Lucht zuiveren. Minks wekelijkse column 19-7-2017 Het terras is leeg, de olijfboompjes van Ahmed en Gul zijn op een geheime plek en de tafeltjes van René staan veilig binnen. Ik zal u schrijven waarom: het grootste deel van de klandizie viert vakantie en enkel mokkende alimentatievaders of treurende rosémoeders zouden deze stille tijd helemaal tot een hel maken.

Ik mis.                      Minks wekelijkse column 12-7-2017   Hoewel ook mijn bezoekjes de laatste jaren afnamen, heb ik last van heimwee, kortom ik mis…………..   Ik mis hardnekkige twijfel onderweg naar huis van ‘nog ff een uurtje’. Ik mis stapvoets de Steegh inrijden met mijn nep Harley.   Ik mis gekletter van hangertjes bij ‘de jassen’. Ik mis roken en praten met strenge doch rechtvaardige deurmannen. Ik mis een koelkastje met kouwe pijpies bier. Ik mis gezeik en geëmmer in de verre hoek.   Ik mis mijn steeds minder succesvolle grand entree in de dansruimte. Ik mis de welkomst hand van de barman terwijl hij mijn pilsje neerzet. Ik mis gesprekken met de gepensioneerde spotprenten tekenaar. Ik mis de T-shirts met rare tekst van de plat Haagse plaatjesdraaier. Ik mis gebabbel met het Marskramermeisje.   Ik mis het dropshotje van een vriend met dezelfde buik als ik. Ik mis zijn vriendinJ. Ik mis het ineens opduiken van mijn handgeschreven brieven vriend. Ik mis ook zijn vriendinJ.   Ik mis het bakje hartige knabbels met die lekkere er tussen. Ik mis de duizelingwekkende draaikonten op de trap naar boven. Ik mis de rookruimte met zijn non-stop poppenkast. Ik mis het handje kleingeld voor de toiletjuffrouw.   Ik mis het nipje Gin-Tonic van een goeie vriend/collega. Ik mis de ongezouten mening van een zwart-wit fotograaf. Ik mis gesprekken met total strangers. Ik mis de fooi in het koekblik bij de deur. Ik mis een kater bij het weg halen van mijn motor the day after.   Ik mis de Pijpela.   Het was een begrip, maar van een begrip kun je niet eten dus wens ik de nieuwe zaak heel veel succes.   Tekstverantwoording: Mink Out.

Een prettige verslaving.     Minks wekelijkse column 28-6-2017   We spreken jaren zestig van de vorige eeuw (hoezo dat vorige eeuw?) Een zwart-wit beeldbuis toont Pierre Jansen die een schilderij, de Jockey (Lyrisch), van Wassily Kandinsky toelicht. Een schuine streep met een paar zijstreepjes stellen de hals en de manen van een paard voor, twee bollen op elkaar de jockey. Hij noemt het expressionisme, zeg maar een gevoel weergeven. Hiermee weet hij, bij een tiener schilderswijkertje met stekeltjes, de kiem te plaatsen voor een levenslange interesse voor kunst. Een beetje vreemd, de enige kunstwerken die het ouderlijk huis opsmukte waren die van het jongetje met de traan en de zigeunerin met gouden oorbellen zoals iedere Schilderswijker ze had hangen.   De jaren die volgen zijn jaren van opslag, tweedehands boeken over kunst worden verslonden, rupsje nooitgenoeg vreet zich onverstoorbaar een weg door de ‘bladeren’ heen. Op het strand in de zon komt er altijd wel een boek over het ‘teen of tander’ isme uit de tas met pel pinda’s, Sisi en zonnebrand.   Met de komst van computer en internet valt het doek helemaal van de ezel. De verslaving is totaal, filmpjes over kunstenaars en hun stromingen verslindt Minkemans gelijk Holle Bolle Gijs proppen papier. En dan mijn grootste uitwas: het sparen van digitale schilderijen. Ik pluk (pik) ze van het internet en stop ze in, door mijzelf aange-maakte, mappen (wel honderd), van Breitner tot Toulouse Loutrec.   Misschien een autistisch (Toulouse Lou)trekjeJ waardoor dit koortsachtig verzamelen zich aan mij opdringt, overigens geheel tot mijn genoegen. De vakantiebestemming is meestal Frankrijk waar verblijfplaatsen van kunstenaars en musea hoogtepunten vormen, het voelt goed daar te zijn en het staaft de kennis. Alsof je een oude bekende tegen het lijf loopt wanneer een schilderij uit zo’n map in het echt voor je opdoemt.   Van wie uit de familie ik deze afwijkende, vergaande interesse heb? Geen idee. De rede? Het fascineert me enorm, laten we het maar gewoon een prettige verslaving noemen.   Tekstverantwoording: Mink Out.

Buikschuiver. Minks wekelijkse column 21-6-2017

 

“Hij is overleden Mink, niets meer aan te doen”.

Dit was dus de afrekening, die kwam als een dief in de nacht.

Gecastreerd voelde ik me, hij week bijna nooit van mijn zijde.

Zo’n ding wordt een stuk van jezelf, het is een soort ineensmelting van mannenvlees en motorenstaal, zoiets moet je koesteren, maar nee hoor: na talloze keren van net op tijd, was ik dit keer toch echt te laat geweest met olie bijvullen.

Je zit als een vorst op dat grote zadel, lekker achteruit geleund, benen languit naar voren op die grote treeplanken.

Als ik, met die motor, rond rij voel ik me als koning Alexander die zittend in zijn luxe limousine de troepen inspecteert.

Voorlopig dus vrij spel voor de manschappen want de limo is kapot, tweedehands motorblok is alweer gekocht, wordt hard aan gewerkt.

 

Nou hebben we in het café een man: Doki, deze heeft wel even een motor voor me te leen, erg aardig, ik zit omhoog, dus zeg: “ja”.

Een Suzuki Katana, volgens Doki de mooiste motor uit de jaren tachtig, met een voor die tijd zeer innovatief model, ik heb geen flauw idee, zeg weer: “ja”, hij gaat hem ff halen.

 

‘Kent u die uitdrukking’ “buikschuiver?” Nou, het slaat op een motor van het type wegracer waar je met de buik op de tank ligt.

Ten aanzien van een vol terras en het toeziend oog van expert Doki, ga ik de strijd aan om op deze back to the future machine een ‘stukkie’ te rijden.

Je zit een beetje als een kikker: ingetrokken benen onder je lichaam, buik op de tank en je handen naar voren. De voetsteunen zijn op een plek gemonteerd die (spier)pijnlijk duidelijk maakt dat dit model bedoeld is voor de kleine man op een grote Aziatische markt.

 

Wie enigszins bekend is met mijn anatomie zal weten dat mijn buik een respectabele omvang heeft en mijn lichaam niet echt klein is, u zult begrijpen dat deze Valentino Rossi XXL een modderfiguur sloeg toen hij, de theedoek nog om zijn schouder, de hoek om flubberde.

Nu, na een paar dagen mindert de spierpijn en krijg ik met een bepaalde zwierzwengel mijn voeten redelijk op de steunen.

Ook het rij genot zwelt gestaag aan, het heeft toch wel wat zo’n buikschuiver maar ik zal blij zijn als mijn limousine weer voor staat.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Folderen.                    Minks wekelijkse column 14 juni 2017

 

De vaste folderloper kon niet, tentamens of zo, alles geprobeerd maar niemand was happig.

Ben zo langzamerhand niet een echte loper meer. Beetje last van mijn voeten, maar toch, er zat niets anders op, ik moest het zelf doen.

 

Ik zet als eerste mijn beste beentje voor, begin ik op deze warme namiddag in de wijk achter het café.

De ‘Nee Nee’ brievenbussen neem ik ook mee, zei het met een zekere mate van gluiperigheid. Als ik ze negeer valt zeker tachtig procent af.

Onder het mom van: steun uw lokale middenstand en de ‘iconische’ bekendheid van mijn persoontje als de buurtkroegbaas, leek het risico om met fakkels en hooivorken de wijk uitgejaagd te worden erg klein.

 

Als ik lekker op gang ben schrijnt mijn spijkerbroek tussen de dijen, riem los, broek hoger op de buik en strakker vastsjorren.

Lubach, Weid, Platvoet, bloembakken met margrieten, kinderen eten, de trampoline wacht, een poes soest in de zon.

Goldbloem, Spring in ‘t Veld, Belinfante, genietend inhaleer ik de geur van gemaaid gras en geknipte heggen.

 

Aan een geitenwollensokkenvrouw die haar voortuin wiedt, vraag ik, met het oog op de ‘nee nee’ sticker, of ze een foldertje van de lokale horeca wél in de brievenbus wenst. Ze schudt het hoofd subiet van neen, haar grijze Liesbeth List coupe zwiert, als een zweefmolen, wulps mee. Vriendelijk glimlachend zegt ze “succes”, dat dan weer wel.

 

Janssen, Wong, Spring in ’t Veld, krakende tuinhekjes, grommende hond achter de brievenbus, hitte vibreert boven autodaken.

Vogelzang, Op de Koe, Den Hartog, verzorgde en verwaarloosde perkjes komen overeen met het interieur dat ik door de ramen zie.

Van der Kroft, Van Lanschot, Kuit, een fonteintje vervolmaakt, met vrolijk geklater, dit heerlijk zomeravondgevoel.

 

Houdijk, Demirel, Boomsluiter, links en rechts met deze of gene een praatje over de heg, ze komen weer eens langs, heerlijk zo’n avondje folderen.

Zal het vaker doen, zodra mijn doorgelopen dijen weer geheeld zijn.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.            

Een mooie Pinksterdag.    Minks wekelijkse column 7-6-2017

 

Niets doen komt zelden voor in het leven van een horecaman, vandaag was de tweede van vier aaneengeschakelde vrije dagen.

Het ‘uurtje’ een ‘drankje’ doen vannacht, was langer dan gedacht hetgeen, zoals altijd, heimelijk verwacht, voelde me semi geslachtJ.

De kunstprovo’s op de hoek van de Breedstraat/Noordwal groeten me en filosoferen verder over misschien wel hun nieuwe Haagsche school.

Zonnend op het steigertje aan de Noordwal zing ik “Sitting on the dock of the bay” zacht voor me uit. Mijn date zal er zo toch wel zijn?

Een zaaiende senior verzorgt plantjes in zijn, met planken verhoogde stadstuintje rond een dikke boom op de kade, we maken een praatje.

Over het leven, dat zo snel gaat en je moet genieten voordat het te laat is, hij is tachtig en heeft een vriendin van zestig, de bofkont.

Deze stad wordt weer van de mensen, minder verkeer, nieuwe ideeën, dat is wel anders geweest, neen Den Haag, in dit geval gaat tie goed.

 

Verdiept in een cadeau gekregen boekje van Simon Carmiggelt over kroegverhalen hoor ik in de verte een ingehouden scheepstoeter aanhoudend om aandacht roepen, mijn date, aan de horizon.

Hautain de aangeboden instap-hulp-hand afslaand stap ik met de vederlichtheid van een zeeolifant aan boord van Henri’s drijvend conservenblik.

Al kabbelend ontvouwt zich een andere stad dan gewend, de zon en het kalme water overspoelt me met een gevoel van gelukzaligheid.

Lonkende waterlelies, verleiden libellen tot een moment van rust.

Een veld van immer splitsend kroos in tweeën gedeeld door canette en canard, de trotse eendenborst vooruit met driftig flipperend kroost nauwlettend in het kielzog.

Op de Bierkade aan de koffie, dit keer weiger ik, weer hautain, de uitstap-hulp-hand, zestig is de nieuwe veertig. Even afzetten en ik sta  aan de kant……..niet dus. Als een logge zeeolifant kantel ik terug. Ben echt niet op mijn achterhoofd gevallen dus nu zeker ook niet!!!

Met een wanhoops pirouette draai ik me een kwartslag en kom met een smak zijwaarts op de rand van Henri’s conservenblik.

Eén been tussen wal en schip en één been op het dek, goed gemikt, want wat er tussen zit viel gelukkig precies buiten de boot.

Aangeslagen weer op de kade gaapt een geschokt terras me aan. Als de schrik uit de benen is, één nat en één droog, valt de averij mee. Een mooie Pinksterdag, bijna in het water gevallen!!!!       

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl 

P(r)ik in, tis lente.              Minks wekelijkse column 31-5-2017

 

Om de biologische klok een rad voor de ogen te draaien zien radeloze vrouwen de zaaddonor vaak als laatste strohalm.

Om de ‘onverwekte’ een goede kans op de arbeidsmarkt te geven moet er natuurlijk wel een donor van statuur zijn zaad plengen.

De voorkeur gaat uit naar een professor, ruimtevaarder of een succesvol zakenman en niet naar een broodmagere zwerver, politieagent of een volslanke cafébaas om maar eens wat te noemen.

Winnaar van de spermacidenrace alleen, geeft geen garantie op succes, kijk maar eens goed om u heen.

Neen, het gaat er om dat de eicel later succesvol wordt zodat ‘beide’ ouders pauwentrots op hun ‘eigen’ nazaat kunnen zijn.

 

Ineens gaat het mis, de homo ‘inseminatus’ laat zich niet met een kluitje kikkerdril het riet insturen maar gaat zich ‘dingen’ afvragen.

‘Dingen’ van: wie heeft me op deze blauwe planeet neergezet als deelnemer aan dit ‘zinloos’ leven en hoe ziet deze zaaier er uit.

Weet je het niet, wordt het een obsessie, weet je het wel, sta je er amper bij stil. 

Naast het ‘leed-vermakend’, grensoverschrijdend programma Spoorloos, is er ook nu een tweede rucksichtslose tranentrekker: DNA onbekend, waarin kijkdichtheid de ethiek opsluit.

Zoekende zielen scoren hoog bij de sensatie beluste kijker.

Tromgeroffel, het gordijn opent zich en daar is tie dan bij een vrolijk:

“tarara boem-die-ee” of een teleurstellend: pwaw-pwaw-pwaw-pwaw.

Tis altijd goed, tranen van geluk maar ook bittere tranen van wanhoop kunnen het stukje brie en de rode wijn niet slechter doen smaken.

 

Big money, als paddenstoelen schieten de DNA databases uit de grond, het is gedaan met de anonimiteit der zaadschieters.

Noem het een fetisj of financieel gewin maar de donordokter die stiekem, met enige regelmaat, zijn eigen sperma in de eicel van een argeloze patiënte spoot zal er niet meer bij stilstaan.

Een maand voordat zijn ‘zaakje’ moest voorkomen heeft hij het leven gelaten, een beetje pech na al het leven dat hij heeft gegeven.

Maar met de ‘P(r)ik in tis lente’ methode van deze toeschietelijke donatiedokter is je toekomst in ieder geval redelijk zeker!!!!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.            

Playboy?                  Minks wekelijkse column 24-5-2017

 

Daar zat ik dan, met vier grote, pikzwarte Afrikaners op de vloer van een schamel gemeubileerde Schilderswijk-kamer, schrijven jaren tachtig van de vorige eeuw (alsof dat niet duidelijk zou zijn).

Te midden van onze kring van vijf stond een kookpot met eten.

De ‘tafelmanieren’ waren simpel: scheur een stuk pannenkoek af, grabbel het voedsel uit de pan en stop het keer op keer in je mond.

Reden van het bezoek aan deze heren: de door mij geleverde zes kanaals Philips kleurentelevisie met tiptoets werkte niet.

Maar liefst een hele week garantie, op deze elektronica van de hoge kwaliteit, noopte mij tot een technisch onderzoek.

Al gauw was het lek boven water, de mannen wisten niet dat er ook een antennedraad moest worden aangesloten om de sneeuwbuien te kunnen verjagen. Beetje dom tenzij het je allereerste TV is.

Geknecht door de Engelsen, die ons als kolonisator blijkbaar voor waren, beheersten ze deze taal goed hetgeen mogelijkheid tot gedachtewisseling gaf.

 

“Waarom zijn jullie nou eigenlijk naar hier gekomen?”

“Wij hebben gelezen dat alles hier goed was, iedereen had een nieuwe Mercedes of andere mooie auto, ze hadden ook allemaal een glanzend Rolexhorloge. Knappe blanke vrouwen lopen hier met weinig kleren aan of soms helemaal naakt. Westerlingen wonen in villa’s met zwembaden en drinken dure Champagne”.

“Nu we hier zijn krijgen we weinig geld en betalen veel rekeningen, kleren kopen alleen al kost veel van het beschikbare geld”.

“Vrouwen zijn helemaal niet allemaal knap, ze willen amper met ons praten, laat staan dat ze zich voor ons verleidelijk of schaars kleden”.

“Neen, we hebben ons mooi vergist maar teruggaan is ook geen optie”.

De teleurstelling was van hun gezichten af te lezen, ik had toch wel met ze te doen: hier zaten ze dan met vier mannen in één huis in dit kikkerland dat hen bij lange na niet bracht wat ze hadden verwacht.

 

Toen het vlees uit de pan op was vond ik het wel welletjes, ik moest maar eens gaan. Bij de deur vroeg ik: “Waar hebben jullie al die onzin die je dacht te krijgen eigenlijk gelezen?”

“Een Playboy, blad door toeristen achtergelaten”…………….. “Tja”.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Vriendschapsringen.            Minks wekelijkse column 17-5-2017

 

“Ringen vind ik meer iets voor postduiven, dat is niks voor mij”.

“Nou ja, het lijkt me gewoon mooi om aan iedereen te laten zien dat we van elkaar houden en samen één zijn”.

“Ik heb het niet nodig, blijf toch wel voor altijd bij je, echt waar!”

 

Na weken lang zeuren krijgt ze dan toch haar zin.

Twee glanzende vriendschapsringen worden gekocht bij de juwelier waar ze al menigmaal hun neuzen tegen de etalageruit hebben gedrukt.

Een kleine fijne voor haar poezelige hand en een grove voor zijn eeltige kolenschop.

Met het omschuiven der kostbare kleinoden verliezen ze een stuk jeugd.

“Nu horen we voor altijd bij elkaar”, zegt ze na een bedwelmende tongzoen terwijl haar ogen een ‘ik hoor erbij’ blik verraden .

 

Met een verhuiswagen naar Friesland, waar haar senioren ouders hun overige jaren in alle rust willen slijten en………….. zij moet mee.

De gehele terugreis is hij stil, hoe goed de verhuizers ook moppen tappen, de humor kan hem niet raken.

Monotoon motorgeronk helpt hem overpeinzen, ‘omklemmende’ verlatingsangst verstevigt zijn greep.

Na een week met de trein weer naar haar toe, de afstand is groot maar zo ook zijn verlangen.

Op het tochtig perron van Wolvega lijken haar wapperde blonde haren hem warm welkom te heten.

Haar vaders auto penetreert het geïsoleerde landschap tot in de ziel.

Tijdens de rit heerst stilte. “Is er iets?” “Nee niets!”.

Na het weekend een koele afscheidskus, ze heeft haast, hij moest maar een trein eerder nemen, scheelt overstappen.

Volgend weekend maar overslaan, best pittig die reiskosten, toch?

De hypnotiserende cadans der rijdende trein, samen met het voorbij snellend grimmig landschap, versterken een vrije val in de bodemloze put van dreigend verlies.

 

Na drie dagen een enveloppe, met een kleine fijne ringachtige vorm er in………..

 

Tekstverantwoording: Mink Out.