Middenklasser. Minks wekelijkse column 30-5-2018

Heeft u wel eens zo’n droom gehad? Een balletje rolt van een heuvel, petieterig en ongevaarlijk, bijna schattig eigenlijk.
Maar al snel wordt de bal groter en groter, in no-time groeit hij, tijdens zijn tumultueuze afdaling, gigantisch, vluchten is zinloos.
Het walst over je heen en neemt je mee in zijn allesverwoestende tocht het dal in, lampie uit……… Nachtlampje aan, rechtop in bed!

Nou ja, zo voelde de aanwassende berg wasgoed na de ineenstorting van mijn Duitse middenklasser wasmachine…. slechts 2,5 jaar oud.
Ik moest handelen, het was vijf voor twaalf en het ‘(was)water’ stond mij aan de lippen, een lawine van vuile was dreigde mij te bedelven.
Vijf voor twaalf was het daadwerkelijk, er moest en zou zo snel mogelijk een wasmachine gekocht worden, de tijd drong.
Vrijdagavond, de bestelling moet voor twaalf uur geplaatst om zaterdag de machine binnen te krijgen teneinde de berg af te graven.
Het café loopt vol en mijn onlineplan dreigt te mislukken, met Pinkster in het vooruitzicht zou de was me zéker boven het hoofd stijgen.
Gelukkig biedt een Kort Verband Vrijwilliger zich aan en ben ik nog binnen de tijd om de dag er na de wasmachine opgelucht te ontvangen.

Diep in de nacht kom ik met de nieuwe aankoop de straat ingereden, nu nog even naar binnen en installeren die hap, makkie???
Kantelend van de wagen het huis in, de wasdroger van de oude machine af tillen, schuiflade losschroeven, invalide schoonmaakhulp weghalen, nieuwe neerzetten, schuifla en droger er weer op en dit alles muisstil.

Om half zes 1e Pinksterochtend start ik hevig transpirerend de eerste wascyclus in een poging de verstikkende berg weg te werken.
Bij het dichtslaan van het deurtje merk ik wel op dat de mankerende middenklasser als een Mercedes klonk terwijl deze nieuwe zijn best doet om het geluid van een Fiatje 500 te imiteren.
Het mag de pret niet drukken, ze doet ijverig haar best en nog tijdens de Pinkster is de vuile was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Slechts bij twee vuile sokken al ontstaat nu het onstuitbaar verlangen haar aan te zetten om tevreden naar het raampje te kunnen staren.
Hopelijk slijt deze schoonmaakhulp wel wat meer levensjaren in de gangkast dan haar voorgangster, die prijzige middenklasser.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Leeg Stadion.                    Minks wekelijkse column 18 april 2018

 

Wanneer ik Den Ouden Neel de 1^een de 3^edinsdag van de maand voor haar rijtoer ophaal heeft hare koninklijke hoogheid altijd wel iets mede te delen over een nieuwe koers of taak.

Deze keer was het niet anders, we zouden ‘op pad’ om uit te zoeken waarom Jo, haar pedicure, de telefoon niet meer opnam.

“Ik hoorde dat ze in het ziekenhuis lag, hoop niet dat het ernstig was. Als je naar ons oude buurtje rijdt Mink, weet ik wel waar ze woont, schuin onder Corrie die altijd van die lekkere appeltaarten bakt”.

 

Eerst naar Florencia, daarna C&A, dan de Griek in de oude lampenzaak en onderweg naar de auto nog even een paleistuintje meepikken.

Ze babbelt honderduit terwijl ik met mijn tong op de knieën haar rolstoel over de Haagse duinen duw, op de bankjes naast de hoofd ingang ga ik even zitten om uit te blazen. “Poeh, poeh, moe, ff rusten”.

“Moe? Hoe vaak denk je dat ik jullie met de kinderwagen door deze paleistuin heb geduwd!” “Ja mam maar wij waren wij niet zo zwaar als jij nu”. “Nou nou jongen zwaar, dat valt best mee, gaan we weer?”

 

In haar oude buurtje aangekomen wijst ze me precies waar de pedicure woont, na het aanbellen blijft de deur gesloten.

Den Ouden Neel wijst op het huis van Corrie Appeltaart, ik bel, een hipstervrouw doet open, ze woont er al twee jaar, zegt ze.

Corrie appeltaart doet bij haar ook geen belletje rinkelen en van een pedicure weet ze ook niets. “In dat huis woont nu een jong echtpaar.

Op 15 woont een bejaarde, dove vrouw, zij weet alles van de buurt”.

De dove vrouw ziet me voor haar raam verschijnen, ik vraag haar in gebarentaal of Jo en Corrie hier nog wonen, ze schudt achterdochtig neen en verdwijnt haastig uit het zicht.

 

Onverrichter zaken rijden we richting (bejaarden)huis, langs Daan en Dien, Joop en Toos, de melkboer, de familie Stein met die kinderenschare………”Allemaal dood, ze waren nog jonger dan ik” spreekt Den oude Neel somber. “Je hebt je kinderen en zo toch nog” probeer ik haar op te beuren, “Ja, ja” zegt ze met een matte glimlach.

 

Het voelt alsof ze de enige is op de tribune van een leeg stadion, de laatste supporter van een competitie die allang afgelopen is…………….

 

Tekstverantwoording: Mink Out.