Niet snel genoeg. Minks wekelijkse column 8-6-2016

 

Jacob was mijn kat zonder staart, koning van Transvaalwijk.

Verdere huisgenoten waren Njib en Njab het zebravinken echtpaar, die hun naam dankten aan het geluid dat ze maakten, ook wel neuten genoemd.

Eerst was daar alleen Njab maar toen deze na verloop van tijd als een dood vogeltje, op de onderste stok bleef zitten werd het tijd voor een partner. Een gouden greep, zodra Njib introk bij Njab bleek uit het gekissebis dat we een echt-paar hadden. Er werd wat afgeneut in het kooitje dat stijf tegen het plafond aanhing om de verenpracht uit Jacobs klauwen te houden.

 

Het begon vroeg in de morgen, Njib neute: “njib” en dan duurde het even voordat Njab: “njab” neute. Nu hadden beiden de obsessieve drang, om als laatste te willen neuten, dus was het al gauw een geneut van jewelste. “Njib, njab, njib, njab, njib, njab” zo ging het de hele dag door, een levendig en vrolijk tafereel in huize plafondzicht.

Het vogelbadje werd volop gebruikt, Njib en Njab badderden er lustig op los waardoor er heel wat spetters buiten de kooi belanden.

Spetters die naar beneden vielen, pardoes op de neus van Jacob die verlekkerd iedere beweging van dit gelukkig echtpaar in zich opnam.

 

Eén keer per week moest de kooi verschoond, naar de keuken op de voet gevolgd door een gebiologeerde Jacoppinie (koosnaampje).

“Zal toch wel niet” sprak ik hem toe, zeker wetend dat, door mijn omzichtigheid, hij nimmer de kans zou krijgen toe te slaan.

Steevast ging hij dan vanaf de keukendeur liggen kijken naar de handelingen door mij verricht: kooi op de wasmachine naast het aanrecht, clipsen los, het tralie-gedeelte uit de plastic onderkant lichten en dan vlug op het aanrecht zetten, altijd goed!

 

Totdat, op die fatale dag, de vinkentering uit brak, het ging allemaal zo snel…… slim beest die Njap. Tussen de smalle ruimte van wasmachine en aanrecht ontsnapte hij aan zijn getraliede verblijfsplaats, scheerde in duikvlucht over de keukenvloer om vervolgens weer snel op te trekken. Helaas niet snel genoeg, Jacob sloeg verwoestend toe, krak dat was ‘um’, ik probeerde hem nog te redden maar de arme Njab had de geest al gegeven.

Jacob verliet het vinkentouw en weduwe Njib bleef, door het gemis en de traumatische ervaring, nog lang ontroostbaar.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Veel te vroeg.                    Minks wekelijkse column 1-6-2016

 

In de wat statige ruimte viel het mij op dat enkele nep-kaarsvlam-bolletjes in de kroonluchter het niet deden.

Je zou toch denken dat ze daar iemand voor hebben.

We stonden, in de zaal was geen plaats meer, dat heb je nou eenmaal als mensen, die redelijk tot zeer geliefd zijn, te vroeg heengaan.

Het gezelschap van uiteenlopend pluimage gaf de diverse levensstijl van Paula weer, ze had er wel, bijna, alles uitgehaald wat er in zat.

Op een flatscreen in de hal kon je volgen wat er in de zaal gebeurde. Een karrevracht bloemen camoufleerde gelukkig de afwezigheid van mijn vergeten bosje kleurenpracht, evenzogoed was mijn afscheid welgemeend.

We stonden pal onder een grote ronde lichtkoepel.

Ik keek, tijdens het bewogen luisteren, peinzend serieus omhoog en zag een smetteloze lucht, passend bij dit definitief vaarwel.

Het had iets ‘bovenaards’, dat eindeloos hemelsblauw waar je in opging. Als je lang genoeg staarde voelde het of je werd meegezogen, om die ander aan de hand te vergezellen. Het piepen van de microfoon deed mij haar loslaten, vervolgens stond ik weer met beide benen op de ‘koude’ grond. Een subtiele reclame van de begrafenis onderneming probeerde, ondanks dit droevig gebeuren, nog wat zieltjes te winnen.

 

Het ging al een poosje niet zo goed, kanker, ze zat verleden week nog op mijn terras, cappuccinootje drinken. Een maand of drie resten haar, dus: live life to the fullest. De rouwkaart kwam toch onverwachts: wiens beurt was het dit keer????? Shit, Paula.

“Jou can leave your head on” en de opening van “Concierto de Aranjuez” gaf wederom Paula’s veelzijdig leven aan.

Het vechten tegen kanker was voor haar gedaan, dappere vrouw, erg jammer. De stemmen, uit de muisgrijze boxen, gaven pijnlijk aan hoe weinig ik eigenlijk van Paula wist. Ooit zou ik het, onder een glas rode wijn, nog wel eens van haar gehoord hebben maar zoals ik al schreef: ze ging echt veel te vroeg.

 

Dit soort aangrijpende gebeurtenissen raakt ons, op de één of andere manier, allemaal. U kan er voor zorgen dat ‘veel te vroeg gaan’, in de toekomst steeds vaker tot het verleden behoort.

Kijk op www.fietsentegenkanker.eu voor meefietsen en/of doneren.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                     Meer: www.conck.nl

Gekreukte nachtvlinder. Minks wekelijkse column 25-5-2016

 

Het miezert, kinderhoofdjes glanzen in het licht van de oude lantaarn in deze Haagse steeg. Hier liepen ooit de mensen die ik slechts ken van verhalen, schilderijen en foto’s. Toch heeft het iets magisch, alsof je zo van Gogh of Couperus tegen het lijf kan lopen. Een lekkere ouderwetse steeg die zich al eeuwen door het centrum heen slingert.

Het geluid van mijn voetstappen galmt ietwat tegen de muren op. Achter me, een tweede voetstappenserie, het doet me denken aan Jack the Ripper, de scene is er klaar voor. Even schiet het beeld door me heen, van mij, onder een laken, in zo’n koelcel met een kaartje om mijn teen geknoopt.

De tweede stapserie stopt, drie kloppen op de deur, “kom maar binnen” hoor ik gedempt. Ik draai me om en zie nog net een doorleefde mannenkop de steeg afspieden om daarna de deur weer te sluiten.

Het leek me een goed idee, zo’n illegale kroeg. Thuis wachtte niemand en ik had zin in rook en bier.

Drie kloppen later zat ik binnen, de barman deed zijn werk zittend vanaf een kruk. Hij zette een fles bier voor me neer: “geen tap vandaag!”, wist ik dat ook meteen.

Een paar klokken van het koude pijpie bier en een forse trek van mijn shaggie, de perfecte match.

 

Als de rood beglaasde zonnebril haar niet uit de toon deed vallen dan zorgden het té strakke truitje en de té witte zonneklep daar wel voor.

Haar tongval gaf aan dat ze al uren geleden het land der nuchteren had verlaten.

Oude vrouw tussen jonge nachtmensen, hunkerend naar de jeugdigheid die haar duidelijk had verlaten.

Ze lachen je uit, net zoals jij, tig jaren geleden lachte toen je gekwaak nog wel serieus genomen werd, omdat je nog bezat wat je nu probeert te veinzen.

Om dronkenschap te verdoezelen trek je een nuffig gezicht en wankelt weg.

Je laatste stukje jeugd vervliegt uit mijn gedachten, doordat je legging van achter naadloos is uitgescheurd.

 

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Stiekem kijken. Minks wekelijkse column 17-5-2016

 

Het Schouten kabinet, dit muziekpodium bevond zich in een oude, voor mij niet onbekende, kerk. Een deel van mijn lagere school klasgenootjes ‘kerkten’ hier ooit, wel of niet, onder dwang van hun devote ouders.

Mijn broertjes en ik hoorden daar niet zo bij, Den Jongen Neel (mijn moeder) vond het, denk ik, te veel gedoe zo’n kerk.

Het volgen van Christelijke onderwijs bij de school vlak om de hoek vond ze blijkbaar wel genoeg om voor haar spruiten de toegang tot het hiernamaals zeker te stellen.

Vijftien euro entree, om stiekem te kijken en te luisteren naar een bandje dat smeekte om in mijn café te mogen spelen, is toch geld.

Ik nam plaats achter een lege regisseursstoel met daarop de naam: Brigitte Bardot.

Langzaam oplopend vulde de ruimte zich met het melancholieke geluid van een cello, zeker een introotje met een verrassend pop-vervolg.

Fluweel pianospel en delicate tonen van een klassieke gitaar zwommen als vissen in het water van het dragend strijkinstrument.

Geenszins geschikt voor het café maar wel voor mij, ik sloot de ogen en dreef mee in dit ‘oorstrelend’ waterballet.

Plotseling, uit het niets, een kristalheldere stem als die van een engel. Zeker geen zin om toen, tegelijk met de kerkfunctie te ‘hemelen’.

Ik opende mijn ogen maar het zicht op de nachtegaal werd door een steunpilaar verhinderd. Een slanke jonge vrouw die op de stoel van Brigitte plaats had genomen maakte dit ruimschoots goed.

Met haar slippers onder de stoel zat ze, de benen gekruist, in een soort van lotushouding ‘knap’ zelfstandig te zijn.

Het hoog opgestoken, goudglanzende haar zette de slanke hals en ontblote schouders zo te pronk dat een obsessie aanstaande was.

De slippen van het in de nek vastgestrikt zomers bovenstukje leken de lokkende naaktheid alleen nog maar te accentueren. Zo nu en dan wiegde ze met haar bovenlichaam koket op de muziek mee. Het werd me te veel, bedwelmende parfum, mijn vingers toucheerde de strik ……

De muziek hield op, een staande ovatie van een vijftienkoppig publiek, de mevrouw in de rolstoel niet meegerekend.

Ondanks euforisch bis, bis, bis geroep werd er van de aangeboden CD niet één verkocht.

En ik, ik had stiekem gekeken, zonder succes, het bleef lang onrustig.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Helderziend.                   Minks wekelijkse column 11-5-2016

 

Mijn moeder en haar vriendin (Lena) gingen, toen ze een stuk jonger waren, zo nu en dan naar een waarzegster. Of deze vrouw met glazen bol en tarotkaarten wel ‘waar zegde’ betwijfel ik nog steeds maar er gebeurde toch wel iets opmerkelijks.

Dat de nieuwsgierigen best te vertrouwen waren kreeg het medium blijkbaar niet helemaal helder want ze wilde wel eerst geld zien. 

De meeste vragen lagen in de relationele sfeer van beider dames die na een echtscheiding toch nog opmerkelijk benieuwd waren naar het wel en wee van hun grootste vijand.

Staren naar een foto van mijn vader bleek voor deze zigeunervrouw genoeg om te weten wat ‘hij’ allemaal uitspookte.

Mijn moeder verslond de voorspellingen: “Zie je nou” en “De schoft” waren opmerkingen die over haar, doorgaans zo zwijgende, lippen kwamen.

Bij iedere hoofdbeweging wiegden twee grote gouden oorringen tussen de ravenzwarte haarlokken van de woonwagenbewoonster mee.

Plotseling hingen ze doodstil, haar blik fixeerde zich op Lena.

Ze kneep mijn vaders portret fijn, trok spierwit weg en sprak met een totaal andere stem: “Helderziendheid zal niet meer voor u zijn, wees op uw hoede. De sessie is voorbij, jullie moeten echt weg” sprak ze, drijfnat van het zweet en trillend als een riet.

 

 

Jaren van voorspoed braken aan, de twee vriendinnen kregen beiden schatten van mannen. De kinderen ontbrak het aan niets, ze hadden meer opa’s, oma’s, papa’s en mama’s dan ooit tevoren.

De waarzegster en haar zelfvoorzienend, helderziende verhaal werd vergeten, en ze leefden nog lang en gelukkig, zal je zeggen.

Maar nee, ergens in het huis van Lena wachtte het lot geduldig zijn kans af. Op een mooie zomerdag sloeg hij, als een donderslag bij heldere hemel, meedogenloos toe. Lena bukte zich tijdens het schoonmaken voorover en stootte met haar oog tegen de punt van de schoorsteenmantel. Het licht was, vanaf dat moment, voorgoed uit haar linker oog verdwenen, ze zag er nooit meer iets mee.

Voor bijgeloof ben ik veel te nuchter maar dit verhaal, gebaseerd op ware feiten, is zo opmerkelijk dat ik het moest schrijven.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl  

The greatest show on earth. Minks wekelijkse column 4-5-2016

 

De clown Europini staat in de piste, met flapschoenen, rode dopneus en treurig geschminkte ogen, een schertsvertoning.

