CAFÉ DE CONCKELAER IS OP DONDERDAG, VRIJDAG EN ZATERDAG GEOPEND VAN 16:00 TOT 24:00U . ZONDAG ZIJN WE OPEN VAN 16:00 TOT 20:00U. IS HET TERRASWEER DAN GAAN WE OP DIE DAGEN EEN UURTJE EERDER OPEN.
Jaren heb ik er mee rondgelopen, de angst dat iemand me zou betrappen was groot, laat staan de schande en het hoongelach na een valse lastercampagne om mijn helder blazoen te bevlekken.
Waar ik passeer zullen sensatielijers van achter hun hand vuilspuiterij in oren van toehoorders fluisteren. Spottende ogen zullen zich doordringend vastpinnen op mijn beschadigd persoon.
Gebukt onder het leed anders te zijn beweeg ik me, bij voorkeur in het duister, schichtig langs stadse gevels voort.
Om deze Quasimodo achtige taferelen voor te zijn kom ik middels dit schrijven uit de kast. Ik maak mijn schip schoon, mest de stal uit, lucht mijn hart en biecht het u, bij deze, in alle openheid op.
‘s Nachts, wanneer een ieder, met gesloten ogen, onder zijn dekbed, de inspanning van de voorbije dag verwerkt, ‘metamorfeer’ ik me in een schilderijen fetisjist. Vanachter mijn computer maak ik jacht op mooie schilderijen die ik ‘knip en plak’ en op datum in mappen prak.
Ik laat me meeslepen in tijden van weleer, zie hoe mensen leefden, dansten en feesten. Zie hoe het vee op oneindig groene vlaktes graast en een kudde bizons als een stofwolk over de prairie raast.
Dagloners van dauw tot duister op het land, prachtige herderinnetjes zetten kuddes schapen naar hun hand.
Zeeën, meren, boten, baadsters en verraadsters.
Een berg op vele wijze ‘gecanvasteerd’ als bakermat der kubisten.
Zie hoe men ten strijde trok, tegenstand bood, vrede sloot, lichamen bloedrood, jongemannen morsdood.
Hoe men theaters en cafés bezocht, liefde kocht, kinderen kreeg en op het eind ten hemel steeg.
Ik zie vissers, slagers, boeren en hoeren. Bakkers, magere stakkers, dikke rijken die van compassie niets laten blijken. Vrouwelijk schoon, naakt of in glanzend chiffon, meesterwerken, als ik dat eens kon.
Slappe klokken, Eifeltoren, zwevende bruiden en bokken. Een hoed met vis en een pijp die het niet is.
Maakt deze lyrische ode een het eind aan mijn fetisj periode????
Denk niet dat deze ziekelijke fascinatie rampzalig is, integendeel, wilde gewoon even uitweiden, over mooie schilderijen.
In de euforie van de prenatale weken hadden beiden ouders in spe de creatieve koppen bij elkaar gestoken om hun verwachte allesie een naam te geven waar ze levenslang van kon genieten.
Bij aanroep zou hun prinsesje mijlen voorsprong hebben op die gene met een naam welke niet uit zo’n bruisende fantasie was ontsproten.
En daar was ze dan………. “Annerie”, in de deuropening, een plastic tasje in haar hand geklemd, ik schatte haar rond de zestien, zeventien jaar.
Ze droeg zo’n spijkerbroek met die moderne scheuren op de knieën. Een zwaar wollen vest hing wat slonzig af langs haar lange lijf.
Geen wonder na zo’n hoosbui tijdens het fietsen naar dit tehuis.
Lang krullend haar omlijste haar jeugdig, fris gezicht.
Een vriendelijk, ingetogen glimlach onthulde een beugelbekkie.
“Hoi” zei ze op een gedempte toon die niet echt overeen kwam met het schreeuwend zwart waarmee deze tiener haar nagels had gelakt.
“Ahhh, daar is mijn nagelmeisje” sprak Den Ouden Neel terwijl haar hart een dartel sprongetje maakte als een kalfje in de wei.
Ietwat schuchter nam Annerie plaats voor het ‘aflakken’ der nagels.
Den Ouden Neel begon uitgebreid te monologen over haar verleden.
Met engelengeduld hoorde het verlegen meisje stilletjes toe.
Mijn moeders woordenstroom onderbrekend vroeg ik: “Waarom lak jij?” “Met mensen om gaan en ze helpen vind ik het leukste wat er is en het past mooi bij mijn studie maatschappelijke verzorging.
Het begon met mijn oom die het syndroom van Down heeft, ik kan goed met hem overweg en vind het altijd top hem te zien genieten”.
Naarmate we verder babbelen wint haar enthousiasme het van de verlegenheid en praat ze honderduit over haar toekomstplannen.
Ongeduldig doch zoetgevooisd vraagt Den Ouden Neel wanneer ze met de nagels gaat beginnen.
Flesjes komen uit de plastic tas en na wat aceton word met uiterste precisie, bijna devoot, een prachtig roze nagellak aangebracht.
Neeltje wentelt zich glanzend glunderend in de persoonlijke aandacht.
En Annerie………. Die beseft zich, volgens mij, nog niet half wat ze nu al betekent voor haar medemens. (Ze zoekt nog ‘nagelslachtoffers’☺).
Uit het raam kijken. Minks wekelijkse column 13-9-2017
“Zo Henk, leef jij nog, je ziet er goed uit, eindelijk weer een weekendje thuis dat je bij mij een biertje komt drinken?” snatert de praatzieke cafébaas.
“Neen twee weken vakantie”. “O, waar ga je naar toe?” “Naar nergens, ik blijf thuis, ben het hele jaar door al kilometers aan het vreten dus nu even niet, lekker rustig. Beetje uitslapen, luieren in de tuin met een pilsje, naar het strand, wat aan mijn oude Mercedes coupe kloten, een beste vakantie”.
Hij grabbelt in het pakje zware van Nelle en draait behendig een sjekkie. “Mag in de cabine niet meer roken, schijnt een werkplek te zijn, is mooi kut, niets lekkerder dan over de weg te crossen met een sjaffie tussen je lippen.
Blijf het gewoon doen, kan er niet van af blijven, al die regels, pffftt”.
“We rijden bloemen en fruit, naar Spanje, Duitsland en Frankrijk, Engeland doen we niet, met die vluchtelingen en die Ferry, daar hebben we geen zin in”.
“Wat bedoel je met ‘we’ Henk?” ”Nou ik en mijn maat, we rijden met zijn tweeën, als de één slaapt kan de ander door kachelen”.
“Een goeie maat is veel waard, ik had er één die de godganse dag met zijn vrouw zat te app-en en te bellen. Vertrouwde haar niet als hij van huis was, nou veel succes als je internationaal chauffeur bent, ik werd gek van dat gedoe, hij sleepte mij gewoon mee zijn ellende in.
“Neen die ik nu heb is een topgozer, geen poespas en honderd procent betrouwbaar, we houden werk en privé gescheiden, als we thuis zijn bellen we elkaar, buiten dingetjes voor het werk, nooit.
Je moet los komen als je zoveel dagen op elkaars lip hebt gezeten”.
“De beste vrachtwagen die er is………….? Nou ja, die moeten ze nog maken maar het zou mooi zijn als hij de versnellingsbak van een Volvo, de motor van een Scania en de cabine van een Daf zou hebben.
Ik verdien zat geld, maak veel uren maar voel me vrij als een vogel. Op school staarde ik vaak, dagdromend, naar buiten. De juf haalde me dan uit mijn roes met de zin: “Henkie, met uit het raam kijken ga je later geen geld verdienen!” Nou………. ze had mooi ongelijk!”.
Naarmate ik rijper word heb het niet zo op reünies, het is toch een soort confrontatie met de harde werkelijkheid.
In de jaren tachtig kwam ik veel in die disco, door zakelijke perikelen had ik de kans verleden jaar gemist, het was nu of nooit. Stoelen versierd met strikken, tafels met gouden zwanen, kristallen kroonluchters wier schittering pijn deed aan mijn ogen.
Een ieder strak in pak of japon(netje), hun jeugdig uiterlijk verried dat het merendeel van deze ‘reünieonisten’ een serie goed geslaagde cosmetische ingrepen had ondergaan.
Toen ik het vierde toastje kaviaar, met mijn tweede exquise glas Moët en Chandon wegspoelde en het Rozenbergtrio me begon te vervelen vroeg ik wanneer de disco startte en viel uit de toon.
Door een verkeerde ingang, was ik aanbeland op een schitterende kampersbruiloft van een redelijk grote en invloedrijke Sintifamilie.
Uiterst kalm ging ik maar eens een deurtje verder.
Na het tonen van mijn toegangskaart en wat handtastelijkheden van een mannelijke portier belandde ik dan eindelijk op de reünie.
De eerste bekende zag ik al meteen staan, een vriend, bij de jassen.
Na een lullig: “Hoe is ut” stortte ik me in de golvende mensenmassa.
Door ‘wat’ make-up kwamen de dames zo goed mogelijk uit de verf.
Aan de finale kledingkeuze van deze avond was volgens mij een moeizaam proces van maanden wikken en wegen vooraf gegaan.
Het zag er allemaal zo goed mogelijk uit, ze waren natuurlijk geen achttien meer, maar ja, dat was ik overduidelijk ook niet.
De bekende DJ van weleer bracht de zaal langzaam op temperatuur.
Tuttige tasjes vervaarlijk bewaakt door ritmische hoge hakken.
Nuffige neuzen in een lucht bezwangerd door parfum, zeker een halve marathon zoekend naar hem of haar.
Drank in tempo van toen, vroegtijdig eind, toilet niet meer te doen.
Giechelende gans, steelse blik, vluchtige kus, knedende handen op minder romige billen. Roddelen op ‘de dames’, weer even tiener.
Voor mij weinig bekenden, de verkeerde lichting misschien, een avondje lachen bij de portiers, net als toen, die reünie, goed te doen.
Er is een kind geboren. (Grote) Minks wekelijkse column 30-8-‘17
– Vr. 18 aug. 01.28: “En?” “Nog steeds niks, duurt lang”.
– 02.26 “Misschien morgen”.
– Zo. 20 aug. 18.17: “Yo, de vliezen zijn gebroken, eerst veel
weeën, nu wat minder”.
– 20.25: “Zal je zwemvliezen maar aandoen, succes”.
“Thanks! je hoort het als hij er is”.
– Ma. 21 aug. 16.10: “En??????”
– 16.44: “Ziekenhuis, ruggenprik gehad, hij komt sowieso vandaag nog,
gaat goed!”
-19.37: “Thumbs up”.
-19.43: “Denk nog een uurtje of 2-3, dan zal hij wel komen, die
terrorist”.
“Ze heeft een ruggenprikkie gepakt, gaat ze super lekker op.”
Di. 22-aug. 01.54: “He Mink ………….Ik heb een zoon!”
Nu zult u wellicht denken: wat is dit voor een lulverhaal. Nou, dat klopt, ik kan me indenken dat u braakneigingen krijgt wanneer er weer zoogdieren of aanverwanten zijn die het over niets anders kunnen hebben dan hun pasgeboren super-prinses of super-piraat.
Wil ook niet te diep ingaan op de foto’s in dubieuze outfits, van bepaalde drie sterren, rood/witte voetbalshirts tot aan heuse driedelige kostuums. Of die van: in het badje, uit het badje, met Trix de hond of zonder Trix de hond. Teksten zo van Jaapje, nu al weer drie dagen oud, wat gaat de tijd toch snel, neen, u heeft groot gelijk als u bovenstaand app-verkeer een overtrokken lulverhaal vindt.
Maar deze keer is de hiervoor beschreven karikatuur écht niet van toepassing. Sara en Roep noemen hun kind naar mij, fantastisch toch.
Euforische tinteling in mijn borstkast bij het horen van dit nieuws.
Ik, die deels uit vrije keus, deels door het lot, kinderloos bleef werd bij het naam noemen der pasgeborene plots een beetje vader.
Wanneer mijn aanwezigheid in dit groot aards pretpark ten einde is, zal deze kleine man mijn naam verder voeren, voor mij een grote eer.
Trek de beschuit met transgender neutrale muisjes maar uit de kast. (Hoorngeschal) ………..“Er is een kind geboren, er is een Mink geboren”.
Om vier uur in de morgen rij ik mijn uitgestorven straat in, het was een lange dag met eters, drinkers, huilers en lachers.
Ben gesloopt maar heb wat verdiend en het was nog leuk ook. Voor mij gaat plezier in mijn werk boven geld anders had ik het nooit uitgehouden, vierentwintig jaar in zo’n horeca-etablissement.
Zet de nep Harley voor de portiekdeur en pak mijn sleutels.
Kijk door het raam en zie in het portiek een Noord-Afrikaans type aan de fietsen rommelen, die zal ik eens effentjes onder handen nemen!!!!
“Ha buman”! Mmmmmm, zeker die ‘nieuwe’ van boven, er blijft geen Nederlander meer over, hoewel die wisselende-contacten studenten van schuin boven eigenlijk niet meetellen met hun Limburgse wortels.
Ah, dat is natuurlijk die man van ‘haar’, met die hoofddoek en het kloterige kinderwagentje dat altijd half voor mijn huisdeur staat.
Die vrouw die dagelijks vanaf het balkon het moederland belt met een stemgeluid dat ook zonder mobiel het Rif gebergte zou doen trillen.
“O, bent u het, nog laat wakker, moet u niet werken”?
“Ja nu, ik moet brood maken in de bakkerij, maar u bent ook laat”?
“Ja buurman, net klaar, heb een café, wanneer na sluit een ieder naar huis waggelt moet de boel nog schoon en is het al gauw laat.
Nou ja de belasting vaart er wel bij, mijn teller is gestopt en nu gaat die van u weer lopen, dat is pas een fijn bedrijf”.
Ik help hem met de fietsen-mikado onder de trap, hij excuseert zich voor het kinderwagentje en zal morgen wat verse broodjes voor me meenemen. Ik huichel dat het (kl) kinderwagentje geen probleem is en die broodjes echt niet hoeven maar dat hij ze wel eventueel aan de deurknop kan hangen omdat de bel uit staat (als ik slaap).
Als ik wakker word hangt er een tasje vers brood aan de deurknop.
Heb ik toch wel weer mazzel dat die enkele aardige moslimfamilie toevallig bij mij in het portiek woont?
De veertigste verjaardag van Elvis Presley ‘s overlijden is schijnbaar een goede reden om hem in het zonnetje te zetten.
Ik vind zijn muziek niet slecht maar om nou te vieren dat hij daar veertig jaar geleden mee stopte is ook weer lullig.
Ach ja Elvis, zoon uit de tijd dat rassenscheiding nog redelijk normaal gevonden werd, the King zat zelf ook op een witte school.
In de zuidelijke avondlucht walmt onheilspellend zwarte rook van fakkels, gedragen door witte puntmutsmensen die er lustig op los lynchen wanneer hun pet er naar staat.
Stoer en anoniem paraderen ze door de stad om ‘de neger’ ff mores te leren. Een dagje uit voor sensatielijers die, van heinde en verre, dit geforceerd begeleiden naar de dood ‘live’ mee willen beleven.
Wanneer de stoet voorbij komt loeren Heather ‘s betraande, donkere ogen angstig door een kier van de jaloezieën. Trillend van angst, haar vuist tussen de kaken geklemd, houd ze zich stil.
Rond dezelfde tijd spreekt Martin Luther King zijn legendarische
‘I have a dream’ speech uit:
“Ik droom dat er een dag komt dat mijn kinderen leven in een land waar ze niet beoordeeld worden op hun huidskleur maar op hun karakter (vrij doch weloverwogen vertaald)”.
2017 Charlottesville USA, een standbeeld, van een ‘foute’ held moet en zou van zijn sokkel getrokken omdat bruine mensen hem duidelijk niét als een heroïsch kopstuk zien, vele blanken daarentegen wel.
Een vuurzee van fakkels trekt wederom langs Heather ‘s jaloezieën, hun grimmig schijnsel streelt vals het tegeltje van de Kennedy ‘s en Ds. King dat boven de kast hangt.
Heather houdt zich wederom muisstil, kunnen haar kinderen, die veel meer lef hebben dan zij, maar weer veilig thuis komen.
Elvis veertig jaar dood, we lijken een stuk verder maar veel????
Hier een mooi nummer om hoop te houden en aan wederzijds begrip te blijven werken: “If i can dream”. https://youtu.be/UmXHkL3xiMU
Het is nog donker als Den Jonge Neel in de vroege morgen naar het sjieke huis in Den Haag centrum fietst.
De Scheveningseweg is ‘eindeloos’ lang, vanuit Duindorp een straf eind trappen, hoewel: zonder fiets was het helemaal een crime.
Mevrouw Cohen kon het niet aanzien, een kind, voor dag en dauw zo’n stuk lopen, Neeltje krijgt een gulden opslag als afbetaling op een fonkelnieuwe Fongers damesfiets met heuse trommelremmen.
Afspraak was dat ze de fiets van mevrouw gekregen had om te voorkomen dat de extra gulden niet verdween in de altijd wijd opengesperde huishoudportemonnee van het moederloos vissersgezin.
Nuffig, zoals meisjes op die leeftijd kunnen doen, volgt ze trots als een pauw de lichtbundel die haar, vrolijk dansend over het plaveisel, de weg naar het dienstje ‘schijnt’ te wijzen.
Oorspronkelijk is deze weg door Constantijn Huijgens ontworpen als verbinding tussen de Hofstad en Scheveningen om ten tijden van oorlog snel wapens en manschappen op de kustlijn af te kunnen zetten.
In 1940 zagen de Duitsers dat, met het oog op een invasie, even geheel anders dus stelde die een spergebied (no go zone) in.
In Duindorp en Scheveningen mag geen mens meer wonen, een treurig afscheid van geliefde plekken die Nelle wellicht nooit meer zal zien.
Als onderdeel van een droeve stoet over de Scheveningseweg gaat óók ons Neeltje richting Den Haag om een nieuw onderkomen te zoeken.
Het loopt gelukkig goed af, Adolf pleegt zelfmoord en Scheveningen wordt weer gezellig.
Langs dezelfde weg, een tjokvolle tram, de struise Neel neemt haar levendig kroost mee naar het zonnige strand………….
Onvergetelijke zomers gaan voorbij als bladeren die bomen ontvallen.
Mijmerend, zoals meisjes op die leeftijd dat kunnen doen, zit Den Ouden Neel nu geheel verzorgd, op een balkon van het bejaardentehuis aan…….. jawel: de Scheveningseweg.
Verkeer en herinneringen trekken aan haar voorbij; nuffige meisjes op de fiets, touringcars vol (aardige) Duitsers en tjokvolle trams met levendige strandgangers.
Bovenstaand verhaal over zijn Scheveningseweg kon die Huijgens bij de aanleg in 1653 toch ook niet vermoeden.
De familie Pahlavi komt uit Iran en woont nu hier, ze maken overheerlijk ijs dat ze doorverkopen aan de Horeca en dragen zo hun steentje bij aan het steunen van de BV Nederland.
Tien jaar geleden zat het hele gezin op kamer 206 van het AZC bij Luttermerbroek, waar verveling de meest beoefende bezigheid was.
Ze mochten niet zo veel, beetje leren, voetballen maar niet te veel om valse hoop op permanent verblijf in Godsnaam niet aan te wakkeren.
De twee zoons, besliepen het stapelbed, waar je slecht op kon zitten. Het bovenbed zat vlak onder een schuin dak waardoor je enkel met geknikt hoofd en gebogen rug kon zitten. Dezelfde lichaamshouding gold ook bij het benedenbed, door een te laag bovenbed.
De familie Pahlavi was Iran juist ontvlucht vanwege het met gebogen hoofd moeten lopen, ze vergoelijkte dit ongemak in comfort maar lacherig als afkicken.
Op kamer 208 zat de Libanese familie Abdi, zo moslim als de pest, met een hok vol kleine kinderen.
Soms dronken de Pahlavi’s thee bij de Abdi’s en kregen dan, volgens prachtig Islamitisch gebruik, de draagmoeder nooit te zien.
Het mens zat de ‘Allah’ganse dag met geknikt hoofd en gebogen rug op een onderbed aan het zicht onttrokken door dekens die rondom tussen de staanders gespannen waren.
Het wollen kamertje werd door de heer Abdi, met enige trots, aangeprezen als een gedegen stukje ‘vak’manschap.
Het hoogtepunt van de week voor de kinderen was de woensdag wanneer de pot hamburgers met patat en appelmoes schafte.
Bij het wegproppen in de eetzaal liet vader Pahlavi, bij wijze van grap, bij meneer Abdi (zonder vrouw) vallen dat de hamburgers niet Halal zouden zijn. Plotseling grote consternatie, krijsende kinderen, zonder hamburgers en patat, onder vaders armen snel naar boven.
Een half uur later zaten ze, om een onhoudbare situatie het hoofd te bieden, met betraande gezichtjes toch weer aan de lekkernijentafel.
De Pahlavi’s denken toch dat het orakel van het wollen kamertje zich uitgesproken had: “Wel of niet Halal, die hamburgers zullen ze eten!!”
Naar huis. Minks wekelijkse column 26-7-2017
Onzeker nader ik met mijn nep Harley de poortjes van de Franse péage. Zou de doorrijchip, die ik bij de ANWB kocht werken?
Je kon hem gewoon in je zak houden, bij de slagboom stijgt de spanning. Als bij een wonder gaat hij kordaat omhoog en blijft kaarsrecht in de houding staan om mij door te laten.
Bij de tweede péage slaak ik een overwinningskreet als de rood witte slagboom wederom, zonder gedoe, stram in de houding springt.
Via een overvolle periferie, penetreer ik, zonder milieusticker, de Parijse binnenstad. Waar verleden jaar ratten tussen het vuil scharrelden zitten nu honderden illegale vluchtelingen op de vangrail. Het lijkt wel een zombiefilm deze mensen die hier haveloos en zonder doel rondhangen. Op een modern kantoor prijkt reclame: “live’ s good”.
Ik voel me een lul op mijn glanzende motor met TomTom en Bluetooth.
Zorgvuldig gemanicuurde handen uit Tesla of BMW stoppen aalmoezen in gegroefde handen van gestrande Syriërs. De donkere Afrikaners rest na een milieu verantwoorde rookpluim slechts het nakijken.
Ze kunnen toch naar huis maar dat is na het vele afzien wel zuur.
Een paar dagen later rijd ik Thiers binnen. Op de berg van Jan Frankrijk is benzine lastig te verkrijgen dus eerst de tank vullen.
Even pinnen, de benzine stroomt, een onstuitbare drang om te urineren manifesteert zich. Ik zie geen mogelijkheid het op te houden, de slang terughangen zou zelfs een nat kruis betekenen.
Gecamoufleerd door mijn motor aan de ene en de pomp aan de andere kant giet ik, teneinde raad en beschaamt, de aardappels af.
Gejaagd fatsoeneer ik de boel, hang snel de benzineslang terug en verlaat spoorslags deze naar pis stinkende plek…….. met achterlating van mijn pasjesmapje !!!!!!!!!!
De volgende morgen, douchen en dan lekker in het dorp bij Jean Paul op terras ontbijten, aardige kerel, altijd leuk elkaar weer te zien.
Pasjes op hun vaste plek aan de zijkant van de rugzak???????
Lang en steeds naarstiger zoeken wordt niet beloond.
Weg betaalpas, creditcard, rijbewijs, einde onbezorgde vakantie.
Ik ga maar naar huis dat is na het vele afzien wel heerlijk.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl