Hou van het leven? Minks wekelijkse column 22-6-2016
Hou van het leven? Minks wekelijkse column 22-6-2016
Gister, in het café, zelf wat te veel van mijn voorraad gesnoept.
De rekening kreeg ik vandaag gepresenteerd, deze dag bleek een martelgang, ik was gesloopt.
Het zou niet laat worden, de zachtheid van mijn bankstel lonkte!
Nog even een vochtig doekje over de terrastafels en dan snel…..
“Doe mij maar een glas of twee en neem zelf wat!”
Schrik me rot, het is Frits, ik had sneller moeten zijn, nou hing ik er minstens nóg een uur aan. Onvervalste horecaglimlach, schenk zijn receptje in, rode port, altijd max twee, geen slechte gesprekspartner.
We nemen plaats in een hoekje van het terras. “Voelde je je een beetje eenzaam Frits, dat je nog zo laat langs loopt”.
“Nou ja, sinds ik geen werk meer heb en Els bij me weg is vind ik het leven niet altijd meer even leuk, hoe doe jij dat eigenlijk?”
“Weet ik veel, dit café brengt voor mij heel wat leven in de brouwerij maar als ik thuis kom heb ook wel eens momenten van eenzaamheid”.
“En toch, als ik ’s-nachts mijn wasje ophang, de frisse lucht opsnuif en het maantje zie, vind ik het wel erg fijn er te zijn”.
“Ik zet een bakkie koffie, kijk schilderijen op internet en luister onderwijl naar muziek, je moet er zelf wel wat van maken”.
“Zonder godsdienstig te doen, wijs ik mezelf er altijd op dat het leven een prachtig geschenk is. ‘Niet leven’ is een slecht alternatief”.
Deze peptalk en zijn tweede portje deden hem goed, hij ging aanmerkelijk beter gemutst weg dan dat hij gekomen was.
Nu vlug de tafels en dan….. als ik met het sopje aankom staat er buiten het terras een duistere figuur. “Ik ben dicht heer”. “Nou en, ik mag hier toch wel staan of had je er een probleem mee”. Met een hand in zijn jaszak kijkt hij me doordringend aan, een unheimisch gevoel bekruipt me. “Waarom blijf je nou staan?” vraag ik. “Gaat je niks an”, pareert hij dreigend.
“Wacht maar” bijt ik hem op z’n plat-Haags toe. Achter de bar schuif ik luidruchtig een laatje open en dicht om daarna zelfverzekerd op hem toe te lopen. Met een hand achter mijn rug vraag ik hem te kiezen, dichterbij of weg wezen……
Zijn adamsappel maakt een sprongetje en hij kiest het hazenpad.
Blijkbaar hield de duistere figuur, net als ik, ook te veel van het leven.
Ik haal mijn hand, met vochtig doekje, achter mijn rug vandaan, maak snel de tafeltjes schoon, naar huis, mijn zachte bank wacht.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl