Koos.             Minks kerstcolumn 24-10-2014 Koos zit gehandschoend aan zijn bureau de 227^e brief naar een potentiele baas te tikken. In een om zich heengeslagen dekbed is de kou te verdragen. Eneco heeft vorige week het gas en licht afgesloten. Zijn vrouw is met de twee kinderen bij haar ouders ingetrokken. Morgen komt de deurwaarder en dan is het exit. Zij wilde toch dat huis in een redelijke buurt, speeltuintje voor de kinderen, school en winkels op loopafstand. Voor hem hoefde het niet, maar na een week goede seks en een hoop gezeur ging hij door de knieën. Allebei een baan, wat kon ze gebeuren. Ze hadden het hier leuk, zelfs een viswatertje achter het huis, het kon niet stuk……… Tot die bewuste zaterdag; knus tegen elkaar aan met chips, dipsaus en de TV. – Siebel juweliers failliet, de winkels gaan niet meer open -. Nota bene net het 100 jarig bestaan gevierd en hij wordt gewoon via de media ontslagen, over briljant gesproken. Grote vlokken sneeuw dwarrelen geruisloos langs het raam naar beneden, echt kersttijd. Via het kleine transistortje luistert hij naar de Radio. Dan komt die reclame van het UWV voorbij. Met de begripvolle stem van (“Ook dat nog!”) Hans Bohm, “Je bent je werk kwijt. En wat nu?” “Dit soort vragen, daar is het UWV voor”. Drie maanden op geld wachten, vrijwilligerswerk kwijt en een job coach die hem laat leren wat hij al weet. Het UWV, daar kom je verder mee. Natuurlijk, verderop zit het leger des heils. Er draaien drie van die grote rode vrachtwagens, versiert met lampjes, zijn straat in. Uit de eerste stapt de Kerstman die een stapel Coca cola kratten in het gangetje neerzet. De tweede wagen die stopt is van de Jumbo supermarkt. René Froger rolt samen met nog wat zeer succesvolle BN’ers een containertje boodschappen bij Koos de voortuin in. Tijd om naar de houdbaarheidsdatum te kijken, heeft hij niet want uit wagen drie stappen Gaston, Jeroen en Carolien uit. De straatprijzen vliegen hem om de oren, 10 loten en jawel; de verdubbelaar en u zult het haast niet geloven maar ook de BMW is voor Koos. Als de wagens langs de horizon verdwijnen galmt het stemgeluid van de Kerstman door de plots warme winternacht: “Ho, ho, ho. Hopelijk hebben die andere 694.000 werkelozen ook zoveel geluk. Maar voor Koos was de ellende voorbij, zijn vrouw kwam gelukkig snel terug, en hij vist elke dag tevreden in de vijver achter zijn huis met boven hem een flonkerende sterrenhemel, prettige Feestdagen. Tekstverantwoording: Mink Out.                                              Meer www.conck.nl

Gute nacht freunde.      Minks wekelijkse column 16-12-2014 Op een donkere avond rond de feestdagen, even over elven, rijd ik door het centrum van Den Haag. De autoradio is door een vreemde ontvreemd. Via mijn mobiel luister ik: “Gute nacht freunde”, de begintune van mijn favoriete radioprogramma: “Met het oog op morgen”. Mooi moment voor een rustpauze, doe ik wel vaker als mijn hoofd vol zit. Mijn sardineblikje zet ik op de ruime parkeerstrook voor het belastingkantoor aan de Koninginnegracht. Vanaf deze plek heb ik een wijds uitzicht op Nieuw Babylon, Denhaag Centraal, de Vulpen, Citruspers en een paar priemende Haagse Tieten die zich emotieloos door het duister laten omvatten. Actualiteiten passeren terwijl het middernachtelijk uur nadert. Mijn mobiel raakt leeg, opladen met het contact aan en de motor uit. Na het nieuws van twaalf is het tijd om weer actief aan het leven deel te nemen dus draai ik mijn contactsleutel door. Het vanzelfsprekend motorgeluid dient zich niet aan, slecht een zwak getik. Achterruitverwarming aan laten staan, accu leeg. Een bericht aan mijn honderden Facebook boezemvrienden: “Iemand in de buurt van de Koninginnegracht met sleep- of startkabel?” Bel de taxi centrale; vast startkabel tarief € 17,50. “Oh zoveel, nou ja, doe dan maar”. Na twintig minuten nadert mij, aan de voorkant, een klein wit wagentje. Een dikke man stapt uit, een dunne blijft, met een geforceerd stoere blik, zitten. “Handhaving Denhaag, u staat al een poosje, wat doet u hier”. “Nou uhh, staan, zoals u ziet”. “Dit is een touringcar parkeerplaats dus moet u weg”. “Nou ja, ik heb nog geen touringcar gezien en kan niet weg, mijn accu is leeg. Als jullie nou ff een duwtje geven, hij start in een zucht”. “Zucht, ik ga niet duwen, mijn rug”. “Nou ja, dan duw ik met uw collega en kruipt u achter het stuur”. “Ik heb geen rijbewijs”. “ Geen rijbewijs? Lijkt me erg lastig met al dat gehandhaaf en zo nog meer?” Er komen twee jonge mannen aan: “Kunnen jullie me even een duwtje geven, hij loopt zo”. “Tuurlijk meneer”. Gedrieën passeren we de, nog steeds in de auto zittende, ‘dunne’ die op een machtswellustige manier ‘vocabublèrt’; “Ja, anders hep tie een bekeuring”. Ik hou me in. Met weinig moeite slaat mijn stroomloos autootje aan. Ik bedank het duwende duo met een toetertje, ‘Dik en de Dun’ druk handhavend achterlatend. O ja; bovengenoemd Facebook s.o.s. berichtje kreeg welgeteld 5 goed bedoelde reacties en 2 likes…………….   Gute nacht freunde! Tekstverantwoording: Mink Out.

Via Facebook kom ik deze week nieuwe oude bekenden tegen. Echt gaaf, onze wederzijdse jeugdherinneringen stofvrij, ze sprankelen vrolijk omhoog vanaf de schedelbasis. Zolang Facebook dit soort onbetaalbare ontmoetingen voor mij mogelijk maakt, neem ik de irritante en voor deze tijd zo kenmerkende, invasie van Noormannen met ballen en piek, in allerlei maten en kleuren, op mijn scherm, voor lief (Lijkt wellicht ietwat dubbelzinnig, nou dat het is ook). Zij heet Jannie en hij Rex (zijn moeder hield van schlager muziek), broer en zus uit een gezin van 10. In die tijd, 60er jaren, was zo’n kinderschare onder één dak geen unicum. Let wel, de bevrijdende pil kwam pas in 1964 over de toonbank. Vandaar, dat toen de seksuele revolutie in al zijn verhitte hevigheid losbarstte, maar dit terzijde. Rex doorliep met mij, zonder te blijven zitten, alle lagere schoolklassen van de Keucheniusschool in Denhaag, hij wat soepeler dan ik. Hij was de slimste van de klas, drong ons het schaken op en zette aan tot voyeurisme, met de microscoop wel te verstaan. Rex deed, niet geheel vrijwillig, aan pianoles, hetgeen zijn vruchten afwierp bij onze afscheids-act van de zesde klas (voor de nieuwere onder ons; groep acht). De 5e symfonie van Beethoven, werd door de groep Ekseption, niet geheel zonder succes, de klassieke nek omgedraaid. En wij aan het dub smashen (toen al) met dit nummer in een heuse gymzaal-miniplaybackshow. Enkel het pianostukje, dat was echt. Dat deed nou Rex, als een ware Amadeus tingelde hij mee op zo’n kinder-speel-goed-pianootje. Ik maakte deel uit van de blazerssectie, ik speelde niet echt. Mijn saxofoon was gemaakt van elektriciteitsleiding, twee ‘knietjes’, kartonnen toetsen en aan het uiteinde een ijzeren trechter, ook nog met zo’n oor er aan. Achteraf gezien, stonden we daar, wel ff stoer voor lul te staan, maar dat voelt op die leeftijd duidelijk anders, voor ons leek het een daverend succes. En nu? Rex en ik, we doen het allebei op onze eigen manier goed in het leven, maar hij tóch net weer ff wat beter, denk ik. Wat maakt het ook uit, lang leven het leven ………….we zijn dolblij dat we er zijn. En de Keucheniusschool op de Haagse Prinsegracht? Het pand met de toegangspoort waar ooit meester Monster met zijn gezin woonde is, gelukkig, Rijks beschermd stadsgezicht? De school zelf? Die is afgebroken, er staat allang een nieuwe. Tsja…………..As time goes by. Tekstverantwoording; Mink Out.

Een dagje aan het strand.   Minks wekelijkse column 3-12-2014 Hun blikken vinden elkaar bij het rakelings passeren op een overvolle boulevard van Scheveningen. Bliksemschichtjes lijken over en weer te gaan. Voorbij is ze, om nooit weer te zien, te laat. Na een tiental stappen voelt het als een onomkeerbare misser. Hij draait zich om en springt boven de, zich traag voortbewegende, mensenmassa uit. Hij ziet haar turend gelaat en bij de tweede sprong een gelukzalige blik van herkening. Als in een thriller dringt hij naarstig door de meters dikke (,) mensen muur, zijn ruim-baan, forcerend met weidse armbewegingen. Ze is weg, voor altijd, deze nimf die hem met een ‘ogen-blik’ heeft gehypnotiseerd van een charlatanische chevalier tot een geobsedeerde, zoekende ziel. De maalstroom van een samengepakte menigte sleurt hem, als een willoze lappen pop, bij haar vandaan. Verderop komt hij los van de adembenemende situatie en neemt verslagen plaats op de trap van strandtent De Sigaret. “Nou, jij ziet er bezweet uit!”……. Daar staat ze, vlak voor hem, de ondergaande zon schijnt door haar smetteloos wit zomerjurkje. Hij voyeur, door dit onverwacht schimmenspel? Begeerte slaat in vlagen door zijn lijf, hij kan haar lokkende lichaamswarmte, bijna tastbaar. Ze is betoverend en alsof ze hem al jaren kent, pakt ze zijn hand en roept: “Kom, we gaan zwemmen”. Voor hem uit rennend gooit ze haar kleren af, en duikt vloeiend als een meermin in de golven. Hij strompelt, vechtend met een sok, onhandig achter haar aan. Een eeuwenoud uitdagend Noordzee waterspel; wordt spetterend, lachend en proestend gespeeld. En dan verdwijnt ze om niet meer op te duiken. In paniek zoekt hij haar voor een tweede keer die dag, maar zonder succes. Hij kijkt vertwijfeld om zich heen, helaas. Het geluk schijnt van korte duur…….. O, u wilt een happy end, nou daar komt tie dan; Vanaf de waterlijn roept ze hem toe. Rennend het strand op, ze ploffen neer, zand plakt op natte lichamen in de warmte van deze lome zomeravond. De amandelgroene ogen waarin hij hij ten onder gaat, gulzig zoenende lippen raken elkaar, snelle ademhaling, het schitterend Schevenings vuurwerk barst boven hen los. Na deze dag werd het nooit meer beter, een dagje aan het strand.  

Populair bij inbrekers. Minks wekelijkse column 25-11-2014 Bord op de hoek van mijn Haags binnenstad straatje: “Deze wijk is populair bij inbrekers. Verdachte situatie? Bel 112”. “Kijk Mink, wanneer iemand bij je inbreekt activeert het apparaat de sirene, en belt je op. Druk 9 op het mobieltje, om te zien en te horen wat er in je huis gebeurd. Praat door de telefoon en de inbreker kan jou ook horen”. Dit gekocht veiligheidsgevoel gaf me rust totdat op een nacht, onder het biertjes tappen, mijn mobiel overgaat met de melding: “Inbraak alarm”. Een sussende vinger voor mijn mond, maant de klanten tot stilte. Ik druk op negen en de reality-tv rolt voor mij en de klanten het café binnen, met mijn huis als plotseling decor. Door de sirene heen, gezang: “Ihik ben Gerrit en ik steel als de raaaaven…….” “Heeeee, wie daar!” roep ik door de telefoon. Het gezang verstomt en de stem fluistert: “Ik ben Gerrit en dit is vanavond mijn werkplek, overigens wel lekker rookvrij. Wie ben jij dan?”. “Mink “aangenaam”, je bent in mijn huis”. “Maar ik zie je niet”. “Nou ik jou wel en zet die vaas terug, die is van mijn oma geweest, ben ik erg aan gehecht”. “Hebbie geen cash in huis?” “Neen het gaat slecht in de horeca, er is geen cash, en zet die vaas nou terug”. “Oma’s vaas kan zo maar, per ongeluk, uit mijn handen glippen als jij niet zegt waar je cash ligt”. “NEE GERRIT, voorzichtig alsjeblieft, onder de ontbijtbordjes in het tweede keukenkastje vanaf het raam ligt honderd euro, het is alles wat ik aan cash heb”. Hij stopt de twee briefjes van vijftig in zijn zak. “Genoeg toch Gerrit, ga nou maar weg want de politie komt er zo aan”. “Ach, de politie, laat me niet lachen. Heb je niet iets te eten in huis, ik verrek van de honger en mijn kinderen ook. Geen werk, twintig jaar bij Halfords gewerkt en nu een UWV uitkering”. “Ja uhhh Gerrit, wat kan ik daar aan doen………nou oké, pak dat blok kaas dan maar uit de koelkast”. “HEEEEEEEE PALING” “Nee Gerrit, die bos paling is van mij, voor als ik straks thuis kom, geen gelul……. Nou goed dan, neem de helft en vertrek”. “Je bent een goeie gozer Mink, ik ga, maar neem wél mee wat we hebben afgesproken, jij werkt toch ook niet voor niks? Ik zal jou helft van die paling vast op de verwarming leggen is tie lekker warm als je straks thuis komt”. “Weet je nog hoe je er uit komt Gerrit”. “Ja, ik zal de deur wel achter me dicht trekken. Er stond hier ergens een bord dat deze wijk nogal populair is bij inbrekers”. Een behoedzame klik van het deurslot en weg was deze boef, in de ogen der brave.

Groepsgedrag.       Minks wekelijkse column 11-11-2014 Nog voor dat ADO Denhaag in 2008? de eredivisie betrad had ik een clubkaart, per slot van rekening ben ik een Hagenees. Als ik op Q plaats nam, was het feest. Niet dat groen geel won, dat hebben ze in mijn aanwezigheid nooit gedaan. De ambiance; dat was het, al die mensen en bekenden die je daar ziet, een echt Haaglanden feestje. Ik hoorde bij de groep en voelde me thuis. Totdat een Haags spreekkoor zich manifesteerde met de, wel overwogen, tekst: ”Schop hem dood, schop hem dood, schop hem dood”. Was dit de zelfde gevoelloosheid en sensatielust van de Colosseum bezoeker in het oude Rome, ten tijde van Cesar. Wanneer leeuw of beer ter algemeen nut en vermaak een levend mens aan repen trok? Ik was de enige die niet mee scandeerde, en viel overduidelijk uit de toon. “Ja dat hoort er nou eenmaal bij” sprak Maarten die naast me zat. “Nou ja, dan weet ik niet of ik hier wel bij wil horen”. Ik ben er nooit meer geweest, wel luister ik op de radio naar de verrichtingen van “mijn” cluppie. Even aan de zijlijn; ADO won, na mijn vertrek, alle nacompetitie wedstrijden op rij, en promoveerde als een vuurpijl de eredivisie in (geen dank). Een mooi voorbeeld van groepsgedrag, bovengenoemd spreekkoor. Lekker makkelijk, iets zeggen of doen dat scoort bij de achterban, al is het niet in de haak. Als een sneeuwbal die van de helling rolt en daarna onbeheersbaar is. De niet onverdienstelijke documentairemaakster en Pietenhaat- (zaai)ster Sunny Bergman werd door een groep zo grof beledigd dat ik bij het lezen ervan, kwaad werd. “Nekschot, landverrader” en een uitspraak over dat ze op bruine penissen jacht was, passeerden de Neanderthaler revue……….       NEEEEE, ZO DOE JE DAT NIET. Je mening mag. Discussiëren, best, maar je doet wel normaal tegen elkaar. De opmerkingen over dat selfie van de donkere Oranjespelers doel-groep, zelfde laken een pak; zwaar buiten spel. En voor de; En hunnie dan? Lobby; Ook Regilio Tuur spuugde ver buiten de emmer, met zijn verbaal maaien in het luchtledige over geveinsd Pietverdriet. Ik ben er klaar mee, ik hoef niet bij een groep. Er is voor mij maar 1 groep en dat ben ik, de Mink-groep, geen last van dombo-discussies en vruchteloze bewijzingdrang. Hoewel, er is er één; “Mens van goede wil groep”, sluit maar aan, tis een best cluppie met een voorbeeldig groepsgedrag, dat in de toekomst, nog wel eens, hard nodig zal zijn. Tekstverantwoording: Mink Out.         Meer: www.conck.nl     http://lezerscolumns.metronieuws.nl/view/d7m9

Meisjesgevoel. Minks wekelijkse column 13-11-2014. Toen de gaten in mijn trouwe laptoptas vielen werd het tijd voor een nieuwe. Met koffie en koek, begon de zoektocht door het digitale landschap der tassen. Keus te over, allerlei modellen, merken, materialen, kleuren en prijzen passeerde mijn winkelwagentje. Na heel wat gewik en geweeg had ik hem. Een stevige, lederen heren tas met robuuste hengsels en binnenin, legio opbergvoorzieningen. Aan de voorkant, als bij mijn ouderwetse schooltas, twee stoere vakken, waar de huiswerkagenda altijd zo mooi in paste. Een zwarte zou het worden, sloot goed aan bij mijn onverschrokken motor imago. Voor 22.00 u besteld, volgende dag in huis, en toen, voor het eerst in mijn leven, bespeurde ik bij mezelf iets waarvan ik vermoede dat het een …….meisjesgevoel was. Het idee dat ik morgen de nieuwe tas kon uitpakken en vast houden, veroorzaakte een tintelende voorpret en glanzende ogen. Woelend wakker liggen maakte de nacht lang. De dag er na, naar de zaak van vriend Ton, waar ik mijn bestellingen altijd laat bezorgen. Binnen gekomen sprak Channo over een pakket voor mij, ik scheurde de doos ongeduldig open en daar was hij, mijn fonkelnieuwe lederen laptoptas. Net op tijd kon ik een schel Salando vreugde gilletje onderdrukken. Hij was mooi, de geur van vers leer vulde de ruimte. “Volgens mij is het een damestas” sprak Channo droog. “Nou, daar zeg je wat” viel Raymond hem bij. “Met die grote hengsels lijkt hij sprekend op de boodschappentas van mijn oma”. Met de tas op schoot en mijn handen om de hengsels heen gevouwen kon ik het ‘mevrouw de Bok’ gehalte ook niet helemaal ontkennen. Gemengde gevoelens speelden door mijn hoofd maar ik besloot dat het voor mij goed was. Op de site stond; heren laptoptas, en daar klampte ik me net zo halsstarrig aan vast als aan de stoere hengsels. “Mooie tas Mink, net zo één waar cowboys vroeger mee rond liepen, echt gaaf” sprak Kim toen ze hem zag. Ik keek haar achterdochtig aan en vroeg of ze dat in de film; Brokeback mountain had gezien, ze antwoorde ontkennend. Als ultieme test een paar keer, quasi nonchalant, met de tas langs bouwvakkers en stratenmakers geparadeerd, niet één floot me na. Nu was er geen twijfel meer mogelijk; het was een heren lap-TOP-tas. Hoewel, als ik hem over mijn schouder hang is daar telkens weer dat vleugje “Meisjesgevoel”. Niet omdat de tas op die van Raymonds oma lijkt, maar gewoon, omdat ik er echt blij van word. Tekstverantwoording: Mink Out.

Op stand.                            Minks wekelijkse column 4-11-2014 “Gewoon uit het raam, uit het raam? Verheug ik me al jaren op, eindelijk is het zo ver, weg die oude troep”. Het bankstel als eerste, een aardige klap, zo van 3 hoog. Wandmeubel, kledingkast. Niemand lijkt zich er aan te storen, in deze buurt waar schotelantennes op bijna elk balkon de wacht houden. Schimmel staat op de slaapkamer muren. Dekselse woningbouwvereniging, geen geld, de directeur heeft ook maar een Maserati-tje met chauffeurtje. Bij het fatsoeneren van de puinhoop beneden, lijkt het wel koopavond. Het hele kleurenpalet van de multiculturele samenleving zoekt uit. Stien steekt haar hoofd naar buiten: “Gaat lekker vlug, drie hoog uit het raam, gelijk hebt je, die trappen dat is niks”. “Leen is aardig buman, Leen weg?” Verwondert de Unox gemutste Moes, van driehoog zich. Mukami vindt de stapel ontbijtbordjes wel wat. Ze houd ze als een trofee omhoog en toont een stralende lacht. In haar zwarte gezicht lijken de witte tanden wel haast licht te geven. Leen, weemoedig: “Ik zal de mensen missen maar ben blij dat ik uit deze gribuszooi weg kan. Die huizen zijn echt slecht, vocht doorslaande muren en één kachel”. De verwarmde aankomsthal is hel verlicht, mozaïek siert de wanden en in de glanzende marmeren vloer kan je je haren kamen. Zwart schijfje tegen een kastje, en de glazen schuifdeur zoeft automatisch open. Stijlvolle Albert Heijn achtergrondmuziek maakt het contrast met de verlate schimmelomgeving wel heel erg compleet. Een senioren echtpaar stapt uit de lift. “Goeden avond” groet ik. Alsof we lucht zijn lopen ze, strak voor zich uit kijkend, langs ons heen. “Goeden avond!” roep ik ze wat luider na, geen reactie, wellicht is het onze werkplunje. In de smetteloze lift hangt een briefje: Beste wie het aangaat, ik heb het hout dat al twee weken achter de flat tegen de muur stond, klein gemaakt en weg gehaald. Wellicht wilt u dit de volgende keer zelf doen. Groet Jozef Timmermans 2-4-1935. Uit de lift gekomen, een halletje met vier deuren, weer een briefje, nu op de deur van Leen’s nieuwe huis: Beste bewoner wilt u na het werken de witte voetstappen uit lift en portaal verwijderen, zo blijft het hier netjes, dank u. Ff anders dan bij Stien, Moes en Mukabi. Wie had dat gedacht; van een kil huis en warme buren, naar een warm huis en kille buren. Oké, maar wel op stand???

Stapelbedden (2 slot). Minks wekelijkse column 29-10-2014 De opperzonnebril, ‘Abu Azis’ wilde alleen met Mike, in het koffiekantoortje, onderhandelen. 100 stapelbedden, te bezorgen vlak over de Belgische grens. De helft voorruit betalen en de rest bij levering. Azis opende zijn koffertje waar twee bundels van 1000 mark biljetten in lagen en telde af. Hij liep gewoon met twee ton door Den Haag, maar goed dat hij die nep CIA bij hem had. Voor het vertrek, in de moskee op de Hoefkade een laatste overleg. Schoenen uit, net als op het woonwagenkamp aan de Fruitweg, alleen kreeg je daar koffie en hier thee. De kampers waren katholiek en zij moslim. De Belgische grens was dichtbij maar een tas proviand werd ons aangereikt . “Eten mee, dat zijn die nomaden-jongens gewend als ze op reis gaan” sprak Mike alleswetend tegen zijn maten Gert en Marvin. De reis begon, Azis reed samen met zijn zware jongens voorop. Al gauw hadden ze de grens bereikt, halverwege Brussel tanken. We zijn er zo, suste de mannen. Steeds dieper reden ze België in, de wegen werden smaller en stiller. Weer tanken, Mike stapte uit en kreeg te horen dat ze de grens van Frankrijk en België hadden bedoeld. Een discussie ontstond en een hogere vervoerprijs werd bedwongen. De bodyguards vulde een Jerrycan met benzine. “Gepantserde wagen, ruime jasjes en een jerrycan benzine. Straks liggen we te smeulen in een greppel zonder stapelbedden, geld en vervoer naar huis”, sprak Mike lachend. Een pijnlijke stilte viel, witte strepen schoten monotoon langs de wagen heen. In een verlaten mijnwerkersdorp onder de kringelende rook van Hensies stapte we uit. Azis sprak Arabisch door een telefoon en plots waren we omsingeld door wel twintig Arabieren……………de mannen kwamen helpen de wagens lossen. We kregen betaald en uitleg. Met geld uit Saoedi-Arabië was dit dorp opgekocht met doel, een interne school voor moslimkinderen, net als andere geloven dat hebben. Tien scholen door heel Europa, in te richten door Mike van de Hoefkade. En toen kregen Bush en Saddam Hoessein ruzie over Koeweit. Dat was hem, de eerste Golfoorlog; de Saoediërs draaiden de geldkraan voor het scholenplan dicht. Niet echt een groot probleem vergeleken met alle geweld in en rond de golf. Ware het niet dat de golf door Mike aangekochte stapelbedden, in een oogopslag veranderde van goud in schroot. Mike is na dit debacle nooit meer de zelfde geweest, hij is niet verworden tot een fanatieke vredesactivist, maar haat oorlogen en…………………stapelbedden. Tekstverantwoording: Mink Out.