Wij doen niet in eiken. Minks wekelijkse column 23-2-2016

 

Midden in het centrum een lange steeg naar hofjeswoningen, gordijnen potdicht, opmerkelijk om drie uur ‘s-middags.

Een klein huisje met voortuintje waarin tuinkabouters versteend hun onbruikbare accessoires futloos vast houden.

Tussen mijn aanbellen en het opengaan van de deur, valt me een verbroken verzegeling van de politie op.

“Kom binnen, let niet op de teringzooi, we mochten vandaag pas naar binnen van de kit” sprak een bouwvakkerstype in ‘perfect’ plat Haags.

Voeten vegen kon niet. Op de plek van de deurmat was een groot rond gat uit de vloerbedekking gesneden waardoor een naakte plankenvloer zich bloot gaf.

In het huiskamertje was wederom een groot stuk tapijt verwijderd. Gert Timmermans schoof het gordijn, met een ruk, gedeeltelijk open. Ontelbare stofdeeltjes dwarrelde, belicht door een felle streep zon, rond in deze unheimische ruimte.

De planten in de vensterbank was, bij nóg langere droogte, hetzelfde lot beschoren als de vele dode bromvliegen waarmee ze omringt waren.

 

“En ik had het al zo vaak gezegd, kap met die heroïnehoeren, niet te vertrouwen. Het verslaafde vriendje was stiekem, na haar, binnen geslopen. Dat was het, met een hamer op hem in geslagen. Hier begonnen en bij de deur afgewerkt, zullen we maar zeggen. Een zware slag, ik was erg op hem gesteld, we waren tweelingen. Die stukken tapijt hebben ze er maar uitgesneden, was niet zo’n tof gezicht”.

 

“De boel ‘mot’ leeg, vijf ruggen en je ‘ken’ alles meenemen, massief eiken, ‘koopie’ toch? Ik heb er al meer handelaren bij gehad maar die gunde ik het niet”.

De steeg was veel te lang en de prijs veel te hoog.

Over het bedrag bakkeleien met een bouwvakker die net zijn eeneiige tweelingbroer verloren had, was niet iets waar ik me op verheugde.

 

Dus uit piëteit voor de overledene en genoemde redenen sprak ik: “Helaas, wij doen niet in eiken, beter belt u een ander”.

IJlings beende ik weg van deze macabere plek, de stomme tuinkabouters keken me niets-zeggend na.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

 

Alle overeenkomsten met de werkelijkheid zijn louter toeval.

Vroom & Dreesman. Minks wekelijkse column 17-2-2016

 

Ouder worden gaat langzaam als een soort van plant die groeit. Schijnbaar ongemerkt gaat het toch gewoon door. Een gluiperig proces met soms ineens van die groeischeuten. Plotseling word je met je aardbeienneus op één of ander ‘snelgroei’ feit gedrukt.

Het gaat hier niet over David Bowie, die deze week tijdens de Grammy’s wel héél erg snel was gereïncarneerd in Lady Gaga.

Evenmin is dit een requiem voor Maurice White, de leider van Earth, Wind and Fire. Neen, deze plotselinge scheut ouderdoms-bewustwording werd veroorzaakt door ‘verlies’ van een ander idool: Vroom en Dreesman (V&D). Na de klappen van Adolf H and friends was Nederland in de jaren zestig weer redelijk opgekrabbeld.

Natuurlijk moesten we allemaal mooiere spullen dan de buren. V&D kon ons hiermee, tot wederzijds genoegen, van dienst zijn.

Á contant of op de pof, geen probleem, meestal werd het eerste tegen de buren verteld terwijl het laatste gebeurde.

Een weekend was geen weekend zonder een bezoek aan de ‘stad’ met als bruisend middelpunt V&D.

Tassen vol werden versleept naar omliggende- en ‘nieuwbouwwijken’. Hele hordes vanuit de Grote Marktstraat, auto’s en trams niet ondergronds, de oorlog was immers net voorbij (flauw geintje?).

Ja, V&D gaf de consumptiemaatschappij een aardig kontje.

Me and V&D, we go a long way. Liep er met mijn veertiende, via de makkelijkste LEAO ter aarde, stage op de afdeling koek en snoep.

Het V&D restaurant in Leidschenhage was dé ontmoetingsplek voor de Leidschendamse, Voorburgse en Haagse jeugd. Ik pikte er stiekem halskettinkjes voor vriendinnetjes met vormen waarvoor ik een moord deed, dus diefstal lijkt mij in dit geval een te verwaarlozen delict.

Toen ik ‘op mezelf’ ging kocht ik er een heuse combi wasmachine, merk Vendex, negenhonderdnegenennegentig (poeh, poeh) gulden, erg lang plezier van gehad.

En nu: een tijdperk voorbij. Vriend, ook ik heb je in de steek gelaten, koop steeds meer online, voor tienen besteld, morgen in huis.

Centurion Anton Dreesmann draait zich om in het graf, naast hem zijn bevlekte, levenloze bruid. Tot de laatste zucht misbruikt door haar gevoelloze loverboys voor wie enkel geld telt.

Het personeel rest een schrale troost, zijnde het eind van een slopende periode Hoop & Vrees-man………..Succes voor hen van mij.

 

Tekstverantwoording: Mink Out Meer: www.conck.nl

Vanaf het station een lange weg, tot aan de horizon. Na lang eentonig motorgeronk de hoek om, nog zo’n eind, naar een andere horizon.

Onderweg geen verkeer, alleen een tractor met tankwagen die stinkt naar koeienpoep. Voor de rest weilanden en boerderijen waar een ieder de wagen met ogen volgt vanaf het land of vanachter gordijntjes.

Via een karrespoor richting de allerlaatste boerderij, twee Haagsche stadsknulletjes stappen uit, ze worden begroet door het boeren echtpaar dat hen een aantal weken zal bezighouden.

De auto rijdt weg, ze kijken hem beteuterd na tot hij verdwenen is en het motorgeronk gesmoord lijkt in deze plattelandsstilte. Plattelandsstilte die, gelijk sneeuw, vederlicht neerdaalt en elk geluid doet verstommen.

Groenten uit eigen knollentuin, vlees uit eigen varken, volle melk uit eigen koe en eieren uit eigen kip: ondanks deze gezonde voeding teren de jongens in door visioenen ‘uit’ eigen huis.

De boerenlandweg huiswaarts is te lang, de horizon verdwenen en straatverlichting als houvast net zo schaars als geluid.

Troostend brieven schrijven doet de afstand tussen dit weids platteland en hun benauwende stad alleen maar groter worden.

Hoed en klompen van de boer, koeien naar de melk-plek drijven, hutten in de hooiberg. Op de boerinnen-dames-fiets, halverwege de horizon, sigaren brengen bij de stokoude buurmanboer met hoorapparaat en chocolademelk. Bij avondrood zwemmen in de Dinkel, sliertige waterplanten rond bange water trappende benen, libellen en kikkers rond mijn gebruind gezicht, deze vrolijk kirrende kinderen doen dit slapend gebied opveren.

Het begint te wennen maar……….. ’s-Avonds in bed, hoofd op de vensterbank, lege velden, aanhoudend heimwee. Druppels trekken sporen langs beslagen ramen en vermengen zich met een enkele traan.

Koffers bij de voordeur, een laatste glas echte melk en een snee krentenbrood met dik boter uit eigen karnton, schatten van mensen.

Een auto verbreekt het stilzwijgen van dit immer kalm land. Hij draait het erf op, de deur zwaait open, Den Jonge Neel stapt uit en sluit haar kroost in de armen om nimmer meer los te laten.

 

Bijzondere weken, maar toch blij dat ik van het boeren-land-weg-kon.

P.S. Een das heb ik nog wel, jawel een das van eigen schaap.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

En weer een bezighouder, niet om hard te lachen maar wel om te overdenken, veel leesgenot en delen weer graag, groet.

 

Boerenland-weg. Minks wekelijkse column 10-2-2016

 

Vanaf het station een lange weg, tot aan de horizon. Na lang eentonig motorgeronk de hoek om, nog zo’n eind, naar een andere horizon.

Onderweg geen verkeer, alleen een tractor met tankwagen die stinkt naar koeienpoep. Voor de rest weilanden en boerderijen waar een ieder de wagen met ogen volgt vanaf het land of vanachter gordijntjes.

Via een karrespoor richting de allerlaatste boerderij, twee Haagsche stadsknulletjes stappen uit, ze worden begroet door het boeren echtpaar dat hen een aantal weken zal bezighouden.

De auto rijdt weg, ze kijken hem beteuterd na tot hij verdwenen is en het motorgeronk gesmoord lijkt in deze plattelandsstilte. Plattelandsstilte die, gelijk sneeuw, vederlicht neerdaalt en elk geluid doet verstommen.

Groenten uit eigen knollentuin, vlees uit eigen varken, volle melk uit eigen koe en eieren uit eigen kip: ondanks deze gezonde voeding teren de jongens in door visioenen ‘uit’ eigen huis.

De boerenlandweg huiswaarts is te lang, de horizon verdwenen en straatverlichting als houvast net zo schaars als geluid.

Troostend brieven schrijven doet de afstand tussen dit weids platteland en hun benauwende stad alleen maar groter worden.

 

Hoed en klompen van de boer, koeien naar de melk-plek drijven, hutten in de hooiberg. Op de boerinnen-dames-fiets, halverwege de horizon, sigaren brengen bij de stokoude buurmanboer met hoorapparaat en chocolademelk. Bij avondrood zwemmen in de Dinkel, sliertige waterplanten rond bange water trappende benen, libellen en kikkers rond mijn gebruind gezicht, deze vrolijk kirrende kinderen doen dit slapend gebied opveren.

Het begint te wennen maar……….. ’s-Avonds in bed, hoofd op de vensterbank, lege velden, aanhoudend heimwee. Druppels trekken sporen langs beslagen ramen en vermengen zich met een enkele traan.

Koffers bij de voordeur, een laatste glas echte melk en een snee krentenbrood met dik boter uit eigen karnton, schatten van mensen.

Een auto verbreekt het stilzwijgen van dit immer kalm land. Hij draait het erf op, de deur zwaait open, Den Jonge Neel stapt uit en sluit haar kroost in de armen om nimmer meer los te laten.

 

Bijzondere weken, maar toch blij dat ik van het boeren-land-weg-kon.

 

P.S. Een das heb ik nog wel, jawel een das van eigen schaap.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Vroeger opstaan.                           Minks wekelijkse column 3-2-2016

 

Het grootste gedeelte van mijn huidig leven bracht en breng ik ’s nachts door, gewoon omdat ik dat fijn vind.

Geen telefoontjes, André Hazes-muziek van een stofzuigende buurvrouw of mensen die aanbellen omdat hun energiebedrijf beter is.

Neen, serene rust om bijvoorbeeld lekker mijn columnpje te schrijven; het enige dat ik hoor is het zacht tikken der laptop-toetsen, onderbroken door nutteloos, langdurig roeren in mijn koffiekopje.

Een aantal weken geleden ging het plotseling mis, slapeloosheid sloeg toe. Schapen tellen, op de bank naar politiek 24 kijken of met stijf dichtgeknepen ogen hopen op een bezoek van Klaas Vaak: niets hielp.

Hooguit twee uur slaap en dan weer klaar wakker, een ramp voltrok zich, de wallen onder mijn ogen groeiden gestaag en het geeuwen tijdens mijn werk achter de bar was niet van de lucht.

 

Nu heeft u vorige week kunnen lezen over mijn delicaat medisch ingreepje: onverwacht bracht dat de oplossing. Een paar dagen buitenspel op de bank deed de vermoeidheid veel vroeger toeslaan dan normaal (nou ja: normaal?). Voor het eerst in jaren om half twee

s ‘nachts (bijtijds???) naar bed, vier tot zes uur eerder dan normaal, het hielp, ik sliep gelijk Doornroosje, als een roos.

Deze aanpak zette zich voort, mijn ogen keken weer boven de wallen uit en het achter de bar geeuwen was, tot ieders opluchting, passé.

 

‘s Morgens rond negen uit bed is een openbaring, trams rijden, winkels zijn open en de koffie bij Florencia kleurt al aardig bruin.

Bij het Bakkertje in de Oude Molstraat lokken verleidelijke geuren mij met gesloten ogen binnen in dit Walhalla der zoetekauwen.

Eindelijk wist ik welke snoodaards, telkens weer, het verslavend pompoenbrood voor mijn neus weg kaapten.

Het leven is veranderd: doe het huis op mijn gemak en ga nog even de boodschappen doen. Van de week nog, voor het werk, op de motor naar Voorhout gereden, een belangrijke boodschap doen.

Heerlijk om gemutst en gehandschoend in de frisheid der morgen rond de Haagsche toren te lopen met zo’n dampkegel voor je uit.

 

“Vroeger, toen kraaiden de hanen. Tegenwoordig gapen ze alleen nog maar, sprak de dove”. (Dit mooie spreekwoord moest er bij).

 

“Vroeger, sliep de stad met mij mee. Tegenwoordig ontwaakt zij eerder dan ik” sprak de plotselinge vroege vogel.

 

Tekst verantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Geslachtsoperatie. Minks wekelijkse column 26-1-2016

 

Angst voor pesterijen deed mij aarzelen dit onderwerp voor een column te gebruiken maar een té snelle belofte op de snijtafel van de chirurg doet me voor de tweede keer met de billen bloot gaan.

Maanden nadruppelen heeft de emmer doen overlopen, er moet wat gebeuren.

In overleg met (de vrouwelijke) uroloog wordt besloten tot een heuse, jawel, geslachtsoperatie. Er zal lustig op los gesneden worden teneinde mij terug te brengen tot het vrolijk rondhuppelend mens van voorheen, maar dan anders.

Een soort van plankenkoorts die zich de avond voor de operatie aan mij opdrong komt in de badhokjesachtige kleedruimte tot een semipaniekerig hoogtepunt. Schaamstreek bedekkende kleding uit, een geel jasje aan en slofjes over de sokken.

Wachten totdat ik de O.K. in kan lijkt een eeuw te duren: zo voelt een schaap, op weg naar de slachtbank, zich dus.

De deur gaat open en plotsklaps sta ik in mijn blote kont tussen drie alleraardigste, begripvolle O.K. verpleegsters.

De dokter maakt na preparatie van de patiënt zijn opwachting. Ondanks dat ‘mijn’ verpleegsters, lang niet zo sexy gekleed zijn moet ik meteen aan die clip van The Earring denken: “When the lady smiles” (ff Youtuben dan maar).

In gedachte zie ik, net als in het filmpje, mijn geslachtsdeel na de ingreep, onder luid applaus met een sierlijk boogje door de lucht gaan, opgevangen door het hondje dat vervolgens smaakvol mijn lang gekoesterd aanhangsel verorbert, mij in vertwijfeling achterlatend over wie ik nu werkelijk ben.

 

Het ‘feest’ begint met een injectie in het ding dat meestal aan een boom hangt of als bijnaam wordt gebruikt voor een klunzig persoon. Hier zit hij, aan de felle pijn te oordelen, ‘onlosmakelijk’ aan mij vast.

Verdere details zal ik u besparen maar ondanks de koelbloedige vaardigheid van de dokter blijft het toch een gevoelig akkefietje.

Al keuvelend gaan we verder totdat het knellend stuk(je) voorhuid tot het verleden behoort en ik met mijn, in verband gehulde, Kloris nog even snel voor een cappuccino met fameus saucijzenbroodje ga.

Omgeven door lokkende parfum loopt een strak geklede, ‘bespring-mij’ vrouw met wiegende borsten voorbij. Een pijnlijk aanzwellend kloppen steekt de kop op. Snel verleg ik mijn focus op twee corpulente, gesluierde berber-oma’s, dat helpt.

Ik ben gewaarschuwd, een tijdje geen mannelijke illusies, sla wel even een paar beurten over.

 

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Verslavingen.        Minks wekelijkse column 20-1-2016.

 

Met een soort van aarzeling klopt Ed op de imposante eikenhouten kamerdeur van meneer Somers. Hij hoort niets, zo maar naar binnenlopen kan je duur komen te staan.

Na een aantal eeuwige seconden klopt Ed nog een keer, nu wat harder. “Binnen” buldert een stem van achter de deur.

Ed sluit de deur achter zich en blijft na een paar drentelstapjes op eerbiedige afstand van het antieke bureau staan. Links, een glimmende Chesterfield met daarop de immer toegewijde secretaresse Greet, die nimmer van meneers zijde lijkt te wijken.

De ruimte, bezwangerd met een milde sigarenrook, hult zich ondanks deze stralende zomermiddag in betrekkelijke duisternis.

Autosleutels en een creditcard in de lichtkegel van de jaren vijftig bureaulamp vormen het focuspunt van deze o zo statige kamer.

“Ed” spreekt Somers dominant, “Neem de Maserati, deze creditcard en rij naar mijn huis aan de Côte d'Azur, het moet nodig geschilderd.

Neem junk Jurgen mee om te helpen, als jullie over een week of drie terug komen ga ik er vanuit dat het huis af is en hij clean, succes”.

 

Het huis: “Levenslust” ligt afgelegen aan de Middellandse zee. Frisse lucht zat, binnen- en buitenzwembad, kortom de ideale plek voor luxe vakanties en afkickprogramma’s .

Na een aantal dagen zweet-, vibratie- en vluchtgedrag van Jurgen knapt deze zienderogen op. Overdag samen, fluitend in de zon, het houtwerk schilderen, een lust voor het oog: jolige Jurgen en het vers schilderwerk.

’s Avonds aan het zwembad met koude pilsjes, BBQ en goede gesprekken over slechte ‘jeugden’ en bindingsangsten.

Nu tien jaar later? Jurgen is nog steeds clean, pas vader geworden en chef in het bedrijf.

Na het zoveelste intensief samenzijn met de te jeugdige secretaresse neemt meneer Somers zijn laatste stijlvolle duik.

In het binnenzwembad van bovengenoemde villa blijft hij dood aan het oppervlakte drijven, Greet reddeloos verloren achterlatend.

Roken, drinken en een goede baas zijn hebben hun tol geëist.

En Ed? Die heeft het bedrijf overgenomen inclusief Greet, de immer toegewijde secretaresse die nimmer van zijn zijde lijkt te wijken.

Kijk uit voor verslavingen, zij kunnen de gezondheid ernstige schade toebrengen!

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                  Meer: www.conck.nl

Haastige spoed…………….         Minks wekelijkse column 13-1-2016

 

Even snel een saoto soepje van toko Sien Sien bij Den Ouden Neel (mijn moeder) aan de Loosduinse-weg brengen, haasten dus.

In het begin van haar straat heb ik, met mijn motor, vanaf het stoplicht zoveel snelheid, dat ik tussen de geparkeerde auto’s door, haaks over het fietspad de stoep oprij.

Fietsers of scooters pletten lukt nooit, want die zijn nog lang niet ter hoogte van waar ik ben, maar: zeg nooit, nooit.

Wanneer mijn voorwiel het fietspad opklimt schrik ik me rot. Een lichtflard valt op mijn netvlies en ik hoor iemand paniekerig God aanroepen. Rem instinctief waarna een scooter zich, moeizaam zigzaggend, tussen mijn voorwiel en de stoeprand een doorgang forceert om een tiental meters verderop tot stilstand te komen.

Deze niet vrijwillige kamikazepiloot, een potige, kort Amerikaans gekapte kassenjongen uit het Westland, had, zo te horen, de cursus Haags schelden voor gevorderden met glans doorlopen.

Hij nam een dreigende houding aan: “Wat flik jij nou tering kneus”.

Was het de schrik van het zonet ondergane levensgevaar dat hem zo tekeer deed gaan?

Ik zette quasi kalm mijn motor op de standaard en liep op hem af.

Geen zin hebbend in een herhaling van laatst(*1)  moest het anders.

Dit keer liet ik mijn moordlustige aan-pak maar in de kast hangen en trok het boetekleed aan. Lichamelijk imponeren, verbaal excuseren was de strategie. Dat lichamelijke zit bij mij wel goed ‘dankzij’ de overtollige onsjes en val beschermende leren motorjas.

Het verbaal excuseren zat ook wel snor omdat ik gewoon fout was.

De peenbuiker bleef schelden, ik verwachtte een handgemeen met aanzienlijk lichamelijk letsel, hetgeen we zojuist, ternauwernood, met wijd open gesperde mond en ogen hadden weten te voorkomen.    

 “Sorry, ik zag je niet”. Hij bleef schelden. “Ik zei toch sorry, ik heb je echt niet gezien en ben me óók rot geschrokken” herhaalde ik iets minder onderdanig. “Je reed volgens mij wel aardig hard anders had je me niet zo verrast op dit fietspad” sprak ik voorzichtig doortastend.

Als een blad aan een boom sloeg zijn houding om: “Ja hij rijdt wel hard man, dat is zo, ik schrok me ook rot, alles goed verder?“ “Ja, met jou ook?” We stonden nu vlak bij elkaar en de opluchting maakte blij.

Zo kan het dus blijkbaar ook, maar toch: haastige spoed………….

 

(*1) Zie Minks wekelijkse column 4-11-2015: Celdeling).

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                          Meer: www.conck.nl

Dagje 020.                       Minks wekelijkse column 6-1-2016

 

Paar dagen vrij om de accu op te laden. Eindelijk dat dagje Van Gogh Museum. Nee niet stoppen na zo’n woord als museum, even doorlezen. Ik weet dat de kijkcijfers bij zo’n onderwerp als dit niet spectaculair zijn maar je kan me niet na de eerste regel al wegzappen. Ik ga echt mijn best doen het leuk te houden.

Het zou een regenvrije, zes graden dag worden dus dat kon wel op het motortje zo begin januari. Uiteindelijk is de afstand tussen Den Haag en Amsterdam niet groot. In ieder geval niet zo groot als in de Eredivisie, nou ja, laat maar ook. Zes graden bleek niet echt zomer dus kocht ik mij, bij tankstation de Ruygen hoek, een bont gekleurde damessjaal met vlinderdesign. U zult begrijpen; een ietwat frivole toevoeging op mijn zo ongenaakbare zwarte motor outfit. Gezien mijn Haags imago en de toegang, later die dag, tot een zekere stad achter de duinen waren de daar verkochte Ajaxsjaals zeker geen optie.

In het Stedelijk Museum-restaurant (de badkuip), twee onvervalste Amsterdamse Oma Bobs kroketten en idem barmannen. Door mijn vlinder design/Ajax sjaal openingszin ontstond een quasi verbaal duel in plat Haags en plat Amsterdams. Voor de Nederlanders taalvaardigen hierbij  aanwezig, variété van de bovenste plank. Stadsjongens blijken, als puntje bij paaltje komt, uit het zelfde hout gesneden.

In het Museum aangekomen (neen, door lezen, na het zoet nu wat zoet-zuur), de speciale expositie: Van Gogh/Munch.

Tragisch als je weet hoe deze twee mannen hebben geleefd en je nu ziet wat een enorme hype er rond hun personen is ontstaan.   

Psychisch tobbend en vaak op zichzelf levend ontbrak hun wellicht een uitlaatklep. De enorme drift zich te uiten moest zijn weg vinden.

Zie hier een belangrijk aspect van hun genialiteit in schilderen. Als je bij van Gogh kijkt naar zijn passionele penseelstreken, zij spreken van haast en grote intensiviteit. Ineens viel bij mij na jaren het kwartje: Het was wat muziekkanten ingepompt krijgen bij een masterklas van een grootheid: Je speelt al lekker maar leg je gevoel in wat je doet, schilderen ok maar doe het met je hart, voel wat je op het doek zet. Bij Munch net zo, alleen wat minder onstuimig, maar de expressie, het gevoel van melancholie, angst, obsessie, hoe hij dat op het doek kreeg, dat kan alleen maar als je schildert met je hart.

Nou beste lezer, viel het mee dat zuur? Toch leerzaam zo’n dagje 020.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                           

Extra nieuwjaarsfooi.          Minks wekelijkse column 30-12-2015

 

Met tegenwind en striemende regen trapt Keesje naar zijn krantenwijk. Honderdtachtig kranten met insteek, best zwaar. Krakend, steunend, lijkt het niet ondenkbaar dat zijn stalen ros door metaalmoeheid ieder moment voor eeuwig in zal slapen.

Helmerstraat twee: tante Jo, iedere dag een dropje of chocolaatje.

Op negentig trekt Wodan altijd met een rotgang de krant uit je hand dus voorzichtigheid is geboden als je vingers je lief zijn.

En dan op honderdtwintig: Blonde Greet, een echte mooie, nette dame.

Keesje kijkt eerst altijd even door het raam om een glimp van haar prachtige verschijning op te vangen. Vandaag heeft hij geluk, ze loopt door de kamer in een witte, soort van ochtendjas waar haar bovenlichaam in zit als bonbons in de verpakking. De ruit beslaat, “Moet jij niet verder met je krantjes Keesje?” vraagt de wijkagent die hem met een spottend glimlachje op zijn schouder tikt. “Uhhh,” sputtert ons betrapt Smeerkeesje en loopt verder maar ziet nog net dat de diender bij Greet naar binnen glipt. Wijk af maken, droge kleren, eten en dan met kaartjes voor nieuwjaarsfooien de straat weer in. Aanbellen, deur open: “De bezorger van de Haagse krant wenst u een gelukkig Nieuwjaar”. Als een ware routinier draait hij het zinnetje af en loopt, weer een bedragje rijker, naar de volgende deur.

 

Bij nummer honderdtwintig gluurt Keesje weer naar binnen, niks. Aanbellen, de deur gaat open en daar staat blonde Greet in de witte kamerjas, het haar niet meer zo netjes als daarnet. De wind blaast de panden uiteen waardoor Keesje haar lange slanke benen tot een bepaalde hoogte kan bewonderen. De adamsappel schiet omhoog, tekst weg. Greet lacht, ziet het kaartje: “Ik zal wat pakken, loop maar mee”. Hij veegt, te lang, zijn voeten en volgt haar over het dikke rode tapijt. Kristallen lampen, porseleinen beelden, schilderijen met blote mensen. “Ga even zitten”, met haar fraai gewelfde achterkant naar hem toe rommelt ze in een lade. Keesje weet niet en tegelijkertijd wel waar hij kijken moet, die ochtendjas, was die nou doorzichtig? Hij krijgt het er warm van. “Zo, stiekem naar binnen gluren Kees?” “Nou uhhhh mevrouw, alleen om te kijken of u thuis bent”. Heupwiegend komt ze op hem af, licht voorovergebogen geeft ze hem een briefje van vijf, de bonbons, begeerlijk dichtbij.

Bij het naar buiten gaan lispelt ze zwoel: “Keesje!” hij draait zich om en met haar poezelige handen rond zijn nek kust ze hem kort op de mond. Keesje zweeft, ogen dicht, naar buiten en slaapt weken onrustig van deze extra nieuwjaarsfooi.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                                           Meer: www.conck.nl