Niet te filmen.                         Minks wekelijkse column 6-2-2019

Op zondagavond is het nooit zo druk, altijd al zo geweest.           

Geen probleem, ik doe de klusjes in het café en koester het sluimerend genot dat ik waarschijnlijk vroeg weg kan.

Als ik alleen ben is de deur op slot, tegen plotselinge mafketels. 

Ik heb zo’n deurbel met een indringend deuntje, dat werkt best.

Niet dat ik bang ben, zeker niet, maar wel gewoon voorzichtig.

En ja hoor, net als ik het laatste flesje bijvul klinken de tonen van Londens Big Ben, ik verstijf en gluur over het barblad richting deur. Ze hebben me al gezien, dat wordt geen vroegertje, het zijn hunnie.

Ik open de deur en zeg meteen dat ik het niet te laat maak maar dat ze uiteraard welkom zijn, haar drie kussen heb ik al meteen te pakken. Tis hun vierde bezoek, vanaf het eerste dringt zij me dat familiaire gelebber op alsof ik haar al jaren ken, de horecahoer in me laat het beroepsmatig over zich heenkomen, bij hun 2e bezoek was mijn café ineens hun meest favoriete stamkroeg, niet veel gewend zeker???

Tussen het, in hoog tempo, wegklokken van zijn drankjes liep hij te vaak naar de wc. Coke gebruik, daar heb ik een neusje voorJ.

Nee, niet dat ik het zelf doe, vind het niks maar detecteer het altijd vrij snel, deze ‘gast’ was duidelijk een zwaar gevalletje neuzenvreugd. 

Tot nu toe kon ik hem niet betrappen, zoiets heeft tijd nodig.

Na het zoveelste toiletbezoek nam hij weer plaats aan de bar, hij zag wit om de neus, niet van het slopend poeder maar van de schrik.

“Er hangt een camera op het toilet”. “Ja dat klopt, buiten gebruik, is nog van vroeger, heb hem laten hangen, schrikt mensen af die op het toilet willen doen wat het daglicht niet velen kan”. “Ja uhhh, maar dat mag niet, het is een toilet”. “Nou het mag wel want hij hangt in het openbare gedeelte en áls hij het zou doen zie je niets waar een man zich voor zou kunnen schamen want dat zit achter het schaamschot”. Hij mokt door maar ze volgen toch mijn raad op en gaan bijtijds weg.

Dit verhaal is van zo’n vijf jaar geleden, het ‘popte plots op’ toen ik zelf vanachter het schaamschot naar de ongebruikte camera keek. 

Heb ze na dat gesprek eigenlijk nooit meer gezien in hun favoriete stamkroeg, met die uitbater om te zoenen. Niet te filmen toch.

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Het blijft wel een dier? Minks wekelijkse column 30-1-2019

Een kattenspoor door een laagpolig sneeuwtapijt slingert richting tuinpoort. Het moet van Toon, mijn kwajongenskat zijn, die twee meisjes, Truus en Trees wagen zich niet in hondenweer. Neen Toon, onze gespierde, slungelkat met veel bravoure, houdt van avontuur, een plat Haags miauwende straatvechter en jager in één.

Propte, in de ochtend, een grote dooie zeemeeuw door het kattenluik om hem daarna, als cadeau, naast mijn bed te leggen. Krakend geluid deed me razendsnel snappen dat ik met het verkeerde been uit bed was gestapt, terwijl Toon, ondanks de met liefde geschonken prooi, mijn verwensingen aan zijn adres totaal niet snapte.

Ik ben geen mens van huisdier verering, het blijft natuurlijk een dier.Als je meer van de dieren gaat houden dan van de mensen is er toch ergens iets serieus mis gegaan. Ik weet wel dat niet iedereen deze mening deelt, en dat mag, maar die van mij telt ook gewoon mee, toch?

Amivedi: Oude Boomgaardstraat, rood witte kater, ongechipt, alles klopt, de straat is vlak achter die van mij. Snel er naar toe, hoop zo dat hij het is. Voor vertrek neem ik de boodschap nog eens door en lees bovenaan: overleden, hoop ineens heel erg dat hij het niet is.

Een plastic mandje en een handdoek, hij lag er eigenlijk nog best bij. “Ja dat is mijn Toontje” sprak ik opgelucht en teleurgesteld tegelijk.Uit piëteit trok het vrijwillig kattenmeisje zich stillekes terug.

Thuis, voordat hij zijn laatste spoor door de sneeuw trok had ik hem nog als een baby in mijn armen genomen en geknuffeld. Vond hij altijd zalig, hij spinde en klauwde met zijn lange poten zacht in mijn vlees ik tilde hem dan naar mijn mond en gaf een kus op zijn warm buikie. Nu, een afscheidskus op zijn diepvriesbuik, beetje raar, klaar.

In de tuin is de sneeuw gesmolten en heeft zijn laatste spoor gewist.Stoere jongensreuring uit huis verdwenen, het luik klapt niet meer fel. Einde van een brutale Haagse straatkat, einde van iets moois.

Liever geen condoleance, uiteindelijk blijft het toch een dier, doe maar een duimpje daar word ik veel vrolijker van.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Ik heb alles. Minks wekelijkse column 23-1-2019

De rede voor mijn winkeldrift, een C&A cadeaubon, bleek ondanks mijn niet te onderdrukken gevloek en koortsachtig zoeken onvindbaar, dan maar zelf betalen, vind hem wel weer.Knik de jaloezieën knakkend naar beneden, zie een witte tuin met een eenzaam kattenspoor, ze liggen binnen, is gewoonweg warmer.Op deze dag heb ik gewacht, trek mijn nog ongedragen schoenen uit de kast, heb ze bewaard tot sneeuwval de oude waardeloos zou maken.Veeg het stof er af, de penetrante leerlucht vergroot mijn genot. Ze voelen zalig stug aan, voorzichtig lopen, ze zijn nog niet ‘behandeld’.

Ergens bij de Passage schiet ik een soort van konditorei in, zo’n pouchzaak die door de oude Haagse sjiek, of wat er van over is, wordt gefrequenteerd. “Doet u mij maar zo’n heerlijke appelpunt en een dubbele cappuccino”, in een mum staat het voor me, met steenkoude appel, doe dat nou ff een tikkie in de magnetron geven, scheelt alles.De bediening doet een wedstrijdje zwangerschaps avonturen, alles komt voorbij, stuitligging, keizersnee, 39 uur weeën, navelstreng-verwurging, de razend knappe gynaecoloog had zoiets nog nooit meegemaakt …………… Tijd om op te stappen!!!!!“Tien euro”. “Doet u maar dertien”. “Was alles naar wens”. “Nou ik had die appelpunt ff warm gemaakt, een wereld van verschil”. “O sorry had het dan even gevraagd,” zegt ze met een gezicht als een appelgebakje.“Prettige dag nog verder, ”groet ze, op de automatische piloot.

In C&A kijk om me heen of ik door een tijdmachine ben neergekwakt, ik sta d’r wel maar heb hier niks te zoeken, in een roes weer buiten. Dan maar naar de Mediamarkt, kwijlend langs drones, camera’s, laptops en glasheldere breed, breder, breedstbeeldschermen. Of het voor niks is, ze staan te dringen, het is niet aan te slepen.
Alles wat ik zie, staat niet op mijn verlanglijstje of ik heb het al, ook hier verlaat ik onverrichterzake het pand, aan de ene kant voel ik een onverzadigde drang tot kopen en aan de andere kant ben ik best tevreden dat ik alles bezit wat ik nodig heb en eigenlijk nog veel meer.

Thuis gekomen vind ik de cadeaubon gewoon in mijn binnenzak, gebruik hem de volgende keer wel als ik echt iets nodig heb. Ja, ik heb alles al.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Zigzaggen. Minks wekelijkse column 16-1-2019

Verhaal van de zestiger, die tergend langzaam wegzakt in een verraderlijk moeras van mijmeringen, tot nog slechts enkele oppervlaktebubbels tonen dat zijn laatste woord is gesmoord ;-).Een verhaal, van begin jaren zeventig, toen Mink nog Minkie was.Met 12/13 jaar was ik een hele bink. ‘Met de kennis van nu’ blijkt dat de hang naar volwassenheid de realiteitszin een flinke loer draaide.
Zuur verdiende ‘zakcentjes’ vergaarde ik met rond brengen van veelal zoete spijzen in de poffertjeskraam op een landje naast de Markthof. Het afruimen en afwassen van de chaos, achtergelaten door verfomfaaide ouders met jengelkinderen, was één van mijn kerntaken.

Omdat de Microsoft Xbox One X (spelcomputer) nog eeuwen op zich liet wachten hadden mijn schoolvriend Martin en ik een vast ritueel. De zizagwandeling: vanuit de oude Rembrandstraat rechts om bij de volgende zijstraat weer links te gaan enz. De route werd steevast verlegd voor een reuze puntzak frites bekroond met een flinke klodder mayo bij het Limburgs patathuis in de Wagenstraat, heerlijk.

Met zijn braak liggende terreinen was Den Haag een gatenkaas, in de Schilderswijk sloeg de slopershamer het éne na het andere woonblok aan puin en in het centrum maaide hij ook aardig om zich heen. Het Centraal Station, in een vergevorderd stadium van zijn prenatale fase, maakte deze urbane jungle teneur compleet. De monotone cadans van grond penetrerende heipalen was een geluid dat, net als een voorbij rijdende tram, niet meer opviel, tegenwoordig trekt een incidentele heiklus meteen mijn onverdeelde aandacht.

Dichtgetimmerde huizen, afbraak, stuifzandvlaktes, snelle nieuwbouw, steigers, al mijmerend maakt nóg een leeg gevoel in me los, deze troosteloosheid waar we doorheen slalomden, op weg naar beter?

Nu, al zigzaggend door mijn stad, vind ik dat Den Haag er lekker bij staat, buiten de afgebroken pareltjes zoals de oude dierentuin en het Scala theater, ken ze alleen van foto’s maar toch een gemiste kans.
Voor het Limburgs patathuis hoef ik niet meer om, het bestaat allang niet meer, maar we hebben nu Piet Patat, auk lekkah.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Uiterjoon. Minks wekelijkse column 9 januari 2019
Jansje zit in het Uiterjoon, hét bejaardencentrum der Scheveningers, ze heeft net haar honderdste levensjaar binnen gehaald, de wethouder bracht een bosje bloemen, groot feest!!Verjaardagskaarten hangen aan een roze lint langs de muur.Honderd, wie had dat ooit kunnen denken toen ze zestien was.
Uitzicht over duinen en zee, helmgraspollen wuiven, aanrollende golven bruisen, gekrijs van dominante, langsscherende meeuwen. Tis allemaal prachtig, de hele dag dit levend zeegezicht.Fotoboeken met lang verdwenen en nieuw verschenen generaties liggen op tafel, een koude kop koffie staat nodeloos binnen handbereik, een boterham hagelslag heeft de hoop opgegeven.
Er was toen één haven, jongens en mannen, plunjezakken op hun schouders, beenden stoer naar hun loggers. Al kuierend met vriendinnen keek ze heimelijk verliefd wanneer Arie passeerde, de zee nam hem, 17 was hij en zij ontroostbaar.
Het eeuwfeest, de wethouder, het uitzicht, dit alles gaat voor een groot deel aan haar voorbij, ze kijkt emotieloos voor zich uit en wijst af en toe verdwaast op de foto’s, praten doet ze zelden.Ze heeft zo’n blik die je aankijkt en toch ook weer niet, hulpeloos, machteloos, ze heeft er duidelijk genoeg van, ze is moe, doodmoe. Soms, plots een helder moment, al worden deze met de dag zeldzamer: “de kisten waren op” of “ze zijn me vergeten”, zijn dan uitspraken die de hunkering naar een einde verraden. Zuidwester storm, regen striemt het raam, ’tis donker.Het weer, de zee, zij veranderen eigenlijk nooit, al honderd jaar niet.Het belletje van de pendule tingelt glashelder door haar kamertje, acht uur, de zuster legt haar op bed en knipt het grote licht uit.Ze sluit zachtjes de deur, Jansje staart in het flauw, dansend schijnsel van de nepkaars, tik tak, tik tak, tik tak, …………………………………

Uiterjoon: eindboei van een visnet, zeg maar even een zware dobber.
Tekstverantwoording: Mink Out.

Orde!                                   Minks wekelijkse column 2-1-2019

Simone is een frisse dertiger, die graag haar mening deelt.

Nou lijden de meeste van ons aan die neiging maar Simone kan dat op zo’n cynisch vragend toontje, zo van: “Ja, maar wat zou je er van vinden als iemand dat bij jou deed?” Een vileine confrontatie, zeker als ze dit vragen stellend oordeel over jou uitspreekt. 

Eén andere bijzondere eigenschap is de prangende drang te ordenen. 

Stapeltjes wasgoed liggen messcherp en lijnrecht in de kledingkast.

De blikjes kattenvoer, strikt gescheiden op basis van smaak en merk, staan allemaal met hun ‘neuzen’ naar voren in het ‘houdbare-voorraad kastje’ van de strakke inbouwkeuken in haar kaarsrechte rijtjeshuis.

Zelfs M&M’s ondergaan een tijdrovende, handmatige selectie op kleur voordat ze toegang krijgen tot haar watertandende mond. 

De M&M ettertjes zullen, afgaande op de “get in the bowl” tv reclame, zeker niet vrijwillig meedoen aan dit zo op kleur discriminerend werk.    

De inrichting van Simone ’s huis was nog niet evenwichtig genoeg dus op naar Ikea voor een afdruiprek model Ordning.

Kinderen spelen naar hartenlust in de ballenbak. Simone fixeert haar blik, ogen wijd open met een trillend linker lid, ze stort zich in de ballen en gooit alle piraatjes en prinsesjes richting de uitgang.

Eerst denken deze aan een spelletje maar al snel staan ze bedremmeld met trillende onderlipjes en betraande wangetjes buiten de bak. 

Snoevend en rucksichtslos doet ze snel en accuraat haar obsessief werk totdat alle ballen als vier piramides op kleur in de bak liggen.

Als een leeuwin posteert ze zich dreigend voor de ingang van het speelmeubel zodat de ‘ettertjes’ niet in haar opgeruimde ‘bowl’ komen.

Ze hebben Simone, onder druk van Ikea-ouders, in een dwangbuis afgevoerd naar een egaal witte omgeving met rustgevende muziek.

De beterschapskaartjes op het plankje boven haar smetteloos wit bed staan netjes op kleur en formaat gesorteerd.

Een moraal in dit verhaal is er niet, dat riekt weer zo naar orde.

En met Simone……ach, dat zit wel goed en komt heus wel in orde.

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl 

We leven mee! Minks Kerstcolumn 24-12-2018

De versheidsdatum van het doosje condooms, dat hij ooit in een optimistische bui kocht was ruimschoots verlopen.
Sinds ‘zijn’ Joyce er 2 jaar geleden met een succesvolle advocaat vandoor was gegaan, had Kees geen vrouw meer ‘lief gehad’.
Nu was ze met wonderboy een week naar een sjiek wintersportgebied in Frankrijk, de kinderen waren dolenthousiast dat ze mee mochten.
Hij, alimentatievader, bleef alleen achter en ging op deze kerstavond zijn gerief kopen bij een vrouw van lichte zeden, zeg maar even.

Met zijn kraag, tegen kou en herkenning, hoog opgeslagen liep hij de Doubletstraat in, alle gordijnen waren dicht, een troosteloos tafereel, zelfs gewillige vrouwen hadden op deze avond geen zin.
Slechts één raam was lokkend verlicht, flauw schijnsel op de straat veinsde iets van een rode loper om de hoerenloper te verwelkomen. 

Als op de markt stonden wat mannen te keuren, te bieden en te laten. 
Kees lummelde lanterfantend mee en wierp een blik door het raam ;-). Ze leek op de hoofdrolspeelster uit het sprookje van Hans en Grietje. 
Hij sloeg ff over, knibbel, knabbel, knuisje, Kees ging niet in dit huisje.
Teleurgesteld en opgelucht tegelijk stiefelde hij weg. 
Hij nam plaats op het straatmeubilair onder het beeld van wijsgeer Spinoza, die er het zijne van dacht, en stak een shaggie op.  
Hij strekte de benen en blies een rookpluim richting maan en sterren.

Mooie kneus, eindelijk diep genoeg gezonken om zich te laven aan betaalde liefde, zijn alle lichtekooien op vakantie, echt wat voor hem. Bovenstaande is zeker geen pleidooi voor een stimuleringsfonds van Neerlands hoerenloperij maar een poging om uw aandacht te vangen.

Ik wil niet te veel uitweiden maar voor een ieder, bekend en onbekend, die zich rond deze dagen extra klote voelt even dit: 
we voelen echt hartstikke met jullie mee, en als het uitkomt, steun dan maar gerust op ons, wellicht helpt dat. 
Laten we, ondanks alle ellende, toch maar proberen prettige feestdagen te vieren. 

En laat die pakken sneeuw dan nu maar naar beneden donderen;-)!!!!!

Tekstverklaring: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Een date (verbeterd). Minks wekelijkse column 19-12-2018

Een date (verbeterd).         Minks wekelijkse column 19-12-2018

De moed deed zijn best in mijn stoutste schoenen te zakken toen ik haar voor een date vroeg.

Joke van der Plas heette ze, de hele week galmde deze naam door mijn hoofd alsof het een lieve lust was, de lieve lust waar ik als een pseudo charlatan heimelijk op hoopte. Zelfs op de motor neuriede ik haar naam mee op de melodie van: ”Der schöne Mullerin”.  

Een prachtige verzameling liedjes over een jongeling die hopeloos verliefd is op de bloedstollende molenaarster. 

Compositie van Frans Schubert, erg mooi en graag geen discussie.

“Om 8 uur daar?” “Nee, om 6 uur”. Jezus nu al compromissen, ik had me zo voorgenomen dat niet meer te doen. “Ja, tuurlijk 6 uur, best”. 

Een overhemd of t shirt, gel in mijn haar: dan kan ik niet op de motor, scheren, aftershave: die heftige van mijn moeder of die goedkope van mezelf. Goh, dat spijkerjasje staat eigenlijk ook wel grijze muis-midlifecrises-achtig. U merkt wel dat de problemen zich, naarmate de tijd verstreek, in een rap tempo aandiende.

“Nee, ik wil wel vrij blijven”. “Ja ik heb het ook ontzettend naar mijn zin, zo lekker alleen op mezelf “. 

Opvulgelul over het werk, haar dochter was fantastisch en succesvol, mijn drie katten ook.

Kijk ondeugend in haar ogen, geen sprankje fusion, wat overeen kwam met het eten, ondanks dat de kaart dit óók beloofd had. 

Taaie steak met paddenstoelen die zich niet op je vork laten prikken. 

Nog maar een koffie, half 10, Joke moet morgen weer vroeg op. 

3 Zoenen, doe geen moeite, ze redt de bushalte wel, hij is vlakbij. 

Zwoegend, op mijn postcodeloterij-fiets naar huis. Dat was het, geen vuurwerk, geen ploppende champagnekurken en geen gevulde koeken. Ik ga nog maar ff de stad in, naar al die anderen ‘levensgenieters’, morgen toch vrij en, zoals het er nu uitziet nog wel veel langer.

PS: Overigens las ik laatst dat ‘meneer’ Schubert de inspiratie voor zijn onbevlekte Schöne Mullerin had opgedaan bij een prostituee, net als de syfilis waaraan hij o.a. overleed, interessant om te weten toch.

Tekstverantwoording: Mink Out.                            Meer: www.conck.nl

Een date (verbeterd). Minks wekelijkse column 19-12-2018
De moed deed zijn best in mijn stoutste schoenen te zakken toen ik haar voor een date vroeg.Joke van der Plas heette ze, de hele week galmde deze naam door mijn hoofd alsof het een lieve lust was, de lieve lust waar ik als een pseudo charlatan heimelijk op hoopte. Zelfs op de motor neuriede ik haar naam mee op de melodie van: ”Der schöne Mullerin”. Een prachtige verzameling liedjes over een jongeling die hopeloos verliefd is op de bloedstollende molenaarster. Compositie van Frans Schubert, erg mooi en graag geen discussie.
“Om 8 uur daar?” “Nee, om 6 uur”. Jezus nu al compromissen, ik had me zo voorgenomen dat niet meer te doen. “Ja, tuurlijk 6 uur, best”. Een overhemd of t shirt, gel in mijn haar: dan kan ik niet op de motor, scheren, aftershave: die heftige van mijn moeder of die goedkope van mezelf. Goh, dat spijkerjasje staat eigenlijk ook wel grijze muis-midlifecrises-achtig. U merkt wel dat de problemen zich, naarmate de tijd verstreek, in een rap tempo aandiende.
“Nee, ik wil wel vrij blijven”. “Ja ik heb het ook ontzettend naar mijn zin, zo lekker alleen op mezelf “. Opvulgelul over het werk, haar dochter was fantastisch en succesvol, mijn drie katten ook.Kijk ondeugend in haar ogen, geen sprankje fusion, wat overeen kwam met het eten, ondanks dat de kaart dit óók beloofd had. Taaie steak met paddenstoelen die zich niet op je vork laten prikken. Nog maar een koffie, half 10, Joke moet morgen weer vroeg op. 3 Zoenen, doe geen moeite, ze redt de bushalte wel, hij is vlakbij.
Zwoegend, op mijn postcodeloterij-fiets naar huis. Dat was het, geen vuurwerk, geen ploppende champagnekurken en geen gevulde koeken. Ik ga nog maar ff de stad in, naar al die anderen ‘levensgenieters’, morgen toch vrij en, zoals het er nu uitziet nog wel veel langer.
PS: Overigens las ik laatst dat ‘meneer’ Schubert de inspiratie voor zijn onbevlekte Schöne Mullerin had opgedaan bij een prostituee, net als de syfilis waaraan hij o.a. overleed, interessant om te weten toch.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

“Om 8 uur daar?” “Nee, om 6 uur”. Jezus nu al compromissen, ik had me zo voorgenomen dat niet meer te doen. “Ja, tuurlijk 6 uur, best”. Een overhemd of t shirt, gel in mijn haar: dan kan ik niet op de motor, scheren, aftershave: die heftige van mijn moeder of die goedkope van mezelf. Goh, dat spijkerjasje staat eigenlijk ook wel grijze muis-midlifecrises-achtig. U merkt wel dat de problemen zich, naarmate de tijd verstreek, in een rap tempo aandiende.
“Nee, ik wil wel vrij blijven”. “Ja ik heb het ook ontzettend naar mijn zin, zo lekker alleen op mezelf “. Opvulgelul over het werk, haar dochter was fantastisch en succesvol, mijn drie katten ook.Kijk ondeugend in haar ogen, geen sprankje fusion, wat overeen kwam met het eten, ondanks dat de kaart dit óók beloofd had. Taaie steak met paddenstoelen die zich niet op je vork laten prikken. Nog maar een koffie, half 10, Joke moet morgen weer vroeg op. 3 Zoenen, doe geen moeite, ze redt de bushalte wel, hij is vlakbij.
Zwoegend, op mijn postcodeloterij-fiets naar huis. Dat was het, geen vuurwerk, geen ploppende champagnekurken en geen gevulde koeken. Ik ga nog maar ff de stad in, naar al die anderen ‘levensgenieters’, morgen toch vrij en, zoals het er nu uitziet nog wel veel langer.
PS: Overigens las ik laatst dat ‘meneer’ Schubert de inspiratie voor zijn onbevlekte Schöne Mullerin had opgedaan bij een prostituee, net als de syfilis waaraan hij o.a. overleed, interessant om te weten toch.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Gefeliciteerd meneer Out. Minks wekelijkse column 12-12-’18
Het zweet brak huisbaas Tim Swinters aan alle kanten uit tijdens het gesprek over de verkoop van het cafépand aan mij.Hij keek me angstig aan en stamelde: “Sorry Mink, ik kan het pand niet leveren, de belasting heeft er beslag op gelegd”. Ineens begreep ik waarom hij de huur altijd handje contantje wilde.

Nu brak mij het angstzweet uit, lijkbleek stamelde ik: “W w w w wat, niet leveren Tim, dat kan je niet menen. Die koop is nodig om het geld, dat ik van vrienden en kennissen geleend heb, uiterlijk aan het einde van deze maand terug te betalen”. Mijn wereld stortte in.

Aangeslagen al de goedgelovige vrienden en kennissen gebeld over de ‘tijdelijke vertraging’, ze konden wel even wachten maar niet te lang.
Op een druilerige vrijdagmiddag na vijven (*) drukte ik op de intercom van het prestigieuze pand van Hakkenbrak en Eiselin notarissen.“Meneer Out, rijdt u de oprijlaan af, dan kan u onder het pand de motor parkeren, een lift naar de tweede etage, kamer eenentwintig”.
Ik parkeerde mijn mager legergroene BMW motortje tussen een vette Bentley en een dikke Mercedes, voor ik het wist zat ik in de lift☺.

Drie kamers vol mensen waren partij in de afhandeling der minnen en plussen van het Tim Swinters imperium: twee veel te jonge exen, crediteuren, de ontvanger der in- en directe belastingen, de gokkastenbaas en ikke.
Heel wat papieren werden ondertekend: “Joop” sprak ik gedempt richting de gokkastenman: “van deze ambtelijke taal, snap ik niet veel kan jij me ff helpen”. “Mink, ik ben partij in deze, dat schiet niet op, teken maar, het zit wel goed”.
Na uitgetekend te zijn sprak de notaris me op gepaste toon aan: “Meneer Out, uw gokkasten-exploitant heeft alles door ons kantoor laten regelen, daar boft u mee. Het bedrag heb ik meteen telefonisch aan u overgemaakt want, naar wat ik vernomen hebt, bent u degene die het geld het hardst nodig heeft, van harte gefeliciteerd meneer Out”.

Tekstverantwoording: Mink Out.       Meer: www.conck.nl

(*) Na vijf uur was het kadaster gesloten en kon geen nieuwe claim meer worden opgelegd op de panden.