Sprinkhanen en volle melk.       Minks wekelijkse column 9-3-2015

Vóór mijn werk op de motor naar Den Ouden Neel. Deze eerste lentedag onthult een wankele belofte. Onzekere zonnestralen strelen bibberende krokussen die zich schuchter bij elkaar lijken te warmen. 
Zijstraten afgezet door mensen in gele vestjes. Motorpolitie vliegt mij om de oren en mensen staan mondjesmaat langs de weg.

“City Pier City loop” roept mijn Oud Neeltje met een gelukzalig gezicht nadat ik haar welkom heb gekust.
“Nou, dan mogen ze bij de Pier wel niet te hard stampen”, grap ik.
43.000 deelnemers die de Haagse straten met voeten treden en zowaar nog mensen over om aan te moedigen.
  
Met koffie en koeken zitten we voor het raam om de stoet voorbij te zien rennen. 
Bij het eerste hapmoment van mijn koek zegt moeder: “Ze zijn wel slank”. Ik verslik me in haar kletskoek en retourneer snibbig: ”Slank, ze zijn mager als sprinkhanen”. 
Mijn blik dwaalt langzaam naar beneden, tsja een aardige pens, maar ik voel me goed en beweeg zat, niks aan het handje. 
Oké bij het bukken zit die buik redelijk in de weg maar daar heb ik wat op gevonden. Zo’n schoonmaak grijparm aangeschaft. U weet wel waarmee laag geschoolden, met clowneske pakken de Binckhorst schoonmaken in de hoop ooit, ook een beter betaalde baan te zullen krijgen, maar dit terzijde. Door deze grijparm-koop, heb ik eigenlijk wel gecapituleerd in de strijd tegen dikker worden. 
Nou ja, in onze familie is een ieder stevig van bouw maar sterk van lijf en leden dus maakt ik me er niet al te dik om, ECHT NIET!!!! 

Naar gelang de staart van dit looplint in zicht komt, metamorfeert deze treiterende trein zich, tot mijn heimelijk genoegen, van sprintende sprinkhanen naar ploeterende potvissen.
Later die dag van mijn werk naar huis, jammer joh, accu leeg. 
De immer behulpzame Anton trommelt wat van zijn huisgenoten op en gezamenlijk proberen we weer leven in mijn nep Harley te krijgen.
Ik, loopfiets-steppend en zij duwend. Na de brugheuvel, nogmaals, op te zijn gestep-duwt voor een tweede poging, blijf ik amechtig naar adem snakkend over-(het)stuur hangen. 
Als ik even later, buiten adem, langs een (schone) Binckhorstlaan rij denk ik; Sprinkhanen? Zal ik als voorzichtig beginnetje die liter volle melk per dag maar eens laten staan???

Tekstverantwoording; Mink Out.                                 

Voetstuk.                            Minks wekelijkse column 4-3-2015

De in een jurk geklede, bebaarde man heft een kolossale hamer ten hemel. Nou dat werd tijd, die onthoofdingen met zo’n mes kwamen me ook een beetje de strot uit. Neen, zo’n hamer vol op het hoofd, dat maakt de tongen weer een beetje los. 
Maling aan dat Islamitische Staat, maar die jongens weten wel hoe ze in het nieuws moeten komen.
Wat schertst mijn verbazing, het ging niet om gevangen genomen geloofsopponenten maar om een beeldenstorm die raasde over deze eeuwenoude sculpturen. Bam, zo van hun voetstuk af.  
Nou waren deze beelden natuurlijk wel heel erg schuldig aan het overblijfsel zijn van een allang verdwenen heidense cultuur.
Dus: “Valt er wat te slopen, laat ff de jongens van Islamitische Staat een rondje lopen”.  
Pure kunst, mooi? Over smaak valt natuurlijk weer niet te twisten maar dat hoeft ook niet, dit was smakeloos, en dan druk ik me mild uit. 
3000 jaar oude beelden uit Nimrod, stad in het land van Eufraat en Tigris. Land waar ooit het paradijs zou hebben gelegen, lekker verhaal! 

Mooi bruggetje voor mijn tweede onderwerp, verdoezel ik het van de hak op de tak springen een beetje, iemand wat gemerkt?

Paradijs – Adam en Eva – Eva Jinec. Hebben we een aantrekkelijke, intelligente vrouw die ook nog kan presenteren, valt half Nederland over haar prachtig lange been, dat ze te veel bloot zou geven. Ik vond het geen probleem; dat lange in zwart nylon gehulde been, vervolmaakt met een high-heel om van te watertanden, pure lust, uh sorry kunst. 
Het blijkt dat juist veel vrouwen moeite hebben met dit staaltje zelfstandig meidensucces, ik zou trots zijn op zo’n seksegenote.
Te veel “ingepakte” vrouwen passen niet in onze cultuur, Eva pakt uit en ze wordt aangepakt. 
Koketteren en presenteren geen toegestane combi? Ik vind van wel.    
Maar ja, dat hoofd en het maaiveld, u weet wel. 
Eva Jinec, rijpe vrucht ontsproten uit de rauwe emancipatieklei der jaren zestig; blijft er nog wát op een voetstuk staan?

Tekstverantwoording; Mink Out.           

Beetje een vreemde combinatie, bovenstaande onderwerpen, maar ik wilde beide aanroeren. Bedankt: “Echte Jannen” Radio 1 maandagmorgen 00.00-02.00 uur.

Poppenspel.                  Minks wekelijkse column 25-2-2015

Bij mijn moeder, den Ouden Neel, staat meestal RTL aan met bijpassend programma. Niks voor mij, doch soms verrassend.

Zo ook deze dinsdag, mannen die het bed delen met een pop of zelfs met meerdere. Neen, geen pop om te knuffelen en mee in slaap te vallen. Of eigenlijk ……. Toch wel, maar dan pas na een monosexuele uitspatting zonder slag, stoot of tegenspraak van de ontvangster. Beter iets dan niets, zullen deze introverte mannen denken.  

Voor een luttele zes- tot tienduizend euro heb je, zo’n levensgrote altijd gewillige huisgenote. De echte “Real Doll” nep vrouw.

Afgezet tegen haar levende variant met kost, inwoning en “onvoorziene” uitgaven is dit bedrag te verwaarlozen.

Alles dr’op en dr’an, als u begrijpt wat ik bedoel. Een figuurtje om door een ringetje te halen met het gezicht van een engel of kenau.

Keuze uit ras en grootte, borsten als meloenen of peren, u kan haar naar believen zelfs nog omkeren.

Levensecht met lange nagels en volle rode lippen die haar parelwitte tanden omspannen. Deze tanden zijn, om niet nader te omschrijven, praktische redenen, van rubber.

Minpuntje is dat men deze kingsize Barbie wel zelf moet wassen, aankleden en prepareren voor een geslaagde date met happy end.

Ter vereenvoudiging van dit onvermijdelijk verzorgingsritueel zit er in de nek een stalen hijsoog waar met een musketonhaak het zielloos vriendinnetje staand kan worden gefixeerd.

Het emotieloos rondhangend doet me toch meer denken aan een kettingzaagachtige woensdag gehaktdag film, dan aan de voorbereiding van een amoureus avontuur.

Neen, ik zet bij nader inzien de never ending zoektocht naar mijn  warmbloedig prinsesje aan het gouden spinnenwiel maar voort.   

O ja dames, nu ik toch uw aandacht heb; the Real Doll is tevens in een spraak- en hersenloze mannenuitvoering verkrijgbaar.

Een verscheidenheid aan rassen en maten is leverbaar met wederom alles dr’op en dr’an als u begrijpt wat ik bedoel.

Wellicht een alternatief voor die Fifty shades of grey hunkering met uw eigen man………………….Of zo?

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                 Meer: www.conck.nl

Kijkcijfers.  Minks wekelijkse column 18-02-2015

Zap-zoekend schiet ik door de kanalen die Ziggo mij aanbied. 
Vroeger had je één en later twee kanalen. Na een stichtelijk verhaal van de televisiedominee was het ter elfder ure schluss. Testbeeld was alles dat restte, als de dominee voorbij was werd het stil, echt stil.
Maar ja, ik ga jullie niet lastigvallen met mijn gezemel over: “Vroeger toen”, dit wordt een verhaal van: “Hier en nu”.
Dus; Zap-zoekend schiet ik zonder specifiek doel, door de kanalen heen. Zoals bijna altijd, is mijn eerste aandachts-opeiser Discovery. 
Een aantrekkelijk vrouwtjes- en mannetjes mens survivallen in het regenwoud, gekleed in een strak van snit, Beversport outfit.
Hij een vierkante kaken Rambo commando en zij een ronde borsten paaldans pin-up. Hij alle ervaring in overleven, zij doet ook haar best, dagen geen eten gehad dus honger, honger, honger.

Nou wil het toeval dat in hetzelfde regenwoud een tiental meters verderop, Leo uithangt. Leo is een levens genietende, drievingerige luiaard die kalm neuriënd langzaam van boom tot boom luiert. Ondanks zijn langzame tred heeft Leo geen moment stil gestaan bij het naderend onheil van de twee, veel snellere, hongerlijders. Hoekkaak en Rondborst zien Leo, en in een mum van tijd ligt de laatst genoemde in een gebonden toestand op zijn rug. Neen, niet dood, sudderend in een pan met gebonden saus en cranberries. Springlevend echter met touw, vanwege een discussie tussen de commando en pin-up over de onvrijwillige levensbeëindiging van Leo.
Rambo overtuigt zijn paaldanseresje van het noodzakelijk kwaad, zij stemt met tranen in de ogen toe en Leo gaat voor de bijl.

Nog dezelfde dag bereiken onze helden de Amazonerivier. Door een “toevallig” passerende boot worden ze gered uit hun hachelijke, in scene gezette, situatie. Het was een kwestie van leven of dood. Ja ook voor Leo, die luiert niet meer neuriënd door de bomen. Er heerst nu een doodse stilte alsof……… jawel, de dominee voorbij kwam.

“Wie is de Mol”. Spelletjes spelende Nederlanders zetten in Zuid Amerika een achter-achterstandswijk op stelten. Met armoede als decor voor amusement wordt er stressvol naar een zéér “belangrijk” pakje gezocht………………………. Alles voor de kijkcijfers, Gatverdamme.

Tekstverantwoording; Mink Out.     

Elektrisch licht.                   Minks wekelijkse column 11-2-2015

De kinderen verdringen zich buiten voor het raam van de woonkamer om te zien wat er binnen gebeurt. Een elektricien  vervangt de gasverlichting. Een elektrische variant schijnt voortaan te moeten gaan schijnen in het zonsondergangs duister.

Tijdens de avondmaaltijd kunnen de kinderen hun ogen niet van de glanzende glazen bol boven de eettafel afhouden.
Vader staat op en laat aan zijn geliefde kinderen zien hoe het werkt, hij draait aan het knopje en de kooldraad gloeit op. Van verwondering worden de kinderogen, als schoteltjes zo groot. Hun pupillen, tegelijkertijd, als kraaltjes zo klein. 
Alleen moeder en ik bedienen deze installatie, dus; niet voor kinderen. Ze denken aan een soort van tovenarij, iets aansteken doe je toch met lucifers?

In het holst van de nacht, wanneer het huis in diepe rust is, lopen Joopje, Jobje en Jansje op kousenvoeten langs de trap naar beneden.
Joopje, de grootste van de drie opent de piepende huiskamerdeur en kruipt met zijn hand langs de deurpost naar boven. 
Ik  kan er bij, fluistert hij tegen zijn broertje en zusje wanneer hij op zijn tenen staand de lichtknop heeft bereikt. 
Hij voelt dat de hoofden van Jobje en Jansje zich tussen de deurpost en zijn lichaam doorwringen om niets te missen. Nou, je zal zien dat het niet aan gaat, let maar op. Een draai aan de knop en de kamer staat, tegen hun verwachting, in het volle licht.
Hevig geschrokken rennen ze naar boven en kruipen met bonkend hart onder de dekens. 
Vader gaat zijn bed uit en heeft al gauw door wat er aan de hand is. Hij doet het licht uit en fluistert moeder glimlachend het verhaal van de jeugdige nachtbrakers in. Ze pakken elkaar beet en vallen lepeltje, lepeltje, giechelend in slaap.

Ooit op onze lagere school van de bovenmeester A.C. Monster gehoord uit zijn jeugd rond 1900. Een kinderervaring van zo’n honderdtien jaar geleden dus uit de oertijd van de moderne techniek, het verschil met nu……….. Laat daar uw licht maar eens over schijnen. 

Tekstverantwoording: Mink Out.                 Meer; www.conck.nl 

Zomerdag.     Minks wekelijkse column 4-2-2015

De opkomende zon verwarmt kalm het klamme ochtendzand.
Een nieuwe dag voor dit, nu nog, stille strand.
Parasols en bedden, in rap tempo uitgezet.
Gravende kinderen, hun schep in het rond, opgelet.

Door oogleden heen een zacht roze kleur.
De lucht, fris door zout-zilte geur.
Een vlieger zigzaggend tegen hemelsblauw.
Geruis van aanrollende golven, dommel in, dit is het nou.

De zon schittert, een zilveren zee,
het gesprankel beweegt met golven mee.
Een meeuw krijst een moeder roept luid,
voelt echt aan als een dag er uit.

Ren naar het water dat schijnt ijskoud,
een stoere duik, proef het zout.
Ogen open in onderwater groen,
geen enkel geluid, zalig te doen.

Druipend lichaam, druppels ploffen in het zand,
Schurende handdoek met harde rand.
Yoghurt met fruit, patatje met,
over de rand van mijn boek, meer lekkers waar ik op let. 
  
Verliefden slenteren langs de waterlijn,
hun tongen driftig vechtend, dolfijn.
Mensen ploegen huiswaarts door het zand,
een puffende file, richting binnenland.

De zon zakt in het lauwe water onder,
zijn gouden schijnsel, het laatste dat ik bewonder.
Eindeloze horizon tegen avondrode lucht,
voorbij, deze zomerdag, vervlogen in een zucht.

Tekstverantwoording; Mink Out.   

Weekendje Valkenburg. Minks wekelijkse column 28-01-2015

Buiten geselt het gure weer de Hollandse bodem. Binnen zit het gezin Goedbloed in ultieme geborgenheid aan het avondeten. Zuurkool met spek, Hemaworst en natuurlijk een kuiltje jus. Jeanette prijst zich gelukkig met haar gezinnetje; Jantje, al weer elf, Daphne veertien, wordt een hele dame. O ja, en dan is daar natuurlijk ook Joris, haar man, ze zijn nog steeds smoorverliefd op elkaar. Alhoewel het de laatste maanden wat minder is met nachtelijk “vuurwerk” druk, druk, druk. Komt wel weer goed.
Aan tafel wordt de dag doorgenomen, koetjes en kalfjes huppelen voorbij en een enkele harde noot wordt gekraakt.
 
Op de achtergrond het nieuws; Een minderjarig meisje zou in een Valkenburgs hotel tegen betaling seks hebben gehad met een fors aantal mannen. Dit onder druk van een lover boy. De bezoekers van deze, niet te benijden, premature prostituee zullen worden opgespoord. 06 nummers op het mobiel van lover boy Larry en DNA uit een veelheid van gevonden condooms zou het grootste deel van de hoerenlopers moeten doen hangen. Hopelijk was het echt genieten? Want echt-genoten zullen door de politie op de hoogte worden gebracht van het buiten de deur eten. Joris zet het flat screen uit.

“Valkenburg, daar zijn jij en je vrienden toch ook pas geweest Joris?”
“Ja hoezo?” “Nou zomaar”. “Dacht jij soms dat ik????” “Dat zeg ik toch niet”. Kleine Jan en Daphne kijken als bij een tenniswedstrijd tegelijkertijd van de éne naar de andere zijde van de tafel, kon dit maar goed gaan? Joris legt zijn bestek met ingehouden woede neer en kijkt schichtig naar zijn geliefd gezin.

“Hij zal toch niet, mijn Joris” denkt Jeanette terwijl ze de kinderen maant door te eten. “Heb jij soms…..” De bel ging door merg en been, allen bleven muisstil en keken gespannen richting voordeur. Door het matglas waren duidelijk de contouren van een politie uniform te zien.
Nogmaals ging de bel, “Wie doet er open?” fluistert Jantje”. Joris staat langzaam op en opent de deur. Na wat geroezemoes draait hij zich om en loopt, gevolgd door een boomgrote agent, weer naar binnen. Jeanette ziet haar droomwereld instorten en dreigt flauw te vallen totdat Joris zegt: Deze agent is hier voor een inbraakpreventiescan. “Kopje koffie agent” vraagt Jeanette zichtbaar opgelucht.

En beste lezer, wat denk u van deze Joris Goedbloed, heeft u geen moment aan hem getwijfeld? Ik laat u bij deze vraagtekenend achter.

Tekstverantwoording: Mink Out. 

Een Hagenees in Voorburg. Minks wekelijkse column 21-01-2015

Als zoon van Denhaag en aangenomen zoon van Voorburg-Leidschendam voel ik me altijd een beetje een verrader van de één als ik bij de ander ben. Zoiets als; Torn between two lovers. 
Het stadse dorp Denhaag, waar ik mijn glansrijke carrière als mens begon, bleek al snel niet genoeg dus zocht ik met enig bravoure de (gemeente) grenzen op. 

De dorpse stad Voorburg sprong in het oog en na aanvankelijk op wat taalproblemen te zijn gestuit werd dit stiefkind in een straat op stand; de van Heurnstraat warm onthaald (in de goede zin dan).
In de slechte zin warm onthaald gebeurde toen een Voorburgse klinker tegen mijn voorhoofd knalde. Net als bij ons in de Haagse Zorgvlietstraat, schuimden kerstboomjagers rond oud en nieuw ook hier de straten af. Voor wat versleten autobanden en een enkele naakte fijnspar zonder kluit werd een strijd op leven en dood gestreden. 
Seconden later kon ik ternauwernood een medeklinker ontwijken.

De Voorburgse ouders, opvoeders, voogden of voogdessen waren mij goed gezind. Buiten een enkeling die mijn vriendschap niet passend vond in het opvoed-traject van hun zoon / dochter/ pupil. Mijn open Haags dialect hield hun deur potdicht, wellicht associeerde ze (ja, ik heb goed opgelet) het met slechte invloed van het grote dorp. Doch, dit soort burgerlijke onoorbaarheid resideerde ook in mijn geboorteplaats dus gewoon een soort nare flashback, het went.

Ik ontmoette Voorburgse burgers van boeven tot bovenlui van tof tot posh van mini- tot plooirok en van fiets- tot Chanelketting. Het lijkt Den Haag wel alleen de afstand tussen; Schuif het maar onder de deur deur en 2 kilo speklappen is kleiner, in meters dan.
 
Ach; Den Haag, de Kaag, Voorburg, Middelburg, Hamburg, voorham, achterham, het is allemaal goed te doen. 
Ben 40 jaar geleden de Voorburgse slagboom voor het eerst gepasseerd en doe nu al 21 jaar aan woon-werkverkeer dus ik kan het weten; Die Voorburgers daar is goed mee te leven, en met die Hagenezen dan, dan, dan, dan, dan?????????????
  
Sorry voor een enkel ‘net’ woord, moest er even bij. Als het problemen geeft kunt u mij altijd bereiken, deze Hagenees in Voorburg.

Tekstverantwoording: Mink Out.             Meer: www.conck.nl

Tekstcollage met voetnoot. Minks wekelijkse column 29-10-15

Na een dag van Bloed zweet en tranen zit ik in gedachten aan de Griechischer Wein. At the dark end of the street tijdens een Rainy night in Georgia gebeurde het; Fire. Ik ben mezelf niet al die jaren nooit geweest, na dat ongeluk van Manuela. “Zeg me alleen de waarheid maar, is zij nu niet meer in gevaar”. Hallo? Nee. Neeeeeeee..  Zelfs Dokter Bernard’s expertise was niet toereikend.

En nu zat ik hier naast een lege kruk. Had met haar willen dansen op de vulkaan of a Dance in the oldfashioned way, maar; This is the end.

I got you (I feel good) dacht ik als ze bij me was, één en al Hapiness. Zij een Sexmachine,  strakke Hotpants, maar nu; Jus’t an illusion. Ze was The first, the last, my everything. She’s out of my life. I want you back. Please dont go.

Haar herinnering; Dust in the wind. Een gelijke als Manuela vinden, is zoeken naar Just a drop of water hidden in the sea. Haar daar zoeken kan hij dagelijks, hij heeft immers een Haus am See. Vondeling van Ameland.

Suddenly, daar was ze, zo uit De Noordzee. A new kid in town. Uptown girl, maar Not that kind of girl. Een soort Malle Babbe. You sexy thing. She is hot. Shake your body down to the ground. Milkshake. Happy. Wat a wonderfull world.     

En nu even heel wat anders (Serieuze voetnoot).

Last tango in Paris. Stripsearch; Faith no more. Don’t speak. Killing in the name of. Machinegun. Als de rook om je hoofd is verdwenen. Harder dan ik hebben kan. Vluchten kan niet meer. What’s going on. Welterusten meneer de president. Formidable? The times they are a changing. Is this love? Losing my religion. Red mij niet. Laat me. Mag het licht uit.

Tekstverantwoording: Mink Out.   Meer: www.conck.nl 

  Naar het ziekenhuis voor controle, geopereerd, een paar weken kost en inwoning inclusief de lange nasleep. Vijfentachtig geworden, alle oude en nieuwe bekenden om je heen vallen weg. Nu ben ik aan de beurt, denk je meteen, maar nee hoor. Kees mag nog even gezellig wat na blijven in deze hoem-pa-pa-band des levens, met slechts één overgebleven musicus, de triangel-speler, ik dus. De zuster komt ons halen en terwijl ze af en toe taxerend naar mij kijkt, communiceert ze uitsluitend met mijn dochter. Eigenlijk zit ik er gewoon als Jan (ouwe) lul bij. Mijn dochter grijpt in en verteld dat ik er ook bij hoor (dat sarcastische heeft ze van mij). Ze vreest dat ik zal ontploffen door het ge-betuttel. Binnen een paar vragen is de sister act toch weer geheel op mijn dochter gericht en doet ze of ik een kleuter ben. Tsja, ff wennen, ben immers ooit kleuter geweest. Voor het vertrek zet mijn dochter me op een stoeltje in de aula van het ziekenhuis en gaat voor twee cappuccino met van die appel-enveloppen, lekker. Terwijl ik op haar wacht zie ik Adri, ze zit tegenover me. In de jaren zestig waren we buren. Met onze gezinnen veel gelachen, klaverjassen, verjaardagen, kerst, en nog veel meer. Met Sinterklaas bonsden we op elkaars deur, mooie tijd was dat. Ze is erg oud geworden, net als ik, ze ziet me niet, ik zwaai, maar geen reactie. “Adri” roep ik, ze reageert wederom niet, ik loop krakkemikkig op haar af, pak haar hand en knijp er licht in: ”Adri ik ben het Kees”. Ze kijkt me aan of ik een vreemde ben. Haar ogen dobberen diep in het traanvocht en de potloodstreepjes die haar wenkbrauwen vervangen, lijken haar kalend hoofd te accentueren. De begeleidster naast haar spreekt: “Laat maar meneer, ze merkt het niet meer”. In Adri’s ogen ontwaar ik een kille leegte. Haar eens zo aanstekelijke warmte is weg, er is daar niemand meer. Na terug te zijn gestrompeld plof ik onthutst neer in het smetteloos, koude ziekenhuisstoeltje. Ik voel me vervreemd en alleen, in deze wereld die ooit de mijne was. “Daar is de koffie” grapt mijn dochter wanneer ze het dienblad neerzet. Ik zeg niks en blijf verslagen naar Adri staren, “Die vrouw daar, dat is toch de oude buurvrouw; Tante Adri”. “ Oud wel, maar ze woont daar niet meer”, spreekt ik met matte stem. Tekstverantwoording: Mink Out.