Stiekem kijken. Minks wekelijkse column 17-5-2016
Stiekem kijken. Minks wekelijkse column 17-5-2016
Het Schouten kabinet, dit muziekpodium bevond zich in een oude, voor mij niet onbekende, kerk. Een deel van mijn lagere school klasgenootjes ‘kerkten’ hier ooit, wel of niet, onder dwang van hun devote ouders.
Mijn broertjes en ik hoorden daar niet zo bij, Den Jongen Neel (mijn moeder) vond het, denk ik, te veel gedoe zo’n kerk.
Het volgen van Christelijke onderwijs bij de school vlak om de hoek vond ze blijkbaar wel genoeg om voor haar spruiten de toegang tot het hiernamaals zeker te stellen.
Vijftien euro entree, om stiekem te kijken en te luisteren naar een bandje dat smeekte om in mijn café te mogen spelen, is toch geld.
Ik nam plaats achter een lege regisseursstoel met daarop de naam: Brigitte Bardot.
Langzaam oplopend vulde de ruimte zich met het melancholieke geluid van een cello, zeker een introotje met een verrassend pop-vervolg.
Fluweel pianospel en delicate tonen van een klassieke gitaar zwommen als vissen in het water van het dragend strijkinstrument.
Geenszins geschikt voor het café maar wel voor mij, ik sloot de ogen en dreef mee in dit ‘oorstrelend’ waterballet.
Plotseling, uit het niets, een kristalheldere stem als die van een engel. Zeker geen zin om toen, tegelijk met de kerkfunctie te ‘hemelen’.
Ik opende mijn ogen maar het zicht op de nachtegaal werd door een steunpilaar verhinderd. Een slanke jonge vrouw die op de stoel van Brigitte plaats had genomen maakte dit ruimschoots goed.
Met haar slippers onder de stoel zat ze, de benen gekruist, in een soort van lotushouding ‘knap’ zelfstandig te zijn.
Het hoog opgestoken, goudglanzende haar zette de slanke hals en ontblote schouders zo te pronk dat een obsessie aanstaande was.
De slippen van het in de nek vastgestrikt zomers bovenstukje leken de lokkende naaktheid alleen nog maar te accentueren. Zo nu en dan wiegde ze met haar bovenlichaam koket op de muziek mee. Het werd me te veel, bedwelmende parfum, mijn vingers toucheerde de strik ……
De muziek hield op, een staande ovatie van een vijftienkoppig publiek, de mevrouw in de rolstoel niet meegerekend.
Ondanks euforisch bis, bis, bis geroep werd er van de aangeboden CD niet één verkocht.
En ik, ik had stiekem gekeken, zonder succes, het bleef lang onrustig.
Tekstverantwoording: Mink Out.