Het verwelkt bosje bloemen in de hand doet een tragikomisch programma vermoeden. Hij stapt in het rond en kondigt aan:

 

“Hooggeëerd publiek, welkom, welkom, welkom bij de Greatest show on earth. De eerste artiesten die hun kunsten voor u zullen vertonen zijn Vladimiri Putinie en zijn salto mortale team.

Vanaf duizelingwekkende hoogte zullen zij u doodsangsten doen uitstaan. Met het riskant precisie spel zal menig kinderhart na hun act nooit meer kloppen”.

 

“Als tweede zullen de Erdoganies u kennis laten maken met hun wereldomvattende hypnose act. Koelbloedig snoeren zij ‘slachtoffers’ systematisch de mond. Met verbazingwekkende manipulatie gebeuren er dingen die u niet voor mogelijk had gehouden”.

 

“De derde die zijn opwachting maakt komt helemaal uit the U S of A: the fantastic Donald Triumph!!! Hij is de sterke man waarop we met smart gewacht hebben, deze gigant breekt ijzer met handen. Geen gewicht is hem te zwaar, massief stalen rondijzers buigt hij als waren het paperclips. Hij slikt zwaarden, van twee keer zijn eigen lichaamslengte, vreet en spuwt vuur en is voor de duivel niet bang”.

Putin, Erdogan en Trump, een dodelijke cocktail, met dit soort artiesten heeft het Greatest show on earth circus geen beesten meer nodig.

 

Na dit stukje kan ik een vakantie naar Turkije, Rusland of Amerika wel vergeten lijkt me. Het maakt me niet veel uit, ik heb toch niet zo veel met die landen. In ieder geval kan ik in Nederland deze kritische Minks wekelijkse column tonen, mede door de mensen die we met dodenherdenking eren, mijn nederige en oprechte dank hiervoor.

Zelfs mag je hier uiten ze niet te willen herdenken, gewoon omdat het kan, de tol van de roem zullen we maar zeggen.

 

Maar toch, als het op 4 mei nóg stiller was geweest hadden we wellicht de bommen op Aleppo horen vallen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

IJsje kopen. Minks wekelijkse column 26-04-2016

 

Drie uur, een sprankelende lentedag achter het raam van koffie- en ijssalon Florencia.

De leeuw heeft het spartelend reebokje klemvast onder zijn machtige klauwen. Het moment om zijn ‘watertanden’ verwoestend in de slanke hals te zetten is aangebroken.

Als koning van de jungle overzie ik mijn schijf van vijf ontbijt: Een warm, knapperig saucijzenbroodje, koffie verkeerd met zo’n lekker schuimkraagje, broodje ei met een klodder mayo, kroketje en een tompoesje toe, met een ‘meluhkie’ om na te spoelen.

Ik stort me op deze weerloze prooi en prop het calorierijk voedsel (on)smakelijk tussen mijn wijd open gesperde kaken.

Het zonnetje (ver)schijnt, ik kan de hele wereld aan.

Een brul van euforie laat ik, gezien het te verwachte onbegrip van de andere koffienippers, maar achterwege.

 

Zij loopt voorop, met in haar kielzog ‘hem’, geflankeerd door twee blonde, slierthaar kinderen. Een soort kunstenares, met zo’n rasta kapsel. Het vormloos, smoezelig regenjasje moet, denk ik, luxe verhullen. Luxe die als springplank kan dienen voor iets anders dan een goed gesprek over emancipatie en aanverwante artikelen.

Zijn zorgvuldig, achteloos omgeslagen Palestijnensjaal en de Emporio Armani bril verraadt wellicht een identiteitscrisis tussen netjes en casual of heftiger nog tussen homo en hetero.

Het anarchisten stel gaat, net als gewone mensen, met hun Polletjes Piekhaar gezellig samen een ijsje kopen.

 

Nadat een kind ooit, vanaf de toonbank, met zijn snufferd in het bloedsinaasappel ijs was gevallen, werd de counter verboden gebied voor kwijlbekkies, hetgeen met grote letters staat aangegeven.

De mini-anarchistjes beginnen luidkeels te protesteren omdat ze zich koste wat het kost toch op dit gladde ijs willen begeven. De ijssalon vult zich met een door merg en been gaand gekrijs. Rita Marley geeft, op haar knieën, geduldig een dik kwartier uitleg aan de dreumesen, het mag niet baten. Jan Arafat krijgt kalm van haar te horen dat de kinderen het niet begrijpen. Mij leek het meer een gevalletje: zin doordrijven. Na lang polderen krijgen de drammers al hangend en zittend op de arm van Rita en Jan toch hun triomf momentje op hoger niveau.

Opvoedkundig verstandig??? Oordeel zelf. Mijn top ontbijt zat er op, hoop dat die twee kleine oproer-kraaiers ooit mijn AOW gaan betalen, maken ze weer wat goed.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Dát zal ze leren. Minks wekelijkse column 19-4-2016

 

Traag kruipt de zomer 2016 binnen maar voor je ‘t weet is het zinderend heet.

Mussen vallen dood van daken, lange nachten van plakkerig gewoel in bed onder een enkel laken.

Extra gekweld door zandkorrels van strand en duin, meegelift tussen tenen of kruin.

Schaars geklede meisjes doen op school aan exhibitionistische zelfverrijking terwijl hun neus, als het ware, cool bloedt.

Weerloze sixpack-jongens en gesandaalde leraren zitten bij dit ontluikend wapengekletter stram in de houding te maskeren wat de natuur ze wellicht opdringt.

In wandelgangen fluistert men dat deze meisjes het natuurlijk gedrag en veel van hun bevallig lichaam daarentegen nauwelijks maskeren.

 

Dit kan niet langer zo, de directeur weet raad, hij pakt een vel papier en stuurt alle ‘opvoeders’ een brief met daarin een standpunt:

 

“Kleding niet als op het strand of in de disco, gewoon is de norm”.

 

Wat is nou eigenlijk gewoon bij warm weer, vorm verhullende kleding?

Een luchtig gekleed schoolmeisje is volgens mij nog geen sluwe slet.

Nu heeft het Westen, wij Nederlanders dus ook, net het stijve bordenknoopje van de Iraniërs losgewrikt, lijkt mij een goed moment voor een uitwisselingsprogramma met hun zedelijkheidspolitie.

Zij zijn dé oplossing om onze bandeloze deernen te temmen.

Deze hoeders der goede zeden aan de deur van zo’n getergde Sodom- en Gomorra school, gevolgd door een lik op stuk beleid.

 

Volgens hun wetten staat op onzedelijke kledij van vrouwen een boete van 55 dollar. Het maakt wel verschil of de vrouwen mannen willen verleiden of er alleen maar modern uit willen zien, tja dat blijft natuurlijk gissen bij deze hormoonhaarden.

Tien dagen tot twee maanden gevangenisstraf of zweepslagen.

Nou ja zo’n westers kind in de gevangenis voor het experimenteren van hoe ver je kunt gaan, bij anderen of de lengte van je rok, lijkt mij wat té kort door de bocht.

 

Een tienermeisje en zweepslagen zal ook niet echt bij dragen tot een normale seksuele ontwikkeling van verhitte bakvissen.

In Iran krijgt je op school wel slechtere cijfers wanneer de kleding voorschriften niet nageleefd worden……………………… Dát zal ze leren.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Deze Minks wekelijkse column van A tot Z verzonnen maar het had kunnen gebeuren, er zit wel een gedachte achter maar dat is meestal zo. Lezen, delen en een groet als jullie dat willen.

Van Über- naar Unter(Mensch). Minks wekelijkse column 13-4-16

Lieke is zo’n moderne Haagsche Hogeschool studente: media en entertainment. Als het mee zit nog één jaar, dan wil ze haar eigen event organiseren.
Glanzend donker haar en donkere ogen geven haar het uiterlijk van een betoverende Arabische prinses. Veel jongens proberen ‘per ongeluk’ met haar in contact te komen.
Ouders aardig in de slappe was, ze kan goed leren, zit in de roeivereniging van de HH en heeft een kikken etage in de Haagsche binnenstad, door pa en ma betaald.
In het stapcircuit is ons Liekje een veel en graag geziene verschijning, entree hoeft ze nergens te betalen en niemand vraagt een ID.
Gratis shotjes gaan haar, tegen het einde van de avond, aardig de keel uit….. hangen. Scooter en I-Phone bewijzen haar aanstormend succes. Kortom de wereld ligt aan Lieke’s poezelige voetjes.

Met haar sociale bewogenheid was ze nu voor acht weken parttime soepschepper voor vluchtelingen in Turkije. Die arme mensen, daar moest onze Lieke persé wat aan doen. Papa en mama in de stress maar wat ze in d’r kop had, had ze niet in haar kont dus ging ze na lang mekkeren toch over de Bosporus.
Veel ellende, veel ervaringen en wát plezier met vluchtelingen en vrijwilligers. Er hing zo’n kibboets- of druiven pluk sfeertje, jongelui met een gezamenlijk streven.

Een rel in het kamp, mensen worden in bussen geduwd, Lieke gaat tegen haar wil met de stroom mee. Dan: paniek, haar buideltasje met papieren en mobiel is verdwenen.
Wat ze ook doet, niemand luistert, bewijzen heeft ze niet, en de kleur van haar en ogen duiden ook niet echt op volbloed Europeaan-schap.
Ze passeren bij Cilvegözö de Turks-Syrische grens.
Halverwege Aleppo wordt halt gehouden en werken de Turkse soldaten met hun machinegeweren iedereen de bus uit.
Lieke doet een laatste wanhopige poging om niet bij de vluchtelingen te hoeven horen maar het heeft geen zin.
De bus keert om en verdwijnt. Motorgeronk ebt weg, stof daalt neer. Mensen jammeren, kinderen huilen, explosies klinken.
In de verte wapperen onheilspellende zwarte vlaggen met Arabische spreuken.

De deur is achter Lieke in het slot gevallen, van Über- nach Ünter (Mensch), ‘er staat geschreven’, in Arabisch: Maktoob.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Nieuwe horeca.                     Minks wekelijkse column 6-4-2016

 

Hij staart naar het jenevertje dat de perfect geklede hipster met baard en knot borrelend voor hem inschenkt.

José komt binnen “Haaaaaaaay”, ze neemt een biologisch rabarbersapje en een trek van haar e-sigaret. Hij kijkt haar aan en zucht.

“Ooit was dit mijn café, toen had je geen biologische rabarbersapjes”.

“In 1963 was het wel anders, mudjevol zonder opsmuk.

Perzische kleedjes op tafel, in het midden een glazen asbak.

In de hoek een Wurlitzer jukebox, de jeugd stond te swingen, Beatles en Rolling Stones waren ‘gaaf’. Je hoorde bij de een of de ander.

Hij bestudeert de prijslijst. “35 soorten bier, ik had er maar één, dat was genoeg, met twee soorten glazen: cola- en stapel”.

Jean-Paul komt binnen en vraagt om een Hendrick’s gin met een Ever-tree tonic of nee doe toch maar een Bombay Sapphire.

De kastelein in ruste fronst zijn wenkbrauwen als ‘hipper de pip’  een paar klonten ijs in een groot wijnglas laat klingelen en er een plak komkommer (met een kaasschaaf over de lengte gesneden) overheen drapeert om vervolgens de gin te laten vloeien. “Zo jongen, een hoop gedoe, vroeger waren ze tevreden met een citroentje-suiker of  bessenjenever, dat was niet aan te slepen. We hadden ook zo’n pot met hardgekookte eieren en een lekker balletje met mosterd of piccalilly”.

Het café loopt vol, kinderen zitten met troebele appelsap op hun tablet aan de stamtafel een spelletje te doen. “Vroeger speelden ze hier voor de deur. Mochten ze even binnen voor een colaatje en weer weg, kleine potjes hebben grote oren, toch?” Zegt hij met zijn hoofd hun kant uit knikkend.

De ouders houden met gebekte monden vlotte babbels terwijl hun vlijtige vingers een vrolijk verhaal op hun mobiel tikken.

Na een bevroren groeps-selfie van “het is hier fantastisch!!!” is de realiteit al weer snel daar.

De schielijk drinkende huisvader probeert, balancerend tussen stoer en gedienstig, zijn vrouw er telefonisch van te overtuigen dat hij net weg ging. “Ja, nu weten ze je overal te vinden, ik zei altijd dat hij er niet was, als ze belden, dat hielp, totdat er eentje poolshoogte kwam nemen…”. De rookruimte barst uit zijn voegen, rokers hebben geen puf om te stoppen. “Ja, toen kon je er nog lekker op los paffen”. Hij slaat zijn borrel in één teug achterover, geeft de hipster een, voor deze tijd, ongewoon flinke fooi en komt nooit meer terug.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl