

Overdag snorkelen en vissen in kristalhelder water, ‘s-avonds duiken in een troebel nachtleven waar niets lijkt wat het is en vise versa.

 

In een kolkende discotheek gleden de rummetjes cola er aardig in, alles draaide hier om drank, drugs, geld en vrouwen.

Lachende, parelwitte tanden barkeepers en zijden overhemden mannen met perfect getrimde bakkenbaarden, wisten van wanten.

Dat wisten ook de Caribbean Queens, gekleed in ‘niemandallende’ jurkjes, die alles van hun lichamen meer geraffineerd onthulden, dan kuis bedekten.

Hun gezichten om duizend keer verliefd op te worden waren genoeg om de kinder-oppassende ‘thuiszitsters’ en passant te vergeten.

De mannetjes van de afdeling verkoop werden heuse mannen, zelfs Anton, familieman pur sang, kon zijn handen en ogen niet afhouden van deze hoog gehakte godinnen.

 

Dat de dames hierboven, met een ietwat adellijke titel geduid, een dienstverlenend beroep uitoefenden met een onzedelijk karakter, zal de lepe onder ons reeds duidelijk zijn.

Al gauw was de gehele verkoopafdeling van: “Aan de haak” druk in de weer met korte termijn koninkrijksrelaties.

Eén voor één lieten ze zich sullig aan de hand naar buiten leiden om na een half uur rood hoofdig en schamper lachend terug te keren.

De drank vloeide rijkelijk en zelfs de drugs werden niet geschuwd, het visserslatijn van hoe ‘het’ zonet was laat zich raden.

 

Familieman Anton stak een sigaret op en inhaleerde diep, allen keken uiterst verbaasd en spraken licht geschokt: “Rook jij????”

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out.