Mooi leven na een valse start. Minks wekelijkse column 30-3-‘16

 

Met z’n drieën worden we in een lege fabriekshal opgesloten. De ene nacht striemt de huilende wind het pand, de andere nacht kijken we door een gat in het dak naar een heldere hemel, een ster valt, ik doe een wens.

Bij regen klettert water binnen, bittere kou, we warmen elkaar.

Eten is hier niet, mijn jongste broer geeft de strijd op, hij overlijdt. De situatie wordt steeds uitzichtlozer, met de dag nemen ook mijn krachten af. Mijn oudste broer, sterk als altijd, schijnt de langste adem te hebben. Voor mij is het bijna gedaan, wanneer ik het op wil geven schuift iemand de grote ijzeren fabrieksdeur piepend open. Een streep zon, een hemels licht: “Hier zijn ze”! De warmte geeft me nieuwe energie, samen met mijn broer opgevangen in een huis waar een warm bad, eten, drinken en rust als een weldaad voelen.

Van de hel in de hemel, krachten komen al ras terug, mijn broer en ik blijven bij elkaar.

 

Na een paar weken worden we opgehaald door ene Mink en Mia. In de auto krijgen we een nieuwe naam: mijn broer Sjors en ik Sjimmie. Oké, matig creatief maar het beestje had een naampje.

Hier begon mijn loopbaan als kroeghond, in het begin even wennen: op de dartmat mijn behoefte doen werd duidelijk niet op prijs gesteld, en dat tijdens een wedstrijd, wist ik veel.

Alles bij elkaar begon hier mijn leven als een koning, mezelf uitlaten in het parkje, lekker rennen rond de vijver, dat was nog van vóór de Voorburgse hondenoorlog. Als ik te lang wegbleef, dan kwam die Mink me met de motor halen. Dan rende ik tot aan het café over de stoep met hem op. Soms wel met vijftig kilometer per uur, blij dat al die voortuin-hekjes op de Hoekweg naar binnen open gaan.

Mijn broer Sjors, woonde aan de overkant van het café bij buurman Frenk, zo konden we toch iedere dag onze familiebanden aanhalen.

En dan: “Mijn nachten met Mink”, als een heus fotomodel in de motortas op de kiek bij mooiste gebouwen van Voorburg en Den Haag. Hij noemde dat: “Mijn nachten met Sjimmie” maar ik wist wel beter.

Deze week ben ik zacht ingeslapen, mijn tijd was op, helaas.

Een oprecht vaarwel van Sjimmie Haakstra aan een ieder met wie ik mijn plezierig leven heb mogen delen. Mia bedankt dat je, ondanks mijn aanpassingsproblemen, toch in me ben blijven geloven, je was een top bazinnetje en gaf me een mooi leven na die valse start.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Het licht gaat uit. Minks wekelijkse column 23-3-2016

 

Vakantie, Canarische eilanden, samen met haar vriendinnen.

Een hele week zonnen en zwemmen. Vaders passen op de kinderen. Badpak en zonnebrand zitten in de koffer, knuffelen met Basje, Nelleke en Joop. Een traantje vloeit, mama komt snel weer terug en neemt voor allemaal cadeautjes mee.

Zijn vrienden hebben hem hartelijk gegroet en succes gewenst. Fris geschoren sluit hij de deur van het appartement en loopt de trappen af naar beneden. School werd niks, drie jaar werkloos en nu toch deze fantastische kans gekregen. Noem het maar geluk, zo’n lozer als hij, vanaf nu wordt hij de gevierde man.

 

Ze is opgewonden als bij een schoolreisje, alleen het hart is zwaar, ze mist haar gezinnetje nu al. Koffer achterin, verwoed zwaaien naar haar geliefd drietal tot de taxi hun straat uit draait. Op naar het vliegveld waar ze elkaar zullen ontmoeten.

 

Naar de bushalte richting vliegveld. Zijn oude buurjongen staat op de hoek te dealen, hij is blij dat dat voor hem passé is. Eindelijk ontsnapt uit deze kansloze bende. Hij zwaait naar de islamitische slager op de hoek en stapt fors door om niet te laat te komen.

 

In de aankomsthal ziet ze, al springend over de hoofden kijkend, een haar toelachende Ilse op de afgesproken plek onder de klok staan.

Ze wurmt zich door de mensenmassa die richting op. Een galmende stewardessen-speaker-stem brengt haar het echte vakantie gevoel.

 

Hij stapt uit de bus en loopt een overvolle vertrekhal binnen. De stewardessen-speaker-stem klink hol, zijn hart klopt snel, hij ademt zwaar. Rondom de klok is het druk, een nieuwe toekomst.

 

Bij Ilse aangekomen begint meteen het ‘meisjes gegiechel’ over de knappe jongen die recht op hen afloopt, hij opent zijn jas…..Mijn god.

 

“Allah Akbar”, een druk op de knop……………Het licht gaat uit.

 

**Ik wilde iets vrolijkers schrijven maar dat leek me niet gepast, toch? Uit respect liever geen discussie, dank.**

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

En ineens stond ze daar (2). Minks wekelijkse column 16-3-2016

 

Het feest der pas verliefden was begonnen, een zoete droom. Tot diep in de nacht verslinden ze elkaars fluwelen stemgeluid.

Hun lichamen en muzieksmaken raken verstrengeld, kan deze prille geborgenheid maar voor eeuwig duren.

Ogen die eindeloos en zonder verveling in elkander kijken.

Tongen, monden die een vochtig versmelten onmogelijk kunnen staken. Handen die het tasten, knijpen en strelen niet kunnen laten.

Hun seksleven: een heftige, van het palet afspattende, kleurenpracht, welke hierbij vergeleken ‘Vijftig tinten grijs’ doet verbleken.

 

Wanneer niet bij elkaar, brengt het mobieltje uitkomst. De hele dag zijn de pingen, als geluid van binnenkomende boodschapjes, hoorbaar. Spannende, lieve en huishoudelijke berichtjes, contact voor altijd.

Ineens komt ze niet meer, de hele dag geen ping. Op zijn krakende fiets naar haar huis, alles donker. Met ingehouden adem radeloos luisteren aan de brievenbus, snakkend naar een geluid van zijn muze, zijn verslaving, zijn levenslust, het blijft stil, doodstil.

De dag er op een ‘verlossende’ ping: “ben in slaap gevallen, sorry”, verder niets. Hij terug; “kom jij naar mij of ik naar jou”, zij koel: “neen vandaag niet, spijt me”.

De sms krijgt iets weg van een infuus, elke ping een druppel die dit kritieke liefdesleven in stand houdt, verlengt, aanwakkert.

In het begin nog met enige regelmatig, tot die laatste ping met de boodschap: “Ik wil niet meer, sorry”. Het infuus wordt dichtgedraaid, monotoon geluid van een flatliner blijft, als denkbeeldig iets van niets.

Een plant, van haar gekregen, twee peuken met lipstick in de asbak, het doosje kersenthee waar zij gek op is: zwijgende achterblijvers die hem somber stemmen. Jinec is al geweest, het twaalf uurtje voor zijn werk moet zoals gewoonlijk weer worden klaargemaakt. Haar plant een scheutje water, hij schuift stilletjes onder zijn dekbed.

Op het kussen, haar nachtshirt, hij inhaleert de geur diep en mist haar vreselijk.

 

(Wordt wellicht weer vervolgd maar voorlopig even niet.

Lang niet alles in dit verhaal berust op ware feiten, gelukkig maar).

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.

En ineens stond ze daar.         Minks wekelijkse column 9-3-2016.

5 dagen per week vroeg uit bed, op zijn kreunende fiets naar het magazijn van de onlineshop, bestellingen inpakken, dag in, dag uit.

Na de dood van zijn moeder bleef hij alleen achter in het benedenhuisje. Eenzaam? Nou nee, hij keek veel naar de TV en zo.

‘s-Avonds, voor het naar bed gaan, maakt hij zijn ‘twaalf uurtje’ klaar, boterhammen, appel en een pakje houdbare melk met zo’n knikrietje.

Op zaterdag zijn huis schoonmaken: stofzuigen, dweilen, bed verschonen, stof af nemen en wat al niet meer.  

Tijdens het ijverig ramen zemen hoort hij een vriendelijk hallo, kijkt om en daar staat ze dan in een fleurig zomerjurkje.

Ze loopt wel eens voorbij zijn raam, met een hondje. In de buurt-Albert Heijn hadden ze, bij de kant en klaar maaltijden, wel eens een ‘keuvelend praatje’ gemaakt maar verder eigenlijk niks bijzonders.

Hij kijkt haar aan, knijpt van ingehouden hunkering de drijfnatte spons leeg, het water loopt in zijn sportschoenen, zijn rechter oog vertoont nerveuze ‘trekjes’.

 

Ze is zijn droomvrouw, in bed, denkend aan haar, kan hij de slaap maar moeilijk vatten. Nu ze daar ineens zo staat, kan hij een Neandertaalse drang, deze nimf zijn grot in te sleuren en dingen met haar te doen, ternauwernood onderdrukken.

“Vind je het leuk een keer met me uit eten te gaan?” Vraagt ze, de koe (stier) bij de horens vattend. “Ik betaal voor mezelf!” Dit wordt hem te veel hij weet zich geen raad, vlucht naar binnen, kan het niet aan, is zo gewend aan zijn gewone, eenzame, risicoloze leventje.

Ze drukt aanhoudend op de bel. Zijn bezweet voorhoofd leunt tegen de muur, amechtig hijgend brengt hij langzaam de huistelefoon naar zijn oor en droge mond: “Ja” fluistert hij na een poosje zachtjes.

“Zo behandel je een dame toch niet die je uit eten vraagt, doe ff open, je hoeft voor mij niet bang te zijn.”  

Hij overwint zichzelf en drukt de portiekdeur open, kijkt door de opening van zijn voordeur, ze lijkt naar hem toe te zweven, kijkt hem liefdevol aan en streelt met haar ranke hand zijn wang. “Heb je ook koffie?” Sprakeloos knikt hij. Ze glipt langs hem heen. Een vleugje parfum en de zachtheid van haar naakte slanke armen doen hem wankelen. Haar bewegingen nauwlettend volgend wordt hij verzwolgen door een oceaan van onstuitbare verliefdheid.                                                      (wordt wellicht vervolgd).

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                       Meer: www.conck.nl  

Weg met de zwaartekracht. Minks wekelijkse column 2-3-2016

 

Kent u die irritatie ook? Steeds als iets valt komt het, zoals gewoonlijk, op de grond terecht. Kan ik erg geïrriteerd door raken. Met een meer dan gemiddelde buikomvang, is oprapen lastig. Tijd voor actie met de slogan: “Weg met de zwaartekracht”. We leven immers niet voor niets in 2016.

Trouwens, die dikke buik van mij, dat is mijn bouw, zit in de familie.

Zou toch mooi zijn als alles bleef zweven terwijl het had moeten vallen.

Het Pearl-pand in Den Bosch had dan nog overeind gestaan.

Een gratis oogmeetinkje voor de aannemer? Had hij wel kunnen gebruiken: ‘tuurlijk geen draagmuur’ maar dit terzijde.

 

Om nog maar niet te spreken /schrijven over de pseudo-survivor-wandelaars in het weidse winter-wonder-landschap van Noorwegen.

Die hadden niet hoeven schuilen tegen de onophoudelijk vallende sneeuw. Ja uhhhh o, is dat knopje voor: ‘hulp nodig maar niet in levensgevaar? Die andere voor S.O.S? (ook gratis oogmeting gemist). Weg stoere verhalen op het kantoor dat maandenlang geterroriseerd werd door Nienke en Annejet in hun fonkelnieuwe Beversport outfit. Slechts een zacht gegniffel, vanachter de beeldschermen, is nog hoorbaar op deze afdeling.

 

We zetten de zwaartekracht alleen nog even vol aan voor de leden van biljartvereniging het Groene Laken uit Urk.

Deze stapten naar het College van de Rechten van de Mens omdat ze volgens ‘hunnie zelf’ niet op de dag des heren mogen biljarten. Deze droogkloten (kon het echt niet laten dit te schrijven) voelen zich gediscrimineerd, Dit omdat de landelijke finale op zondag wordt gespeeld en zij dus niet mee kunnen doen. Oorzaak van de huidige mondiale chaos: een paar oude zuurpruimen die de wereld willen veranderen omdat ze zelf zijn uitgedarteld en het ‘frivole’ gedrag van anderen verafschuwen.

 

Stel je voor: niets zou meer naar beneden vallen, dat betekent ook geen bommen meer op Syrië, kunnen die kindertjes ook weer eens lekker buiten spelen, de moeite van het uitvinden meer dan waard.

 

Rechten van de mens, biljarten………… (te lang geen kritisch stukje geschreven, voelde me schuldig).

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Wij doen niet in eiken. Minks wekelijkse column 23-2-2016

 

Midden in het centrum een lange steeg naar hofjeswoningen, gordijnen potdicht, opmerkelijk om drie uur ‘s-middags.

Een klein huisje met voortuintje waarin tuinkabouters versteend hun onbruikbare accessoires futloos vast houden.

Tussen mijn aanbellen en het opengaan van de deur, valt me een verbroken verzegeling van de politie op.

“Kom binnen, let niet op de teringzooi, we mochten vandaag pas naar binnen van de kit” sprak een bouwvakkerstype in ‘perfect’ plat Haags.

Voeten vegen kon niet. Op de plek van de deurmat was een groot rond gat uit de vloerbedekking gesneden waardoor een naakte plankenvloer zich bloot gaf.

In het huiskamertje was wederom een groot stuk tapijt verwijderd. Gert Timmermans schoof het gordijn, met een ruk, gedeeltelijk open. Ontelbare stofdeeltjes dwarrelde, belicht door een felle streep zon, rond in deze unheimische ruimte.

De planten in de vensterbank was, bij nóg langere droogte, hetzelfde lot beschoren als de vele dode bromvliegen waarmee ze omringt waren.

 

“En ik had het al zo vaak gezegd, kap met die heroïnehoeren, niet te vertrouwen. Het verslaafde vriendje was stiekem, na haar, binnen geslopen. Dat was het, met een hamer op hem in geslagen. Hier begonnen en bij de deur afgewerkt, zullen we maar zeggen. Een zware slag, ik was erg op hem gesteld, we waren tweelingen. Die stukken tapijt hebben ze er maar uitgesneden, was niet zo’n tof gezicht”.

 

“De boel ‘mot’ leeg, vijf ruggen en je ‘ken’ alles meenemen, massief eiken, ‘koopie’ toch? Ik heb er al meer handelaren bij gehad maar die gunde ik het niet”.

De steeg was veel te lang en de prijs veel te hoog.

Over het bedrag bakkeleien met een bouwvakker die net zijn eeneiige tweelingbroer verloren had, was niet iets waar ik me op verheugde.

 

Dus uit piëteit voor de overledene en genoemde redenen sprak ik: “Helaas, wij doen niet in eiken, beter belt u een ander”.

IJlings beende ik weg van deze macabere plek, de stomme tuinkabouters keken me niets-zeggend na.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

 

Alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toeval.

Vroom & Dreesman. Minks wekelijkse column 17-2-2016

 

Ouder worden gaat langzaam als een soort van plant die groeit. Schijnbaar ongemerkt gaat het toch gewoon door. Een gluiperig proces met soms ineens van die groeischeuten. Plotseling word je met je aardbeienneus op één of ander ‘snelgroei’ feit gedrukt.

Het gaat hier niet over David Bowie, die deze week tijdens de Grammy’s wel héél erg snel was gereïncarneerd in Lady Gaga.

Evenmin is dit een requiem voor Maurice White, de leider van Earth, Wind and Fire. Neen, deze plotselinge scheut ouderdoms-bewustwording werd veroorzaakt door ‘verlies’ van een ander idool: Vroom en Dreesman (V&D). Na de klappen van Adolf H and friends was Nederland in de jaren zestig weer redelijk opgekrabbeld.

Natuurlijk moesten we allemaal mooiere spullen dan de buren. V&D kon ons hiermee, tot wederzijds genoegen, van dienst zijn.

Á contant of op de pof, geen probleem, meestal werd het eerste tegen de buren verteld terwijl het laatste gebeurde.

Een weekend was geen weekend zonder een bezoek aan de ‘stad’ met als bruisend middelpunt V&D.

Tassen vol werden versleept naar omliggende- en ‘nieuwbouwwijken’. Hele hordes vanuit de Grote Marktstraat, auto’s en trams niet ondergronds, de oorlog was immers net voorbij (flauw geintje?).

Ja, V&D gaf de consumptiemaatschappij een aardig kontje.

Me and V&D, we go a long way. Liep er met mijn veertiende, via de makkelijkste LEAO ter aarde, stage op de afdeling koek en snoep.

Het V&D restaurant in Leidschenhage was dé ontmoetingsplek voor de Leidschendamse, Voorburgse en Haagse jeugd. Ik pikte er stiekem halskettinkjes voor vriendinnetjes met vormen waarvoor ik een moord deed, dus diefstal lijkt mij in dit geval een te verwaarlozen delict.

Toen ik ‘op mezelf’ ging kocht ik er een heuse combi wasmachine, merk Vendex, negenhonderdnegenennegentig (poeh, poeh) gulden, erg lang plezier van gehad.

En nu: een tijdperk voorbij. Vriend, ook ik heb je in de steek gelaten, koop steeds meer online, voor tienen besteld, morgen in huis.

Centurion Anton Dreesmann draait zich om in het graf, naast hem zijn bevlekte, levenloze bruid. Tot de laatste zucht misbruikt door haar gevoelloze loverboys voor wie enkel geld telt.

Het personeel rest een schrale troost, zijnde het eind van een slopende periode Hoop & Vrees-man………..Succes voor hen van mij.

 

Tekstverantwoording: Mink Out Meer: www.conck.nl

Vanaf het station een lange weg, tot aan de horizon. Na lang eentonig motorgeronk de hoek om, nog zo’n eind, naar een andere horizon.

Onderweg geen verkeer, alleen een tractor met tankwagen die stinkt naar koeienpoep. Voor de rest weilanden en boerderijen waar een ieder de wagen met ogen volgt vanaf het land of vanachter gordijntjes.

Via een karrespoor richting de allerlaatste boerderij, twee Haagsche stadsknulletjes stappen uit, ze worden begroet door het boeren echtpaar dat hen een aantal weken zal bezighouden.

De auto rijdt weg, ze kijken hem beteuterd na tot hij verdwenen is en het motorgeronk gesmoord lijkt in deze plattelandsstilte. Plattelandsstilte die, gelijk sneeuw, vederlicht neerdaalt en elk geluid doet verstommen.

Groenten uit eigen knollentuin, vlees uit eigen varken, volle melk uit eigen koe en eieren uit eigen kip: ondanks deze gezonde voeding teren de jongens in door visioenen ‘uit’ eigen huis.

De boerenlandweg huiswaarts is te lang, de horizon verdwenen en straatverlichting als houvast net zo schaars als geluid.

Troostend brieven schrijven doet de afstand tussen dit weids platteland en hun benauwende stad alleen maar groter worden.

Hoed en klompen van de boer, koeien naar de melk-plek drijven, hutten in de hooiberg. Op de boerinnen-dames-fiets, halverwege de horizon, sigaren brengen bij de stokoude buurmanboer met hoorapparaat en chocolademelk. Bij avondrood zwemmen in de Dinkel, sliertige waterplanten rond bange water trappende benen, libellen en kikkers rond mijn gebruind gezicht, deze vrolijk kirrende kinderen doen dit slapend gebied opveren.

Het begint te wennen maar……….. ’s-Avonds in bed, hoofd op de vensterbank, lege velden, aanhoudend heimwee. Druppels trekken sporen langs beslagen ramen en vermengen zich met een enkele traan.

Koffers bij de voordeur, een laatste glas echte melk en een snee krentenbrood met dik boter uit eigen karnton, schatten van mensen.

Een auto verbreekt het stilzwijgen van dit immer kalm land. Hij draait het erf op, de deur zwaait open, Den Jonge Neel stapt uit en sluit haar kroost in de armen om nimmer meer los te laten.

 

Bijzondere weken, maar toch blij dat ik van het boeren-land-weg-kon.

P.S. Een das heb ik nog wel, jawel een das van eigen schaap.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

En weer een bezighouder, niet om hard te lachen maar wel om te overdenken, veel leesgenot en delen weer graag, groet.

 

Boerenland-weg. Minks wekelijkse column 10-2-2016

 

Vanaf het station een lange weg, tot aan de horizon. Na lang eentonig motorgeronk de hoek om, nog zo’n eind, naar een andere horizon.

Onderweg geen verkeer, alleen een tractor met tankwagen die stinkt naar koeienpoep. Voor de rest weilanden en boerderijen waar een ieder de wagen met ogen volgt vanaf het land of vanachter gordijntjes.

Via een karrespoor richting de allerlaatste boerderij, twee Haagsche stadsknulletjes stappen uit, ze worden begroet door het boeren echtpaar dat hen een aantal weken zal bezighouden.

De auto rijdt weg, ze kijken hem beteuterd na tot hij verdwenen is en het motorgeronk gesmoord lijkt in deze plattelandsstilte. Plattelandsstilte die, gelijk sneeuw, vederlicht neerdaalt en elk geluid doet verstommen.

Groenten uit eigen knollentuin, vlees uit eigen varken, volle melk uit eigen koe en eieren uit eigen kip: ondanks deze gezonde voeding teren de jongens in door visioenen ‘uit’ eigen huis.

De boerenlandweg huiswaarts is te lang, de horizon verdwenen en straatverlichting als houvast net zo schaars als geluid.

Troostend brieven schrijven doet de afstand tussen dit weids platteland en hun benauwende stad alleen maar groter worden.

 

Hoed en klompen van de boer, koeien naar de melk-plek drijven, hutten in de hooiberg. Op de boerinnen-dames-fiets, halverwege de horizon, sigaren brengen bij de stokoude buurmanboer met hoorapparaat en chocolademelk. Bij avondrood zwemmen in de Dinkel, sliertige waterplanten rond bange water trappende benen, libellen en kikkers rond mijn gebruind gezicht, deze vrolijk kirrende kinderen doen dit slapend gebied opveren.

Het begint te wennen maar……….. ’s-Avonds in bed, hoofd op de vensterbank, lege velden, aanhoudend heimwee. Druppels trekken sporen langs beslagen ramen en vermengen zich met een enkele traan.

Koffers bij de voordeur, een laatste glas echte melk en een snee krentenbrood met dik boter uit eigen karnton, schatten van mensen.

Een auto verbreekt het stilzwijgen van dit immer kalm land. Hij draait het erf op, de deur zwaait open, Den Jonge Neel stapt uit en sluit haar kroost in de armen om nimmer meer los te laten.

 

Bijzondere weken, maar toch blij dat ik van het boeren-land-weg-kon.

 

P.S. Een das heb ik nog wel, jawel een das van eigen schaap.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Vroeger opstaan.                           Minks wekelijkse column 3-2-2016

 

Het grootste gedeelte van mijn huidig leven bracht en breng ik ’s nachts door, gewoon omdat ik dat fijn vind.

Geen telefoontjes, André Hazes-muziek van een stofzuigende buurvrouw of mensen die aanbellen omdat hun energiebedrijf beter is.

Neen, serene rust om bijvoorbeeld lekker mijn columnpje te schrijven; het enige dat ik hoor is het zacht tikken der laptop-toetsen, onderbroken door nutteloos, langdurig roeren in mijn koffiekopje.

Een aantal weken geleden ging het plotseling mis, slapeloosheid sloeg toe. Schapen tellen, op de bank naar politiek 24 kijken of met stijf dichtgeknepen ogen hopen op een bezoek van Klaas Vaak: niets hielp.

Hooguit twee uur slaap en dan weer klaar wakker, een ramp voltrok zich, de wallen onder mijn ogen groeiden gestaag en het geeuwen tijdens mijn werk achter de bar was niet van de lucht.

 

Nu heeft u vorige week kunnen lezen over mijn delicaat medisch ingreepje: onverwacht bracht dat de oplossing. Een paar dagen buitenspel op de bank deed de vermoeidheid veel vroeger toeslaan dan normaal (nou ja: normaal?). Voor het eerst in jaren om half twee

s ‘nachts (bijtijds???) naar bed, vier tot zes uur eerder dan normaal, het hielp, ik sliep gelijk Doornroosje, als een roos.

Deze aanpak zette zich voort, mijn ogen keken weer boven de wallen uit en het achter de bar geeuwen was, tot ieders opluchting, passé.

 

‘s Morgens rond negen uit bed is een openbaring, trams rijden, winkels zijn open en de koffie bij Florencia kleurt al aardig bruin.

Bij het Bakkertje in de Oude Molstraat lokken verleidelijke geuren mij met gesloten ogen binnen in dit Walhalla der zoetekauwen.

Eindelijk wist ik welke snoodaards, telkens weer, het verslavend pompoenbrood voor mijn neus weg kaapten.

Het leven is veranderd: doe het huis op mijn gemak en ga nog even de boodschappen doen. Van de week nog, voor het werk, op de motor naar Voorhout gereden, een belangrijke boodschap doen.

Heerlijk om gemutst en gehandschoend in de frisheid der morgen rond de Haagsche toren te lopen met zo’n dampkegel voor je uit.

 

“Vroeger, toen kraaiden de hanen. Tegenwoordig gapen ze alleen nog maar, sprak de dove”. (Dit mooie spreekwoord moest er bij).

 

“Vroeger, sliep de stad met mij mee. Tegenwoordig ontwaakt zij eerder dan ik” sprak de plotselinge vroege vogel.

 

Tekst verantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl