Auteur Archief

25 Jaer Conckelaer. Minks jubileumcolumn 1-12-2018

Geschreven door Mink Out op 28 november 2018. Geplaatst in column

25 Jaer Conckelaer. Minks jubileumcolumn 1-12-2018

Daar zat ik dan in de stille, donkere kelder van mijn café.

De eenzaamste kroegbaas ter aarde, waar was ik aan begonnen.

Boven gleden biertjes kelen in als Bijbelteksten bij ouderlingen.

Het was zo’n Hazes middag, rauwe kerels lieten hun broekhoest afgewisseld door keihard boeren ongegeneerd de boventoon voeren.

Condens parels liepen als vreugdetranen langs de tap naar beneden. Patries schonk met gulle lach de glazen maar weer eens vol.

De schreeuwende drinkebroers lieten zichzelf en mijn kassa vol lopen.

Tis genoeg!! Ik vind het niet meer leuk, been de trap op, baan me een weg door de massa en zware-shag-rook naar de Bar.

“Hazes er uit en opera er in”, schreeuw ik tegen Patries. “Je bent gek, het geld stroomt binnen”. “Interesseert me niet, ik moet het naar mijn zin hebben, anders lukt het niet”. “Hij is gek geworden!”

Even later galmt één van de Tree Tenors door het pand, ik nip kalm mijn koffie als de grootste scheetreet roept: “wat flik jij nou, zet is ff gauw André weer op”. “Neen, ik draai nu Pavarotti, daar hou ik van”. “Nou wij niet, als je dit op laat staan gaan we pleitte.” “Das nou jammer, vinden jullie dit dan echt niet mooi?”

“Afrekenen!!!! We gaan een deurtje verder, die vent is gek geworden.”

De zaak loopt leeg, ik zet Luciano af, je kan een speld horen vallen.

Als het stof is neergedaald en de rook opgetrokken, ik vraag mat en vol twijfel: “is er nog koffie?”

Patries kijkt me stuurs, met zo’n strak mondje, aan en zet het bakkie troost voor me neer.

Tis hier nu net zo stil als zojuist beneden, uitgezonderd het slepend geluid van het lepeltje dat, te lang, de bodem van het kopje beroert.

Het roer ging om, heb het café steeds weer opnieuw uit moeten vinden, bezit geen Rolex, geen dikke Mercedes, geen bundel geld en geen Harley (wel een nep-Harley, met schade).

Heb mijn ziel nooit verkocht dus die heb ik gelukkig nog steeds, het was een goed besluit, 25 Jaar de Conck, doe er nog maar 25 bij!!!

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Kan dat wel? Minks wekelijkse column 21-11-2018

Geschreven door Mink Out op 21 november 2018. Geplaatst in column

Zo rond de kerstvakantie is t’ weer tijd voor het gala, elke beetje serieuze school doet mee en zo niet dan is er wel een pushende luizenmoeder, al ging het alleen maar om een schone schijn bij de buren op te houden………Kan ik dit eigenlijk wel schrijven?

De meisjes vinden het prachtig, een hele dag in de beauty salon waar, op advies van ma, een hoogglanzende krullenwaterval wordt geplaatst. Tikkende tijdbompuisten verdwijnen onder een dikke laag make-up.

Ze wordt in een peperdure jurk gehesen, klaar voor de grand entree. Moeder slaakt een tevreden zucht, ons lijdend voorwerpstertje oogt nogal wat instabiel, dit niet in de minste plaats door de hakken van tante Agaath waarop ze geenszins stevig staat.

De jongens daarentegen trachten nekkendraaiend te wennen aan de klemmende kraag van hun huursmoking thats rather choking.

Enige overeenkomst met waar de dames van genoten is dat de meeste jonge mannen wat pufjes van pa’ s dure aftershave krijgen opgespoten.

Bovenstaand relaas moet je toch, zonder al teveel reuring, op papier kunnen zetten, hoewel: tikkende tijdbompuisten, choking?

En dan zijn daar de sociale media foto’s, de jongens quasi stoer en onverschrokken, redelijk zichzelf, hoewel zichzelf?

De dames gaan er, met een nep-innemende kinderblik, onschuldig pruillipje of ‘the best deal’ glimlach, ruckzichlös tegenaan.

Lijkt veel op een reclamefolder om de waar aan de ‘man’ te brengen.

Sinds mensenheugenis proberen vrouwen zich zo goed mogelijk te presenteren om aan de man te komen dus waarom deze meiden niet. Een geveinsde persoonsweergave is mannen trouwens ook niet vreemd.

Dat laatste, aardige gedeelte van ‘waarom die meiden niet’ is gas minderen voordat de actiegroep ter bescherming van prematuur ‘vrouwendom’ zich hierin vastbijt.

Instinctief iets zeggen of schrijven is uit den boze in deze ‘ik wil alles en jij krijgt niets democratie’. We verstikken in zoveel meningen dat de zandkorrels der woestijn erbij verbleken.

In een mum zit het etiket dierenbeul, racist of vrouwenhater op je voorhoofd, en kom nu maar op met die meningen, maar hou het netjes.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Nog niet klaar (verb). Minks wekelijkse column 14-11-2018

Geschreven door Mink Out op 14 november 2018. Geplaatst in column

Nog niet klaar (verb). Minks wekelijkse column 14-11-2018

Het kerkhof der Scheveningers ligt er treurig bij, motregen onderstreept de afscheidsdroefheid ons aller tante Pietje.

Hier liggen de sluizen die toegang geven tot de eeuwige visgronden waar zelfs Radio Scheveningen geen bereik heeft.

Na de koffietafel draalt den Ouden Neel in het druilerig weer,

de thuisreis en het verlies kan ze niet aanvaarden.

Mijmerend kijkt ze naar de p

oort van het kerkhof en maakt geen aanstalten in te stappen: “Je bent nog niet klaar mee hé?”. “Neen, ik wil nog even naar haar toe”.

Bij onze benadering stoppen de grafdelvers met het bedekken van de kist en trekken zich stemmig terug voor een opgedrongen rookpauze.

Het begint harder te regenen, we kijken in een troosteloos gat, een hoek van de kist, met dezelfde diep eiken kleur als Pietjes wandmeubel, piekt door de grove onverbiddelijke aarde heen.

“Tis wel koud” zegt ze bezorgd, “ja maar mam, het is niet meer je zus die daar ligt, die is weg, ze merkt het niet meer, dit is wat er over is”, ze knikt door haar emoties heen.

De setting is compleet, regen, grafstenen, treurwilgen en een ontwapenende rust die, vreemd genoeg, de drempel naar de dood schijnen te verlagen.

Stijf gearmd in steunende saamhorigheid en gedeelde smart lopen we langs de gestopte Scheveningers.

Den Ouden Neel kende ze bijna allemaal, het zijn er best

veel, de tol van de roem voor haar hardnekkig in leven blijven.

Opbeurende uitspraken aan haar adres: het hoort er bij, ze merkt het niet meer en zo is het leven, begeven we ons huiswaarts met een tussenstop bij de banketbakker.

In de keuken met moorkop en koffie wordt de draad weer opgepakt.

Regen laat zich roffelend horen, druppels trekken slepende sporen langs ramen, gelijk de biggelende tranen over haar wangen, banen.

De pijn zwakt wat af, het hoort er bij, van de wieg tot aan het graf.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Kinderloos. Minks wekelijkse column 7-11-2018

Geschreven door Mink Out op 7 november 2018. Geplaatst in column

Kinderloos. Minks wekelijkse column 7-11-2018

Al vroeg koos ik er voor geen kinderen te nemen, niet uit egoïsme, maar meer uit vrees voor een drama ná het genadeschot voor een niet te redden ‘fantastisch’ samenzijn.

Vechtscheidingen, kindertehuizen, pleeggezinnen, alimentatieruzies, ik was er als de dood voor en bleef daarom ook bewust nazaatloos.

Nu achteraf denkt u zeker dat ik ga melden er spijt van te hebben, neen zeker niet, ik leef een heerlijk leven en vermaak me kostelijk.

Aan genegenheid geen te kort, zat echte mensen om me heen.

De Out’ s is niet zo’n familiezieke familie, broers en zus wonen vlak bij elkaar maar kiezen zo hun eigen pad, dat mag en dat gaat goed.

En dan is daar gelukkig, nog steeds, Den Ouden Neel om mijn familiaire aanhankelijkheid eindeloos op te kunnen bot te vieren.

Maar heel soms, krijg ik een soort van gemisschok, zoals toen: langszij van de route Soleil in zo’n immens wegrestaurant waar men zijn kinderen niet uit het oog verliest.

Achter mijn kop koffie met gele puddingpunt gezeten zag ik een gezinnetje, ouders, twee kindertjes van een jaar of 7 en 8 kozen uit de vitrine waar een weldaad van het goede der aarde lonkend lokte.

Daar gebeurde het, terwijl de moeder het kind met één hand beschermend vasthield streek ze met de andere hand, in een vlaag van uiterste genegenheid, het ventje liefkozend over zijn bolletje.

Niets bijzonders zal je denken maar een schok ging door me heen, dít was wat ik miste, een eigen kind om dat ook bij te doen, liefde geven.

Maar ja, een eigen kind, daar is het nu wel een beetje te laat voor, niet zozeer wat betreft het verwekken, dat zou na wat extra inspanning en de goede vrouw nog wel lukken, maar met je looprekje naar een tafeltjesavond, dat kan je je eigen kind toch niet aandoen.

Tja, toch mis ik af en toe dát intieme aspect van kinderen hebben.

Of was het wellicht latente jaloezie en verlang ik er diep van binnen naar om weer eens als klein Minkie door Den Jonge Neel, over mijn bol te worden geaaid. Tijd voor een boek van Sigmund Freud denk ik.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Goed en als gegoten. Minks wekelijkse column 30-10-2018

Geschreven door Mink Out op 31 oktober 2018. Geplaatst in column

Dat afvallen lukt best, maar wanneer ga je stoppen en hoe?

Mijn plofkop is flink geslonken zodat mijn uitgedunde haardos, na een zorgvuldige studie voor de badkamerspiegel, volgens mij weer voller lijkt, mmmmm………nou ja…… ik denk van wel…….. toch????

Mijn kont is, voor mijn leeftijd en ondanks het lijnen nog retestrak. Zo strak dat een terrashangster achter- en onlangs, als een volleerd vleesmeesteres, knijpend keurde, ik voelde me opgelaten en kleurde.

Ik heb maar niets gezegd want ze was wel heel erg lekkah. Dit heb ik, met dat #Me-Too-gedoe, óók maar weer niet gezegd.

Mijn buik is, vanaf een paar uur na het eten, nauwelijks meer te zien. De flinke zwemband rondom verdween als sneeuw voor de zon.

De periode dat ik met het gekreun als een barende moeder en de logheid van een zeekoe op mijn andere zij rolmopste is voorbij.

De angst voor een totale ineenstorting van mijn krakkemikkig bed is met het afnemen der kilo’s als ganzendons in de wind verdwenen.

Alles leuk en aardig, maar dan………. Die motorjas, daar hing ik in, mijn spijkerbroeken zaten als aarappelzakken om mij heen, alles werd te ruim, het enige krappe was het geld voor een hele nieuwe kledinglijn.

Laat mijn snertbuurman nou nog een knap leer jasje en wat ‘nieuwe’ spijkerbroeken hebben liggen uit een tijd dat hij nog net zo dik was als ik nu mager, dus niet snel er na werd ik de overgelukkige drager.

Op mijn nep-Harley richting café mijmer ik wat weg over alles hierboven beschreven en doe een onthutsende ontdekking:

Ik heb bijna geen zelf gekochte kleren meer aan, buiten mijn T-shirt, boxer en een paar sokken.

De peperdure Blackstones heb ik als tegenprestatie van een vriend gekregen en de warme motorhandschoenen zijn geschonken door een motorwegenwachter wiens chef het tijd vond voor nóg nieuwere.

Een best voordelig verkregen outfit, hij zit top en is heerlijk warm, toch wel fijn deze mensen om me heen, de kleding en de vriendschap zitten goed en als gegoten, erg blij mee, hartstikke bedankt.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

ലൈഫ്റിവാർഡ്ആക്ഷൻ!!!! Minks wekelijkse column 24-10-2018

Geschreven door Mink Out op 24 oktober 2018. Geplaatst in column

ലൈഫ്റിവാർഡ്ആക്ഷൻ!!!! Minks wekelijkse column 24-10-2018

Ik had het een beetje gehad, vond er niet meer zoveel aan, wat iemand gaat eten hoef ik nu echt niet meer zo nodig te weten.

Een keertje is leuk maar ik weet nu wel dat jou handpict rotishop de beste is en die andere honderd, waar jij niet komt, niks.

En die kinderen met hun judodiploma voor de rode slip, ja voor hen is het natuurlijk hartstikke leuk, daar zal je me niet over horen, maar eerlijk gezegd interesseert het mij eigenlijk niet zo heel veel, u wel?

Verjaardagen van huisdieren of mensen die de wereld de verlossende boodschap brengen van: heeft een relatie, als waren zij telgen uit een roemrijk, adellijk geslacht waar een baby van wordt verwacht.

Heb je ook nog die kroegbaas welke zijn oude moeder van hot naar her sleept, voor een foto, om zijn tanend imago op te krikken.

En dan die figuren waar je taal noch teken van ziet totdat ze op vakantie gaan en langs neus en lippen melden: Is onderweg naar Bali.

En wat dacht u van het ‘literaire genie’ die elke week een gaap verwekkend schrijfsel genaamd ‘column’ door uw strot wil duwen.

Om lange ‘ik zal gelijk hebben’ discussies te vermijden laat ik zwarte sneeuwpoppen en witte melk onderwerpen maar eventjes links liggen.

Neen, ik was het zat, dat kneutergeleuter op Face Book, totdat……

Totdat ik van de week, ondanks mijn ‘zat zijn’, toch weer even moest scrollen en op een pagina stuitte die mijn interesse wekte.

Voor ik het wist was ik aan het chatten met mensen uit Frankrijk, Australië, Polen en jawel zelfs iemand uit Myanmar.

Een talenknobbel was niet nodig, na een druk op de vertaalknop was, zelfs het Myanmarees, een soort rondjesvermicellischrift, net zo simpel leesbaar als de songtekst van Dikkertje Dap.

Een wonder, we chatten voluit over (in ons geval) kunst, de wereld lag nu echt aan mijn voeten, beter geschreven onder mijn vingerspitzen.

Dat sluimerde natuurlijk allang, maar nu werd ik pas écht wakker.

Dus heb je het ook helemaal gehad met dat Face Book gebral, zoek een mondiaal platform voor je passie, plaats een foto of zo en je zal zien, er gaat een wijde wereld voor je open, FB re-invented.

En natuurlijk was het beginstukje (grotendeels) cynisch bedoeld.

O, nog even dit: “ലൈഫ്റിവാർഡ്ആക്ഷൻ”, dank voor de aandacht.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Ziekenbezoek. Minks wekelijkse column 17-10-2018

Geschreven door Mink Out op 17 oktober 2018. Geplaatst in column

Ziekenbezoek. Minks wekelijkse column 17-10-2018

Hij liep krom van de pijn, hoge koorts, niet uit te houden.

“Gelijk naar het ziekenhuis ”, had huisdokter Tulp bevolen.

Was natuurlijk meteen raak……blijven, slang door de neus, niet eten en woestijnmatig drinken, het was niet echt een feest geweest.

De lokkende fruitmand, met liefde geschonken door de collega’s van de behanginpakafdeling, bleek een niet te verdrijven kwelgeest.

Hij had bijna niemand op de hoogte gebracht, een boek en een laptop voldeden om berustend op betere tijden te wachten.

Hoe ze het wisten mag Joost weten maar hij schrok zich rot.

Sjaan en Daan, plots staken hun onheilspellende tronies zijn serene kamer in, met zo’n blik van: zeker blij verrast met dit reddend bezoek.

Beiden hadden zo’n Cliniclown-neus op, al toeterend met hun gekleurde roltongen en stomme zelfmaakhoedjes veranderde zijn oase van rust in de chaos van een carnavalsruimte bij de hit: ‘Bloemetjesgordijn’.

Het werd een erg lang bezoekuur met mensen die hij (liever) nooit zag, ze moesten nodig praten over hoe het nu met hem ging en zo.

Ze hadden hem ‘legguh’, geen mogelijkheid om er onderuit te komen.

Genot, gezien de slang door zijn neus, was dat de vloeiende ‘monoloog’, die over niets anders dan henzelf ging, geen antwoord behoefde.

Dan was daar ook nog een lullig plantenstukje, in zo’n pitrieten mandje, met allerhande sprokkelwerk van een druilerige herfstwandeling.

Dode bladeren, takken, eikels en dennenappels, het had wat weg van een koninklijk landgoed na de openstelling voor het volk.

Dik na het vertrekverzoek rukte de zuster de derde bak koffie uit hun handen om hem te verlossen van deze onstuitbare aandacht.

De rust was na boven beschreven audiëntie stukken minder, ieder bezoekuur loerde hij bevreesd vanonder het opgetrokken laken naar de deur, beducht voor weer zo’n riant gebaar van genegenheid.

Enige voordeel aan het eind van hun ziekenbezoek was dat de fruitmand geplunderd achterbleef, slechts het glimmend nepstro wat pitten en schillen bleven als stille getuigen van hun brute inhaligheid. Het koninklijk landgoed kwam in de plaats, stukken beter te behappen.

Vraag: slaat de naam ziekenbezoek nou op de patiënt of het bezoek☺?

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

O !!!! Minks wekelijkse column 10-10-2018

Geschreven door Mink Out op 10 oktober 2018. Geplaatst in column

O !!!! Minks wekelijkse column 10-10-2018

“Zo, dat is een kekke karretje” sprak de kroegbaas vanaf het terras toen Spike van een fonkelnieuwe, vuurrode fiets afstapte.

“Ja elektrisch Mink, helemaal hip” sprak deze terwijl hij zijn nieuwe trots met een flink aantal forse sloten behing.

Geïnteresseerd, met mijn handen in de zakken, slenterde ik rond het stalen ros, er zat zo’n aan en uit knop op zoals bij apparaten in huis.

“Hoe hard gaat tie eigenlijk”, “nou, zeker wel 45 kilometer per uur, ben zo vanuit Den Haag centrum in Zoetermeer, helemaal top”.

Toen hij het knopje indrukte, lichte het beeldschermpje op, begeleid door allerlei piepjes, een heuse computerfiets die in de verste verte niet meer leek op dat oude postcodeloterij-ding van mij.

“Enne, hoe ver gaat tie met één accu Spike?”. “Nou ja, op ecostand wel 180, staat in de folder, en op standje sport zo’n 65 kilometer.

Hij communiceert via een app met je mobile telefoon, en als hij gepikt wordt kan je hem op afstand uit zetten en zelfs blokkeren.

Ze moeten hem dan met zich meeslepen en ik kan zien waarheen”.

“Nou, Spike, als je het niet erg vindt dan wil ik er wel ff een stukkie op rijden”, hij keek wat benepen en stemde schoorvoetend toe.

De hele sloten santenkraam, ondanks de geavanceerde antidiefstal features, werd weer afgetuigd en ik nam het rit aan.

Meteen werd ik overspoeld door een gelukzalig gevoel, u kent wellicht die opwinding waarbij je het wel uit kan jubelen van aanzwellende vreugde.

Hij ging nog hard ook, was nagenoeg geluidloos en milieusparend, wat kon een mens in deze tijden van opwarming der aardkloot nog meer wensen, ik zou er voor mezelf ook maar eens eentje aanschaffen.

Hield ik mijn nep-Harley voor zon- en feestdagen. Déze kon ik wél in mijn portiek parkeren, wat met de motor sinds kort niet meer mocht.

Met hoge snelheid race-te ik op de stoep de hoek om en kwam met piepende banden tot stilstand: “tering, dit is echt gaaf, wat kost zo’n dingetje nou Spikey, gozahtje?”

“Elfduizend eurietjes Minkie, gozahtje……………”.

”O !!!!”

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Inbraak (verb). Minks wekelijkse column 3-10-2018

Geschreven door Mink Out op 3 oktober 2018. Geplaatst in column

Inbraak (verb). Minks wekelijkse column 3-10-2018

Als ik thuis kom zit het kattenontvangstcomité, tegen alle verwachting in, niet in de vensterbank op mij te wachten.

De voordeur is van binnen afgesloten om de vrije aftocht der inbrekers, die net mijn huis bezochten, langs achter te garanderen.

Het slaapkamerraam wagenwijd open, inhoud van kastjes en laden ligt door het hele huis verspreid over de vloer. Kussens van de bank getrokken, koffers open op een afgehaald bed, schilderijtjes hangen schots en schreef, tis om te huilen maar ik hou me goed.

“Laat u alles zoals het is dan komt morgen de forensische dienst naar vingerafdrukken zoeken”.

Blijven tussen de puinhopen van deze ongenode bezoekers doet mijn psyche geen deugt dus dan ‘van armoe’ maar naar het nachtcafé.

Goed bedoelde, troostende verhalen van doorgesneden kelen en aan flarden geschoten hoofden kunnen mijn dorst naar geborgenheid niet lessen dus nóg maar een troostbiertje.

Onzekerheid nestelt zich in mijn hoofd, met tegenzin naar huis.

Dronken en voorzichtig☺, om niets aan te raken, slinger ik naar bed.

Snel in slaap, geen galopperende nachtmerrie klattaklopt me wakker.

In ’t donker buiten de was ophangen? Ik wacht maar tot morgen bij daglicht………neen, neen ik doe het NU, weifelend en alert de tuin in!

De deur van het kantoortje, waar de chaos het grootst is, open of dicht, neen, ik laat hem open, maar wel zo snel mogelijk opruimen.

Ter afleiding maar even een stukje televisie……..niets, de inbrekers hebben zelfs het Ziggokaartje meegenomen.

Dan maar een verhaaltje schrijven, bij elk geluidje spits ik mijn oren.

De wasmachine die plots centrifugeert doet mijn hart in de keel kloppen, slapen met een breekijzer naast bed, je weet maar nooit.

Vertel mezelf dat dit overal gebeurt, ik was nu gewoon aan de beurt.

Ruim de chaos op en blijf doen wat ik deed, zoals ‘s-nachts de was ophangen, anders doe je het nooit meer, sla de bladzij om.

Nu jaren later heeft het dit kwalijk gebeuren een plekje in de koude grond van mijn kerkhof der slechte ervaringen. Door dit verhaal stamp ik lachend de grond nog even aan, doet me niets meer.

Slachtofferhulp? Dat was ik zelf, gezond verstand was voor mij zat.

Tekstverantwoording: Mink Out Meer: www.conck.nl

Lees verder

Een echte man. Minks wekelijkse column 26-9-2018

Geschreven door Mink Out op 26 september 2018. Geplaatst in column

Een echte man. Minks wekelijkse column 26-9-2018

Ik heb de gewoonte alles scherp in de gaten te houden, schrijf maar: te observeren in de slechtste zin van het woord.

Eigenlijk ben ik een nette ‘voyeur’ van het zuiverste soort.

Zo ook in deze Amsterdamse nachtkroeg waar ik wat biertjes nuttig.

De barman heeft een sleeve, u weet wel zo’n tattoo, onmisbaar voor de moderne man van enige betekenis of wat er voor door moet gaan.

Bij profvoetballers of zo staan ze wel tof maar niet bij deze man,

die met de gratie van Femke Halsema hier de drankjes schenken kan.

Om dit certificaat van stoerheid plaats te bieden is zijn arm te dun. Het heeft bij hem meer weg van zo’n kleurig plakplaatje uit een poëziealbum dat het mierzoet verhaaltje extra moet ‘oplieven’.

Een ieder doet wat hij wil maar in zijn schoenen staand had ik dít binkerig ‘meesterwerk’ toch maar even overgeslagen.

Wat biertjes verder vermoed ik spillearm’ s ware rede der vergeefse inkt-uitspatting te hebben ontdekt.

Het enige, dus ook mooiste meisje aan de bar☺ blijkt zijn vriendin.

De aandacht der opdringerige mannen om haar heen absorbeert ze gelijk een spons, het stuwt haar vrouwelijkheid op tot een bijna krolse manier van gedraging, slechts het hol huilend geluid ontbreekt.

Stiekem strelende handen gaan, waar hij ze geenszins vermoedt en God zij dank niet ziet.

Terwijl ze met Rainbowboy blijft praten omklemt haar hele hand de steel van het wijnglas als strohalmhouvast in deez benarde positie.

Haar knokkels kleuren wit en ik vrees een breuk van het tere glas als ook in de klaarblijkelijk broze verkering.

Plots een alfa-mannelijke move, hij ritst een blik energydrank open en giet de inhoud, gelijk Popeye de spinazie, vloeiend door zijn keelgat.

Terwijl hij haar belagers diep in de ogen kijkt knijpt hij stoïcijns het dunne blikje fijn en brult een half uur voor tijd: “We gaan sluiten”!

Het grote licht is te vroeg, terugtrekkende handen te laat, haar gloeiende rode konen blijven, zijn magere vuisten gaan, glazen sneuvelen, pinda’s rollen, krukken vallen, zij zwijmelt, een echte man.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.n