Nog niet klaar (verb). Minks wekelijkse column 14-11-2018
Nog niet klaar (verb). Minks wekelijkse column 14-11-2018
Het kerkhof der Scheveningers ligt er treurig bij, motregen onderstreept de afscheidsdroefheid ons aller tante Pietje.
Hier liggen de sluizen die toegang geven tot de eeuwige visgronden waar zelfs Radio Scheveningen geen bereik heeft.
Na de koffietafel draalt den Ouden Neel in het druilerig weer,
de thuisreis en het verlies kan ze niet aanvaarden.
Bij onze benadering stoppen de grafdelvers met het bedekken van de kist en trekken zich stemmig terug voor een opgedrongen rookpauze.
Het begint harder te regenen, we kijken in een troosteloos gat, een hoek van de kist, met dezelfde diep eiken kleur als Pietjes wandmeubel, piekt door de grove onverbiddelijke aarde heen.
“Tis wel koud” zegt ze bezorgd, “ja maar mam, het is niet meer je zus die daar ligt, die is weg, ze merkt het niet meer, dit is wat er over is”, ze knikt door haar emoties heen.
De setting is compleet, regen, grafstenen, treurwilgen en een ontwapenende rust die, vreemd genoeg, de drempel naar de dood schijnen te verlagen.
Stijf gearmd in steunende saamhorigheid en gedeelde smart lopen we langs de gestopte Scheveningers.
Den Ouden Neel kende ze bijna allemaal, het zijn er best
veel, de tol van de roem voor haar hardnekkig in leven blijven.
Opbeurende uitspraken aan haar adres: het hoort er bij, ze merkt het niet meer en zo is het leven, begeven we ons huiswaarts met een tussenstop bij de banketbakker.
In de keuken met moorkop en koffie wordt de draad weer opgepakt.
Regen laat zich roffelend horen, druppels trekken slepende sporen langs ramen, gelijk de biggelende tranen over haar wangen, banen.
De pijn zwakt wat af, het hoort er bij, van de wieg tot aan het graf.
Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl