Boerenland-weg. Minks wekelijkse column 10-2-2016
Vanaf het station een lange weg, tot aan de horizon. Na lang eentonig motorgeronk de hoek om, nog zo’n eind, naar een andere horizon.
Onderweg geen verkeer, alleen een tractor met tankwagen die stinkt naar koeienpoep. Voor de rest weilanden en boerderijen waar een ieder de wagen met ogen volgt vanaf het land of vanachter gordijntjes.
Via een karrespoor richting de allerlaatste boerderij, twee Haagsche stadsknulletjes stappen uit, ze worden begroet door het boeren echtpaar dat hen een aantal weken zal bezighouden.
De auto rijdt weg, ze kijken hem beteuterd na tot hij verdwenen is en het motorgeronk gesmoord lijkt in deze plattelandsstilte. Plattelandsstilte die, gelijk sneeuw, vederlicht neerdaalt en elk geluid doet verstommen.
Groenten uit eigen knollentuin, vlees uit eigen varken, volle melk uit eigen koe en eieren uit eigen kip: ondanks deze gezonde voeding teren de jongens in door visioenen ‘uit’ eigen huis.
De boerenlandweg huiswaarts is te lang, de horizon verdwenen en straatverlichting als houvast net zo schaars als geluid.
Troostend brieven schrijven doet de afstand tussen dit weids platteland en hun benauwende stad alleen maar groter worden.
Hoed en klompen van de boer, koeien naar de melk-plek drijven, hutten in de hooiberg. Op de boerinnen-dames-fiets, halverwege de horizon, sigaren brengen bij de stokoude buurmanboer met hoorapparaat en chocolademelk. Bij avondrood zwemmen in de Dinkel, sliertige waterplanten rond bange water trappende benen, libellen en kikkers rond mijn gebruind gezicht, deze vrolijk kirrende kinderen doen dit slapend gebied opveren.
Het begint te wennen maar……….. ’s-Avonds in bed, hoofd op de vensterbank, lege velden, aanhoudend heimwee. Druppels trekken sporen langs beslagen ramen en vermengen zich met een enkele traan.
Koffers bij de voordeur, een laatste glas echte melk en een snee krentenbrood met dik boter uit eigen karnton, schatten van mensen.
Een auto verbreekt het stilzwijgen van dit immer kalm land. Hij draait het erf op, de deur zwaait open, Den Jonge Neel stapt uit en sluit haar kroost in de armen om nimmer meer los te laten.
Bijzondere weken, maar toch blij dat ik van het boeren-land-weg-kon.
P.S. Een das heb ik nog wel, jawel een das van eigen schaap.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl