Op zuh eiguh. Minks wekelijkse column 4 april 2018

Geschreven door Mink Out op 4 april 2018. Geplaatst in column

Nou, we gingen naar IKEA, laminaat halen voor zijn nieuwe huis. Met zijn auto, die had een vijfde deur, dat is makkelijker laden.

“Wat rij je truttig, in mijn auto trapte je, met je tong uit je mond en je pupillen tegen het windscherm, het pedaal door de bodem”.
“Weet je wat zo’n volle tank kost pap?” “Ja maar ík was toch altijd die ouwe zeiker als ik vroeg of het wat minder kon”.
”Mijn boordcomputer geeft aan dat dit de zuinigste snelheid is dus ik ga niet harder, is trouwens ook beter voor het milieu!!!”

Meneer ging er vanuit dat wij het laminaat betaalden, niet mijn idee maar het moest van zijn moeder en dan weet je het wel.
Je laat je kind toch ook niet op het koude beton zitten, heeft hij nóg een mazzeltje, samen met die flatscreen, wasmachine en koelkast.
Ja ik weet het, we hebben het zelf gedaan, hij is verpest, maar we kunnen het missen voor ons ‘prinsje’. Hij moest zo nodig op zuh eiguh. Valt ietwat tegen, terug kan niet meer, het is nu echt menens.
Het vloertje zat er snel in, al van kleins af aan helpt hij graag met klusjes, dat handige, dat hebt tie van zijn vader, nog steeds is het heerlijk om samen met hem dit soort dingen te doen.

Het zweet staat op mijn voorhoofd, ik trek de koelkast open voor een koud pilsje maar zie een eenzaam kuipje boter…. boter…. boter :-).
“Hebbie niks te drinken?” “Nee, ik heb nog geen boodschappen gedaan”. “Nog geen? Hij is helemaal leeg, valt tegen hé gozah.
Thuis kon je met een uitpuilende buik de koelkast plunderen, stapel dik belegde boterhammen, pak melk aan je mond, ben je aan de lijn?
Kom, dan gaan we ff inslaan, pakken meteen een lekker koud pilsje”.

Al gauw zit het boodschappenwagentje propvol en is mijn portemonnee leeg. “Zeg maar niks tegen je moeder over die boodschappen”.
“Niet nodig; ze had al gezegd dat jij dat bij het zien van mijn lege koelkast waarschijnlijk de boodschappen wel zou betalen”.

Ja uhhhhh, ik weet het, we hebben het zelf gedaan maar hij woont nu wel mooi op zuh eiguh………………toch?????

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Niet meer de zijne. Minks wekelijkse column 28-3-2018

Geschreven door Mink Out op 28 maart 2018. Geplaatst in column

Niet meer de zijne. Minks wekelijkse column 28-3-2018

Het schijnsel der lantaarns streelde zijn pafferig gezicht. Zijn haardracht, sjieke bril en kledij wekte niet de indruk dat je met een oude Haagsche crimineel van doen had.

Drie maal per week stappen liet zijn sporen na maar zijn matras puilde uit van het geld en dat moest toch op aan leuke dingen.

Het was een gouden tijd geweest, waarin hij en Fred (het Mokertje) hun zakken vulden door te handelen in alles wat de nacht nodig had.

Fred kreeg zijn bijnaam: “het Mokertje” niet voor niets, ze deinsden nergens voor terug, deze twee ‘jaren 50’ Schilderswijkschoffies.

De eerste ‘Joegoos’ die hier voet aan de grond probeerden te krijgen zijn mede door hen toch maar even een stadje verder gaan shoppen.

Door de drank van zijn ferme tred beroofd zigzagde Bob door de nachtelijke binnenstad naar een duistere deur die nog open was.

De Marokkaanse portier groette en liet hem binnen.

Ik herkende Bob meteen, hij was straalbezopen, gewoon maar negeren, het was mijn avondje uit………. maar niet voor lang.

Hij pakte een jonge jongen rond zijn nek en knelde deze af om hem wat in zijn oor te fluisteren.

De grote ogen en open mond van het onfortuinlijk puistenkoppie wezen op acute ademnood, de portier ontzette het slachtoffer.

“Wat mot je k..ker Marokkaan” schreeuwde Bob, ik sprong maar ff bij, gaf Moes een knipoog en trok Bob naast me aan de bar.

“GVD kappen nou Bob, je gaat toch niet mijn stapavondje verpesten?”

“Ik haat die kan..r Marokkanen en wat kennen ze dan………….weet je wie ik ben? Ik ben het: Grote Bob, mij foppen ze niet” brulde hij.

“Ja Bob, genoeg zo, neem nog een drankje en ga dan lekker naar huis, je bent zo lam als een konijn man”. Het hielp, de rust keerde weer.

Het was een mooie tijd Mink, komt nooit meer terug” sprak hij met weemoed in zijn stem, tis mis gegaan toen ze Mokertje dood in zijn auto vonden, ik heb het niet gedaan, dat zweer ik op mijn kinderen”.

Of ik nog mee ging voor een shoarmaatje, “neen ik ben aan de lijn” sprak ik tussen twee ferme slokken bier door.

Taxi gebeld, nog wat spierballentaal tegen Moes, en toen was hij weg. Weg uit deze tent en weg uit deze tijd, die niet meer de zijne was!

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Een wrede grap. Minks wekelijkse column 22-3-2018

Geschreven door Mink Out op 21 maart 2018. Geplaatst in column

Een wrede grap. Minks wekelijkse column 22-3-2018

Wanneer ik met mijn haar in coupe slagveld en rode ogen wakker word luister ik, tijdens mijn eerste onzekere stapjes, Radio 1.

En ja hoor: wederom de charmant stokkende stem van Erben Wennemars die mij maar weer eens bijpraat over………… schaatsen!

Heb zo langzamerhand wel genoeg van dit soort opblaas journalistiek.

Over naar Radio 4, al gauw wordt ik in mijn wakker-worden-middagritueel bijgestaan door sprankelende klassieke muziek.

Als teken van leven voor eventuele inbrekers is het gewoonte de radio bij het weggaan zacht fluisterend aan te laten ☺.

Zo’n twaalf uren later is het brood verdiend en strompel ik diep in de nacht uit mijn auto, ik groet de allochtoonse buurman van de overkant, we praten eigenlijk nooit met elkaar, maar hij houdt me staande.

“Uw buurman is vandaag overleden, we komen net uit het ziekenhuis, zo jong nog”, zijn vrouw begint ook te praten: “dat u niets wist, hij is een paar dagen geleden ’s nachts met de ambulance weggehaald”.

Nou had ik van de week wel blauw zwaailicht langs de jaloezieën zien strijken maar een te kort aan sensatielust kon mijn nieuwsgierigheid niet doen ontvlammen laat staan aanwakkeren.

Verbijsterd loop ik naar het portiek, zijn patserauto staat voor de deur, zo’n Ram Air geval, ineens ziet hij er anders uit, enorm leeg.

Ik ga richting mijn voordeur, bij hun is alles al donker, wat een tragedie, die vrouw alleen en die dochter, ze was altijd bij haar vader, hij was haar grote held, wat moeten die twee nu zonder hem?

Binnengekomen staat Radio 4 nog aan, erg toepasselijk: Tomaso Albinoni’s Adagio (moest het wel even opzoeken) hier de link voor als je het wil beluisteren: https://youtu.be/eLU5W1vc8Y

is echt de moeite, melancholiek en passend bij zo’n abrupt afscheid.

Niet dat ik hem veel zag, ben vaak weg, maar ik was aan hem gewend.

De dag er na aangebeld om te condoleren en mijn hulp aan te bieden.

Ogen tonen een schichtige mix van radeloosheid, wanhoop en onmacht.

De voile van verdriet doet mij deze gezichten nauwelijks herkennen.

Ik aanbid het leven en zie het als een prachtig cadeau, maar op dit soort momenten is het toch wel een erg wrede grap…………sterkte!

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Uitgestreken. Minks wekelijkse column 14-3-2018

Geschreven door Mink Out op 14 maart 2018. Geplaatst in column

Uitgestreken. Minks wekelijkse column 14-3-2018

Een geliefd karweitje waar ik telkens tegen opzie als tegen een berg is het strijken van tafelkleedjes uit de partyruimte.

Als de party over is, knoop ik in de vorm van een knapzak de vuile kleedjes bij elkaar. Wanneer, diep in de nacht, mijn voordeur achter me sluit, opent niet lang daarna de wasmachinedeur zich.

Oxi Action, Robijntje en de kleedjes er in, timer aan, zodat de machine zijn verhelderend werk pas start wanneer ik rustig slaap.

Bij het krieken der (mid)dag gaan de kleedjes nat aan de droogmolen.

Bij thuiskomst ‘s nachts kreukloos droog van de lijn zo op de plank, de strijkplank welteverstaan.

‘Een geliefd karweitje waar ik als een berg tegen opzie’, zoals hierboven geschreven, slaat er op dat het altijd weer een hele klus is.

Maar, wanneer eenmaal bezig, met koffie en een goede docu, eigenlijk zeer ontspannend en goed te doen.

Mede door het strijken met van dat kreukvrij spuitbussenspul, is de bloemengeur niet van de lucht.

Het hele huis, en na dekking de partyruimte, ruikt de ene keer als Morgenfris en de andere keer als Spring Sensation. Mijn neus laat zich leiden door wat de Action mij zoal reclame-technisch opdringt.

Zeker is wel: zonder Robijntje zou mijn leven ondraaglijk zijn.

“Mink, dat kan echt niet meer die kleedjes met lopertjes op de tafels bij feesten en partijen, het moet anders” sprak Kel.

“Neen, ik ben er erg blij mee, ze staan sjiek en gaan echt nooit weg!!!”

Twee dagen later zijn ze er, de nieuwe tafelbedekkingen, een soort van panty achtige stof die je als een condoom om de tafel heen trekt met speciale hoesjes onder de poten om het tricot aan te spannen.

T’ is even wennen maar nu ze eenmaal in bedrijf zijn moet ik bekennen dat deze ‘Durex’ tafelkleden beter ogen dan de oude.

Een ander, niet onbelangrijke bijkomstigheid is dat de kleedjes, door het aanspannen, niet meer onder de strijkbout geplet behoeven te worden, met andere woorden… na 20 jaar ben ik uitgestreken.

Die oude kleedjes kunnen me nu eigenlijk wel de bout hachelen.

Moet niet gekker worden, ik zou nog tijd overhouden.

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Lees verder

Vroege lentedag. Minks wekelijkse column 7-3-2018

Geschreven door Mink Out op 7 maart 2018. Geplaatst in column

Vroege lentedag. Minks wekelijkse column 7-3-2018

Deze zonovergoten dag zingt over het voorjaar dat is geboren.

Ik schuif de ramen van het café wagenwijd open, het water van de Trekvliet schittert fris tussen wegkwijnende ijsschotsen.

Op zo’n moment voel ik me een soort van Dracula die, wit als een doek, en onder stof en spinnenwebben uit zijn tombe stapt.

Het ingedommeld horecapand komt bij in de verkwikkende lentelucht.

Schoorvoetende stapjes bepotelen behoedzaam dit zo prille jaargetij.

Het terras, ontwakend uit haar winterslaap knippert met de ogen.

Zal haar snel ontdoen van de smoezelige grauwsluier waarin de donkere maanden haar hebben gehuld, dan kan ze weer verleiden.

“Zou je dat raam niet dicht doen, tis koud” het was Bart, leuke man vol adviezen die hij bij binnenkomst altijd gratis en voor niets over de bar gooit. “Zou je geen muziek aanzetten” was zijn tweede advies, het derde vulde ik zelf al in: “Dat eerste biertje weggooien zeker”.

“Mooi verhaal van die bevroren kranen, gaat zeker wel in de papieren lopen!” “Nou het valt mee, alleen zo’n drukknop voor het urinoir kost bijna honderd euro, maar hij glimt wel.

Tis mijn eigen schuld, twee dagen vrij, geen verwarming aangezet, die in het herentoilet waren trouwens voor de zoveelste keer stuk.

“Dan moeten we ze maar ff nakijken” roept de juist binnenstappende Rini, een handige gozer, heeft werkelijk overal verstand van, als iets stuk is moet en zal hij het maken.

Daar komt buurman Mart binnen, “nemen we de goedkope of dure koffie”, “als jij hem zet Mart, de goedkope, die is gratis”.

Rini heeft het 1e kacheltje al open en vier gezichten verdringen zich boven dit ‘made in China’ vernuft om als eerste het euvel te vinden.

Natuurlijk is Rini de eerste, hij krijgt hem aan de gang, het is de thermostaat, we kunnen hem buiten spel zetten, maar dat is niet slim.

De immer fanatieke Mart zit al op zijn smartphone: ”Ha, ha, dat soort kacheltjes kosten € 9,95 bij Alibaba”.

Rini laat demonstratief zijn schroevendraaier vallen en roept lachend uit: “daar ga ik niet tegenaan repareren, doe mij maar een biertje”.

Wat een warmte hé, in zo’n cafeetje, je hebt haast geen kacheltje meer nodig hebben, op deze vroege lentedag.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Het pleeggezin. Minks wekelijkse column 28-2-2018

Geschreven door Mink Out op 28 februari 2018. Geplaatst in column

Het pleeggezin. Minks wekelijkse column 28-2-2018

Vanwege huiselijke turbulentie was het tijd voor kleine Mink om fijn een maandje of drie bij een pleeggezin in het pittoreske Lunteren te gaan wonen.

Lekker landelijk met klompenmakers, paarden en geitjes in de wei en natuurlijk met de ‘tuinpaden van m’n vader’, maar dan ff niet van mij.

Het gezin waar ik onder de pannen was bestond uit nogal wat kinderen, ik denk zeker acht in trapsgewijze maten, de oudsten hielpen bij het grootbrengen van de jongsten, goede oefening en moedersparend.

Naar school ging ik daar graag, daar was Jantien, lievelingetje van juf Corrie en van mij, helemaal tot over mijn oren was ik van haar.

Een vriendje was snel gevonden, Jochem, niemand in de klas wou hem hebben en omdat ik ook alleen was ‘klampten’ we best.

Tot die middag: op het televisietoestel stond zo’n Spaanse danseres, hij trok het topje naar beneden en kneep in de plastic poppentietjes met een grijns waar Hannibal Lecter van zou schrikken.

Ok, ik lachte met hem mee maar achteraf betwijfel ik of mijn lach op zijn minst Donald Duck ‘eendenvel’ had kunnen bezorgen.

Echter, een tweede gebeurtenis op deze dag deed toch wel een ‘vaag’ vermoede rijzen waarom Jochem, buiten mij, geen vriendjes had.

Een onfortuinlijke vlieg, trok hij ondanks mijn hevig protest de vleugeltjes en pootjes uit en legde het weerloos rompje op de rail van zijn modelspoorbaan zodat de locomotief (met echte rook) het ‘bloedbad’ af kon maken.

De dag erna stond Jochem, een vriend armer en een blauw oog rijker,

weer eenzaam op het schoolplein. Nooit meer wat van hem vernomen, wellicht in de krant maar dan zonder te weten dat het over hem ging.

Zondags naar de kerk was voor mij, op familiare doopevenementen aan het permanente thuisfront na, de eerste keer.

Terwijl ik op de achterste bank, voor het eerst in mijn kort leventje, full color porno boekjes ter inzage kreeg preekte een dominee met vervaarlijk fladderende vleermuismouwen dood en verdoemenis.

Mijn surrogaat ouders gingen nooit mee, zij liepen, als we suf geluld weer thuis kwamen, in pyjama en nachtpon. Ja, wij gingen op zondag heen en zij vermenigvuldigden zich tot een groot, stabiel pleeggezin.

Tot zover mijn ervaringen uit het pittoreske Lunteren, terug naar nu.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Vergeef me. Minks wekelijkse column 21-2-2018

Geschreven door Mink Out op 21 februari 2018. Geplaatst in column

Vergeef me. Minks wekelijkse column 21-2-2018

Hij dooft de lichten, trekt zijn jas aan en verlaat de zaak.

De deur valt dicht, het op slot draaien der nachtvergrendeling geeft het einde van de dag aan.

Voetstappen ebben weg, een vloed van stilte overspoelt dit laatste geluid, schemerig schijnsel streelt jou groene linnen laken .

Vaak was jij het middelpunt, een ieder volgde onder het genot van een drankje en sigaret het verloop van de krachtmeting.

Je bent nog van voor de oorlog, je massief eiken poten zijn uitgevoerd in Art Deco, voor die tijd erg trendy. Ergens onder het speelveld staat met inkt 1934 geprint, je was hier dus al vanaf de opening.

Je was er dus ook bij toen de Duitsers Paul Drilsma van hiernaast in 1944 van huis haalde en op transport naar Auschwitz zette.

Menig speler die voorover leunend in uiterste concentratie het hoofd ophief heeft hem in vele gevallen ook al weer neergelegd, zo gaat dat.

Nog steeds is het café nachtelijk stil, een koeler slaat aan en de ijsklontenmachine laat zijn vers bevroren duinwaterklompjes kletterend op de oudere vallen.

Maar helaas, de tijd raast een ieder en ook jou voorbij, na ruim tachtig jaar moet jij het veld ruimen, je bent een sta in de weg.

Aan allerlei oplossingen is gedacht maar geen was de goede.

Niemand wilde je, er was zelfs een idee je als brandhout weg te geven. Zou mijn vingers er niet aan branden laat staan aan warmen.

Je in het vuur te zien verteren zou ondraaglijk zijn, tijdens de executie zou ik mijn verdriet blussen met tranen die ik voor jou laat.

Hulp, om je van de brandstapel te redden, kwam net op tijd, er zijn toch nog geïnteresseerden die van acquit willen, een pak van mijn hart.

Morgen, als de zon opkomt en de haan 3 maal kraait komen ze je halen.

Dat juist ík de gene moet zijn om jou de deur te wijzen valt me zwaar.

Aan mijn voorgangers, mensen die je ‘bespeelden’, maar in de eerste plaats aan jou smeek ik: “vergeef me” oude vriend.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Een mooie dag. Minks wekelijkse column 14-2-2018

Geschreven door Mink Out op 14 februari 2018. Geplaatst in column

Een mooie dag. Minks wekelijkse column 14-2-2018

“Fijn een stukkie rijden mam!” Tetter ik opgewekt als ik met piepende banden de rolstoel bij Den Ouden Neel de kamer op rijd. Ze is blij me te zien. “Leuk jongen, waarheen?”

Haarlem, iets brengen! Stralend weer moeders, wie houdt ons tegen”.

Even langs het tankstation voor koffie met koek en dan snel en route. De zon straalt in de auto en in ons hart, het is een mooie dag.

“Zeg Mink, wat denk jij nou van die minister, dat is toch niet zo slim?” “Neen mam, niet echt slim, hoe kan die lul dat nou doen, dat bluffen, nergens voor nodig, ik zeg je, die neemt zijn ontslag mam, ff de radio aan……Nou, wat zei ik, hij bied zijn ontslag aan, kon ook niet anders.”

“Vond het wel een nette man Minnekus, toch wel een beetje zielig”.

“Ja mam maar je weet toch nog wel van die hoge bomen en die wind”.

“Ja, dat is zo jongen, wat een hoop auto’s hé”. “Ja mam, 6 banen breed en soms nog niet genoeg, kijk een vliegtuig, lijkt wel of hij stil hangt”.

Na de verplichting ff naar IJmuiden, wapperen in de wind, het is duidelijk geen seizoen, de boel ligt er troosteloos en verlaten bij.

Dan maar ‘tussendoor’ naar Van der Valk in Wassenaar voor biefstuk met appelmoes. Villa’s, bossen, schapen en boerderijen flitsen voorbij.

Na even genoeg Rudolf Schock te hebben gehoord, de radio weer aan. Na een zware bevalling is die donorwet uiteindelijk toch aangenomen.

Pia Dijkstra’s triomferende rentree als presentatrice voor het Nederlands volk is een feit. Uit ‘voorzorg’ ga ík het script nu maar eens van A tot Z doornemen om haperingen te voorkomen.

Bij van der Valk aan de tafel neergestreken vallen we aan op de lekkernijen ons voorgezet. Een appje: rechter beslist; rookruimtes moeten weg uit de horeca. Schijnbaar zijn er na de financiële crisis, alcohol-leeftijd voor de jeugd van 16 naar 18 en het verbieden van roken nog niet genoeg horecazaken op de fles☺ (of in rook op)gegaan.

Dit soort gein kost me zo langzamerhand wel mijn overigens steeds schonere longen die dadelijk geen sterveling meer nodig heeft.

Tja, #HalbeWasErbij, #MeToo. Halbe krijgt na zijn blunder twee ton wachtgeld per jaar en ik strompel, weer een kans armer, gewoon door.

Er zat bij Valk wel een kers in de appelmoes, toch een mooie dag!

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Wat doen ze daar??? Minks wekelijkse column 7-2-2018

Geschreven door Mink Out op 8 februari 2018. Geplaatst in column

Wat doen ze daar??? Minks wekelijkse column 7-2-2018 Men wil van mooie sexy decorvrouwen bij sportevenementen af. Nou is het gebruik van mooie mensen niet alleen daar gewoon maar bijna overal. Mooie mensen verkopen nou eenmaal!! Okay toegegeven: als ik de kortgerokte vrouwen door een kolkende dartaanhang zie paraderen denk ik wel: wat doen ze daar??? Zo ook bij de Pitspoezen van de formule 1, Rook, nervositeit, rubber- en olielucht, om Godswil, wat doen ze daar??? Wel is het zo dat deze gedachte, als ijzige sneeuw op gloeiendheet asfalt, verdwijnt wanneer deze raspaardjes (sorry J) zich op mijn netvlies vestigen! Het probleem (volgens de voorstanders van de ban) is dat deze vrouwen daar enkel en alleen rondlopen voor hun fysieke verschijning, dat exhibitioneren zou vrouwonterend zijn, en haar nóg meer de seksistische hoek indrijven. Komt tie dan: ik vind dat een vrouw vrij is om te bepalen of ze dit doet of niet, ik vind er niks mis aan, sterker nog ik vind het prachtig. Als mannen enthousiast worden van een paar sexy meiden die daar geen probleem mee hebben zie ik niet in waarom dat anders moet. Misschien is de gender neutrale mens wat, lang leven de lol????? Discriminatie? We geven de weinige vrouwen in zo’n mannensport een leuk toyboytype mee of wellicht wil er één ook een pitspoes, of niets, laat ze maar kiezen, dat kunnen vrouwen best zelf, zonder bemoeials. Het kan gewoon heel wat tandjes minder met die massa-afpersing van organisaties en bedrijven om andersdenkenden ‘correcte’ meningen over humor, opvatting enz. door de strot te rammen. Ok, ik vind die Tour de France podiumdames ook stijlvoller met hun haute couture ze zijn misschien minder aanvallig maar ook hier is de fysieke verschijning volgens mij van doorslaggevend belang. Terwijl Iraanse vrouwen, onder het spiedend oog van de religieuze politie, stapvoets onder de hoofddoek proberen uit te komen, slaat in het vrije westen een leger toe, een leger van moraalridders wel te verstaan. Wellicht kunnen we die hoofdoeken voor weinig overnemen? Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder

Kinderfietsjes in de voortuin. Minks wekelijkse column 31-1-2018

Geschreven door Mink Out op 31 januari 2018. Geplaatst in column

Kinderfietsjes in de voortuin. Minks wekelijkse column 31-1-2018

“Het was lente 1965, ik woonde er net, goede baan, ik was één van dé mannen uit de straat, als er iets was werd ik met Jannie, mijn vrouw, als eerste uitgenodigd.

Op de stoep leerde ik mijn zoontjes fietsen, het moment dat ik ze losliet zal ik nooit meer vergeten, ineens konden zij het zelf, wat onzeker zwiebelend, maar toch, ik was apetrots.

Als ik na een lange werkdag het tuinpad opliep stonden daar die kleine fietsjes, een rooie en een blauwe, dat voelde echt als……..thuiskomen.

Nu zijn het volwassen kerels met hun eigen kinderen, ze wonen in het buitenland, weinig tijd, tis geweest, die fietsjes in de voortuin”.

“Neen, Jannie heeft niet veel plezier gehad van mijn pensionering, drie jaar maar, toen is ze overleden, 20 jaar nu, ik mis haar enorm.

Ik ben uitgenodigd voor de buurtbarbecue, ze noemen me die oude man aan het eind van de straat, hooggeëerd publiek, zo nu en dan”.

“Doe nog maar een glas Mink, lekker die chardonnay, een goede keus”.

“Best Kees maar daarna rij ik je ff vlug naar huis want de avondploeg komt zo drinken”.

Sinds hij slechter liep haalden en brachten we Kees van en naar huis, de heggen in de buurt gingen te zeer achteruit door het steun zoeken tijdens zijn laatste individuele wandeltochten naar de buurtkroeg.

Arm in arm liep ik de frêle Kees naar het schaarse lichtschijnsel van de jaren dertig lamp boven zijn voordeur welke hij langzaam opende.

Hij toetste de alarmcode in en wenste me nog een fijne avond, ik bleef even staan mijmeren tot hij in het geribbelde matglas van de deur vervaagde, ik denk dat ik ook bleef staan uit een soort van bescherming.

Het was het laatste dat ik van hem zag, het huis werd verkocht, er wonen nu van die hippe mensen waarvan ‘hij’ wellicht weer één van dé mannen van de straat is.

Laatst reed ik er langs………… er stonden kinderfietsjes op het tuinpad.

Tekstverantwoording: Mink Out.

Lees verder