Helderziend.                   Minks wekelijkse column 11-5-2016

 

Mijn moeder en haar vriendin (Lena) gingen, toen ze een stuk jonger waren, zo nu en dan naar een waarzegster. Of deze vrouw met glazen bol en tarotkaarten wel ‘waar zegde’ betwijfel ik nog steeds maar er gebeurde toch wel iets opmerkelijks.

Dat de nieuwsgierigen best te vertrouwen waren kreeg het medium blijkbaar niet helemaal helder want ze wilde wel eerst geld zien. 

De meeste vragen lagen in de relationele sfeer van beider dames die na een echtscheiding toch nog opmerkelijk benieuwd waren naar het wel en wee van hun grootste vijand.

Staren naar een foto van mijn vader bleek voor deze zigeunervrouw genoeg om te weten wat ‘hij’ allemaal uitspookte.

Mijn moeder verslond de voorspellingen: “Zie je nou” en “De schoft” waren opmerkingen die over haar, doorgaans zo zwijgende, lippen kwamen.

Bij iedere hoofdbeweging wiegden twee grote gouden oorringen tussen de ravenzwarte haarlokken van de woonwagenbewoonster mee.

Plotseling hingen ze doodstil, haar blik fixeerde zich op Lena.

Ze kneep mijn vaders portret fijn, trok spierwit weg en sprak met een totaal andere stem: “Helderziendheid zal niet meer voor u zijn, wees op uw hoede. De sessie is voorbij, jullie moeten echt weg” sprak ze, drijfnat van het zweet en trillend als een riet.

 

 

Jaren van voorspoed braken aan, de twee vriendinnen kregen beiden schatten van mannen. De kinderen ontbrak het aan niets, ze hadden meer opa’s, oma’s, papa’s en mama’s dan ooit tevoren.

De waarzegster en haar zelfvoorzienend, helderziende verhaal werd vergeten, en ze leefden nog lang en gelukkig, zal je zeggen.

Maar nee, ergens in het huis van Lena wachtte het lot geduldig zijn kans af. Op een mooie zomerdag sloeg hij, als een donderslag bij heldere hemel, meedogenloos toe. Lena bukte zich tijdens het schoonmaken voorover en stootte met haar oog tegen de punt van de schoorsteenmantel. Het licht was, vanaf dat moment, voorgoed uit haar linker oog verdwenen, ze zag er nooit meer iets mee.

Voor bijgeloof ben ik veel te nuchter maar dit verhaal, gebaseerd op ware feiten, is zo opmerkelijk dat ik het moest schrijven.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl  

The greatest show on earth. Minks wekelijkse column 4-5-2016

 

De clown Europini staat in de piste, met flapschoenen, rode dopneus en treurig geschminkte ogen, een schertsvertoning.

Het verwelkt bosje bloemen in de hand doet een tragikomisch programma vermoeden. Hij stapt in het rond en kondigt aan:

 

“Hooggeëerd publiek, welkom, welkom, welkom bij de Greatest show on earth. De eerste artiesten die hun kunsten voor u zullen vertonen zijn Vladimiri Putinie en zijn salto mortale team.

Vanaf duizelingwekkende hoogte zullen zij u doodsangsten doen uitstaan. Met het riskant precisie spel zal menig kinderhart na hun act nooit meer kloppen”.

 

“Als tweede zullen de Erdoganies u kennis laten maken met hun wereldomvattende hypnose act. Koelbloedig snoeren zij ‘slachtoffers’ systematisch de mond. Met verbazingwekkende manipulatie gebeuren er dingen die u niet voor mogelijk had gehouden”.

 

“De derde die zijn opwachting maakt komt helemaal uit the U S of A: the fantastic Donald Triumph!!! Hij is de sterke man waarop we met smart gewacht hebben, deze gigant breekt ijzer met handen. Geen gewicht is hem te zwaar, massief stalen rondijzers buigt hij als waren het paperclips. Hij slikt zwaarden, van twee keer zijn eigen lichaamslengte, vreet en spuwt vuur en is voor de duivel niet bang”.

Putin, Erdogan en Trump, een dodelijke cocktail, met dit soort artiesten heeft het Greatest show on earth circus geen beesten meer nodig.

 

Na dit stukje kan ik een vakantie naar Turkije, Rusland of Amerika wel vergeten lijkt me. Het maakt me niet veel uit, ik heb toch niet zo veel met die landen. In ieder geval kan ik in Nederland deze kritische Minks wekelijkse column tonen, mede door de mensen die we met dodenherdenking eren, mijn nederige en oprechte dank hiervoor.

Zelfs mag je hier uiten ze niet te willen herdenken, gewoon omdat het kan, de tol van de roem zullen we maar zeggen.

 

Maar toch, als het op 4 mei nóg stiller was geweest hadden we wellicht de bommen op Aleppo horen vallen.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

IJsje kopen. Minks wekelijkse column 26-04-2016

 

Drie uur, een sprankelende lentedag achter het raam van koffie- en ijssalon Florencia.

De leeuw heeft het spartelend reebokje klemvast onder zijn machtige klauwen. Het moment om zijn ‘watertanden’ verwoestend in de slanke hals te zetten is aangebroken.

Als koning van de jungle overzie ik mijn schijf van vijf ontbijt: Een warm, knapperig saucijzenbroodje, koffie verkeerd met zo’n lekker schuimkraagje, broodje ei met een klodder mayo, kroketje en een tompoesje toe, met een ‘meluhkie’ om na te spoelen.

Ik stort me op deze weerloze prooi en prop het calorierijk voedsel (on)smakelijk tussen mijn wijd open gesperde kaken.

Het zonnetje (ver)schijnt, ik kan de hele wereld aan.

Een brul van euforie laat ik, gezien het te verwachte onbegrip van de andere koffienippers, maar achterwege.

 

Zij loopt voorop, met in haar kielzog ‘hem’, geflankeerd door twee blonde, slierthaar kinderen. Een soort kunstenares, met zo’n rasta kapsel. Het vormloos, smoezelig regenjasje moet, denk ik, luxe verhullen. Luxe die als springplank kan dienen voor iets anders dan een goed gesprek over emancipatie en aanverwante artikelen.

Zijn zorgvuldig, achteloos omgeslagen Palestijnensjaal en de Emporio Armani bril verraadt wellicht een identiteitscrisis tussen netjes en casual of heftiger nog tussen homo en hetero.

Het anarchisten stel gaat, net als gewone mensen, met hun Polletjes Piekhaar gezellig samen een ijsje kopen.

 

Nadat een kind ooit, vanaf de toonbank, met zijn snufferd in het bloedsinaasappel ijs was gevallen, werd de counter verboden gebied voor kwijlbekkies, hetgeen met grote letters staat aangegeven.

De mini-anarchistjes beginnen luidkeels te protesteren omdat ze zich koste wat het kost toch op dit gladde ijs willen begeven. De ijssalon vult zich met een door merg en been gaand gekrijs. Rita Marley geeft, op haar knieën, geduldig een dik kwartier uitleg aan de dreumesen, het mag niet baten. Jan Arafat krijgt kalm van haar te horen dat de kinderen het niet begrijpen. Mij leek het meer een gevalletje: zin doordrijven. Na lang polderen krijgen de drammers al hangend en zittend op de arm van Rita en Jan toch hun triomf momentje op hoger niveau.

Opvoedkundig verstandig??? Oordeel zelf. Mijn top ontbijt zat er op, hoop dat die twee kleine oproer-kraaiers ooit mijn AOW gaan betalen, maken ze weer wat goed.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Dát zal ze leren. Minks wekelijkse column 19-4-2016

 

Traag kruipt de zomer 2016 binnen maar voor je ‘t weet is het zinderend heet.

Mussen vallen dood van daken, lange nachten van plakkerig gewoel in bed onder een enkel laken.

Extra gekweld door zandkorrels van strand en duin, meegelift tussen tenen of kruin.

Schaars geklede meisjes doen op school aan exhibitionistische zelfverrijking terwijl hun neus, als het ware, cool bloedt.

Weerloze sixpack-jongens en gesandaalde leraren zitten bij dit ontluikend wapengekletter stram in de houding te maskeren wat de natuur ze wellicht opdringt.

In wandelgangen fluistert men dat deze meisjes het natuurlijk gedrag en veel van hun bevallig lichaam daarentegen nauwelijks maskeren.

 

Dit kan niet langer zo, de directeur weet raad, hij pakt een vel papier en stuurt alle ‘opvoeders’ een brief met daarin een standpunt:

 

“Kleding niet als op het strand of in de disco, gewoon is de norm”.

 

Wat is nou eigenlijk gewoon bij warm weer, vorm verhullende kleding?

Een luchtig gekleed schoolmeisje is volgens mij nog geen sluwe slet.

Nu heeft het Westen, wij Nederlanders dus ook, net het stijve bordenknoopje van de Iraniërs losgewrikt, lijkt mij een goed moment voor een uitwisselingsprogramma met hun zedelijkheidspolitie.

Zij zijn dé oplossing om onze bandeloze deernen te temmen.

Deze hoeders der goede zeden aan de deur van zo’n getergde Sodom- en Gomorra school, gevolgd door een lik op stuk beleid.

 

Volgens hun wetten staat op onzedelijke kledij van vrouwen een boete van 55 dollar. Het maakt wel verschil of de vrouwen mannen willen verleiden of er alleen maar modern uit willen zien, tja dat blijft natuurlijk gissen bij deze hormoonhaarden.

Tien dagen tot twee maanden gevangenisstraf of zweepslagen.

Nou ja zo’n westers kind in de gevangenis voor het experimenteren van hoe ver je kunt gaan, bij anderen of de lengte van je rok, lijkt mij wat té kort door de bocht.

 

Een tienermeisje en zweepslagen zal ook niet echt bij dragen tot een normale seksuele ontwikkeling van verhitte bakvissen.

In Iran krijgt je op school wel slechtere cijfers wanneer de kleding voorschriften niet nageleefd worden……………………… Dát zal ze leren.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Deze Minks wekelijkse column van A tot Z verzonnen maar het had kunnen gebeuren, er zit wel een gedachte achter maar dat is meestal zo. Lezen, delen en een groet als jullie dat willen.

Van Über- naar Unter(Mensch). Minks wekelijkse column 13-4-16

Lieke is zo’n moderne Haagsche Hogeschool studente: media en entertainment. Als het mee zit nog één jaar, dan wil ze haar eigen event organiseren.
Glanzend donker haar en donkere ogen geven haar het uiterlijk van een betoverende Arabische prinses. Veel jongens proberen ‘per ongeluk’ met haar in contact te komen.
Ouders aardig in de slappe was, ze kan goed leren, zit in de roeivereniging van de HH en heeft een kikken etage in de Haagsche binnenstad, door pa en ma betaald.
In het stapcircuit is ons Liekje een veel en graag geziene verschijning, entree hoeft ze nergens te betalen en niemand vraagt een ID.
Gratis shotjes gaan haar, tegen het einde van de avond, aardig de keel uit….. hangen. Scooter en I-Phone bewijzen haar aanstormend succes. Kortom de wereld ligt aan Lieke’s poezelige voetjes.

Met haar sociale bewogenheid was ze nu voor acht weken parttime soepschepper voor vluchtelingen in Turkije. Die arme mensen, daar moest onze Lieke persé wat aan doen. Papa en mama in de stress maar wat ze in d’r kop had, had ze niet in haar kont dus ging ze na lang mekkeren toch over de Bosporus.
Veel ellende, veel ervaringen en wát plezier met vluchtelingen en vrijwilligers. Er hing zo’n kibboets- of druiven pluk sfeertje, jongelui met een gezamenlijk streven.

Een rel in het kamp, mensen worden in bussen geduwd, Lieke gaat tegen haar wil met de stroom mee. Dan: paniek, haar buideltasje met papieren en mobiel is verdwenen.
Wat ze ook doet, niemand luistert, bewijzen heeft ze niet, en de kleur van haar en ogen duiden ook niet echt op volbloed Europeaan-schap.
Ze passeren bij Cilvegözö de Turks-Syrische grens.
Halverwege Aleppo wordt halt gehouden en werken de Turkse soldaten met hun machinegeweren iedereen de bus uit.
Lieke doet een laatste wanhopige poging om niet bij de vluchtelingen te hoeven horen maar het heeft geen zin.
De bus keert om en verdwijnt. Motorgeronk ebt weg, stof daalt neer. Mensen jammeren, kinderen huilen, explosies klinken.
In de verte wapperen onheilspellende zwarte vlaggen met Arabische spreuken.

De deur is achter Lieke in het slot gevallen, van Über- nach Ünter (Mensch), ‘er staat geschreven’, in Arabisch: Maktoob.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Nieuwe horeca.                     Minks wekelijkse column 6-4-2016

 

Hij staart naar het jenevertje dat de perfect geklede hipster met baard en knot borrelend voor hem inschenkt.

José komt binnen “Haaaaaaaay”, ze neemt een biologisch rabarbersapje en een trek van haar e-sigaret. Hij kijkt haar aan en zucht.

“Ooit was dit mijn café, toen had je geen biologische rabarbersapjes”.

“In 1963 was het wel anders, mudjevol zonder opsmuk.

Perzische kleedjes op tafel, in het midden een glazen asbak.

In de hoek een Wurlitzer jukebox, de jeugd stond te swingen, Beatles en Rolling Stones waren ‘gaaf’. Je hoorde bij de een of de ander.

Hij bestudeert de prijslijst. “35 soorten bier, ik had er maar één, dat was genoeg, met twee soorten glazen: cola- en stapel”.

Jean-Paul komt binnen en vraagt om een Hendrick’s gin met een Ever-tree tonic of nee doe toch maar een Bombay Sapphire.

De kastelein in ruste fronst zijn wenkbrauwen als ‘hipper de pip’  een paar klonten ijs in een groot wijnglas laat klingelen en er een plak komkommer (met een kaasschaaf over de lengte gesneden) overheen drapeert om vervolgens de gin te laten vloeien. “Zo jongen, een hoop gedoe, vroeger waren ze tevreden met een citroentje-suiker of  bessenjenever, dat was niet aan te slepen. We hadden ook zo’n pot met hardgekookte eieren en een lekker balletje met mosterd of piccalilly”.

Het café loopt vol, kinderen zitten met troebele appelsap op hun tablet aan de stamtafel een spelletje te doen. “Vroeger speelden ze hier voor de deur. Mochten ze even binnen voor een colaatje en weer weg, kleine potjes hebben grote oren, toch?” Zegt hij met zijn hoofd hun kant uit knikkend.

De ouders houden met gebekte monden vlotte babbels terwijl hun vlijtige vingers een vrolijk verhaal op hun mobiel tikken.

Na een bevroren groeps-selfie van “het is hier fantastisch!!!” is de realiteit al weer snel daar.

De schielijk drinkende huisvader probeert, balancerend tussen stoer en gedienstig, zijn vrouw er telefonisch van te overtuigen dat hij net weg ging. “Ja, nu weten ze je overal te vinden, ik zei altijd dat hij er niet was, als ze belden, dat hielp, totdat er eentje poolshoogte kwam nemen…”. De rookruimte barst uit zijn voegen, rokers hebben geen puf om te stoppen. “Ja, toen kon je er nog lekker op los paffen”. Hij slaat zijn borrel in één teug achterover, geeft de hipster een, voor deze tijd, ongewoon flinke fooi en komt nooit meer terug.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Mooi leven na een valse start. Minks wekelijkse column 30-3-‘16

 

Met z’n drieën worden we in een lege fabriekshal opgesloten. De ene nacht striemt de huilende wind het pand, de andere nacht kijken we door een gat in het dak naar een heldere hemel, een ster valt, ik doe een wens.

Bij regen klettert water binnen, bittere kou, we warmen elkaar.

Eten is hier niet, mijn jongste broer geeft de strijd op, hij overlijdt. De situatie wordt steeds uitzichtlozer, met de dag nemen ook mijn krachten af. Mijn oudste broer, sterk als altijd, schijnt de langste adem te hebben. Voor mij is het bijna gedaan, wanneer ik het op wil geven schuift iemand de grote ijzeren fabrieksdeur piepend open. Een streep zon, een hemels licht: “Hier zijn ze”! De warmte geeft me nieuwe energie, samen met mijn broer opgevangen in een huis waar een warm bad, eten, drinken en rust als een weldaad voelen.

Van de hel in de hemel, krachten komen al ras terug, mijn broer en ik blijven bij elkaar.

 

Na een paar weken worden we opgehaald door ene Mink en Mia. In de auto krijgen we een nieuwe naam: mijn broer Sjors en ik Sjimmie. Oké, matig creatief maar het beestje had een naampje.

Hier begon mijn loopbaan als kroeghond, in het begin even wennen: op de dartmat mijn behoefte doen werd duidelijk niet op prijs gesteld, en dat tijdens een wedstrijd, wist ik veel.

Alles bij elkaar begon hier mijn leven als een koning, mezelf uitlaten in het parkje, lekker rennen rond de vijver, dat was nog van vóór de Voorburgse hondenoorlog. Als ik te lang wegbleef, dan kwam die Mink me met de motor halen. Dan rende ik tot aan het café over de stoep met hem op. Soms wel met vijftig kilometer per uur, blij dat al die voortuin-hekjes op de Hoekweg naar binnen open gaan.

Mijn broer Sjors, woonde aan de overkant van het café bij buurman Frenk, zo konden we toch iedere dag onze familiebanden aanhalen.

En dan: “Mijn nachten met Mink”, als een heus fotomodel in de motortas op de kiek bij mooiste gebouwen van Voorburg en Den Haag. Hij noemde dat: “Mijn nachten met Sjimmie” maar ik wist wel beter.

Deze week ben ik zacht ingeslapen, mijn tijd was op, helaas.

Een oprecht vaarwel van Sjimmie Haakstra aan een ieder met wie ik mijn plezierig leven heb mogen delen. Mia bedankt dat je, ondanks mijn aanpassingsproblemen, toch in me ben blijven geloven, je was een top bazinnetje en gaf me een mooi leven na die valse start.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

Het licht gaat uit. Minks wekelijkse column 23-3-2016

 

Vakantie, Canarische eilanden, samen met haar vriendinnen.

Een hele week zonnen en zwemmen. Vaders passen op de kinderen. Badpak en zonnebrand zitten in de koffer, knuffelen met Basje, Nelleke en Joop. Een traantje vloeit, mama komt snel weer terug en neemt voor allemaal cadeautjes mee.

Zijn vrienden hebben hem hartelijk gegroet en succes gewenst. Fris geschoren sluit hij de deur van het appartement en loopt de trappen af naar beneden. School werd niks, drie jaar werkloos en nu toch deze fantastische kans gekregen. Noem het maar geluk, zo’n lozer als hij, vanaf nu wordt hij de gevierde man.

 

Ze is opgewonden als bij een schoolreisje, alleen het hart is zwaar, ze mist haar gezinnetje nu al. Koffer achterin, verwoed zwaaien naar haar geliefd drietal tot de taxi hun straat uit draait. Op naar het vliegveld waar ze elkaar zullen ontmoeten.

 

Naar de bushalte richting vliegveld. Zijn oude buurjongen staat op de hoek te dealen, hij is blij dat dat voor hem passé is. Eindelijk ontsnapt uit deze kansloze bende. Hij zwaait naar de islamitische slager op de hoek en stapt fors door om niet te laat te komen.

 

In de aankomsthal ziet ze, al springend over de hoofden kijkend, een haar toelachende Ilse op de afgesproken plek onder de klok staan.

Ze wurmt zich door de mensenmassa die richting op. Een galmende stewardessen-speaker-stem brengt haar het echte vakantie gevoel.

 

Hij stapt uit de bus en loopt een overvolle vertrekhal binnen. De stewardessen-speaker-stem klink hol, zijn hart klopt snel, hij ademt zwaar. Rondom de klok is het druk, een nieuwe toekomst.

 

Bij Ilse aangekomen begint meteen het ‘meisjes gegiechel’ over de knappe jongen die recht op hen afloopt, hij opent zijn jas…..Mijn god.

 

“Allah Akbar”, een druk op de knop……………Het licht gaat uit.

 

**Ik wilde iets vrolijkers schrijven maar dat leek me niet gepast, toch? Uit respect liever geen discussie, dank.**

 

Tekstverantwoording: Mink Out.

En ineens stond ze daar (2). Minks wekelijkse column 16-3-2016

 

Het feest der pas verliefden was begonnen, een zoete droom. Tot diep in de nacht verslinden ze elkaars fluwelen stemgeluid.

Hun lichamen en muzieksmaken raken verstrengeld, kan deze prille geborgenheid maar voor eeuwig duren.

Ogen die eindeloos en zonder verveling in elkander kijken.

Tongen, monden die een vochtig versmelten onmogelijk kunnen staken. Handen die het tasten, knijpen en strelen niet kunnen laten.

Hun seksleven: een heftige, van het palet afspattende, kleurenpracht, welke hierbij vergeleken ‘Vijftig tinten grijs’ doet verbleken.

 

Wanneer niet bij elkaar, brengt het mobieltje uitkomst. De hele dag zijn de pingen, als geluid van binnenkomende boodschapjes, hoorbaar. Spannende, lieve en huishoudelijke berichtjes, contact voor altijd.

Ineens komt ze niet meer, de hele dag geen ping. Op zijn krakende fiets naar haar huis, alles donker. Met ingehouden adem radeloos luisteren aan de brievenbus, snakkend naar een geluid van zijn muze, zijn verslaving, zijn levenslust, het blijft stil, doodstil.

De dag er op een ‘verlossende’ ping: “ben in slaap gevallen, sorry”, verder niets. Hij terug; “kom jij naar mij of ik naar jou”, zij koel: “neen vandaag niet, spijt me”.

De sms krijgt iets weg van een infuus, elke ping een druppel die dit kritieke liefdesleven in stand houdt, verlengt, aanwakkert.

In het begin nog met enige regelmatig, tot die laatste ping met de boodschap: “Ik wil niet meer, sorry”. Het infuus wordt dichtgedraaid, monotoon geluid van een flatliner blijft, als denkbeeldig iets van niets.

Een plant, van haar gekregen, twee peuken met lipstick in de asbak, het doosje kersenthee waar zij gek op is: zwijgende achterblijvers die hem somber stemmen. Jinec is al geweest, het twaalf uurtje voor zijn werk moet zoals gewoonlijk weer worden klaargemaakt. Haar plant een scheutje water, hij schuift stilletjes onder zijn dekbed.

Op het kussen, haar nachtshirt, hij inhaleert de geur diep en mist haar vreselijk.

 

(Wordt wellicht weer vervolgd maar voorlopig even niet.

Lang niet alles in dit verhaal berust op ware feiten, gelukkig maar).

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.

En ineens stond ze daar.         Minks wekelijkse column 9-3-2016.

5 dagen per week vroeg uit bed, op zijn kreunende fiets naar het magazijn van de onlineshop, bestellingen inpakken, dag in, dag uit.

Na de dood van zijn moeder bleef hij alleen achter in het benedenhuisje. Eenzaam? Nou nee, hij keek veel naar de TV en zo.

‘s-Avonds, voor het naar bed gaan, maakt hij zijn ‘twaalf uurtje’ klaar, boterhammen, appel en een pakje houdbare melk met zo’n knikrietje.

Op zaterdag zijn huis schoonmaken: stofzuigen, dweilen, bed verschonen, stof af nemen en wat al niet meer.  

Tijdens het ijverig ramen zemen hoort hij een vriendelijk hallo, kijkt om en daar staat ze dan in een fleurig zomerjurkje.

Ze loopt wel eens voorbij zijn raam, met een hondje. In de buurt-Albert Heijn hadden ze, bij de kant en klaar maaltijden, wel eens een ‘keuvelend praatje’ gemaakt maar verder eigenlijk niks bijzonders.

Hij kijkt haar aan, knijpt van ingehouden hunkering de drijfnatte spons leeg, het water loopt in zijn sportschoenen, zijn rechter oog vertoont nerveuze ‘trekjes’.

 

Ze is zijn droomvrouw, in bed, denkend aan haar, kan hij de slaap maar moeilijk vatten. Nu ze daar ineens zo staat, kan hij een Neandertaalse drang, deze nimf zijn grot in te sleuren en dingen met haar te doen, ternauwernood onderdrukken.

“Vind je het leuk een keer met me uit eten te gaan?” Vraagt ze, de koe (stier) bij de horens vattend. “Ik betaal voor mezelf!” Dit wordt hem te veel hij weet zich geen raad, vlucht naar binnen, kan het niet aan, is zo gewend aan zijn gewone, eenzame, risicoloze leventje.

Ze drukt aanhoudend op de bel. Zijn bezweet voorhoofd leunt tegen de muur, amechtig hijgend brengt hij langzaam de huistelefoon naar zijn oor en droge mond: “Ja” fluistert hij na een poosje zachtjes.

“Zo behandel je een dame toch niet die je uit eten vraagt, doe ff open, je hoeft voor mij niet bang te zijn.”  

Hij overwint zichzelf en drukt de portiekdeur open, kijkt door de opening van zijn voordeur, ze lijkt naar hem toe te zweven, kijkt hem liefdevol aan en streelt met haar ranke hand zijn wang. “Heb je ook koffie?” Sprakeloos knikt hij. Ze glipt langs hem heen. Een vleugje parfum en de zachtheid van haar naakte slanke armen doen hem wankelen. Haar bewegingen nauwlettend volgend wordt hij verzwolgen door een oceaan van onstuitbare verliefdheid.                                                      (wordt wellicht vervolgd).

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                       Meer: www.conck.nl