Ziende blind.                       Minks wekelijkse column 12-6-2019.

 

“De prins en prinses leefden nog lang en gelukkig. En nu naar dromenland want morgen is het weer vroeg dag schatten”.

Drie zoenen, de deur op een kier, ganglicht mag aan blijven.

 

Thierry zit op de bank aan zijn zoveelste biertje, vier jaar geleden werkeloos, geen zin meer, kent alle tv programma’s uit zijn hoofd.

Ze springt onder de douche en vervolgt met een bedrieglijk schminkwerk van trouwe moeder tot een meedogenloze femme fatale.

Hunkerend glanzende lippen, ogen wilskrachtig zwart aangezet met wat goud voor de sprankel, rouge voor het ‘spontane’ blosje.

Ingetogen nepwimpers om, zo af en toe, de ogen onschuldige neer te kunnen slaan en een bedwelmend pufje parfum voor de illusie .

 

Ze wurmt zich in een strak zwart jurkje dat nauwelijks iets te raden over laat, als finishing touch een paar loei hoge hakken .

Ze ziet er uit om een dode tot leven te wekken of zelfs een levende de dood in te beminnen????

In de deuropening van de huiskamer staand vraagt nerveus: “Goed zo?” Hij reageert niet, de bel gaat, de chauffeur staat voor, ze is weg.

 

Sjiek hotel, obscene portiers, brallende mannen, sjansende obers, kaviaar, champagne een dure suite en een veel te goedkoop einde.

 

Tegen vijven in de morgen komt ze doodop met de hakken in haar hand weer thuis, ze kijkt de kinderkamer in maar stelt een tussenkus uit.

Na zo’n nacht doucht ze altijd een stuk langer, poetst haar tanden geducht en spoelt extra goed, het helpt een heel klein beetje.

Een degelijke pyjama doet de femme fatale verdwijnen, nu pas teent ze de kinderkamer binnen voor een kus met haar aller echtste lippen.

 

De slaapkamer stinkt naar bier en rook, Thierry snurkt, ze vleit zich tegen hem aan, dat heeft ze na zo’n avond gewoon hard nodig.

Hij wartaalt wat, draait zich weg, laat een scheet en snurkt verder.

Een enkele traan trekt traag een spoor over haar wang, ze is alleen.

Het is donker, ze staart naar het plafond………….. ziende blind.

 

Even de wekker zetten, nog twee uurtjes, kinderen naar school.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Hel op aarde.                       Minks wekelijkse column 29-5-2019

 

De moorddadige tuinman Volkert, die een ander het recht om te leven zonder berouw afnam, tart smalend onze rechtstaat omdat hij vindt dat zijn rechten wel gelden en de beperkingen opgeheven dienen te worden. Dat kan in onze democratie.

 

Dat Michael een fietsende vrouw ‘niet expres’ van het leven heeft berooft en dreigt zichzelf het leven te nemen is minstens ironisch. 

Volgens ons rechtssysteem mag zelfs deze empathieloze man wél gaan voor de tweede kans (hoger beroep) die zijn ‘prooi’ niet kreeg.

 

Dat Thijs mensen, die met hun honden een blokje om liepen, hoogst waarschijnlijk het hoekje om hielp terwijl hij onder behandeling was heeft ook te maken met ons ‘tolerant’ rechtssysteem.

Dit illuster trio, fine de fleur in een ‘branche’ met overigens ook weer hoofdzakelijk mannen, gaf deze week, bij toeval samen, acte de présence in ‘s Neerlands pers.

 

Dat je dit soort gasten op het verkeerde moment, met of zonder hond, niet tegen moet komen en beter een straatje om kan lopen is overduidelijk dacht ik zo.

Dat deze type’ s hun slopend werk aan slachtoffers en gemeenschap leveren stuit ons flink tegen de borst. Slechts een boute manier van verontwaardiging en een weigering het boetekleed met gepaste spijt, geknakte trots en gebogen hoofd te dragen is hun reactie.

Hartvochtigheid heeft geen plaats gemaakt voor berouwvol dragen.

In weerzin der nabestaanden, die ongevraagd door hen in een hel op aard terecht kwamen blijven ze, ongegeneerd en zonder mededogen, een voor zichzelf zo hemels mogelijke straf nastreven.    

 

Het zijn helaas wrange vruchten……. de wrange vruchten van onze democratische rechtsstaat, tja we zullen het er mee moeten doen.

Nou ja, TBS, verplichte dwangverpleging en 28 jaar is het vonnis dat Michael voorlopig als uitspraak te horen kreeg.

Die zien we, als het goed is, nooit meer terug, een matige hel op aarde voor hem dan, zoals we dat in geciviliseerde landen doen, of je het er nou mee eens bent of niet.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Kicken ikke.                        Minks wekelijkse column 8-5-2019

 

LHBTIQAPC, ja uuhhh, zal je denken, is dit een oogmeting bij Hans Anders, Petros Horvers of Charley Temple? Neen, het is een opsomming van de eerste letter der menselijke geaardheden.

Zoveel letters, zoveel groepen, deze paradijsvogels vliegen graag met de zwerm mee maar zitten zo wel in een gesloten volière te tjilpen ;-).

Dit terzijde, waar ik met deze letteropsomming naar toe wil is de steeds groter wordende zucht naar het ‘uniek’ zijn, een streven waar de grote ‘H’ van Hetero overigens ook niet vies van is.

De hang naar het een ‘kicken ikke zijn speelt enorm, maar ontsnappen aan een grote grijze massa betekent helaas dat men de gedwongen geborgenheid van een volgende grijze massa binnenstrompelt.

 

Deze zelfgenoegzame verwaandheid zit aardig in de tijdsgeest van nu.

Flesje water op straat, we lopen er hier tot onze knieën in maar een trendy flaconnetje H2o als egoversterker is toch echt onmisbaar.

Om gezien te worden slurp je in een overvolle ochtendspitstram, vlak achter het oor van een ander sardientje, een heuse take-away koffie.

Of wat denk je van een luidruchtig, mobiel lulgesprek met een andere roeptoeter in de harington van lijn 16 om je te manifesteren.

Ook kan je anderen, vanuit die strakke kale koffiezaak etalage, een uniek inkijkje in je zakelijke genialiteit gunnen door stijlvol je vingers over het toetsenbord van een MacBook Air Gold te laten vlinderen.

 

Die LHBTIQAPC kwestie doet me ook meteen denken aan bier…….,”bier” zult u zeggen, “wat bedoel je in godsnaam??????”

Nou, dat ook dáár de ‘kijk mij is’ cultuur heeft toegeslagen, ik heb wel twintig soorten gerstenat en allemaal met een eigen speciaalglas.

Om over de wijnen nog maar niet te spreken, of toch maar ff wel…… “Een Chardonnay een Sauvignon blanc een Riesling of een Verdejo?”

In het begin had ik één soort, half droog, half zoet, gewoon één fles, niks geen liflafjes, gewoon wegklokken wat uit de fles gulpt.

Dat speciale heet in moderne horecataal ‘beleving’, een hulpmiddel in het streven naar kijk eens hoe een bijzonder mens ik ben.

 

Nou, ik ben het kwijt, ga wel weer in de -grijze massa- lijntjes lopen, de kachel moet branden nietwaar, “sjezus wat ben jij uniek en wat zie je er goed uit” schreef deze hypocriete, sarcastische kicken ikke.

 

Tekstverantwoording: Mink Out.                        

Plantage (slot). Minks wekelijkse column 1-5-2019

Moedeloos opende Kees de deur van het kamertje der eeneiige tweeling, de gemeentelijke tandenborstelbrigade deinsde achteruit toen een zee van licht uit het kamertje knalde. Verbazing, een plantage in volle wasdom, dikke toppen wiet hingen zwaar en groot aan katrolletjes te smachten op hun bevrijding.Het voelde als toen, betrapt in de tuin van de bovenmeester, hoog in de boom, glanzend rode kersen voor moeder pikkend en plukkend. Toen ook voor een best rechtvaardig doel, meester van Dalen had zat!!

Terwijl de buurt toekeek werd hij, als de zware crimineel die hij natuurlijk was geboeid in de politieauto geladen en afgevoerd.Twee dagen in een cel, verhoor na verhoor: ”Aan wie verkocht je, wie leverde de apparatuur, hoeveel oogsten heb je gedaan?” Dat soort dingen wilden ze weten, niemand was geïnteresseerd in t’ verhaal wat hem er toe had gebracht naast de pot te pissen. Hij was fout!!!

Allerlei gewichtige enveloppen vielen als donderslagen op zijn deurmat, de Sociale Dienst stopte subiet zijn uitkering en wilde € 30.000.= terug, de officier van justitie eiste € 40.000=, en dan nog de extra belastingaanslag. Stedin haalde de energiemeter weg, een nieuwe koste € 700,= terwijl hij niet eens illegaal had afgetapt nog an toe.

Vreemd, overal kon je het spul kopen, maar als je het op kleine schaal verbouwde, zoals in zo’n kamertje als dat van de eeneiige tweeling, was je crimineel en ging je er aan. Deze klap kwam hij nooit meer te boven. Als er niet iets gebeurde kleurden de herfstdagen van zijn leven nog somberder dan de schamele jaren die hij nu al achter de rug had.
En dan dat wachten met het zwaard van Damocles boven zijn hoofd, een hoofd dat door de last van zijn nieuwe zorgen steeds dieper tussen de schouders wegzonk.

Het kamertje van de eeneiige tweeling heeft Kees maar weer in de oude staat terug gebracht, de sluiervitrage en bolcactus heeft hij zo gelaten, van buitenaf lijkt het dan weer net alsof er achter deze gevel helemaal niets aan de hand is… (Enig vergelijk berust op puur toeval).

Tekstverantwoording: Mink Out. Meer: www.conck.nl

Plantage.                     Minks wekelijkse column 24 april 2019

De Plantage, ooit één van Neerlands pijlers voor welvaart en voorspoed. Oké, er zat een donker schaduwkantje aan maar met de dikke winst en het goddelijk genot in ’t verschiet liet men regelmatig de oogleden zakken voor risico en moraal.

En nou Kees, zwaar in de uitkering, dik over de vijftig, vet kansarm.

Zijn AOW-grens leek hem harder vooruit te snellen dan dat hij met zijn mankelieke lichaam en leeftijd kon bijbenen.

Geld was schaars, hij werd er moedeloos van, nooit eens op vakantie of een leuke auto zoals de buren, na vier jaar nodeloos solliciteren moest er wat gebeuren, hij had genoeg van die slepende armoe.

Aanvankelijk was hij wat angstig geweest maar zijn immer lege portemonnee joeg hem de planten in, niet ter cultivering der nootmuskaatnoot of koffieboon, tevens niet voor het aftappen van natuurlijk rubber, neen niets van dat, Kees stortte zich in de jungle van de weetteelt, dat was, zeg maar ff, andere stuf.

Het kinderkamertje van de eeneiige tweeling, die allang op zichzelf woonde, zou de zaaigrond worden, wanneer je de deur opende kwam er zoveel licht uit, dat een griezelfilm er bij zou verbleken.

Het raam aan de straat hulde zich in sluiers van vitrage, de bolcactus in de vensterbank maakte de vermomming verbluffend compleet.  

Na de eerste oogst zat hij al aardig op het paard, Joke zou op visite komen en dat liep, sinds hij meer geld had, meestal uit op een fantastisch en innig samenzijn, had ze voorheen nooit gedaan;-)

De trekbel klingelde, Kees trok aan het touw om de deur te openen, “Kom maar boven dan zet ik de koffie aan!”

Een onbekende man en vrouw stonden plots in zijn woonkamer: “Wij zijn controleurs van de Sociale Dienst meneer de Boer, gezien de hoogte van uw energierekening hebben we goede rede aan te nemen dat u niet meer alleen woont, dus willen we graag even rondkijken”.

Kees had de energiemeter niet omzeild, tja zijn geldstroompje liep via de gemeente, hadden ze natuurlijk gecheckt, dom, dom, dom. 

“Maar u kan toch niet zomaar ineens mijn tandenborstels komen tellen, hebben steuntrekkers dan geen privacy?”   Wordt vervolgd!  (Kees ook als het tegen zit).      Enig vergelijk berust op puur toeval.

Tekstverantwoording: Mink Out.                                   Meer: www.conck.nl

Meeuw en Hagenees (verb). Minks wekelijkse column 3-12-2013.

Den Haag, het Buitenhof, door de eeuwen heen verzamelplaats voor boeren, burgers en buitenlui, altijd wel wat te doen.’s Lands bestuur zetelt hier en als jongen van gewone komaf, kon/kan je daar nog wel eens voorname lieden tegen het lijf lopen. Zo hadden/hebben ze wat te vertellen en zo weer helemaal niets.

Zoals van Oldenbarnevelt, wiens welbespraakte hoofd voor de bijl ging en in het rieten mandje viel, na een haarfijne slag van de beul. Of de broertjes de Wit die, op een steenworp afstand van het Buitenhof, door een joelende massa Hagenezen werden gelyncht, . Het lynchen is verleden tijd -stel je voor- Mark, in zijn blote kont, ondersteboven aan een paal, neen dat kan echt niet meer.

”Geluncht” wordt er op deze plek nog wel. Bij de haringtent ben ik een heuse toeristische attractie, ik neem één van mijn meest folkloristische houdingen aan: pens vooruit, hoofd in het nekkie, haring er boven, huig open en laten zakken, deze zilte lekkernij.Onder het slaken van bewonderende kreetjes maken gele mensen met spleetogen snapshots en doet de euforie mijn aandacht verslappen.

GODVER de GODVER….. (om met Jacobse en van Es te spreken), na een veren-schicht is mijn watertandende delicatesse verdwenen. Alleen wat uitjes op mijn kin, de plaksel van het haringstaartstuk tussen duim en wijsvinger en een drietal dwarrelende donsveertjes, zijn stille getuigen van mijn gevoelig verlies.
Onder de buik, van een kleptomanische kokmeeuw door zie ik de afstand tussen mij en mijn gekaapte, gekaakte haring groter worden. M’n mond blijft open, nu van verbazing. De boeren, burgers, toeristische buitenlui en meeuwen lachen en schreeuwen, net als een paar honderd jaar geleden, tijdens de lynchpartijen.

Meeuwen en Hagenezen: de schrandere oogopslag is hetzelfde, niets ontgaat ze, ok behalve bovenstaande haringkaap bij deze Hagenees dan. Trots paraderen ze zij aan zij op dit Buitenhof, borst vooruit, grote bek en schijt aan alles.

Tekstverantwoording: Mink Out.